Tι φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες...

[paroikos]

το σημείο του Σταυρού,όταν γίνεται σωστά

οταν λες σωστα?

Από ότι καταλαβα, ο Μιχάλης εννοεί αυτούς που αντί για σταυρό, "παίζουν μαντολίνο" ενώ ο σταυρός πρέπει να σχηματίζεται σωστά πάνω στο σώμα

[Ionas]

Άγιος Ησύχιος «Προς Θεόδουλο»

Γιατί ο νους είναι κάτι το ελαφρό και ευκίνητο και δύσκολα μπορεί νά αναχαιτιστή από τις παράνομες ενθυμήσεις. Ακολουθεί με την ίδια ευκολία και τις κακές και τις καλές διανοητικές φαντασίες.
Μακάριος πραγματικά είναι εκείνος πού έχει κολλήσει την ευχή του Ιησού στη διάνοια του και φωνάζει προς Αυτόν ακατάπαυστα μέσα στην καρδιά του, όπως είναι ενωμένος ο αέρας με τα σώματά μας ή φλόγα με το κερί. Όταν περνά ο ήλιος πάνω από τη γη, φέρνει την ήμερα. Και το άγιο και σεβάσμιο όνομα του Κυρίου, όταν λάμπει συνεχώς μέσα στον νου μας, θα γεννήση αναρίθμητες έννοιες, λαμπρές σαν τον ήλιο. Όταν διασκορπιστούν τα σύννεφα, ο αέρας φανερώνεται καθαρός. Και όταν διασκορπιστούν οι φαντασίες των παθών από τον ήλιο τής δικαιοσύνης Ιησού Χριστό, τότε οπωσδήποτε γεννιούνται στην καρδιά φωτεινά και αστραφτερά νοήματα.

[Ionas]

Άγιος Διάδοχος Φωτικής «Τα 100 πρακτικά κεφάλαια»

Γιατί κανείς δεν μπορεί νά πει «Κύριος Ιησούς» χωρίς το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει όμως ο νους να μελετά αδιάκοπα τα λόγια αυτά μέσα στα βάθη του, ώστε νά μην ξεφεύγει σε διάφορες φαντασίες. Όσοι μελετούν ακατάπαυστα στο βάθος της καρδιάς τους το Άγιο και Ένδοξο τούτο Όνομα, αυτοί μπορούν νά βλέπουν κάποτε και το φως με το νου τους. Και τούτο επειδή, όταν αυτό το Άγιο Όνομα κρατείται με πολλή επιμονή από τη διάνοια, κατακαίει όλη την ακαθαρσία πού σκεπάζει την ψυχή• και αυτό η ψυχή το αισθάνεται έντονα, γιατί ο Θεός μας είναι φωτιά πού κατακαίει. Και με αυτό ο Κύριος προσκαλεί την ψυχή σε μεγάλη αγάπη της δόξας Του.

[Ionas]

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου «Περί της νοεράς και καρδιακής προσευχής»

Και καθώς όταν τα ζώα δεχθούν κάποια ενόχληση, τρέχουν στη φωλιά τους για να σωθούν, έτσι και ο νους όταν ενοχληθή από κάποια προσβολή πονηρών λογισμών ή κάτι άλλο εσωτερικό ή εξωτερικό, τρέχει στην καρδιά και φωνάζει Ιησού μου βοήθησέ με, Ιησού μου σώσε με, και αμέσως ελευθερώνεται, «Με του Ιησού το όνομα μάστιζε τους εχθρούς», λέει ο Ιωάννης της Κλίμακος, και επίσης «Η θύμηση του Ιησού να ενωθή με την αναπνοή σου και τότε θα γνωρίσης την ωφέλεια της ησυχίας». Και ο κορυφαίος Πέτρος ομίλησε και είπε∙ «Δεν δίδεται από άλλον κανένα η σωτηρία ( παρά μόνο από τον Ιησού) διότι δεν υπάρχει όνομα άλλο κάτω από τον ουρανό που να έχει δοθή στους ανθρώπους, δια του οποίου να μπορούμε να σωθούμε εμείς»

[Ionas]

Φίλοι μου

Σας παρέθεσα την ομοφωνία πέντε ΑΓΙΩΝ , μαζί και του κορυφαίου Πέτρου ότι το διώξιμο των δαιμόνων και η σωτηρία μας γίνεται με την ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Του ονόματος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Δεν είναι ο τύπος που σώζει αλλά η ουσία, ο τύπος υπάρχει για να περικλείει ουσία. Αν δεν περικλείει είναι περιττός...

[nkope]

Φίλοι μου

Σας παρέθεσα την ομοφωνία πέντε ΑΓΙΩΝ , μαζί και του κορυφαίου Πέτρου ότι το διώξιμο των δαιμόνων και η σωτηρία μας γίνεται με την ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Του ονόματος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Δεν είναι ο τύπος που σώζει αλλά η ουσία, ο τύπος υπάρχει για να περικλείει ουσία. Αν δεν περικλείει είναι περιττός...

Άρα Iona συμφωνείς μαζί μου ότι αυτό που φοβούνται η δαίμονες είναι η προσευχή, είτε η νοερά προσευχή, είτε οποιαδήποτε άλλη προσευχή. Αφού η προσευχή συνδέει τον άνθρωπο με το Θεό και του δίνει πίσω ένα μέρος της φυσικής του κατάστασης, που είναι η συνεχής δοξολογία του Θεού.

[sotirio]

Xμ! Την ταπείνωση .... επιμένω
Προσευχή χωρίς ταπεινότητα ... φαρισαίου ιδίωμα ... ακόμα και η " ευχή " αν είναι ... αξία δεν έχει ...
Του ταπεινού τελώνη όμως η ταπείνωση ???
Η ταπείνωση ειναι θεμέλιο πάντων των αρετών , της ορθοδοξίας και ορθοπραξιας ... και πάσης αμαρτίας (δια της μετανοίας ) το ξεθεμελίωμα ....

:"Αν υπάρχει μια ηθική αξία που σχεδόν απόλυτα παραθεωρείται ή αγνοείται σήμερα είναι πραγματικά η ταπείνωση. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε διαρκώς ενσταλάζει μέσα μας την έννοια της υπερηφάνειας, της αυτοεξύμνησης και της αυτοδικαίωσης. Είναι οικοδομημένος πάνω στην αλαζονική υπόθεση ότι ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει οτιδήποτε μόνος του, και φτάνει το να περιγράφει τον Θεό σαν τον Ένα που πάντοτε αμείβει τις επιτυχίες και τα καλά έργα του ανθρώπου.

Η ταπείνωση -είτε ατομική, είτε ομαδική, είτε εθνική είναι- θεωρείται δείγμα αδυναμίας, κάτι ανάρμοστο για έναν αληθινό άνθρωπο. Αλλά μήπως οι χριστιανοί σήμερα δεν είναι ποτισμένοι με το πνεύμα του Φαρισαίου; Μήπως και μεις δε θέλουμε κάθε προσφορά μας, κάθε «καλή πράξη» μας, καθετί που κάνουμε «για την Εκκλησία» να αναγνωρίζεται, να επαινείται, να δημοσιεύεται;

Αλλά τι είναι ταπείνωση; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση μπορεί να φανεί παράδοξη γιατί είναι ριζωμένη σε μια περίεργη διαβεβαίωση: Ο ίδιος το Θεός είναι ταπεινός! Για κείνον που γνωρίζει τον Θεό, που Τον ατενίζει μέσα στη δημιουργία Του και στις σωτήριες ενέργειές Του, είναι φανερό ότι η ταπείνωση είναι πραγματικά μια θεία ποιότητα, είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο και η λάμψη της δόξας από την οποία, όπως ψέλνουμε στη Θεία Λειτουργία, είναι «πλήρης ο ουρανός και η γη». Μέσα στην ανθρώπινη διανοητικότητά μας έχουμε την τάση να μη μπορούμε να συμβιβάσουμε τη «δόξα» με την «ταπείνωση» - αφού μάλιστα η ταπείνωση θεωρείται ψεγάδι ή ελάττωμα. Ακριβώς όμως η άγνοιά μας και η αδεξιότητά μας είναι εκείνα που μας κάνουν ή θα έπρεπε να μας κάνουν να νιώθουμε ταπεινοί.

Είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφέρεις στο σύγχρονο άνθρωπο που τρέφεται με τη δημοσιότητα, την αυτοπροβολή και την ατέλειωτη αυτοεξύμνηση, το γεγονός ότι εκείνο που είναι αυθεντικά τέλειο, όμορφο και καλό είναι την ίδια στιγμή γνήσια ταπεινό. Ακριβώς γιατί η τελειότητα δεν έχει ανάγκη από τη «δημοσιότητα», την εξωτερική δόξα ή από την κάθε είδους επίδειξη.

Ο Θεός είναι ταπεινός γιατί είναι τέλειος. Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του και η πηγή κάθε αληθινής ομορφιάς, τελειότητας και καλοσύνης. Αυτό συνέβηκε με την Παναγία, τη Μητέρα του Χριστού, που η ταπείνωση την έκανε χαρά όλης της οικουμένης και τρανή αποκάλυψη της ωραιότητας πάνω στη γη· αυτό έγινε και με όλους τους αγίους· το ίδιο συμβαίνει και με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στις σπάνιες στιγμές της επαφής της με το Θεό.

Πως κανείς γίνεται ταπεινός; Η απάντηση για ένα χριστιανό είναι απλή: με την ενατένιση του Χριστού, που είναι η σαρκωμένη Θεία ταπείνωση, ο Ένας, μέσα στον οποίο ο Θεός αποκάλυψε, μια για πάντα, τη δόξα Του σαν ταπείνωση και την ταπείνωσή Του σαν δόξα. «Νῦν» είπε ο Χριστός τη νύχτα της άκρας ταπείνωσής Του, «ἐδοξάσθη ὁ υἰός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ».


Η ταπείνωση μαθαίνεται ατενίζοντας το Χριστό ο οποίος είπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11: 29). Τελικά γινόμαστε ταπεινοί με το να μετράμε το καθετί με μέτρο το Χριστό και να αναφερόμαστε για όλα σ’ Αυτόν. Χωρίς τον Χριστό η αληθινή ταπείνωση είναι αδύνατη, ενώ στην περίπτωση του Φαρισαίου, ακόμα και η θρησκεία, γίνεται υπερηφάνεια για τα επιτεύγματά του· έχουμε δηλαδή ένα είδος φαρισαϊκής αυτό-δοξολογίας. .... μια αναζήτηση, μια προσευχή για ταπείνωση που είναι η αρχή της αληθινής μετάνοιας. Γιατί μετάνοια, πάνω από καθετί άλλο, είναι η επιστροφή στη γνήσια τάξη των πραγμάτων, η «αναμόρφωση του αρχαίου κάλλους». Η μετάνοια επομένως είναι θεμελιωμένη στην ταπείνωση και η ταπείνωση – η Θεία και θαυμαστή ταπείνωση – είναι καρπός της και τέρμα της. .."

[Ionas]

Ναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ναι οι αρετές ταπεινοφροσύνη, πραότης , αγαθοσύνη εγκράτεια κλπ με επιστέγασμα την ΑΓΑΠΗ. Όμως αυτές οι αρετές δεν κατορθώνονται με προσπάπεια αλλά είναι καρποί της σκήνωσης του Παναγίου Πνεύματος μέσα μας. Ο Πανάγαθος Θεός Πατέρας ευδόκησε, ο μονόδρομος της Σωτηρίας του ανθρώπου να είναι δια του Υιού Του του Αγαπητού. Γι αυτό και οι Άγιοι Πατέρες επιμένουν τόσο πολύ στην ευχή και στην επίκληση του Αγίου Ονόματος του Ιησού Χριστού.

[michail]

ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΦΥΛΛΟΚΑΡΔΙ ΤΟΥΣ ΜΗ ΚΑΙ ΤΥΧΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗ ΣΕ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

[sotirio]

Ναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ναι οι αρετές ταπεινοφροσύνη, πραότης , αγαθοσύνη εγκράτεια κλπ με επιστέγασμα την ΑΓΑΠΗ. Όμως αυτές οι αρετές δεν κατορθώνονται με προσπάπεια αλλά είναι καρποί της σκήνωσης του Παναγίου Πνεύματος μέσα μας. Ο Πανάγαθος Θεός Πατέρας ευδόκησε, ο μονόδρομος της Σωτηρίας του ανθρώπου να είναι δια του Υιού Του του Αγαπητού. Γι αυτό και οι Άγιοι Πατέρες επιμένουν τόσο πολύ στην ευχή και στην επίκληση του Αγίου Ονόματος του Ιησού Χριστού.

Χμ Σε ταπεινη καρδια Ο θεος κατοικει ... ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΤΑΠΕΙΝΗ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡΙΦΑΝΗ ...

Γιατι ο ταπεινος συνδιαζει Θεωρεια μα και με πραξη ...
Την " ευχη " την ειχαν και οι Φαρισαιοι ... και ακουσαν :

21. Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.22. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά;
23. Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.
24. Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν·
25. και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν.
25. και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν.
26. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους και μη κάμνων αυτούς θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον·
27. και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε, και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.
28. Ότε δε ετελείωσεν ο Ιησούς τους λόγους τούτους, εξεπλήττοντο οι όχλοι διά την διδαχήν αυτού·

Ο ΔΕ ΤΕΛΩΝΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣθΕΙ

Η ΕΥΧΗ εκ της ταπεινόσεως ... και ανευ αυτης Φαρισαιου ΙΔΙΟΝ και οχι ΤΕΛΩΝΟΥ ...

Xμ! Την ταπείνωση .... επιμένω φοβουνται οι δαιμονες ... διοτι ταπεινωση ουτε εχουν ουτε δύναται να αποκτησουν ... υπερηφανοι οντες και εκ της υπερηφανιας πεσοντες ...