Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πρίν ἀπό τό τέλος κάθε δέησης, καί ὅταν ὁ ἱερεύς προτρέπει τόν λαό λέγοντας: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ὁ λαός ἀπαντάει:
«Σοί, Κύριε». «Σέ Σένα Κύριε»!

Αὐτές οἱ λέξεις εἶναι πολύ γνωστές καί εὔκολα τίς θυμώμαστε. Καί κάθε Χριστιανός μπορεῖ νά τίς χρησιμοποιεῖ σέ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς του!

Ὅταν ἔχεις ὑγεία, καί πηγαίνουν καλά οἱ δουλειές σου, πές μέ ὅλη σου τήν καρδιά: «Σοί, Κύριε». «Σέ Σένα, Κύριε», ὀφείλουμε τήν εὐχαριστία!

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι σέ τιμοῦν καί λένε καλά λόγια γιά σένα, πές ἀπό μέσα σου: Αὐτά δέν ἀξίζουν νά ἀποδοθοῦν σέ μένα ἀλλά «Σοί, Κύριε». «Σέ Σένα, Κύριε», ὀφείλουμε τήν εὐχαριστία!

Καί ὅταν ὑποπέσεις στόν φθόνο τῶν ἀνθρώπων καί στήν προδοσία τῶν φίλων σου, νά μή παρεκκλίνει ἡ καρδιά σου καί τούς κρατήσεις κακία· ἀλλά πές: Ὅλα αὐτά τά ἀναθέτω στήν κρίση Σου καί στήν δικαιοσύνη Σου.

«Σέ Σένα, Κύριε»!

Καί ὅταν θά ξεπροβοδίζεις μέσα στό φέρετρο τήν πιό λατρευτή σου ἀγάπη, βάδιζε μέ γενναιότητα, σάν νά πηγαίνεις δῶρο στόν πιό καρδιακό σου φίλο. Καί πές:
Αὐτή τήν ἀγαπημένη μου ψυχή, Σοῦ τήν προσφέρω σάν δῶρο.
«Σοί, Κύριε»!

Καί ὅταν σέ περικυκλώνουν σύννεφα δαιμονικά, θλίψεις, ἀρρώστειες καί δοκιμασίες, μήν ἀπελπίζεσαι. Ἀλλά πές: Στήν βοήθεια καί στό ἔλεός Σου καταφεύγω.
«Σέ Σένα, Κύριε»!

Καί ὅταν ὁ Ἄγγελος ἔλθει στήν ἐπιθανάτια κλίνη σου, μήν κλάψεις! Φίλος σου εἶναι!
Ἀλλά φρόντισε νά συγχωρηθῆς μέ τούς δικούς σου. Καί πές:
Τήν ψυχή μου τήν μετανοημένη, τήν παραδίδω στά χέρια Σου.
«Σέ Σένα, Κύριε»!

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

[toula]

Το θαύμα του Ντουρ Νταγ (Βουνό Στάσου)
Κατὰ τὸν 16ο αἰώνα (1536) στὴν Ἀλεξάνδρεια εἶχε γίνει ἕνα μεγάλο θαῦμα:
Στὴν Ἀλεξανδρινὴ Ἐκκλησία, ἐπὶ 75 χρόνια Πατριάρχης ἦταν «Ἰωακεὶμ ὁ πάνυ», δηλ. ὁ μέγας. Ἦταν ἐνάρετος, ταπεινός, ἁπλὸς καὶ ἀγαθὸς μὲ πολλὰ χαρίσματα πλουτισμένος καὶ κατὰ τὴ μακρόχρονη περίοδο τῆς Πατριαρχίας του, πολλὰ θαύματα δι’ αὐτοῦ ἐνήργησεν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ ἐποίμανε θεάρεστα τὸ πλήρωμα τῶν χριστιανῶν, κοιμήθηκε σὲ ἡλικία 135 χρόνων (ἴδε Ἀθαν. Ὑψηλάντη, βιβλ. «Τὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν»).
Στὶς ἡμέρες τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, ἕνας ὑπουργὸς τοῦ Σουλτάνου τῆς Αἰγύπτου, Ἑβραῖος τὴν καταγωγή, διέβαλε τοὺς χριστιανοὺς ὅτι στὸ εὐαγγέλιό τους λένε πολλὰ ψέματα καὶ διαστρέφουν μ’ αὐτὰ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καὶ τοὺς παίρνουν ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Προφήτη.
«Μεγαλειότατε, εἶπε στὸ Σουλτάνο ὁ ἑβραῖος, λένε πὼς ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του: «Ἐὰν ἔχητε πίστιν –ὡς κόκκον συνάπεως– καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσητε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται» καὶ «κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει» (Ματθ. ΚΑ’ 21, Μάρκ. ΙΣΤ’ 18).
Ὁ Σουλτᾶνος, ποὺ κι αὐτὸς ἀφορμὴ ζητοῦσε, μὲ «Φιρμάνι» διέταξε τὸν Πατριάρχη Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας νὰ ἀποδείξουν ἄν εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ ποὺ γράφει τὸ εὐαγγέλιό τους, καὶ πὼς ἄν, σύμφωνα μ’ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν, δὲν μεταθέσουν τὸ βουνὸ ποὺ εἶναι κοντὰ στὴν Πόλι τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ νὰ τὸ διατάξουν νὰ πάει νὰ σταθεῖ στὸ ἀπέναντι μέρος, θὰ βάλει γενικὴ σφαγὴ σ’ ὅλους τοὺς χριστιανούς.
Ὁ ἐνάρετος καὶ ἅγιος Πατριάρχης Ἰωακείμ, ποὺ διακρίνονταν γιὰ τὴ μεγάλη του πίστι στὸ Δεσπότη Χριστὸ καὶ στὰ ἀψευδὴ ἱερὰ λόγια τοῦ εὐαγγελίου, πῆγε στὸν τόπο ποὺ ὥρισε ὁ Σουλτάνος, ἔκαμε θερμὴ προσευχὴ καὶ δέησι στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, θυμίασε πρὸς τὴν κατεύθυνσι τοῦ βουνοῦ, ἔκαμε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε: «Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», καὶ ἀπευθυνόμενος στὸ βουνὸ εἶπε, σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, σήκω ἀπὸ τὸ μέρος αὐτὸ ποὺ εἶσαι καὶ νὰ πᾶς νὰ σταθεῖς στὴν ἀπέναντι παραλία τοῦ λιμανιοῦ. Μὲ τὸ λόγο αὐτὸν τοῦ Πατριάρχη, σηκώθηκε τὸ βουνὸ στὸν ἀέρα γιὰ νὰ πάει καὶ νὰ σταθεῖ ’κεῖ, ποὺ ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τὸ διέταξε ὁ Πατριάρχης.
Ὁ Σουλτᾶνος, ἅμα εἶδε τὸ βουνὸ νὰ σηκώνεται, νόμισε πὼς θἄπεφτε πάνω τους καὶ ἀπὸ τὸν πολὺ φόβο καὶ τρόμο ποὺ τὸν ἔπιασε, ἄρχισε νὰ φωνάζει: «Ντούρ – ντάγ, Ντούρ – ντάγ», δηλαδή, πές του νὰ σταματήσει, καὶ τὸ βουνό, μὲ προσταγὴ καὶ πάλι τοῦ Πατριάρχη, σχίστηκε σὲ τρία κομμάτια καὶ ἔπεσε στὴ θάλασσα, ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ μέχρι σήμερα βρίσκεται, στὴν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ τῆς Ἀλεξάνδρειας.
Σὲ συνέχεια, μὲ διαταγὴ τοῦ Σουλτάνου, ἔδωκαν στὸν ἁγιώτατο Πατριάρχη Ἰωακεὶμ νὰ πιεῖ φοβερὸ δηλητήριο, μὲ τὴν αὐστηρὴ σύστασι τοῦ Σουλτάνου, νὰ μὴ κάνει αὐτὰ «τὰ μάγεια» ποὺ κάνουν οἱ χριστιανοί, δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ λένε «Σταυρό» καὶ σημειώνουν μ’ αὐτὸ τὸ σῶμα τους ἢ τὰ ἀντικείμενα ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουν καὶ θὰ μεταχειριστοῦν.
Ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ, πῆρε τὸ δοχεῖο μὲ τὸ δηλητήριο στὰ χέρια του, καὶ ἀφοῦ ἔκανε πὼς τὸ περιεργάζονταν, μέσα του εἶπε θερμὴ προσευχὴ στὸν Πανάγαθο Θεὸ καὶ τότε γύρισε στὸ Σουλτᾶνο καὶ τὸν ρώτησε: «Μεγαλειότατε, ἀπὸ ποῦ θέλετε νὰ πιῶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο ποτό, θέλετε ἀπὸ δῶ, θέλετε ἀπ’ ἐκεῖ, θέλετε ἀπ’ ἀλλοῦ, ἀπ’ ὅπου θέλετε θὰ τὸ πιῶ», κι ἔτσι δείχνοντας μὲ τὸ στόμα του, ἀπὸ ποῦ νὰ τὸ πιεῖ, ἔκαμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ μὲ τὸ κεφάλι του, ἀφοῦ ἔδειξε τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ δοχείου, χωρὶς ὁ Σουλτᾶνος νὰ καταλάβει τὸν τρόπο ποὺ ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ.
Ὁ Σουλτᾶνος τοῦ ἀπήντησε, «ἀπὸ ὅποιο σημεῖο θέλεις πιέστο». Ὁ Πατριάρχης, ἤπιε τὸ δηλητήριο ὅλο, μόνον ἔμειναν λίγοι ἀφροὶ τοῦ δηλητηρίου στὸ ποτήρι, καὶ τότε εἶπε, ὁ Πατριάρχης στὸ Σουλτᾶνο: «Μεγαλειότατε, τώρα μὲ τὴ σειρά μου νὰ σᾶς ζητήσω μιὰ χάρι, θέλω βασιλιά μου, γιὰ νὰ καταλάβει ἡ μεγαλειότης σου κι ἐκεῖνος ποὺ ἑτοίμασε τὸ τρομερὸ αὐτὸ δηλητήριο καὶ σᾶς εἶπε αὐτὰ τὰ ψέματα ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, νὰ δοκιμάσει τὴ δύναμι τοῦ ποτοῦ αὐτοῦ καὶ νὰ πιεῖ ὁ (τάδε) ὑπουργός Σας, τὰ ὑπολείμματα αὐτὰ τοῦ δηλητηρίου».
Ὁ Ἑβραῖος ὑπουργός, ποὺ γνώριζε τὴ δύναμι τοῦ τρομεροῦ δηλητηρίου αὐτοῦ, δὲ δέχονταν νὰ τὸ πιεῖ, ἀλλὰ κατόπιν διαταγῆς τοῦ Σουλτάνου, ἐξαναγκάστηκε νὰ πιεῖ τὰ ξεπλύματα τοῦ ποτηριοῦ ποὺ εἶχε τὸ δηλητήριο, κι ἀμέσως ἅμα τὸ ἦπιε ἔσκασε καὶ ἔμεινε ἐπὶ τόπου νεκρός. Ἐνῶ ὁ Πατριάρχης, ποὺ ἤπιε ὅλο τὸ δηλητήριο, μὲ τὴ θερμὴ πίστι καὶ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔπαθε τίποτε καὶ ἔτσι ἐπαλήθευσε τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου καὶ θριάμβευσε ὁ χριστιανισμός.
Πηγή: (Από το βιβλίο «Γεροντικό του Αγίου Όρους» του Αρχιμαδρίτη Ανδρέα Θεοφιλόπουλου, σελ. 246-248)
Από iconandlight

[toula]

Όσο πιο σοφοί δείχνουμε μπροστά στους ανθρώπους, τόσο πιο χαζοί αισθανόμαστε προς τον εαυτό μας.
Όσο πιο πολύ εξαίρουμε τις αρετές μας μπροστά στους ανθρώπους, τόσο πιο δυνατά τονίζονται προς τους ίδιους μας τους εαυτούς ανάλογες αδυναμίες και ελαττώματα.
Ένας στρατιώτης εξομολογήθηκε στον φίλο του, ότι όποτε εξήρε στην παρέα και περιέγραφε τον ηρωισμό του στον πόλεμο, στη συνείδησή του ακαταμάχητα σπρώχνονταν εικόνες απ’ όλες τις ήττες και αθλιότητες της ζωής του.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

Πολλές φορές δινόμαστε απομακρυσμένοι από το κέντρο μας. Δηλαδή από την αλήθεια του εαυτού και της ψυχής μας. Ο Χριστός μας λέει ότι θα πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον ως τον εαυτό σου. Που σημαίνει δυο πράγματα: οτι πρέπει να αναγνωρίσεις τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού σου και από την άλλη να τον αγαπήσεις. Τότε μονάχα η αγάπη που δίνεις στο άλλον έχει υγεία. Δηλαδή δεν είναι χρηστική και χειριστική ή δεν είναι θυματοποιημένη και εξαρτησιακή.
Η αγάπη δεν μπορεί να είναι προϊόν ενοχής. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα τον λυπάσαι, νιώθεις θύμα ή εξάρτηση. Διότι όταν αισθάνεσαι ένοχος για κάθε τι που του συμβαίνει τότε δεν τον αγαπάς, απλά μεταφράζεις τα πάντα στο χώρο που ζεις και αναπνέεις σε ευθύνη δική σου. Ακόμη και την συναισθηματική ή σωματική απομάκρυνση σας.
Η αγάπη όμως είναι φως, ούτε ενοχή, ούτε λύπηση, πολλω δε μάλλον φόβος. Η αγάπη είναι πράξη ελευθερίας. Μοίρασμα ομορφιάς. Δεν αγαπάμε επειδή "πρέπει" αλλά γιατί "θέλουμε"
και επιλέγουμε να αγαπήσουμε κάποιον και να μοιραστούμε μαζί του ολάκερη της ζωής μας.
Καμία υγιής σχέση δεν μπορεί να κτιστεί και ν΄ ανθίσει πάνω στην λύπηση, τον φόβο και την ενοχή. Δεν μένουμε μαζί με κάποιον ή κάποια επειδή νιώθουμε ενοχές ή λύπηση.
Αλλά επειδή τον θαυμάζουμε, μαζί του εξελισσόμαστε,
αλληλοσυμπληρωνόμαστε, μας δίνει και του δίνουμε, μας γεμίζει και τον γεμίζουμε, αγαπάμε το φως και τα σκοτάδια του, είμαστε σε μια συνεχή δημιουργική αλληλεπίδραση, σε συνεχή μαθήματα ζωής και θανάτου.
Είμαι μαζί με τον άλλον, όχι γιατί είναι τέλειος αλλά γιατί είναι ωραίος, για μένα, την ψυχή και το κορμί μου είναι σημαντικός και μοναδικός. Σε συνθήκες θανάτου εκείνος μου μεταφέρει μικρές καθημερινές εκπλήξεις ζωής. Όχι δεν είναι ο Θεός μου, αλλά είναι ένας σημαντικός σύντροφος που αξίζει να ζω μαζί του, το δώρο που λέγεται ζωή.
-π. Λίβυος-

[toula]

https://www.youtube.com/watch?v=lC2nC7S ... E%BF%CF%82

Παναγία η Πλατυτέρα των Ουρανών - π. Λίβυος

[toula]

Στον Θεό αρέσει περισσότερο η ταπείνωση και η μετάνοια για το κακό που κάναμε, πάρα η υπερηφάνια για το καλό που κατορθώσαμε.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

Μία σκέψη μετανοίας μας αρκεί για να κατευνάσει την οργή του Θεού· διότι ο Θεός δεν οργίζεται με τους ανθρώπους όπως οργίζεται ένας που εχθρεύεται, αλλά η οργή Του προς τους ανθρώπους είναι όπως του πατέρα προς τα παιδιά του.
Η οργή Του είναι στιγμιαία ενώ το έλεός Του άπειρο και αιώνιο.
Ο Χριστός είναι κοντά στον καθένα από εσάς, είναι πιο κοντά και από τον αέρα που εισέρχεται στους πνεύμονές σας, είναι πιο κοντά και από το αίμα στην καρδιά σας.
Σταθείτε μπροστά Του έχοντας ντροπή και «ξεπλύνετε» την ψυχή σας με μετάνοια και θα τον δείτε!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
(«Ὁμιλίες καὶ Μελέτη γιὰ τὰ σύμβολα καὶ σημεῖα»,ἐκδ. “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”,Θεσ/νίκη 2014, σελ. 67 ἑπ. ).

[toula]

"Το φως ήρθε στον κόσμο και δεν το δέχτηκες."
Και ενώ εμείς αγωνιζόμαστε πραγματικά να ζήσωμε χριστιανική ζωή, ενώ παλεύομε να γίνωμε λαμπάδες εις τον Χριστόν αναμμένες, οι άλλοι άνθρωποι ζουν χωρίς ιδανικά στην ζωή τους, χωρίς οραματισμούς πνευματικούς, απησχολημένοι με τα μικρά και τα μάταια.
Και όμως μερικές φορές τους ανθρώπους αυτούς εμείς τους ζηλεύομε.
Να ζηλεύουν οι καλεσμένοι του ουρανού, οι διαλεγμένοι για να ζήσουν με τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και τους αγίους, να ζηλεύουν τους ανθρώπους της γης!
Όχι, δεν πρέπει να είμαστε εμείς έτσι. Μέσα στο ψέμα κυλάει η ζωή τους.
Θυμάμαι εκείνον τον Γάλλο φιλόσοφο, που τον ρώτησαν τι σκέπτεται για την ζωή του. Και αυτός απήντησε ότι δεν σκέπτεται τίποτε. Τον ρώτησαν:
- Σε απασχόλησε ποτέ ο ουρανός;
Ο Θεός;
- Όχι, ποτέ, απήντησε εκείνος.
Και όμως, αυτός που δεν απησχολείτο ποτέ με τον Θεόν, κοιτάξτε με τι απησχολείτο στην ζωή του.
Κάποτε τον ρώτησαν:
- Έχεις δύσκολες στιγμές στην ζωή, αγωνίες, προβλήματα, στιγμές που σε πιάνει φόβος;
- Είναι πολλές οι στιγμές που μου δημιουργούν ένα ψυχικό άγχος, είπε ο φιλόσοφος, και τις στιγμές εκείνες, για να παρηγορηθώ, γυρίζω πίσω στα βατράχια μου.
Ο φιλόσοφος απαξιούσε να κοιτάξη τον Θεόν. Απησχολείτο με τα βατράχια του, που τα έτρεφε για να παρηγοριέται στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.
Καημένε φιλόσοφε, θα έρθη μία ημέρα που και συ μαζί με τον Γερμανό συνάδελφό σου θα πης:
Αλλοίμονο, κουράστηκα από όλα αυτά. Προς τι όλοι οι πόθοι και οι στεναγμοί;
Εβδομήντα πέντε χρονών ήταν και ακόμη ζούσε μέσα στην αμαρτία.
Και όταν πεθάνης, θα ζήτησης όπως εκείνος: Φως, περισσότερο φως.
Το φως ήρθε στον κόσμο και δεν το δέχτηκες.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.
Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως.

[toula]

Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την θεία Χάρη.
Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή.
Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή.
Βλέπεις τί είπε;
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» .
Δεν είπε «ο υπομείνας εις …θέρος!».
Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;…
Να προσέχουμε να μη χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας.
«Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» , λέει το Ευαγγέλιο.
Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

[toula]

Να έχετε όλοι σας υπομονή.
Δεν έχω τώρα τη δύναμη να σας εμπνεύσω για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας.
Δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτό το φαινόμενο:
κάποιοι, βλέποντας τον Χριστό «καθώς εστι», γίνονται αιχμάλωτοι Του και δεν μπορούν πλέον να Τον εγκαταλείψουν.
Βαδίζει προς τη Γεθσημανή, πρέπει να Τον ακολουθήσουν.
Ανεβαίνει στον Γολγοθά, πρέπει να Τον ακολουθήσουν.
Πρέπει να αναλογισθούμε από τη μια τη διαφορά και από την άλλη την ομοιότητα με τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας.
Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, αυτή η πάλη για να προσελκυσθεί ο κόσμος προς τον ουράνιο Πατέρα συνοδευόταν από θείες εκδηλώσεις και θαύματα.
Τώρα δεν γίνονται τέτοια θαύματα, αλλά κάποιες προφητείες των Πατέρων της ερήμου, που χρονολογούνται από τον τέταρτο αιώνα, διατηρούνται ακόμη και αναφέρονται στο μέλλον της ζωής των μοναχών.
Λένε ότι μεγάλες θλίψεις θα σταλούν στους μοναχούς των τελευταίων καιρών, κατά τους οποίους ο Θεός θα αποκρύψει την αληθινή αξία του κάθε πιστού Του και από τον κόσμο και από αυτούς τους ίδιους.
Λένε ακόμη ότι δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε, εξαιτίας της στάσεως του Θεού που θα φαίνεται σαν α μην ενδιαφέρεται για τις προσευχές μας.
Προσευχόμαστε, αλλά Εκείνος δεν απαντά.
Οι Πατέρες λένε ότι αυτοί που θα διατηρήσουν την πιστότητα τους στον Χριστό, θα είναι πιο μεγάλοι από εκείνους που ανάσταιναν νεκρούς κατά τους πρώτους αιώνες.
Αυτού του είδους οι προφητείες μας ενθαρρύνουν να υποφέρουμε όλες τις δυσκολίες της εποχής μας, που είναι πιο αποκαλυπτική από όλες τις προηγούμενες…
«Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, σελ. 301-2, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014