Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ
"Σήμερα συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένεια του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.
Ο πόνος είναι μία ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.
Υπάρχει ένα μυστικό: να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία. Προετοιμασία είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση αποσπάτε τη χάρη του Θεού. Δίνεστε στην αγάπη του Θεού, τη λατρεία Του, στην προσευχή. Αλλά και όλα αν τα κάνετε, τίποτε δεν έχετε καταφέρει, αν δεν έχετε αποκτήσει ταπείνωση. Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωριέται, νευριάζει, αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.
Η κατάστασις αυτή θεραπεύεται με την χάρι. Πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού. Η θεραπεία θα γίνει με το ν’ αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα. Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά με την αγάπη προς τον Χριστό…. Και όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα. Τα ξεχνάς και σώζεσαι. Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού…. Μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχει θεραπεία με την αγάπη προς τον Θεό και την προσευχή, αλλά που θα γίνεται με λαχτάρα και πόθο.
Αυτό είναι το μυστικό της θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας."
Άγιος Πορφύριος
Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
Σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για την σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’ αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς. Να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία. Και μ’ αυτή την επιθυμία πρέπει να φύγει κανείς απ’ τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι ή στην έρημο.
Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα μυστήρια που σώζουν, δεν υπάρχει απελπισία. Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο.
___________________________
Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για την διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε, βέβαια τον Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζουμε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός.
___________________________
Για πολλούς, όμως, η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Και πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστεια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό κακού πνεύματος (δηλ. δαιμονικής ενέργειας). Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είμαι μία σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι», και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στο μέσον δαιμόνιο.
Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.
___________________________
Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ’ ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
___________________________
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του.
___________________________
Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
___________________________
Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.
Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία. Να μη σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.
Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σας σώσει. Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!
___________________________
Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν’ απαλλαγείτε από αυτές. Ν’ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν’ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ’ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ’ αυτό», παραδείγματος χάριν, τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ’ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.
___________________________
Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.
Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.
Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.
Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.
Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.
Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει. Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.
Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του… Δεν χάνει την ισορροπία του. Το αντίθετο συμβάνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.
___________________________
Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;». Όλ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλα ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας. Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ». Παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» ή – το αντίθετο – «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει. Δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.
___________________________
Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τέλειωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση… Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τέλειωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ’ αυτή τη στιγμή και έπειτα.
Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.
Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος. Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.
Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε, στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως να είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να εκλύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε να γνωρίσει αυτή τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα τη στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει τη χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.
Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλομε και χωρίς να το καταλαβαίνομε, κάνομε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, για παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Άγιος Πορφύριος
Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα μυστήρια που σώζουν, δεν υπάρχει απελπισία. Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο.
___________________________
Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για την διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε, βέβαια τον Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζουμε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός.
___________________________
Για πολλούς, όμως, η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Και πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστεια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό κακού πνεύματος (δηλ. δαιμονικής ενέργειας). Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είμαι μία σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι», και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στο μέσον δαιμόνιο.
Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.
___________________________
Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ’ ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
___________________________
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του.
___________________________
Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
___________________________
Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.
Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία. Να μη σκέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.
Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σας σώσει. Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!
___________________________
Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν’ απαλλαγείτε από αυτές. Ν’ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν’ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ’ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ’ αυτό», παραδείγματος χάριν, τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ’ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.
___________________________
Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.
Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.
Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.
Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.
Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.
Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει. Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.
Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του… Δεν χάνει την ισορροπία του. Το αντίθετο συμβάνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.
___________________________
Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;». Όλ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλα ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας. Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ». Παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» ή – το αντίθετο – «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει. Δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.
___________________________
Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τέλειωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση… Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τέλειωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ’ αυτή τη στιγμή και έπειτα.
Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.
Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος. Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.
Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε, στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως να είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να εκλύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε να γνωρίσει αυτή τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα τη στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει τη χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.
Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλομε και χωρίς να το καταλαβαίνομε, κάνομε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, για παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Άγιος Πορφύριος
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς
Υπεράνω όλων η αγάπη Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει, καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή αν δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε περισσότερο το Χριστό. Ωραίο δεν είναι;
Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για την στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλουν οι άλλοι να μιλάμε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για εκείνους. Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζουμε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους.
Αν ο αδελφός σου σε ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το χέρι μου, το πόδι μου, πρέπει να το περιθάλψω με όλη μου την αγάπη». Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα ανταμειφθούμε για τα δήθεν καλά, ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε. Έρχεσαι εις επίγνωση αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού. Τότε δεν ζητάεις να σ’ αγαπάνε, αυτό είναι κακό. Εσύ αγαπάεις, εσύ δίνεις την αγάπη σου, αυτό είναι το σωστό. Από εμάς εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «…πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»
«…μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους»
Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος. Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γι’ αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν· κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο. Αν, όμως, οργισθούμε εναντίον του, τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο. Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό. Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση. Θα σας πω ένα μικρό παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία. Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σε λίγα λεπτά θα τον κατασπαράξει. Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; Να τρέξει κοντά του; Πως; Αυτό είναι αδύνατον. Να φωνάξει; Ποιον; Κανείς άλλος δεν υπάρχει. Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει, όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη. Μας διαφεύγει ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σ’ εμάς και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και, πολύ περισσότερο, για τον Θεό;
Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί. Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα. Όλους τους αγίους να τους βλέπομε. Όλοι μας μέσα φέρομε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο. Ο πλησίον, όποιος κι αν είναι, είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο. Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσομε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».
Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε να του ρίχνομε ακτίνες αγάπης και ευσπλαγχνίας, για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται. Μόνο με την χάρι του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέπτεσθε ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς. Στο κοινόβιο, όταν κάποιος φταίει, να μην του πούμε ότι φταίει. Να στεκόμαστε με προσοχή, σεβασμό και προσευχή. Εμείς να προσπαθούμε να μην το κάνομε το κακό. Όταν υπομένομε την αντιλογία του αδελφού, λογίζεται μαρτύριο. Να το κάνομε με χαρά.
Ο χριστιανός είναι ευγενής. Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε. Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε. Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως, να το περιφρονήσετε. Με την χάρι του Θεού, ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.
Στο Πνεύμα του Θεού όλα είναι αλλιώτικα. Εκεί κανείς τα δικαιολογεί στους άλλους όλα. Όλα! Τι είπαμε; «Ο Χριστός βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Εγώ εσένα βγάζω φταίχτη, έστω κι αν μου λες ότι φταίει ο τάδε ή η τάδε. Τελικά σε κάτι φταίεις και το βρίσκεις, όταν σου το πω. Αυτή τη διάκριση ν’ αποκτήσετε στη ζωή σας. Να εμβαθύνετε στο καθετί και να μην τα βλέπετε επιφανειακά. Αν δεν πάμε στον Χριστό, αν δεν υπομένομε, όταν πάσχομε αδίκως, θα βασανιζόμαστε συνέχεια. Το μυστικό είναι ν’ αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
«Όλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπομε ως καλούς. Κι αν δεις έναν αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν· μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Κι αν τον δεις να τυραννείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμό, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό. Η αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει ν’ αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Το μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπάεις τον αδελφό σου που τον βλέπεις, πως είναι δυνατόν ν’ αγαπάεις τον Θεό που δεν Τον βλέπεις; "Ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;"»
Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνουμε την αγαθή μας διάθεση. Να έχομε αγάπη, πραότητα, ειρήνη. Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, όταν κυριεύεται απ’ το κακό. Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών, αλλά κι όταν δεν είναι. Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση. Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου, που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε –όπως τον επηρεάζει το κακό– κι ας μη μας βλέπει.
Να μην αγανακτούμε μ’ εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθεοι, διώκτες κ.λπ. Η αγανάκτηση κάνει κακό. Τα λόγια τους, την κακία τους να μισήσομε, τον άνθρωπο, όμως, που τα είπε να μην τον μισήσομε, ούτε ν’ αγανακτήσομε εναντίον του. Να προσευχηθούμε γι’ αυτόν. Ο χριστιανός έχει αγάπη και ευγένεια και φέρεται ανάλογα.
Όπως ένας ασκητής, χωρίς να τον βλέπει κανείς, ωφελεί τον κόσμο, διότι το κύμα της προσευχής του επηρεάζει τον άλλο, μεταφέρει το Πνεύμα το Άγιον στον κόσμο, έτσι κι εσείς να σκορπάτε την αγάπη σας, χωρίς να περιμένετε ανταπόδοση· με την αγάπη, την υπομονή, το μειδίαμα…
Η αγάπη πρέπει να είναι ακραιφνής. Και μόνον η αγάπη του Θεού είναι η ακραιφνής αγάπη. Στο πρόσωπο που μας κουράζει και μας δυσκολεύει η αγάπη πρέπει να προσφέρεται με απαλό τρόπο, χωρίς ο άλλος να καταλαβαίνει ότι κάνομε προσπάθεια για να τον αγαπήσομε. Και να μην πολυεκδηλωνόμαστε εξωτερικά, γιατί τότε τον κάνομε ν’ αντιδρά. Η σιωπή σώζει απ’ όλα τα κακά. Εγκράτεια της γλώσσης –μέγα πράγμα! Κατά ένα μυστικό τρόπο, η σιωπή ακτινοβολεί στον πλησίον. Να σας διηγηθώ μια ιστορία.
Μία μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντα της αγανακτισμένη:
–Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρομε.
Κι ο Γέροντας απάντησε:
–Εσύ είσαι χειρότερη απ’ αυτήν.
Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:
–Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ’ αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι.
Απόσπασμα από το Βιβλίο «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
https://xfd.gr/
Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι Ενοριακής Νεανικής Εστίας Ι. Ναού Αγ. Ελευθερίου Αχαρνών Πολιτική & Όροι Χρήσης Επικοινωνία
©2010 orthmad.gr | Web development by Integrated ITDC
Υπεράνω όλων η αγάπη Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει, καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή αν δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε περισσότερο το Χριστό. Ωραίο δεν είναι;
Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για την στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλουν οι άλλοι να μιλάμε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για εκείνους. Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζουμε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους.
Αν ο αδελφός σου σε ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το χέρι μου, το πόδι μου, πρέπει να το περιθάλψω με όλη μου την αγάπη». Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα ανταμειφθούμε για τα δήθεν καλά, ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε. Έρχεσαι εις επίγνωση αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού. Τότε δεν ζητάεις να σ’ αγαπάνε, αυτό είναι κακό. Εσύ αγαπάεις, εσύ δίνεις την αγάπη σου, αυτό είναι το σωστό. Από εμάς εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «…πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»
«…μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους»
Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος. Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γι’ αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν· κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο. Αν, όμως, οργισθούμε εναντίον του, τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο. Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό. Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση. Θα σας πω ένα μικρό παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία. Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σε λίγα λεπτά θα τον κατασπαράξει. Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; Να τρέξει κοντά του; Πως; Αυτό είναι αδύνατον. Να φωνάξει; Ποιον; Κανείς άλλος δεν υπάρχει. Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει; «Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει, όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη. Μας διαφεύγει ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σ’ εμάς και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και, πολύ περισσότερο, για τον Θεό;
Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί. Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα. Όλους τους αγίους να τους βλέπομε. Όλοι μας μέσα φέρομε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο. Ο πλησίον, όποιος κι αν είναι, είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο. Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσομε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».
Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε να του ρίχνομε ακτίνες αγάπης και ευσπλαγχνίας, για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται. Μόνο με την χάρι του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέπτεσθε ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς. Στο κοινόβιο, όταν κάποιος φταίει, να μην του πούμε ότι φταίει. Να στεκόμαστε με προσοχή, σεβασμό και προσευχή. Εμείς να προσπαθούμε να μην το κάνομε το κακό. Όταν υπομένομε την αντιλογία του αδελφού, λογίζεται μαρτύριο. Να το κάνομε με χαρά.
Ο χριστιανός είναι ευγενής. Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε. Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε. Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως, να το περιφρονήσετε. Με την χάρι του Θεού, ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.
Στο Πνεύμα του Θεού όλα είναι αλλιώτικα. Εκεί κανείς τα δικαιολογεί στους άλλους όλα. Όλα! Τι είπαμε; «Ο Χριστός βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Εγώ εσένα βγάζω φταίχτη, έστω κι αν μου λες ότι φταίει ο τάδε ή η τάδε. Τελικά σε κάτι φταίεις και το βρίσκεις, όταν σου το πω. Αυτή τη διάκριση ν’ αποκτήσετε στη ζωή σας. Να εμβαθύνετε στο καθετί και να μην τα βλέπετε επιφανειακά. Αν δεν πάμε στον Χριστό, αν δεν υπομένομε, όταν πάσχομε αδίκως, θα βασανιζόμαστε συνέχεια. Το μυστικό είναι ν’ αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
«Όλους τους πιστούς οφείλομε να τους βλέπομε σαν ένα και να σκεπτόμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχομε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσομε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε, ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπομε ως καλούς. Κι αν δεις έναν αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν· μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Κι αν τον δεις να τυραννείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και συ πειρασμό, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό. Η αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει ν’ αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Το μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπάεις τον αδελφό σου που τον βλέπεις, πως είναι δυνατόν ν’ αγαπάεις τον Θεό που δεν Τον βλέπεις; "Ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;"»
Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνουμε την αγαθή μας διάθεση. Να έχομε αγάπη, πραότητα, ειρήνη. Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, όταν κυριεύεται απ’ το κακό. Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών, αλλά κι όταν δεν είναι. Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση. Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου, που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε –όπως τον επηρεάζει το κακό– κι ας μη μας βλέπει.
Να μην αγανακτούμε μ’ εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθεοι, διώκτες κ.λπ. Η αγανάκτηση κάνει κακό. Τα λόγια τους, την κακία τους να μισήσομε, τον άνθρωπο, όμως, που τα είπε να μην τον μισήσομε, ούτε ν’ αγανακτήσομε εναντίον του. Να προσευχηθούμε γι’ αυτόν. Ο χριστιανός έχει αγάπη και ευγένεια και φέρεται ανάλογα.
Όπως ένας ασκητής, χωρίς να τον βλέπει κανείς, ωφελεί τον κόσμο, διότι το κύμα της προσευχής του επηρεάζει τον άλλο, μεταφέρει το Πνεύμα το Άγιον στον κόσμο, έτσι κι εσείς να σκορπάτε την αγάπη σας, χωρίς να περιμένετε ανταπόδοση· με την αγάπη, την υπομονή, το μειδίαμα…
Η αγάπη πρέπει να είναι ακραιφνής. Και μόνον η αγάπη του Θεού είναι η ακραιφνής αγάπη. Στο πρόσωπο που μας κουράζει και μας δυσκολεύει η αγάπη πρέπει να προσφέρεται με απαλό τρόπο, χωρίς ο άλλος να καταλαβαίνει ότι κάνομε προσπάθεια για να τον αγαπήσομε. Και να μην πολυεκδηλωνόμαστε εξωτερικά, γιατί τότε τον κάνομε ν’ αντιδρά. Η σιωπή σώζει απ’ όλα τα κακά. Εγκράτεια της γλώσσης –μέγα πράγμα! Κατά ένα μυστικό τρόπο, η σιωπή ακτινοβολεί στον πλησίον. Να σας διηγηθώ μια ιστορία.
Μία μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντα της αγανακτισμένη:
–Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρομε.
Κι ο Γέροντας απάντησε:
–Εσύ είσαι χειρότερη απ’ αυτήν.
Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:
–Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ’ αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι.
Απόσπασμα από το Βιβλίο «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
https://xfd.gr/
Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι Ενοριακής Νεανικής Εστίας Ι. Ναού Αγ. Ελευθερίου Αχαρνών Πολιτική & Όροι Χρήσης Επικοινωνία
©2010 orthmad.gr | Web development by Integrated ITDC
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή…» (Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη)
«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».
«Αγάπα όλους»
«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».
«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»
«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».
«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό. Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».
«Η αγάπη προς το Θεό»
Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι΄ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».
Aπό το βιβλίο: «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006.
https://antexoume.wordpress.com/
«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».
«Αγάπα όλους»
«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».
«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»
«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».
«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό. Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».
«Η αγάπη προς το Θεό»
Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι΄ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».
Aπό το βιβλίο: «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006.
https://antexoume.wordpress.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
"Αθηνά, σου έχω μιλήσει για το θάνατο"
Εγώ σήμερα θα ήθελα να απευθυνθώ στους αδελφούς μου, όλους, και να ασχοληθώ και να τους μιλήσω λίγο για το πένθος. Γιατί πονούμε για πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μας εκείνον όμως τον πόνο που δεν μπορούμε να συνηθίσουμε, είναι ο πόνος και η θλίψη του χωρισμού από αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι ο πόνος του να βλέπουμε την καρέκλα μέσα στην οικογένεια δικού μας ανθρώπου κενή, το κρεββάτι του κενό, και θέλω σήμερα ν’ απευθυνθώ σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει παιδιά, γονείς, μάνες, συζύγους.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους θέλω σήμερα να αφιερωθεί αυτή η εκπομπή, έτσι πως μου την δίδαξε ο Γέρων, ο Άγιος Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Αξίζει αδελφοί μου να την ακούσετε, θα αναπαυθείτε…
Θα ξεκινήσω με την ερώτηση του Γέροντα που μου έκανε κατά καιρούς χωρίς εγώ να το καταλάβω. Με ρωτούσε:
– Αθηνά, σου έχω μιλήσει για τον θάνατο;
– Όχι Γέροντα.
Για μένα βέβαια, παρόλο που είχα χάσει τον αδελφό μου και ήξερα τι εστί τέτοιος θάνατος παραξενευόμουν και του έλεγα,
– Όχι Γέροντα, δεν μου έχετε μιλήσει.
– Άντε μωρέ, άλλη φορά θα σου μιλήσω.
Περνούσαν οι μέρες, οι επισκέψεις μου κοντά του...
– Αθηνά σου έχω μιλήσει για το θάνατο;
Ε, κάποια στιγμή λοιπόν, οι ερωτήσεις αυτές επαναλαμβάνονταν. Μια φορά που πήγα πάνω μου λέει,
– Σήμερα είναι η μέρα να μιλήσουμε για τον θάνατο. Ξέρεις τι είναι θάνατος Αθηνά;
– Τί είναι Γέροντα;
– Μωρέ να, πώς να στο δώσω να το καταλάβεις μωρέ. Έτσι, πως να στο δώσω απλά να το καταλάβεις.
Είσαι στην κουζίνα σου και μαγειρεύεις και πλένεις τα πιάτα και συγυρίζεις και φτιάχνεις τα συρτάρια σου. Ώσπου να ‘ρθει το μεσημέρι έχεις αποκάμει, γύρω εκεί στις δέκα και μισή έντεκα έχεις αποκάμει, και τι λες (αυτή είναι μία συνήθεια που την είχα και την έχω), τί λες αυτήν την ώρα; ¨Α, τώρα θα κάνω ένα ωραίο καφεδάκι, θα βάλω και το παξιμαδάκι μου δίπλα και το νεράκι μου και θα πάω να ξεκουραστώ στο σαλόνι μου.¨ Πράγματι, βάζεις το καφεδάκι σου στο δίσκο, ανοίγεις την πόρτα της κουζίνας σου και πας στο σαλόνι και απολαμβάνεις τον καφέ σου μέσα στο φως, που έχεις τόσα παράθυρα, μπαίνει ο ήλιος μέσα και βιώνεις το φως. Το κατάλαβες;
– Δεν μπορώ να το καταλάβω Γέροντα.
– Βρε κουτό, άκου να σου πω. Η ζωή σου στην κουζίνα είναι η ζωή μας της καθημερινότητος. Ε, λοιπόν, τι λες εσύ την ώρα που κουράζεσαι; Ανοίγεις την πόρτα της κουζίνας σου, που έχεις κουραστεί πολύ εκεί, και βγαίνεις που δεν έχει τόσο φως, να μπεις στο φως στο σαλόνι σου που είναι όλα τακτοποιημένα, με τα λουλούδια σου στα βάζα, με τα ωραία σου καρεδάκια στα τραπέζια. Σε ξεκουράζει αυτή η κατάσταση πάρα πολύ, σε αναπαύει και σε κάνει να χαίρεσαι και ξεχνάς την κόπωση που είχες στην κουζίνα σου. Το κατάλαβες παιδί μου;
– Ναι Γέροντα, αυτό το νοιώθω και γι’ αυτό πηγαίνω εκεί να πιω τον καφέ μου.
– Ναι παιδί μου. Τι είναι λοιπόν ο θάνατος; Την ώρα που πιάνεις την μπετούγια σου ν’ ανοίξεις την πόρτα και μπαίνεις στο φως, αυτό ακριβώς νοιώθει η ψυχή όταν φεύγει απ’ το σώμα του ανθρώπου. Φεύγουμε δηλαδή απ’ τον κόπο, από την βάσανο, απ’ όλη την ταλαιπωρία της καθημερινότητος, των προβλημάτων, το βάρος που έχει γύρει τους ώμους μας, είτε νέοι είμαστε είτε ηλικιωμένοι είμαστε –η ηλικία δεν μετράται απ’ τον Θεό όπως μετράμε εμείς εδώ- και μπαίνεις μέσα στο φως και απολαμβάνεις. Αυτός είναι ο παράδεισος. Που υπάρχει φως, υπάρχει τάξις, υπάρχει αρμονία, υπάρχει άρωμα, υπάρχει ευωδία, υπάρχουν λουλούδια και έχεις τα παράθυρά σου ανοιχτά και απολαμβάνεις τον κήπο και απολαμβάνεις...
...έδινε πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα του σαλονιού μου για να το καταλάβω. Αυτήν την ιστοριούλα που σας διηγούμαι μου την είπε πάρα πολλές φορές. Οπότε,
– Α έτσι είναι Γέροντα. Ο θάνατος δηλαδή. Τι κάνουμε; Κραπ την πόρτα της κουζίνας μας και μπαίνουμε στο σαλόνι μας, έ;
– Ναι μωρέ, πιστεύω ότι τώρα το κατάλαβες.
Μου το είχε πει πολλές φορές για να το καταλάβω.
Πέρασαν τα χρόνια. Τα παιδιά μου μεγαλώνανε με τις ευχές του, με τις αταξίες τους, με τη ζωηράδα τους, όλα πήγαιναν όμορφα. Κάποια στιγμή μου λέει,
– Αθηνά, θέλω να σου δώσω να κάνεις ένα διακόνημα και είμαι βέβαιος ότι θα το πάρεις με πολύ χαρά.
– Βεβαίως Γέροντα, πέστε μου τι θέλετε;
– Θέλω να μου πλέξεις ένα αμάνικο πουλόβερ.
– Α, πολύ ωραία Γέροντα.
– Ναι μωρέ, πλέκεις ωραία και θα είναι πολύ ωραίο, θα το κάνεις πολύ όμορφο. Το θέλω και με τσέπες.
– Ναι Γέροντα.
– Πρόσεξε. Το νήμα θα σου το δώσω εγώ.
– Όχι Γέροντά μου, να σας το κάνω δώρο να το αγοράσω εγώ. – Όχι μωρέ, γιατί τέτοιο νήμα που έχω εγώ, γιατί είχαμε μηχανές μωρέ και πλέκαμε και μου ‘χουνε περισσέψει νήματα και θα πούμε τώρα στην αδελφούλα να μας φέρει εδώ νήμα να σου το δώσουμε.
Πράγματι, το λέει στην κυρία Χαρίκλεια, μου φέρνει το νήμα και μου το δίνει. Εγώ, άρχισα να πλέκω το πουλόβερ. Χαρά, το πήρα με πολύ χαρά. Αρχίζω να πλέκω την πλάτη. Την Κυριακή που ανεβήκαμε στον Γέροντα, ήδη είχα πλέξει λίγο, μου λέει,
– Αθηνά, την πλάτη να μην την ψάχνεις. Κατάλαβες τι σου είπα;
– Κατάλαβα Γέροντα.
– Α δεν κατάλαβες.
Εγώ πίστευα ότι δεν έπρεπε να ψάξω την πλάτη μου. Λέω κάτι θα βγάλω στην πλάτη μου πίσω και να μην φοβηθώ.
Την άλλη φορά που πήγα πάνω, λέγαμε τι λέγαμε,
– Αθηνά, την πλάτη να μην τη ψάχνεις. Το κατάλαβες τι σου είπα;
– Το κατάλαβα Γέροντα, μου φαίνεται απλό.
– Μα δεν είναι απλό, να μην την ψάχνεις την πλάτη. Δεν το κατάλαβες παιδάκι μου; Άντε θα το βρούμε μπροστά μας, έχουμε δουλειά ακόμα.
Τελείωσα την πλάτη του πλεκτού και άρχισα να πλέκω τα μπροστινά. Ο χρόνος κυλούσε, τελείωσε το πλεκτό. Η πλάτη ήταν μονίμως μέσα στην τσάντα μου γιατί έπρεπε να μετράω το μπροστινό όπως ξέρουμε όλες οι νοικοκυρές, ήταν το μέτρο των μπροστινών μου και πάντα το είχα και μέτραγα. Βέβαια, όταν έπλεκα το πουλόβερ του Γέροντα, έπλεκα σε πολύ ιδιαίτερες ώρες και με προσευχή ή με την Πειραϊκή Εκκλησία. Είχε γίνει πάρα πολύ όμορφο και το χαιρόμουνα και ‘γώ, και έλεγα, τι χαρά θα κάνει.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να το σιδερώσω η πλάτη του πλεκτού δεν υπήρχε. ¨Παναγία μου, πού είναι η πλάτη¨; Αν ήταν δυνατόν. Αφού την είχα μέχρι προ ολίγου. Εκεί που καθόμουνα, στο σημείο που έπλεκα εκεί έκρυβα και το πλεκτό μου, εκεί το έβαζα στο ντουλάπι μου, δεν μετακινιόμουν από ‘κει. Λέω, δεν είναι δυνατόν. Να ψάξω, να φάω τον κόσμο. Μα πως είναι δυνατόν, χάθηκε η πλάτη. Σιδερώνω τα δύο μπροστινά, η πλάτη τίποτα. Αμέσως, παίρνω το λεωφορείο και κατεβαίνω στην Αθήνα, για δεν είχα και νήμα, και πάω στον Ευθυμιάδη. Α, λέω, παλαιό κατάστημα είναι αυτό θα έχει στις αποθήκες του. Μπαίνω στον Ευθυμιάδη τους λέω, σας παρακαλώ θέλω τέτοιο νήμα. Ε, μου λέει, είναι παλιό νήμα αυτό αλλά θα ‘χουμε στην αποθήκη, να ‘ρθετε τη Δευτέρα να το πάρετε.
Την Κυριακή ανεβαίνω στον Γέροντα. Μπαίνοντας στο κελλάκι μου λέει,
– Βρε, σ’ όποιον Ευθυμιάδη και να πας, νήμα σαν αυτό που σου ‘δωσα εγώ δεν θά βρεις.
– Παππούλη μου το ξέρετε;
– Δε σου λέω τόσον καιρό μην ψάχνεις την πλάτη;
Αυτήν την ώρα έκλαψα πολύ. Έκλαψα τόσο πολύ για την ανοικοκυροσύνη μου. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκα. Αισθάνθηκα ότι ήμουνα ανοικοκύρευτη. Γονάτισα και λέω,
– Πω πω τί αταξία είναι αυτή που έχω. Συγχώρεσέ με Γέροντα.
Και πέφτει και εκείνος επάνω μου και έκλαιγε με λυγμούς. Έκλαιγε λοιπόν τόσο πολύ. Εγώ έκλαιγα για την αταξία μου και του ζητούσα συνεχώς συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη Γέροντα. Εκείνος έκλαιγε γοερά, έτσι, τόσο που στενοχωρήθηκα για την στενοχώρια που του προκάλεσα και παρακαλούσα έτσι την Παναγία να με βοηθήσει να τον δυναμώσω.
– Μην κλαίτε, μην κλαίτε Γέροντα, εγώ φταίω για όλα, μην κλαίτε.
Αφού σταμάτησε το κλάμα του, μου έσφιξε το κεφάλι, μου έριξε το πετραχήλι απάνω, με κάλυψε, μου λέει,
– Άκου να σου πω παιδί μου. Μην την ψάχνεις την πλάτη, δεν θα την βρεις πουθενά. Αλλά όταν εγώ θα αποθάνω, θα μεριμνήσω το τρίτο κομμάτι του πλεκτού σου να έρθει στο σπίτι. Θα το λάβεις κατά τρόπο θαυματουργικό. Αλλά όμως τα δύο κομμάτια του πλεκτού σου, αυτά θα τα έχεις στο σπίτι σου για πολύ μεγάλη ευλογία παιδί μου. Θέλω να τα ‘χεις σε περίοπτη θέση μέσα σου, στο σπίτι σας, είναι ένας θησαυρός δικός σου παιδί μου. Θα είναι σα να το φοράω κάθε φορά που θα μπαίνω σπίτι σου, να το ξέρεις. Αλλά θα θυμάσαι ότι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού θα μεριμνήσω να σου έρθει κατά τρόπο θαυματουργικό στο σπίτι σου.
Πέρασαν τα χρόνια. Ο Γέροντας έφυγε και κάθε φορά μου έλεγε,
– Μην στενοχωριέσαι για την πλάτη έτσι; Να μην στενοχωριέσαι. Θα είναι όλα πολύ ωραία τακτοποιημένα.
Άρχισε η παρηγοριά τώρα, άρχισε η παρηγοριά. Δηλαδή, με συμβούλευε με ένα παρηγορητικό ύφος. Να μου λέει λόγια παρήγορα, ότι, να μην στενοχωριέσαι το ότι έχασες την πλάτη γιατί αυτή η πλάτη θα σου αποφέρει πολλά πολλά κέρδη, μου έλεγε ας πούμε, πνευματικά κέρδη.
Πέρασαν τα χρόνια. Το 1996, πέντε χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Γέροντος, είχε επισκεφθεί ο σύζυγος ένα Μοναστήρι. Του λέει η Γερόντισσα, είστε ο σύζυγος της κυρίας Σιδέρη; Λέει ναι, ήρθα με τα παιδιά μου. Λέει, πριν φύγετε σας χρειαζόμαστε. Τους δίνει ένα πακέτο, τυλιγμένο έτοιμο για να ταχυδρομηθεί, έγραφε απ’ έξω κυρία Αθηνά Σιδέρη, πνευματικό παιδί Γέροντος Πορφυρίου. Το φέρνει στο σπίτι και μου λέει, αυτό μου το έδωσε η Γερόντισσα αυτού του μοναστηριού που είχα πάει και μου είπε μόνο εσύ να το ανοίξεις. Ανοίγω το πακέτο και είχε μία επιστολή που απευθυνόταν σε μένα και μου έλεγε ότι αυτό είναι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού παιδί μου. Μην ρωτήσετε τί και πώς σας το στέλνω. Δεν γνωρίζω τίποτα ως Ηγουμένη. Σας το παραθέτω και σας λέγω ότι είναι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού που σας είχε υποσχεθεί ο Γέροντας ότι θα ‘ρθει στο σπίτι σας.
Και παραλαμβάνω ένα τρίτο κομμάτι πλεκτού και τα κομμάτια γίναν τρία. Ερμήνευσα εγώ ότι είχα τρία παιδιά και ότι κάθε ένα είχε από ένα σαν φυλαχτό, όπως μου είχε μιλήσει. Όμως δεν ήταν έτσι.
Τα χρόνια κύλησαν. Αυτή την χρονιά ήλθε στο σπίτι μας η νύφη μου. Η γυναίκα του παιδιού μου. Αρραβωνιάστηκε ο γιός μου. Δηλαδή αμέσως τη μία βδομάδα έλαβα αυτό, την επόμενη έρχεται ο γιός μου και μας λέει ότι έχω γνωρίσει μία κοπέλα. Εξαίρετη κοπέλα, είναι πραγματικά ένα εκλεκτό παιδί. Την καλοδέχτηκα πραγματικά μέσα από την καρδιά μου γιατί είχε προηγηθεί το τρίτο κομμάτι, ας πούμε, και λέω μήπως είναι αυτό που δεν είναι όμοιο με το πλεκτό μου, η νύφη μου που μπήκε μέσ’ την οικογένεια.
Πέρασαν τα χρόνια. Το 2005 πηγαίναμε στην εκκλησία με την μικρή μου την κόρη την Ματινούλα, η Ματίνα 30 χρονών ηλικία είχε, και την έπιασε ένας βήχας, της γύρισε η γλώσσα και πνίγηκε. Βέβαια εντάξει, γίναν οι πρώτες βοήθειες, συνήλθε, μπήκε στην εντατική. Οκτώ μέρες. Το παιδί προσεβλήθει από το μικρόβιο της εντατικής και μας φεύγει. Οκτώ μέρες ακριβώς.
Όταν μπήκε στην εντατική, εγώ είχα πάει ντυμένη μεν γιατί πηγαίναμε στην Εκκλησία, επειδή με στενοχωρούσαν τα παπούτσια τα πετάω και είχα φορέσει τις παντόφλες. Χωρίς πορτοφόλι, χωρίς τηλέφωνο και φεύγω μόνη μου. Με συνόδευσε βέβαια η νύφη μου και στο σπίτι έμεινε ο σύζυγος που ήταν άρρωστος με την μεγάλη κόρη και ο γιός μου ας πούμε ακολούθησε το ασθενοφόρο, πήγαμε μαζί. Όταν τη βάλαμε στην εντατική έβλεπα τους γιατρούς παγωμένους, οπότε ζητώ ένα κινητό τηλέφωνο. Εγώ με το Άγιον Όρος είχα πολύ σεβασμό και έχω σεβασμό, εξακολουθώ. Πίστευα ότι δεν έπρεπε εγώ να τηλεφωνώ ποτέ στο Άγιον Όρος. Όταν ήθελα κάτι να ρωτήσω πνευματικό, έβαζα τον σύζυγο τηλεφωνούσε πρώτα, έπαιρνε την άδεια και μας συνέδεε. Μέχρι το 2005 αυτό. Γι’ αυτό δεν ήξερα τηλέφωνα απ’ έξω, του Αγίου Όρους. Δεν είχα ατζέντα και παίρνω ένα κινητό, ξένο, πάω σε μια γωνιά και του λέω, Παππούλη, βλέπεις ότι δεν έχω ούτε τσάντα, ούτε πορτοφόλι, ούτε ατζέντα, τίποτα να βγω ή να τηλεφωνήσω αλλού. Δανείζομαι ένα κινητό. Εγώ το δάχτυλό μου θα δανείσω, πές μου τι να χτυπήσω. Θέλω να με συνδέσεις με το Περιβόλι της Παναγιάς γιατί θέλω να πάρω τη συμβουλή της ίδιας της Μάνας Παναγιάς, του πως θα φερθώ σαν μάνα που έχω το παιδί μου στην εντατική. Και χτυπάω δέκα αριθμούς και το βάζω στο αυτί μου.
«Ευλογείτε», ακούω.
Την ευλογία του Κυρίου να έχουμε, του λέω. Δεν ξέρω με ποιους έχω επικοινωνήσει αλλά είμαι μία μάνα έξω από την εντατική που θέλω να με συμβουλεύσει η ίδια μου η Παναγιά του πως θα φερθώ, έτσι που να μην βλάψω κανέναν, ούτε την οικογένειά μου, ούτε το ίδιο το παιδί μου που είναι μέσα. Θέλω να φερθώ όπως θέλει ο Θεός, δι ευχών του Γέροντος Πορφυρίου, διότι εκείνος μου επέλεξε τον αριθμό.
Μου λέει, ναι, έχετε επικοινωνήσει με την Μονή Φιλοθέου και στο τηλέφωνο είναι ο τάδε, πνευματικό παιδί του Γέροντος Πορφυρίου. Αυτήν την στιγμή που μας παίρνετε συνηθίζει το Μοναστήρι μας να διαβάζει Θεοτοκάριο και θα σας διαβάσω την παράγραφο που θα διάβαζα εάν δεν με διακόπτατε.
Και μου διαβάζει την παράγραφο που ο Άγιος Συμεών λέει στην Παναγία την ώρα που έχει πάρει τον Κύριο στην αγκαλιά του, ότι θα διαπεράσει την καρδία Της ρομφαία. Του λέω, πάτερ μου σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ευχαριστώ και την Παναγιά μου, βάλτε Της τις μετάνοιές μου, εσείς στην Παναγιά μου και πάω να πληροφορήσω το παιδί μου.
Μπαίνω στην εντατική, επειδή έχω δουλέψει στην εντατική ως εθελοντής είχα άνεση να μπαίνω και να βγαίνω, φοράω την ποδιά μου, μπαίνω στην εντατική και μιλώ στο παιδί μου το οποίο θεωρούσανε όλοι νεκρό. Και της λέω, Ματίνα μου, επικοινώνησα με το Περιβόλι της Παναγιάς και πήρα το μήνυμά μου. Παιδί μου εσύ να επιλέξεις τον δρόμο της σωτηρίας της ψυχής σου και εμάς θα μας παρηγορήσει η Παναγιά. Και επειδή έχω διδαχθεί και τη γλώσσα του σώματος, ανατρίχιασε όλο το κορμί του.
Εκεί κατάλαβαν οι γιατροί ότι το παιδί ζούσε και δεν του είχαν προσφέρει τίποτε, δεν του είχαν κάνει τίποτε. Και της το ‘πα με όλη μου την καρδιά. Είπα, εμάς θα μας παρηγορήσει η Παναγιά παιδί μου αλλά εσύ εκεί που βρίσκεσαι τώρα βλέπεις άλλα πράγματα, γι’ αυτό επέλεξε την σωτηρία της ψυχής σου. Ανατρίχιασε όλο το παιδί και στάζουν δύο δάκρυα στα μάτια.
Από αυτήν την ώρα κατάλαβα ότι το παιδί ζούσε και έμπαινα μέσα, κάναμε την προσευχή μαζί, το απόδειπνο μαζί το απόγευμα, της μιλούσα για τις δουλειές μας όλες. Μετά από αυτό, ένας γιατρός που είδε όλο το περιστατικό, τρέχει και το λέει στην διευθύντρια η οποία ήταν γνωστή γιατρός μου. Βγαίνει έξω και βάζει μία μετάνοια στο παιδί και της λέει, Ματίνα μου συγχώρα με, η μάνα σου δεν ξέρει ότι δεν σου ‘χουμε κάνει τίποτε γιατί σε θεωρούμε νεκρή και θέλαμε να τους πούμε το άγγελμα, αλλά εσύ ζεις παιδί μου. Αυτήν την ώρα βάλανε τα μηχανήματα να δουλέψουν.
Δηλαδή ήταν κάτι το καταπληκτικό. Από αυτήν την ώρα, να βλέπουμε να έρχονται Άγια Λείψανα, να επισκέπτονται το παιδί μας. Ειδοποιώ αμέσως στο δεύτερο τηλεφώνημα τον πνευματικό μας ο οποίος ήρθε αμέσως. Κάναμε το Ευχέλαιο, την σταύρωσε, όλα εντάξει. Ό,τι είχε εξομολογηθεί το βράδυ και βγαίνοντας έξω ο πνευματικός μου μου είπε, κυρία Αθηνά, χθες το βράδυ το παιδί ήρθε στο εξομολογητήριο και εξομολογήθηκε. Ξέρετε τί είπα όταν έφυγε; Να μ’ αξιώσει και μένα ο Θεός να εξομολογηθώ όπως εξομολογήθηκε αυτό το παιδί. Αυτό αισθάνθηκα, και κάτι άλλο. Η κυρία που ρύθμιζε τη σειρά των εξομολογουμένων, όταν έφυγε η Ματίνα έρχεται τρεχάτη και μου λέει, πάτερ, έχω την ευχή σας να τρέξω να φιλήσω το χεράκι σ’ αυτό το κοριτσάκι; Γιατί δεν πάταγε στη γη που έφευγε, ήτανε 30 πόντους πιο πάνω απ’ τη γη. Και μου λέει, γι’ αυτό να μην στενοχωρείστε. Λέω, είτε είναι παρηγορητικά τα λόγια σας είτε αληθινά, το πιστεύω ότι έτσι ενεργεί όπου θέλει ο Θεός. Όπου βάζει ο Θεός τελεία, εμείς δεν βάζουμε ερωτηματικό. Και βγαίνω και στα παιδιά μου και τους λέω, παιδιά έβαλε ο Θεός τελεία εμείς δεν θα βάλουμε ερωτηματικό, θα αφήσουμε τον Θεό να ενεργήσει ό,τι θέλει.
Και πραγματικά, έζησε 8 ημέρες, προσεβλήθη από το μικρόβιο της εντατικής και μας έφυγε. Όμως, κάθε μέρα, κάθε πρωί έμπαινα, από τα δεξιά ας πούμε της έκανα την προσευχή, γύριζε το κεφάλι από ‘δω και της έλεγα, Ματίνα μου μην ανησυχείς, πήγανε οι εργάτες στο κτήμα, μαζέψαν εχθές πολλές ελιές, μάλιστα τα πήγαν στο ελαιοτριβείο. Την ενημέρωνα δηλαδή για ό,τι δουλειές είχαμε. Δεν ξέρω τι δύναμη ήταν αυτή που είχα. Αφού πραγματικά και τώρα που σας το διηγούμαι, είναι δυνατόν να μπει μια μάνα μέσα ... η μάνα θα έλεγε όχι Θεέ μου θέλω να μου φέρεις το παιδί μου πίσω, και ‘γω αυτό θά ‘κανα. Αλλά είδα τη Χάρη της Παναγιάς, την βοήθεια του Αγίου Γέροντος που είχα κοντά μου, που πραγματικά τον ευχαριστώ μέσα απ’ την ψυχή μου γιατί την είχε, την φώναζε ως φιλεναδούλα του την φώναζε, έτσι την αποκαλούσε όταν ήταν μικρή γιατί ήταν έτσι, του ‘κανε, τον αγαπούσε πολύ, τον αγαπούσε.
Όμως πρέπει να καταλαβαίνουνε πριν φύγουν για τον ουρανό, γιατί μου ‘λεγε, Μάνα, θα λυπηθείς που θα ταξιδέψω; Αλλά επειδή ήταν η δουλειά του και ταξίδευε, ήταν επόπτρια δημοσίων έργων, της έλεγα όχι, ίσα-ίσα που θα χαρώ πάρα πολύ. Και πάλι έλεγε, δεν θέλω σεις τ’ αδέλφια μου να μεριμνάτε για τους γονείς μου, εγώ από ψηλά θα μεριμνώ για ό,τι πάθουν. Στο νοσοκομείο θα είναι, εγώ θα ‘μαι δίπλα τους. Επειδή είχε σκοπό να χτίσει από πάνω απ’ το σπίτι, πιστεύαμε ότι έλεγε αυτά. Εν πάση περιπτώσει ήρθε η ώρα η καλή και μάθαμε το άγγελμά της στις οκτώ μέρες, ότι επέλεξε να φύγει για τους ουρανούς. Και το λέμε επέλεξε διότι δεν άφησε [τους] γιατρούς, είπαν όλοι να της κάνουν τούτο να ... κάνουν τομή διαγνώσεως, τούτο, τ’ άλλο, τ’ άλλο. Την ώρα που είχαν πάρει αποφάσεις οι γιατροί για να ασχοληθούν μαζί της έστω χειρουργικά, εκείνη πέταξε στους ουρανούς, έφυγε.
Έφυγε Κυριακή απόγευμα, την ώρα που πήρα στο Άγιον Όρος να πω το άγγελμα χτυπούσανε οι καμπάνες γιατί είχαν των Ταξιαρχών. Και πριν, όπως καταλαβαίνετε 8 Νοεμβρίου, την είχε πάρει ένας Γέροντας από το Άγιον Όρος και της είπε, Ματίνα μου Χρόνια σου Πολλά, που γιόρταζε Σταματίνα ήτανε, και της λέει Χρόνια σου Πολλά και Άγγελος του ουρανού να γίνεις παιδί μου. Πω πω Γέροντα, του λέει, τι είναι αυτό που μου εύχεστε, πω πω απ’ το στόμα σας και στου Θεού τ’ αυτί. Με τόση χαρά το δέχτηκε. Που μετά την κοίμησή της ο ίδιος ο Γέροντας μας έλεγε, μετά είχα πρόβλημα, το σκεπτόμουνα, τί ήταν αυτό που είπα στο παιδί αλλά δεν το ‘θελα βρε παιδί μου, μου βγήκε αυθόρμητα. Εν πάση περιπτώσει, παραμονή των Εισοδίων με το νέο ημερολόγιο η Ματινούλα μας έφυγε για τους ουρανούς, ημέρα Κυριακή και κηδεύτηκε την ημέρα των Εισοδίων, ημέρα Δευτέρα.
Την τρίτη ημέρα, αυτό που βιώνουμε τώρα, ο πόνος πολύς. Απευθύνομαι στους ανθρώπους που έχουν χάσει παιδιά. Είναι ο πόνος πολύς και το δάκρυ ασταμάτητο αλλά όμως δεν πρέπει να απαγοητευόμαστε γιατί τα παιδιά μας ζουν, οι κεκοιμημένοι μας ζουν. Και θυμήθηκα. Θα καταθέσω μία άλλη συνομιλία με τον Γέροντα που μου έλεγε το εξής για τους κεκοιμημένους.
Έβλεπε, εκεί που μιλούσαμε, ένοιωθε ότι φεύγαν ψυχές για τον ουρανό. Τις έβλεπε τις ψυχές και έβλεπε τους γονείς να θρηνούν ας πούμε με έναν υπερβολικό τρόπο και λυπότανε, έκλαιγε και έλεγε:
Ω Κύριε, ο λαός Σου είναι απαίδευτος. Δεν γνωρίζει, δεν θέλει να γνωρίσει, αδιαφορεί για όλα αυτά τα ωραία που βρίσκονται κοντά Σου. Δεν γνωρίζουν πως λοιδωρούμενοι πρέπει να ευλογούμε, διωκόμενοι να ανεχόμαστε, βλαστημούμενοι να παρακαλούμε, κατά τον Απόστολο Παύλο. Δεν γνωρίζουν πως κάθε μέρα πρέπει να αποθνήσκουμε δια Σε Κύριε.
Ύψωνε τα χέρια του και έλεγε:
Παρηγόρησε Κύριε, παρηγόρησέ τους, παρηγόρησέ τους, διότι δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί και θεωρούν ότι οι κεκοιμημένοι είναι νεκροί, αλλά πρέπει να τους το πεις Κύριε μέσα στην ψυχή τους, ότι οι κεκοιμημένοι δεν απέθαναν. Πως η άλλη ζωή είναι η όντως ζωή, είναι η ανάσταση, είναι ο δρόμος αυτός του θανάτου που μας φέρνει στην Βασιλεία τη δική Σου Κύριε, του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αυτά τα ‘λεγε όταν ένοιωθε ότι πετάνε ψυχές για τον ουρανό.
Έτσι λοιπόν μ’ αυτές τις εμπειρίες που είχα, βίωσα την έξοδο της Ματινούλας μου από την εδώ ζωή στην ουράνιο Βασιλεία...
Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, και φέραμε και την κοπέλα μας στο σπίτι, και θρηνούσαν, έκλαψαν τα αδέλφια της πάρα πολύ, και όλοι μας, ακούω το γιό μου να λέει το εξής:
– Τι μου λες να κάνω υπομονή μάνα; Για μένα, η Ματίνα ήταν η πλάτη της ζακέτας μου που φοράω.
Δηλαδή, η πλάτη που ισορροπεί τα δύο μπροστινά. Το ίδιο συνηγόρησε και η κόρη μου. Και η πλάτη κρατά και συγκρατεί τα δύο μπροστινά. Αυτό ήταν η αδελφή τους για τα παιδιά μου. Η πλάτη, το τρίτο κομμάτι το οποίο αναπλήρωσε η νύφη μου. Γι’ αυτό μου έλεγε, ¨μην την ψάχνεις¨, ¨μην την ψάχνεις¨, και όντως ομολογώ και λέγω, ότι η γλώσσα του ουρανού είναι δύσκολη. Πρέπει να παιδευτούμε πολύ, να καλλιεργηθούμε πολύ, για να καταλάβουμε αυτό που σημαίνει θάνατος.
Αλλά ειλικρινά, θέλω να ‘χω μία συνέχεια γι’ αυτό, να μιλήσω στους γονείς γι’ αυτό, γιατί στον πόνο και στη θλίψη δεν είμαστε μόνοι μας, μας κρατά ο ίδιος ο Κύριος στην αγκαλιά του, ο ίδιος ο Κύριος μας παρηγορεί, κλαίει μαζί μας, γιατί εμείς την τρίτη ημέρα δεχτήκαμε το αναστάσιμο μήνυμα της Ματινούλας από τον μοναχό της Μονής Φιλοθέου ο οποίος γνώριζε τον κύριο Κρουσταλάκη. Τον πήρε τηλέφωνο, του λέει την κυρία Αθηνά την Σιδέρη την ξέρετε; Αν την ξέρω, λέει, είναι αδελφή μου -ο κύριος Κρουσταλάκης μας συμπαραστάθηκε πάρα πολύ τότε... μου δίνει το τηλέφωνο, παίρνω τον πατέρα στη Μονή Φιλοθέου και μου λέει, εμείς την Σταματίνα δεν την ξέραμε κατά κόσμον, την μάθαμε εξ ουρανού, σας πληροφορούμε ότι μας είπε να σας πούμε ότι σας ευχαριστεί για ό,τι της κάνατε και να μην στενοχωρείστε, είναι πιο κοντά από κοντά σας.
Έτσι μου ‘λεγε και ο Γέροντας. Μωρέ όταν θα αποθάνω -εμένα με βασάνιζε αυτό πως θα αποχωριζόμουνα τον Γέροντα- θα είμαι πιο κοντά σας από ποτέ. Εμένα με απασχολούσε επειδή του είχε πολύ αδυναμία το τρίτο μου παιδί η Ματινούλα, με απασχολούσε πως θα δεχόταν τον θάνατο του Γέροντα. Και μου ‘λεγε ο Γέροντας, αυτό που θα σας πει η Ματινούλα την ώρα που εγώ θα αποθάνω, αυτή είναι η αλήθεια. Και πραγματικά, την ώρα της κοιμήσεως του Γέροντα, τη νύχτα, που μας πήραν τηλέφωνο, κοιμόντουσαν όλοι, σηκώνω και λέω, πέθανε; Ακούω τη Ματινούλα απ’ το δωμάτιό της:
Δόξα τω Θεώ. Παιδιά κοιμήθηκε ο Γέροντας και τώρα τον έχουμε κοντά μας, δεν τον εμποδίζει το σαρκίον του και θα τον έχουμε κοντά μας.
Με την κ. Σοφία Χατζή και την κ. Αθηνά Σιδέρη
https://www.pentapostagma.gr/
Εγώ σήμερα θα ήθελα να απευθυνθώ στους αδελφούς μου, όλους, και να ασχοληθώ και να τους μιλήσω λίγο για το πένθος. Γιατί πονούμε για πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μας εκείνον όμως τον πόνο που δεν μπορούμε να συνηθίσουμε, είναι ο πόνος και η θλίψη του χωρισμού από αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι ο πόνος του να βλέπουμε την καρέκλα μέσα στην οικογένεια δικού μας ανθρώπου κενή, το κρεββάτι του κενό, και θέλω σήμερα ν’ απευθυνθώ σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει παιδιά, γονείς, μάνες, συζύγους.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους θέλω σήμερα να αφιερωθεί αυτή η εκπομπή, έτσι πως μου την δίδαξε ο Γέρων, ο Άγιος Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Αξίζει αδελφοί μου να την ακούσετε, θα αναπαυθείτε…
Θα ξεκινήσω με την ερώτηση του Γέροντα που μου έκανε κατά καιρούς χωρίς εγώ να το καταλάβω. Με ρωτούσε:
– Αθηνά, σου έχω μιλήσει για τον θάνατο;
– Όχι Γέροντα.
Για μένα βέβαια, παρόλο που είχα χάσει τον αδελφό μου και ήξερα τι εστί τέτοιος θάνατος παραξενευόμουν και του έλεγα,
– Όχι Γέροντα, δεν μου έχετε μιλήσει.
– Άντε μωρέ, άλλη φορά θα σου μιλήσω.
Περνούσαν οι μέρες, οι επισκέψεις μου κοντά του...
– Αθηνά σου έχω μιλήσει για το θάνατο;
Ε, κάποια στιγμή λοιπόν, οι ερωτήσεις αυτές επαναλαμβάνονταν. Μια φορά που πήγα πάνω μου λέει,
– Σήμερα είναι η μέρα να μιλήσουμε για τον θάνατο. Ξέρεις τι είναι θάνατος Αθηνά;
– Τί είναι Γέροντα;
– Μωρέ να, πώς να στο δώσω να το καταλάβεις μωρέ. Έτσι, πως να στο δώσω απλά να το καταλάβεις.
Είσαι στην κουζίνα σου και μαγειρεύεις και πλένεις τα πιάτα και συγυρίζεις και φτιάχνεις τα συρτάρια σου. Ώσπου να ‘ρθει το μεσημέρι έχεις αποκάμει, γύρω εκεί στις δέκα και μισή έντεκα έχεις αποκάμει, και τι λες (αυτή είναι μία συνήθεια που την είχα και την έχω), τί λες αυτήν την ώρα; ¨Α, τώρα θα κάνω ένα ωραίο καφεδάκι, θα βάλω και το παξιμαδάκι μου δίπλα και το νεράκι μου και θα πάω να ξεκουραστώ στο σαλόνι μου.¨ Πράγματι, βάζεις το καφεδάκι σου στο δίσκο, ανοίγεις την πόρτα της κουζίνας σου και πας στο σαλόνι και απολαμβάνεις τον καφέ σου μέσα στο φως, που έχεις τόσα παράθυρα, μπαίνει ο ήλιος μέσα και βιώνεις το φως. Το κατάλαβες;
– Δεν μπορώ να το καταλάβω Γέροντα.
– Βρε κουτό, άκου να σου πω. Η ζωή σου στην κουζίνα είναι η ζωή μας της καθημερινότητος. Ε, λοιπόν, τι λες εσύ την ώρα που κουράζεσαι; Ανοίγεις την πόρτα της κουζίνας σου, που έχεις κουραστεί πολύ εκεί, και βγαίνεις που δεν έχει τόσο φως, να μπεις στο φως στο σαλόνι σου που είναι όλα τακτοποιημένα, με τα λουλούδια σου στα βάζα, με τα ωραία σου καρεδάκια στα τραπέζια. Σε ξεκουράζει αυτή η κατάσταση πάρα πολύ, σε αναπαύει και σε κάνει να χαίρεσαι και ξεχνάς την κόπωση που είχες στην κουζίνα σου. Το κατάλαβες παιδί μου;
– Ναι Γέροντα, αυτό το νοιώθω και γι’ αυτό πηγαίνω εκεί να πιω τον καφέ μου.
– Ναι παιδί μου. Τι είναι λοιπόν ο θάνατος; Την ώρα που πιάνεις την μπετούγια σου ν’ ανοίξεις την πόρτα και μπαίνεις στο φως, αυτό ακριβώς νοιώθει η ψυχή όταν φεύγει απ’ το σώμα του ανθρώπου. Φεύγουμε δηλαδή απ’ τον κόπο, από την βάσανο, απ’ όλη την ταλαιπωρία της καθημερινότητος, των προβλημάτων, το βάρος που έχει γύρει τους ώμους μας, είτε νέοι είμαστε είτε ηλικιωμένοι είμαστε –η ηλικία δεν μετράται απ’ τον Θεό όπως μετράμε εμείς εδώ- και μπαίνεις μέσα στο φως και απολαμβάνεις. Αυτός είναι ο παράδεισος. Που υπάρχει φως, υπάρχει τάξις, υπάρχει αρμονία, υπάρχει άρωμα, υπάρχει ευωδία, υπάρχουν λουλούδια και έχεις τα παράθυρά σου ανοιχτά και απολαμβάνεις τον κήπο και απολαμβάνεις...
...έδινε πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα του σαλονιού μου για να το καταλάβω. Αυτήν την ιστοριούλα που σας διηγούμαι μου την είπε πάρα πολλές φορές. Οπότε,
– Α έτσι είναι Γέροντα. Ο θάνατος δηλαδή. Τι κάνουμε; Κραπ την πόρτα της κουζίνας μας και μπαίνουμε στο σαλόνι μας, έ;
– Ναι μωρέ, πιστεύω ότι τώρα το κατάλαβες.
Μου το είχε πει πολλές φορές για να το καταλάβω.
Πέρασαν τα χρόνια. Τα παιδιά μου μεγαλώνανε με τις ευχές του, με τις αταξίες τους, με τη ζωηράδα τους, όλα πήγαιναν όμορφα. Κάποια στιγμή μου λέει,
– Αθηνά, θέλω να σου δώσω να κάνεις ένα διακόνημα και είμαι βέβαιος ότι θα το πάρεις με πολύ χαρά.
– Βεβαίως Γέροντα, πέστε μου τι θέλετε;
– Θέλω να μου πλέξεις ένα αμάνικο πουλόβερ.
– Α, πολύ ωραία Γέροντα.
– Ναι μωρέ, πλέκεις ωραία και θα είναι πολύ ωραίο, θα το κάνεις πολύ όμορφο. Το θέλω και με τσέπες.
– Ναι Γέροντα.
– Πρόσεξε. Το νήμα θα σου το δώσω εγώ.
– Όχι Γέροντά μου, να σας το κάνω δώρο να το αγοράσω εγώ. – Όχι μωρέ, γιατί τέτοιο νήμα που έχω εγώ, γιατί είχαμε μηχανές μωρέ και πλέκαμε και μου ‘χουνε περισσέψει νήματα και θα πούμε τώρα στην αδελφούλα να μας φέρει εδώ νήμα να σου το δώσουμε.
Πράγματι, το λέει στην κυρία Χαρίκλεια, μου φέρνει το νήμα και μου το δίνει. Εγώ, άρχισα να πλέκω το πουλόβερ. Χαρά, το πήρα με πολύ χαρά. Αρχίζω να πλέκω την πλάτη. Την Κυριακή που ανεβήκαμε στον Γέροντα, ήδη είχα πλέξει λίγο, μου λέει,
– Αθηνά, την πλάτη να μην την ψάχνεις. Κατάλαβες τι σου είπα;
– Κατάλαβα Γέροντα.
– Α δεν κατάλαβες.
Εγώ πίστευα ότι δεν έπρεπε να ψάξω την πλάτη μου. Λέω κάτι θα βγάλω στην πλάτη μου πίσω και να μην φοβηθώ.
Την άλλη φορά που πήγα πάνω, λέγαμε τι λέγαμε,
– Αθηνά, την πλάτη να μην τη ψάχνεις. Το κατάλαβες τι σου είπα;
– Το κατάλαβα Γέροντα, μου φαίνεται απλό.
– Μα δεν είναι απλό, να μην την ψάχνεις την πλάτη. Δεν το κατάλαβες παιδάκι μου; Άντε θα το βρούμε μπροστά μας, έχουμε δουλειά ακόμα.
Τελείωσα την πλάτη του πλεκτού και άρχισα να πλέκω τα μπροστινά. Ο χρόνος κυλούσε, τελείωσε το πλεκτό. Η πλάτη ήταν μονίμως μέσα στην τσάντα μου γιατί έπρεπε να μετράω το μπροστινό όπως ξέρουμε όλες οι νοικοκυρές, ήταν το μέτρο των μπροστινών μου και πάντα το είχα και μέτραγα. Βέβαια, όταν έπλεκα το πουλόβερ του Γέροντα, έπλεκα σε πολύ ιδιαίτερες ώρες και με προσευχή ή με την Πειραϊκή Εκκλησία. Είχε γίνει πάρα πολύ όμορφο και το χαιρόμουνα και ‘γώ, και έλεγα, τι χαρά θα κάνει.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να το σιδερώσω η πλάτη του πλεκτού δεν υπήρχε. ¨Παναγία μου, πού είναι η πλάτη¨; Αν ήταν δυνατόν. Αφού την είχα μέχρι προ ολίγου. Εκεί που καθόμουνα, στο σημείο που έπλεκα εκεί έκρυβα και το πλεκτό μου, εκεί το έβαζα στο ντουλάπι μου, δεν μετακινιόμουν από ‘κει. Λέω, δεν είναι δυνατόν. Να ψάξω, να φάω τον κόσμο. Μα πως είναι δυνατόν, χάθηκε η πλάτη. Σιδερώνω τα δύο μπροστινά, η πλάτη τίποτα. Αμέσως, παίρνω το λεωφορείο και κατεβαίνω στην Αθήνα, για δεν είχα και νήμα, και πάω στον Ευθυμιάδη. Α, λέω, παλαιό κατάστημα είναι αυτό θα έχει στις αποθήκες του. Μπαίνω στον Ευθυμιάδη τους λέω, σας παρακαλώ θέλω τέτοιο νήμα. Ε, μου λέει, είναι παλιό νήμα αυτό αλλά θα ‘χουμε στην αποθήκη, να ‘ρθετε τη Δευτέρα να το πάρετε.
Την Κυριακή ανεβαίνω στον Γέροντα. Μπαίνοντας στο κελλάκι μου λέει,
– Βρε, σ’ όποιον Ευθυμιάδη και να πας, νήμα σαν αυτό που σου ‘δωσα εγώ δεν θά βρεις.
– Παππούλη μου το ξέρετε;
– Δε σου λέω τόσον καιρό μην ψάχνεις την πλάτη;
Αυτήν την ώρα έκλαψα πολύ. Έκλαψα τόσο πολύ για την ανοικοκυροσύνη μου. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκα. Αισθάνθηκα ότι ήμουνα ανοικοκύρευτη. Γονάτισα και λέω,
– Πω πω τί αταξία είναι αυτή που έχω. Συγχώρεσέ με Γέροντα.
Και πέφτει και εκείνος επάνω μου και έκλαιγε με λυγμούς. Έκλαιγε λοιπόν τόσο πολύ. Εγώ έκλαιγα για την αταξία μου και του ζητούσα συνεχώς συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη Γέροντα. Εκείνος έκλαιγε γοερά, έτσι, τόσο που στενοχωρήθηκα για την στενοχώρια που του προκάλεσα και παρακαλούσα έτσι την Παναγία να με βοηθήσει να τον δυναμώσω.
– Μην κλαίτε, μην κλαίτε Γέροντα, εγώ φταίω για όλα, μην κλαίτε.
Αφού σταμάτησε το κλάμα του, μου έσφιξε το κεφάλι, μου έριξε το πετραχήλι απάνω, με κάλυψε, μου λέει,
– Άκου να σου πω παιδί μου. Μην την ψάχνεις την πλάτη, δεν θα την βρεις πουθενά. Αλλά όταν εγώ θα αποθάνω, θα μεριμνήσω το τρίτο κομμάτι του πλεκτού σου να έρθει στο σπίτι. Θα το λάβεις κατά τρόπο θαυματουργικό. Αλλά όμως τα δύο κομμάτια του πλεκτού σου, αυτά θα τα έχεις στο σπίτι σου για πολύ μεγάλη ευλογία παιδί μου. Θέλω να τα ‘χεις σε περίοπτη θέση μέσα σου, στο σπίτι σας, είναι ένας θησαυρός δικός σου παιδί μου. Θα είναι σα να το φοράω κάθε φορά που θα μπαίνω σπίτι σου, να το ξέρεις. Αλλά θα θυμάσαι ότι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού θα μεριμνήσω να σου έρθει κατά τρόπο θαυματουργικό στο σπίτι σου.
Πέρασαν τα χρόνια. Ο Γέροντας έφυγε και κάθε φορά μου έλεγε,
– Μην στενοχωριέσαι για την πλάτη έτσι; Να μην στενοχωριέσαι. Θα είναι όλα πολύ ωραία τακτοποιημένα.
Άρχισε η παρηγοριά τώρα, άρχισε η παρηγοριά. Δηλαδή, με συμβούλευε με ένα παρηγορητικό ύφος. Να μου λέει λόγια παρήγορα, ότι, να μην στενοχωριέσαι το ότι έχασες την πλάτη γιατί αυτή η πλάτη θα σου αποφέρει πολλά πολλά κέρδη, μου έλεγε ας πούμε, πνευματικά κέρδη.
Πέρασαν τα χρόνια. Το 1996, πέντε χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Γέροντος, είχε επισκεφθεί ο σύζυγος ένα Μοναστήρι. Του λέει η Γερόντισσα, είστε ο σύζυγος της κυρίας Σιδέρη; Λέει ναι, ήρθα με τα παιδιά μου. Λέει, πριν φύγετε σας χρειαζόμαστε. Τους δίνει ένα πακέτο, τυλιγμένο έτοιμο για να ταχυδρομηθεί, έγραφε απ’ έξω κυρία Αθηνά Σιδέρη, πνευματικό παιδί Γέροντος Πορφυρίου. Το φέρνει στο σπίτι και μου λέει, αυτό μου το έδωσε η Γερόντισσα αυτού του μοναστηριού που είχα πάει και μου είπε μόνο εσύ να το ανοίξεις. Ανοίγω το πακέτο και είχε μία επιστολή που απευθυνόταν σε μένα και μου έλεγε ότι αυτό είναι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού παιδί μου. Μην ρωτήσετε τί και πώς σας το στέλνω. Δεν γνωρίζω τίποτα ως Ηγουμένη. Σας το παραθέτω και σας λέγω ότι είναι το τρίτο κομμάτι του πλεκτού που σας είχε υποσχεθεί ο Γέροντας ότι θα ‘ρθει στο σπίτι σας.
Και παραλαμβάνω ένα τρίτο κομμάτι πλεκτού και τα κομμάτια γίναν τρία. Ερμήνευσα εγώ ότι είχα τρία παιδιά και ότι κάθε ένα είχε από ένα σαν φυλαχτό, όπως μου είχε μιλήσει. Όμως δεν ήταν έτσι.
Τα χρόνια κύλησαν. Αυτή την χρονιά ήλθε στο σπίτι μας η νύφη μου. Η γυναίκα του παιδιού μου. Αρραβωνιάστηκε ο γιός μου. Δηλαδή αμέσως τη μία βδομάδα έλαβα αυτό, την επόμενη έρχεται ο γιός μου και μας λέει ότι έχω γνωρίσει μία κοπέλα. Εξαίρετη κοπέλα, είναι πραγματικά ένα εκλεκτό παιδί. Την καλοδέχτηκα πραγματικά μέσα από την καρδιά μου γιατί είχε προηγηθεί το τρίτο κομμάτι, ας πούμε, και λέω μήπως είναι αυτό που δεν είναι όμοιο με το πλεκτό μου, η νύφη μου που μπήκε μέσ’ την οικογένεια.
Πέρασαν τα χρόνια. Το 2005 πηγαίναμε στην εκκλησία με την μικρή μου την κόρη την Ματινούλα, η Ματίνα 30 χρονών ηλικία είχε, και την έπιασε ένας βήχας, της γύρισε η γλώσσα και πνίγηκε. Βέβαια εντάξει, γίναν οι πρώτες βοήθειες, συνήλθε, μπήκε στην εντατική. Οκτώ μέρες. Το παιδί προσεβλήθει από το μικρόβιο της εντατικής και μας φεύγει. Οκτώ μέρες ακριβώς.
Όταν μπήκε στην εντατική, εγώ είχα πάει ντυμένη μεν γιατί πηγαίναμε στην Εκκλησία, επειδή με στενοχωρούσαν τα παπούτσια τα πετάω και είχα φορέσει τις παντόφλες. Χωρίς πορτοφόλι, χωρίς τηλέφωνο και φεύγω μόνη μου. Με συνόδευσε βέβαια η νύφη μου και στο σπίτι έμεινε ο σύζυγος που ήταν άρρωστος με την μεγάλη κόρη και ο γιός μου ας πούμε ακολούθησε το ασθενοφόρο, πήγαμε μαζί. Όταν τη βάλαμε στην εντατική έβλεπα τους γιατρούς παγωμένους, οπότε ζητώ ένα κινητό τηλέφωνο. Εγώ με το Άγιον Όρος είχα πολύ σεβασμό και έχω σεβασμό, εξακολουθώ. Πίστευα ότι δεν έπρεπε εγώ να τηλεφωνώ ποτέ στο Άγιον Όρος. Όταν ήθελα κάτι να ρωτήσω πνευματικό, έβαζα τον σύζυγο τηλεφωνούσε πρώτα, έπαιρνε την άδεια και μας συνέδεε. Μέχρι το 2005 αυτό. Γι’ αυτό δεν ήξερα τηλέφωνα απ’ έξω, του Αγίου Όρους. Δεν είχα ατζέντα και παίρνω ένα κινητό, ξένο, πάω σε μια γωνιά και του λέω, Παππούλη, βλέπεις ότι δεν έχω ούτε τσάντα, ούτε πορτοφόλι, ούτε ατζέντα, τίποτα να βγω ή να τηλεφωνήσω αλλού. Δανείζομαι ένα κινητό. Εγώ το δάχτυλό μου θα δανείσω, πές μου τι να χτυπήσω. Θέλω να με συνδέσεις με το Περιβόλι της Παναγιάς γιατί θέλω να πάρω τη συμβουλή της ίδιας της Μάνας Παναγιάς, του πως θα φερθώ σαν μάνα που έχω το παιδί μου στην εντατική. Και χτυπάω δέκα αριθμούς και το βάζω στο αυτί μου.
«Ευλογείτε», ακούω.
Την ευλογία του Κυρίου να έχουμε, του λέω. Δεν ξέρω με ποιους έχω επικοινωνήσει αλλά είμαι μία μάνα έξω από την εντατική που θέλω να με συμβουλεύσει η ίδια μου η Παναγιά του πως θα φερθώ, έτσι που να μην βλάψω κανέναν, ούτε την οικογένειά μου, ούτε το ίδιο το παιδί μου που είναι μέσα. Θέλω να φερθώ όπως θέλει ο Θεός, δι ευχών του Γέροντος Πορφυρίου, διότι εκείνος μου επέλεξε τον αριθμό.
Μου λέει, ναι, έχετε επικοινωνήσει με την Μονή Φιλοθέου και στο τηλέφωνο είναι ο τάδε, πνευματικό παιδί του Γέροντος Πορφυρίου. Αυτήν την στιγμή που μας παίρνετε συνηθίζει το Μοναστήρι μας να διαβάζει Θεοτοκάριο και θα σας διαβάσω την παράγραφο που θα διάβαζα εάν δεν με διακόπτατε.
Και μου διαβάζει την παράγραφο που ο Άγιος Συμεών λέει στην Παναγία την ώρα που έχει πάρει τον Κύριο στην αγκαλιά του, ότι θα διαπεράσει την καρδία Της ρομφαία. Του λέω, πάτερ μου σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ευχαριστώ και την Παναγιά μου, βάλτε Της τις μετάνοιές μου, εσείς στην Παναγιά μου και πάω να πληροφορήσω το παιδί μου.
Μπαίνω στην εντατική, επειδή έχω δουλέψει στην εντατική ως εθελοντής είχα άνεση να μπαίνω και να βγαίνω, φοράω την ποδιά μου, μπαίνω στην εντατική και μιλώ στο παιδί μου το οποίο θεωρούσανε όλοι νεκρό. Και της λέω, Ματίνα μου, επικοινώνησα με το Περιβόλι της Παναγιάς και πήρα το μήνυμά μου. Παιδί μου εσύ να επιλέξεις τον δρόμο της σωτηρίας της ψυχής σου και εμάς θα μας παρηγορήσει η Παναγιά. Και επειδή έχω διδαχθεί και τη γλώσσα του σώματος, ανατρίχιασε όλο το κορμί του.
Εκεί κατάλαβαν οι γιατροί ότι το παιδί ζούσε και δεν του είχαν προσφέρει τίποτε, δεν του είχαν κάνει τίποτε. Και της το ‘πα με όλη μου την καρδιά. Είπα, εμάς θα μας παρηγορήσει η Παναγιά παιδί μου αλλά εσύ εκεί που βρίσκεσαι τώρα βλέπεις άλλα πράγματα, γι’ αυτό επέλεξε την σωτηρία της ψυχής σου. Ανατρίχιασε όλο το παιδί και στάζουν δύο δάκρυα στα μάτια.
Από αυτήν την ώρα κατάλαβα ότι το παιδί ζούσε και έμπαινα μέσα, κάναμε την προσευχή μαζί, το απόδειπνο μαζί το απόγευμα, της μιλούσα για τις δουλειές μας όλες. Μετά από αυτό, ένας γιατρός που είδε όλο το περιστατικό, τρέχει και το λέει στην διευθύντρια η οποία ήταν γνωστή γιατρός μου. Βγαίνει έξω και βάζει μία μετάνοια στο παιδί και της λέει, Ματίνα μου συγχώρα με, η μάνα σου δεν ξέρει ότι δεν σου ‘χουμε κάνει τίποτε γιατί σε θεωρούμε νεκρή και θέλαμε να τους πούμε το άγγελμα, αλλά εσύ ζεις παιδί μου. Αυτήν την ώρα βάλανε τα μηχανήματα να δουλέψουν.
Δηλαδή ήταν κάτι το καταπληκτικό. Από αυτήν την ώρα, να βλέπουμε να έρχονται Άγια Λείψανα, να επισκέπτονται το παιδί μας. Ειδοποιώ αμέσως στο δεύτερο τηλεφώνημα τον πνευματικό μας ο οποίος ήρθε αμέσως. Κάναμε το Ευχέλαιο, την σταύρωσε, όλα εντάξει. Ό,τι είχε εξομολογηθεί το βράδυ και βγαίνοντας έξω ο πνευματικός μου μου είπε, κυρία Αθηνά, χθες το βράδυ το παιδί ήρθε στο εξομολογητήριο και εξομολογήθηκε. Ξέρετε τί είπα όταν έφυγε; Να μ’ αξιώσει και μένα ο Θεός να εξομολογηθώ όπως εξομολογήθηκε αυτό το παιδί. Αυτό αισθάνθηκα, και κάτι άλλο. Η κυρία που ρύθμιζε τη σειρά των εξομολογουμένων, όταν έφυγε η Ματίνα έρχεται τρεχάτη και μου λέει, πάτερ, έχω την ευχή σας να τρέξω να φιλήσω το χεράκι σ’ αυτό το κοριτσάκι; Γιατί δεν πάταγε στη γη που έφευγε, ήτανε 30 πόντους πιο πάνω απ’ τη γη. Και μου λέει, γι’ αυτό να μην στενοχωρείστε. Λέω, είτε είναι παρηγορητικά τα λόγια σας είτε αληθινά, το πιστεύω ότι έτσι ενεργεί όπου θέλει ο Θεός. Όπου βάζει ο Θεός τελεία, εμείς δεν βάζουμε ερωτηματικό. Και βγαίνω και στα παιδιά μου και τους λέω, παιδιά έβαλε ο Θεός τελεία εμείς δεν θα βάλουμε ερωτηματικό, θα αφήσουμε τον Θεό να ενεργήσει ό,τι θέλει.
Και πραγματικά, έζησε 8 ημέρες, προσεβλήθη από το μικρόβιο της εντατικής και μας έφυγε. Όμως, κάθε μέρα, κάθε πρωί έμπαινα, από τα δεξιά ας πούμε της έκανα την προσευχή, γύριζε το κεφάλι από ‘δω και της έλεγα, Ματίνα μου μην ανησυχείς, πήγανε οι εργάτες στο κτήμα, μαζέψαν εχθές πολλές ελιές, μάλιστα τα πήγαν στο ελαιοτριβείο. Την ενημέρωνα δηλαδή για ό,τι δουλειές είχαμε. Δεν ξέρω τι δύναμη ήταν αυτή που είχα. Αφού πραγματικά και τώρα που σας το διηγούμαι, είναι δυνατόν να μπει μια μάνα μέσα ... η μάνα θα έλεγε όχι Θεέ μου θέλω να μου φέρεις το παιδί μου πίσω, και ‘γω αυτό θά ‘κανα. Αλλά είδα τη Χάρη της Παναγιάς, την βοήθεια του Αγίου Γέροντος που είχα κοντά μου, που πραγματικά τον ευχαριστώ μέσα απ’ την ψυχή μου γιατί την είχε, την φώναζε ως φιλεναδούλα του την φώναζε, έτσι την αποκαλούσε όταν ήταν μικρή γιατί ήταν έτσι, του ‘κανε, τον αγαπούσε πολύ, τον αγαπούσε.
Όμως πρέπει να καταλαβαίνουνε πριν φύγουν για τον ουρανό, γιατί μου ‘λεγε, Μάνα, θα λυπηθείς που θα ταξιδέψω; Αλλά επειδή ήταν η δουλειά του και ταξίδευε, ήταν επόπτρια δημοσίων έργων, της έλεγα όχι, ίσα-ίσα που θα χαρώ πάρα πολύ. Και πάλι έλεγε, δεν θέλω σεις τ’ αδέλφια μου να μεριμνάτε για τους γονείς μου, εγώ από ψηλά θα μεριμνώ για ό,τι πάθουν. Στο νοσοκομείο θα είναι, εγώ θα ‘μαι δίπλα τους. Επειδή είχε σκοπό να χτίσει από πάνω απ’ το σπίτι, πιστεύαμε ότι έλεγε αυτά. Εν πάση περιπτώσει ήρθε η ώρα η καλή και μάθαμε το άγγελμά της στις οκτώ μέρες, ότι επέλεξε να φύγει για τους ουρανούς. Και το λέμε επέλεξε διότι δεν άφησε [τους] γιατρούς, είπαν όλοι να της κάνουν τούτο να ... κάνουν τομή διαγνώσεως, τούτο, τ’ άλλο, τ’ άλλο. Την ώρα που είχαν πάρει αποφάσεις οι γιατροί για να ασχοληθούν μαζί της έστω χειρουργικά, εκείνη πέταξε στους ουρανούς, έφυγε.
Έφυγε Κυριακή απόγευμα, την ώρα που πήρα στο Άγιον Όρος να πω το άγγελμα χτυπούσανε οι καμπάνες γιατί είχαν των Ταξιαρχών. Και πριν, όπως καταλαβαίνετε 8 Νοεμβρίου, την είχε πάρει ένας Γέροντας από το Άγιον Όρος και της είπε, Ματίνα μου Χρόνια σου Πολλά, που γιόρταζε Σταματίνα ήτανε, και της λέει Χρόνια σου Πολλά και Άγγελος του ουρανού να γίνεις παιδί μου. Πω πω Γέροντα, του λέει, τι είναι αυτό που μου εύχεστε, πω πω απ’ το στόμα σας και στου Θεού τ’ αυτί. Με τόση χαρά το δέχτηκε. Που μετά την κοίμησή της ο ίδιος ο Γέροντας μας έλεγε, μετά είχα πρόβλημα, το σκεπτόμουνα, τί ήταν αυτό που είπα στο παιδί αλλά δεν το ‘θελα βρε παιδί μου, μου βγήκε αυθόρμητα. Εν πάση περιπτώσει, παραμονή των Εισοδίων με το νέο ημερολόγιο η Ματινούλα μας έφυγε για τους ουρανούς, ημέρα Κυριακή και κηδεύτηκε την ημέρα των Εισοδίων, ημέρα Δευτέρα.
Την τρίτη ημέρα, αυτό που βιώνουμε τώρα, ο πόνος πολύς. Απευθύνομαι στους ανθρώπους που έχουν χάσει παιδιά. Είναι ο πόνος πολύς και το δάκρυ ασταμάτητο αλλά όμως δεν πρέπει να απαγοητευόμαστε γιατί τα παιδιά μας ζουν, οι κεκοιμημένοι μας ζουν. Και θυμήθηκα. Θα καταθέσω μία άλλη συνομιλία με τον Γέροντα που μου έλεγε το εξής για τους κεκοιμημένους.
Έβλεπε, εκεί που μιλούσαμε, ένοιωθε ότι φεύγαν ψυχές για τον ουρανό. Τις έβλεπε τις ψυχές και έβλεπε τους γονείς να θρηνούν ας πούμε με έναν υπερβολικό τρόπο και λυπότανε, έκλαιγε και έλεγε:
Ω Κύριε, ο λαός Σου είναι απαίδευτος. Δεν γνωρίζει, δεν θέλει να γνωρίσει, αδιαφορεί για όλα αυτά τα ωραία που βρίσκονται κοντά Σου. Δεν γνωρίζουν πως λοιδωρούμενοι πρέπει να ευλογούμε, διωκόμενοι να ανεχόμαστε, βλαστημούμενοι να παρακαλούμε, κατά τον Απόστολο Παύλο. Δεν γνωρίζουν πως κάθε μέρα πρέπει να αποθνήσκουμε δια Σε Κύριε.
Ύψωνε τα χέρια του και έλεγε:
Παρηγόρησε Κύριε, παρηγόρησέ τους, παρηγόρησέ τους, διότι δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί και θεωρούν ότι οι κεκοιμημένοι είναι νεκροί, αλλά πρέπει να τους το πεις Κύριε μέσα στην ψυχή τους, ότι οι κεκοιμημένοι δεν απέθαναν. Πως η άλλη ζωή είναι η όντως ζωή, είναι η ανάσταση, είναι ο δρόμος αυτός του θανάτου που μας φέρνει στην Βασιλεία τη δική Σου Κύριε, του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αυτά τα ‘λεγε όταν ένοιωθε ότι πετάνε ψυχές για τον ουρανό.
Έτσι λοιπόν μ’ αυτές τις εμπειρίες που είχα, βίωσα την έξοδο της Ματινούλας μου από την εδώ ζωή στην ουράνιο Βασιλεία...
Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, και φέραμε και την κοπέλα μας στο σπίτι, και θρηνούσαν, έκλαψαν τα αδέλφια της πάρα πολύ, και όλοι μας, ακούω το γιό μου να λέει το εξής:
– Τι μου λες να κάνω υπομονή μάνα; Για μένα, η Ματίνα ήταν η πλάτη της ζακέτας μου που φοράω.
Δηλαδή, η πλάτη που ισορροπεί τα δύο μπροστινά. Το ίδιο συνηγόρησε και η κόρη μου. Και η πλάτη κρατά και συγκρατεί τα δύο μπροστινά. Αυτό ήταν η αδελφή τους για τα παιδιά μου. Η πλάτη, το τρίτο κομμάτι το οποίο αναπλήρωσε η νύφη μου. Γι’ αυτό μου έλεγε, ¨μην την ψάχνεις¨, ¨μην την ψάχνεις¨, και όντως ομολογώ και λέγω, ότι η γλώσσα του ουρανού είναι δύσκολη. Πρέπει να παιδευτούμε πολύ, να καλλιεργηθούμε πολύ, για να καταλάβουμε αυτό που σημαίνει θάνατος.
Αλλά ειλικρινά, θέλω να ‘χω μία συνέχεια γι’ αυτό, να μιλήσω στους γονείς γι’ αυτό, γιατί στον πόνο και στη θλίψη δεν είμαστε μόνοι μας, μας κρατά ο ίδιος ο Κύριος στην αγκαλιά του, ο ίδιος ο Κύριος μας παρηγορεί, κλαίει μαζί μας, γιατί εμείς την τρίτη ημέρα δεχτήκαμε το αναστάσιμο μήνυμα της Ματινούλας από τον μοναχό της Μονής Φιλοθέου ο οποίος γνώριζε τον κύριο Κρουσταλάκη. Τον πήρε τηλέφωνο, του λέει την κυρία Αθηνά την Σιδέρη την ξέρετε; Αν την ξέρω, λέει, είναι αδελφή μου -ο κύριος Κρουσταλάκης μας συμπαραστάθηκε πάρα πολύ τότε... μου δίνει το τηλέφωνο, παίρνω τον πατέρα στη Μονή Φιλοθέου και μου λέει, εμείς την Σταματίνα δεν την ξέραμε κατά κόσμον, την μάθαμε εξ ουρανού, σας πληροφορούμε ότι μας είπε να σας πούμε ότι σας ευχαριστεί για ό,τι της κάνατε και να μην στενοχωρείστε, είναι πιο κοντά από κοντά σας.
Έτσι μου ‘λεγε και ο Γέροντας. Μωρέ όταν θα αποθάνω -εμένα με βασάνιζε αυτό πως θα αποχωριζόμουνα τον Γέροντα- θα είμαι πιο κοντά σας από ποτέ. Εμένα με απασχολούσε επειδή του είχε πολύ αδυναμία το τρίτο μου παιδί η Ματινούλα, με απασχολούσε πως θα δεχόταν τον θάνατο του Γέροντα. Και μου ‘λεγε ο Γέροντας, αυτό που θα σας πει η Ματινούλα την ώρα που εγώ θα αποθάνω, αυτή είναι η αλήθεια. Και πραγματικά, την ώρα της κοιμήσεως του Γέροντα, τη νύχτα, που μας πήραν τηλέφωνο, κοιμόντουσαν όλοι, σηκώνω και λέω, πέθανε; Ακούω τη Ματινούλα απ’ το δωμάτιό της:
Δόξα τω Θεώ. Παιδιά κοιμήθηκε ο Γέροντας και τώρα τον έχουμε κοντά μας, δεν τον εμποδίζει το σαρκίον του και θα τον έχουμε κοντά μας.
Με την κ. Σοφία Χατζή και την κ. Αθηνά Σιδέρη
https://www.pentapostagma.gr/
-
stathisekp
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 7646
- Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:16 am
- Τοποθεσία: Νέα Ιωνία Αττικής
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
Εκπληκτικό !!!!
Τέλειο!!! Ευχαριστούμε πολύ Τούλα.
Τέλειο!!! Ευχαριστούμε πολύ Τούλα.
Δώρησαί μοι του όράν τα έμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον άδελφόν μου
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΡΟΦΥΡΙΟΥ.
Η μετάβαση στην άλλη ζωή γίνεται όπως ανοίγεις μια πόρτα και βρίσκεσαι σε διπλανό χώρο, όπως περνάεις μια γέφυρα και πάεις απέναντι. Κανονικά δεν πρέπει να λέμε "άλλη ζωή".
Μία είναι η ζωή, κι αν ζούμε κατά το θέλημα του Θεού εδώ στη γη, θα μας φανερώσει πως θα είμαστε μετά θάνατον. Ακούστε τι μας λέει ο μαθητής της αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: "Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα". (Α' Ιω. 3,2).
Είναι απερίγραπτο το τι θα μας αποκαλυφθεί στη ζωή μετά το θάνατο. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: "...εκείνα που έχει ετοιμάσει ο Θεός από καταβολής κόσμου δια τους αγαπώντας αυτόν είναι τέτοια, τα οποία μάτι δεν είδε ποτέ και αυτί δεν έχει ακούσει και ανθρώπινος νους δεν έχει φαντασθή". (Α' Κορ. 2,9).
Κάποτε είχα πεθάνει για λίγο. Είχα πάει στον άλλο κόσμο. Είδα τις ομορφιές που υπάρχουν εκεί. Δεν ήθελα να φύγω. Στενοχωρέθηκα που γύρισα πίσω. Εκεί ήταν όλα φωτεινά, χαρά απερίγραπτη. Παράδεισος!
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος".
Μου είπε μια μέρα ο Απόστολος:
- Γέροντα, βρίσκεσαι σε τέτοια ηλικία (85 ετών) και κάνεις ακόμη σχέδια για το μοναστήρι;
Του απήντησα:
- Εγώ είμαι αιώνιος. Και όλοι έτσι πρέπει να νιώθομε, να εργαζόμαστε ως αθάνατοι και να ζούμε ως ετοιμοθάνατοι.
Επομένως, μπορούμε να φυτεύομε, να κτίζομε, να προσφέρομε, χωρίς να σκεπτόμεθα αν θα προλάβομε ν' απολαύσομε οι ίδιοι.
Η μετάβαση στην άλλη ζωή γίνεται όπως ανοίγεις μια πόρτα και βρίσκεσαι σε διπλανό χώρο, όπως περνάεις μια γέφυρα και πάεις απέναντι. Κανονικά δεν πρέπει να λέμε "άλλη ζωή".
Μία είναι η ζωή, κι αν ζούμε κατά το θέλημα του Θεού εδώ στη γη, θα μας φανερώσει πως θα είμαστε μετά θάνατον. Ακούστε τι μας λέει ο μαθητής της αγάπης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: "Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα". (Α' Ιω. 3,2).
Είναι απερίγραπτο το τι θα μας αποκαλυφθεί στη ζωή μετά το θάνατο. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: "...εκείνα που έχει ετοιμάσει ο Θεός από καταβολής κόσμου δια τους αγαπώντας αυτόν είναι τέτοια, τα οποία μάτι δεν είδε ποτέ και αυτί δεν έχει ακούσει και ανθρώπινος νους δεν έχει φαντασθή". (Α' Κορ. 2,9).
Κάποτε είχα πεθάνει για λίγο. Είχα πάει στον άλλο κόσμο. Είδα τις ομορφιές που υπάρχουν εκεί. Δεν ήθελα να φύγω. Στενοχωρέθηκα που γύρισα πίσω. Εκεί ήταν όλα φωτεινά, χαρά απερίγραπτη. Παράδεισος!
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος".
Μου είπε μια μέρα ο Απόστολος:
- Γέροντα, βρίσκεσαι σε τέτοια ηλικία (85 ετών) και κάνεις ακόμη σχέδια για το μοναστήρι;
Του απήντησα:
- Εγώ είμαι αιώνιος. Και όλοι έτσι πρέπει να νιώθομε, να εργαζόμαστε ως αθάνατοι και να ζούμε ως ετοιμοθάνατοι.
Επομένως, μπορούμε να φυτεύομε, να κτίζομε, να προσφέρομε, χωρίς να σκεπτόμεθα αν θα προλάβομε ν' απολαύσομε οι ίδιοι.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39583
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο ιαματικός.., διδαχές
Η ώρα της σωτηρίας.
Άγιος Πορφύριος.
Ένα πρωί –διηγείται η Γερόντισσα Στυλιανή της Ι. Μ. Παντοκράτορος Νταού Πεντέλης– ήρθε στο Μοναστήρι μας μία μαυροφόρα κι έκλαιγε γοερά: «Γιατί με έστειλε ο παπάς της ενορίας μου εδώ; Τι θα μου κάνετε εσείς;» Κι έκλαιγε συνέχεια. Την ρώτησε η αδελφή τι συμβαίνει, πώς μπορεί να την βοηθήση κι εκείνη άρχισε να σπαράζη λέγοντας: «Καλά, δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; δεν μάθατε για το ναυάγιο; Χάθηκε το παιδί μου, ο μονάκριβος γυιός μου».
Επειδή, λόγω της ψυχικής κατάστασης της γυναίκας, δεν μπορούσε κανείς να συννενοηθή μαζί της, πήγα στον οδηγό που την έφερε να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκείνος μας εξήγησε ότι η κυρία είχε ένα γυιό ναυτικό και χθες ανακοίνωσαν στην τηλεόραση ότι το καράβι βούλιαξε στα ανοιχτά του Μεξικού. Ήταν αγνοούμενοι 17 ναύτες, μεταξύ των οποίων και ο γυιός της κυρίας. Η γυναίκα, μόλις έμαθε για τον χαμό του γυιού της, ήρθε σε απόγνωση. Ο ιερέας της ενορίας της την έστειλε στο Μοναστήρι μας, μήπως εμείς την βοηθήσουμε. Τότε παρακάλεσα τον οδηγό να την πάρη και να την πάη στον γέροντα Πορφύριο στο Μήλεσι. Του ζήτησα μόνο μία χάρη, να μας πάρη ένα τηλέφωνο να μας πη τι έγινε.
Αργά το απόγευμα πήραν τηλέφωνο να ευχαριστήσουν που τους στείλαμε στον Γέροντα. Μόλις έφτασαν στο Μήλεσι, πριν προλάβουν να μιλήσουν σε κανέναν, ειδοποίησε ο Γέροντας ότι τους περιμένει επάνω. Μπήκαν στο κελλάκι και η κυρία άρχισε να κλαίη.
– Τι έχεις; τι φωνάζεις; την ρωτάει ο Γέροντας.
– Δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; Πνίγηκε το παιδί μου στο ναυάγιο.
– Τι ώρα είναι;
– Εγώ σου λέω για το παιδί μου κι εσύ μου λες τι ώρα είναι;
– Πες μου, σε παρακαλώ, τι ώρα είναι;
– Η ώρα είναι 11.15′.
– Ωραία!
Ο Παππούλης απευθύνθηκε στον οδηγό του αυτοκινήτου. «Φύγετε γρήγορα. Βγήκαν ζωντανοί κάποιοι από τους ναυαγούς. Τρέξτε στο Προξενείο να σας πληροφορήσουν. Και μην ξεχάσης να τους πης να ρωτήσουν τι ώρα βγήκαν οι ζωντανοί στην στεριά. Κατάλαβες; Άντε, τρέξτε να προλάβετε μην κλείσουν».
Πράγματι, την ώρα που έφτασαν πρόλαβαν τον Πρόξενο λίγο πριν φύγη. Γύρισε όμως πίσω, πήρε τηλέφωνο στο Προξενείο του Μεξικού κι έμαθε ότι βγήκαν στην στεριά τρεις από τους αγνοούμενους ζωντανοί! Μεταξύ αυτών κι ο γυιός της κυρίας! Χαρές, κλάματα ξαφνικά η κυρία θυμήθηκε: «Α! χίλια συγγνώμη, πάρτε ξανά τηλέφωνο, σας παρακαλώ. Ο παπάς μου είπε να μην ξεχάσω να ρωτήσω τι ώρα έγινε». Ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο Πρόξενος και του λένε: «Η ώρα ήταν 11.15’». Ήταν ακριβώς η ώρα που τους είπε ο Γέροντας!!!
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19.
Άγιος Πορφύριος.
Ένα πρωί –διηγείται η Γερόντισσα Στυλιανή της Ι. Μ. Παντοκράτορος Νταού Πεντέλης– ήρθε στο Μοναστήρι μας μία μαυροφόρα κι έκλαιγε γοερά: «Γιατί με έστειλε ο παπάς της ενορίας μου εδώ; Τι θα μου κάνετε εσείς;» Κι έκλαιγε συνέχεια. Την ρώτησε η αδελφή τι συμβαίνει, πώς μπορεί να την βοηθήση κι εκείνη άρχισε να σπαράζη λέγοντας: «Καλά, δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; δεν μάθατε για το ναυάγιο; Χάθηκε το παιδί μου, ο μονάκριβος γυιός μου».
Επειδή, λόγω της ψυχικής κατάστασης της γυναίκας, δεν μπορούσε κανείς να συννενοηθή μαζί της, πήγα στον οδηγό που την έφερε να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκείνος μας εξήγησε ότι η κυρία είχε ένα γυιό ναυτικό και χθες ανακοίνωσαν στην τηλεόραση ότι το καράβι βούλιαξε στα ανοιχτά του Μεξικού. Ήταν αγνοούμενοι 17 ναύτες, μεταξύ των οποίων και ο γυιός της κυρίας. Η γυναίκα, μόλις έμαθε για τον χαμό του γυιού της, ήρθε σε απόγνωση. Ο ιερέας της ενορίας της την έστειλε στο Μοναστήρι μας, μήπως εμείς την βοηθήσουμε. Τότε παρακάλεσα τον οδηγό να την πάρη και να την πάη στον γέροντα Πορφύριο στο Μήλεσι. Του ζήτησα μόνο μία χάρη, να μας πάρη ένα τηλέφωνο να μας πη τι έγινε.
Αργά το απόγευμα πήραν τηλέφωνο να ευχαριστήσουν που τους στείλαμε στον Γέροντα. Μόλις έφτασαν στο Μήλεσι, πριν προλάβουν να μιλήσουν σε κανέναν, ειδοποίησε ο Γέροντας ότι τους περιμένει επάνω. Μπήκαν στο κελλάκι και η κυρία άρχισε να κλαίη.
– Τι έχεις; τι φωνάζεις; την ρωτάει ο Γέροντας.
– Δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; Πνίγηκε το παιδί μου στο ναυάγιο.
– Τι ώρα είναι;
– Εγώ σου λέω για το παιδί μου κι εσύ μου λες τι ώρα είναι;
– Πες μου, σε παρακαλώ, τι ώρα είναι;
– Η ώρα είναι 11.15′.
– Ωραία!
Ο Παππούλης απευθύνθηκε στον οδηγό του αυτοκινήτου. «Φύγετε γρήγορα. Βγήκαν ζωντανοί κάποιοι από τους ναυαγούς. Τρέξτε στο Προξενείο να σας πληροφορήσουν. Και μην ξεχάσης να τους πης να ρωτήσουν τι ώρα βγήκαν οι ζωντανοί στην στεριά. Κατάλαβες; Άντε, τρέξτε να προλάβετε μην κλείσουν».
Πράγματι, την ώρα που έφτασαν πρόλαβαν τον Πρόξενο λίγο πριν φύγη. Γύρισε όμως πίσω, πήρε τηλέφωνο στο Προξενείο του Μεξικού κι έμαθε ότι βγήκαν στην στεριά τρεις από τους αγνοούμενους ζωντανοί! Μεταξύ αυτών κι ο γυιός της κυρίας! Χαρές, κλάματα ξαφνικά η κυρία θυμήθηκε: «Α! χίλια συγγνώμη, πάρτε ξανά τηλέφωνο, σας παρακαλώ. Ο παπάς μου είπε να μην ξεχάσω να ρωτήσω τι ώρα έγινε». Ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο Πρόξενος και του λένε: «Η ώρα ήταν 11.15’». Ήταν ακριβώς η ώρα που τους είπε ο Γέροντας!!!
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19.