Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η εποχή μας δεν μπορεί να διακρίνει πάντοτε τι σημαίνει αγάπη.
Την ταυτίζει όχι απλώς με την ανοχή της κακής συμπεριφοράς του άλλου ανθρώπου ή της ιδιορρυθμίας του, αλλά και με την καλλιέργεια μιας ενοχικής τάσης ότι «πρέπει» να είμαστε μαζί του, διότι η αγάπη όλα τα αντέχει.
Στην πραγματικότητα, η εποχή μας έχει αφήσει κατά μέρος τη σύνδεση αγάπης και αλήθειας, ενώ προσπαθεί να επιβάλει σε όλους να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν χρειάζεται να αλλάξουμε σε κάποια σημεία, τα οποία δυσκολεύουν τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.
Έτσι, δικαιολογούμε και δικαιολογούμαστε, με αποτέλεσμα να μη φταίμε ποτέ και για τίποτα και εάν αισθανθούμε την ανάγκη να αποδοκιμάσουμε μια συμπεριφορά, αυτό να εκλαμβάνεται ότι είναι και αποδοκιμασία του προσώπου που την παρουσιάζει.
Ο ασκητικός λόγος είναι και πάλι πολύτιμος.
Δεν είναι αιτία ενοχής η απόφασή μας να μην έχουμε δοσοληψίες μα ανθρώπους που είναι φιλόνικοι, διότι κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε κι εμείς να φιλονικήσουμε.
Με ανθρώπους που θέλουν να επιβάλουν τον λόγο τους, και δεν μιλάμε για εργασιακές σχέσεις και για άλλες που προϋποθέτουν τον σεβασμό σε μία ιεραρχία, αλλά για σχέσεις φιλίας και καθημερινότητας, στις οποίες δεν υπάρχει ο επικεφαλής και ο υφιστάμενος.
Δεν είναι οι ηγετικοί άνθρωποι το πρόβλημα, αλλά οι θεληματάρηδες, εκείνοι που απαιτούν να ισχύει το θέλημά τους, σαν κακομαθημένα παιδιά που θεωρούν δικαίωμα τους οι άλλοι να εκπληρώνουν κάθε επιθυμία τους.
Όχι, δεν είναι αγάπη να υποτάσσεσαι σε τέτοιους ανθρώπους, διότι δεν κάνεις καλό ούτε στον εαυτό σου ούτε σε εκείνους.
Κάποια στιγμή θα τεντώσει το σκοινί και θα σπάσει.
Κάποια στιγμή θα ηττηθούν από άλλους και θα τους είναι αδύνατον να το διαχειριστούν.
Ο θεληματάρης άνθρωπος δεν θα μπορέσει να αποκτήσει αυτογνωσία, διότι δεν θα βάλει στον εαυτό του ποτέ όριο.
Δεν είναι αγάπη να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν πονηρή διάνοια, αρρωστημένο λόγο, αναιδείς επιθυμίες, σαρκικό φρόνημα.
Συναναστρέφομαι σημαίνει ζητώ οικειότητα, αποδέχομαι, μοιράζομαι, ακολουθώ.
Όταν όμως ο πονηρός άνθρωπος σε πλευρίζει, τότε αναγκαστικά θα κάνεις εκπτώσεις στις αρχές σου, στο ήθος σου, στον προσανατολισμό σου, για να του είσαι ευχάριστος.
Καλύτερα λοιπόν μακριά.
«Κι ο έρωτας;», θα αναρωτηθεί κάποιος.
Αν λέμε «όχι», μας περιμένει η μοναξιά.
Και είναι δύσκολο να την αντέξεις.
Αγάπη δεν είναι άραγε ο συμβιβασμός;
Η αγάπη προφανώς έχει και συμβιβασμούς, αλλά προηγείται αυτή.
Προηγείται η έξοδος του ανθρώπου από το θέλημά του, όπως επίσης και η αμοιβαιότητα.
Ο έρωτας δεν είναι εξαναγκασμός, ούτε ο γάμος, ούτε η σχέση, αλλά καρπός προαίρεσης.
Ο έρωτας δεν αρκείται στο συναίσθημα ή στην ηδονή.
Εμπεριέχει και τη λογική του ανθρώπου, για να προχωρήσει.
Το τίμημα της μοναξιάς μοιάζει βαρύ.
Είναι όμως προτιμότερο από την καταστρατήγηση της προσωπικότητας, έναν μαζοχισμό που κάνει τον έρωτα να καταρρέει και γίνεται το χειρότερο παράδειγμα, αν υπάρχουν παιδιά.
Η υπομονή προϋποθέτει αγώνα και από τις δύο πλευρές.
Αλλιώς, η αγάπη γίνεται μαρτύριο.
Είναι άλλο η θυσία και άλλο το μαρτύριο.
Η θυσία είναι ελεύθερη επιλογή.
Το μαρτύριο είναι εξαναγκασμός, που καταργεί όμως την αγάπη.
πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Τον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου τον διάβασα πριν πολλά χρόνια.
Χρόνια δύσκολα γεμάτα από κρίσεις πανικού και μια βαθιά θλίψη που μπαινόβγαινε στην ζωή μου. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο "Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης" ένοιωσα ότι κάποιος με αγαπάει.
Φώς μπήκε στην ψυχή μου.
Είπα: «να και κάποιος άγιος που είχε αγγίξει τα όρια της απελπισίας.
Που τρόμαξε από την θλίψη και το σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας.
Που ξέρει τι θα πει να πονάς ψυχικά.
Που ενώ γονάτισε σηκώθηκε και πάλι».
Δεν υπάρχει πιο θεραπευτικό και παρήγορο νέο για έναν άρρωστο από την στιγμή που μαθαίνει ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που υποφέρει όπως κι αυτός.
Η αίσθηση ότι δεν είναι μονάχα εκείνος που πονάει του δίνει κουράγιο και δύναμη.
Ο Άγιος Σιλουανός λοιπόν είχε βιώσει τον Άδη του, την ψυχική και πνευματική κατάρρευση, την θλίψη, την απελπισία και απόγνωση.
Ήταν σαν κι εμένα και όλους τους ανθρώπους, φωτεινός και σκοτεινός, αντιφατικός, και όχι αγγελικά απρόσιτος και ανθρώπινα ξένος. Γνώριζε από την ανθρώπινη πάλη και την δύσφορη συνθήκη της ζωής.
Ένας άγιος δεν είναι ένας τέλειος άνθρωπος αλλά ένας χαριτωμένος εκ Πνεύματος Αγίου.
Και το Άγιο Πνεύμα δεν σε αγιάζει επειδή είσαι τέλειος, αλλά επειδή είσαι ταπεινός και ξέρεις να αγαπάς.
Στην εκκλησία του Χριστού και όχι στο θρησκευτικό κατασκεύασμα των ψυχικών προβολών μας, ο πόνος και η ανθρώπινη αδυναμία δεν φτιασιδώνονται υποκριτικά.
Δεν νιώθεις ένοχος επειδή δεν είσαι καλά.
Δεν φοβάσαι ούτε απειλείσαι επειδή δεν είσαι τέλειος.
Για τους αγίους της εκκλησίας ο αμαρτωλός είναι πληγωμένος και όχι παλιάνθρωπος.
Στην εκκλησία δεν σώζεσαι από την τελειότητα σου αλλά από την συναίσθηση της αδυναμίας σου που εναποθέτεις ολοκληρωτικά στο Θεό.
Δεν σε σώζουν οι αρετές σου αλλά η αγάπη του Θεού.
Αυτή είναι η σχέση μου με τον Άγιο Σιλουανό που ξεκίνησε σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου και είπα σήμερα να σας την εξομολογηθώ λέγοντας σας, να μην φοβάστε. Διότι όσο φρικτή κι αν είναι η κόλαση ο Θεός μπορεί να την μετατρέψει σε παράδεισο, όσο κι αν αργεί, πάντα μα πάντα ξημερώνει.
Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

[toula]

"Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα.
Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου."
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος(+)

[toula]

"Πράγματι ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, εἶναι ἡ πιὸ δύσκολη ὥρα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Αὐτὴ τὴν ὥρα πλησιάζουν οἱ δαίμονες, ἔχουν στὰ χέρια τοὺς διάφορα χαρτιὰ μὲ γραμμένα τὰ ἁμαρτήματα λεπτομερῶς.
Ακόμη καὶ τὴν ὥρα, τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ὄνομα τοῦ προσώπου, μὲ τὸ ὁποῖο κάναμε κάποια ἁμαρτία. Τὰ παρουσιάζουν, γιὰ νὰ φοβήσουν τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ ποῦν ὅτι μὲ τόσα πολλὰ ἁμαρτήματα δὲν ὑπάρχει ἔλεος Θεοῦ καὶ σωτηρία, ὁ Ἅδης τὸν περιμένει, νὰ χάση τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸν Οὐράνιο Πατέρα καὶ νὰ πιστεύση ὅτι θὰ τοῦ φερθῆ σὰν δήμιος, ποὺ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ πάρη τὴν ἐκδίκησί του.
Ἡ ψυχὴ συστέλλεται, μαζεύεται, χάνει τὸ ἠθικό της καί χωρὶς νὰ τὸ θέλη, κάθεται καὶ προσέχει τί λένε οἱ δαίμονες.
Πρέπει νάναι πολὺ γενναία ἡ ψυχή, νὰ ἔχη πολὺ μεγάλη μαρτυρία συνειδήσεως μέσα της, ὅτι εἶναι ἐντάξει.
Ότι ὅλα ὅσα λένε οἱ δαίμονες εἶναι ψέμματα.
Κι ἂν δὲν εἶναι ψέμματα, ὅτι τὰ ἁμαρτήματα ἔχουν τακτοποιηθῆ μὲ τὴν εἰλικρινῆ ἐξομολόγησι.
Ἡ μνήμη αὐτὴ τοῦ θανάτου εἶναι πάρα πολὺ δυνατή, συνέχει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει προσεκτικό.
Λεπτύνει τὴν συνείδησι καὶ τὴν φέρνει στὸ σημεῖο νὰ ἐλέγχη καὶ τὰ παραμικρὰ ἁμαρτήματα καὶ νὰ ὠθῆ τὸν ἄνθρωπο νὰ τὰ τακτοποιῆ, γιὰ νάναι ἐντάξει ἀπέναντί τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ δὲν ξέρουμε τί θὰ μᾶς συμβῆ.
Πόσο πρέπει νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι μὲ μία προσεκτικὴ ζωή!"
Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

[toula]

Κατά το μέτρο της προαιρέσεως και του πνευματικού αγώνος του ανθρώπου έρχεται σταδιακά ο φωτισμός του νου.
Και κατά το μέτρο του φωτισμού του νου δίδεται η χάρις του Κυρίου.
Και κατά το μέτρο της αποδοχής και της πληρώσεως της ψυχής με τη θεία χάρη, πραγματοποιείται η ένωσις με τον Κύριο.
Εκείνος πού ενώθηκε νοερά με τον Κύριο είναι πεπεισμένος για τη σωτηρία του και αναστημένος πριν από την κοινή ανάσταση.
Όσο κανείς ασκείται, τόσο αναγνωρίζει την αδυναμία του.
Και όσο αναγνωρίζει την αδυναμία του, τόσο πλουτίζει σε ταπείνωση και κατάνυξη.
Και όσο αποκτά ταπείνωση και κατάνυξη, τόσο φωτίζεται η διάνοια του και διαπιστώνει ότι χωρίς τον Κύριο δεν είναι τίποτα και δεν έχει τίποτα.
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

[toula]

"Δεν είναι δυνατόν πηγή αγαθή να βγάζει νερά θολά και βρωμερά, που αποπνέουν κοσμική δυσοσμία· ούτε καρδιά που βρίσκεται έξω από τη Βασιλεία των Ουρανών, να αναβλύζει ποτέ πηγές θείας ζωής που σκορπούν ευωδία νοητού μύρου. Μήπως η πηγή, αναβλύζει από το ίδιο σημείο γλυκό και πικρό νερό;
Μήπως είναι δυνατόν η συκιά να βγάλει ελιές ή η ελιά βελανίδια;
Έτσι η μία πηγή της καρδιάς δεν μπορεί να γεννήσει συγχρόνως κακό και αγαθό νόημα.
Αλλά ο αγαθός άνθρωπος από το αγαθό περιεχόμενο της καρδιάς του παρουσιάζει τα αγαθά, ενώ ο πονηρός από το πονηρό περιεχόμενο της καρδιάς του βγάζει τα πονηρά, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου."
Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος

[toula]

Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου, 1980
Χθές βράδυ μίλησα μέ θέμα «Εκκλησία και Εκκλησιαστική ευσέβεια».
Σκεφτόμουν τη μοίρα της Ορθοδοξίας σε σχέση με την ομιλία μου.
Αυτὴ την εποχή, υπάρχει ένας θρίαμβος του μοναχισμού στη θεολογία και στήν ευσέβεια.
Στη Σερβία, κάθε αναγέννηση συνδέεται με μια μοναστική εμπειρία, μια τάση ή μιά διδασκαλία. Ανησυχώ μήπως αυτή η τάση ταυτιστεί με τήν Ορθοδοξία.
Στην Αμερική, συχνά παρατηρούμε την αναγωγή της Ορθοδοξίας στις εικόνες, στο αρχαίο μέλος, σε αγιορείτικα βιβλία για την πνευματική ζωή.
Το Βυζάντιο θριαμβεύει δίχως την κοσμική διάστασή του.
Δεν μπορώ ν' αποφύγω τη σκέψη πως όλα αυτά είναι ένα είδος ρομαντισμού: μια αγάπη γι' αυτή την εικόνα της Ορθοδοξίας, μια αγάπη επειδή αυτή η εικόνα διαφέρει ριζικὰ απο τις εικόνες του σύγχρονου κόσμου.
Απόδραση, αναχώρηση, αναγωγή της Ορθοδοξίας.
Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι πώς, οπουδήποτε θριαμβεύει αυτή η τάση, χάνονται η Ευχαριστία, η Κοινωνία, το νόημα και η εμπειρία της Εκκλησίας.
Αυτό το νόημα και αυτή η εμπειρία χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ.
Ἡ Ευχαριστιακή Ἐκκλησία αυτοπροσδιορίζεται ως «ἐν τῷ κόσμῳ τούτω, ἀλλ' οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
Ἡ μοναστική τάση της Εκκλησίας είναι πως η ενορία, η κοινότητα, κ.λπ. προσφέρουν αυτόν τον κόσμο μόνο ως αντίθεση, ενώ η αναχώρηση απ᾿ αυτὸν τὸν κόσμο παρουσιάζεται ως η Ορθόδοξη απάντηση και ο αληθινός Ορθόδοξος δρόμος.
Ἡ μοναστική τάση, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, θεωρεί την Εκκλησία ως μέρος του κόσμου, έτσι ώστε να πρέπει ν' αφήσεις όχι μόνο τον κόσμο αλλά καί τήν Εκκλησία.
Ἕνας Καθηγητής μου στο Ινστιτούτο των Παρισίων είχε γράψει κάποτε: «που είναι ο Χριστός, που είναι οι Απόστολοι, που είναι η Ἐκκλησία;
Όλα έχουν σκοτεινιάσει κάτω από την τεράστια σκιά του Γέροντα..».
Αρκετά λογικά, αυτή η τάση συνδέεται εύκολα και φυσικά με μια ρομαντική, εθνικιστική Εκκλησία, δηλαδή, με το παρελθόν, την εικόνα του, το στύλ του.
Κάποτε ο πατήρ Ιωάννης Μέγιεντορφ μου είχε πει σε μια στιγμή παρρησίας οτι δὲν μπορεί νά καταλάβει γιατί οι άνθρωποι έχουν καταληφθεί απο τη μανία για τους Πατέρες.
Τόσοι πολλοί άνθρωποι προπαγανδίζουν αυτή τη μόδα, η οποία τους εμποδίζει να καταλάβουν ο,τι υπάρχει στόν πραγματικό κόσμο, και την ίδια στιγμή πιστεύουν πως υπηρετούν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία.
Φοβούμαι πως οι άνθρωποι ελκύονται όχι από τη σκέψη των Πατέρων, ούτε απο το περιεχόμενο των γραπτών τους, αλλά απο το στύλ τους.
Αυτό πλησιάζει αρκετά την Ορθόδοξη κατανόηση των λειτουργικών ακολουθιών: να τις αγαπάς δίχως να τις καταλαβαίνεις: και στόν βαθμό που δεν είναι κατανοητές, να μη βγάζεις κανένα συμπέρασμα.
Καθόμαστε στό κέλυφος μας, γοητευμένοι απο μια μελωδία, και δέν προσέχουμε οτι η Εκκλησία πάσχει, και ήδη, εδώ και πολύ καιρό, έχει εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.
πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν

[toula]

Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι.
Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό.
Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.
Μελετήστε τις ζωές των μεγάλων Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας και θα ανακαλύψετε πως στην αρχή της Αγιότητάς τους, μετανόησαν. Χωρίς Μετάνοια, δεν υπάρχει χριστιανισμός.
Ο Θεός επιτιμά και ο Θεός πάλι ευδοκεί σε αγαλλίαση.
Μία σκέψη μετανοίας μας αρκεί για να κατευνάσει την οργή του Θεού· διότι ο Θεός δεν οργίζεται με τους ανθρώπους όπως οργίζεται ένας που εχθρεύεται, αλλά η οργή Του προς τους ανθρώπους είναι όπως του πατέρα προς τα παιδιά του.
Η οργή Του είναι στιγμιαία ενώ το έλεός Του άπειρο και αιώνιο.
Προτείνω λοιπόν, σε όλους, και σε εμένα και σε εσένα την μετάνοια.
Επειδή όλες οι μέρες μας πάνω στην γη είναι μέρες πριν τον θάνατό μας.
Και γι’ αυτό τον λόγο οι προφήτες και οι διδάσκαλοι της πίστεως και της καλοσύνης, ακούραστα καλούσαν σε μετάνοια όλους τους ανθρώπους.
Γιατί ο θάνατος έχει το δικό του ρολόι, το οποίο δεν συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων.
Όταν εμείς λέμε για κάποιον πως είναι νωρίς, ο θάνατος λέει: «ήρθε η ώρα».
Όταν όμως λέμε: «ήρθε η ώρα», εκείνος απαντά: «είναι νωρίς».
Αν βάλουμε, έστω μιαν αρχή, με σταθερή απόφαση να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν χρειάζεται πλέον να φοβόμαστε πόσο μπορεί να μας αδικήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος.
Διότι, όποιος αληθινά αρχίζει να ζει σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού, βρίσκει ότι καθετί που παθαίνει από άλλους ανθρώπους είναι προς το συμφέρον του και προς δόξαν του Θεού!
Ιδιαιτέρως μάλιστα, δεν πρέπει κανείς να φοβάται μήπως αναγκαστεί να μετακινηθεί από έναν τόπο που αγαπά σε άλλον που δεν επιθυμεί.
Αν μας συμβεί τέτοια περίπτωση, αντί να πέσουμε σε άκαρπη μεμψιμοιρία και μάταιο φόβο, καλύτερα ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας.
Τι κακό έπαθε ο Ιωσήφ από τις φθονερές πράξεις των αδελφών του;
Μήπως δεν δοξάστηκε τελικά, μετά από την ακούσια αναχώρηση του στην Αίγυπτο;
Δεν σωθήκαν από την πείνα οι αδελφοί του και δεν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για όλα τα μετέπειτα θαυμαστά που εργάστηκε ο Θεός δια του Μωυσή στην Αίγυπτο και στην έρημο;
Οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί εξόριζαν συχνά τους ορθοδόξους χριστιανούς σε περιοχές βαρβαρικών λαών.
Όμως τι πέτυχαν με αυτό;
Μήπως κατέστρεψαν την Ορθοδοξία; Όχι!
Μάλλον την ενδυνάμωσαν έτι περισσότερο, την εδραίωσαν στις ψυχές των διωκομένων χριστιανών και τη διέδωσαν ευρύτερα, ανάμεσα στους βαρβαρικούς λαούς.
Ο φαύλος αιρετικός Λούκιος εξόρισε τον αοίδιμο άγιο Μακάριο, μαζί με αρκετούς ακόμη Ταβεννησιους συνασκητες του, από την Αίγυπτο, σε ένα νησί όπου όλος ο πληθυσμός προσκυνούσε τα είδωλα.
Μολαταύτα, με τα διδάγματα και τα παραδείγματα των αγίων αυτών πατέρων, ολόκληρος ο πληθυσμός του νησιού έσπευσε να βαπτιστεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι το νησί αυτό αργότερα ονομάστηκε ‘’Νησί της Μετανοίας’’.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

Να ένα παράδειγμα συγκλονιστικής κακοτυχίας, στην εμφάνιση της οποίας ένας ολιγόψυχος άνθρωπος θα μπορούσε να οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ ένας άγιος άνθρωπος του Θεού στην ίδια συγκυρία αναδεικνύεται ήρωας,
Ο άγιος Ευστάθιος βρέθηκε σε μια τραγική συγκυρία γεγονότων: είχε αφήσει τον ένα γιό του στην όχθη ενός ποταμού, ενώ μετέφερε τον άλλο γιό του στην απέναντι όχθη και επέστρεφε για να πάρει τον πρώτο.
Στα μισά της διαδρομής βλέπει απέναντι ένα λιοντάρι να έχει αρπάξει το αγόρι του και να το μεταφέρει μακριά.
Κοιτάζει μετά στην απέναντι όχθη και βλέπει ένα λύκο να αρπάζει τον δεύτερο γιό του και να απομακρύνεται τρέχοντας.
Σε μια τέτοια τραγική συγκυρία, άλλος άνθρωπος θα λιγοψυχούσε και θα αφηνόταν να πνιγεί οπό νερό για να δώσει τέλος στην τραγωδία της ζωής του.
Ο Ευστάθιος δεν έδωσε τέλος στη ζωή του, αλλά απεναντίας έζησε με ελπίδα στον Θεό ως χειρώνακτας εργάτης δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Ο υπομονετικός αυτός άνθρωπος έζησε για να δει ξανά την οικογένειά του.
Ο Θεός τον αντάμειψε για την πίστη και την υπομονή του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

[toula]

Δεν μπορούμε να λέμε: “έχω να μαγειρέψω, είμαι πτώμα, έχω πυρετό, έχω το διδακτορικό, έχω εξεταστική, έχω ταξίδι, κοιμήθηκα πολύ αργά και δεν μπορώ να σηκωθώ, είτε έχω εκείνο, είτε αυτό” και να μην εκκλησιαζομαι.
Αν πάθαινε κάτι ο γονιός σου ή το παιδί σου θα έμενες άυπνος μέρες ολόκληρες για να είσαι κοντά του στο νοσοκομείο.
Θα τα άφηνες όλα, γιατί θα ήταν το πρώτο σου μέλημα ο άνθρωπός σου.
Τότε μπορείς να το κάνεις και για τον Θεό.
Αλλά Τον βάζεις στο περιθώριο..
Λες, όποτε ευκαιρισω θα πάω στο Ναό.
Είναι ο Θεός ευκαιριακή υπόθεση στη ζωή μας;
Ο Θεός είναι περιθωριακή υπόθεση στη ζωή μας;
Ο Θεός πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας!
Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος(+)