Π. Γαβριήλ Τσάφος «Μια μεγάλη αγκαλιά»

[toula]

Π. Γαβριήλ Τσάφος «Μια μεγάλη αγκαλιά»

Ένα πλατύ χαμόγελο. Μια καρδιά φαρδιά. Μια μορφή που ίσως να μην την καταλάβαμε όσο θα πρεπε…

«Όταν θα με δείτε στο φέρετρο, μας έλεγε συχνά, τότε θα καταλάβετε»… Άραγε τι εννοούσε «ο παππούλης» μας; Η πιο φαρδιά καρδιά και εκ του φυσικού της, που γνωρίσαμε ποτέ; Όμως ναι, τώρα που τον αντικρίζουμε στην νεκρική του κλίνη, τώρα αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε τι εννοούσε. Αντικρίζουμε ένα πρόσωπο ιλαρό, φωτεινό, χαμογελαστό. Το χεράκι του ζεστό, πολύ ζεστό, θερμό, και ευλύγιστο. «Δώρα» μικρά της ευαρέσκειας της Μεγάλης Καρδιάς του Χριστού μας.

Ένας «παππούλης» έφυγε! Αλλά μια μεγάλη καρδιά συνεχίζει να χτυπά στο ουράνιο θυσιαστήριο για τον καθένα από μάς. Νεαρός φοιτητής, τρομαγμένο χωριατόπουλο μέσα στο άγριο πλήθος της Αθήνας, ήμουν τότε κι εγώ κάπου στα 1983, όταν έτρεχα να πάρω την ευχή του και εκείνος άνοιγε την αγκαλιά του, όπως και στον καθένα, κι ένοιωθα πως μέσα εκεί υπάρχει όλος ο παράδεισος. Εκεί υπάρχει το πιο ασφαλές καταφύγιο, στην αγριάδα αυτού του κόσμου.

Και έλεγες αν η αγκαλιά ενός ανθρώπου έχει τόση χάρη, πόση άραγε Χάρη θα έχει η αγκαλιά του Χριστού μας!!. Αχ αυτή η αγκαλιά, αυτή η φαρδιά αγκαλιά του… πόσους δεν χώρεσε, πόσους δεν τους έκανε να μετανοήσουν, να κλάψουν, πόσους δεν τους ζέστανε στην παγωνιά του κόσμου τούτου, πόσους δεν παρηγόρησε! Αυτή η φαρδιά καρδιά που μπορεί να μην έλεγε πολλά «θεολογικά» και «φιλοσοφικά» βαρύγδουπα λόγια αλλά είχε την ζεστασιά της μάνας, του πατέρα, του μεγάλου αδελφού, του παλαιού καλού και έμπιστου φίλου. Αυτή η αγκαλιά που είχε την μυρωδιά του γιασεμιού και του βασιλικού που ερχόταν από πολύ παλιά μέσα απ΄ τα προσφυγικά σοκάκια του Πολυγώνου, τις ταπεινές παράγκες της οδού Αγ. Στεφάνου και σου θύμιζε την απλότητα της γειτονιάς, του χωριού σου, του μακρινού πατρικού σου, σού δειχνε την απλότητα της αγκαλιάς του Χριστού.

Σ΄ αυτό το μικρό, άσημο, εκκλησάκι, του Αγ. Ανδρέα, πόσες μέρες, πόσες νύχτες, Χειμώνες Καλοκαίρια, εμείς να πάμε, να ερχόμαστε, ανανεωμένοι, φρέσκιοι, ξεκούραστοι, να κάνουμε διακοπές, ταξίδια, εκδρομές, κι εκείνος, εκεί, να μας περιμένει στον ίδιο πάντα χώρο, ένα επί ενάμιση τετραγωνικό, σε μια ξύλινη ταπεινή καρεκλίτσα, ένας «γίγαντας» αγάπης και υπομονής. Χάρη σ΄αυτή την αγκαλιά και το χαμόγελο του «παππούλη Γαβριήλ» έγινε ξακουστό και πασίγνωστο το μικρό άσημο εκκλησάκι που μαρτύρησε «η κυρά των Αθηνών» Αγ. φιλοθέη. Εκεί στα μικρά και ταπεινά, αλλά τόσο χαριτωμένα «το χελιδόνι ηύρε φωλιά και το τρυγόνι σκέπη» κατά τον Παπαδιαμάντη. Πόσα επαρχιοτόπουλα δεν ξεπέζεψαν, δεν ηύραν παρηγοριά, παρέα, συντροφιά, βοήθεια, θάρρος για την ζωή, πνευματικό πατέρα αληθινό, που με στοργή και όχι με «αφόρητο διδακτισμό» κατά τον αγ. Πορφύριο, να τα αγκαλιάζει και να τα περιμένει;

Δεν γνωρίζουμε αν ο παππούλης Γαβριήλ είναι άγιος, αυτό το γνωρίζει ο Παντεπόπτης Κύριος, δεν χρειάζεται και να το διερευνήσουμε άλλωστε. Εκείνο που γνωρίσαμε και ζήσαμε κοντά του είναι ότι έδειξε έμπρακτα σε πολλές ψυχές να μάθουν πως να ζούν, να χαίρονται την σχέση τους με τον Χριστό, να μην είναι «σκουντούφληδες», ταλαίπωροι, δυστυχείς θλιμμένοι «χριστιανοί». Ν΄ αγαπούν το δώρο της ζωής, να ευγνωμονούν τον Χριστό για όλα, να είναι ταπεινοί και απλοί. Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ΄ αυτό; Υπάρχει μεγαλύτερη ευεργεσία, να σταλάξεις σε μια κατεραγμένη ψυχή το βάλσαμο της χαράς, της παρηγοριάς, του χαμόγελου και της αισιοδοξίας; Ποτέ δεν φόβισε υπερβολικά τα παιδιά του ο παππούλης με μελλοντολογίες, με «αντιχρίστους» που ήρθαν, ή που φτάνουν, με «χαράγματα» και λόγια που σκορπίζουν απογοήτευση, κατήφεια, και μουντάδα στην ψυχή του ανθρώπου. Εκείνο που φρόντιζε να λέει «γαντζωθείτε στον Χριστό» μην απογοητεύεστε, για τον Χριστό όλα είναι εύκολα, όλα είναι λυμένα.

Πόσες ιστορίες, πόσα απλά, αλλά τόσο διδακτικά «λογάκια» δεν ακούσαμε βγαλμένα μέσα από μια καρδιά που αγωνιούσε για τον άνθρωπο, ζυμωμένα με τον πόνο, την προσευχή και την λαχτάρα να στηρίξει τον άνθρωπο μιας εποχής που έχασε τον δρόμο του, για τα καλά… «Φοιτητούδια» αδαή τότε και εμείς και «μειράκια» καθόμασταν με κεφάλια γεμάτα σκόρπιες γνώσεις και περισσό κομπασμό και ακούγαμε για την κυρά-Λένη, για την κυρία Μαριάνθη, για τις γιαγιάδες στο Γκύζη, ιστορίες απλές, καθημερινές άλλες αστείες και άλλες θλιβερές, αλλά με μεγάλη αξία παιδαγωγική, που πολύ-πολύ αργότερα το καταλάβαμε…

Μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο λοιπόν έσβησαν πια από την γή αυτή για ν΄ανθίσουν στον ουρανό. Δεν μένουν παρά δυό πράγματα, το ένα να τον θυμόμαστε και να ευχόμαστε για την ψυχούλα του και το άλλο να στεριώσουν καλά στην ψυχή μας τα λόγια του και το παράδειγμά του. Την ευχή του να χουμε.

Αιωνία σου μνήμη αείμνηστε «παππούλη» π. Γαβριήλ.

Π. Χρήστος Παναγιωτόπουλος

www.orthmad.gr