Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Κύριός μας είπε πολύ καθαρά: «δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμο».
Αν λοιπόν ο ίδιος μας διαβεβαιώνει πως δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο, είναι αυτονόητο ότι κανείς ιερέας και κανείς πνευματικός δεν μπορεί να είναι εισαγγελέας του Θεού.
Ούτε επίσης ανακριτής.
Ο Χριστός έρχεται ως διάκονος των ψυχών μας. Ας θυμηθούμε τη σκηνή πριν από το Μυστικό Δείπνο.
Όταν πλένει τα πόδια των μαθητών Του, όταν έτσι διακονεί τους μαθητές Του.
Τα πόδια προφανώς ήτανε βρόμικα, αλλά δεν τα αποστράφηκε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά στον Πέτρο είπε, αν δεν με αφήσεις να σου πλύνω τα πόδια, δεν έχεις θέση μαζί μου.
‘Ερχεται λοιπόν ως διάκονος.
‘Ερχεται να υπηρετήσει τη σωτηρία αυτών τους οποίους αγάπησε.
Και ακόμη, αν θυμηθούμε το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στην Ακολουθία της Αγάπης, εκεί πάλι η εξουσία και η εντολή του «δεσμείν και λύειν», το μυστήριο δηλαδή της εξομολογήσεως, προσφέρεται ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος ως δρόμος για τη μετοχή στην Ανάσταση και τη βασιλεία του Θεού.
Η μετάνοια προϋποθέτει την ελευθερία του ανθρώπου και οδηγεί στην ελευθερία.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει αν δεν είναι ελεύθερος και ταυτοχρόνως η πραγματική μετάνοια είναι εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο στην πραγματική ελευθερία.
Το μυστήριο της εξομολογήσεως έχει βασικό στόχο να οδηγήσει στη συγχώρεση του Θεού και του ανθρώπου.
Η λέξη έχει ένα απίστευτο μεγαλείο.
‘Εχω την αίσθηση ότι η κατ’ έξοχήν συγχώρεση δεν είναι η χορήγηση της άφεσης ή η ευχή που διαβάζουμε, αλλά η θεία κοινωνία.
Εκεί ο Θεός και ο άνθρωπος συγχωροϋνται και άλληλοπεριχωροϋνται στο σώμα τοϋ Χριστού.
Σισανίου και Σιατίστης Παύλος.

[toula]

Ο άνθρωπος όταν λειτουργεί
ως εικόνα Θεού είναι, πράγματι, το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να δει ο άνθρωπος στη ζωή του!
Και ένας τέτοιος άνθρωπος -που η δική μου πεποίθησης είναι, όπως όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας- ήταν πραγματικά
ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Αυτός ο άνθρωπος απέπνεε
την τελειότητα του χριστιανού.
Κι όλοι οι άγιοι, τους οποίους γνωρίσαμε, κανείς δεν υστερούσε και ήταν τέλειοι άνθρωποι.
Αλλά σ'αυτόν τον άνθρωπο, πραγματικά, υπήρχε έντονη αυτή η τελειότης.
Σε όλο το είναι του, από πάνω μέχρι κάτω.
Και λέω, πράγματι, αν το Ευαγγέλιο
έτσι κάνει τον άνθρωπο τότε αξίζει κανείς να ακολουθήσει το Χριστό με όλη του τη ζωή!
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

[toula]

Σε όσους δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο:
Είστε καθαροί, άγιοι και τέλειοι μη διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και δεν έχετε ανάγκη να κυτταχθήτε σ’ αυτό το κάτοπτρο;
Ή μήπως η ψυχή σας έχει τόσο ασχημίσει, ώστε φοβάστε να δείτε την ασχημία σας;
''Προσέλθετε πρός αὐτόν καί φωτίσθητε, καί τά πρόσωπα ὑμῶν οὐ μή καταισχυνθῆ''
(Ψαλμ. λγ’ 6).
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

[toula]

Οι σύγχρονοι Γέροντες, τους οποίους γνωρίσαμε και ακούσαμε, ήταν άνθρωποι συνετοί και ενάρετοι και φωτεινοί!
Μίλησαν βέβαια και προειδοποίησαν
αλλά το κέντρο της ζωής τους και της ομιλίας τους δεν ήταν ο Αντίχριστος αλλά ο Χριστός.
Δεν τρομοκρατούσαν τον κόσμο αλλά ενθάρρυναν τον κόσμο.
Και στήριζαν τον κόσμο στην Εκκλησία και στους ποιμένες της Εκκλησίας.
Και καθοδηγούσαν τον κόσμο να έχει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία του Χριστού, που είναι στύλος και εδραίωμα της Αληθείας.
Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος.

[toula]

«’Όταν ο νούς είναι όλος εν τω Θεώ, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς».
Η προς τον Θεό αγάπη υπάρχει εις διαφόρους βαθμούς:
‘Όστις ανθίσταται εις κακούς λογισμούς, ούτος αγαπά κατά το μέτρο αυτού τον Θεό. ‘Όστις αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, παρακαλεί τον Θεό όπως δίδει εις αυτόν δύναμιν, ίνα μη αμαρτάνει, αλλ’ εξ αδυναμίας προσκόπτει εισέτι προς την αμαρτία και θλίβεται δια τούτο και μετανοεί.
Ούτος έχει την χάριν εν τω βάθη της ψυχής και του νού, αλλά τα πάθη δεν έχουν εισέτι ηττηθεί.
‘Όστις δε υπερνίκησε τα πάθη, ούτος δεν έχει πλέον αγώνα, αλλά μόνον προσέχει εαυτό εν παντί, όπως μη πέσει εις αμαρτία.
Ο τοιούτος έχει την χάριν μεγάλη και αισθητή.
‘Όστις αισθάνεται την χάριν και εν τη ψυχή και εν τω σώματι, ούτος είναι τέλειος ανήρ, και εάν διαφυλάξει την χάριν αυτήν, το σώμα αυτού αγιάζεται και αποβαίνει άγιον λείψανο.
‘Όστις ζει κατά τας εντολάς, ούτος καθ’ έκαστη ώρα και στιγμήν ακούει να ηχεί εν τη ψυχή αυτού η χάρις.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι οίτινες δεν κατανοούν την έλευσιν αυτής.
«’Όταν ο νούς είναι όλος εν τω Θεώ, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς».
Αγίου Σιλουανου του Αθωνιτου.

[toula]

Γνωρίζω πόσο δύσκολα ὑποφέρεται ἡ συκοφαντία.
Εἶναι λάσπη -μὰ λάσπη ἰαματική.
Ὑπομονή!
Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ λήξει ἡ δοκιμασία. Ὁ Γιατρὸς τῶν ψυχῶν θὰ ἀφαιρέσει τὸ τσουχτερὸ κατάπλασμα…
Συκοφαντοῦσαν καὶ τὸν Κύριο:
«Ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν» (Μάτθ. 11:19).
«Δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται» (Ἰω. 10:20).
Τί μεγάλη δόξα, νὰ μετέχουμε στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ!
Σηκῶστε ταπεινὰ κι ἀγόγγυστα τὸ σταυρό σας.
Μὴ λιποψυχεῖτε.
Ἂν ἡ συνείδησή σας δὲν σᾶς κατακρίνει, μπορεῖτε νὰ ὑψώνετε πάντα μὲ θάρρος τὸ βλέμμα σας στὸ Θεὸ καὶ νὰ στέκεστε μὲ παρρησία μπροστά Του.
Τί πιὸ σπουδαῖο ἀπ’ αὐτό;…
Νὰ ζεῖτε καὶ νὰ φέρεστε φυσιολογικά. Τὸ πῶς σᾶς βλέπουν οἱ ἄλλοι νὰ μὴν τὸ λογαριάζετε.
Μόνο τοῦ Θεοῦ ἡ κρίση ἔχει βαρύτητα, ὡς ἀλάθητη.
Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουμε καλά-καλὰ οὔτε τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, πολὺ περισσότερο τὸν πλησίον.
Οσιου Θεοφανους του Εγλειστου.

[toula]

Ας σχετισθούμε με τον άγιο που φέρομε το όνομά του ή με τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, που είναι πολύ πρόχειρος και εύκολος·
ακόμη και τους μουσουλμάνους ακούει.
Ας σχετισθούμε με τον άγιο Νικόλαο, που πηγαίνει και στους αμαρτωλούς και στους εγκληματίες και τους σώζει.
Ας σχετισθούμε με την Παναγία. Ποιός μίλησε στην Παναγία και αστόχησε, δεν άκουσε την φωνή της, δεν δέχθηκε το χάδι της;
Την Παναγία ακόμη και μέσα από την κόλασι την φωνάζουν· πόσο μάλλον εμείς που είμαστε έξω από την κόλασι.
Ας έχωμε, όσο μπορούμε, τους δικούς μας μεσίτες.
Και αναμφιβόλως, ποιός αγνοεί ότι οι άγιοι είναι πρόσωπα ζωντανά, ότι ευρίσκονται «εν χειρί Θεού» και επομένως μπορούν να ενεργούν οι ίδιοι;
Άραγε, τί μπορώ να του ζητήσω;
Οτιδήποτε, προπάντων όμως την σωτηρία μου, την αποκάλυψι του θελήματος του Θεού, ή να μου δώση τον Χριστόν που αυτός κατέχει.
Ένας τέτοιος κόπος και μια τέτοια προσπάθεια μας γεμίζει με αναμνήσεις.
Μία φορά στις εκατό να πετύχωμε κάτι, αυτή η μία φορά είναι δυνατόν να μας θρέφη για ένα, δέκα, είκοσι, πενήντα χρόνια.
Πολλές φορές ακούμε να λένε: «Υπάρχει άγιος!
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι -τώρα είναι υπέργηρος και ακόμη ζη το γεγονός αυτό- βράδιασα στο χωράφι και άρχισα να φοβάμαι. Τότε φώναξα δυνατά: Άγιε μου Νικόλαε.
Και αμέσως ο άγιος με άρπαξε από το χέρι και με έφερε στο χωριό».
Είμαστε πιο κοντά με τους αγίους, καταλαβαίναμε ότι είναι πιο πρόθυμοι να έλθουν, ότι μας νοιώθουν περισσότερο, ότι μας αγαπούν πιο εύκολα, ότι είναι επιεικέστεροι μαζί μας, γιατί είναι του αυτού φυράματος με μας.
Έτσι, μπορούμε να περάσωμε περίφημα την βραδιά μας.
Όταν μάλιστα ασχολούμαστε και με την ζωή τους και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, τότε γίνεται καλύτερη η βραδιά μας.
Κάποιος μοναχός παρακαλούσε επίμονα για κάτι τον άγιο Σίμωνα, τον κτίτορα της Σιμωνόπετρας, αλλά φαινόταν αδύνα¬τον να πραγματοποιηθή.
Πήγε τότε στον παπα-Εφραίμ και του παραπονέθηκε ότι πήγαν χαμένες οι προσευχές του.
«Άντε, του λέγει εκείνος, φύγε» ποτέ δεν πάει η προσευχή χαμένη, και θα πάη χαμένη η μεσιτεία ενός αγίου που προσεδρεύει πρόσωπο με πρόσωπο στο θυσιαστήριο του Θεού, και μπορεί να συμπαρασύρη στην μεσιτεία όλους τους αγίους που είναι τριγύρω του;
(Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου. «Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες», εκδ. Ίνδικτος- Αθήναι 2011, σ. 472-482)

[toula]

Η τελειότητα αυτής της αγάπης έγκειται στο ότι η αγάπη αυτή είναι ταπεινή, δηλαδή προσφέρεται άνευ επιφυλάξεως.
Ο Πατήρ εν τή γεννήσει του Υιού κενούται ολοτελώς .
Αλλά και ο Υιός επιστρέφει το πάν εις τον Πατέρα.
Αυτή ακριβώς την πράξη της τελείας κενώσεως τέλεσε ο Κύριος εν τή σαρκώσει Αυτού εν τή Γεσθημανή και επί του Γολγοθά.
Η καθαρά προσευχή δεν δίνεται σε όσους μελετούν πολύ.
Όταν επισκεφθή τον άνθρωπο έστω και σκιά της Γεθσημανίου προσευχής, θραύονται τα δεσμά του εγωϊστικού ατόμου και εισάγεται ούτος εις νέαν μορφήν προσωπικού, υποστατικού είναι, κατ’ εικόνα της υποστάσεως του Μονογενούς Υιού…
Εάν τις ενωθή μετ’ Αυτού διά της ομοιώσεως του θανάτου εν βαθεία υπέρ του κόσμου προσευχή και αφορήτω δίψη διά την σωτηρία των ανθρώπων, προγεύεται την ομοίωσιν της Αναστάσεως.
Αρχιμ. Σωφρωνίου. Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί.

[toula]

Κυρίως όμως η μοναχική βιοτή είναι Ζωή Ελευθερίας και αναγωγής στο Θεό.
Φυγής από την αμαρτία, τους συμβιβασμούς, το χώρο και το χρόνο, την εξορία του Αδάμ, το νόμο και τον καθημερινό θάνατο.
Είναι νόστος επιστροφής στον πατρικό οίκο , στη ζωή της χάριτος, γίνεται περιουσία του Θεού, διατηρεί τη ρίζα του, την παράδοσή του , δε χάνει την αίσθηση των πραγμάτων αλλά διαπράττει μία ανταρσία , ένα «ανταρτιλίκι» που του δίνει τη δύναμη ελευθέρως και αβιάστως να τα « βροντήσει όλα » για να μείνει αυτός μόνος με το Θεό και υποστατικά – προσωπικά να ενωθεί μ’ Ἐκείνον και την Εκκλησία .
Με διάλογο και κοινωνία προσώπων εν υπακοή προς το γέροντα και την αδελφότητα, διασώζεται η ελευθερία όχι ως σιδερένια πειθαρχία αλλά ελεύθερο δόσιμο αγάπης.
Έτσι η μοναχική πολιτεία γίνεται Ζωή Καταξιώσεως Της Προσωπικότητος , παρά την ισότητα, και ανελίξεως στην πληρότητα της εν Χριστώ τελειώσεως.
Η φυγή από τον κόσμο συνεπάγεται φυγή από την αβεβαιότητα, την αγωνία, τον περισπασμό, το διχασμό , τη διάσπαση που προκαλείται από τη δεσποτεία του ιδίου θελήματος · ο μοναχός οδηγείται στην πληρότητα, την ακεραιότητα, την καθολικότητα, την οικουμενικότητα , το μαρτύριο,την εν Θεώ υποστατική επανένωση του εαυτού του, τη σύναψη του πνευματικού και αιωνίου γάμου του με το Θεό.
Επιπλέον η μοναχική πολιτεία γίνεται Ζωή Ουρανίων Και Πνευματικών Πραγματικοτήτων, που καθιστούν το μοναχό ουρανοβάμονα.
Με τη γεροντική καθοδήγηση, την καρποφόρα σιωπή, την τελεία αγνόηση, την απράγμονα ησυχία, την απερίσπαστη απραξία, την έντονη προσευχή, την έμπονη μνήμη , ανάγεται στην «ελλογία» δηλ. την κοινωνία μετά του Θείου Λόγου Ιησού.
[509] Γέροντος Αιμιλιανού, Μοναχισμός, Πορεία προς Θεόν, στο ΣΥΝΑΞΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ, οπ.παρ. σ.53.

[toula]

Αληθινά δε μακαριστή ύπαρξη είναι το Θείο.
Γιατί ό,τι και να υποθέσουμε πως είναι το Θείο, μακαριότητα είναι εκείνη η καθαρή ζωή, το ανεκδιήγητο και ακατάληπτο αγαθό, το ανέκφραστο κάλλος, αυτό που είναι όλο χάρη και σοφία και δύναμη, το αληθινό φως, η πηγή κάθε αγαθότητας, η ανώτερη εξουσία όλων, το μόνο ποθητό, αυτό που πάντα είναι το ίδιο, η παντοτινή αγαλλίαση, η αιώνια ευφροσύνη, για την οποία θα μπορούσε κανείς να πει πολλά, κι όμως να μην έχει πει τίποτε το ισάξιο.
Γιατί ούτε ο νους πλησιάζει τον Θεό, μα, κι αν ακόμη μπορέσουμε να κατανοήσουμε κάτι από τα υψηλοτέρα γι’ Αυτόν, με κανέναν λόγο δεν εκφράζεται αυτό που θα γίνει κατανοητό.
Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.