Ε­γώ εί­μαι η Α­νά­στα­ση και η Ζω­ή... - Ά­γιος Ι­ου­στί­νο

[toula]

Ε­γώ εί­μαι η Α­νά­στα­ση και η Ζω­ή... - Ά­γιος Ι­ου­στί­νος Πό­πο­βιτς

Ε­άν υ­πάρ­χει μια α­λή­θεια στην ο­ποί­α θα μπο­ρού­σαν να συ­νο­ψι­σθούν ό­λες οι ευ­αγ­γε­λι­κές α­λή­θει­ες, η α­λή­θεια αυ­τή θα ή­ταν η α­νά­στα­ση του Χρι­στού. Και α­κό­μη, ε­άν υ­πάρ­χει μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην ο­ποί­α θα μπο­ρού­σαν να συ­νο­ψι­σθούν ό­λες οι και­νο­δι­α­θη­κι­κές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τή θα ή­ταν η α­νά­στα­ση του Χρι­στού. Μό­νο στην α­νά­στα­ση του Χρι­στού ε­ξη­γούν­ται ό­λα τα θαύ­μα­τά Του, ό­λες οι α­λή­θει­ές Του, ό­λα τα λό­για Του, ό­λα τα γε­γο­νό­τα της Και­νής Δι­α­θή­κης.

Μέ­χρι την α­νά­στα­σή Του ο Κύ­ριος δί­δα­σκε για την αι­ώ­νια ζω­ή, αλ­λά με την α­νά­στα­σή Του έ­δει­ξε ό­τι ο Ί­διος όν­τως εί­ναι η αι­ώ­νια ζω­ή. Μέ­χρι την α­νά­στα­σή Του δί­δα­σκε για την α­νά­στα­ση των νε­κρών, αλ­λά με την α­νά­στα­σή Του έ­δει­ξε ό­τι ο Ί­διος εί­ναι πράγ­μα­τι η α­νά­στα­ση των νε­κρών. Μέ­χρι την α­νά­στα­σή Του δί­δα­σκε ό­τι η πί­στη σ’ Αυ­τόν με­τα­φέ­ρει "εκ του θα­νά­του εις την ζω­ήν" (Ιω ε΄ 24-30), αλ­λά με την α­νά­στα­σή Του έ­δει­ξε ό­τι ο Ί­διος νί­κη­σε το θά­να­το και έ­τσι ε­ξα­σφά­λι­σε στους θα­να­τω­μέ­νους αν­θρώ­πους τη με­τά­βα­ση εκ του θα­νά­του στην α­νά­στα­ση.

Με την α­μαρ­τί­α ο άν­θρω­πος έ­γι­νε θνη­τός και πε­πε­ρα­σμέ­νος· με την α­νά­στα­ση του Θε­αν­θρώ­που γί­νε­ται α­θά­να­τος και αι­ώ­νιος. Σ’ αυ­τό δε α­κρι­βώς έγ­κει­ται η δύ­να­μη και το κρά­τος και η παν­το­δυ­να­μί­α της του Χρι­στού α­να­στά­σε­ως. Και για αυ­τό χω­ρίς την α­νά­στα­ση του Χρι­στού δεν θα υ­πήρ­χε καν ο Χρι­στι­α­νι­σμός. Με­τα­ξύ των θαυ­μά­των η α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο θαύ­μα. Ό­λα τα άλ­λα θαύ­μα­τα πη­γά­ζουν α­πό αυ­τό και συ­νο­ψί­ζον­ται σ’ αυ­τό. Α­π’ αυ­τό πη­γά­ζουν η πί­στη και η α­γά­πη και η ελ­πί­δα και η προ­σευ­χή και η θε­ο­σέ­βεια. Αυ­τό εί­ναι ε­κεί­νο το ο­ποί­ο κα­μί­α άλ­λη θρη­σκεί­α δεν έ­χει· αυ­τό εί­ναι ε­κεί­νο το ο­ποί­ο α­νυ­ψώ­νει τον Κύ­ριο υ­πε­ρά­νω ό­λων των αν­θρώ­πων και των θε­ών. Αυ­τό εί­ναι ε­κεί­νο το ο­ποί­ο κα­τά τρό­πο μο­να­δι­κό και α­ναμ­φι­σβή­τη­το δεί­χνει και α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι ο Ι­η­σούς Χρι­στός εί­ναι ο μό­νος α­λη­θι­νός Θε­ός και Κύ­ριος σε ό­λους τους ο­ρα­τούς και α­ό­ρα­τους κό­σμους.

Το ό­τι ο άν­θρω­πος πι­στεύ­ει α­λη­θι­νά στον Α­να­στάν­τα Κύ­ριο το α­πο­δει­κνύ­ει με το να α­γω­νί­ζε­ται κα­τά της α­μαρ­τί­ας και των πα­θών και ε­άν μεν α­γω­νί­ζε­ται, πρέ­πει να γνω­ρί­ζει ό­τι α­γω­νί­ζε­ται για την α­θα­να­σί­α και την αι­ώ­νια ζω­ή. Ε­άν ό­μως δεν α­γω­νί­ζε­ται, τό­τε μά­ται­η η πί­στη του! Δι­ό­τι, ε­άν η πί­στη του αν­θρώ­που δεν εί­ναι α­γώ­νας για την α­θα­να­σί­α και την αι­ω­νι­ό­τη­τα, τό­τε τι εί­ναι; Ε­άν με την πί­στη στο Χρι­στό δεν φθά­νει κα­νείς στην α­θα­να­σί­α και την ε­πί του θα­νά­του νί­κη, τό­τε προς τι η πί­στη μας; Ε­άν ο Χρι­στός δεν α­να­στή­θη­κε, τού­το ση­μαί­νει ό­τι η α­μαρ­τί­α και ο θά­να­τος δεν έ­χουν νι­κη­θεί. Ε­άν δε δεν έ­χουν αυ­τά τα δύ­ο νι­κη­θεί, τό­τε για­τί να πι­στεύ­ει κα­νείς στο Χρι­στό; Ε­κεί­νος ό­μως ο ο­ποί­ος με την πί­στη στον Α­να­στάν­τα Χρι­στό α­γω­νί­ζε­ται ε­ναν­τί­ον κά­θε α­μαρ­τί­ας του, αυ­τός ε­νι­σχύ­ει σι­γά-σι­γά μέ­σα του την αί­σθη­ση ό­τι ο Κύ­ριος πραγ­μα­τι­κά α­να­στή­θη­κε, άμ­βλυ­νε το κέν­τρο του θα­νά­του, νί­κη­σε το θά­να­το σε ό­λα τα μέ­τω­πα της μά­χης.

Χω­ρίς την α­νά­στα­ση δεν υ­πάρ­χει ού­τε στον ου­ρα­νό ού­τε κά­τω α­πό τον ου­ρα­νό τί­πο­τε πιο πα­ρά­λο­γο α­πό τον κό­σμο αυ­τό ού­τε με­γα­λύ­τε­ρη α­πελ­πι­σί­α α­πό τη ζω­ή αυ­τή, δί­χως α­θα­να­σί­α. Σ’ ό­λους τους κό­σμους δεν υ­πάρ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­στυ­χι­σμέ­νη ύ­παρ­ξη α­πό τον άν­θρω­πο, που δεν πι­στεύ­ει στην α­νά­στα­ση των νε­κρών. Γι’ αυ­τό, για την αν­θρώ­πι­νη ύ­παρ­ξη, ο Α­να­στη­μέ­νος Κύ­ριος εί­ναι τα «πάν­τα εν πά­σιν» (Κολ. Γ´ 11) σ’ ό­λους τους κό­σμους: ο,τι το Ω­ραί­ο, το Κα­λό, το Α­λη­θι­νό, το Προ­σφι­λές, το Χαρ­μό­συ­νο, το Θεί­ο, το Σο­φό, το Αι­ώ­νιο. Αυ­τός εί­ναι ό­λη η Α­γά­πη μας, ό­λη η Α­λή­θειά μας, ό­λη η Χα­ρά μας, ό­λο το Α­γα­θό μας, ό­λη η Ζω­ή μας, η Αι­ω­νί­α Ζω­ή σε ό­λες τις αι­ω­νι­ό­τη­τες και α­πε­ραν­το­σύ­νες.

http://www.orthmad.gr