Πιστεύεις?

[dionysisgr]

Αποστολε, αγαπητε φιλε, δεν, εφυγα ποτε για να.. επιστρεψω. Εδω ημουν. Εδω ειμαι.

Δεν ειναι απαραιτητο, οταν δεν εχουμε κατι να γραψουμε, να το κανουμε ψυχαναγκαστικα, γιατι πρεπει να "φαινομαστε".

Υπαρχει καιρος του λαλειν, και καιρος του σιγαν..
(Αγ.Γρηγοριος ο Θεολογος).

Ε, τωρα ισως ειναι παλι μερες να γραψουμε καποιες φθηνες-ανεξοδες αμπελοφιλοσοφιες,
τις οποιες συνηθιζαμε παλαι ποτε εδω, και οι οποιες μενουν εδω για να μας, κρινουν, και να μας ελεγχουν εσαει,
και που καποιοι καλοπροαιρετοι, τις εκτιμησαν, οχι γιατι αξιζαν οι ιδιες, αλλα γιατι εχουν περιεχομενο και φιλοτιμη καρδια οι ιδιοι.

Υπαρχουν λοιπον καιροι, ωρες για ολα.
Ποτε για τα ναι, ποτε για τα οχι. Ποτε για το "πρεπει" και ποτε για το "αστο να παει".

Οι ημερες μας, ειναι αναγκη να γινουν ημερες περισκεψης, μελετης, προσωπικου εσωτερικου "ησυχασμου",
οχι ομως φιλαυτης ομφαλοσκοπησης, η ταχα απαισιοδοξης φυγης-παραιτησης, επειδη εχουν χαθει ολα, (εσχατη βλασφημια ετουτο)
αλλα μιας φιλοτιμα εμπονης αναζητησης ενος "χαμενου κεντρου" που εχουμε χασει, -για να θυμηθω τον μοναδικο Ζησιμο Λορεντζατο-,
ισως, -φευ- ανεπιστρεπτι, ως κοινωνια, και ως προσωπα.

Σκορπιζομαστε νυχθημερον, σε μυρια οσα, οπως πληροφοριες χωρις γνωση, καθεστωτικα ενορχηστρωμενους μαζικους τρομους,
εμπορικες ανησυχιες για περισσοτερα "κλικ", πονηρες φημες, ατελειωτες μεριμνες, ηλιθια μικρονοϊκα παθη και ανερματιστα λαθη,
μπερδεματα, τριβες, και δεν τελειωνει ο καταλογος, ας το κλεισω εδω.

Οποτε εστω και καποιες στιγμες, ακομα καλυτερα ωρες, μερες η μηνες, ειναι αναγκαιο να ησυχαζουμε,
για να δουμε τι συμβαινει βαθια μεσα μας.

Ειναι τοσο χαλια οσο νομιζαμε, η ακομα χειροτερα..

Και εαν καταφερει καποιος και δει καθαρα μεσα στην εσωτερικη του αβυσσο,
τοτε θα δει πολυ πιο καθαρα και τι συμβαινει εξω και περα απο αυτην.

Αντιθετως εαν καποιος δεν κοιτα ποτε προς τα μεσα του, τοτε τυφλωμενος και αδαης θα ειναι και ως προς τα εξω τεκταινομενα,
και λαθος γνωμη, και λαθος τοποθετηση θα εχει απεναντι στα πραγματα, οση "πληροφορηση" και δεδομενα και εαν εχει στην διαθεση του.

Πολλες φορες πρεπει να φυγεις μακρια, για να δεις καλυτερα,
οντας ομως στο ιδιο σημειο, χωρις να εχεις κανει ουτε ενα φυσικο βημα.

Η ασκητικη ερημος των πρωτων αιωνων, ως τροπος βιου-θεωρησης-σκεψης,
πλεον ειναι αποθησαυρισμενη στα κειμενα των Πατερων, και οσων ελαχιστων τυχον την ζουν ακομη,
κυριως ομως, μπορει πλεον να υπαρξει μονο μεσα στον καθενα μας, εφοσον το θελει, χωρις φυγη και απελπισια.

Αλλωστε κανεις δε εφευγε στην ερημο, απο απελπισια και φοβο,
αντιθετα ολοι εφευγαν με ελπιδα και αισιοδοξια προς μια ολοπρωτη συναντηση,
με τον μεγαλο Αναμενομενο, με τον Αιωνιο Νυμφιο της καθε μιας καρδιας, τον γλυκυτατο Ιησου.

Εδω υπαρχει μια αντινομια.
Ολα γυρω φλεγονται, και εσυ,ζεις εντος μιας ορθρινης αυρας, λεπτης,δροσερης.

Ζω μεσα στον κοσμο, τρεχω ολο το 24ωρο, συναντω δεκαδες προσωπα, και προβληματα,
και εντουτοις, ησυχαζω μεσα σε μια εσωτερη ερημο, τραβηγμενη ωρες μακρια, απατητητη απο ξενα ποδια.

Εκει αναφαινεται, εφοσον ησυχασεις, μια καιομενη βατος, ενα στιγμιαιο οραμα Μωϋσεως, τα οπισθια του Θεου που παντοτε νυν και αει περναει, Οντας ακινητος, εμπρος μας, περιβαλλοντας το καθετι, διατηρωντας το στην υπαρξη, δινοντας του νοημα και αναφορα, ενδυομενος την αφανεια Του, προφυλασσοντας την ελευθερια μας, που τοσο ηλιθια χειριζομαστε ολοι, ριχνοντας παντα στο τελος το λογαριασμο και το φταιξιμο στον Ιδιο.

Οχι, δεν εχω σφυριξει ακομα τελειως, δεν ειμαι για το κλουβι του Δρομοκαϊτειου, (αυτο παιζεται..), δεν μιλω εδω για οραματα και θαματα, σαν
αυτα που εβλεπε σωρηδον ο Μακρυγιαννης, που ισως και να τα εβλεπε, αλλωστε πολυ πιο καθαρη καρδια απο την δικη μας, ειχε, και ας ειχε περασει χρονια στον πολεμο, κατα του αδικου.

Η πραγματικη και συγκλονιστικη αποκαλυψη του Θεου στον ανθρωπο γινεται αθορυβα και μυστικα, εν μεσω μιας ρουτινιαρικης καθημερινης.
Οχι με εφφε και πολυδαπανες χολυγουντιανες παραγωγες, αλλα ως συστατικος-υπαρξιακος ψιθυρος, αρχεγονος, πρωτανθιστος,
μια ημερα και μια ωρα που αιφνης ξεκολλαει απο τον αντιληπτο χρονο, μενοντας παρα ταυτα, ολοτελα εντος του.

Και αυτον τον Σιναϊτικης υφης συν-απαντημο, που θα ερχεται και θα φευγει, που θα χανεται και θα ξανακερδιζεται, οποτε κρινει πανσοφα και προνοητικα, μεσα απο την λειτουργικη, μυστηριακη, εκκλησιαστικη ζωη μας, η Χαρις, οφειλουμε να τον περιφρουρησουμε με ολες μας τις δυναμεις, ως μια Κιβωτο της Διαθηκης, οντες "εν πορεια" μεσα στην πολυβουη ερημο της ζωης μας.

Αυτη η διαθηκη σε τελικη αναλυση, θα μας διαφυλαξει σωους,
ακομα και εαν μας διαλυσουν οι αλλοι,
και πανω απο ολα ο εσχατος εχθρος,
ο εαυτος μας, ως τη γη Χανααν.

Οι ωρες, οι μερες και τα χρονια, θα περνουν, και θα ερχονται αυτα που ειναι να ερθουν,
οχι ως "κισμετ", η πεπρωμενο, η επειδη πρεπει αφου ειναι "γραμμενα",
αλλα επειδη εμεις οι ανθρωποι, επιλεξαμε εν πολλοις, να ερθουν τα πραγματα ετσι.
Οπως λεει ο βασανισμενος γιαυτο αληθινος και οικουμενικος Ντοστογιεφσκι, το κακο ειναι παιδι της ελευθεριας.

Οποτε μενει στον καθενα, να εχει και να επιστρεφει σε αυτο το μικρο ολοφωτο τοπιο, των μικροσκοπικων διαστασεων,
που ομως κανεις δεν μπορει να του το απαλλοτριωσει, η να του το βαλει με το ζορι στο ψηφιακο κτηματολογιο των αμετρητων χαμενων ζωων,
μεσα στην παρανοια του μετα-νεωτερικου, -κατα τους οπου γης σοφους- κοσμου που μας περιβαλλει.

Εκει μπορει να καταφευγει, και να παιρνει δυναμεις, με λογισμο και με ονειρο, να βγει στο περα, μακρια απο την δυστοπια που χτιζεται καθημερινα γυρω μας, πριν απο εμας, για εμας..

Και απο εκει και περα, εχει ο Θεος*,
για οποιον θελει βεβαια να εχει ο Θεος.

*Επιτηδες το ξαναγραφω, για να μην το ξεχναμε ποτε.

[toula]

Έλα βρε Διονύση αγαπημένε.... τόσο καιρό μας έλειψες, μας έλειψε ο γραπτός λόγος σου, μας έλειψε αυτή η χαρά που νοιώθαμε όταν βλέπαμε ανάρτησή σου, μας έλειψε η ικανοποίηση που νοιώθαμε όταν διαβάζαμε τα κείμενά σου, μας έλειψαν τα λόγια μας στους συντρόφους μας.... "που να δεις Νίκο μου, τι έγραψε πάλι ο Διονύσης!!!!", μας έλειψες !!!! Να έρχεσαι που και που για την χαρά μας να σε έχουμε κοντά μας !!!!!!

[aposal]

Μην τον διαφημίζεις. Κακό του κάνεις.

[nickzark]

Κατ ουσιαν δεν έχει άδικο ο Διονύσης . Κατά βάθος ανούσια γράφουμε κάθε μέρα . Ίσως και απογοητεύσαμε τόσους που μπαίνανε στο Φορουμ . Σου λένε τι να γράψουμε και εμείς

[aposal]

Δεν γράφουμε σαν ειδήμονες. Γράφουμε σαν αμαρτωλοί που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με άλλους αδελφούς και να μοιραστούμε τις ίδιες ανησυχίες για τη σωτηρία μας.

[toula]

Μην τον διαφημίζεις. Κακό του κάνεις.

To καλό πρέπει να λέγεται !!! Αυτή την άποψη έχω.