Θα σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία από προσωπική μου εμπειρία.
Στα 92 της χρόνια σήμερα, η γιαγιά Αντωνία, και χάροκαμένη μάνα έχασε τον γιό της πρίν 30 χρόνια σε νεαρή ηλικία,και μου εξέφραζε συνεχώς το παράπονο της πόσο της λείπει το παιδί της και ότι δεν το βλέπει ποτέ στον ύπνο της.
Μου εξέφραζε πόση μοναξιά βιώνει καθημερινά, και ότι δεν έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει.
Της έδωσα μια εικονίτσα της Παναγιάς μας και της είπα να την μιλάει σαν να είναι μπροστά της, και να την έχει συντροφιά.
Τότε Είδα στα μάτια της πολύ μεγάλη χαρά με την εικονίτσα.
Την ακούμπησε στο σημείο της καρδιάς της την φίλησε και την έβαλε αμέσως μπροστά της, και μου είπε, ότι θα της μιλάει. Χαμογελούσαν και τα αυτιά της.
Ετσι έφυγα, και εγώ χαρούμενος.
Μία ημέρα λοιπόν που την ξανά επισκέφτηκα, μου διηγήθηκε το εξής:
Παπούλη μου εχθές ενώ ήμουν παρέα με την Παναγίτσα και μιλούσαμε με χτύπησε το κουδούνι μία νεαρή κοπέλα και μου ζήτησε βοήθεια.
Ήταν πολύ όμορφη και νεαρή, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, η καλοσύνη στα μάτια της.
Έλαμπε σαν την Παναγία!
Δεν είχα όμως χρήματα να της δώσω,και της είπα καθώς σκέφτηκα να περιμένει να της δώσω λίγη φακή που μου περίσσεψε.
Της έδωσα ένα μικρό Ταπεράκι.
Με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και έφυγε.
Την σκεφτόμουν συνέχεια, για ώρα.
Όταν πλάγιασα λοιπόν να κοιμηθώ βλέπω μπροστά στα μάτια μου ολοζώντανο το παιδί μου να κάθεται στο τραπέζι και να τρώει την Φακή από το ταπεράκι που έδωσα στην κοπέλα.
Μανούλα μου γλυκιά μου λέει τι νόστιμη φακή που μου έκανες!
Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο νόστιμη φακή!
Σ, αγαπώ πολύ μανούλα μου
Εκείνη την στιγμή πετάχτηκα πάνω και φώναζα σαν τρελή, παιδί μου παιδί μου, που είσαι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
Μετά κατάλαβα ότι ήταν όνειρο.
Αλλά τόσο αληθινό όνειρο Παπούλη μου.
Ήταν μπροστά μου, το παιδί μου.
Ποτέ μου δεν το είδα από τότε που το έχασα, και μου είπε ότι είναι καλά και να μην στεναχωριέμαι.
Μετά όμως Παπούλη μου κατάλαβα και φώναξα με όλη μου την ψυχή
Παναγιά μου σε ευχαριστώ
Τα συμπεράσματα δικά σας!
Π. Νικόλαος Αμαραντίδης