Η ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ

[aposal]

Άρθρο της Ι.Μ. Πειραιώς 27/4/2015

Ο παπισμός παραμένει δυστυχώς απόλυτα αμετανόητος, «γαντζωμένος» και αμετακίνητος στο εφιαλτικό μεσαιωνικό παρελθόν του. Καμιά από τις πάμπολλες πλάνες, που συσσώρευσε, μετά την απόσχισή του,(το 1054 μ. Χ.), από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αποκήρυξε. Το αντίθετο μάλιστα.
Φροντίζει να τις προβάλλει και να τις «ντύνει» με «αγιογραφικό» μανδύα και να υπεραμύνεται γι’ αυτές! Μια από τις βασικές πλάνες του είναι και η χρησιμοποίηση στη Θεία Ευχαριστία άζυμου άρτου. Δηλαδή άρτου χωρίς προζύμι. Πρόκειται για μια καινοτομία την οποία εισήγαγαν οι αιρετικοί Φράγκοι στη Δυτική Εκκλησία, μετά την επέλαση και κατάληψη από αυτούς του πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως το 1009 μ.Χ.
Αφορμή για την ανακοίνωσή μας αυτή πήραμε από το «πασχαλινό μήνυμα 2015» στην εφημερίδα «Καθολική», (31.3.2015), του παπικού «αρχιεπισκόπου Καθολικών Αθηνών και Αποστολικού Τοποτηρητή Ρόδου» κ. Σεβαστιανού, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά, στηρίζοντας και προβάλλοντας την παπική κακοδοξία των αζύμων: «Ο Ιουδαϊκός λαός τη νύχτα του Πάσχα, και επομένως ο Ιησούς με τους αποστόλους τη Μεγάλη Πέμπτη, αλλά και οι πρώτοι Χριστιανοί, το ψωμί που έτρωγαν, το ετοίμαζαν άζυμο, χωρίς μαγιά από την προηγούμενη ζύμωση. Έτσι συμβόλιζαν τη νέα ζωή την οποία άρχιζαν κατά τη νύχτα του Πάσχα, μια ζωή άσχετη προς την προηγούμενη κακία και το θάνατο και τη φθαρτότητα».
Εδώ ο «αρχιεπίσκοπος» δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επαναλαμβάνει την γνωστή καινοτομία των Παπικών, την καθιέρωση δηλαδή υπ’ αυτών αζύμου άρτου στη Θεία Ευχαριστία. Την καινοτομία αυτή μάλιστα προσπαθεί να στηρίξει στην αγία Γραφή και στο ότι δήθεν ο Κύριος κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης συνέφαγε με τους μαθητές του το ιουδαϊκό Πάσχα με άζυμο άρτο. Σχετικά με την καινοτομία αυτή διά πολλών έχει ασχοληθεί στην περισπούδαστη και πολυσέλιδη, (δίτομη), πραγματεία του με τίτλο «Ορθοδοξία και Παπισμός» ο βαθύς μελετητής του Παπισμού αείμνηστος αρχ. κυρός Σπυρίδων Μπιλάλης, από τον οποίο και θα δανεισθούμε κάποια στοιχεία προς ανατροπήν της πλάνης και ενημέρωση του πιστού λαού του Θεού.
Τα άζυμα των Λατίνων στη Θεία Ευχαριστία δεν μαρτυρούνται από την αγία Γραφή, διότι οι ευαγγελιστές ομιλούν σαφώς περί άρτου εν τω Μυστικώ Δείπνω, όχι όμως και περί «αζύμου άρτου»: «Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε, λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου» (Ματθ.26,26). (Βλ. και Μαρκ.14,22, Λουκ.22,19). Αλλά και ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στο «κυριακό δείπνο», γράφει: «Εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου ό και παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί ή παρεδίδοτο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και είπε, λάβετε φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον» (Α΄ Κορ.11,23). Η αγία Γραφή πάντοτε ομιλεί περί άρτου, όταν πρόκειται περί ενζύμου άρτου (Ματθ.4,4.6,11.14,17,19. Μαρκ.8,6,16,17. Λουκ.9,13,16. Ιω.6,23,26, Πραξ.27,35. Β΄ Θεσ.3,8), ενώ αντιθέτως ομιλεί απλώς περί «αζύμων», ή περί «αζύμου άρτου», όταν θέλει να υποδηλώσει τα άζυμα (Εξοδ.29,2, Λευϊτ.2,4. Αριθ,6,19. Ματθ.26,17, Μαρκ.14,12, Λουκ.22,7, Πραξ.12,3.20,6).
Η χρήση αζύμου άρτου κατά το Μυστικό Δείπνο αποκλείεται, διότι αυτός ετελέσθη το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης, μία ημέρα δηλαδή πριν από το ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο άρχιζε από το εσπέρας, μετά την δύσιν του ηλίου, της 14ης του μηνός Νισάν, που την χρονιά εκείνη έπεφτε ημέρα Παρασκευή. Ο μεν πασχάλιος αμνός θυσιαζόταν την παραμονή του Πάσχα, την Παρασκευή, η δε βρώσις των αζύμων μαζί με τα πικρά χόρτα και τον ψημένο αμνό, γινόταν άμα τη ενάρξει της εορτής, δηλαδή το εσπέρας της Παρασκευής, όπως όριζε ο Μωσαϊκός νόμος. Γι’ αυτό άλλωστε οι αρχιερείς των Ιουδαίων κατά τη δίκη του Κυρίου ενώπιον του Πιλάτου, η οποία έγινε την Παρασκευή το πρωί, δεν «εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το Πάσχα» (Ιωάν.18,28), δηλαδή, να φάγουν τον άζυμο άρτο, τα πικρά χόρτα και τον ψημένο αμνό. Επίσης λαμβάνουν μέριμνα για τον έγκαιρο ενταφιασμό των σταυρωθέντων. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής: «Οι ουν Ιουδαίοι, ίνα μη μείνη επί του σταυρού τα σώματα εν τω Σαββάτω, επεί Παρασκευή ην, ην γαρ μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου, ηρώτησαν τον Πιλάτον ίνα κατεαγώσιν αυτών τα σκέλη και αρθώσιν» (Ιω.19, 31). Υπήρχε μία διάταξη στο Δευτερονόμιο, που απαγόρευε να μένουν τα νεκρά σώματα των σταυρωμένων άταφα πάνω στο σταυρό κατά την επίσημη ημέρα του Πάσχα.
Και προκειμένου να τηρήσουν και αυτή την διάταξη οι Ιουδαίοι, σπεύδουν στον Πιλάτο και τον παρακαλούν, να συντομεύσει τον θάνατο των καταδίκων με την συντριβή των σκελών των, ώστε να τούς σηκώσουν από εκεί το ταχύτερο και να τούς θάψουν. Και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν πριν να δύσει ο ήλιος, διότι η ημέρα κατά την οποία σταυρώθηκαν οι κατάδικοι ήταν η παραμονή του Πάσχα, (η 14η Νισάν), και από τη δύση του ηλίου άρχιζε η επόμενη ημέρα, (η 15η Νισάν), η πρώτη και κύρια ημέρα της εορτής του Πάσχα.
Η καινοτομία των αζύμων επινοήθηκε για πρώτη φορά από τους ιουδαΐζοντες αιρετικούς Εβιωνίτες τον 2ομ.Χ. αιώνα και αργότερα από τους Απολλιναριστές και τους Αρμενίους Μονοφυσίτες. Ο Μέγας Φώτιος περί τα τέλη του 9ου αιώνος σε εγκύκλιο επιστολή του «Προς τους της Ανατολής Αρχιερατικούς θρόνους» στηλιτεύει τις μέχρι τότε εμφανισθείσες παπικές καινοτομίες, αγνοεί όμως την χρήση των αζύμων από τους Δυτικούς.
Άρα μέχρι τότε οι Λατίνοι οπωσδήποτε χρησιμοποιούσαν ένζυμο άρτο στη Θεία Λειτουργία. Δύο αιώνες περίπου αργότερα, το 1054μ.Χ., ο Μιχαήλ Κηρουλάριος, στην πρώτη επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας Πέτρο, επιτίθεται κατά της παπικής καινοτομίας των αζύμων, χαρακτηρίζοντας τα άζυμα «επικρεμάμενον έγκλημα». Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφερόμενος στην εμφάνιση των αζύμων μεταξύ των Παπικών, γράφει: «Πόσον αξιοκατάκριτοι εισίν οι Λατίνοι, οι καινοτομήσαντες το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας και εισάξαντες εν αυτώ τα ιουδαϊκά άζυμα! Ότι δε καινοτομία εστί τα άζυμα, πρόδηλον. Από γαρ Χριστού έως του 1053 έτους δι’ ενζύμου άρτου ελειτούργει η των Δυτικών Εκκλησία.
Κατά το έτος γαρ τούτο Λέων ο 9ος πρώτος εφευρετής των αζύμων εγένετο». Κατά τον ιστορικό Βασίλειο Στεφανίδη «τα άζυμα εισήχθησαν εις την Δύσιν περί το τέλος της 9ης εκατονταετηρίδος, φαίνεται όμως ότι πρώτος ο Λέων ο 9ος εζήτησε να τα επιβάλη και εις την Ανατολικήν Εκκλησίαν».
Περαίνοντας υπογραμμίζουμε, ότι η χρήση ενζύμου άρτου στη Θεία Ευχαριστία έχει μεγάλη σημασία για την Εκκλησία μας. Πρώτον δηλώνει ότι το «το Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α Κορ.5,7) και δεν έχει καμιά σχέση με τα «άζυμα», δηλαδή το ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο είναι απλή προτύπωση του δικού μας αιωνίου Πάσχα. Δεύτερον, κατά τους Πατέρες ο ένζυμος άρτος, θεωρείται «ζωντανός», έμψυχος άρτος και ως τέτοιος χρησιμοποιείται στην Θεία Ευχαριστία, σε αντίθεση με τον άζυμο, ο οποίος θεωρείται «νεκρός» άρτος.

[Μ.Δ.Κ.]

Αυτή την απορία είχα όταν πριν λίγες μόνο ημέρες άκουσα ''καθηγητή'' θεολογίας παρακαλώ, σε εκκλησιαστικό σταθμό να λέει ότι οι μαθητές έφαγαν το επέρας της Μεγάλης Πέμπτης, πασχάλιο δείπνο, και άρα άζημο άρτο!!!!!!!!!!!!

Τότε πως εξηγείται κύριε.....καθηγητά

Γι’ αυτό άλλωστε οι αρχιερείς των Ιουδαίων κατά τη δίκη του Κυρίου ενώπιον του Πιλάτου, η οποία έγινε την Παρασκευή το πρωί, δεν «εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το Πάσχα» (Ιωάν.18,28), δηλαδή, να φάγουν τον άζυμο άρτο, τα πικρά χόρτα και τον ψημένο αμνό.

Το Πάσχα που ετοίμασαν οι μαθητές κατ' εντολήν Του Κυρίου Ματθ ΚΣΤ 17 -19 και στην ερμηνεία Τρεμπέλα, δεν ξεκαθαρίζεται επαρκώς ως προς τα άζυμα ( δευτερεύον θέμα) ξακαθαρίζεται όμως επαρκώς ώς προς την ουσία. Δηλαδή ο Κύριος διέκρινε ΚΑΙ χρονικά - το Χριστιανικό - απο των Ιουδαίων Πάσχα, αφού ο Μυστικός Δείπνος ( που δεν ήταν το Ιουδαϊκό Πάσχα) έγινε 24 ώρες περίπου πριν αρχίσει το Ιουδαϊκό Πάσχα το εσπέρας της ( δικής μας) Μεγάλης Παρασκευής.
Έχω να προσθέσω ότι ότι το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο απευθυνόταν κυρίως στους Ισραηλίτες, και δεν θα ενθουσιάζονταν αν ένας ακόμα τύπος τους είχε αντικατασταθεί - παραβιαστεί με την ουσία του θελήματος Του Ιησού, και σε αυτό φαίνεται είναι σύμφωνοι και δεν θα ήθελαν και οι Δυτικοί.....
Η πνευματική διαφορά του Χριστιανικού Πάσχα απέχει όσο η γή απο τον Ουρανό σε σχέση με το Ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ είχε και αυτό την δική του μεγάλη πνευματική σημασία. Οι εξ εθνών χριστιανοί ποτέ δεν χρησιμοποίησαν άζημα, ούτε περιτομή, ούτε τα της Ιουδαϊκής παράδοσης με την ευλογία και την ευχή των αγίων Αποστόλων και των πρωτοκορυφαίων συμπεριλαμβανομένων Πέτρου και Παύλου καθώς και της Αποστολικής πρώτης Συνόδου, καλό θα ήταν λοιπόν οι Δυτικοί να προχωρήσουν και σε περιτομή ακολουθώντας το ίδιον θέλημά τους, για να ξεκαθαρίζουν και να γίνονται και πιό φανερά ορισμένα πράγματα και.....τάσεις.

[dionysisgr]

Χριστος Ανεστη!!!

Φυσικα, το πασχα-περασμα των Ισραηλιτων, ειναι τυπος-σκια-προεικονισμα του ουσιωδως Πασχαλιου Δειπνου που περνα την υπαρξη μας, εκ θανατου εις την Ζωην, και εγκαινιαζει ως Πρωτοτοκος των νεκρων, ο Αναστας Κυριος μας.

Το παλαιοδιαθηκικο πασχα, εκβαλλει, ως ποταμος στην θαλασσα της εκκλησιαστικης συναξεως και Ευχαριστιας,
επι το Αυτο, στην μετοχη δηλαδη στο το Σωμα και το Αιμα της Αυτοζωης, που θυεται ετι και ετι, για να ζησει ο κοσμος.

Αρα η οποιαδηποτε αλλοιωση, παραφθορα, και στρεβλη ερμηνευτικη, υποδηλωνει οτι δεν εχει κατανοηθει ορθα και σωτηριολογικα, τοσο το παλαιο πασχα, που δεν ηταν απλως η φυγη απο την δουλεια των Αιγυπτιων, αλλα πολλαπλως ουσιωδεστερο, αλλα πολυ περισσοτερο και η σημασια η οντολογικη, η υπαρξιακη, και η ενοποιητικη που σωζει τον ολο ανθρωπο ακεραιο και ζωντα ενωπιον του Χριστου, και μας δωριζει το Πασχα της Πιστης μας.

Απομειωνεται και παρ-εξηγειται, ετσι, η κεφαλαιωδης σημασια του, απο τον δυτικο σχολαστικισμο, και την θεολογικη διπλωματια που εξυπηρετει και υπηρετει εξουσιαστικες τασεις και ειναι πληρως εκκοσμικευμενη απ'αιωνων, εκπιπτοντας σε ενα απλο τεχνικο-φιλολογικο-θεολογουμενο ταχα, ζητημα, μεταξυ ημων και υμων,
ενω διαφευγει εν πολλοις η ουσια των πραγματων και της Οικονομιας του Θεου για τον ανθρωπο.

Μια απλοϊκη ισως στην διατυπωση της, απεικονιση της κεντρικης διαφορας
μεταξυ της Ορθοδοξου θεολογικης οπτικης, και της Ρωμαιοκαθολικης, διαχρονικα,
ειναι οτι η μεν πρωτη στοχευει δια των τυπων κατευθειαν στην ουσια,
ενω η δευτερη θυσιαζει την ιδια την ουσια, ασχολουμενη και θολωμενη εν τελει,
με το κατα ποσο τεκμηριωνονται με την στενη-πεπερασμενη ανθρωπινη λογικη οι τυποι..