Η προσευχή πρέπει να γίνεται όπως μας δίδαξε ο Κύριος . Η παράβασηIonas έγραψε:Άγιος Ησύχιος «Προς Θεόδουλο»
Όποιος δεν έχει προσευχή απαλλαγμένη από πονηρούς λογισμούς, αυτός είναι σαν να πηγαίνη στον πόλεμο χωρίς όπλο. Προσευχή εννοώ εκείνη που γίνεται ακατάπαυστα στα βάθη της ψυχής, ώστε με την επίκληση του Χριστού, ο σατανάς που πολεμά κρυφά, να μαστιγώνεται και να καίγεται.
Νομίζω καταλήξαμε με το Σωτήριο στο συμπέραμα αυτό δηλαδή : Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΓΑΘΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΕΛΑΥΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ.
ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΗ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΦΟΣΟΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΘΕΑΡΕΣΤΑ ΕΡΓΑ
των εντολών του επιφέρει την οργή του και όχι το έλεος.
Π χ η συν προσευχή με αιρετικούς , η κενόδοξη του φαρισαίου , η υπερίφανη κτλ , στη ουσία είναι βλασφημία .... Eκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά!!!
Ότι ζητάμε χάρισμα είναι .
Kαι κατ εντολή του Θεού με ταπεινότητα με επιμονή και υπομονή το ζητάμε προς δόξα Θεού....
Με το “ Πάτερ ημών “ μικρά χαρίσματα ζητάμε ?
Μικρό χάρισμα π . χ είναι η άφεση των αμαρτιών ???
Πολλοί νεκρούς να αναστήσαντες θα μακαρίσουν την εσχάτη ημέρα εκείνους που τους συχωρεθήκανε οι αμαρτίες ....
Τα πάντα δίνει ο Πατέρας
Αγ Γρηγόριος :
"Η προσευχή μετέβαλε για τον Ιωνά σε σπίτι το κήτος, επανέφερε στη ζωή τον Εζεκία από αυτές τις πύλες του θανάτου. Για χάρη των τριών νέων μετέστρεψε τη φλόγα της καμίνου σε δροσερή αύρα και για τους Ισραηλίτες κέρδισε νίκη κατά των Αμαληκιτών..."
Και όσα δεν βάζει η φαντασία του ανθρώπου .....
Ξέρει και χωρίς να το ζητήσουμε .
Και όμως θέλει να ζητάμε για τον αδελφό
. ..... και να επιμένουμε .....
"...Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενειαις κατακειμενων», προσευχόμαστε για τον άρρωστο. Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και λίγη ευχή με το κομποσχοίνι. Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δυο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου.....
Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή. «Και παρεβιάσαντο αυτον» (Λουκ. 24, 25), λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς. .......
Εξαρτάται δηλαδή πως τοποθετείσαι για τους άλλους. Νιώθεις ότι δεν είσαι άξια, αλλά τυχαίνει, βλέπεις έναν πονεμένο, στενοχωριέσαι, πονάς, προσεύχεσαι. Όταν λ.χ. βλέπω εν αν τυφλό, αισθάνομαι τον εαυτό μου ένοχο, γιατί, αν είχα πνευματική κατάστασή, θα μπορούσα να τον θεραπεύσω. Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι, να κάνουμε θαύματα, όπως έκανε και Εκείνος. Αναγνωρίζουμε την μεγάλη ή μικρή μας πνευματική αρρώστια και ταπεινά ζητούμε την σωματική υγειά για τον συνάνθρωπό μας, ως ένοχοι για την αρρώστια του.
Γιατί, εάν είχαμε πνευματική υγειά, θα είχε θεραπευθεί προ καιρού και δεν θα παιδευόταν. ."
Και καλο ειναι να ναι Ιερεας εαν υπαρχει προβλημα ...
Γιατι πρεπει να εχουμε αν οχι την ταπεινοτητα αλλά την διακριση να
αφηνουμε στον Ιερεα τον εξορκισμο ... Σε Ορθοδοξο Ιερεα ...και οχι ιερεα εκ γενεάς άπιστου και διεστραμμένης
