Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο άγιος Γρηγόριος Νεοκαισάρειας υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, δέχθηκε με πολλή ταπείνωση την χειροτονία του από τον αρχιεπίσκοπο Αμασείας Φαίδιμο, αλλά δεν άφησε την ησυχία, παρά μόνον αφού πέρασε πολλές ημέρες και νύκτες προσευχόμενος στον Δεσπότη Χριστο να του φανερώσει με τρόπο σαφή το «της ευσεβείας μυστήριον», για να μη πέσει σε καμμιά αίρεση, διότι εκείνο τον καιρό υπήρχαν διάφορες αιρέσεις, και είχε πόθο να εύρει την πραγματική αλήθεια.
Προσευχόμενος λοιπόν, μία νύκτα είδε σε οπτασία έναν ιεροπρεπή και χαριέστατο Γέροντα και θαυμάζοντας την ευπρέπεια του, τον ρώτησε ποίος ήταν και γιατί ήλθε.
Κι αυτος του αποκρίθηκε·
«Ο Κύριος με έστειλε να σου διαλύσω κάθε αμφιβολία και να σου φανερώσω την ακρίβεια της ευσεβούς πίστεως».
Αυτά ακούοντας ο Γρηγόριος με μεγάλη αγαλλιάση από τον γέροντα, είδε κοντά του μια υπέρλαμπρη γυναίκα, από την οποία εξέρχονταν, μέσα στην βαθεία νύκτα, ένα φως υπέρλαμπρο, η οποία είπε στον Γέροντα·
«Ιωάννη, φίλε γνήσιε του Υιού και Θεού μου, φανέρωσε σε τούτον τον νέο το μυστήριο της αληθείας».
Ο δε Ευαγγελιστής, υπακούωντας στο πρόσταγμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, έγραψε διδασκαλία περί του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος και την έδωσε στον Γρηγόριο.
Όπως ο μέγας Μωϋσης αξιώθηκε να λάβει κατευθείαν από τον Θεό την αποκάλυψη των θείων Μυστηρίων και έγινε νομοθέτης θεογνωσίας του λαού, τέτοια οικονομία έγινε και στον μέγα Γρηγόριο.
Παίρνοντας θάρρος από αυτή την οπτασία, ετοιμάστηκε για τον αγώνα εναντίον των αντιπάλων, έχοντας την συμμαχία της ανω Δυνάμεως.
Τότε η πόλη εκείνη ήταν όλη γεμάτη είδωλα, βυθισμένη στην απάτη των δαιμόνων.
[Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου (1916–2006): «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ο Βίος και η Θεολογία του, 1296–1359)», κεφ. 3ο, σελ. 20–22, Β΄ έκδοσις, Θεσ/νίκη 1984.]

[toula]

Συμμετέχομεν εἰς τὴν ζωήν Του.
Τί σημαίνει αὐτό;
Ἡ λειτουργία οὐσιαστικῶς δὲν εἶναι προσευχή εἶναι δόσις καὶ ἀντίδοσις.
Εἶναι ὅμως καὶ μία ἀνάμνησις καὶ μία ἐπανάληψις, μία ὅρασις.
Ὁ Χριστὸς ζῆ τώρα μπροστά μας.
Δι’ ὅλων
«ὁρῶμεν τὸν Χριστὸν τυπούμενον καὶ τὰ ὑπὲρ ἡμῶν αὐτοῦ ἔργα καὶ πάθη• καὶ γὰρ ἐν τοῖς ψαλμοῖς καὶ ταῖς ἀναγνώσεσι καὶ πᾶσι τοῖς ὑπὸ τοῦ ἱερέως διὰ πάσης τῆς τελετῆς πραττομένοις, ἡ οἰκονομία τοῦ Σωτῆρος σημαίνεται».
Ἑπομένως, ὁλόκληρη ἡ θεία μυσταγωγία εἶναι εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ὁλόκληρη ἡ θεία λειτουργία εἶναι μία ἐν χρόνῳ καὶ ἐν χώρῳ ἐπανάληψις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ· σὰν νὰ ζεῖ τώρα μπροστὰ μας ὁ Χριστός.
Διότι αὐτὰ ποὺ γίνονται εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν, «εἰς τὴν τοῦ Σωτῆρος οἰκονομίαν ἀναφέρεται πάντα, ἵνα ἡμῖν ἡ αὐτῆς θεωρία πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν οὖσα τὰς ψυχὰς ἁγιάζῃ καὶ οὕτως ἐπιτήδειοι γινώμεθα πρὸς τὴν ὑποδοχὴν τῶν ἱερῶν δώρων».
Κατὰ τὴν ἐπίγειον ζωὴ του ὁ Χριστὸς ἐχάρισε τὴν ἀνάστασίν του εἰς ὅλον τὸν κόσμο.
Τώρα «φιλοπόνως θεωρουμένη» ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καθιστᾶ καὶ ἡμᾶς ἱκανοὺς νὰ ἀνιστάμεθα εἰς τὴν ἰδικὴν Του ζωή.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης.
“Κατηχήσεις καὶ Λόγοι (4): Θεία Λατρεία, Προσδοκία καὶ Ὅρασις Θεοῦ”, Ἐκδόσεις “Ὀρμύλια”]

[toula]

"Το κακό δὲν ὑπάρχει στὴ φύση, οὔτε εἶναι κανεὶς πλασμένος κακός· τίποτε κακὸ δὲν δημιούργησε ὁ Θεός.
Ὅταν κάποιος ἐπιθυμήσει στὴν καρδιά του τὸ κακὸ καὶ δώσει ἔτσι ὑπόσταση στὸ ἀνυπόστατο, τότε ἀρχίζει νὰ ὑπάρχει, ὅπως ἀκριβῶς τὸ θέλησε αὐτὸς ποὺ τὸ δημιουργεῖ.
Πρέπει ἑπομένως νὰ φροντίζουμε πάντοτε νὰ ἔχουμε στὴ μνήμη μας τὸν Θεό καὶ νὰ πολεμοῦμε τὴ συνήθεια γιὰ τὸ κακό.
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει γιατὶ ἡ φύση τοῦ καλοῦ εἶναι πιὸ δυνατὴ ἀπὸ τὴ συνήθεια γιὰ τὸ κακό, ἀφοῦ τὸ καλὸ ὑπάρχει ἐνῶ τὸ κακὸ δὲν ὑπάρχει, παρὰ μόνο ὅταν τὸ κάνουμε."
Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς

[toula]

«Προχθές γυρίζοντας ἀπό ἕναν Ἑσπερινό, πέρασα ἀπό τήν Ὁμόνοια.
Πλῆθος νέων ἦταν μαζεμένοι γύρω ἀπό ἕνα παιδί. Στό χέρι του κρατοῦσε τήν τελευταία σύριγγα τοῦ θανάτου.
Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε:
"Βοήθεια, πεθαίνω…"
Έτρεξα κοντά του, τόν ἀγκάλιασα.
Μέ σπασμένη φωνή μοῦ εἶπε: "παππούλη, πεθαίνω, διάβασέ μου μία εὐχή".
Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή.
Ψέλλισε δυό λέξεις: "πές τοῦ Χριστούλη νά μέ δεχτεῖ "καί ξεψύχησε, μέσα στήν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξύ ἀγνώστων.
Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή: Χριστέ μου, μία λέξη εἶπε ὁ ληστής καί τόν δέχτηκες στή βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ Σου».
Μητροπολίτη Πατάρων Ειρηναίου

[toula]

Γέροντας Ανανίας: Γιατί μετέστη ο Απόστολος Ιωάννης;

Ευαγγελιστής, Απόστολος Ιωάννης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Εξεφωνήθη την 19η Σεπτεμβρίου 2007

[…] Στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, 26 Σεπτεμβρίου. Κι εδώ σταματάμε. Είναι η μετάσταση του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Τι έγινε με τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο; Την ιστορία την ξέρομε, βέβαια, από τις Γραφές, το ευαγγέλιο, έχει γράψει και ευαγγέλιο, έχει γράψει την «Αποκάλυψη», ώρες μπορούμε να μιλάμε για τον άγιο Ιωάννη. Τι θα πει μετάσταση; Ενός άλλου του λέει μνήμη. Τι σημαίνει μετάσταση; Πού άλλου λέμε μετάσταση; Στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Λέμε Κοίμησις και Μετάστασις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

Τι έγινε ο άγιος Ιωάννης;

Αφού πέρασε την Έφεσο, πέρασε την Πάτμο, πέρασε παντού, έφθασε στο τέλος του. Ήταν σε ηλικία 105 ετών και εφτά μηνών. Πήρε τους μαθητάς και πήγε έξω από την Έφεσο, τους διέταξε να σκάψουν ένα τάφο σε σχήμα σταυρού, κι ύστερα μπήκε μέσα, του έριξαν χώμα μέχρι τά γόνατα, τους ασπάσθηκε και τους απεχαιρέτησε, του έριξαν χώμα μέχρι τον λαιμό, τους ασπάσθηκε, πάλι, τους απεχαιρέτησε, κι ύστερα του βάλαν ένα σουδάριο, ένα σεντόνι στο πρόσωπο, και τον σκέπασαν τελείως.

Και κλαίγοντας γύρισαν στην Έφεσο, και το ‘παν και στους άλλους χριστιανούς κι εκείνοι έτρεξαν γρήγορα να τον ξεχώσουν και να πάρουν την ευχή του και να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό.

Τόση αγάπη του είχαν του αγίου Ιωάννου.

Και άνοιξαν τον τάφο και δεν είδαν τίποτα μέσα. Μόνο τα εντάφια σπάργανα. Τι είχε γίνει, κατά μία ευσεβή παράδοση; Μετέστη ολόσωμος, όπως και η Θεοτόκος. Και πήγε στον Χριστό. Κι είναι μαζί Του.

Του επεφύλαξε ο Κύριος, δηλαδή, ένα διαφορετικό τρόπο. Μια διαφορετική μεταχείριση του έκαμε. Και τον πήρε κοντά Του, στον παράδεισο, μαζί με την Θεοτόκο, και θα ‘ναι εκεί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Τον ξεχώρισε απ’ τους άλλους αποστόλους. Γιατί ο Πέτρος, όταν ήταν στην Τιβεριάδα, εκεί που τους έκαμε τη θαυμαστή αλιεία, μετά την Ανάσταση, κι είπε στον Πέτρο, «Ακολούθει μοι», του ‘πε ο Χριστός, εκείνος ακολουθούσε, αλλά γύρισε να δει και τον Ιωάννη.

«Ε, αυτός, τι θα γίνει; Δεν θα ρθει κοντά; Πώς θα πεθάνει»;

Του λέει: «Αν αυτόν θέλω να μείνει μέχρι που έρχομαι, εσένα τι σε νοιάζει; Εσύ ακολούθησέ με».

Κι είπαν διάφοροι πως δεν θα πέθαινε. Ο απόστολος πέθανε, πραγματικά, είναι ο τάφος του κλπ., αλλά, τι; Μετέστη.

Ανέστη και με το σώμα του και ανελήφθη στον ουρανό. Γιατί;

Γιατί ο Ιησούς δεν άντεχε να έχει μακριά Του, ας το πούμε σχηματικά, αυτόν τον μαθητή τον όποιο ηγάπα. Γιατί τον ηγάπα ο Ιησούς;

Γιατί αυτός πρώτα ηγάπα τον Ιησού απόλυτα. Όσο κανένας άλλος. Γι’ αυτό είναι κοντά εκεί στον ουρανό και η Θεοτόκος ολόσωμη και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.

Γι’ αυτό μην τον ξεχνάμε. Ας τον παρακαλούμε τον άγιο.

Το μεγαλύτερο προσκύνημα στην ορθοδοξία εδώ, αποστολικό προσκύνημα, είναι η νήσος Πάτμος.

Έχει εκεί την εκκλησία, το σπήλαιό του και τόσα άλλα, αλλά τώρα πρέπει να σταματήσομε εδώ, και να με συγχωρέσει ο άγιος Ιωάννης, που ‘παμε λίγα, κάποια άλλη φορά θα πούμε περισσότερα…

Είναι ωραίοι οι Βίοι των Αγίων. Εγώ αισθάνομαι την παρουσία τους και την αγάπη τους, είναι το ευαγγέλιο στην πράξη, και χαιρόμεθα που κάνομε αυτό, γιατί η Εκκλησία το κάνει κάθε μέρα. Κι ας τους έχομε και στη σκέψη μας και στη ζωή μας και ας προσπαθούμε να τους μιμηθούμε και να τους αντιγράψομε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Φθινοπωρινό συναξάρι», τόμος α’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2008.

[toula]

«Καιρὸς ν᾿ ἀποσπάσομε καὶ καιρὸς νὰ ράψομε... Τῆς αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διὰ παντὸς ἐνραπτόμεθα»· καὶ «τότε ἄρρηκτον» βλέπουμε τὸν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρὸς τὴν αἵρεσιν κοινωνίας...».
Ἀποσχιζόμαστε δηλαδὴ ἀπὸ τὴ αἵρεση, καὶ ραβόμαστε γιὰ πάντα πάνω στὸ ὕφασμα τῆς εὑσεβοὺς πίστης, βλέποντας πιὰ τότε ἀκέριο τὸν χιτώνα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὴν αἵρεση...
~ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. (Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὸν Ἐκκλησιαστήν, ΕΠΕ 6,485. PG τ. 44, στλ. 725D-728Α)

[toula]

''Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής...'' ~ Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
«Ο Αόρατος Πόλεμος»
Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής: Να ξεχάσεις τελειωτικά την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στην σκέψη της μεγάλης και άφατης αγαθότητας του Θεού...
Kαι ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτή την ζωή με την χάρη του στην δε άλλη, να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνη αιώνια μακάριο.
Και αφού με αυτές και παρόμοιες σκέψεις και στοχασμούς, γαληνέψεις το νου σου, τότε θα επιστρέψεις στην πτώση σου, κάνοντας όπως είπα πιο πάνω... κατόπιν, όταν έρθει ώρα της εξομολογήσεως (την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά), θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες... και με νέο πόνο και λύπη, για την λύπη του Θεού, και με πρόθεση και απόφαση να μη τον λυπήσεις πλέον, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σού ορίσει.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Πηγή: Από το βιβλίο «Ο Αόρατος Πόλεμος»

[toula]

Όταν ακούς ένα λαό να βρίζει
την πίστη του, τον Θεό του,
την Παναγία, τον Τίμιο Σταυρό του,
μην περιμένεις καλά αποτελέσματα,
αλλά συμφορές και δυστυχίες...
~ Γέρων Γαβριήλ Αγιορείτης

[toula]

"Όταν υπάρχει προσευχή, νηστεία και ασκητικότητα δεν υπάρχει εχθρός για ένα τόπο!"
~ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
Στις αρχές του 451 ο Αττίλας και η ορδή των βαρβάρων Ούννων πλησίαζε στο Παρίσι, λεηλατώντας και αφανίζοντας τα πάντα. Οι κάτοικοι της πόλης πανικόβλητοι ήθελαν να φύγουν και η μόνη που τους κράτησε ήταν μόνο η Γενοβέφα.
Έδωσε πίστη και κουράγιο διατηρώντας την ψυχραιμία τους και συγκέντρωσε τις γυναίκες στους ναούς και τους είπε "κοιτάξτε ο εχθρός έρχεται, είναι πολύ ισχυρός, έχει όπλα και δύναμη και είναι βάρβαρος και άγριος και εμείς δεν έχουμε τίποτε". Αυτό το γνωστό μοντέλο, ένα πράγμα έχουμε εμείς, προσευχή και νηστεία. Και είπε "μην τα χάνετε και να θέλετε όπλα, δεν προλαβαίνετε να φτιάξετε" και έβαλε την προσεχή και τη νηστεία σε όλο το λαό και μάλιστα κάποιοι αντέδρασαν με αυτή την προσπάθεια της, -θεώρησαν που κάνει το λαό μαλθακό- και μερικοί πολεμοχαρείς έκαναν προσπάθεια να την σκοτώσουν ρίχνοντας της μέσα στο Σηκουάνα, αλλά πρόλαβε και σώθηκε η Γενοβέφα.
Όντως, σύμφωνα με τις προρρήσεις της Αγίας, ο Αττίλας έφτασε στο Παρίσι απ’ έξω και δεν μπήκε μέσα - χωρίς αιτία - παρέκαμψε. Έφυγε και μετά φεύγοντας, βρέθηκαν μπροστά του κάποια στρατεύματα Γάλλων και Φράγκων και κατατροπώθηκε ο Αττίλας εκεί. Από το Παρίσι πέρασε αβλαβώς.
Ακριβώς μία άλλη διαβεβαίωση, σας το έχω πει χίλιες φορές: "όταν υπάρχει προσευχή, νηστεία και ασκητικότητα, δεν υπάρχει εχθρός για ένα τόπο".
Όποιος είναι στραμμένος στο Θεό δεν χρειάζεται να κάνει καμία πολεμική προετοιμασία. Σας το έχω πει χιλιάδες φορές- και είναι αυτή- ας το πω έτσι, η πολεμική θεολογία που ζω και γνωρίζω από την ορθοδοξία μας. Ας την πω έτσι, πολεμική θεολογία. Επιβεβαιωμένη μακροχρόνια και δια του Ισραήλ και δια της κάθ’ ημάς ανατολικής αυτοκρατορίας.
Βλέπετε εδώ πέρα ένα υπόδειγμα και μέσα από τη Γενοβέφα. Όταν υπάρχει δόσιμο και εμπιστοσύνη στο Θεό δεν φοβόμαστε εχθρό. Να φοβόμαστε αυτή την ανυπακοή μας το Θεό, αυτό να φοβόμαστε. Βλέπετε δεν έχουμε κάτι άλλο να φοβηθούμε, κάνουμε εξοπλισμούς, κάνουμε προϋπολογισμούς, αγοράζουμε Μιράζ, αγοράζουμε. Τι αγοράζουμε; Για ποιον; Για να δηλώσουμε την ελλιπή προσευχή μας και ας γελάτε μαζί μου!
Το ξέρω. Θα πείτε στην πράξη; Αν έρθει ο εχθρός; Μα δεν υπάρχει αν! Αν στην πράξη υπάρχει προσευχή, "Δεν θα έρθει ο εχθρός"...
Πείτε με βλάκα δεν πειράζει. Δεν λέω μία δική μου θεολογία. Βρίθει η Γραφή από την ιστορία αυτής της πολεμικής θεολογίας. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.
Και φυσικά δεν χρησιμοποιώ - γιατί αυτό έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο-πρώτο, - αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσω πρώτο το του Χριστού: βάλε τη Μαχαίρα σου στην θήκη, όσοι μαχαίρι χρησιμοποιούν με μαχαίρα απολούνται δεν το χρησιμοποιώ αυτό, ε πρέπει να πω πρώτα, τόπε ο Χριστός, τέρμα τελείωσε, αλλά εδώ είναι μία ακόμη επιβεβαίωση, το πως κατατροπώθηκαν τα στρατεύματα του πανίσχυρου Αττίλα. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος.
Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
(Β΄ ΜΕΡΟΣ)

[toula]

Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεού σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία...
- Η Ελλάδα, αν κρατήση την πίστι, θα σωθή από το κακό πού πρόκειται νά ‘ρθή. Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφεί… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια….
~ Αγία Σοφία της Κλεισούρας