Αγιορείτικες εμπειρίες

[aposal]

Να κάνω μια παρένθεση και σας πω την ιστορία που μας είπε ο π.Τύχωνας για τον γέροντα Αιμιλιανό.
Δυστυχώς ο γέροντας λόγω προβλημάτων υγείας έχει αποσυρθεί στο μετόχι της μονής στην Ορμύλια και εκεί είχαν πάει να τον δουν.
Σε ερώτηση προς τις μοναχές σχετικά με την κατάσταση του γέροντα αυτές κλαίγοντας τους είπαν πως δεν πάνε καλά τα πράγματα, είναι κατάκοιτος και δεν μιλάει πια.
Πρότειναν όμως μιας και ήταν εκεί να βοηθήσει για να τον κρατήσουν να σηκωθεί και να προχωρήσει έστω για λίγο πράγμα που έκαναν.
Όσο λοιπόν εξελισσόταν αυτή η ιδιότυπη βόλτα μας λέει ο π.Τύχων πέρασε από το μυαλό του μια σκέψη, ένα παράπονο σχετικά με την κατάσταση του γέροντα, πως δηλαδή πριν από χρόνια αυτός ήταν που τους οδηγούσε στο δρόμο του μοναχισμού που είχαν διαλέξει που τους βοηθούσε στις πτώσεις τους που ζήσαν θαυμαστές καταστάσεις μαζί του και τώρα ήταν η σειρά του να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος αλλά δυστυχώς δεν ήταν πια σε θέση να τους μιλήσει και να τους συμβουλέψει κάτι που τόσο επιθυμούσαν, οπότε ένα γιατί πέρασε από το μυαλό του, ένα τι να κάνω τώρα.
Εκείνη την στιγμή ο γέροντας σταμάτησε τα μικρά του βηματάκια και γυρνώντας προς τον π.Τύχων του λέει:
«να δοξάζεις το Θεό…» και μετά και πάλι σιωπή.
Η μοναχή δίπλα του μόνο που δεν πανηγύρισε που είδε τον γέροντα να μιλάει αλλά εκείνος είχε πάρει την απάντησή του στο παράπονο που τόλμησε να κάνει έστω με την σκέψη του.

Όλα τα λεφτά!

[stam-mag]

Το αεράκι που φυσάει πάνω στο κατάστρωμα λιγάκι με αναζωογονεί νιώθω τις δυνάμεις μου να επιστρέφουν, μην ξεχνάμε ότι είναι 6 Αυγούστου οπότε η ζέστη είναι εξαντλητική.
Στον πρώτο κολπίσκο παρουσιάζεται μπροστά μας η μονή Γρηγορίου, συμπαθητική θα έλεγα άλλο ένα μοναστήρι των βράχων.
Στο επόμενο 10λεπτο έχουμε φτάσει στην Διονυσίου, ο καταπέλτης κατεβαίνει και ένα μεγάλο πλήθος τρέχει προς το μονοπάτι, μαζί τους τρέχω και γω.
Η κούραση επανέρχεται και φτάνω στο αρχονταρίκι κάθιδρος και λαχανιασμένος, αυτό είναι σκέφτομαι δεν θα την βγάλω καθαρή σήμερα.

Εδώ ήρθα συστημένος από ένα πολύ καλό φίλο για να βρω τον π.Παύλο μόνο που δεν χρειάστηκε καθόλου προσπάθεια και ψάξιμο, ήταν εκεί μας καλωσόριζε και μας κερνούσε τι άλλο παρά το γνωστό τσιπουράκι, λουκούμι και νερό.
Προσπαθώντας να συνεφέρω την ανάσα μου πιάνω να τιμήσω το τσιπουράκι αλλά για κακή μου τύχη η γουλιά κατεβαίνει στραβά.
Κάηκα ολόκληρος, δεν σας λέω τίποτε άλλο, τα μάτια μου δακρύζανε και τα αυτιά μου άναψαν, πήρα φωτιά σας λέω.
Μένω τελευταίος μέχρι να συνέλθω και ο π.Παύλος μιας και ήμουν μόνος με τακτοποιεί σε ένα δίκλινο και μου χαρίζει και το δεύτερο κρεβάτι για να απλωθώ.
Συνεννοούμαστε να τα πούμε στο γνωστό μπαλκονάκι του σε λίγη ώρα.







Η κουβέντα μας ξεκινάει με γενικότητες τις οποίες όμως παρατηρώ ότι σημειώνει στο μπλοκάκι του (ονόματα, ημερομηνίες).
Έχω στο μυαλό μου κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα και την γνώμη του πάνω σε αυτό, κακώς ίσως μιας και είναι κάτι που έχει ξανασυζητηθεί αλλά παρόλα αυτά παραμένει σαν σκιά που με ακολουθεί.
Τα λόγια φέρνουν λόγια η συζήτηση βαθαίνει, θύμισες με κατακλύζουν άλλες καλές και άλλες άσχημες και οι λέξεις δεν βγαίνουν πια με την ίδια ευκολία, ο γνωστός κόμπος είναι πια στο λαιμό και τα διαστήματα της σιωπής γίνονται περισσότερα.
«Μην κουράζεσαι παιδί μου (μου λέει) μην μιλάς άσε με να σε ρωτάω εγώ και λέγε μου ένα ναι ή ένα όχι».

Για το επόμενο πεντάλεπτο βλέπω την ζωή μου να περνάει από μπροστά μου, άκουγα πράγματα που έζησα και έκανα πιτσιρικάς στο δημοτικό, στο γυμνάσιο στο λύκειο όχι απαραίτητα κακά ή καλά, χαρακτηριστικά θα το έλεγα, πράγματα που αν τα έβλεπες από διαφορετική γωνία θα μπορούσαν να ήταν πιο “στρογγυλεμένα” και όχι τόσο “αιχμηρά”.
Σε όλες του τις ερωτήσεις η απάντηση ίδια “ναι” εκτός από μια, αυτή την μία μέρες αργότερα σε άσχετη στιγμή μπόρεσα να την αποκωδικοποιήσω και συνειδητοποίησα ότι τελικά είχε δίκαιο, ναι και σε αυτήν.
Αισθάνθηκα σαν ένα σεντόνι που το έπιασε στα χέρια του και το τίναξε τόσο απαλά αλλά και τόσο αποτελεσματικά που δεν είχε μείνει το παραμικρό επάνω του.
Αν από τον π.Μύρωνα έφυγα “αδυνατισμένος” μετά από αυτό έπρεπε να βάλω το σακίδιο στην πλάτη γεμάτο με πέτρες γιατί διαφορετικά θα πετούσα.
Μου έδωσε τις συμβουλές του, μη φανταστείτε 5-10 πράγματα με την κυριότερη προσευχή και εκκλησιασμό καθώς και μια τηλεκάρτα (την δική του τηλεκάρτα όπως είπε) για να επικοινωνούμε όταν έχω ανάγκη.





Κάνοντας μια βόλτα στην αυλή ακούω την σχετική συνομιλία μιας παρέας.
- Εξομολογήθηκες, του τα είπες.
- Όχι, μου τα πε.

Μαζευόμαστε για τον εσπερινό και μετά κατευθείαν στην τράπεζα.
Σπαρτιάτικη η τράπεζα των διονυσιωτών, η ντομάτα σε περιμένει ολόκληρη να την κόψεις, το τυρί σε ένα πιάτο για να σερβιριστείς το ίδιο και οι ελιές, το φαγητό κάτι μεταξύ σούπας ζυμαρικών και τουρλού εννοείται όμως πεντανόστιμο.
Λίγο πιο δίπλα ένας κύριος σχολιάζει στο φίλο του τα λόγια της γυναίκας του και χαμογελάει συμφωνώντας, «αν σου μαγείρευα εγώ αυτά που τρως όταν πας στο Όρος θα μου τα πετούσες στα μούτρα» παρεπιπτόντως ο κύριος το σκούπισε το πιάτο του.
Απέναντί μου παρατηρώ κάποιον που μάλλον πρωτάρης και αυτός έχει ξεκινήσει να ετοιμάζει το φαγητό του, βάζει κρασί, λίγο νερό, σε ένα πιάτο λίγο τυρί και αρχίζει να κόβει την ντομάτα σιγά σιγά για να μην λερωθεί, τα ζουμιά τρέχουν σταματάει να τα σκουπίσει, συνεχίζει, στάζει και πάλι ξανασκουπίζει, ξανά στάζει ζητάει χαρτοπετσέτες γιατί αυτές που ήταν μπροστά του τελειώσανε και κάποια στιγμή επιτέλους τελειώνει, η σαλάτα είναι έτοιμη.
Παίρνει πιρούνι κουτάλι τα σκουπίζει και αυτά και πάνω που πάει να αρχίσει ντιν – ντιν – ντιν – ντιν το καμπανάκι, όλοι όρθιοι, οι μοναχοί αρχίζουν να βγαίνουν από πίσω και εμείς.
Ο κύριος για την ιστορία πρόλαβε να πάρει μαζί του το μήλο.

Στο καθολικό και πάλι και ο π. Παντελεήμων μας εξηγεί την μεγάλη ευλογία που μας δίνετε να προσκυνήσουμε τα Άγια λείψανα που έχουμε μπροστά μας με αποκορύφωμα το τμήμα της δεξιάς χείρας του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου του Βαπτιστή, της χείρας που άγγιξε τον Ιησού Χριστό μας, όπως χαρακτηριστικά μας είπε.
Προσκυνώ και περνάω δίπλα στο ξωκκλήσι για να προσκυνήσω και την Παναγία του Ακάθιστου.
Η ιστορία και η χριστιανοσύνη στα πόδια μας, μάλλον δεν μπορούμε να συλλάβουμε τα μεγέθη που έχουμε μπροστά μας ή ίσως να τα θεωρούμε αυτονόητα λόγω του μέρους που βρισκόμαστε.
Για φανταστείτε αυτά τα ιερά κειμήλια, αυτά τα Άγια λείψανα όταν βγαίνουν από το Άγιο Όρος τι ουρές προσκυνητών σχηματίζουν και τώρα είναι εκεί μπροστά μας για εμάς του λίγους, τους τυχερούς.

Το απόγευμά μου συνεχίζεται στο μπαλκόνι της Διονυσίου αναπτύσσοντας αμπελοφιλοσοφίες αλλά και καφεδάκι με το απαραίτητο τσιγαράκι για μερικούς.
Εκεί μας πέτυχε και ο π.Χαρίτων χαρακτηριστική μορφή της Διονυσίου και οι καπνιστές άκουσαν τον εξάψαλμο.
Η ατάκα του περί καπνίσματος κορυφαία “σβήστο αμέσως γιατί εσύ βγάζεις καπνούς αλλά εγώ καίγομαι”.

Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω και ένα παλικάρι τον Γιώργο.
Πασχίζαμε η αλήθεια είναι να συνεννοηθούμε μιας και τα λιγοστά αγγλικά μου δεν με βοηθούν αλλά με πολύ υπομονή και λίγο με την γλώσσα του σώματος τα καταφέρνουμε.
Η καταγωγή του είναι από την Συρία πρώην μουσουλμάνος στο θρήσκευμα.
Η οικογένειά του είχε φύγει για τον Καναδά, εκεί μπόρεσε να μάθει για τον χριστιανισμό, βαπτίστηκε εξού και το όνομα Γιώργος και τώρα ήρθε στο Άγιο Όρος που το θεωρούσε ταξίδι ζωής γι’ αυτόν κάτι αντίστοιχο της Μέκκας για τους μουσουλμάνους.
Κανένας άλλος γνωστός στην Ελλάδα, από το αεροδρόμιο στο Όρος και από δω αεροδρόμιο και πίσω στον Καναδά.
Η μόνη του στεναχώρια ήταν ότι ίσως δεν θα μπορέσει να το ξανακάνει αυτό το προσκύνημα και μου έλεγε πόσο τυχερός είμαι που μένω μόλις 2 ώρες από δω.
Βέβαια όταν του είπα ότι και για μένα είναι η πρώτη μου φορά που έρχομαι δεν μπορούσε να το πιστέψει, κουνούσε το κεφάλι του, τα χέρια του χαμογελούσε του φάνηκε απίστευτο.

Με τον Γιώργο χωρίσαμε κατά την επιστροφή όταν κατέβηκε στην Γρηγορίου, έσερνε την βαλίτσα του στο λιμανάκι και σταμάτησε μόλις ξεκίνησε το πλοίο να χαιρετήσει.
Σήκωσα το χέρι μου και τον χαιρετούσα και γω και τον είδα που άφησε κάτω την μαγκούρα που κρατούσε για να σηκώσει την φωτογραφική του μηχανή και να αποθανατίσει την στιγμή, να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται.



Στο μεσονυκτικό δεν μπόρεσα να πάω οπότε κατευθείαν στην πρωινή Θεία λειτουργία που άρχιζε στις 8 παρακαλώ για να μην έχουμε καμία δικαιολογία να μην πάμε που έλεγε και ο π. Παύλος.
Εντύπωση μου κάνει πόσο γρήγορα περνάει η ώρα μέσα στην εκκλησία στο Άγιο Όρος, έτσι και σε μια αγρυπνία που βρέθηκα στο Κουτλουμούσι κατά τις 7 μπήκαμε κατά τις 12 βγήκαμε και νόμιζες ότι πέρασε μια ώρα.

Στην πρωινή τράπεζα τιμήσαμε το ψάρι που είχε και η τελευταία βόλτα περιλάμβανε το προσκύνημα στο κοιμητήριο της μονής στο τάφο του Αγίου Νήφωνα που διατέλεσε και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Οι ευλογίες δεν έχουν τέλος αλλά αυτό που τελειώνει δυστυχώς είναι ο χρόνος, θα έπρεπε να ετοιμάσω το σακίδιο μου για αναχώρηση.
Δεν θέλω αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, ζητάω μια ευλογία από τον π.Παύλο που παραπονιέται σε όλους μας που τον αφήνουμε και κατεβαίνω στον αρσανά.

Θα ανέβω στο πλοίο κατά το πήγαινε οπότε θα έχω την ευκαιρία να φτάσω μέχρι τα Κατουνάκια.

Πρώτη στάση Αγίου Παύλου για παραθαλάσσιο μοναστήρι το ήξερα αλλά τελικά την έχει την απόστασή του από την θάλασσα.
Εδώ φυλάσσονται τα Τίμια Δώρα των Μάγων που είχα την ευκαιρία να προσκυνήσω κατά την έξοδό τους από το Όρος σε εκκλησία της Θεσσαλονίκης.
Συνεχίζουμε και πλησιάζουμε την Νέα Σκήτη, καινούργιες εικόνες και πάλι για μένα.
Μέχρι τώρα είχα γνωρίσει το Όρος μέσα από τα μοναστήρια του τώρα βλέπω την κελιώτικη μορφή του.
Πολλά σπιτάκια διάσπαρτα στην πλαγιά του βουνού σου δίνουν την εντύπωση μικρού χωριού, το ίδιο παρακάτω και η Σκήτη της Αγίας Άννας.
Ένα παράξενο και όμορφο χωριό όπου όλα γυρίζουν γύρω από την μεγάλη εκκλησία, το Κυριακό όπου μαζεύονται οι μοναχοί για την Θεία λειτουργία.

Ο ενθουσιασμός μου μεγάλος, η ομορφιά, η ησυχία, η αύρα του μέρους με συναρπάζει.
Το πλοίο γεμίζει, η σκήτη γιόρταζε και ο κόσμος πάρα πολύς.
Τώρα που το σκέφτομαι όποια Άννα έχω γνωρίσει γιορτάζει τον Δεκέμβρη στις 9 που λέει και το τραγούδι την ημέρα της σύλληψης της Αγίας Άννας ενώ κανονικά θα έπρεπε σήμερα που είναι η κοίμησή της όπως όλοι μας γιορτάζουμε τον Άγιο μας την ημέρα της κοίμησής του.

Περνάμε το ακρωτήρι με τον σταυρό και συνεχίζουμε νοτιότερα, οι βράχοι γίνονται πιο κάθετοι, το τοπίο αγριεύει.
Παρόλο αυτά εκεί κρεμασμένες στους βράχους βλέπεις μικρές υποτυπώδης κατασκευές που προσπαθούν να θυμίσουν κατοικία, ο ορισμός της ασκητικής ζωής.
Μια μικρή τρύπα στον βράχο, ένα μικρό ίσιωμα, μια λαμαρίνα για σκεπή και μερικά ξύλα για πόρτα συνθέτουν το κελί του ασκητή που απαρνήθηκε τα πάντα για να είναι μόνος του με τον Θεό, χωρίς καμία άνεση χωρίς τα απολύτως απαραίτητα.
Σκοινιά, αλυσίδες και σκάλες έχουν πάρει την θέση των μονοπατιών και η όποια επικοινωνία γίνεται μέσω αυτών.
Τα Φρικτά Καρούλια ξεδιπλώνονται μπροστά μου και τώρα καταλαβαίνω την σημασία των δύο αυτών λέξεων.
Αν μου έκανε εντύπωση η ολόκληρη ντομάτα στην τράπεζα της Διονυσίου εδώ θα έπρεπε να σχολιάσω την μη ύπαρξης της, ότι βρεθεί και όταν βρεθεί.
Φαντάζομαι ότι και ο προσδιορισμός φρικτά θα αντιπροσωπεύει την δική μας άποψη περί της αγριότητας του μέρους και την μη ύπαρξη των στοιχειωδών για την επιβίωσή μας όπως την ξέρουμε εμείς και όχι την άποψη των ασκητών.
Πόση δύναμη και πόση πίστη πρέπει να έχει κανείς για να ασκητέψει εκεί, ας τους έχει ο Θεός καλά να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Φτάσαμε στα Κατουνάκια, πολιτισμός σε σχέση με αυτό που είδαμε μόλις πριν αλλά από το μυαλό μου περνάει η εικόνα της περιοχής σε άλλη εποχή του χρόνου.
Τώρα είναι κατακαλόκαιρο και όλα φαντάζουν ωραία, πως θα είναι άραγε εδώ τον χειμώνα, χιόνια, κρύο, αέρας και απαγορευτικά.
Για πόσο θα μπορούσαμε εμείς οι λαϊκοί, οι συνηθισμένοι σε τόσες ανέσεις να μέναμε εδώ με αυτές τις συνθήκες και όχι μόνο να φροντίζαμε τα του εαυτού μας αλλά και όλους όσους μας επισκέπτονταν, να σηκώναμε τα προβλήματά τους, τα βάρη τους και να προσευχόμασταν γι΄ αυτούς, τους κατ΄ ουσίαν άγνωστους.
Πόσες φορές έχουμε προσευχηθεί για ένα άγνωστο για σκεφτείτε το.
Και όμως αυτό κάνουν σε όλο το Άγιο Όρος κάθε μέρα και γι΄ αυτό πρέπει να τους είμαστε ευγνώμων.









Το πλοίο γυρίζει και παίρνει ρότα για την Ουρανούπολη.
Το θέλω μου που περίμενε 29 χρόνια είχε γίνει πραγματικότητα και δυστυχώς αποτελούσε πια παρελθόν.
Στον γυρισμό δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τις ακτές, μια τελευταία επίσκεψη σε όλα αυτά που πέρασαν μπροστά μου.
Στην Σιμωνόπετρα για άλλη μια φορά έκθαμβος , μια αετοφωλιά στην κορυφή του βράχου.
Είναι περιττό φαντάζομαι να αναφέρω ότι θεωρώ τον εαυτό μου Σιμωνοπετρίτη, δεν ξέρω αν είναι η πρώτη ματιά που λένε ή υποσυνείδητα είχε περάσει στο μυαλό μου όλα αυτά το χρόνια σαν ο μοναδικός προορισμός αλλά το αγάπησα αυτό το μέρος, το θεωρώ γειτονιά μου, σπίτι μου.



Αυτό ήταν, κατεβαίνω στην Ουρανούπολη, ουράνια πόλη, πόλη πριν τον ουρανό, πύλη προς τους ουρανούς, φαντάζομαι δεν της έδωσαν τυχαία αυτό το όνομα.
Τον πύργο που με καλωσόρισε τώρα τον χαιρετάω και με αργά βήματα πηγαίνω προς το αυτοκίνητό μου.
Είναι Κυριακή του Αυγούστου και οι παραλίες είναι γεμάτες αλλά πόσο κενά μου φαίνονται όλα αυτά.
Απομακρύνομαι και το μυαλό μου είναι πίσω, σταματώ στο δρόμο και κοιτάω τον Άθω, το Άγιο Όρος που απλώνεται μπροστά μου.
Ήταν, είναι και θα είναι εκεί να με περιμένει όποτε το ξανά αποφασίσω, μόνο που αυτή την φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην ξανακάνω το λάθος που έκανα στο παρελθόν.
Άλλωστε έχω αφήσει πίσω μου ανοιχτούς λογαριασμούς (…πίστευα) που θα φροντίσω να κλείσω το συντομότερο.

Την υπόσχεση αυτή την κράτησα και μέσα στον χρόνο που πέρασε ακολούθησαν και άλλα προσκυνήματα.
Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά γιατί θα επαναληφθώ και θα κουράσω αλλά θα αναφέρω κάποιες καταστάσεις ή συζητήσεις που έγιναν και ήτανε μαθήματα ζωής για μένα και σας τις καταθέτω ως τροφή για σκέψη.

Συνεχίζεται

[nickzark]

οχιιιιιι δεν κουραζεις///συνεχισε !!!!

[aposal]

Σταμάτη σωραίοςςςςςς!

[stathisekp]

Σταμάτη μπράβο, αναμένουμε τη συνέχεια.

[stam-mag]

Στην ζωή αρκούν δευτερόλεπτα για να έρθουν τα πάνω κάτω και οι μήνες που πέρασαν είχαν τόσα πολλά που άλλαξαν πολλά για μένα.
Όταν το ανθρωπίνως δυνατό έχει γίνει, την λύση την περιμένεις από εκεί ψηλά και γι΄αυτή την λύση ήθελα να παρακαλέσω.
Το τάμα μου είναι να προσκυνήσω στο Πρωτάτο την θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς μας του Άξιον Εστί που συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με τα μέρη μου και το μέρος που έζησε ο σύγχρονος Άγιός μας ο γέροντας Παίσιος.



Καρυές – Πρωτάτο

Στο δρόμο για την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους λοιπόν τις Καρυές με παρέα αυτή την φορά και τώρα είμαι εγώ αυτός που τρέχει βγαίνοντας από το πλοίο προς τα λεωφορεία.
Φτάνουμε στις Καρυές και μια καινούργια εικόνα του Όρους ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Μέχρι τώρα είχα κινηθεί μόνο μέσα σε μοναστήρια ενώ τώρα είμαι μέσα σε ένα κανονικό χωριό.
Κόσμος πάει και έρχεται λαϊκοί και μοναχοί, τριγύρω καταστήματα, σακούλες με ψώνια, αυτοκίνητα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τα κτίρια όμως παραπέμπουν σε άλλες εποχές, είπαμε ο χρόνος έχει σταματήσει κάπου στο Βυζάντιο.
Σε μικρή απόσταση το κτίριο της Ιεράς Επιστασίας και ο ναός του Πρωτάτου.

Μπαίνουμε στον ναό για να προσκυνήσουμε, στα μέρη μου η εκκλησία μας είναι αφιερωμένη στην Παναγία Άξιον Εστί και πολλές φορές άκουσε τα εσώψυχά μου και τώρα είμαι εκεί μπροστά Της για να ζητήσω και πάλι την βοήθειά Της αλλά και να πω το ευχαριστώ που οφείλω για όλα αυτά που ήδη μου είχε δώσει.

Η απλότητα και η μεγαλοπρέπεια συνυπάρχουν, σου δίνεται η εντύπωση πως θα μπορούσες να συναντήσεις τους πάντες μέσα στον ναό, από κάποιο παλιό φίλο μέχρι αυτοκράτορα και Άγιο.
Το μάτι μου πέφτει σε ένα μοναχό που διαβάζει συνεχώς τα ατελείωτα χαρτάκια με τα ονόματα του καθενός από μας που ζητάμε την βοήθεια Της, σε λίγο και το δικό μου χαρτάκι θα μεγαλώσει την στοίβα.
Ανάβω το κεράκι μου και προσκυνώ, μπαίνω στο ιερό, τι τιμή σκέφτομαι για όλους εμάς, όλοι δίπλα στη Αγία Τράπεζα από πίσω η Παναγιά εκεί που στις εκκλησίες μας συναντούμε τον Εσταυρωμένο.
Γυναίκα δεν επιτρέπεται στο ιερό και όμως η Παναγιά μας είναι εκεί για να μεσιτεύσει για άλλη μια φορά για τις προσευχές μας, για να μας βάλει κρυφά στον Παράδεισο.

Mεγάλη η Χάρη Της.







Παναγούδα

Παίρνουμε τον δρόμο για την Παναγούδα το κελάκι του γέροντα Παίσιου, κατηφόρα και το βήμα γοργό.
Σε λίγα λεπτά έχουμε φτάσει στην καλύβι του γέροντα Γαβριήλ, 4-5 άτομα είναι από έξω και περιμένουν την σειρά τους για να δουν τον γέροντα.
Φοβούμενοι μήπως καθυστερήσουμε και δεν προλάβουμε αποφασίζουμε να μην περιμένουμε αλλά να συνεχίσουμε τον δρόμο μας και να σταματήσουμε πάλι στον γυρισμό.

Ο άχαρος χωματόδρομος δίνει την θέση του σε ένα κατάφυτο μονοπάτι και κατηφορίζοντάς το φτάνουμε στο περίφημο γεφυράκι.
Το νερό που κυλάει για την ώρα είναι λίγο αλλά φαντάζομαι πως το χειμώνα θα ακούγεται από μακριά.
Εντύπωση μου κάνει πως δεν έχουμε συναντήσει παρά 2-3 ανθρώπους όλους κι όλους και αυτοί γυρνούσαν προς τις Καρυές.
Μια μικρή ανηφορίτσα μας χωρίζει πλέον από το μέρος που έζησε ο Άγιος και έτσι σε λίγα λεπτά είμαστε έξω από την συρματένια πόρτα του φράχτη.

Τι απογοήτευση όμως, μια αλυσίδα με μια κλειδαριά είναι περασμένη πάνω της και έτσι η είσοδος αποκλείεται.
Ίσως ο γέροντας που κρατάει το κελί να λείπει και γι αυτό δεν βλέπαμε άλλο κόσμο να κινείται στην περιοχή ή ίσως να κάνει τον κανόνα του και δεν θέλει να τον ενοχλήσουμε, σκέφτομαι και είμαι έτοιμος να χτυπήσω το σιδεράκι που κρέμεται και έχει τον ρόλο του κουδουνιού.
Οι υπόλοιποι με σταματούν και έτσι περιοριζόμαστε στο να κεραστούμε από το κουτάκι που γράφει πάνω του “ευλογία” το απαραίτητο λουκουμάκι και να δροσιστούμε από την βρύση που τρέχει δίπλα μας.
Ακουμπάμε στο ξύλινο κάγκελο και προσπαθούμε να φανταστούμε το μέρος με τον γέροντα να κάνει την βόλτα του στην αυλή και να μιλάει στο υπαίθριο αρχονταρίκι του, με τίποτα δεν ξεκινάμε να φύγουμε λες και κάτι μας κρατάει.



Στα επόμενα λεπτά η πόρτα του κελιού ανοίγει και η μορφή του π.Αρσένιου εμφανίζεται στο σκαλοπάτι.
- Καλώς ήλθατε
- Ευλογείται πάτερ
- Ο Κύριος (και έχει φτάσει δίπλα μας ακουμπισμένος στο σύρμα). Δεν θέλετε να περάσετε;
- Βεβαίως πάτερ
- Μα γιατί κάθεστε τότε τόση ώρα εκεί και δεν χτυπήσατε το σιδεράκι;
- Είδαμε κλειδωμένα και θεωρήσαμε ότι θα ενοχλούσαμε
- Αν ενοχλούμασταν δεν θα το είχαμε βάλει εκεί, μπορείτε να περάσετε και μέσα να προσκυνήσετε στο εκκλησάκι

Η χαρά μας τεράστια, καλά που δεν γυρίσαμε να φύγουμε, θα χάναμε τέτοια ευλογία.
Στην ερώτησή μας αν μπορούμε να βγάλουμε φωτογραφίες μας επιτρέπει τα πάντα εκτός από το να φωτογραφήσουμε τον ίδιο, απολύτως σεβαστό.
Περνάμε στο εσωτερικό, προσκυνούμε και μας εξηγεί ότι οι εικόνες που είναι πάνω από το στασίδι του γέροντα είναι αυτοί που ο Άγιος είχε δει και συνομιλήσει μαζί τους εκεί.
Τι ευλογία αλλά και τι πικρία ταυτόχρονα, αν είχα κάνει αυτό το προσκύνημα στην ώρα του θα προλάβαινα τον Άγιο στη ζωή.

Βγαίνω πρώτος από το κελί και κάθομαι μαζί τον π.Αρσένιο στο υπαίθριο αρχονταρίκι, βγάζω από το σακίδιο μου μια σακούλα με πέντε πραγματάκια να τα αφήσω έτσι για ευλογία, λίγη ζάχαρη, λίγο καφέ, κριτσίνια, λουκούμια, χαλβά
- Θα ήθελα να τα κρατήσετε γέροντα
- (κοντοστάθηκε) πότε θα φύγετε παιδί μου, θα είστε και αύριο εδώ
- Ναι, φιλοξενούμαστε στο Κουτλουμούσι
- Τότε να τα κρατήσεις παιδί μου, εμείς εδώ τρώμε άλλες ώρες και σεις μπορεί να πεινάσετε το βράδυ, να έχετε κάτι να φάτε
- Μην ανησυχείτε για μας, αν δεν σας πειράζει επιμένω να τα κρατήσετε
- Σίγουρα;
- Ναι θα το ήθελα

Τι να πω, δεν έχω λόγια. Πέντε πραγματάκια που στην ουσία πάλι σε μας που τους επισκεπτόμαστε τα κερνάνε και δεν ήθελε να τα κρατήσει με την σκέψη μήπως μας λείψουν.
Πόσο ακόμα να γίνουν θυσία για τους άλλους, πόσο πιο χαμηλά να βάλουν τους εαυτούς τους και πόσο πιο ψηλά εμάς.
Συζητούμε για λίγο ακόμη μας δίνει από μια εικονίτσα του Αγίου και ξεκινάμε να φύγουμε.







Φτάνουμε και πάλι στην καλύβι του γέροντα Γαβριήλ αλλά αυτή την φορά είμαστε ακόμη πιο άτυχοι.
Ενώ στο πήγαινε είχαμε συναντήσει 4-5 τώρα στο γύρνα γινόταν το αδιαχώρητο.
Πως σταματάει το λεωφορείο κατά της εκδρομές στα διάφορα προσκυνήματα και περιμένει ένα σμάρι ανθρώπων, έ έτσι και τώρα.
Εντάξει δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε αλλά παρόλο αυτά περιμένουμε.
Μετά από λίγη ώρα ο υποτακτικός του μας ενημερώνει πως ο γέροντας θα μας δει όλους αλλά όσοι έπρεπε να φύγουν για να προλάβουν να γυρίσουν θα μπορούσαν να μπουν πρώτοι για να πάρουν ευλογία, έτσι κάναμε και εμείς.

Ασπαζόμαστε τον γέροντα και η ευχή που μας δίνει είναι από τις ωραιότερες που έχω ακούσει.
«Σας εύχομαι όλους να συναντηθούμε στον παράδεισο, να μην λείψει κανείς, πρέπει να πάμε για να μην στεναχωρήσουμε τον Θεό που τόσο μας αγαπάει, καλή υγεία σε σας και τις οικογένειές σας, να προσεύχεστε και να εκκλησιάζεστε».
Τι άλλο να περιμένεις να ακούσεις.





Κουτλουμούσι

Βράδυ στο Κουτλουμούσι και είμαστε συγκεντρωμένοι για να μας μιλήσει ο π.Χρυσόστομος.
Η απορία ενός λαϊκού που έψαχνε απάντηση ήταν το κατά πόσο μπορεί κάποιος να σωθεί αν είναι κατά γενική ομολογία αυτό που λέμε καλός άνθρωπος αλλά δεν συμμετέχει στα εκκλησιαστικά (εκκλησιασμός , εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία).
Η απάντηση που μας έδωσε δια μέσου του γεροντικού έχει ως εξής:

«Κάποτε σε ένα χωριό ζούσε ένας άνθρωπος που ήταν η προσωποποίηση της καλοσύνης και της ταπεινότητας.
Δεν ήταν όμως βαπτισμένος χριστιανός αν και είχε κατηχηθεί από τον ιερέα του χωριού και είχε πιστέψει από τα βάθη της καρδιάς του αλλά πάντα ανέβαλε την βάπτισή του.
Έχουμε καιρό μπροστά μας, θα γίνει και αυτό έλεγε στον ιερέα όταν του το υπενθύμιζε.
Ο Θεός όμως έχει διαφορετικά σχέδια από τα δικά μας και έτσι μια μέρα εντελώς ξαφνικά ο καλός μας άνθρωπος έφυγε από την ζωή χωρίς τελικά να προλάβει να βαπτιστεί.
Ο ιερέας πολύ στεναχωρήθηκε για τον καλό του φίλο που δεν πρόλαβε να του δείξει το Φως το αληθινό και ποτέ στις προσευχές του δεν τον ξεχνούσε.
Ήρθε μετά από χρόνια και η σειρά του ιερέα να αποδημήσει και να πάρει την θέση του στον παράδεισο, αλλά και εκεί σκέφτηκε τον φίλο του και αποφάσισε να ρωτήσει για να μάθει τι απέγινε.
Τον οδήγησαν σε ένα μέρος ονειρικό, πράσινο, λιβάδια, δέντρα, νερά, κήποι, λουλούδια, η ομορφιά ξεχείλιζε από παντού, ένας υπέρλαμπρος ναός στο βάθος από όπου ακούγονταν αγγελικές ψαλμωδίες, οι άνθρωποι χαρούμενοι και χαμογελαστοί.
Θαμπώθηκε ο ιερέας αλλά η απορία του δεν είχε λυθεί, δεν έβλεπε πουθενά τον φίλο του.
Βλέπεις εκείνο το σκυλί στα σκαλιά της εκκλησίας, είναι τυφλό και κουφό και πάντα κάθεται εκεί γιατί νιώθει ασφάλεια, καταλαβαίνει πως δεν κινδυνεύει.
Είναι η ψυχή του φίλου σου, δεν χάθηκε στο σκοτάδι της κόλασης αλλά δεν μπορεί να νιώσει και την ευτυχία του παραδείσου».









Σιμωνόπετρα

Μια φορά είναι λίγο πολύ λίγο και γω θέλω να τελειώσω την κουβέντα που έμεινε στην μέση, επίσκεψη είναι αδύνατη οπότε αποφασίζω να στείλω ένα γράμμα σαν το παλιό καλό καιρό.
Ίσως να μην περιμένω απάντηση απλά θέλω να τα βγάλω από μέσα μου.
Είπαμε πως στο μεσοδιάστημα συνέβησαν πολλά και η επαφή με το Όρος πολύ με βοηθούσε.
Εννοείται πως οι συμβουλές που πήρα είχαν γίνει κομμάτι της ζωής μου και προσπαθούσα όσο το δυνατόν να τις ακολουθώ.
Την εικόνιτσα του Αγίου Παισίου που μας έδωσαν στην Παναγούδα την έχω πάντα μαζί μου μιας και συχνά πυκνά “τα λέμε” ενώ έχω βρει στο διαδίκτυο και μια άλλη στην οποία το βλέμμα του γέροντα μιλάει στην ψυχή μου, όλο λέω θα την τυπώσω και όλο το αμελώ.

Το γράμμα πάντως δεν το αμέλησα και το έστειλα και σε λίγο καιρό είχα την απάντηση.
Το πρώτο γράμμα που είχα λάβει 30 χρόνια πριν έγραφε “προς μαθητήν…” αυτό που κρατάω τώρα στα χέρια μου γράφει “προς αξιότιμο κύριο…”.
Συγκινούμε αφάνταστα διαβάζοντάς το και πολύ δε περισσότερο με το κλείσιμό του “ο ελάχιστος, ιερομόναχος…”.
Για μια ακόμη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται, εμείς - εγώ στην προκειμένη με την μηδαμινή προσπάθεια “ο αξιότιμος” και αυτοί με τις τόσες θυσίες και αγώνα οι μηδαμινοί.

Μέσα στο γράμμα εκτός από μια εικόνα των κτητόρων της μονής του Αγίου Σίμωνα και της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής υπάρχει και μια εικονίτσα του Αγίου Παισίου, ναι καλά καταλάβατε αυτή που είχα βρει και αμελούσα να την τυπώσω, είχε έρθει τώρα στα χέρια μου, τυχαίο και αυτό…

Την επόμενη φορά που βρέθηκα στην Σιμωνόπετρα ένα άλλο γιατί που με απασχολούσε βρήκε την απάντησή του.

Η ερώτησή μου προς τον γέροντα αλλά και η απάντησή του ήταν:
- Γιατί τώρα, όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν, γιατί δεν ενδιαφέρθηκα να γνωρίσω και να μάθω και τώρα προσπαθώ κάνοντας υπερωρίες και καλύψω κάποιο κενό, μήπως γιατί τώρα που τα πράγματα για όλους είναι πιο δύσκολα και ίσως προς τα εδώ προσβλέπω σε μια ασφάλεια, γιατί τώρα που για κάποια θέματα δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιος άλλος θυμήθηκα τον Θεό.
Μήπως τελικά όλα γίνονται γιατί πιστεύω ότι έτσι μπορεί να βρω ένα τρόπο για να συνεχίσω να περνάω καλά, μήπως τελικά με ενδιαφέρει το καλύτερο παρών και όχι η πραγματικά σωτηρία και προσπαθώ να το κερδίσω με αυτή την παραχώρηση.

- Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και όλα όσα πράττουμε έχουν και το ανάλογο αποτέλεσμα.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας να είναι αρεστό στο Θεό και όχι ο λόγος για τον οποίο τις κάναμε.
Δεν είναι ώρα να καταπιαστούμε με τον λόγο, πρέπει να αφοσιωθούμε με όλη μας την ψυχή και με όλη μας την δύναμη σε αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε και να μην αφήνουμε τον λογισμό μας να μας καταβάλει.
Ακόμα και αν ο λόγος είναι συμφεροντολογικός σημασία έχει ότι έγινε η αφορμή να κατευθυνθούμε εκεί που πρέπει, να γίνει η αρχή.
Στο χέρι μας είναι τώρα που γνωρίσαμε να το συνεχίσουμε και να εμβαθύνουμε για να μάθουμε ακόμα περισσότερα.
Αυτό δεν είναι κάτι το εύκολο, θέλει προσπάθεια και αγώνα και όλα αυτά τα γιατί δεν θα μας βοηθήσουν, το αντίθετο μάλιστα μπορεί να γίνουν εμπόδια που θα μας φρενάρουν και θα μας βγάλουν από το δρόμο μας.
Όπως κάποιες φορές κατά την προσευχή λέμε τα λόγια και ο νους μας κάπου τρέχει εμείς πρέπει να συνεχίσουμε έτσι και τώρα πρέπει να συνεχίσουμε στο δρόμο που μας ανοίχτηκε και να μην εξετάζουμε πως βρεθήκαμε εδώ, τουλάχιστον όχι τώρα.

Συνεχίζεται

[nickzark]

υπέροχο

[aposal]

Μπράβο ρε Σταμάτη!

[stathisekp]

Ευχαριστούμε Σταμάτη, περιμένουμε τη συνέχεια...

[stam-mag]

Το τέλος του κύκλου

Καλοκαίρι του ’17, πλησιάζει ένας χρόνος από την πρώτη μου φορά στο Άγιο Όρος και σκέφτομαι πόσα είδα και άκουσα, με πόσο διαφορετικό μάτι βλέπω πράγματα και καταστάσεις.
Από κει που ξεκίνησε ο κύκλος εκεί θέλω να με βρει, οπότε τακτοποιώ νωρίτερα αυτή την φορά την φιλοξενία μου και ετοιμάζομαι να επαναλάβω το πρώτο μου προσκύνημα.
Σιμωνόπετρα την ημέρα της πανήγυρις και Διονυσίου την επόμενη.
Παρέα μου αυτή την φορά φίλος που γι΄ αυτόν τώρα είναι η πρώτη του φορά.



Η συνάντηση με τον π.Μύρων και αυτή τη φορά καταλυτική, κουβέντα, εξομολόγηση και συμβουλές με κυριότερη αυτή για την οικογένεια.
«Θα περνάς όση περισσότερη ώρα μπορείς με την οικογένειά σου, με τα παιδιά και την γυναίκα σου.
Ακόμη και όταν είσαι κουρασμένος και θέλεις λίγο να ξεκουραστείς να μην κλειστείς στο δωμάτιο αλλά να ξαπλώσεις δίπλα τους, αν φύγεις μετά θα κάτσεις να δεις και τηλεόραση εκεί και θα περνάει ο καθένας μόνος στο σπίτι.
Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να βγαίνετε όλοι μαζί για να μάθουν και τα παιδιά να ακολουθούν και να μην τραβούν ξεχωριστούς δρόμους.
Και επειδή η γυναίκα χορταίνει με τα αυτιά να μην ξεχνάς να της λες τον καλό λόγο για τον δικό της κόπο μέσα στο σπίτι, για όλα αυτά που βρίσκετε έτοιμα, να μην ξεχνάς να της λες ότι την αγαπάς, η αγάπη δεν είναι ντροπή».

Αυτά είναι λόγια μοναχού σε αντίθεση με όλους αυτούς τους καχύποπτους και κακεντρεχείς που πιστεύουν ότι στα μοναστήρια ο μόνος σκοπός είναι να σε κάνουν πλύση εγκεφάλου, να σε “τυλίξουν” για να τους ακολουθήσεις και να “φάνε” έτσι την όποια περιουσία έχεις.



Τον π.Αθανάσιο τον πέτυχα σε μια αποθήκη και βλέποντάς με γελώντας μου λέει:
«Σήμερα τακτοποιούσα τα χαρτιά μου στο κελί και πέτυχα το γράμμα σου και σε σκεφτόμουν» με ρώτησε για τα νέα μου που ήταν καλά αυτή την φορά και χτυπώντας μου τον ώμο μου λέει «να μην στεναχωριέσαι και όλα καλά θα πάνε, εγώ σας έχω πάντα στην προσευχή μου».
Τι ευλογία σκέφτηκα και φυσικά όπως πάντα ήθελα το κάτι παραπάνω αλλά μου έγνεψε πως πρέπει να τελειώσει μια δουλειά.

Θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει παλιότερα για κάτι παρόμοιο μεταξύ ενός γέροντα και στο πνευματικοπαίδι του.

“Μην μου ζητάς να σου μιλάω εγώ για τον Θεό αλλά άσε με καλύτερα να μιλήσω στο Θεό για σένα”.



Στην Διονυσίου ο π.Παύλος και πάλι επί της υποδοχής.
- Ευλογείτε πάτερ
- Ο Κύριος, με εσένα τα έχουμε ξαναπεί και σε έχω εξομολογήσει
- Πέρσι τέτοια μέρα ήμουν και πάλι εδώ

εννοείται πως το μπαλκονάκι του το τίμησα κι φέτος και το απαραίτητο “ξεσκόνισμα” έγινε.
- Πέρσι σου έδωσα κάποιες συμβουλές θυμάσαι
- Έκανα την προσπάθειά μου και όσο μπορούσα τις ακολούθησα (οι αλήθεια είναι όπως το είπα και το όσο μπορούσα αφορούσε μία από αυτές)
- Ναι αλλά …εκείνη την ξέχασες
- …
- Σε πιλατεύω τοπογράφε για να θυμάσαι (μου λέει γελώντας)

Για άλλη μια φορά δεν έχω λόγια, στο μόνο που επέμενε ήταν το θέμα εκκλησιασμός και προσευχή, την ευχούλα με το κομποσκοινάκι και τίποτε άλλο, πώς να μην προσπαθήσεις;



Μεσημέρι Κυριακής και εμείς περιμένουμε στο λιμανάκι το Αγία Άννα για να μας βγάλει από το Όρος αφού μας κάνει πρώτα μια βόλτα μέχρι τα Κατουνάκια.
Στις 1 ανεβήκαμε και στις 4μισι κατεβήκαμε, 3μισι ώρες κάνοντας τον περίπλου του Αγίου Όρους προσπαθώντας να σφραγίσω μέσα μου κάθε γωνιά και κάθε μοναστήρι που συναντούσαμε.
Στις καλοκαιρινές διακοπές που ακολούθησαν σε ταξίδι 1μισης ώρας με πλοίο κόντεψα να εκραγώ και τώρα απλά δεν ήθελα να φτάσω.
Έχουν δίκαιο που λένε τελικά πως όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα.
Η ίδια γλυκόπικρη γεύση φτάνοντας στην Ουρανούπολη, γλυκιά για όλα όσα είδα και έζησα και πικρή που τα αφήνω πίσω.
Η γνωστή σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου, πότε θα ξαναβολέψει να ξανάρθω και διάφορες ημερομηνίες περνάνε μπροστά μου τσεκάροντας πιθανές υποχρεώσεις.

Αυτό που έχει τώρα προτεραιότητα για να κλείσει το προσκύνημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο είναι να προλάβουμε ανοιχτό το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή για να προσκυνήσουμε στον τάφο του Αγίου Παισίου.
Όλα πήγαν κατ΄ ευχή και προλάβαμε και τον εσπερινό.



Εκεί αισθάνθηκα ότι έκλεισε ο κύκλος της πρώτης μου επαφής με το Άγιο Όρος.

Όλα ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια μα ένα πρόβλημα υγείας στενού συγγενικού μου προσώπου ήταν η φλόγα που άναψε την φωτιά.
“Θυμηθήκαμε” και προστρέξαμε στην βοήθεια του Αγίου μιας και ο ίδιος ταλαιπωρήθηκε από την ίδια αρρώστια και έγινε η αφορμή να ξεσκονίσω αυτά που γνώριζα για το Άγιο Όρος.
Ο Άγιος και οι παρακλήσεις στα μοναστήρια έκαναν το θαύμα τους και οι τρεις μήνες ζωής έχουνε γίνει δεκαπέντε με την κατάσταση Δόξα το Θεό να καλυτερεύει.
Εννοείται πως οι γιατροί δεν έχουν απάντηση να δώσουν μιας και όπως μας είπαν από την αρχή η όποια θεραπεία θα μπορούσαν να εφαρμόσουν θα είχε παρηγορητικό χαρακτήρα και όχι θεραπευτικό.
Και αυτή η βοήθεια εξ άνωθεν δεν αφορούσε κάποιον εκλεκτό κατά τα χριστιανικά πρότυπα (ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση) αλλά τον απλό καθημερινό άνθρωπο της διπλανής πόρτας με τις αδυναμίες του και τα προτερήματά του, τα καλά του και τα κακά του.

Είναι αυτό που λέμε τελικά “για όλους έχει ο Θεός” αρκεί να πιστέψεις και να το ζητήσεις, να συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι, να δεις βαθιά μέσα σου, να αποφασίσεις τι θέλεις και να προσπαθήσεις γι’ αυτό.
Και θα πέσεις και θα σηκωθείς και θα ξαναπέσεις και θα ξανασηκωθείς γιατί δεν είναι κάτι εύκολο, θέλει προσπάθεια και υπομονή και όταν κάποιες φορές νιώθεις την υπομονή να τελειώνει χρειάζεται επιμονή για να συνεχίσεις και θα βρεις στήριγμα, γιατί υπάρχει αγάπη.

Αυτή την αγάπη εισέπραξα με όποιον ήρθα σε επαφή στο Άγιο Όρος.
Το ανέφερα και προηγουμένως είναι εκεί πρόθυμοι να σηκώσουνε τα προβλήματά μας, τα βάρη μας και να προσευχηθούνε για μας, τους τυπικά αγνώστους αλλά κατ΄ ουσίαν αδελφούς.
Ένας μοναχός μου είχε πει πως όταν βοηθάει ένα γεροντάκι βλέπει στα μάτια του τον ίδιο τον Θεό, είμαστε όλοι παιδιά Του, μια οικογένεια, πως θα ήταν δυνατόν να μην βοηθήσει.
Όλα ξεκινούν από την αγάπη δεν υπάρχει προσωπικό συμφέρον, ότι και να κάνουν δεν θα μπει σε κάποιο βιογραφικό που θα το χρησιμοποιήσουν για ένα καλύτερο αύριο.

Τα βλέπεις όλα ροζ σαν τους ερωτευμένους θα μου πείτε, δεν μπορεί να είναι πάντα και όλοι έτσι.
Μπορεί και να συμφωνήσω με την διαφορά όμως πως δεν κλείνω τα μάτια και τα βλέπω όπως με συμφέρει αλλά έχω τα μάτια μου ανοιχτά και στέκομαι εκεί που πρέπει.
Κάποτε ρώτησε κάποιος νεοφερμένος σε μια περιοχή μια μύγα να του πει πληροφορίες για τον τόπο και αυτή του απάντησε ότι παντού υπάρχει βρωμιά και ακαθαρσίες ενώ όταν στην συνέχεια ρώτησε μια μέλισσα του είπε πως παντού υπάρχουν ευχάριστες μυρωδιές και ανθισμένα λουλούδια.
Διαλέγουμε λοιπόν και παίρνουμε ή για να το πω διαφορετικά αυτό που ψάχνουμε αυτό θα βρούμε.

Όπως είπε ο Μέγας Αντώνιος οι μοναχοί είναι οι οικοδόμοι που επιδιορθώνουν τα τείχη που μας προστατεύουν, είναι αυτοί που με την προσευχή τους κρατούν μακριά τον διάβολο και φέρνουν την ισορροπία.

Ήταν, είναι και θα είναι εκεί, αποτελώντας το κέντρο του κύκλου του μοναχισμού και του χριστιανισμού, την ψυχή του Αγίου Όρους.

Σε αυτό τον κύκλο μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα και μπορεί να θεωρώ ότι εδώ έκλεισε αλλά το θέλω μου τώρα πια είναι να χαράξω πολλούς ακόμα ομόκεντρους κύκλους με κέντρο φυσικά το Άγιο Όρος.

Μέχρι τότε
Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με
Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον με