Ζωή μετά θάνατον

[lovethink]

Yiavi ποτέ δεν πρέπει να είμαστε ΑΠΟΛΥΤΟΙ για πράγματα που ΜΟΝΟ μετά το Θάνατό μας θα μάθουμε
Αν εσύ παρέθεσες 10 σημεία που υποστηρίζουν τον τελωνισμό της ψυχής μπορώ να σου παραθέσω ένα άλλο το οποίο έχει άλλα 10 που δεν τον υποστηρίζουν
Πχ μπορώ να σου παραθέσω το εξής

Στην Ορθόδοξη δογματική θεολογία η διέλευση των τελωνίων είναι μέρος της μερικής κρίσης μέσω της οποίας καθορίζεται η πορεία της ψυχής μέχρι την Τελική Κρίση. Τόσο η μερική όσο και η Τελική Κρίση διεξάγονται από αγγέλους, οι οποίοι ενεργούν ως όργανα της θείας δικαιοσύνης". (π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά τον θάνατο, Εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2005.)

Επίσης μελέτη επί του θέματος εδώ
http://www.zephyr.gr/stjohn/epi94.htm

Εγώ πιστεύω ότι οι δαίμονες που κινούνται στη σφαίρα πάνω από εμάς και μας μισούν θανάσιμα , το βρίσκω λογικό όταν βγαίνει η ψυχή από το σώμα να τρέχουν να την τρομοκρατήσουν και να την αρπάξουν ( ευτυχώς έχουμε τον φύλακα Αγγελό μας )
Η όλη όμως εξήγηση , πχ πάω στο ένα πνεύμα μετά πάω στο άλλο της λαιμαργίας μετά πάω στο άλλο του καλοπισμού ξέρω γω , μετά πάω στο άλλο της ομοφυλοφιλίας μετά πάω στο πνεύμα της μοιχείας και γενικά όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί μου κάνουν πολύ δημόσια υπηρεσία και δεν μου ταιριάζουν με ένα ΘΕΟ που έφτιαξε ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ με ΤΟΣΗ ΓΝΩΣΗ
Θεωρώ ότι κάποια πράγματα μας δίδονται με απλές εξηγήσεις γιατί τα ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ δεν τα αντέχει ο νους μας
Αρα το καλύτερο είναι να μη κολλάμε στο αν υπάρχουν ή όχι τελώνια που μας κρίνουν ( έγιναν οι δαίμονες κριτές !!!! ? )
Αλλά για το αν είμαστε κοντά στο Θεό
Αν είμαστε κοντά στο ΘΕό ξέρει ΑΥΤΟΣ

[lovethink]

Πώς να αναζητήσει κανείς ελεύθερα τη σχέση του μ' έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ανθρώπινης "δικαιοσύνης"; Πώς να εμπιστευθεί έναν Θεό που εγκαταλείπει τα παιδιά του έρμαια στην αρπαχτικότητα των δαιμονίων και εξαρτά τη "σωτηρία" τους από το παραμικρό ανεξομολόγητο (όχι αμετανόητο) παράπτωμα; Εθίζεται ο άνθρωπος να υποκαθιστά την αναφορά του στο Θεό με την ανέλπιδη αγωνία της αναμέτρησης με τους δαίμονες, αυτούς που αρνήθηκαν πρώτοι κάθε αναφορά και κοινωνία με τον Θεό. Αγωνίζεται να περισώσει έναν τέλειο κατά το δυνατόν εαυτό που θα του χαρίσει αξιόμισθη ανταπόδοση και περιχαρακώνεται στην ασφάλεια της εγωϊστικής του μοναξιάς και αυτοδικαίωσης^ αρνείται κάθε αληθινή σχέση με τον πλησίον από τον φόβο μήπως πληγεί η ατομικότητά του, μήπως διακινδυνεύσει και "πέσει" ώστε τελικά βιώνει την κόλαση από τούτη τη ζωή.
Και τι είναι αληθινά κόλαση; Είναι "η ανταπόδοση μίσους στην αγάπη. Η πικρία στη θέα μιας αθώας χαράς. Να περιβάλλεσαι από αγάπη και να έχεις στην καρδιά σου μίσος". Αυτό θα είναι το μαρτύριο όσων αρνηθούν τη σχέση τους με τον Θεό. "Όλοι τους είναι προσκεκλημένοι στη χαρούμενη γιορτή. Όλοι τους ζούν στη Βασιλεία του Θεού, στην Καινή Γή και στους Καινούς Ουρανούς. Κανένας δεν τους διώχνει. Ακόμα κι αν ήθελαν ν' απομακρυνθούν δεν θα μπορούσαν να δραπευτεύσουν από την Καινή Κτίση του Θεού, ούτε να κρυφτούν από την τρυφερή αγάπη της πανταχού παρουσίας Του. Η μόνη τους εναλλακτική λύση ίσως θα ήταν ν' απομακρυνθούν από τους αδελφούς τους και ν' αναζητήσουν μια πικρή μοναξιά, αλλά δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το Θεό και την αγάπη Του". (Αλέξανδρου Καλόμοιρου, ό.π.)
Και πώς να ξεφύγεις από τέτοιον ποταμό αγάπης; "Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος. Πάν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρείΑ καταστής. Εγώ δουλεύσω. ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης διά σε και αλήτης διά σε, επί σταυρού διά σε, επί τάφου διά σε. άνω υπέρ σού εντυγχάνω τω πατρί. Κάτω υπέρ σού πρεσβευτής παραγέγονα παρά του πατρός. Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;".(Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις το κατά Ματθαίον Ομιλία ΟΣΤ΄, P.G. 58, 700)
Να η απάντηση στον φόβο του κολασμού και των τελωνείων: η άμετρη αγάπη του Θεού, ο μόνος ρεαλιστικός λόγος πρόσκλησης στην Εκκλησία^ λόγος που να ξεπερνά την αναγκαιότητα της ικανοποίησης του θρησκευτικού ορμέμφυτου και να απαντά στον πόθο για την αναζήτηση της α-λήθειας του ανθρώπινου προσώπου. "Υπάρχει ένας τρόπος να απορείς, ενώ εμπιστεύεσαι. Κι αυτό τον τρόπο τον ψηλαφούμε μόνο στον έρωτα. Ο έρωτας σημαίνει πίστη, εμπιστοσύνη, αυτοπαράδοση. Είσαι μέσα στη σκοτεινιά ατέλειωτων αναπάντητων ερωτημάτων. Όμως εγκαταλείπεσαι στον πόθο, κι αυτός σε βεβαιώνει αν ο άλλος ποθεί τον πόθο σου. Και τότε έχουν απαντηθεί τα ερωτήματα δίχως απάντηση". (Χρήστου Γιανναρά, ό.π.)

[YiaVi]

Στην Ορθόδοξη δογματική θεολογία η διέλευση των τελωνίων είναι μέρος της μερικής κρίσης μέσω της οποίας καθορίζεται η πορεία της ψυχής μέχρι την Τελική Κρίση. Τόσο η μερική όσο και η Τελική Κρίση διεξάγονται από αγγέλους, οι οποίοι ενεργούν ως όργανα της θείας δικαιοσύνης". (π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά τον θάνατο, Εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2005.)

Επίσης μελέτη επί του θέματος εδώ
http://www.zephyr.gr/stjohn/epi94.htm

Εγώ πιστεύω ότι οι δαίμονες που κινούνται στη σφαίρα πάνω από εμάς και μας μισούν θανάσιμα , το βρίσκω λογικό όταν βγαίνει η ψυχή από το σώμα να τρέχουν να την τρομοκρατήσουν και να την αρπάξουν ( ευτυχώς έχουμε τον φύλακα Αγγελό μας )
Η όλη όμως εξήγηση , πχ πάω στο ένα πνεύμα μετά πάω στο άλλο της λαιμαργίας μετά πάω στο άλλο του καλοπισμού ξέρω γω , μετά πάω στο άλλο της ομοφυλοφιλίας μετά πάω στο πνεύμα της μοιχείας και γενικά όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί μου κάνουν πολύ δημόσια υπηρεσία και δεν μου ταιριάζουν με ένα ΘΕΟ που έφτιαξε ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ με ΤΟΣΗ ΓΝΩΣΗ

Αυτή η εικόνα που λες, από το ένα τελώνιο στο άλλο, σαφώς είναι σχηματική και συμβολική. Δεν είπα ότι έχουμε ή πρέπει να έχουμε επακριβή γνώση για το τί συμβαίνει μετά την αναχώρηση της ψυχής ή ότι ο Θεός είναι μπακάλης και φοροεισπράκτορας.

Συμφωνώ απόλυτα με τον μακαριστό π. Σεραφείμ Ρόουζ και δεν καταλαβαίνω σε τί αντικρούει αυτά που προανέφερα. Να υπενθυμίσω ότι ο π. Σεραφείμ κατασυκοφαντήθηκε και ακόμη συκοφαντείται από τον "επίσκοπο" Λάζαρο Πούχαλο επειδή ακριβώς υποστήριξε την εκκλησιαστική παράδοση περί τελωνίων. Ο π. Σεραφείμ δεν λέει τίποτα διαφορετικό από αυτό που λέει η όλη παράδοση της Εκκλησίας.
Κείμενα όπως ο Βίος του Μεγάλου Αντωνίου, γραμμένος από τον Μέγα Αθανάσιο (το τονίζω αυτό), έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Υπάρχουν αναφορές και στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, εκτός βέβαια από πολυάριθμες μαρτυρίες σε Γεροντικά, παλαιά και νέα. Τόσο στο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ όσο και σε αυτό του μητροπολίτη Ιεροθέου, υπάρχει η σχετική θεολογική τεκμηρίωση.
Αν υπάρχουν ανίστοιχης θεολογικής βαρύτητας αναφορές κατά της επιρροής των δαιμόνων στην ψυχή μετά την αναχώρησή της (γιατί περί αυτού πρόκειται), τότε θα πω ότι το θέμα είναι αμφιλεγόμενο. Το πρόβλημα είναι ότι η ένσταση απέναντι στο ζήτημα των τελωνίων, δηλαδή σχετικά με το αν οι δαίμονες μπορούν να επηρεάσουν την ψυχή μετά την αναχώρησή της, έχει ιδεολογικά κίνητρα και όχι θεολογικά.
Η κύρια αιτία που έγινε αυτό το θέμα ζήτημα στην αμερικανικη Ορθοδοξία είναι διττή: α. Η προσωπική φιλοδοξία και εμπάθεια του τότε διακόνου της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς Λάζαρου Πούχαλο (εμπάθεια που στρεφόταν αποκλειστικά κατά της αδελφότητας του Αγίου Γερμανού, της οποίας συνιδρυτής ήταν ο π. Σεραφείμ), β. Το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σε πολλούς κύκλους εκεί.
Παρατηρώ ότι όσο πιο εκκοσμικευμένος είναι ένας Χριστιανός, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αποδεχτεί την εκκλησιαστική παράδοση περί τελωνίων (και περί πολλών άλλων πραγμάτων γενικότερα, ακόμη και σχετικά με την Εσχατολογία της Εκκλησίας).

[lovethink]

Περίμενε ............. μας κρίνουν οι δαίμονες ? ή Αγγελοι ? εκεί είναι η διαφορά προφανώς και είναι η μερική κρίση ?

(κρίση ........ έχω κρίση ....... μακρόπουλος )