Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η κατάθλιψη είναι μια πολύ συνηθισμένη ψυχική διαταραχή, αλλά επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο.
Αν και η επίμονη θλίψη αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις μορφές της, τα υπόλοιπα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν σημαντικά από άτομο σε άτομο.
Μια μορφή κατάθλιψης που παραμένει σχετικά άγνωστη και συχνά παρεξηγημένη είναι η κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας. Σε αυτή την περίπτωση, παρόλο που βρίσκεσαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση, καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στις εργασιακές, οικονομικές και προσωπικές σου υποχρεώσεις.
Αυτό μπορεί να κάνει την κατάθλιψή σου δυσδιάκριτη ακόμα και για τα πιο κοντινά σου πρόσωπα.
Η βασική διαφορά ανάμεσα στην κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας και τη μείζονα (κλινική) κατάθλιψη είναι ότι στην πρώτη, η απελπισία δεν είναι τόσο έντονη.
Ωστόσο, η ποιότητα της ζωής σου επηρεάζεται εξίσου.
Όπως και κάθε άλλη μορφή κατάθλιψης, έτσι και η υψηλής λειτουργικότητας σε απομακρύνει από την απόλαυση των απλών καθημερινών δραστηριοτήτων και των κοινωνικών επαφών με φίλους και οικογένεια.
Μπορεί να συνεχίσεις να διατηρείς μια κοινωνική ζωή και να μην εγκαταλείπεις τις επαγγελματικές ή ακαδημαϊκές σου υποχρεώσεις, αλλά όταν τις ολοκληρώνεις, έχεις την τάση να απομονώνεσαι και να κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Ας δούμε τα 7 πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα που μπορεί να βιώνεις:
Άγχος για τον χρόνο:
Αν και ολοκληρώνεις τις υποχρεώσεις σου και πετυχαίνεις τους στόχους σου, νιώθεις ότι ο χρόνος σου πηγαίνει χαμένος.
Ακόμα και ένα νέο χόμπι ή μια καινούρια δουλειά μπορεί να σου φαίνεται άσκοπη, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι διαρκώς αν σπαταλάς τον χρόνο σου.
Σκληρή αυτοκριτική:
Είσαι υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό σου, πιστεύοντας ότι οι επιτυχίες σου δεν είναι σημαντικές.
Θέτεις πολύ υψηλές προσδοκίες, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να τις φτάσεις, ασκώντας πίεση που επιβαρύνει την ψυχολογία σου.
Υπερβολική σκέψη:
Ανεξαρτήτως της σοβαρότητας ενός προβλήματος, το σκέφτεσαι συνεχώς, εξαντλώντας τον εαυτό σου πνευματικά και συναισθηματικά.
Αίσθηση παρεξήγησης:
Επειδή καταφέρνεις να διατηρείς τη δουλειά σου, να φροντίζεις το σπίτι σου και να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου, οι γύρω σου μπορεί να μην καταλαβαίνουν το βάρος που κουβαλάς.
Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τα συναισθήματά σου παραβλέπονται, επειδή δεν συμπεριφέρεσαι σαν κάποιος που βιώνει «κανονική» κατάθλιψη.
Μόνιμη θλίψη:
Νοιώθεις μια διαρκή συναισθηματική αποσύνδεση, ακόμα κι όταν συμμετέχεις σε δραστηριότητες που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να σου φέρνουν χαρά, όπως μια συνάντηση με φίλους ή μια έξοδος.
Ανθυγιεινές στρατηγικές διαχείρισης:
Η έντονη πίεση σε οδηγεί σε ανθυγιεινές συμπεριφορές, όπως η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ή φαρμάκων, στην προσπάθειά σου να ανταπεξέλθεις σε καταστάσεις που σε στρεσάρουν.
Πολλές φορές καταφεύγεις σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές για να «καθαρίσεις» το μυαλό σου.
Υπερβολική αφοσίωση σε συγκεκριμένες δραστηριότητες:
Περνάς πολλές ώρες σε δραστηριότητες όπως τα βιντεοπαιχνίδια ή η παρακολούθηση τηλεοπτικών σειρών, προσπαθώντας να ξεφύγεις από την πραγματικότητα.
Αν και αυτές οι δραστηριότητες μοιάζουν φυσιολογικές, χρησιμοποιείς τις υπερβολικά για να αποφύγεις τη συναισθηματική πίεση.
Συμπέρασμα:
Η κατάθλιψη υψηλής λειτουργικότητας είναι συχνά αόρατη για το περιβάλλον σου και μπορεί ακόμα και εσύ να την υποτιμάς, θεωρώντας τη λιγότερο σοβαρή.
Ωστόσο, δεν είναι υγιές να ζεις συνεχώς με άγχος, αυτοκριτική και συναισθηματικό μούδιασμα, χωρίς να βρίσκεις χαρά σε τίποτα.
Όπως κάθε μορφή κατάθλιψης, έτσι και αυτή μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί, ώστε να μπορέσεις να απολαύσεις την ποιότητα ζωής που σου αξίζει.
Πατήρ Αγαθάγγελος Τσεχερίδης

[toula]

"Αν η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν πραγματική, τότε οι Απόστολοι που σαν Τον είδαν δεμένο σκορπίστηκαν, πως θα είχαν την δύναμη και την ώθηση να σπείρουν στα πέρατα της οικουμένης ένα φανταστικό γεγονός και να αντιστέκονται στις απειλές από ακονισμένα ξίφη, πυρακτωμένα τηγάνια και στους καθημερινούς μύριους θανάτους;
Αν δεν Τον έβλεπαν Αναστημένο και δεν είχαν μέγιστη απόδειξη της δυνάμεώς Του, δεν θα διακινδύνευαν τη ζωή τους."
Ιερός Χρυσόστομος

[toula]

Ο σκύλος, όταν αντιληφθεί ότι κάποιος έρχεται να κάνει κακό στα πρόβατα, φωνάζει, γαυγίζει έντονα, απειλητικά, νιώθοντας ότι έχει κάποια ευθύνη πάνω στα πρόβατα και απέναντι στο αφεντικό που τον έχει και τον ταΐζει.
Είναι φυσικό του να το κάνει αυτό.
Και όσο γαυγίζει και φωνάζει, ο κλέφτης, ο λύκος ή το αγρίμι δεν πλησιάζουν το κοπάδι.
Εάν στο σκυλί αυτό έρθει ο λογισμός ότι δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει λύκος, δεν κρύβεται κάποιος κλέφτης και αρχίζει να σπάζει η προσοχή του, η επαγρύπνηση για το κοπάδι, όταν το πλησιάζει ο νυσταγμός, κάθεται και το παίρνει ο ύπνος.
Έτσι ησυχάζει ο τόπος και το κοπάδι από τα γαυγίσματα, αλλά το πράγμα γίνεται αντιληπτό από τους κλέφτες, από τους λύκους, οι οποίοι παραμονεύουν να σταματήσει ο σκύλος να αγρυπνεί και να φωνάζει.
Σιγά-σιγά προχωρούν, πλησιάζουν, προσβάλλουν το κοπάδι και αρχίζουν ένα-ένα να ρημάζουν τα πρόβατα.
Ο ζήλος ο πνευματικός είναι σαν το σκυλί. Γεννάται η επιθυμία στον πνευματικό άνθρωπο να αγωνιστεί, να αποκτήσει κάποια αρετή και στη συνέχεια να φυλάξει την αρετή.
Η επιθυμία που διεγείρεται μέσα στην ψυχή του, γεννά τον ζήλο.
Ο ζήλος, όταν γεννηθεί, φωνάζει σαν το σκυλί. Πλέκει λογισμούς πώς να αγωνιστεί, σκέπτεται πώς να φυλαχθεί, πώς να αποκτήσει την αρετή. Διεγείρεται η αδιάλειπτη προσοχή και η νήψη, για να κατορθωθεί η αρετή που επιθύμησε η ψυχή του ανθρώπου.
Για παράδειγμα, επιθυμεί ο άνθρωπος από την μελέτη και την φώτιση του Θεού να κερδίσει την αδιάλειπτη προσευχή, την προσευχή που δεν έχει σταματημό.
Η επιθυμία, ο ζήλος και η θέρμη δημιουργούν ορμητικότητα στο να αποκτήσει κανείς αυτή την μεγάλη αρετή· ο ζήλος γεννά τους λογισμούς της εγρηγόρσεως και σκέπτεται ο άνθρωπος ότι χρειάζεται να αγωνισθεί νόμιμα κατά τούς Πατέρες.
Πρέπει συνεχώς να ελέγχει την κατάσταση και να αρχίσει να αγωνίζεται κατ’ αρχάς με την προφορική επίκληση.
Ξεκινάει το στόμα και ο ζήλος παρακολουθεί να μη σταματήσει η προφορική επίκληση, να μην αργολογήσει, να μην σκεφθεί μάταια πράγματα, να μην σκορπίζει το μυαλό του εδώ και εκεί, να την εργάζεται συνεχώς με αγωνιστικό πνεύμα.
Μόλις παρουσιασθεί κάτι που να εμποδίζεται η ευχή, ο ζήλος πάλι βάζει τους φωτισμένους θερμούς λογισμούς, ότι πρέπει να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο.
Αν μία αργολογία ή μια σκέψη μάταια ήρθε στον λογισμό και σταμάτησε το στόμα να λέει την ευχή, αμέσως ο ζήλος ξεκινάει πάλι, συμβουλεύοντας ότι πρέπει να αγωνιστεί και αυτό να μη ξαναγίνει. Μόλις δει την περίπτωση, να την υπερπηδήσει, και έτσι διατηρείται αυτή η αρετή της προσευχής.
Ο ζήλος φωτίζει, αποδιώκει κάθε κακό λογισμό και δέχεται τους φωτεινούς λογισμούς που του λένε ότι εαν αγωνισθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο προφορικά, όπως συμβουλεύουν οι μεγάλοι Πατέρες, μετά από την προφορική θα προχωρήσει στο υψηλότερο επίπεδο της προσευχής, την καρδιακή, την νοερά προσευχή.
Η όρεξη της ψυχής να φθάσει στην νοερά επίκληση δίνει τόνωση, ορμητικότητα στην προφορική επίκληση να μη σταματήσει.
Ο ζήλος παρακολουθεί τον αγώνα συστηματικά και κανονικά, τον περιφράζει και τον σκεπάζει κατά κάποιο τρόπο από την κακία του δαίμονος. Έτσι σιγά-σιγά, η αγία αυτή επιθυμία, με την φρούρηση του πνευματικού ζήλου προχωρεί στην απόκτηση της τέλειας προσευχής.
Όταν όμως αυτός ο ζήλος νυστάξει, οι θερμοί λογισμοί κρυώνουν, αρχίζει η αυτοπεποίθηση μέσα μας, ότι καλά πάμε, έρχονται μάταιοι λογισμοί και προσβάλουν, σπάζουν τον τόνο του αγώνα.
Υποχωρώντας ο ζήλος, αρχίζει ο νυσταγμός της ψυχής, παύει το στόμα να λέει συνέχεια την προσευχή, αρχίζει να κάνει διαλείψεις, “σκαμπανεβάσματα” και να την εργάζεται πλημμελώς.
Τότε ο εχθρός την κλέβει τελείως την προσευχή, κλείνουμε το στόμα, οι λογισμοί οι άσχημοι μέσα μας δουλεύουν άνετα, έρχεται η αργολογία, η κατάκριση, η παρρησία και έτσι ερημώνεται το πνευματικό ποίμνιο της ψυχής.
Έτσι γίνεται και για κάθε άλλη αρετή από την πλευρά του πνευματικού ζήλου.
Όσο η επιθυμία θα φρουρείται και θα θερμαίνεται από τον ζήλο, τόσο η αρετή θα γίνει έργο και κτήμα της ψυχής.
Πρέπει συνεχώς να πυροδοτούμε τον πνευματικό ζήλο, για να φρουρείται η ψυχή μας από τους νοητούς λύκους, που καιροφυλακτούν ανά πάσα στιγμή να ερημώσουν την ψυχή μας.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης(+)

[toula]

"" Σου έχω ευχήν καθώς σου υπεσχέθην, άράγε έγινες έτοιμος;""
Μη λυπήσαι, παιδί μου, δι’ εμέ, αλλά αγωνίζου θερμά.
Αγωνίζου εν σιωπή, ευχή και πένθει και θα εύρης στοιχεία αιωνίου ζωής.
Βίαζε τον εαυτόν σου, κλείσε το στόμα σου και εν χαρά και εν πένθει.
Τούτο γνώρισμα εμπειρίας, όπως κρατηθούν ασφαλώς και αι δύο καταστάσεις, διότι η ομιλία του στόματος ουκ οίδε να ασφαλίζη τον πλούτον.
Η σιωπή είναι η πιο μεγάλη και καρποφόρος αρετή, δια τούτο και οι θεοφόροι
Πατέρες την εκάλεσαν αναμαρτησίαν.
Σιωπή και ησυχία, εν και το αυτό.
Πρώτος θείος καρπός της σιωπής είναι το πένθος – λύπη κατά Θεόν – χαρμολύπη.
Κατόπιν έρχονται οι φωτεινοί λογισμοί, που φέρουν την αγίαν ροήν των ζωηρύτων δακρύων, εξ ων και το βάπτισμα το δεύτερον γίνεται και καθαίρεται η ψυχή και λάμπει και γίνεται ομοία των αγγέλων.
Που βάλω, τέκνον του Ιησού, τας πνευματικάς ενοράσεις τας εκ της σιωπής πηγαζούσας!
Πως ανοίγονται τα όμματα της διανοίας και βλέπουν τον Ιησούν εν γλυκύτητι υπέρ μέλι!
"" Σου έχω ευχήν καθώς σου υπεσχέθην, άράγε έγινες έτοιμος;""
Τι καινόν θαύμα κατεργάζεται εκ της νομίμου σιωπής και προσεκτικής διανοίας!
Ταύτα οίδας, αγωνίζου λοιπόν.
Μικρόν σοι απεκάλυψα, βιάζου και θα εύρης έτι μεγαλύτερα!
Σου έχω ευχήν καθώς σου υπεσχέθην, άράγε έγινες έτοιμος;
Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ
Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας Αργυρακόπουλος

[toula]

Ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, ο περίφημος Ιεροψάλτης, έκανε «τα τετράποδα, δίποδα»…!!!
Ὁ περίφημος πρωτοψάλτης Ἰωάννης Κουκουζέλης (1/10) γεννήθηκε τό 1280 στό Δυρράχιον. Νωρίς έμεινεν ορφανός και πήγε στην Κωνσταντινούπολη να μορφωθή. Εκεί διεφάνη το μουσικό τάλαντό του και μέσα σε βραχύ διάστημα διορίσθηκε Πρώτος των αυτοκρατορικών Ιεροψαλτών. Όλοι στο ιερόν παλάτιον τον αγαπούσαν, τον εκτιμούσαν και τον εσέβοντο. Εκείνος φοβούμενος την φθοροποιόν έπαρση λόγω των επαίνων, έφυγε κρυφά, κατευθύνθηκε στον Αγιοτόκον Άθωνα και κοινοβίασε στην Πρώτη τη τάξει Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Παριστάνοντας τον αγράμματον, έλαβε το διακόνημα τού ποιμένος των τράγων της Μονής. Μέσα στην πνευματική και φυσικήν ησυχία των ορέων του Όρους, βόσκοντας τα ζώα, επεδίδετο στην φίλη του Προσευχή και στην φιλτάτη του ψαλμωδία, την εμμελή επικοινωνία του με τον Θεό. Λέγεται πως όταν έψελνε στα βουνά, τα τραγιά σηκώνονταν στα πίσω πόδια τους εκστατικά από την θεσπέσια μελωδίαν…!!!
Όταν απεκαλύφθη ποίος ήτο, ζήτησε συγχώρηση και του επετράπη να κτίση Καλύβιον πλησίον της Μονής, όπου ησύχαζε καθ’ όλη την εβδομάδα και την Κυριακή ήρχετο στο Καθολικό της Μεγίστης Λαύρας, για να λειτουργηθή και φυσικά να ψάλη.
Κάποιο Σάββατο του Ακαθίστου, μετά την κατανυκτικότατη ψαλμωδία του, του παρουσιάσθηκε η Κυρία Θεοτόκος και του είπε: «Χαίροις, Ιωάννη, ψάλλε μοι και ου μη σε εγκαταλείπω!», δίνοντάς του ένα χρυσό νόμισμα, το οποίον έκανε πολλά θαύματα και τοποθετήθηκε στην περιώνυμον εικόνα της Παναγίας της Κουκουζέλισσας!
Από τους αυστηρούς ασκητικούς αγώνες του σάπισε το πόδι του και η Παναγία τον θεράπευσε λέγουσα: «Έσο από του νυν υγιής»!
Συνέχισε τον κοινοβιακό δρόμο του ευαρεστών Θεώ και ανθρώποις. Προεγνώρισε το επίγειο τέλος του και παρεκάλεσε να ενταφιασθή στο Ιερόν Κελλίον των Αρχαγγέλων όπου ασκήτευε.
Τα τίμια λείψανα του μουσικολογιωτάτου και καλλιφωνοτάτου Οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλους φυλάσσονται στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας.
Αριστουργήματά του σώζονται σε διάφορες βιβλιοθήκες του ερασμίου Άθωνος…!!!

[toula]

Ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός και η προσφορά - συμβολή του στην Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Υμνογραφία και Υμνολογία...!!!
Ὁ Ἅγιος Ρωμανός, γνωστός καί ως Ρωμανός ὁ Μελωδός (1/10), εἶναι ἕνας ἀπό τούς γνωστοτέρους ὑμνογράφους, ἀποκαλούμενος καί Πίνδαρος τῆς ρυθμικῆς ποιήσεως.
Γεννήθηκε στην Έμμεσα της Συρίας, ήκμασε κατά την διάρκεια του 6ου αιώνος που θεωρείται η χρυσή εποχή της βυζαντινής υμνογραφίας.
Ο Ρωμανός ο Μελωδός θεωρείται ως ο κορυφαίος υμνωδός της Ορθοδόξου κατ’ ανατολάς Εκκλησίας. Σπούδασε στην Βηρυτόν επί βασιλείας Αναστασίου του Α’ κι εν συνεχεία ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη όπου υπηρέτησε στον ναό της του Θεού Σοφίας. Τακτικά παρακολουθούσε τις κατανυκτικές ολονυκτίες στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, καθώς διακατείχετο από βαθύτατη πίστη και αγάπη στην Κυρία Θεοτόκο.
Σε μία τέτοιαν αγρυπνία ξημερώματα της εορτής των Χριστουγέννων, η ψυχή του κατενύγη τόσο πολύ, που όταν επέστρεψε στο κελλί του Την ονειρεύθηκε να του προσφέρη ένα βιβλίον! Ο Ρωμανός υπό την επίδραση του λαμπρού αυτού ενυπνίου, το συνέθεσε για την Γέννηση του Κυρίου. Από τότε η ποιητική επιφοίτηση του Αγίου Ρωμανού έμεινε άσβηστη και αναδείχθηκε ο εξοχότερος και μεγαλύτερος μελωδός της Εκκλησίας μας.
Ο διάσημος Γερμανός Βυζαντινολόγος Καθηγητής Grumbaher πλέκει το εγκώμιο τού Αγίου Ρωμανού, λέγοντας ότι η κριτική τον ανεκήρυξε ως τον μεγαλύτερον ποιητή των βυζαντινών αιώνων, ο οποίος κατείχε ανεξάντλητον πλούτον ιδεών, θησαυρών αρμονίας και ποικίλων καλλιτεχνικών ρυθμών.
Μετά την παταγώδη αποτυχία του ως Ιεροψάλτου στον Εσπερινό των Χριστουγέννων, αποσύρθηκε στην Μονή της Θεοτόκου των Κύρου. Εκεί – σύμφωνα με το μηνολόγιο του Βασιλείου – η Θεοτόκος τού έδωσε το χάρισμα της συνθέσεως ύμνων. Τότε έγραψε το περίφημο κοντάκιο των Χριστουγένων με το γνωστό προοίμιον: «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει…».
Σύμφωνα με τον συναξαριστήν, ο Άγιος Ρωμανός έγραψε περί τις χίλιες συνθέσεις από τις οποίες διεσώθησαν μόνον εκατό. Χρησιμοποίησε το ποιητικόν εκείνον είδος που λέγεται εκκλησιαστικός ύμνος και του εχάρισε την τελειότερη μορφήν.
Ο Ύμνος αποτελείται από το κοντάκιον (προσόμοιον ή κουκούλιον) τους οίκους και το εφύμνιο και στηρίζεται στον νόμο της ισοσυλλαβίας και ομοτονίας.
Μαζί με το ποιητικό κείμενο συνέθετε και την μουσικήν ή έδενε το νέο ποίημα με παλαιότερη μουσική σύνθεση.
Τα θέματά του πολυποίκιλα· ύμνησε τον Κύριο, την Κυρία Θεοτόκο, σχεδόν όλους τους Αγίους.
Ανεξάντλητος στις συλλήψεις και στον πλούτον ιδεών, εγνώριζε άριστα τον τρόπο να προσδίδη πρωτοτυπίαν, ακόμη και στα πλέον «κοινά». Το ενδεχομένως «άχαρο» υλικό του - γεγονότα και βίους αγίων - ανέτως μετέτρεπε σε ζωντανό δραματικό πίνακα. Τα πρόσωπα του Κυρίου, της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων παρουσιάζονται ζωντανά, χωρίς ο,τιδήποτε απόκοσμον.
Η ποίησή του εκφράζει την εποχή του, τους πόθους, τις ελπίδες, τους οραματισμούς εκείνων των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, το πλουσιώτατον έργο του δεν εξετάζεται μόνον από εκκλησιολογικής απόψεως, αλλά και λογοτεχνικής και ιστορικής και λαογραφικής.
Η γλώσσα του ρέουσα, δίχως στόμφο και οι όποιες περιπτώσεις των ρητορικών σχημάτων δεν κουράζουν. Οι φράσεις του διακρίνονται για την «πλαστικότητά» τους, τα μεστά νοήματα και την άψογη τεχνικήν.
Ο ίδιος δεν δίδει μέσα από το έργο του σαφείς πληροφορίες για την ζωή του, γι’ αυτό κατά καιρούς έχουν υποστηριχθεί διάφορες θεωρίες περί αυτής λ.χ. ότι ήτο Πρεσβύτερος, Εκκλησιέκδικος, Ιεροκήρυξ. Το βεβαιότερον είναι ότι είχε χειροτονηθεί Διάκονος.
Εκοιμήθη περί το 560 μ.Χ.

[toula]

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ (1 Οκτωβρίου) … Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου…!!!
Η θαυματουργή Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.
Η γνωστότερη, μετά την «Πορταϊτισσα», θαυματουργή Εικόνα του Αγίου Όρους είναι αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας που βρίσκεται εξωτερικά στον ανατολικό τοίχο της Τράπεζας και προς τα δεξιά της Εισόδου της.
Το 1664 μ.Χ. ο Τραπεζάρης Νείλος, που περνούσε τακτικά μπροστά από την Εικόνα κρατώντας στο χέρι αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην Τράπεζα, άκουσε μια φωνή να του λέει τα εξής:
«Να μην ξαναπεράσεις από εδώ με δαδιά καπνίζοντας την εικόνα μου»!
Ο Μοναχός Νείλος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωνή, η οποία όμως σύντομα ξανακούστηκε επιτιμώντας τον Μοναχό και αφήνοντάς τον τυφλό.
Οι Αδελφοί άρχισαν να περνούν με πολύ ευλάβεια μπροστά από την Εικόνα, της κρέμασαν ακοίμητο καντήλι και διέταξαν το νέο Τραπεζάρη να τη θυμιάζει καθημερινά.
Ο τυφλός Μοναχός Νείλος περνούσε όλο τον καιρό του σε ένα στασίδι μπροστά στην Εικόνα παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει και να τον θεραπεύσει, πράγμα το οποίο και έγινε, όταν, για τρίτη πλέον φορά, ακούστηκε φωνή από την Εικόνα, που πληροφορούσε τον Νείλο ότι η δέησή του εισακούστηκε και ότι στη δική Της μετά Θεόν Προστασία και Σκέπη θα έπρεπε στο εξής να καταφεύγουν για κάθε τους ανάγκη οι Μοναχοί. Αυτή θα τους ακούει γρήγορα, γιατί το όνομά της είναι «Γοργοεπήκοος»!
Πολύ σύντομα το θαύμα αυτό και η υπόσχεση της Θεοτόκου έγιναν γνωστά σε όλο το Όρος και η Εικόνα της αυτή έγινε Παναγιορείτικο Προσκύνημα!
Ο διάδρομος κλείστηκε και η εικόνα συμπεριλήφθηκε σε Παρεκκλήσι που κτίστηκε προς τα δεξιά της. Τα θαύματά της είναι άπειρα και ειδικός «Προσμονάριος» Ιερομόναχος εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών Προσκυνητών.
Απολυτίκιον
Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης
Ως θεόβρυτον κρήνην των αΰλων χαρίτων Σου, την θαυματουργόν Σου Εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες, εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς, αντλούμεν δαψιλώς ως εξ Εδέμ· συ γαρ Γοργοϋπήκοος βοηθός, πέλεις των εκβοώντων Σοι· Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή· δόξα τη παρθενία Σου· δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.
Μεγαλυνάριον
Γοργοϋπηκόου τήν θαυμαστήν καί σεπτήν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί, θαύματα τελοῦσαν καί βρύουσαν ἰάσεις καί ταύτην μετά πόθου κατασπασώμεθα.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Ἔχοντες Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, Ἀνύμφευτε Κόρη, ὡς προπύργιον ὀχυρόν, προσφεύγομεν ταύτῃ καιρῶ τῶν τῶν κινδύνων καί ἐπηρείας πάσης ἀπολυτρούμεθα.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Νῦν καιρός ἀνάγκης ἦλθεν ἡμῖν, νῦν παρέστη χρεία βοηθείας, Κόρη, τῆς Σῆς, λύτρωσαι οὖν πάσης ἀνάγκης καί κινδύνου καί χεῖρα βοηθείας τάχιστα ὄρεξον.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Ἔχει μέν, Παρθένε, ὁ οὐρανός, σῶμα καί ψυχήν Σου, ἐξαστράπτοντα φαεινῶς, ἔχει δέ μορφήν Σου Μονή Δοχειαρίου, τήν ἐπικαλουμένην Γοργοϋπήκοον.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Ἆρόν Σου τά ὄμματα, Μαριάμ, καί ἴδε εὐσπλάχνως τούς Εἰκόνι Σου τῆ σεπτῆ παρεστῶτας, Κόρη, καί Σέ παρακαλοῦντας καί πλήρωσον αἰτήσεις τούτων, Πανύμνητε.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Ἴδοιμι, Παρθένε, ψυχορραγῶν, ἐν καιρῶ θανάτου, τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, παραμυθουμένην καί ἱλαρῶς καί ὄψεις τῶν δαιμόνων ἀποδιώκουσαν.

[toula]

«Η Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και όταν ακόμη περιορίζεται σε Τρεις Ορθόδοξους Πιστούς, ακόμη και αν ΟΛΟΙ οι Επίσκοποι είναι Αιρετικοί»…!!!
Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης
(Επιστολή προς Ηγούμενο Θεόφιλο, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ. 201)

[toula]

Αυ­τός που απο­κα­λύ­πτει
στον πνευ­μα­τι­κό του τα
­δια των πει­ρα­σμών,
αυ­τός απο­δει­κνύ­ει την
αλη­θι­νή του πί­στη,
ενώ αυ­τός που τα κρύ­βει,
ακο­λου­θεί το δρό­μο της
απώ­λειάς του.
Όσιος Αρσένιος Μποκα....

[toula]

Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται.
Στάσου. Οι αισθήσεις σου έχουν παύσει να είναι ασθενείς;...Εάν έχεις ταραχή, εάν στεναχωριέσαι, εάν αγκομαχάς, εάν πειράζεσαι, εάν έχεις λογισμούς και φαντασίες και πάθη ενεργούντα, μη ζητάς να ανέβης στον σταυρό...
Εάν σε βλέπω να κοιμάσαι στην εκκλησία και σκανδαλίζομαι, εάν σε βλέπω που βρίζεις και σκανδαλίζομαι, εάν σκανδαλίζομαι επειδή κοινώνησες ενώ δεν νήστεψες, ενώ με κατηγόρησες χθες, τότε πώς ζητώ να ανέβω στον σταυρό; Ο σκανδαλισμός τον οποίον προξενώ στον άλλον είναι αμάρτημα, ο σκανδαλισμός τον οποίον υφίσταμαι αποκαλύπτει εσωτερική εμπάθεια.
Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης