Δεύτε λάβετε, Φώς!

[dionysisgr]

..Εκ του ανεσπερου Φωτος.

Σημερα ειναι μια Αναστασιμη ημερα.
Σημερα ο Ουρανος υποδεχεται ενα νεο φως, που θα παραστεκει πλεον, διπλα στο μεγα ερασμιο Φως εκ του Φωτος.

Διπλα δηλαδη στον Δεσποτη, Αναστημενο Χριστό, τον Παντοκρατορα Κύριο της Δοξης.

Και ειπε αυτο το φως:

" Στην ουσια, αυτη η ζωη ειναι ενα γεφυρι, για να πας στην απεναντι οχθη, εκει που σε περιμενει ο Θεος,
για να τον δεις Προσωπο προς προσωπο.

Μεσα απο ολιγων λεπτων παλη και μικρα παθηματα σε αυτην την ζωη,
εχεις μπροστα σου ανοιγμενα με ζωντανια και δυναμι, ολα σου τα ονειρα, ολους σου τους ποθους.

Πιανεις γερα την αιωνια ζωη και ολες τις επιποθησεις του Πνευματος για σενα,
αλλα και τους δικους σου ποθους για την πνευματικη και αιωνια ζωη.

Πρεπει ομως να περασεις την γεφυρα αυτης της ζωης.."

Και αλλα πολλα ειπε το φως που το λενε Αιμιλιανο.
Δεν τον λεγανε, τον λενε. Και οταν ζουσε εδω, και τωρα που ζει Εκει.

Γιατι τωρα ζει, αληθινα.
Τωρα πετα και ευφραινεται, αναπαυομενος απο τον τιτανιο αγωνα του, τον ιερο, και ηρωϊκο του αγωνα.
Αναπαυομενος απο τις επαλληλες γεννησεις, εν πνευματι τεκνων, ως αλλη ιερη και ευλογημενη μητρα του Πνευματος.

Ζει και αναπνεει το χρυσο οξυγονο της αιωνιοτητος, για την οποια τοσο ηθελε να μιλα.
Γιαυτην την αιωνιοτητα που ποθουσε να μεταδιδει, να την αναβλυζει με ορμη ακαταβλητη,
οπως μια κρυσταλλοπηγη, και να ξεδιψαζει τον καθε θερινο απεγνωσμενο διαβατη, μεσα στην καυτη ερημο των καιρων μας.

Επαιρνε αγχος και εδινε ειρηνη.
Επαιρνε απελπισια και εδινε οραμα και διεξοδο.
Επαιρνε θανατο και αρρωστια και εδινε δρομο για την Βασιλεια των Ουρανων.
Επαιρνε ερειπια και εγκαταλειψη και εχτιζε εκ νεου τοπους του Θεου για να δοξαζεται το Ονομα Του.

Ξομολογουσε, κυρηττε, νουθετουσε, αγαπουσε, στηριζε, εγραφε, διδασκε, καρτερουσε, ποναγε, αγιαζε.
Ανθρωπος αναγεννησιακος, ευρυτατος, χαριεστατος, μετεφερε Ορθοδοξια και Πατερικη σοφια στα περατα της Οικουμενης.

Θαυμαστος ο Θεος εν τοις αγιοις αυτου. Ναι ο Αιμιλιανος ειναι ενας αγιος.

Σπερμα ιερο, και ευλογημενο των πατρογονικων αρχεγονων τοπων της μυριοχρονης Ιωνιας, της Μικρασιας των δακρυων μας.
Θρεμμα της μαρτυρικης και προσφυγικης Νικαιας, της προσπαθειας του ανθρωπου να ξανασταθει στα ποδια του εν Θεω.

Το πρωτο πραγμα που πηξανε στο χωμα, οι Νικαιωτες Προσφυγες,
οταν δεν ειχανε ακομα που να μεινουν, ηταν το αντισκηνο του Αγιου Νικολαου, που πλεον ειναι η Ιερα Μητροπολη μας.

Αγιο Θυσιαστηριο, φτιαξανε πρωτα, και μετα κεραμιδι για τις φαμιλιες τους.
Γιαυτο γεννησανε, εναν Αιμιλιανο Σιμωνοπετριτη, γιατον οποιο σεμνυεται πλεον η Νικαια. Αλλα και αλλους πολλους.

Ευλαβικη διακονια ο Αιμιλιανος και αγιο περασμα απο τα ουρανοδρομα, νεφοσκεπαστα Μετεωρα.
Αφησε ανεξιτηλο περασμα και οσιο ιχνος με τους αγωνες του εκει.
Δοξα και κλεος της αθωνικης αετοφωλιας της Σιμωνοπετρας, το σπιτι του Μυροβλητη και της Μαγδαληνης.
Οπου συναντησε τα γεροντακια της παλαιας γενιας, τα αγαπησε, παραδειγματιστηκε και διδαχτηκε απο αυτα,
τα ανεπαυσε και εδωσε νεο οραμα, και πνοη στην Μονη.

Σημειο των καιρων ευλογημενο. Οπου πλεονασε η αμαρτια, υπερπερισσευσε η Χαρις.

Οποιος εσκυψε πανω απο τους λογους του, οποιος τους μελετησε ημερα και νυχτα μεσα στην ησυχια,
εζησε εστω και αμυδρα, -πλην ομως, νοερα, καρδιακα, γιατι αυτα δεν εχουν και δεν γνωριζουν αποστασεις και χρονους-,
λιγη απο την αναστασιμη φωτοχυσια, απο αυτο το ανεσπερο βασιλικο φως που πλημμυριζε την ψυχη του.

Προσμονη Θεου. Περι Προσευχης. Περι Αγαπης. Λογοι Εορτιοι και Μυσταγωγικοι.Νηπτικη Ζωη και Ασκητικοι Κανονες.
Χαρισματικη Οδος. Λογος περι Νηψεως. Λογοι Ασκητικοι. Ζωη εν Πνευματι. Θεια Λατρεια Προσδοκια και Ορασις Θεου.
Αγαλλιασωμεθα τω Κυριω. Περι Ζωης Λογος Ελπιδος. Περι Θεου Λογος Αισθησεως. Και ποσα αλλα πνευματικα διαμαντια..

Δεν εγραφε απλα ο Αιμιλιανος, δεν αποτυπωνε στο χαρτι, διανοητικα κτισματα της ανθρωπινης σοφιας, προϊοντα ενος ακαδημαϊκου σπουδαστηριου.
Καλα ειναι και αυτα, βοηθουν και χρησιμευουν. Αλλα ειναι πολυ λιγα δεν εμπνεουν και δεν δινουν την ορμη που ζητα η ψυχη και η καρδια.

Εδω εχουμε αλλης βιοτης και αλλης χωρας των ζωντων ευχυμους καρπους.

Τα γραπτα του Αιμιλιανου ευωδιαζουν, μυριζουν ουρανο, εαν διαβασεις νυχτα, με ησυχια, σε κυκλωνει ιερο δεος, καθως βουτας στην αιωνια σοφια των πατερων, αυτην την αλυσιδωτη χορεια των γενεων που αγαπησαν τον Θεον, και τον εζησαν μυστικα και αληθινα, χρυσος κρικος της οποιας ειναι και επ'εσχατων των ημερων ο Αιμιλιανος.

Εαν διαβασεις μερα, ακομα και με θορυβο τριγυρω, ερχεται ειρηνη, απαλο σεμνο αρωμα απο αγιοκερι σου χαιδευει τα ρουθουνια και σε ταξιδευει στον αδιαστατο κοσμο του Πνευματος.

Μελετωντας τα, ενα καυτο απομεσημερο, ερχεται δροσος αερμων εκ των ορεων Σιων, και σκια απο τους κεδρους του Λιβανου, να σε κονεψει.
Αν παλι ειναι δειλινο, τα χρυσα και μαβια χρωματα του ουρανου απο τον ηλιο που βασιλευει, απογειωνονται χρωματικα υπερβαινοντας την αισθητως αντιληπτη παλεττα, των κτιστων χρωματων, και φανερωνονται στον νου και την καρδια, -παντα αυτα πρεπει να εργαζονται μαζι, ποτε χωρια-, τα ανειδωτα και ανειπωτα χρωματα της Βασιλειας του Θεου.

«...ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, ά ουκ εξόν ανθρώπω λάλησαι»
Εδω ηταν και ειναι η οικια του Αιμιλιανου, το αληθινο του σπιτι.

Αφησε αξιους πνευματικους υϊους και κορες, τεκνα φωτος, γεννηματα αγαπης και θυσιαστικης διακονιας.
Αδελφοτητες που κοσμουν τον αγιωνυμο Αθω, και τα περιξ του.Ολη την Ελλαδα.

Ποιος θα κλαψει για τον Αιμιλιανο; Κανεις σοφρων. Ολοι και ολες χαιρονται γιατι δοξαστηκε αλλη μια φορα ο Θεος, εν τοις αγιοις Αυτου.
Ακαματος Πρεσβευτης μας, πλεον απο τα ουρανια και αιωνια δωματα του Παραδεισου, που ειναι εδω αλλα οχι ακομη, μεσα απο την Θεια Λατρεια μας.

Η συγκινηση, τουτη την ωρα, δεν επιτρεπει παραπανω φλυαριες.
Τα σκοταδια εχουν αναγκη το φως, και οχι αυτο που δεν χρειαζεται τιποτα το ιδιο.

Και εμεις που ειμαστε στο σκοταδι, ειμαστε ευγνωμονες, που πηραμε λιγο, τοσο δα, απο αυτο το φως.
Οχι γιατι φταιει αυτος που το δινει, αλλα γιατι εμεις δεν χωραμε παραπανω..

Σ'αγαπησαμε σαν πατερα μας, Αιμιλιανε.

Κλαψαμε και χαρηκαμε απο τον ολοζωντανο λογο σου,
που εσκαγε ποτε με κροτο διπλα μας, σαν τα βεγγαλικα της Αναστασης, για να μας ελεγξει,
και ποτε ισα που θροϊζε, σαν φυλλο της ασημενιας αγριελιας, που σε δροσιζει το κατακαλοκαιρο, για να μας αναπαυσει.

Κι ας μην φιλησαμε ποτε το χερι σου, ας μην ανταλλαξαμε εναν λογο, ας μην ακουσαμε τα χρυσα χειλη σου.
Ας ειμαστε αγεννητοι, η νιοφερτοι στον κοσμο, οταν εδινες προμηθεϊκο αγωνα να φερεις το φως στους ανθρωπους,
εκει πανω στα βραχια των Μετεωρων, και στον Αθω των ηρωων του Πνευματος. Κι ας μην ανηκαμε ποτε στις αγιασμενες συνοδειες σου.

Μελετηστε τον Αιμιλιανο τον Σιμωνοπετριτη.
Αγαπηστε τον. Μαθετε γιαυτον.
Μιληστε γιαυτον. Μιληστε σε αυτον.
Τον εχει αναγκη η εποχη μας.
Τον εχουμε αναγκη ολοι μας.

Ευχαριστουμε τον Παναγιο Θεο, τον Χριστο μας,
για τα Αναστασιμα προσωπα που μας χαριζει,
για να ζησουμε, να αφουγκραστουμε λιγο απο το Ανεσπερο Φως,
να παρουμε ανασα, να προχωρησουμε, περα απο τον καθημερινο μας θανατο,
εκει προς την ακρογιαλια, που σκαει μεθυστικα,αεναα, το κυμα της αθανασιας, της αληθινης Ζωης.

Ας εχουμε την ευχη σου Αιμιλιανε. Πρεσβευε υπερ ημων.
Καλο Παραδεισο, δηλαδη καλη επιστροφη στο σπιτι σου.

Σ'ευχαριστουμε για το παραδειγμα σου, να υπομεινεις την χρονια ασθενεια σου,
με δοξασμο του Θεου, με ιωβεια υπομονη, και με διδασκουσα προσευχητικη σιωπη.

Σ'ευχαριστουμε για ολα.. (ξερεις εσυ.)

Να ζησετε αδελφοι, να εχετε ολοι την ευχη του.
Να ζησουν οι αδελφοτητες του, να φωτιζουν τον τοπο μας,
που ολοενα, παει να σκοτεινιασει,
μα δεν θα αφησει η Παναγια μας, η Φοβερα Προστασια μας.

Θαρθει καιρος και θα παρει να φωτισει παλι.

Αμην. Ευχου Γεροντα.

Και παλι ειπε το φως, που το λεγανε Αιμιλιανο:

"..Aς ευχαριστησουμε παιδια μου, τον Θεον που χαριζει και σε εμας τετοια βιωματα.
Σε καθε στιγμη ησυχιας, ας ξερωμε οτι θα αυξανη η λαχταρα του θανατου, του αναστασιμου θανατου.
Οταν μαλιστα εχωμε καποια ασθενεια, τοτε περισσοτερο να ανυψωνωμε την καρδια μας στον Θεον και να χαιρωμαστε.
Τοτε να ξερωμε, οτι μας επισκεπτεται ο Θεος. Τοτε θα μας δωσει την ειρηνη, την συνεσι, θα μας ανοιξει τα ματια μας.
Ο θανατος ειναι το πεταγμα μας επανω στον ουρανο, ειναι η των εσχατων ελπις, ειναι αυτα που περιμεναν στην Παλαια Διαθηκη,
και οσα περιμενομε εμεις σημερα. Ειναι η ερχομενη για εμας ελπις, και ερχεται παντοτε μαζι με αγγελους.

Αγγελοι να ειμαστε, αγγελοι να μας παραλαβουν.
<<Ειπεν Αγγαιος Αγγελος Κυριου εν αγγελοις Κυριου τω λαω: Εγω ειμι μεθ'υμων λεγει Κυριος>>

Οπως οι αγγελοι μιλουν με τους αγγελους, και παριστανται τω Κυριω, και ακουουν την φωνη Του, <<εγω ειμι μεθ'υμών>>,
ετσι και εσεις ο καθε αγγελος, να λετε στον αγγελο που ειναι πλαι σας την ιδια φωνη του Θεου, <<εγω ειμι μεθ'υμων>> .."

[Μ.Δ.Κ.]

τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα·
λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.

[nickzark]

Χριστοσ Ανεστη !!! και ο γεροντας Αιμιλιανος πλεον αναστηθηκε θα τολμουσα να πω και πηγε στην ουρανια κατοικια του. τα τελευταια χρονια ειχε μεγαλο αγωνα λογω καταστασησ υγειασ του. Θελησε ετσι ο Κυριος να τον ''οδηγησει'' στον προορισμό του. \
Λογω του περασματος του απο τα Μετεωρα ειχε ο πατερασ μου την τυχη να τον συναντησει μικρος τοτε μαθητησ κατηχητικού . Δεν τον συναντησα ποτε εγω . Αλλα τωρα πλεον θα ειναι κοντα μας!! Καλο Παραδεισο γεροντα