Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ἡ πλειο­νότητα τῶν κριτῶν μου ποτέ δέν μέ εἶδαν, καί ἀκόμη περισσό­τερο, ποτέ δέν μίλησαν μαζί μου∙ οὔτε κἄν πῆγαν ποτέ σέ ἐκκλησία νά προ­σευχηθοῦν.
Ἀπό τήν ἀρχή ἀκόμη τῶν προσπαθειῶν μου νά οἰκοδομήσω κάτι σάν μοναστήρι, δέν εἶχα καμία βοήθεια ἀπό κανέναν.
Γιά μένα ὡς μοναχό, στό ἐπίπεδο τῆς σωτηρίας, εἶναι «ὠφελι­μότερο» νά μέ συκοφαντοῦν, γιατί συχνά στήν ὁδό αὐτή διαφυ­λάττεται τό πῦρ τῆς προσευχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν βυθίζει στά βαθειά νερά τῆς ταπείνωσης.
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

[toula]

Και αν πολλές φορές μείνεις πληγωμένος στον πόλεμο, μην αφήσεις ποτέ σου τα όπλα, ούτε να φύγεις· τέλος πάντων, για να παρακινήσαι να πολεμάς γενναία, πρέπει να γνωρίζεις, ότι αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να τον αποφύγει κανένας άνθρωπος, είτε στη ζωή είτε στο θάνατο· και όποιος δὲν πολεμάει για να νικήσει τα πάθη και τους εχθρούς του, αναγκαστικά πρέπει να συλληφθεί από εδώ ή από εκεί και να πεθάνει.
Γι᾿ αυτό, πρέπει να πολεμάμε γενναία και πάντα, γιατί έχουμε να κάνουμε με τέτοιους εχθρούς, οι οποίοι τόσο πολύ μας μισούν, που δεν είναι δυνατόν να ελπίζουμε ποτέ από αυτούς ούτε ειρήνη, ούτε διωρία ή καμία ανακωχή και κατάπαυση του πολέμου.
Γιατί καλό ήταν από την αρχή να μην ανοίξουμε πόρτα και να βάλουμε τους εχθρούς και τα πάθη μέσα στην ψυχή και καρδιά μας· αφού όμως τους βάλαμε μία φορά, δεν μπορούμε πια να αδιαφορήσουμε, αλλά πρέπει να πολεμάμε για να τους βγάλουμε, επειδή αυτοί είναι αναιδείς και αδιάντροποι, δεν βγαίνουν με άλλον τρόπο παρά με τον πόλεμο.
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

Τον Ιερό Χρυσόστομο, όταν κάποιοι τον
απειλούσαν, ότι θα φύγουν λόγω της αυστηρότητας του κηρύγματός του, τους απαντούσε: ''Όποιος θέλει να φύγει, όποιος θέλει να εγκαταλείψει, δεν ανέχομαι κανέναν.
Όταν πρόκειται να κριθώ επί του βήματος του Χριστού, μακριά μου θα στέκεστε όλοι και η χάρη που μου ζητάτε να σας κάνω, (δηλ. να μην απαιτώ την εφαρμογή των εντολών του Χριστού), δεν θα με γλιτώσει από τις ευθύνες.''

[toula]

"Δέν υπάρχει καλύτερη συντροφιά από τό νά νιώθει κανείς τήν παρουσία τού Χριστού οποιαδήποτε στιγμή, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις.
Εκείνος άλλωστε είναι πανταχού παρών, είναι σέ κάθε μέρος.
Κανένας άνθρωπος δέν είναι μόνος του, ακόμη κι αν εξωτερικά φαίνεται έτσι.
Ό Χριστός είναι ό ίδιος, σέ όλους τούς αιώνες.
Είναι άχρονος, αναλλοίωτος καί αμετάτρεπτος.
Τό μυστήριο του Σταυρού τού Χριστού καί τού δικού μας σταυρού, συναντώνται.
Ό Χριστός έχει μόνο αγάπη γιά μάς, ό Χριστός είναι αγάπη, ακόμη κι ή δικαιοσύνη Του είναι αγάπη.
Ή πιό όμορφη παρέα είναι ό Χριστός."
πατήρ Ανανίας Κουστένης(+)

[toula]

Ἄν ἀφήσει ἐλεύθερο τόν σατανᾶ ὁ Θεός, τότε ἡ θέση μας θά ἦταν τραγική.
Τοῦ ἐπιτρέπει τόσο μόνο νά ἐπέμβει, ὅσο ὁρίζει Ἐκεῖνος, πού εἶναι ὁ παιδαγωγός τῆς ψυχῆς μας. Αὐτοί πού προχώρησαν στήν ἀρετή φυλάχτηκαν ἀπό τή θεία δύναμη καί ἐδίωξαν ἀπό τή ψυχή τούς τά καταστρεπτικά πάθη.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ἔχει σοβαρό πειρασμό, γιά νά μήν ὑπερηφανεύεται.
Τοῦ δόθηκε «σκόλοψ τῇ σαρκί, ἵνα μή ὑπεραίρεται».
Ἀκόμη ἀπό τούς πειρασμούς ἀποκτᾶ κανείς καί πίστη.
Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

[toula]

Ο Απόστολος Παύλος, κλείνοντας την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους, αφήνει στην ρύμη του λόγου του τρία μηνύματα πολύτιμα και για εκείνους και για εμάς, τα οποία δείχνουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα εκκλησιαστική ζωή.
Το πρώτο είναι ότι χρειάζεται να μένουμε στέρεοι στην πίστη.
Δεν είναι μόνο η δογματική πλευρά της.
Είναι, κυρίως, η εμπιστοσύνη στον Θεό και στο θέλημά Του, εκείνη η βαθιά ελπίδα ότι ο Κύριος δεν μας ξεχνά και δίνει πάντοτε αυτό που είναι το καλύτερο για μας, αφού εμείς καταβάλλουμε τους δικούς μας κόπους.
Το δεύτερο είναι ότι καλούμαστε να αναζητούμε εκείνους τους ανθρώπους της πίστης, οι οποίοι, μέσα από την διακονία της αγάπης και της αλήθειας, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού και ξεκουράζουν τις ψυχές των ανθρώπων.
Κι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την εμπιστοσύνη μας και την αναγνώρισή μας.
Η ευγνωμοσύνη δηλαδή, μια αρετή που δυστυχώς λείπει ιδιαιτέρως από τους καιρούς μας, είναι ένα στοιχείο που φανερώνει τη γνήσια πνευματική πρόοδο.
Το τρίτο είναι η αυστηρή προτροπή-εντολή του αποστόλου προς τους Κορινθίους: όποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας.
Ο Παύλος μάς υπενθυμίζει ότι η μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή είναι δώρο του Θεού, αλλά δεν εμπίπτει στην κατηγορία του δικαιώματος. Έχει ως προϋπόθεσή της την αγάπη στον Χριστό. Δεν είναι θρησκευτικό καθήκον.
Δεν είναι παράδοση.
Δεν είναι «για το καλό», δεν είναι «όποτε έχουμε ανάγκη».
Τέτοιες αντιλήψεις και νοοτροπίες, τις οποίες συναντούμε συχνά στη ζωή μας και στην εποχή μας, κάποτε μπορεί να αγγίζουν κι εμάς, δεν είναι αυτό που η Εκκλησία ζητά.
Προϋπόθεση είναι η αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού.
Αυτά τα μηνύματα γίνονται υπομνήσεις προς όλους μας, να λειτουργεί η πίστη στη ζωή μας ως εμπιστοσύνη, να ευχαριστούμε και να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους εκείνους που αναπαύουν τις καρδιές μας, που σημαίνει να είναι η καρδιά μας ανοιχτή στην αγάπη, και να μη θεωρούμε την μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας δικαίωμα, αλλά απόρροια της αγάπης μας προς τον Χριστό.
Ας μην είμαστε χριστιανοί του ονόματος μόνο ή κατ’ έθιμον, αλλά χριστιανοί της πίστης και της πράξης.
Διότι ό,τι λαμβάνουμε εν αγάπη, καλούμαστε εν αγάπη να το αντιπροσφέρουμε σε κάθε περίσταση και σε κάθε πρόσωπο.
Αυτή ας είναι και η χριστιανική μας
αυτοσυνειδησία.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Ο Κύριος επιτρέπει να μας συμβαίνουν κάθε είδους γεγονότα ενάντια στο θέλημά μας, διότι αν συνεχώς πήγαιναν τα πράγματα όπως τα θέλαμε, δεν θα προετοιμαζόμασταν για τη Βασιλεία των ουρανών.
Ούτε ο ουρανός, ούτε η γη θα κάνει δεκτούς όσους επιμένουν στο θέλημά τους.
Ο Θεός έχει ένα θείο σχέδιο για τον καθένα από μας, και εμείς πρέπει να υποταχθούμε σ’ αυτό. Πρέπει να αποδεχτούμε τη ζωή όπως μας δίνεται, χωρίς να ρωτάμε, «γιατί σε μένα».
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

[toula]

Το μαρτύριο του παπά Κωνσταντίνου Κούνουπα στη σφαγή της Χίου το 1822
Τον καιρό της Σφαγής, εφημέριος στο χωριό της Κυδιάντας ήταν ο παπά Κωνσταντίνος Κούνουπας. Όταν άρχισαν τα γιουρούσια των Τούρκων προς την ύπαιθρο ο ιερέας αιχμαλωτίστηκε, οι Τούρκοι του πέρασαν χαλινάρι σα να ήταν υποζυγιο και γονατιστό τον οδήγησαν προς τη Χώρα.
Εκεί στην Βρύση του Πασά, ο παπά Κουνουπας κατέρρευσε από την βασανιστική πορεία και κάτω από τους πλατανους της Δασκαλόπετρας του αφαίρεσαν τα χαλινάρια και τον αποκεφάλισαν.
Αυτά μας διασώζει, μαζί με πλήθος παρόμοιων μαρτυριών, ο ιστοριοδίφης της Σφαγής, παπα-Μάρκος Αγ. Βασιλάκης.
Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες η αποτομή του έλαβε χώρα στο Κάστρο και το σώμα του πετάχτηκε στα Ταμπάκικα απ όπου το περισυνελλεξαν χωριανοί και το έθαψαν πλάι στο ναό του Αγίου Ιωάννου Κυδιάντας.
Το έτος 1960 κατά τη διάρκεια εργασιών στον αυλόγυρο του ναού, αποκαλύφθηκε ο τάφος του και όλοι εξεπλάγησαν με το μέγεθος των οστών του που δήλωνε άνθρωπο μεγαλόσωμο.
Η ταυτότητα του πιστοποιήθηκε από ένα κεραμίδι που βρέθηκε μαζί με το λείψανο, πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένα τα γράμματα Κ.Κ. (Κωνσταντίνος Κουνουπας).
Δυστυχώς, σήμερα είναι άγνωστο πού βρίσκονται.
Ο μικρός γιός του ιερομάρτυρα ακολούθησε τα κοπάδια των αιχμαλώτων που οδηγούνταν για πούλημα στη Χώρα, αγοράστηκε από κάποιον Πασά ο οποίος τον ανέθρεψε σαν δικό του παιδί στην Κωνσταντινούπολη.
Στην ηλικία των είκοσι ετών το παιδί βρέθηκε σαν φοροεισπρακτορας στην Χίο και μάλιστα στο χωριό του την Κυδιάντα.
Ποιός ξέρει τι είδε, τι οσμίστηκε, τι άγγιξε και στην ψυχή του ξύπνησαν θολές εικόνες και μνήμες.
Τα γκρίζα, απόκρημνα βουνά, οι δύο εκκλησίες του χωριού ένθεν και ένθεν της βαθειάς ρεματιάς, τα σπίτια.
Ένα όνομα πέρασε σαν σαΐτα από το μυαλό του, αυτό μόνο είχε γραφτεί κάπου βαθειά μέσα του και πότε πότε οι τρεις συλλαβές του ηχούσαν στο νου του: Ελένη...Ελένη (Το όνομα της αδερφής του που ήταν σχεδόν συνομήλική του).
Ζαλισμένος, με τη γλώσσα δεμένη, δε γνώριζε ελληνικά, πρόφερε το όνομά της στους εντρομους συγχωριανούς και με νοήματα ζήτησε να τη φέρουν μπροστά του.
Αναζήτησαν την κοπέλα και άσπρη σαν το πανί απο τον τρόμο της την οδήγησαν στον φοροεισπράκτορα.
Φώναξαν και άνθρωπο που γνώριζε τούρκικα για να βοηθήσει στη συνεννόηση.
Το μόνο που τον ρώτησε πως μεταφράζεται στα ελληνικά η λέξη kardes (αδελφός).
Πήρε την αδερφή του παράμερα και ψιθύρισε στ' αυτί της: "αντερφός".
Για τα υπόλοιπα δούλεψαν τα μάτια, τα τρεμάμενα χείλη, οι θάλασσες των δακρύων, τα πισωπατήματα της αμφιβολίας, το ζόρισμα του νου να θυμηθεί πράγματα.
Κι η Ελένη θυμήθηκε πως σαν ήταν μικρός ο αδερφός της είχε πέσει απ το γαϊδουράκι τους και είχε κάμει ενα σημάδι στο καλάμι του ποδιού του.
Ζήτησε από τον αδερφό της να της το δείξει..
Κι άλλα δάκρυα, τώρα κι αγκαλιάσματα και σφιξιματα και χτυποκάρδια και φιλήματα..ήταν ο μικρός της αδερφός, το σκλαβί που το πήραν στη Σφαή.
Όρκισε την αδελφή του να μην μιλήσει σε κανένα κι έφυγε από το χωριό με σχέδιο.
Επιστρέφοντας στην Πόλη βρήκε τον θετό του πατέρα νεκρό κι έκαμε υπομονή μέχρι να κλείσει και τα μάτια της θετής μητέρας του.
Ύστερα, ελεύθερος πια, επέστρεψε στην Κυδιαντα την ημέρα που γιόρταζε η Παναγιά η Περασιά (ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΎΓΟΥΣΤΟ).
Στο πανηγύρι είδε μια κοπέλα από το Βροντάδο που πολύ γρήγορα την παντρεύτηκε και απόκτησε μαζί της τρία αγόρια και επτά κορίτσια.
Το όνομά του πλέον Σταμάτιος Κωνσταντίνου Παππάς (όχι Κουνουπας αλλά Παπάς για να θυμάται τον μάρτυρα πατέρα του).
Άνθρωπος αψύς, απότομος αλλά καλόκαρδος, όσο περνούσαν τα χρόνια μια έγνοια του έτρωγε την καρδιά.
Αν θα τον συγχωρέσει ο Θεός που έγινε Τούρκος και πρόδωσε την πίστη του.
Μα υπάρχει τίποτα που να μην σχωράει ο Θεός σαν μετανοιωνεις αληθινά;
Σαν πέθανε, ύστερα από κάποια χρόνια, τα παιδιά του κάμανε την ανακομιδή του.
Ένας βασιλικός είχε φυτρώσει στο μνήμα του και η ρίζα του έφθανε ως την καρδιά του.
Στάθηκε ο γενάρχης της οικογένειας των Παπάδων.

[toula]

Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι.
Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό.
Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.
Μελετήστε τις ζωές των μεγάλων Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας και θα ανακαλύψετε πως στην αρχή της Αγιότητάς τους, μετανόησαν. Χωρίς Μετάνοια, δεν υπάρχει χριστιανισμός.
Ο Θεός επιτιμά και ο Θεός πάλι ευδοκεί σε αγαλλίαση.
Μία σκέψη μετανοίας μας αρκεί για να κατευνάσει την οργή του Θεού· διότι ο Θεός δεν οργίζεται με τους ανθρώπους όπως οργίζεται ένας που εχθρεύεται, αλλά η οργή Του προς τους ανθρώπους είναι όπως του πατέρα προς τα παιδιά του.
Η οργή Του είναι στιγμιαία ενώ το έλεός Του άπειρο και αιώνιο.
Προτείνω λοιπόν, σε όλους, και σε εμένα και σε εσένα την μετάνοια.
Επειδή όλες οι μέρες μας πάνω στην γη είναι μέρες πριν τον θάνατό μας.
Και γι’ αυτό τον λόγο οι προφήτες και οι διδάσκαλοι της πίστεως και της καλοσύνης, ακούραστα καλούσαν σε μετάνοια όλους τους ανθρώπους.
Γιατί ο θάνατος έχει το δικό του ρολόι, το οποίο δεν συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων.
Όταν εμείς λέμε για κάποιον πως είναι νωρίς, ο θάνατος λέει: «ήρθε η ώρα».
Όταν όμως λέμε: «ήρθε η ώρα», εκείνος απαντά: «είναι νωρίς».
Αν βάλουμε, έστω μιαν αρχή, με σταθερή απόφαση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν χρειάζεται πλέον να φοβόμαστε πόσο μπορεί να μας αδικήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος.
Διότι, όποιος αληθινά αρχίζει να ζει σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού, βρίσκει ότι καθετί που παθαίνει από άλλους ανθρώπους είναι προς το συμφέρον του και προς δόξαν του Θεού!
Ιδιαιτέρως μάλιστα, δεν πρέπει κανείς να φοβάται μήπως αναγκαστεί να μετακινηθεί από έναν τόπο που αγαπά σε άλλον που δεν επιθυμεί.
Αν μας συμβεί τέτοια περίπτωση, αντί να πέσουμε σε άκαρπη μεμψιμοιρία και μάταιο φόβο, καλύτερα ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας.
Τι κακό έπαθε ο Ιωσήφ από τις φθονερές πράξεις των αδελφών του;
Μήπως δεν δοξάστηκε τελικά, μετά από την ακούσια αναχώρηση του στην Αίγυπτο;
Δεν σωθήκαν από την πείνα οι αδελφοί του και δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για όλα τα μετέπειτα θαυμαστά που εργάστηκε ο Θεός δια του Μωυσή στην Αίγυπτο και στην έρημο;
Οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί εξόριζαν συχνά τους ορθοδόξους χριστιανούς σε περιοχές βαρβαρικών λαών.
Όμως τι πέτυχαν με αυτό;
Μήπως κατέστρεψαν την Ορθοδοξία; Όχι!
Μάλλον την ενδυνάμωσαν έτι περισσότερο, την εδραίωσαν στις ψυχές των διωκομένων χριστιανών και τη διέδωσαν ευρύτερα, ανάμεσα στους βαρβαρικούς λαούς.
Ο φαύλος αιρετικός Λούκιος εξόρισε τον αοίδιμο άγιο Μακάριο, μαζί με αρκετούς ακόμη Ταβεννησιους συνασκητες του, από την Αίγυπτο, σε ένα νησί όπου όλος ο πληθυσμός προσκυνούσε τα είδωλα.
Μολαταύτα, με τα διδάγματα και τα παραδείγματα των αγίων αυτών πατέρων, ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού έσπευσε να βαπτιστεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι το νησί αυτό αργότερα ονομάστηκε ‘’Νησί της Μετανοίας’’.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

Καί συνέβη, ὅπως λέει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής, τό ἑξῆς: «Μόλις ἄκουσε ἡ Ἐλισάβετ τό χαιρετισμό τῆς Μαρίας, σκίρτησε ἀπό χαρά μέσ’ τήν κοιλιά της τό βρέφος» (Λουκ. 1, 41).
-Ὤ Ἰωάννη, μακαριστό βρέφος, ἀκοίμητο ἔμβρυο! Ἐνῶ ἀκόμα βρισκόσουν στήν κοιλιά τῆς μητέρας σου, πῶς ἔνιωσες τί γίνεται στόν κόσμο; Ἐνῶ ἀκόμα δέν εἶχες τελειωθεῖ πῶς παρουσιάζεσαι ὑπερτέλειος; Πῶς ἔξι μόλις μηνῶν ἔμβρυο, ἐκφράστηκες σάν σοφός γέροντας; Πῶς χωρίς ἀκόμα νά μπορεῖς νά διανοηθεῖς φάνηκες τόσο συνετός; Πῶς μίλησες μέ τόση εὐφράδεια, ἐνῶ ἀκόμα δέν μποροῦσες νά ἀρθρώσεις λέξη; Πές μας, πές μας λοιπόν, πῶς ἐνῶ βρισκόσουν ἀκόμη στή σκοτεινή χώρα τῶν μητρικῶν σπλάχνων, χωρίς νά βλέπεις, χωρίς ν’ ἀκοῦς, χωρίς νά ἔχεις ἀρθρώσει ἀκόμα μιά λέξη, χωρίς νά ἔχεις κάνει ἀκόμα οὔτε ἕνα βῆμα, χωρίς νά ἔχεις ἀκόμα σκάσει τό πρῶτο χαριτωμένο παιδικό χαμόγελο, πῶς βλέπεις τόσο καθαρά ὅσα δέν μποροῦν νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι; Πῶς ἔχεις μιά τόσο σοφή γνώση; Πῶς θεολογεῖς; Πῶς σκιρτᾶς χαρούμενα; Γιατί χαίρεσαι τόσο πολύ; Ἀπάντησέ μας, ἀπάντησέ μας, πανθαύμαστε!
-Μεγάλο, λέει, τό μυστήριο πού συντελεῖται καί δέν μπορεῖ νά τό συλλάβει νοῦς ἀνθρώπινος αὐτό πού διαδραματίζεται. Ἄν καί εἶμαι ἁπλός ἄνθρωπος ἐπιτελῶ παράδοξα πράγματα, γιά νά φανερώσω Ἐκεῖνον πού πρόκειται ὡς Θεάνθρωπος νά ὑπερβεῖ τούς ὅρους τῆς φύσης. Βλέπω μολονότι εἶμαι ἀκόμα ἔμβρυο, γιατί αἰσθάνομαι κοντά μου νά κυοφορεῖται ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Ἔχω τή δυνατότητα νά ἀκούω ἐπειδή γνωρίζω πολύ καλά τά πάντα καί ἐπειδή γεννιέμαι γιά νά εἶμαι ἡ φωνή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Κράζω μέ ὅλη μου τή δύναμη, γιατί νιώθω νά σαρκώνεται ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Πατρός. Σκιρτάω, γιατί αἰσθάνομαι νά παίρνει ἀνθρώπινη μορφή ὁ Ποιητής ὅλης τῆς κτίσης. Χαίρομαι μέ ὅλη μου τήν ψυχή, γιατί λογίζομαι ὅτι σαρκώνεται ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Σᾶς ἀναγγέλλω τήν ὥρα πού ὁ Θεός ἔρχεται σάν ἄνθρωπος στόν κόσμο. Τρέχω μπροστά, πρίν φτάσει Ἐκεῖνος ἀνάμεσά σας, σάν κορυφαῖος τοῦ δοξολογικοῦ χοροῦ σας καί σάν τόν Δαυίδ λοιπόν σᾶς παραγγέλλω προφητικά: Ἀρχίστε τό τραγούδι, πάρτε καλόηχο τύμπανο, ψαλτήρι καί κιθάρα. Τραγουδῆστε, ψάλτε γι’ Αὐτόν, ὑμνεῖστε ὅλο του τό μεγαλεῖο πού βρίσκεται σέ ὅσα θαυμάσια ἐπιτελεῖ.
— Ἄρα λοιπόν Ἰωάννη, σηκώθηκες πάνω ἀπ’ τά ἐπίγεια καί ἀξιώθηκες νά ἀντικρύσεις τά οὐράνια; Ξεπέρασες καί αὐτές τίς ἀγγελικές δυνάμεις πού ὑπῆρχαν πρίν ἀπό τή δημιουργία τοῦ ὁρατοῦ κόσμου; Πῶς λοιπόν τιμήθηκες μέ τό ἀξίωμα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων, ἐνῶ δέν πλάστηκες ἄγγελος; Καί πῶς ἀγέννητος ἀκόμα, μᾶς ἐμήνυσες καί μᾶς προανάγγειλες μέ ἄμεση θεϊκή ἔμπνευση ἐκεῖνο πού καί γιά τούς ἀγγέλους ἀκόμα ἦταν ἄγνωστο καί ἀδίδακτο;
-Δέν προσπάθησα ν’ ἀνέβω σέ φανταστικά ὕψη. Οὔτε περπάτησα πάνω στά σύννεφα, οὔτε ξεπέρασα τούς οὐρανούς, οὔτε ἀνέβηκα πιό ψηλά ἀπό τίς τάξεις τῶν φλογερῶν καί ἀσώματων ἀγγέλων. Κανένας ἄς μή φανταστεῖ κάτι τέτοιο. Ἀλλά μάθετε ὅτι Αὐτός πού βρίσκεται πάνω ἀπ’ ὅλα καί μένει στούς Πατρικούς κόλπους μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, χωρίς νά χωριστεῖ ἀπό τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα διέφυγε τήν προσοχή —καί αὐτῶν ἀκόμα τῶν πύρινων λειτουργῶν του— καί εἰσῆλθε στή μήτρα τῆς «ἀειπαρθένου» Μαρίας, σάν σέ ἄλλο οὐρανό. Αὐτός λοιπόν, μοῦ φανερώθηκε καί μέ μύησε σ’ αὐτά τά θεϊκά μυστήρια. Εἶμαι λοιπόν κήρυκας τοῦ βρέφους. Διαλαλῶ ὅτι «γεννήθηκε παιδί γιά χάρη μας καί μᾶς δόθηκε σάν δῶρο Αὐτός πού εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός», ὅπως λέει καί ὁ μεγάλος προφήτης Ἡσαΐας (Ἡσ. 9, 6). Γεννήθηκα ἀπό μήτρα στείρα, γιατί πρόκειται νά γεννηθεῖ παιδί ἀπό μάνα παρθένο.
Πόσο ὑπερφυσικά πράγματα, πόσο παράδοξα θαύματα εἶναι αὐτά, πού χαρούμενα μᾶς μηνύει σήμερα τό ἀγέννητο ἀκόμα βρέφος! Πόσο πρωτοφανῆ μηνύματα θεολογώντας μᾶς προανάγγειλε ὁ γιός τῆς Ἐλισάβετ!
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ