Παραβολή του ασώτου: σχόλιο για τον πρεσβύτερο υιό

[toula]

Παραβολή του ασώτου: σχόλιο για τον πρεσβύτερο υιό

Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς...

Το 15ο κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Λουκά χριστιανοί μου, περιλαμβάνει εκτός από την παραβολή του Ασώτου που ακούσαμε σήμερα και άλλες δύο πιο μικρές. Η πρώτη του απολωλότος προβάτου και η δευτέρα της απολυμένης δραχμής. Οι δυο μικρές αυτές παραβολές παρουσιάζουν την θεϊκή πλευρά της χάριτος του Θεού. Την αγάπη δηλαδή του Θεού που αναζητά και ψάχνει να βρει τον αμαρτωλό άνθρωπο για να τον σώσει.
Ενώ στην τρίτη παραβολή του Ασώτου, την σημερινή, που ακούσαμε, παρουσιάζεται η ανθρώπινη πλευρά, δηλαδή η καλλιέργεια της αληθινής μετάνοιας στην καρδιά του αμαρτωλού, και η έμπρακτη αλλαγή της ζωής του.

Η παραβολή του Ασώτου διαιρείται σε δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος έχουμε το νεώτερο γιο, που κατασπαταλά την περιουσία του Πατρός του στην ασωτία. Ουσία, μας λέγει το Ευαγγελικόν ανάγνωσμα. Ουσία λοιπόν είναι ο νους του ανθρώπου που είναι προικισμένος και συνενωμένος με ένα πλήθος από πνευματικά χαρίσματα και τα οποία δυστυχώς τις περισσότερες φορές σπαταλώνται και χαραμίζονται στην ικανοποίηση των διαφόρων παθών μας.

Ο νεώτερος λοιπόν υιός, ο Άσωτος, είναι ο απολωλός που ευρέθη και ο νεκρός που ανέζησε.

Στο δεύτερο μέρος της ίδιας παραβολής έχουμε την απαράδεκτη διαγωγή του μεγαλυτέρου γιου, του πρεσβυτέρου. Πολλές φορές, ήθελα όλα αυτά τα 25 τόσα χρόνια, που είμαι εδώ στην Αγία Βαρβάρα, να ασχοληθούμε κάποτε και με την διαγωγή του πρεσβυτέρου γιού. Συνήθως δεν ασχολούμεθα μ' αυτόν, γιατί όλο το βάρος το ρίχνουμε στην αγάπη του Θεού, στην άπειρη αγάπη και ευπλαχνία, στην άπειρη μακροθυμία και φιλανθρωπία Του προς το νεώτερο γιό, που επιστρέφει αληθινά μετανοημένος στο Πατρικό σπίτι.

Στο σπίτι όμως της αγάπης, δηλαδή στην σιγουριά και στην ασφάλεια της θεϊκής προστασίας και αγκαλιάς, ζούσε και ο πρεσβύτερος γιός. Αλλά είναι αυτός που πιστεύει ότι δεν είναι άσωτος και αμαρτωλός σαν τον αδελφό του. Είναι όπως θα λέγαμε σήμερα ο καλός χριστιανός.
Είπε: Τοσαύτα έτη δουλεύω Σοι, και ουδέποτε, –προσέξτε τη λέξη, ουδέποτε– την εντολήν Σου παρήλθον. Δηλαδή, χρόνια και χρόνια πολλά σου δουλεύω, παραμένοντας πιστός και ηθικός μέχρι σήμερα, αγνός και καθαρός, χωρίς ποτέ να παραβώ τις εντολές σου. Και όμως τον βλέπομε να παρουσιάζεται με έντονη την σκληροκαρδία. Μέσα του δεν έχει αγάπη. Είναι αυτός που ενσαρκώνει το γράμμα των νόμων και των εντολών του Θεού και όχι το πνεύμα τους, το πνεύμα της αγάπης. Είναι αυτός που δεν έφυγε απ' το πλευρό του πατέρα του. Είναι σα να λέμε ότι αυτός ο χριστιανός ο Τάδε, δεν λείπει ποτέ από την Εκκλησία, ούτε Κυριακή, ούτε καθημερινή γιορτή, ούτε και απ' το πανηγύρι της ενορίας του, ούτε και κάποιες φορές και από μεγάλους εσπερινούς.

Ο μεγάλος γιός της παραβολής όπως είπαμε, δεν παρήκουσε ποτέ, μα ποτέ τις εντολές του πατρός του. Είναι σα να λέμε, ότι ο αυτός ο χριστιανός, επαναλαμβάνω ο Τάδε, για να τον φέρνουμε στα μέτρα μας, είναι ηθικός, ευσεβής, δίκαιος. Δεν είναι κλέφτης, δεν λέγει ψέματα, δεν κατακρίνει, δεν συκοφαντεί, δεν είναι τσιγκούνης, δεν βλαστημάει, δεν ξενυχτάει, δεν διασκεδάζει αμαρτωλά. Αντιθέτως μάλιστα νηστεύει, ελεεί, προσεύχεται, εκκλησιάζεται, καμαρώνει ότι συμμετέχει στα μυστήρια, και με δυο λόγια μοιάζει μ' έναν τέλειο άνθρωπο.

Στην παραβολή όμως του Ασώτου, βλέπουμε αυτόν τον προκομμένο γιο, να είναι τόσο σκληρόκαρδος και άσπλαχνος, ώστε να αγανακτεί και εναντίον του πατρός του για την αγάπη που έδειξε στον παραστρατημένο αδελφό του που επέστρεψε όμως μετανοημένος και συντετριμμένος. Και είναι τόση μεγάλη η αγανάκτησίς του και ο θυμός του, ώστε αφενός μεν δεν θέλησε να μπει στο σπίτι και αφετέρου, προσέξτε το παρακαλώ, προσέξτε το, τον Πατέρα Του Θεόν ΔΕΝ Τον προσφώνησε με τ' όνομά Του, ΔΕΝ τον είπε «Πατέρα». Ρίξτε μια ματιά στη σχετική σημερινή παραβολή και θα το διαπιστώσετε.

Αγανάκτησε λοιπόν ο μεγαλύτερος γιός για την απέραντη αγάπη και μακροθυμία που έδειξς ο Θεός Πατέρας στον αμαρτωλό αδελφό του.
Αγανάκτησε γιατί ο Πατέρας αποκαθιστά στην προτέρα τιμητική του θέση τον Άσωτο αδελφό του.
Αγανάκτησε γιατί ξανάκανε τον μετανοημένο Άσωτο αδελφό του παιδί Του, και συγκληρονόμο στα αγαθά, όλα τα αγαθά του Ουρανού.
Τι αποδεικνύουν όμως όλα αυτά αδελφοί μου; Ότι είναι και αυτός ένας πεινασμένος για αληθινή ευτυχία. Ένας δυστυχισμένος μέσα στην σκληροκαρδία του. Ένας κακομοίρης μέσα στην Εκκλησία.
Μπορεί να έμεινε στο πλευρό του Πατέρα του. Μπορεί να σεβάστηκε τις εντολές Του. Μπορεί να εφαίνετο ο καλός και φρόνιμος γιος μπροστά στα μάτια συγγενών και φίλων και πρότυπο ηθικής μέσα στην κοινωνία. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά, που δηλώνει ότι μέσα του δεν είχε αγάπη, δεν είχε την αγάπη του Θεού Πατέρα του. Δεν είχε την βροχίζουσα αγάπη όπως μας την διδάσκει η Καινή Διαθήκη, και όπως μας την απέδειξε με την ζωή Του ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Χριστός, που έφτασε μέχρι θυσίας και Σταυρικού θανάτου. Τα είχε όλα ο πρεσβύτερος ο γιός. Τα είχε όμως τυπικά, ξηρά και άγονα. Γι' αυτό και δεν είχε αγάπη.
Άρα, ήτο σκληρόκαρδος, άσπλαχνος, υπερήφανος, εγωιστής. Πίστευε, πολύ πίστευε στην αυτοδικαίωση.

Μπορεί αδελφοί μου, εγώ προσωπικά, ο πατήρ Στέφανος, να μιλώ με αγγέλους και αγίους, αν όμως δεν έχω αγάπη και σπλάχνα οικτιρμών είμαι κύμβαλο αλαλάζον, ντενεκές ξεγάνωτος.
Μπορεί να προφητεύω, ή και να έχω χαρίσματα προορατικά, –γιατί μας κολλάνε και κάτι τέτοιες ρετσινιές.
Μπορεί ακόμα να έχω τόση δυνατή πίστη ώστε στο όνομα του Χριστού να μετακινώ όρη, να θεραπεύω λεπρούς, τυφλούς, καρκινοπαθείς, ακόμα και νεκρούς να ανασταίνω. Αν όμως δεν έχω αγάπη και ευσπλαχνία στην καρδιά, όπως και δεν έχω, δεν είμαι τίποτα. Και αν ακόμα μοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου, την περιουσία μου ολόκληρη, και παραδώσω το σώμα μου στη φωτιά για να καεί και δεν έχω αγάπη και μακροθυμία, αγάπη και καλοσύνη, αγάπη και ευγένεια ψυχής, όλες αυτές οι θυσίες δεν θα με ωφελήσουν σε τίποτα.
Αυτά μας βεβαιώνει ο αγιογραφικός λόγος του Αποστόλου Παύλου, στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή, στο 13ο κεφάλαιό του, στον ύμνο της αγάπης, που τα λόγια αυτά τα πήρα και τα έβαλα στον εαυτό μου γιατί αυτά και μου αξίζουν.

Και αν τέλος χριστιανοί μου εφαρμόσουμε και τηρήσουμε όλες τις εντολές του Ευαγγελίου και της Αγίας Γραφής, και δεν πιστεύουμε στο βάθος βάθος της καρδιάς μας ότι είμεθα αχρείοι δούλοι, τότε ΔΕΝ θα σωθούμε, δεν θα δούμε Παράδεισο, δεν θα κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου, δεν μας σώζουν οι τύποι, αλλά η ουσία.
Δεν μας σώζουν τα καλά έργα, αλλά η ταπείνωσις.
Δεν μας σώζουν οι ψευτονηστείες και οι βιαστικές μας προσευχές, αλλά η αληθινή μετάνοια και τα δάκρυά της.
Δεν μας σώζουν οι δήθεν αρετές που καλλιεργούμε αλλά το ταπεινό φρόνημα, η συντριβή και η μετάνοια, άλλωστε κάθε αρετή ως ράκος αποκαθιμένης, κατά τον προφήτη.
Δεν μας σώζει τίποτα παρά μόνον η αγάπη που ξέρει καθημερινά να θυσιάζεται, ακόμα και για τους εχθρούς.
Έτσι χριστιανοί μου απ' τη σημερινή παραβολή δεν θα μιμηθούμε τον Άσωτο που αμαρτάνει, αλλά τον Άσωτο που αληθινά μετανοεί. Δεν θα μιμηθούμε επίσης την σκληροκαρδία και υπερηφάνεια του μεγαλυτέρου γιού, αλλά το παράδειγμα του Θεού Πατρός που είναι ολόκληρος αγάπη, σπλάχνα οικτιρμών, Πανάγαθος, μακρόθυμος, πολυέλεος και παντελεήμων,

Αμήν

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

http://agiameteora.net/

[aposal]

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Θεωρήθηκε από κάποιους Θεολόγους ως οριακή για τα νοήματά της. Οι Πατέρες λένε ότι ακόμη κι αν είχαν χαθεί τα Ευαγγέλια και είχε σωθεί μόνον αυτή η παραβολή, θα ήταν αρκετή για να σωθεί ο άνθρωπος!
Στην παραβολή αυτή περιέχεται όλη η περί μετάνοιας διδασκαλία του Κυρίου.

Τι αναφέρει η παραβολή
Σε μια οικογένεια ο νεώτερος από τους δύο γιους ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο της περιουσίας που «δικαιούταν» (ο γιος νιώθει ότι είναι υποχρέωση του πατέρα να του δώσει το μερίδιο, παρ’ όλο που είναι ακόμη εν ζωή). Ο πατέρας του το έδωσε και ο γιος, ελεύθερος από την πατρική προστασία και επίβλεψη, πηγαίνει σε άλλη χώρα όπου σκορπάει όλη την περιουσία που του δόθηκε ζώντας άσωτα («ζων ασώτως» = ζώντας χωρίς σωτηρία). Κι όταν έπεσε λιμός στη χώρα αυτή, αναγκάστηκε να τρέφει χοίρους και να τρώει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν αυτοί. Όταν συνειδητοποίησε την κατάστασή του, όντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (ένα βήμα πριν τον θάνατο), θυμήθηκε πόσο όμορφα περνούσε στο σπίτι του πατέρα του και αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Επειδή όμως είχε φερθεί άσχημα στον πατέρα του φεύγοντας, θα του έλεγε όταν τον έβλεπε: «Δεν αξίζω να λέγομαι γιος σου, κάνε με σαν ένα από του υπηρέτες σου».
Ο πατέρας του βέβαια, από μακριά ακόμη που τον είδε να επιστρέφει έτρεξε προς αυτόν, τον αγκάλιασε, τον φίλησε, δεν έδωσε συνέχεια στην αναφορά του γιου του ότι αμάρτησε ενώπιόν του και ότι δεν είναι άξιος να λέγεται γιος του, αλλά αντίθετα, διέταξε τους υπηρέτες του να του δώσουν 4 δώρα:
1. Καινούρια ρούχα
2. Ένα δαχτυλίδι
3. Καινούρια παπούτσια και
4. Να σφάξουν τον «μόσχον τον σιτευτόν»
Ο μεγαλύτερος αδελφός, γυρίζοντας από τη δουλειά και βλέποντας την σπουδαία υποδοχή που επιφύλαξε ο πατέρας του στον μικρότερο, άσωτο αδελφό, θύμωσε και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι. «Εγώ τόσα χρόνια σου δουλεύω», του είπε, «χωρίς να σου αρνηθώ ποτέ τίποτε και μια φορά δεν μου έδωσες ένα κατσίκι να γλεντήσω με τους φίλους μου». Και επέμενε να μην μπει στο σπίτι, παρ’ όλο που ο πατέρας του τον παρακαλούσε να το κάνει, ισχυριζόμενος πώς όλα αυτά τα χρόνια ό,τι είχε ήταν και δικό του.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ

Α. Ο Πατέρας
Ο Πατέρας, είναι ο Θεός – Πατέρας, ο δημιουργός των πάντων.

Β. Ο μικρός γιος (ο άσωτος)
Ο νεώτερος γιος συμβολίζει όλους εμάς που δεν θέλουμε να παραμείνουμε υπό τον έλεγχο του Θεού και να ζήσουμε μια ζωή όπως Εκείνος θέλει, αλλά θέλουμε να ζήσουμε την δική μας ζωή, που είναι μακριά από κάθε έλεγχο, μακριά από κάθε επίβλεψη. Έτσι παίρνουμε την απόφαση να κάνουμε μια ζωή αντίθετη με όλα όσα Εκείνος ζητάει από εμάς.
Αντίθετα ο μεγαλύτερος γιος αντιπροσωπεύει εκείνους τους ανθρώπους που, είναι τυπικά σωστοί, δεν απομακρύνονται από την Εκκλησία, αλλά κάνουν μια ζωή ήσυχη, μετέχουν των μυστηρίων κλπ.
Αφού έκανε ο άσωτος γιος έκανε τη ζωή που ήθελε ζώντας άσωτα (χωρίς σωτηρία), όταν τελείωσαν τα χρήματά του και έφθασε στο σημείο να μην γνωρίζει τι του ξημερώνει η επόμενη ημέρα, θυμήθηκε πόσο όμορφα περνούσε κοντά στον Πατέρα. Η ανάκληση στη μνήμη παλαιών καταστάσεων, είναι σωτήρια, γιατί από αυτήν ξεκινάει η μετάνοια και τελικά η σωτηρία του ανθρώπου. Πράγματι ο νεώτερος γιος μετανόησε ειλικρινά (ειλικρινής μετάνοια: η φράση κλειδί για τη σωτηρία) για τις πράξεις του και ήθελε να γυρίσει πίσω έστω και σαν υπηρέτης, αρκεί να είναι στο σπίτι του Πατέρα του. Άλλωστε πίστευε ότι δεν ήταν άξιος να λέγεται πλέον γιος του Πατέρα του.

Ο μικρός γιος λοιπόν, είναι ο αμαρτωλός που, παρ’ όλο που ζει μακριά από τον Θεό (σε άλλη χώρα, όπως αναφέρει η παραβολή), δηλαδή μέσα στη αμαρτία, δεν Τον έχει ωστόσο ξεχάσει εντελώς, αλλά τον κρατάει ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού του. Γι’ αυτό άλλωστε και έχει τη δυνατότητα να θυμηθεί την προγενέστερη ζωή του, να τη συγκρίνει με την τωρινή και να κατανοήσει την φτώχεια στην οποία έπεσε. Την πνευματική του φτώχεια δηλαδή, που του κάνει τη ζωή αφόρητη, μην γνωρίζοντας αν η επόμενη ημέρα θα είναι μια καλή ημέρα, ή μια ακόμη νεκρή, πνευματικά, που θα του φέρει πρόσθετο ψυχικό πόνο.
Αν αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, έχουμε ήδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Ο Θεός, όπως ο πατέρας της περικοπής, μας περιμένει. Για την ακρίβεια ο Πατέρας μας περιμένει από την πρώτη στιγμή που θα αφήσουμε το σπίτι, που θα απομακρυνθούμε δηλαδή από την Εκκλησία που ο Ίδιος ίδρυσε (μέσω του Υιού Του).
Αν όμως νοιώθουμε άνετοι σ’ αυτόν τον κόσμο, τον απομακρυσμένο από τον Θεό, τότε δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι σημαίνει μετάνοια – επιστροφή.
Η μετάνοια δεν είναι η απαρίθμηση αμαρτιών. Είναι το αίσθημα της αποξένωσης από τον Θεό, από την χαρά της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως την δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος.
Δύο σημεία του Ευαγγελίου δεν έχουν σχολιασθεί τόσο πολύ από τους μελετητές της Καινής Διαθήκης:

Β1: Το όνομα του ασώτου. Ο Κύριος όταν είπε την παραβολή αυτή δεν αναφέρθηκε στο όνομα του άσωτου υιού. Αυτό έγινε για δύο λόγους:
1. Επειδή ο Θεός δεν αρέσκεται στο να φανερώνει, να δημοσιοποιεί και να διαπομπεύει, όπως συμβαίνει μ’ εμάς τους ανθρώπους. Αντίθετα, καλύπτει, παρηγορεί και θεραπεύει τις όποιες αδυναμίες και πάθη.
2. Επειδή ο άσωτος αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα όλους εμάς τους αμαρτωλούς και γι’ αυτό το όνομά του θα μπορούσε να είναι το όνομα οποιουδήποτε από εμάς.

Β2: Η συμπεριφορά του πατέρα. Από τη στιγμή που ο άσωτος υιός επέλεξε να ζήσει μακριά από πατέρα του, όπως δηλαδή και οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν μια ζωή μακριά από τον Θεό, ο πατέρας του δεν τον ξέχασε ποτέ, αλλά περίμενε καθημερινά την επιστροφή του υιού του, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον Θεό – Πατέρα, από Τον οποίο επιλέγουμε να απομακρυνθούμε. Και όταν κάποια στιγμή ο άσωτος, θυμούμενος την πρότερη καλή ζωή του και μετανοώντας για τις πράξεις του, επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του, αυτός δεν τον περίμενε στο σπίτι, αλλά, λόγω της καθημερινής αδημονίας του να δει τον γιο του να επιστρέφει, τον είδε από μακριά και έτρεξε ο ίδιος προς αυτόν, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Δεν τον άφησε καν να απολογηθεί, αλλά του έδειξε πως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ζωή του γιου του από δω και μετά. Μάλιστα του έκανε τέσσερα δώρα, που έχουν συμβολική σημασία:
1. Ρούχα: Ο Χριστιανός που ζει κοντά στον Θεό, δεν είναι πλέον γυμνός, αλλά φέρει το ρούχο που έχει πλέξει γι’ αυτόν ο Θεός.
2. Το δαχτυλίδι: Δείχνει τη σχέση γάμου μεταξύ του Θεού (νυμφίου) και της καρδιάς του πλάσματός Του (νύφης).
3. Τα παπούτσια: Ώστε ο Χριστιανός να μην κόβεται από τις κοφτερές πέτρες της αμαρτίας που θα βρίσκει στο καθημερινό διάβα του.
4. Τον σιτευτό μόσχο: Δηλαδή τον Χριστό, τον οποίο «γεύεται» ο Χριστιανός, κατά τη Θεία Μετάληψη.

Γ. Ο μεγαλύτερος αδελφός
Ο μεγάλος αδελφός συμβολίζει τον τυπικά σωστό Χριστιανό, που νηστεύει και εκκλησιάζεται τακτικά, ενδεχομένως και να εξομολογείται τακτικά, αλλά η αγάπη που έχει ΔΕΝ είναι αγάπη Θεού, γιατί όποιος αγαπάει τον Θεό αγαπάει και ΟΛΑ τα δημιουργήματά Του. Αντίθετα εκείνος προσδοκά όφελος από την τυπικά σωστή συμπεριφορά του. Βλέπει τον πατέρα του σαν αφεντικό και περιμένει την ανταμοιβή: «Τόσα χρόνια ΣΟΥ ΔΟΥΛΕΥΩ και ποτέ δεν παρέβηκα την εντολή σου, σ' εμένα όμως δεν έδωσες ούτε ένα κατσίκι…». Τυπικά σωστός, αλλά μέσα του δεν είχε την αίσθηση του πατέρα (Θεού). Δεν υπήρχε Χριστιανική αγάπη, γι’ αυτό και όχι μόνο δεν ένιωσε χαρά που επέστρεψε ο αδελφός του, αλλά, αντίθετα, οργίστηκε!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο μόνον τυπικά σωστός γιος δεν σώζεται τελικά, αφού αρνείται να μπει στο σπίτι (στην Εκκλησία), αρνείται δηλαδή να συνεχίσει τη μυστηριακή ζωή (που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής κοντά στον Χριστό), μαζί με τον αδελφό του, που, αντίθετα μ’ εκείνον, μετανόησε και σώθηκε.

[toula]

Κυριακή του Ασώτου

Ίλιγγος τον κατέλαβε στη σύγκριση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Πρώτα ελεύθερος, τώρα δούλος.
Πρώτα υιός, τώρα χοιροβοσκός.
Πρώτα χρυσοντυμένος, τώρα κουρελιάρης.
Πρώτα χορτασμένος, τώρα πεινασμένος.
Πρώτα κύριος μέσα σε εκατό υπηρέτες.
Τώρα δούλος μέσα σε μια αγέλη χοίρων!

Τι να κάνει;
Δύο λύσεις ξανοίγουν μπροστά του.

Ή πρέπει να σπάσει το κεφάλι του επάνω στους βράχους της απογνώσεως
ή ν’ ανασκουμπωθεί για να τραβήξει το μονοπάτι του γυρισμού.
Ένα ανηφορικό, δύσβατο στρατί, που μονάχα ήρωες θα μπορούσαν να το διαβούν.

Αλλά ο σημερινός υιός δεν υπήρξε μονάχα Άσωτος. Αλλά και ήρωας.
Άσωτος όταν έφευγε.
Ήρωας όταν γύριζε.
Και γύρισε…

Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου
www.inak.gr