Η θεολογική σημασία των θαυμάτων του Κυρίου

[toula]

Η θεολογική σημασία των θαυμάτων του Κυρίου

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Από την επίγεια ζωή του Κυρίου, εντύπωση προξενούν, και παράλληλα μεγάλη συμβολικότητα προσφέρουν, τα θαύματα: Της Κανά, των δαιμονιζόμενων, των παραλυτικών, της εγέρσεως των νεκρών, των πέντε άρτων, του περιπάτου επί της θαλάσσης, των λεπρών, της ξηρανθείσης συκής. Τα θαύματα άλλωστε, ΩΣ ΣΗΜΕΙΑ της Θεοφανείας και παντοδυναμίας Του, πραγματοποίησε ο Χριστός ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΩΣ, ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΛΩΝ. Όταν αργότερα οι απόστολοι, εν διωγμώ μάλιστα, κήρυτταν την θεότητα του Ιησού, ζούσαν ακόμη αρκετοί ΜΑΡΤΥΡΕΣ των θαυμασίων που ο Χριστός είχε τελέσει μπροστά στα μάτια τους. Παρακάτω θα αναφερθούμε περιληπτικά σε ορισμένα από αυτά και θα εξετάσουμε τη βαθύτερη θεολογική σημασία τους.

Η μετατροπή του νερού σε έξοχο κρασί ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΚΑΝΑ είναι η αρχή των σημείων του Ιησού στην επίγεια ζωή Του. Το θαύμα αυτό είναι το δώρο του Χριστού στους νεονύμφους. Όπως το κρασί οφείλεται στο μούστο που βράζει, έτσι και ο Χριστός είναι ο αληθινός μούστος της ζωής και η πραγματική μαγιά του κόσμου. Η ρίζα του θεϊκού αναβρασμού, που βαθμηδόν μετασκευάζει τα πάντα σε σώμα και αίμα Του. Ο Χριστός, αφού μετέτρεψε θαυματουργικά το νερό σε κρασί, στη συνέχεια με το σταυρικό του θάνατο μετέτρεψε το κρασί -την ζωή του την ίδια χωρίς την οποία δεν μπορεί να ζήσει ο κόσμος- σε αίμα, υπέρ της λύτρωσης πάντων. Γι’ αυτό και ο γάμος της Κανά προετοιμάζει την μνήμη των χριστιανών στο να οδηγηθεί στη ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, την μεταβολή και ανάμνηση συνάμα του ψωμιού και του κρασιού, βασικών συστατικών της ζωής, σε σώμα και αίμα Του. Εκτός αυτού, η παρουσία του Χριστού στον γάμο σημαίνει ότι μόνο αν το κάθε ζευγάρι ενωθεί με τον Ένα και μοναδικά ανεκτίμητο νυμφίο της Εκκλησίας, τότε μόνο η ένωση αυτή θα οδηγήσει τις νέες οικογένειες στον αγιασμό και την σωτηρία, που είναι και ο σκοπός του γάμου.

ΟΙ ΣΑΤΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι πράγματι οι επιμέρους νίκες του σατανά επί της ανθρωπότητας. Ο διάβολος πολεμά τα πλάσματα του Θεού με νύχια και με δόντια. Με την Δευτέρα Παρουσία Του ο Χριστός θα καταστρέψει παντελώς το έργο του διαβόλου. Οι θεραπείες των δαιμονισμένων μάς δείχνουν ότι πλησιάζει το τέλος της κυριαρχίας του σατανά και η προσωρινή εξουσία που έχει επί της γης. Το μυστικό όμως της πλήρους θεραπείας είναι η προσευχή, η νηστεία, η ταπείνωση και η χριστιανική άσκηση. Είναι τα δυνατότερα όπλα εναντίον των δαιμονίων, μια εκκλησιαστική στάση ζωής που τρέμει ο σατανάς.

ΟΙ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΙ. Θεραπεύοντάς τους ο Ιησούς είναι σαν να μας λέει ότι ο ανθρώπινος πόνος, μόνο μέσω Εκείνου όχι απλά θεραπεύεται, αλλά και υπομένεται και εξαγιάζεται. Ανώτερο και από την θεραπεία του πόνου και της αρρώστιας -που χορηγεί ο παντοδύναμος Κύριος δια του αγίου Ευχελαίου, των προσευχών της Εκκλησίας και των αγίων λειψάνων- είναι το θυσιαστικό ανασήκωμα και η εκούσια μεταφορά του σταυρού του πόνου, σωματικού και ψυχικού, μέχρι τα γεμάτα πληγές πόδια του ίδιου του Ιησού. Εκείνος γεύτηκε και γνωρίζει πλέον τι σημαίνει πόνος, περισσότερο από όλους μας. Και όταν το μαρτύριό μας συναντά το δικό Του μαρτύριο, τότε Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΠΥΛΗ και πέρασμα αγιαστικό, σε μια ζωή κοινωνίας και συνάντησης με τον χορηγό της υγείας και ζωής.

Ο Χριστός ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Ο Ιησούς είναι η ίδια η ζωή. Είναι η ΖΩΗ που μοιράζει απλόχερα την ζωή. Η ανάσταση είναι τρόπος ζωής του πνευματικού βασιλείου Του. Και η δική Του ανάσταση αποτελεί την εγγύηση για την δική μας ανάσταση. ΟΙ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ που πραγματοποίησε ο Θεάνθρωπος ήταν η απαρχή της νίκης κατά του θανάτου. Η Εκκλησία αντιτίθεται σε ό,τι αρνείται την ζωή: Στην αυτοκτονία, τις εκτρώσεις, τον πόλεμο κ.λπ. Και εξασκεί την φιλανθρωπία, συμβάλλει στην επικράτηση της ειρήνης, την οικοδόμηση του πολιτισμού, στην ελάττωση της πείνας, των άθλιων συνθηκών διαβίωσης. Γιατί αυτή η ζωή μάς ενδιαφέρει όσο και η άλλη. Οι χριστιανοί δεν είναι ούτε αρνητές της ύλης και των σωμάτων τους, ούτε απαισιόδοξοι κριτές της ιστορίας. Αλλά αγωνίζονται για την μεταμόρφωση της ιστορίας σε βασιλεία του Υιού του Θεού, αρχίζοντας από την επικράτηση του θελήματος του Θεού εντός ημών.

Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΡΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΨΑΡΙΩΝ, μας επισημαίνει και διδάσκει τις παντοδύναμες ενέργειες του λόγου του Θεού πάνω σε όλη την πλάση. Όπου ο Θεός ευλογεί, εκεί ως φυσικός τρόπος ζωής υπεισέρχεται το θαύμα. Εκεί οι στείρες γυναίκες τεκνοποιούν. Εκεί τα ελάχιστα ψάρια και άρτοι αρκούν για να θρέψουν χιλιάδες ανθρώπους. Εκεί προκύπτει ο κόσμος εκ του μηδενός. Εκεί η Παρθένος συλλαμβάνει εκ Πνεύματος Αγίου. Εκεί νικάται της φύσεως η τάξις. Εκεί οι νεκροί εγείρονται. Το μυστικό λοιπόν της χαράς, της δημιουργίας, του αγιασμού και της θέωσης είναι η ευλογία του Θεού. Και αυτή η ευλογία στην εδώ ζωή έχει την μορφή αρραβώνα. Η ανείπωτη ομορφιά του γάμου θα αποκαλυφθεί στην αστείρευτη αιωνιότητα.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ. Η κυριαρχία του Θεού επί της κτίσεως. Ο Χριστός με την υποταγή των στοιχείων της φύσεως στην εξουσία Του, δείχνει το ακατάβλητο της δυνάμεώς Του και την μεταμόρφωση των αγίων σε πολίτες της βασιλείας Του. Μιας βασιλείας που σέβεται και υποτάσσει την φύση στους σκοπούς της Δημιουργίας. Ο Χριστός ηρέμησε φουρτουνιασμένες θάλασσες και κατεύθυνε τα ψάρια στα δίχτυα των μαθητών Του. Όπως και πιστοί χριστιανοί στην ζωή τους, με την δύναμη Εκείνου, μετακινήθηκαν θαυματουργικά, επιβλήθηκαν επί της φύσεως, παρέμειναν ανεπηρέαστοι από δηλητήρια και έχιδνες, σώθηκαν από ναυάγια, ετέλεσαν ασυνήθιστα σημεία με την Χάρη Του.

Αλλά και ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ, η θέληση του Θεού συναντά το ναι της ελευθερίας του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος αρνηθεί τον Τριαδικό Θεό στην ζωή του, εκεί ο Θεός δεν παραβιάζει κλειστές πόρτες και αποσύρεται, θα λέγαμε εκουσίως ‘νικημένος’. Στην προκειμένη περίπτωση ο λεπρός είναι που ζητά με πάθος την θεραπεία του από τον μόνον δυνάμενον σώσαι. Η θεραπεία μας επομένως εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Αλλά και στις περιπτώσεις που ο Θεός φαίνεται να κωφεύει, έχει και πάλι τον λόγο Του. Θέλει να παιδαγωγήσει τον άνθρωπο στην ταπείνωση, την αυτοσυναίσθηση της αδυναμίας του, την αναξιότητά του μπροστά στο μεγαλείο του Θεού. Διότι ο Χριστός είναι παντοδύναμος και δεν υπάρχει ανίατη γι’ αυτόν και τους αγίους Του αρρώστια. Εκείνος έθεσε τους νόμους επί της πλάσεως, και Εκείνος όποτε θέλει τους ρυθμίζει επί το συμφέρον του ανθρώπου. Με τις Δυνάμεις, τα Θαύματα, τα Σημεία που επιδεικνύει, φανερώνει ο Χριστός ότι είναι εύσπλαχνος, μοναδικός ιατρός, και τέλειος Θεός.

Μέσα στα θαύματα του Χριστού συγκαταλέγεται και εκείνο ΤΗΣ ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΗΣ ΣΥΚΗΣ. Ο Ιησούς καταράστηκε μια συκιά και το δέντρο μέσα σε ελάχιστες ώρες ξεράθηκε. Το θαύμα πρέπει να δούμε όχι συναισθηματικά και φυσιοκρατικά, αλλά διαχρονικά και πανανθρώπινα. Η πράξη αυτή του Χριστού μπορούμε να δούμε ότι έχει τρεις κύριες παραμέτρους και μας διδάσκει ότι: α) Αν και βαδίζει προς το ζωοποιό Του πάθος ο Κύριος, θέλει να δείξει ότι δεν είναι αδύναμος, αλλά παντοδύναμος Θεός και ότι οικειοθελώς θυσιάζεται, β) Κάθε οργανισμός που αποκόπτεται από την πηγή της ζωής, που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ξεραίνεται και στην φωτιά πετιέται και αφανίζεται. «Εγώ είμαι ο δρόμος και η αλήθεια και η ζωή», μας λέγει ο ίδιος. «Εγώ είμαι το αμπέλι και εσείς τα κλήματα», διδάσκει. Αν κοπεί η κληματόβεργα και τα ολόδροσα σταφύλια από το αμπέλι, και χάσει τους χυμούς της ζωής, θα εξελιχθεί σε κούτσουρο και άχρηστο υλικό, και γ) «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε», μας νουθετεί. «Κανείς μαθητής δεν μπορεί να γίνει ανώτερος από τον Κύριό του», μας επισημαίνει. Ο κόσμος λοιπόν δεν μπορεί ουσιαστικά να αλλάξει προς το καλύτερο, ΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ο αγιασμός βέβαια δεν είναι ηθική πράξη με επιδερμικό περιεχόμενο, αλλά οντολογική αλλοίωση, που εκ βάθρων καρδίας μεταλλάσσει τον άνθρωπο προσωπικά και σύνολη την ανθρωπότητα γεωγραφικά (βλ. επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, «ΕΚΕΙΝΟΣ, Ο Ιησούς Χριστός», εκδ. Γρηγόρη, 4η έκδοση, Αθήνα 2002, σελ. 154-171).

ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ;

α) Τα ‘σημεία’ και θαύματα γινόντουσαν παλαιότερα για να οδηγηθούν στην σωτηρία οι εθνικοί, μέσω των σωματικών τους κυρίως αισθήσεων, αφού οι πνευματικές τους αισθήσεις είχαν ατονήσει (η πίστη, η εμπιστοσύνη στον λόγο του Θεού, η ελπίδα στον ένα Θεό κ.α.). Οι Δυνάμεις εκ Θεού εξάλλου συνόδευαν, σχεδόν πάντα, το κήρυγμα και την διάδοση του Ευαγγελίου. Δεν είχαν αυτόνομη λειτουργία.

β) Ο Θεάνθρωπος μακάρισε τους «μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20,29). Το μέγιστο δηλαδή θαύμα είναι Η ΑΥΤΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η αυτοπαράδοση στο θέλημά Του.
γ) Οι άνθρωποι που έχουν υποδουλωθεί στο κοσμικό φρόνημα και σαρκικό πνεύμα, ενοχλούνται ακούγοντας για θαύματα, διότι αντιπαθούν το Πνεύμα του Θεού και νοιώθουν ενοχές. Οι σύγχρονοι μάλιστα ορθολογιστές και σκεπτικιστές προσπαθούν να υποβιβάσουν τα θαύματα σε φυσικά φαινόμενα και δυνάμεις, ή τα αρνούνται εντελώς, ή τα εκλαμβάνουν σαν μαγικά τρυκ.

δ) Όσοι επιζητούν τα θαύματα βρίσκονται σε δρόμο πλάνης, αφού είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούν στην φιλαυτία και ματαιοδοξία, στην μείωση του πνευματικού αγώνα για κάθαρση και φωτισμό, στην ψυχική νέκρωση και τον θάνατο.

Επομένως, ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ, παρά μόνο πρέπει να παρακαλάμε να μας δίνει ο Θεός υπομονή στις θλίψεις, αρετές για να αντέξουμε τις δυσκολίες της ζωής, κουράγιο και δύναμη εξ ύψους για να αντιμετωπίσουμε τις καθημερινές δοκιμασίες, άγια ζωή, ταπείνωση, αγάπη και ανδρεία στους πειρασμούς (βλ. αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, «Θαύματα και Σημεία», εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως, έκδ. Δ’, Πρέβεζα 1994, σελ. 40 κ.ε./ Ι. Μητροπόλεως Σύρου, «Η έννοια των θαυμάτων και των λειψάνων των αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία», Μιχαήλ Χούλη, εκδ. Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, Οκτ. 2006).

www.gonia.gr

[vasilisalt]

Θα συμφωνήσω πως είναι πράγματι βλακώδες να επιδιώκεις να δεις το θαύμα σαν να περιμένεις
το Μάικ Λαμάρ να βγάλει το κουνέλι από το καπέλο.

Από εκεί και πέρα όμως ας μου επιτραπεί να έχω κάποιες διαφωνίες.

Κατ αρχην οκ με τους συμβολισμούς και τις μετέπειτα ερμηνείες των θαυμάτων που αναφέρει ο συντάκτης.
Η ουσία όμως είναι πως τα θαύματα έγιναν!!! και γίνονται ακόμα!!! Οι συμβολισμοί και τα υπόλοιπα είναι τα λόγια.
Οι πράξεις είναι τα ίδια τα θαύματα.
Και από πολλές πηγές έχω διαβάσει πως στις πρωτοχριστιανικές κοινωνίες (βασικά 3 πρώτες αιώνες μ.Χ.) τα θαύματα ήταν καθημερινότητα.

Κάπου είχα διαβάσει πως ο γ. Παΐσιος βλέποντας ένα άρρωστο γατάκι έξω από το κελλάκι του είπε:
Για δες που με έχουν για Άγιο και εγώ δεν μπορώ να γιατρέψω ούτε ένα άρρωστο γατάκι. Ένα τίποτα είμαι.

Και τέλος πάντων προσωπικά διαισθάνομαι το μεγαλείο της Πίστης και μέσα από τα θαύματα.

Διάβαζα πρόσφατα για τον Όσιο Πορφύριο (το σύγχρονο) και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο από τα θαύματα.

Επομένως μου φαίνεται λίγο περίεργο έως επικίνδυνο να λέμε πως ΄΄Όσοι επιζητούν τα θαύματα βρίσκονται σε δρόμο πλάνης, αφού είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούν στην φιλαυτία και ματαιοδοξία, στην μείωση του πνευματικού αγώνα για κάθαρση και φωτισμό, στην ψυχική νέκρωση και τον θάνατο΄΄.

Πιστεύω πως πέρα από τις θεολογίες, θα πρέπει να πιστεύουμε και να λέμε πως ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, αλλά με τα χάλια που συνήθως έχουμε
είναι σχεδόν αδύνατο να έχουμε όλοι το έλεος Του.

Στο χωριό μου λένε πως καλά τα λόγια αλλά η φακή είναι το φαγητό.
Καλή λοιπόν η θεολογία αλλά αν δεν υπήρχαν τα θαύματα και η Ανάσταση του Κυρίου, θα είμαστε ακόμα σε διάλογο με 6785 διαφορετικές απόψεις για τους συμβολισμούς και τη σημειολογία...

Και όσον αφορά το επιχείρημα με τους Εθνικούς και εδώ θα ψιλοδιαφωνήσω.
Και σήμερα έχουμε πολλούς ΄΄Εθνικούς΄΄.

Μου έλεγε πρόσφατα ένας κατά δήλωσή του αγνωστικιστής - όταν του ανέφερα πως είναι εν ζωή εκατοντάδες ανθρώποι που έχουν γνωρίσει
και έχουν ευεργετηθεί από τους γ. Πορφύριο και Παϊσιο, και ζήτησα τη γνώμη του για αυτο - πως είναι σίγουρος για
τα χαρίσματα των γερόντων, αλλά εκνευρίζεται πως οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους πατάνε και εκμεταλλεύονται αυτούς πουλώντας
το δικό τους παραμύθι...

Ένα βήμα πριν μοιάζει ο συγκεκριμένος για έρθει κοντά Του.
Από τη θεολογία και τα μεγάλα λόγια άραγε;;;;;;;;;;;

[toula]

Aπό τα μεγάλα λόγια όχι Βασίλη μου αλλά από την θεολογία ναι. Ο μακαριστός πατέρας μου έζησε σχεδόν 1 μήνα στο μοναστήρι της Λογγοβάρδας στην Πάρο το 1961, μόλις είχε πάρει το πτυχίο της Θεολογίας, τότε που ηγούμενος εκεί ήταν ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος. Ήθελε να "πάρει μυρωδιά" ας το πούμε κι έτσι από την ζωή των μοναχών πριν χειροτονηθεί ιερέας. Είχε σχεδόν αποφασίσει να γίνει έγγαμος κληρικός ... κάποιοι λογισμοί του τον "έσπρωχναν" στον μοναχισμό αλλά ήθελε και την συμβουλή του Γέροντος Φιλόθεου. Εκείνα τα χρόνια δεν τελείωναν και πάρα πολλοί άνδρες την Θεολογία και από όλους όσους την τελείωναν δεν είχανοι περισσότεροι και την κλίση της ιερωσύνης. Πολλοί κληρικοί είχαν τελειώσει τότε μόνο το γυμνάσιο.

Η συμβουλή του γέροντος Φιλόθεου στον πατέρα μου ήταν : οι πτυχιούχοι Θεολόγοι που έχουν την κλίση να γίνουν ιερείς πρέπει να ιερουργούν στις ενορίες για να κηρύττον στον κόσμο την αλήθεια του Ευαγγελίου. Τόνιζε στον πατέρα μου την μεγάλη έξαρση των αιρέσων και πίστευε ότι μόνο οι Θεολόγοι μπορούν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους για την Ορθοδοξία στο ποίμνιο ώστε να στερεώνεται σωστά στην πίστη μας.

[vasilisalt]

Δεν διαφωνώ πουθενά σε αυτά που λες.
Δεν είμαι απέναντι ούτε στη θεολογία, ούτε στους θεολόγους.
Προς Θεού!
Αν δεν υπήρχε όμως η υπέρβαση του φυσικού και το έλεός Του, η θεολογία δεν αρκεί.

[toula]

Όλα έχουν τη σημασία τους και τη θέση τους στην πίστη μας .... και η υπέρβαση του φυσικού και η θεολογία που μας κρατά στον σωστό δρόμο ώστε να μην ξεφεύγουμε δογματικά και γνωσιολογικά αλλά φυσικά και το έλεος του Κυρίου μας !!

[dionysisgr]

Το μεγαλυτερο θαυμα, η σημειο, οπως ειναι η ορθη εκκλησιαστικη-θεολογικη του ορολογια,
ειναι η μεταστροφη και επιστροφη ενος ανθρωπου, εις τον Θεον Πατερα, και η μετα-νοια, ως αλλαγη τροπου της υπαρξης.

Αυτο μπορει κατα την βουλη και προγνωση του Θεου, να ειναι αποτελεσμα, ηδη προηγουμενων σημειων,
που οδηγουν σωστικα και προνοιακα στο καθοριστικο σημειο, συνεργεια της ανθρωπινης προαιρεσεως,
η οποια ακομα και εαν ειναι ανεπιγνωστη στον ανθρωπο, παραταυτα δεν ειναι αγνωστη για τον Παντεποπτη Κυριο.

Το σημειο, υποδηλωνει-φανερωνει αυτονομα σε μια δεδομενη στιγμη, για καποιο ειδικο σκοπο,
(που εντασσεται παντως στο πρωτο, γενικο και ακαταβλητο θελημα του Θεου να σωθει ο ανθρωπος),
την αεναη Παρουσια του Θεου, στον κοσμο και την ιστορια, εξ'ου και η ονομασια σημειον.

Ενω δηλαδη φαινομενολογικα θεωρειται ως μια ειδικη "εκτακτη" ενεργεια, ειτε θεραπευτικη, ειτε οποιας αλλης υφης,
τοσο στον ευεργετωμενο οσο και στους πλησιον, συμφωνα με την οπτικη τους, την ανθρωπινη και πεπερασμενη,
στην ουσια δεν ειναι παρα η εν στιγμη χρονου, φανερωση του αϊδιου Θειου θεληματος, ως μιας μονιμης βουλητικης κινησης,
για κοινωνια, υιοθεσια, καταλλαγη, και τελικα για την σωτηρια εκαστου ανθρωπου.

Δηλαδη ο Θεος ενεργει οπως θελει αϊδιως, αιωνιως, σταθερα και αμεταβλητα, αλλα η ακτιστη αυτη ενεργεια, παρα την ενοειδη, απλη και αμεριστη μορφη της,
παιρνει, (μεριζεται αμεριστως), εν χρονω, διαφορες μορφες, ειτε ως ιαση, ειτε ως εκδιωξη πονηρων πνευματων, ειτε ως "φυσικο" εκτακτο γεγονος, και αλλες χιλιαδες μορφες, αλλα δεν προκειται παρα για την απλη, ενιαια, σταθερη προνοια και τελειωτικη δυναμικη των οντων προς τον λογο και τον σκοπο για τον οποιο ηρθαν στην υπαρξη.

Ολα τα οντα, ιδιως δε το καλλιστο και θεοειδες που ειναι ο ανθρωπος, εχουν εγκιβωτισμενους, εκ Θεου, εντος τους, λογους, που τα κατευθυνουν προς το νοημα της υπαρξης τους.

Υπο αυτη την εννοια, το θαυμα-σημειο, ειναι παραγοντας σωτηριας, ακριβως την ιδια ωρα που κρινει και καταδικαζει τον ανθρωπο.
(Το πως δηλαδη σε καθε περισταση ο ανθρωπος θα κατευθυνει τον λογο της υπαρξεως του προς το νοημα του, η την αστοχια του.)

Αν και αντινομικη, η παραπανω φραση-διαπιστωση, θελει να υποδηλωσει οτι αναλογα με την σταση του ο ανθρωπος απεναντι στο σημειο-ενεργεια του Θεου,
λαμβανει αυτοματα μια θεση ενωπιον του Ενεργουντος Θεου, ως αποδοχη η απορριψη της κοινωνιας και εμπιστοσυνης απεναντι Του.

Αρα και κατα συνεπεια, δεν εχει τοση αξια το ιδιο το θαυμα, αλλα η σταση απεναντι σε αυτο, που ειτε θα ωφελησει, ειτε θα βλαψει τον ανθρωπο,
παντοτε με δικη του κριση και ευθυνη, καθως ο Θεος παντοτε ενεργει αγαθως, αγαπητικως και τελειωτικως, οποτε απομενει στον ανθρωπο,
να εγκολπωθει, ειτε να ακυρωσει στην προσωπικη του ζωη, την ωφελεια του σημειου, την στιγμη που ο διπλανος του ωφελειται τα μεγιστα.

Παντοτε μεσα στα πλαισια του υπαρξιακου δια-λογου Θεου και Ανθρωπου, ο Θεος προτεινει λογους-οντα-περιστασεις, και ο ανθρωπος τοποθετειται,
δυναμικα προς μια θετικη ανταποκριση και αναβαθμο, η προς μια αρνητικη φορα και επιστροφη στην αυταρκη και συνεχη προσωπικη του πτωση,
απο το αγαθοποιο Θειο θελημα.

Αρα δεν σωζει το θαυμα, αυτο καθεαυτο, αλλα η σταση μας, απεναντι σε αυτο, τελικα στην ιδια την Θεια Βουληση,
που θα δωσει την διαρκεια, την δυναμικη και την πορεια, ακομα και οταν η λαμψη ενος συγκλονιστικου σημειου θα εχει σβησει συν τω χρονω.

Πολλοι ειδαν εξαισια θαυματα, και μετα επεσαν.
Πολλοι σωθηκαν μεσα απο μικρα καθημερινα σημεια-παρεμβασεις του Θεου.
Πολλοι σκανδαλιστηκαν, πολλοι αλλαξαν ζωη, πολλοι προσπερασαν αδιαφορα.

Κριτικος και καθοριστικος παραγοντας η καρδια μας, και η σταση μας, ενωπιον του Θεου.

Γιαυτο και σχεδον σε καθε σημειο ο Χριστος ειτε ρωτουσε εαν πιστευει ο ευεργετουμενος,
ειτε τον προετρεπε να πορευθει εν ειρηνη, προσθετοντας: "η πιστις σου, σεσωκε σε..".

Δηλαδη αναλογα με την σταση, του ανθρωπου, εν ελευθερια, ενεργει και ο Θεος.