Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

<<Παλιά που ήμουν με κόκκινα- μπλε μαλλιά ήμουν στο περιθώριο. Τώρα λες Ορθοδοξία, Θεός, σχέση, βιωματικά πράγματα πάλι στο περιθώριο.
Κατά την άποψή μου είμαστε ακατήχητοι. Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει Ορθοδοξία, έχουμε έναν τίτλο ότι είναι συντηρητικά, αναχρονιστικά, σκοταδισμός. Όμως, όσο πιο βαθιά μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία αναγνωρίζεις ότι ο άνθρωπος είναι ένα μυστήριο, και είναι ένα αγώνισμα και στην καθημερινότητά του και στη συνύπαρξή του με τον άλλον άνθρωπο, επομένως αυτή η σχέση με τον Θεό σε ανατροφοδοτεί και βλέπεις τα πράγματα με άλλο τρόπο, και τη ζωή σου, και τον άνθρωπό σου και τον ίδιο σου τον εαυτό.>>
Άρης Σερβετάλης

[toula]

Ό Χριστός για να μας δεχτεί κοντά Του δεν βάζει κανέναν όρο, κανέναν απολύτως. Εμείς όμως, όταν γίνουμε δικοί Του, τινάζουμε από πάνω μας τη βρομιά όχι από υποχρέωση αλλά από μια ανείπωτη ντροπή και από καλή θέληση.
Όπως ή έδρα του διανοητικού μας εγώ, του εγκεφάλου, βρίσκεται τοποθετημένη στην κρανιακή κοιλότητα, πού είναι αρκετά ενισχυμένη ώστε μόνο το χειρουργικό τρυπάνι να μπορεί να τη διαπεράσει σε περίπτωση χειρουργικής επέμβασης ,έτσι και η έδρα της ψυχικής και ηθικής μας δραστηριότητας βρίσκεται κι αυτή σε ένα αδιαπέραστο καβούκι εγωισμού, επιθετικότητας, πείσματος και αλαζονείας ,το όποιο ούτε διαστημικές ακτίνες δεν μπορούν να το διαπεράσουν και να καταβάλουν.
Μόνο τα λόγια του Κυρίου έχουν το χάρισμα να μπορούν να λιώσουν, μερικές φορές, το φοβερό αυτό καβούκι. Τότε, ακαριαία, ένα πανίσχυρο και αόρατο λέιζερ διαχύει τα πάντα στη διαδρομή του και αναστατώνει ότι υπάρχει μέσα στο καβούκι ποιο πολύ κι από την αστρική ύλη, όταν τη διαπέρνα ό αέρας, τότε πού ένα κυβικό χιλιοστό είναι ίσο με το βάρος ενός δισεκατομμυρίου τόνων.
Η ισορροπία (το μυστικό της ζωής) δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον ηλεκτρισμό τη μετριότητα και το συμβιβασμό. Ή ισορροπία δεν βρίσκεται σε μια μεσαία γραμμή ανάμεσα στα άκρα, άλλα πέρα απ' αυτά, συνθέτοντας τα, ενώνοντας τα, ξεπερνώντας τα, δογματοποιώντας τα, όπως λέει πολύ όμορφα ο Λούτσιαν Μπλάγκα. Δεν είναι συναλλαγή αλλά μια σφοδρή έξτρεμιστικότητα, έξοδος από το αμείωτο δίλημμα, έξοδος πού οδηγεί στο μόνο μέρος όπου μπορεί ξεπροβάλει ή αλήθεια: στο μέρος της αντίφασης και του παραδόξου. Για παράδειγμα, ή φράση του Γκαίτε: «Καλύτερα μια αδικία, παρά ή αταξία» το ρητό «Ας επικρατήσει δικαιοσύνη και ας αφανιστεί ο κόσμος» εξισορροπούνται ως εξής: να υπάρχει δικαιοσύνη, για να μη ζημιώνεται ό κόσμος από την αταξία.
Ό χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από λεπτότητα και διάκριση. Αποδείξεις:
Όποιος δεν αναγνωρίζει το καλό πού του έγινε, κάνει μεγάλη αμαρτία. Αυτός όμως πού κάνει το καλό και περιμένει αναγνώριση, διαπράττει ακόμα μεγαλύτερη αμαρτία.
Αυτός πού νηστεύει, να αλείβει το κεφάλι του και να πλένει το πρόσωπο του.
Αυτός πού προσεύχεται, να κλείνεται στο δωμάτιο του και να κλειδώνει την πόρτα.
Αυτός πού κάνει ελεημοσύνη, να μη γνωρίζει το αριστερό του χέρι τί κάνει το δεξί του.
Όποιος είναι καλεσμένος σε τραπέζι να κάθεται στο βάθος του τραπεζίου. |Ποτέ να μην εξαναγκάζεις τον πλησίον σου για κάτι, ούτε ακόμα κι όταν θέλεις να του κάνεις καλό. Ούτε ό Χριστός δεν μπαίνει, αν δεν Τον καλέσουμε.
ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

[toula]

Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στὴν ὁποία βαπτίσθηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Καὶ τὸ πιστεύω γιὰ πολλοὺς λόγους: ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν καθολικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς ἐκκλησίες ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωση τῶν Χριστιανῶν, γιὰ μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακὴ πεποίθηση, ἡ πεποίθησή μου ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὴν Una Sancta («Μία Ἅγία...» ).
Ξέρω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσή μου θὰ ἀγνοηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς χριστιανούς, Θὰ θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωιστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτηση. Ξέρω, ἐπίσης, καλὰ ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους. Ὅμως, δὲν βλέπω κανένα λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν’ ἀμφιβάλλω γι’ αὐτὰ ἤ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος. Τὸ μόνο ὅμως ποὺ λογικά μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω τὴν πίστη μου καὶ νὰ τὴν ἐκφράσω μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν ἀλήθεια. Γιατί εἶμαι σίγουρος, ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ φέρνει βεβαιότητα. Τοῦτο, βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι τὸ κάθε τί μέσα στὶς πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κατὰ τὸ παρελθὸν ἤ τὸ παρὸν πρέπει νὰ ταυτισθεῖ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Πολλὰ πράγματα προφανῶς ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Καί, φυσικά, πολλὰ πράγματα ἔχουν ἀνάγκη βελτιώσεως. Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ τέλεια Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ οἰκοδομηθεῖ μέσα στὴν ἱστορία. Κι ὅμως ἡ ὅλη καὶ ἡ πλήρης ἀλήθεια ἔχει ἤδη δοθεῖ καὶ ἀνατεθεῖ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀναθεώρηση καὶ νέα διατύπωση εἶναι πάντοτε δυνατή, καὶ ὁρισμένες φορές, μάλιστα, ἐπιβεβλημένη. Ὅλη ἡ ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ παρελθόντος τὸ ἀποδεικνύει. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μ’ αὐτὸν τὸ σκοπὸ συγκεντρώνονταν. Βέβαια, στὸ σύνολο, τὸ ταμεῖο τῆς Πίστεως φυλάχθηκε πιστά, καὶ ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως κέρδισε σὲ ἀκρίβεια καὶ εὐστοχία διατυπώσεως. Πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ μυστηριακὴ δομὴ τοῦ Σώματος ἔχει διατηρηθεῖ σώα καὶ ἄθικτος. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο πάλι γνωρίζω ὅτι ἡ προσωπική μου αὐτὴ πεποίθηση εἶναι δυνατὸ νὰ ἀπορριφθεῖ σὰν αὐταπάτη. Ἀλλὰ γιὰ μένα ἀποτελεῖ ἀκράδαντη πεποίθηση. Ἂν αὐτὸ ἤθελε θεωρηθεῖ πεισμονή, εἶναι ἡ πεισμονὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τῶν τεκμηρίων.
Μπορῶ μόνο νὰ δῶ αὐτό, ποὺ πράγματι βλέπω. Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ κάνω τίποτ’ ἄλλο. Ἀλλὰ μὲ κανένα τρόπο δὲν εἶμαι διατεθειμένος νὰ θέσω κανέναν «ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ἡ «κρίσις» ἔχει δοθεῖ στὸν Υἱό. Κανεὶς δὲν διορίσθηκε γιὰ νὰ προλαμβάνει τὴν κρίση Του. Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, ἔχει τὴ δική της ἐξουσία μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ἡ ἐξουσία νὰ κηρύττει καὶ νὰ διαφυλάττει τὸ λόγο τῆς ἀληθείας. Ὑπάρχει κάποιος κανόνας πίστεως καὶ τάξεως, ποὺ πρέπει νὰ θεωρεῖται σὰν κανόνας. Ὁτιδήποτε βρίσκεται πέραν τούτου εἶναι «ἀνωμαλία». Ἀλλὰ ἡ «ἀνωμαλία» πρέπει νὰ θεραπεύεται καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ καταδικάζεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ δικαίωση γιὰ τὴ συμμετοχὴ ἑνὸς Ὀρθοδόξου στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι μὲ τὴ μαρτυρία του ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸ νὰ κερδίσει ἀνθρώπινες ὑπάρξεις.
π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (†)
11- 8 - 1979

[toula]

Οι σκέψεις και οι λέξεις μας έχουν μεγάλη δύναμη στον περιβάλλοντα κόσμο, στα ζώα, στη βλάστηση. Προσευχήσου με δάκρυα για όλους τους αρρώστους, τους αδύναμους, τους αμαρτωλούς, για αυτούς που δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί. Για τα λουλούδια, για τις πέτρες, για φυτά. Μην προσβάλεις τα πουλιά, άστα να ζήσουν. Ζήτα από τον Θεό να κρατήσει τον αέρα καθαρό στον πλανήτη να καθαρίσει το νερό, και να προσεύχεσαι στον Σωτήρα του κόσμου, "Ιησού, γιε του Θεού, λυπήσου τον αμαρτωλό".
στάρετς Νικολάι (Guryanov)
ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[toula]

Εάν θέλεις να δεις πόσα πλούτη και ευλογίες έχεις στην ζωή σου, πέρνα πρώτα από ένα νοσοκομείο και μετά τελείωσε την βόλτα σου σε ένα κοιμητήριο…
Ναι, έχουμε εκατό προβλήματα. Όταν όμως αποκτήσεις και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, τότε έχεις μόνο ένα πρόβλημα…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Πήγα μια φορά σε ένα άγιο πνευματικό κι εξομολογήθηκα.
Του είπα τις μεγάλες αμαρτίες και τα πάθη μου. Με κοίταξε και μου είπε….
«Να ξέρες από τι σε έχει γλυτώσει ο Θεός και πόσες πολλές φορές σε κάλυψε…»
Έτσι ακριβώς νιώθω την Παρουσία του Θεού στην ζωή μου, ως ένα σκάνδαλο.
Εγώ να φεύγω κι Εκείνος να τρέχει να με φέρει πίσω.
Εγώ να πέφτω κι Εκείνος να με σηκώνει.
Εγώ να ξεγυμνώνομαι κι Εκείνος να με σκεπάζει μην φανούν τα σημάδια της ντροπής μου.
Εγώ να πονώ κι Εκείνος να σηκώνει στον Σταυρό μου.
Εγώ να πεθαίνω κι Εκείνος να φυσά την Ανάσταση στο στόμα μου.
Σ αγαπώ Χριστέ μου, ακόμη κι όταν δεν στο δείχνω απόλυτα.
Ξέρω ότι είσαι το φως της ζωής μου κι ας κυλιέμαι ακόμη στα σκοτάδια μου.
Έλα να ανάψεις το φως σου μέσα μου
γιατί το χέρι μου ακόμη τρέμει και δεν μπορώ να το κρατήσω αναμμένο.
-π.λιβυος-

[toula]

«Ξέρεις, πριν από οκτώ χρόνια καιγόταν η καρ­διά μου από αγάπη για τον Χριστό τόσο πολύ, ώστε έλιωναν τα κόκαλά μου σαν λαμπάδες, σαν να ήμουν, δηλαδή, ολόκληρος μια πυρκαγιά.
Και καιγόμουν ολόκληρος για την αγάπη του Θεού.
Αφού μια φορά πήγαινα στις Καρυές και από το πλήθος αυτής της αγάπης του Χριστού διαλύθηκα και δεν μπορούσα να περπατήσω και έπεσα μπρούμυτα σε μια γωνιά εκεί στο δάσος και προσευχόμουν και έκλαιγα και παρακαλούσα τον Θεό να πάρει λίγο από επάνω μου αυτό το κύμα της χάριτος για να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου.
Δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα, γιατί καιγόμουν ολόκληρος από την αγάπη του Χριστού.
Εδώ όμως και οκτώ χρόνια περίπου αυτό που αισθανόμουν για τον Θεό το αισθάνομαι για τον κόσμο και έχω μέσα στην καρδιά μου μεγάλο πόνο για τον κόσμο και δεν μπορώ, λιώνω, δεν μπορώ να διώξω κανένα άνθρωπο και μιλώντας με τους ανθρώπους και ωφελώντας τους ανθρώπους παίρνω πίσω αυτό το οποίο τους δίνω και μεταβάλλεται μέσα μου σε προσευχή, όπως ακριβώς τότε που ήμουν τελείως μόνος μου».
Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ.Παντελεήμων
Ο Γέρων Παΐσιος.

[toula]

Από που έρχεσαι;
Πού κατοικείς συνήθως;
Πού ήσουν μέχρι τώρα;
Γιατί μ’ άφησες στη μοναξιά, στην ορφάνια, στη φτώχεια, στον φρικτό θάνατο;
Γνωρίζοντας σε, κατάλαβα ότι, δίχως Εσένα, σε τέτοια κατάσταση βρισκόμουν! Τόσο ολέθρια!
Στεκόμουν μπροστά στην είσοδο του σκοτεινού άδη.
Ήμουν ριγμένος σε βαθύ κι αδιάβατο βάραθρο.
Μη μ’ αφήνεις!
Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς Εσένα!
Αν μ ̓ αφήσεις, θα βρεθώ πάλι μπροστά στον άδη, πάλι μέσα στο βάραθρο, πάλι σε συμφορά αβάσταχτη και ανείπωτη.
Έρχεσαι!
Δεν βλέπω την πορεία σου. Βλέπω, όμως, ότι έρχεσαι.
Το βλέπω όχι με τα σωματικά μου μάτια – το αισθάνομαι.
Δεν μου δίνεις ούτε τον χρόνο, ούτε τη δυνατότητα να σκεφθώ ποιος είσαι.
Αόρατος και ασύλληπτος!
Απρόσμενα εμφανίζεσαι στην ψυχή μου.
Εμφανίζεσαι με ανέκφραστη ηρεμία και λεπτότητα, αλλά και με την εξουσία και τη δύναμη του Πλάστη, γιατί μεταβάλλεις ολόκληρο τον άνθρωπο.
Μεταβάλλεις, μεταμορφώνεις, αναδημιουργείς, ανακαινίζεις και τον νου και την καρδιά και το σώμα!
Είσαι ο Παντοδύναμος.
Πώς θα Σε ονομάσω;
Πώς θα μιλήσω για σένα στους αδελφούς μου;
Πώς θα τους ανακοινώσω το όνομα του Ξένου που ήρθε κάτω από τη στέγη της ψυχής μου, μια στέγη σαθρή και ετοιμόρροπη, μια στέγη ανοιχτή στο ανεμοβρόχια και τα χιόνια, μια στέγη κατάλληλη μόνο για το στάλισμα των άλογων ζώων;
Τι βρήκες στην καρδιά μου, όπου έρχονταν αλλεπάλληλοι αμαρτωλοί λογισμοί, έμπαιναν ανεμπόδιστα κι έβρισκαν, σαν σε παχνί, σαν σε ταΐστρα γουρουνιών, νόστιμη τροφή ποικίλων εμπαθών αισθημάτων;
Νομίζω πως ξέρω το όνομα του Επισκέπτη μου!
Αλλά, κοιτάζοντας την ακαθαρσία μου, φοβάμαι να το αναφέρω.
Μια άσεβής αναφορά του μεγάλου και παναγίου ονόματος μπορεί να μου προξενήσει την καταδίκη!
Πόσο φοβερή είναι η παρουσία του ίδιου του φορέα του ονόματος!
Ωστόσο, εσύ είσαι εδώ!
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ. Έργα 1. Ασκητικές εμπειρίες Δ΄. εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 2012.

[toula]

Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει τις θλίψεις αν θέλει να γεννηθεί σε μια νέα ζωή εν Θεώ.
Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο.
Μέχρις ότου μπούμε «εις το αγιαστήριο του Θεού» (Ψαλμ. 72,17), πολλές φορές θα δειλιάσουμε, επειδή δεν είμαστε βέβαιοι ότι τα έργα μας είναι αρεστά στον πανάγιο Θεό.
Ένα πράγμα όμως είναι πέρα από κάθε αμφιβολία,θα έλθει ώρα που όλες οι δοκιμασίες και οι ταραχές θα εξαφανιστούν στο παρελθόν.
Τότε θα δούμε ότι οι πιο οδυνηρές περίοδοι της ζωής μας ήταν οι πιο καρποφόρες και θα μας συνοδεύουν πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου και θα γίνουν θεμέλια της βασιλείας «μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,28).
Την ημέρα της Κρίσεως ό,τι αγαθό έχομε κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα είναι πλησίον μας για να μας δοξάσει.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, ελέησον ημάς».
«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς».
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου «Η ζωή Του ζωή μου».

[toula]

Υπόθεσε ότι ο Κύριος σου λέει:
«Κάποτε σου αφαίρεσα αυτό και αυτό το χάρισμα, τα οποία νόμιζες πως ικανοποιούν το νου σου και σε αναπαύουν και σου έδωσα ως αντιστάθμισμα εκείνο και εκείνο το χάρισμα.
Εσύ όμως σκέφτεσαι όσα σου αφαιρέθηκαν και δε βλέπεις όσα σου δόθηκαν στη θέση εκείνων και έτσι είσαι σκυθρωπός και πονείς και πληγώνεσαι από τη λύπη·
ωστόσο με χαροποιείς γιατί λυπάσαι εξαιτίας Μου.
Γιατί εγώ σου προξενώ λύπη για το συμφέρον σου, θέλοντας να σώσω και όχι να καταστρέψω εκείνον που θεωρώ παιδί Μου».
Διάταξε τον εαυτό σου να μη φας κάτι, για παράδειγμα ψάρι· και πρόσεχε κατόπιν ότι ο εχθρός σε σπρώχνει επίμονα προς την επιθυμία του ψαριού, όπως επίσης ότι και συ θέλεις με μανία να απολαύσεις το απαγορευμένο.
Έτσι θα εννοήσεις αυτό που συνέβη στον Αδάμ.
Εκείνος, αφού πήρε εντολή να μη φάει από ένα μόνο καρπό, προς αυτό μόνο το απαγορευμένο έτρεξε με μεγάλη επιθυμία.
Όσοι μεταχειρίζονται έντονα την προσευχή, αυτοί πολιορκούνται από φοβερούς και άγριους πειρασμούς.
Αν λησμονήσεις τον Παύλο που είπε:
«Φοβούμαι μήπως εγώ, που κήρυξα σε άλλους, ο ίδιος γίνω ανάξιος», και:
«Όποιος νομίζει ότι στέκεται, ας προσέξει μήπως πέσει», και:
«Συ, ο καταρτισμένος πνευματικά, πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως και συ δοκιμάσεις πειρασμό»·
και αν λησμονήσεις το παραστράτισμα και την ανομία του Σολομώντα υστέρα από τόση χάρη·
και αν λησμονήσεις επίσης την αναπάντεχη άρνηση του Αποστόλου Πέτρου, τότε μπορείς να έχεις θάρρος στη γνώση σου και να κομπάζεις για την ενάρετη ζωή σου και να καυχιέσαι για τα πολλά χρόνια της ασκήσεώς σου· κι έτσι λοιπόν θα δώσεις τόπο μέσα σου στην υπερηφάνεια.
Όμως καθόλου μην αμελήσεις αδελφέ!
Να φοβάσαι μάλλον μέχρις ότου αναπνέεις, ακόμα και αν έφτασες τα χρόνια του Μωυσή· και να προσεύχεσαι λέγοντας:
«Κύριε, μη με απορρίψεις τον καιρό των γηρατειών μου· όταν λιγοστεύουν οι δυνάμεις μου, μη με εγκαταλείψεις. Θεέ μου, Σωτήρα μου, εσένα θα υμνώ παντοτινά».
Κεφάλαια από τα «100 παρηγορητικά κεφάλαια προς τους μοναχούς της Ινδίας» που έγραψε ο άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος, όπως δημοσιεύονται σε μετάφραση του Αντωνίου Γαλίτη στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών», τόμος α’, των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας.