Γιατί ο Χριστός έκανε Θαύματα;

[toula]

Γιατί ο Χριστός έκανε Θαύματα;

Τα περισσότερα τα έκανε, από άπειρη συμπόνια προς τα πλάσματά Του.

Όταν στο δρόμο έβλεπε τυφλούς, παράλυτους, λεπρούς και Του φώναζαν για βοήθεια, δεν τους προσπερνούσε, τους θεράπευε. Όταν στο χώρο, όπου δίδασκε, έφερναν ασθενείς, ακόμα κι από τη σκεπή (παράλυτο Καπερναούμ), πάλι τους θεράπευε.

Ο Χριστός προσπαθούσε πρώτα να θεραπεύσει την ψυχή του αρρώστου και μετά το σώμα. Σ’ άλλους έλεγε «μην αμαρτάνεις πλέον», και σε άλλους «η πίστη σου σε έσωσε». Στον παράλυτο της Βηθεσδά, που έγινε καλά και σήκωσε και το

κρεβάτι του, του είπε: «μην αμαρτάνεις στο εξής, για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο» (Ιωάν. 5,14). Στην αιμορροούσα, που θεραπεύτηκε από το άγγιγμα του ενδύματος του Χριστού, της είπε: «η πίστη σου σε έσωσε» (Ματθ. 9,22).

Το ίδιο είπε και στον τυφλό της Ιεριχώ (Μαρκ. 10,52), και στον ευγνώμονα λεπρό (Λουκά 17,19).

Το ότι χρειάζεται κάποια πίστη, για να ενεργήσει η δύναμη του Θεού και να γίνει το θαύμα, φαίνεται από τη θεραπεία του χωλού στα Λύστρα από τον απόστολο Παύλο. Ο χωλός ήταν ανάμεσα στους ακροατές του Παύλου. Ο Παύλοςφωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα είδε ότι είχε μέσα του πίστη για το Χριστό, ότι δηλαδή η ψυχή του θεραπεύτηκε και το θεράπευσε και στο σώμα (Πράξ. 14,9-10).

Σε πολλά θαύματα έπαιξε ρόλο η πίστη των συγγενών και των ασθενών. Ο Χριστός θεράπευσε το δούλο του Ρωμαίου εκαντόνταρχου για την πίστη του αφεντικού του και είπε γι’ αυτήν: «αλήθεια σας λέω, ούτε στον Ισραήλ βρήκα τόσο μεγάλη πίστη» (Ματθ. 8,10). Τον παράλυτο της Καπερναούμ τον θεράπευσε για την πίστη των μεταφορέων του, που χάλασαν και τη στέγη (Λουκά 5,20). Την κόρη της Χαναναίας τη θεράπευσε για την πίστη της μητέρας της (Ματθ.15,28)

Τα θαύματα του Χριστού έδειχναν ότι ήλθε στη γη ο Θεός, για να επαναφέρει τους ανθρώπους κοντά στο Θεό, όπου δε θα υπάρχει πόνος και θλίψη, που είναι οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και των προσωπικών αμαρτιών του καθενός. Όταν Τον ρώτησαν οι μαθητές του Ιωάννη αν είναι όντως ο Μεσσίας, ο Χριστός μετά από πολλές θαυματουργίες τους είπε: «πηγαίνετε και αναφέρετε στον Ιωάννη, όσα είδατε και ακούσατε: “τυφλοί βλέπουν, χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούνε, νεκροί ανασταίνονται και πτωχοί παίρνουν χαρούμενο μήνυμα (της Βασιλείας του Θεού)”» (Ματθ. 11,5).

Με αυτά τα λόγια ο Χριστός ήθελε να υπενθυμίσει στον Πρόδρομο ότι όντως είναι ο Μεσσίας, που ο προφήτης Ησαΐας γράφει (61,1-2 και 35,5) ότι θα φέρει χαρά και θα θεραπεύει τους ανθρώπους ψυχικά και σωματικά.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.93-94), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

[aposal]

Ο παράλυτος της Βηθεσδά!
Αχ τι μου θύμισες!
Στο συγκεκριμένο θαύμα όλοι συνήθως μένουμε στο αποτέλεσμα που είναι η θεραπεία του παραλύτου, αλλά δεν εξετάζουμε καθόλου την όλη εικόνα της ζωής του παραλύτου. Μια εικόνα ζοφερή, φοβερή. Ένα θέαμα που μπορείς να το χαρακτηρίσεις και αποκρουστικό. Πολλά ερωτήματα που γεννιούνται και είναι αμείλικτα, αδυσώπητα.
Ο άγγελος απροειδοποίητα, «κατά καιρόν» (όπως αναφέρεται), ταράσσει το νερό και μόνον «ο πρώτος» βρίσκει ίαση. Εδώ τελειώνει το θαύμα, εδώ εξαντλείται και το έλεος του Θεού. Εδώ αρχίζει το δράμα της σκέψης και της λογικής. Πόνος τεράστιος, αδικία ανεξήγητη, ερωτήματα αναπάντητα. Το έλεος του Θεού ελάχιστο, μόνο για τον ένα, για τον πρώτο. Πώς να συμβαδίσει αυτό με τη λογική μας; Πώς να ερμηνεύσει την αγάπη του Θεού; Τη δικαιοσύνη, την ταπείνωσή Του;
Πώς να πείσει για τη παρουσία Του; Μάλλον προκαλεί με την απουσία Του.
Πώς είναι δυνατόν να πιστεύσει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο ο Θεός επιλέγει να δείξει την θεότητά Του και να θεραπεύσει;
Γιατί θα έπρεπε – ας φανταστούμε το θέαμα – να κατέβει ο άγγελος να ταράξει το νερό σε άγνωστη στιγμή, ώστε δίχως καμία προετοιμασία, ξαφνικά αυτοί οι δύστυχοι άνθρωποι, τυφλοί, χωλοί, άρρωστοι και ανάπηροι, να σέρνονται, να ανταγωνίζονται μάλιστα ποιος θα μπει πρώτος για να θεραπευτεί; Μόνο για έναν υπήρχε το έλεος του Θεού; Όχι για τον δεύτερο; Και με ποιο κριτήριο αυτό προσφέρεται; Τη φυσική ετοιμότητα και επιδεξιότητα των αναπήρων και όχι την αρετή; Την επιτυχία στην ανταγωνιστικότητα και όχι στην ταπείνωση και τον πνευματικό αγώνα; Γιατί στον πρώτο και όχι στον καλύτερο; Όλο αυτό δεν καταδεικνύει λίγη αγάπη και καθόλου δικαιοσύνη;
Ο παράλυτος ομολογεί ότι «άνθρωπον ουκ έχω». Τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος ζει με μια ελπίδα. Να μπει πρώτος στη δεξαμενή μετά την ταραχή του ύδατος για να θεραπευτεί. Πώς όμως συμβαδίζει η αγάπη του Θεού με την τόσο μακρά διάρκεια της αναπηρίας του παραλύτου; Γιατί να ζήσει ως ανάπηρος τα νιάτα του και να είναι υγιής στα γηρατειά του;

[aposal]

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων τα παραπάνω δεν είναι δικά μου αλλά απόσπασμα από βιβλίο κάποιου Μητροπολίτη.

[stathisekp]

Συμπληρώνω τον καλό μου φίλο Απόστολο :

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα δεν μιλάει για έναν μόνο παράλυτο, αλλά φανερά μεν μιλάει για τη στιγμή του ενός παραλύτου, διακριτικά δε υπαινίσσεται τη στιγμή όλων των παραλύτων αυτού του κόσμου, και φυσικά και τη δική μας.
Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός ο οποίος εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου, αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής.
Ο Θεός πράγματι υπάρχει. Σε εμάς απομένουν δυό πράγματα: το ένα είναι να κάνουμε την υπομονή του χρόνου και το δεύτερο είναι να κάνουμε τον αγώνα της καθαρότητος των οφθαλμών μας. Τότε σαν τον παράλυτο θα έρθει η ώρα μας. Μπορεί να είναι ύστερα από τριάντα οκτώ χρόνια, μπορεί να είναι αύριο, μπορεί να είναι πέντε λεπτά πριν σφραγίσουμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο, αλλά υπάρχει πάντοτε η στιγμή του Θεού για όλους. Και τότε η μακρόχρονη αναπηρία, που συνοδεύεται από θαυματουργική θεραπεία, αποτελεί μεγαλύτερη ευλογία από την υγεία που στερείται εμπειρίας θεϊκής παρουσίας.
Η παρουσία του Θεού είναι παρουσία για να δώσει στον καθένα μας την αίσθηση της σωτηρίας, τον πόθο της αθανασίας, την προσδοκία της αιωνιότητος.
Να δώσει τη γλύκα ότι κι αν πονάμε, κι αν δοκιμαζόμαστε, κι αν αδικούμαστε, κι αν στερούμαστε, μπορεί να ζούμε με ζεστασιά, την αίσθηση και την εμπειρία της πνευματικής Του παρουσίας στη ζωή μας.
Το Ευαγγέλιο αυτό αγαπητοί, δεν αποτελεί μια υπόμνηση ενός θαύματος μόνο, αλλά αποτελεί μια αφορμή αφύπνισης για όλους μας. Όλοι βρισκόμαστε παράλυτοι με πνευματική τύφλωση, με αναπηρία, με χωλότητα, με ξηρότητα, με αδυναμία στα πόδια, με ανεπάρκεια στα χέρια, γύρω από μια κολυμβήθρα, την κολυμβήθρα των δακρύων και των χαμένων ελπίδων αυτής της ζωής. Σκοπός και στόχος της Εκκλησίας είναι να προσπαθεί να επαναπροσανατολίσει την καρδιά μας από τη νοοτροπία των σταγόνων του θεϊκού ελέους της Παλαιάς Διαθήκης προς τον ωκεανό της αγάπης του Θεανθρώπου.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων τα παραπάνω δεν είναι δικά μου αλλά απόσπασμα από βιβλίο κάποιου Μητροπολίτη.

Ούτε και τα ανωτέρω είναι δικά μου, είναι από τον Mητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαο, συνέχεια του κειμένου (μάλλον η κατάληξη θα έλεγα) που παρέθεσε ο αγαπητός Απόστολος.

[aposal]

Στάθη μ' έκανες τρίπλα!

[stathisekp]

Στην ίδια ομάδα παίζουμε αγαπητέ, άμποτε να βάλουμε και κανένα (πνευματικό) γκολ!!!

Δυστυχώς όμως, πάντα το ούζο 12 θα κάνω, άντε να φτάσω μέχρι τα τσικό.
(Για τους αμύητους, ούζο 12 είναι τα παιδάκια στο γήπεδο που μαζεύουν τη μπάλα, πήραν το όνομά τους επειδή φορούσαν διαφημιστικά μπλουζάκια της περί ου ο λόγος φίρμας. Τσικό είναι το παιδικό τμήμα μιας ομάδας)

[nickzark]

Συγχωρατε με προκαταβολικά αλλα κάπου διάβασα μια εξήγση για αυτο η οποία απλά έλεγε : Μαγκιά του

[stathisekp]

Συγχωρατε με προκαταβολικά αλλα κάπου διάβασα μια εξήγση για αυτο η οποία απλά έλεγε : Μαγκιά του

π. Τιμόθεος Κιλίφης;

[nickzark]

Δεν θυμάμαι πια που το διάβασα. Συγχωρέστε με.αλλά ολά είναι πιθανά