Όταν πονέσεις ένα άνθρωπο που έχει ταπείνωση και με την καρδιά του σου ζητά να ευχηθείς λ.χ. για ένα πάθος που τον ταλαιπωρεί και του το πεις, «μη φοβάσαι, θα γίνεις καλύτερος».
Του δίνεις τέτοια ευχή, που είναι θεϊκή ευχή. Έχει πολλή αγάπη, πόνο, και γι’ αυτό πιάνει. Είναι αρεστό στο Θεό, και εκπληρώνει ο Θεός την ευχή. Δηλαδή και μόνο ο πόνος που νιώθει κανείς για κάποιον, είναι σαν ευχή.
από το βιβλίο: Λόγοι αγίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, «Με πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», σελ. 110
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Εκεί που αυξάνεται η Χάρις, μεγαλώνουν οι πειρασμοί.
Ο πειρασμός μόλις μυρίσει λίγο παράδεισο, λίγο Χριστό στη ζωή του ανθρώπου, φρενιάζει, εξεγείρεται, επαναστατεί.
Αυτή είναι η δουλειά του να κλείνει τον παράδεισο, να διώχνει τον άνθρωπο.
Έλεγε ένας γέροντας,
Τον ονομάσαμε πειρασμο, γιατί γεννά την πείρα στον αγωνιστή.
Αληθινή πείρα δεν αποκτάς διαβάζοντας. Αποκτάς μέσα στους πειρασμούς.
Ο πειρασμός είναι τρικυμία. Ε, ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.
Στη μπουνάτσα, κουτσά στραβά όλοι πάνε το πλεούμενο.
Από που ξεκινούν οι πειρασμοί;
– Από τους άλλους τους ανθρώπους με την κακότητά τους.
– Από τα πάθη μας και την ακάθαρτη κατάστασή μας.
– Από τον διάβολο.
Αυτός όμως κρύβεται επιμελώς και μέσα στα πάθη τα δικά μας και των άλλων.
• Όταν αγαπάς και προσεύχεσαι για τον πειράζοντά σε αδελφό, μειώνει η χάρις την ισχύ του πειρασμού.
• Όταν αγωνίζεσαι για την κάθαρσή σου, αδυνατίζει ο πειρασμός.
• Όταν μετανοείς, φεύγει ο διάβολος.
Αγιος Εφραιμ Κατουνακιωτης
Ο πειρασμός μόλις μυρίσει λίγο παράδεισο, λίγο Χριστό στη ζωή του ανθρώπου, φρενιάζει, εξεγείρεται, επαναστατεί.
Αυτή είναι η δουλειά του να κλείνει τον παράδεισο, να διώχνει τον άνθρωπο.
Έλεγε ένας γέροντας,
Τον ονομάσαμε πειρασμο, γιατί γεννά την πείρα στον αγωνιστή.
Αληθινή πείρα δεν αποκτάς διαβάζοντας. Αποκτάς μέσα στους πειρασμούς.
Ο πειρασμός είναι τρικυμία. Ε, ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.
Στη μπουνάτσα, κουτσά στραβά όλοι πάνε το πλεούμενο.
Από που ξεκινούν οι πειρασμοί;
– Από τους άλλους τους ανθρώπους με την κακότητά τους.
– Από τα πάθη μας και την ακάθαρτη κατάστασή μας.
– Από τον διάβολο.
Αυτός όμως κρύβεται επιμελώς και μέσα στα πάθη τα δικά μας και των άλλων.
• Όταν αγαπάς και προσεύχεσαι για τον πειράζοντά σε αδελφό, μειώνει η χάρις την ισχύ του πειρασμού.
• Όταν αγωνίζεσαι για την κάθαρσή σου, αδυνατίζει ο πειρασμός.
• Όταν μετανοείς, φεύγει ο διάβολος.
Αγιος Εφραιμ Κατουνακιωτης
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Οι θεούμενοι θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής
Οδηγοί και πρωταγωνιστές τής εκκλησιαστικής ιστορίας
π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού, δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.
Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.
Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.
«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός η κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι».
Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού. Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.
«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι’ αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ’ όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας.
Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού.
Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον», άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους.
Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».
Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας τής ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.
«Ο ίδιος ο θεούμενος έχει μια γνώση που υπερβαίνει την γνώση, αλλά χρησιμοποιεί και τα ρητά και τα νοήματα για να μιλάει στους άλλους. Γι’ αυτό δεν καταργείται η Αγία Γραφή, χρησιμοποιείται η Αγία Γραφή από τους ίδιους τους θεουμένους, διότι είναι τα ρητά και τα νοήματα με τα οποία οδηγούνται και οι άλλοι στην ίδια εμπειρία κ.ο.κ».
Επειδή οι θεούμενοι είναι αυθεντικοί διδάσκαλοι, γι’ αυτό και, όταν συνέρχονται σε Τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, διατυπώνουν απλανώς, θεοπνεύστως την διδασκαλία της Εκκλησίας.
«Γι’ αυτό βρίσκουμε θεουμένους Αγίους όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στην Δύση, αιώνες ολόκληρους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν συνήρχοντο σε Σύνοδο, αμέσως γνωρίζανε τι είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας».
Επειδή βασικό κριτήριο στην Εκκλησία που καθορίζει την αληθινότητα των μελών της είναι οι θεούμενοι, γι’ αυτό στην αρχαία Εκκλησία παρατηρείται το γεγονός ότι από αυτούς τους θεουμένους και Προφήτες εκλέγονταν οι Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι. Αυτό το βλέπουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», κατά την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, που κατέλαβε τον τόπο του Ιούδα. Έπρεπε να είναι μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού.
Άλλωστε, οι Κληρικοί έπρεπε να ήταν θεούμενοι, γιατί μόνον τότε ήταν οι αληθινοί ιατροί, γνώριζαν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους και από το σκότος του νου να τους οδηγήσουν στον φωτισμό του νου και την θέωση.
Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους.
Η Εκκλησία, όπως συχνά ως εδώ έγινε λόγος, ομοιάζει με ένα νοσοκομείο και οι Κληρικοί με τους ιατρούς.
Με αυτήν την προοπτική πρέπει να δούμε την αρετή της υπακοής.
Δεν υπακούουμε σε κάθε διδασκαλία που εμφανίζεται, αλλά στους θεουμένους, που έχουν εμπειρία Θεού, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπακοή θα οδηγήσει στην θέωση, στην μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού.
«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι!
Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία.
Όταν κανείς είναι θεούμενος η φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».
Η υπακοή στους «πείρα μεμυημένους» είναι αναγκαία για την πορεία προς την θέωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπονομεύεται και παραθεωρείται ο κανονικός θεσμός της Εκκλησίας.
Ακόμη δε και η προσευχή στους Αγίους έχει σημασία, γιατί αυτοί παραμένουν θεούμενοι, είναι φίλοι του Θεού και έχουν παρρησία σε Αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν οι μεσιτείες τους ενέργεια.
«Ο θεούμενος, όταν εκδημεί προς Κύριον, παραμένει θεούμενος, δεν παύει να είναι θεούμενος και μετέχει στην δόξα του Θεού, στην θεοπτία. Και γι’ αυτόν τον λόγο εμείς κάνουμε προσευχές και επικαλούμεθα αυτούς τους ανθρώπους να μεσιτεύουν υπέρ ημών».
Επομένως, οι θεούμενοι είναι η βάση και το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, αυτοί έχουν την ζωή των Πρωτοπλάστων προ της πτώσεως, αλλά μετέχουν και του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού. Οι Πατέρες ερμηνεύουν τα θεολογικά θέματα από εμπειρία και όχι από στοχασμούς.
Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ιστορία της Εκκλησίας είναι τα διάφορα γεγονότα που έχουν σχέση με την εξωτερική δράση των μελών της, με τους διωγμούς, τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, με τις αιρέσεις και τους πολέμους κλπ. Είναι και αυτό ένα τμήμα της ιστορίας που διδάσκεται στις θεολογικές σχολές και τα σχολεία ως ειδικό μάθημα.
Όμως, η πραγματική εκκλησιαστική ιστορία είναι η ζωή των Αγίων, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά των πιστών, η πορεία από την Κυριακή της Τυρινής έως το Πάσχα και από εκεί έως την Πεντηκοστή και την εορτή των Αγίων Πάντων. Αυτά τα γεγονότα δεν είναι εξωτερικά, ιστορικά μόνον, δεν είναι εφάπαξ γεγονότα, αλλά επαναλαμβάνονται στην ζωή κάθε πιστού, ο οποίος με την μετάνοια και την κάθαρση της καρδιάς φθάνει στην Πεντηκοστή, δηλαδή μετέχει της θεοπτικής ενεργείας του Θεού και εορτάζει κατά την εορτή των Αγίων Πάντων.
«Κι αυτό φαίνεται από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, που έχουμε την ημέρα του Πάσχα. Προηγήθηκαν οι Βαπτίσεις το Μεγάλο Σάββατο. Μετά φθάνουμε μέχρι την Πεντηκοστή, με το ευαγγέλιο του Ιωάννου, που είναι το «πνευματικό ευαγγέλιο» της Εκκλησίας, γι’ αυτούς που έχουν βαπτισθεί. Μετά φθάνουμε στην ημέρα της Πεντηκοστής και μετά είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτός είναι ο σκοπός της Πεντηκοστής».
«Λοιπόν, αυτά είναι τα ζωντανά κηρύγματα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό η Ορθοδοξία πάντοτε βασίζεται στους βίους των Αγίων. Οπότε, το αγιολόγιο ήταν η σπονδυλική στήλη της Ορθοδόξου θεολογίας».
Η Εκκλησία δεν είναι μια ιδεολογία ούτε μια κοινωνική ή θρησκευτική οργάνωση, αλλά το Σώμα του Χριστού.
Ο πιστός που μετέχει στην εκκλησιαστική ζωή, στην πραγματικότητα μετέχει της ζωής του Χριστού.
Αυτό επιτυγχάνεται με τα Μυστήρια, δια των οποίων ο άνθρωπος δέχεται την άκτιστη Χάρη του Θεού και ενώνεται με τον Χριστό, τρέφεται από Αυτόν και δοξάζεται.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και η Χάρη δια των Μυστηρίων ενεργεί ποικιλοτρόπως στον άνθρωπο.
Οι Απόστολοι και οι Πατέρες προσδιορίζουν κάποια πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ερμηνευθεί η εκκλησιαστική ζωή.
Ένας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τής
Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας
π. Ιωάννης Ρωμανίδης
Από το βιβλίο «Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη» Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.
Οδηγοί και πρωταγωνιστές τής εκκλησιαστικής ιστορίας
π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού, δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.
Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.
Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.
«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός η κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι».
Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού. Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.
«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι’ αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ’ όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας.
Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού.
Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον», άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους.
Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».
Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας τής ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.
«Ο ίδιος ο θεούμενος έχει μια γνώση που υπερβαίνει την γνώση, αλλά χρησιμοποιεί και τα ρητά και τα νοήματα για να μιλάει στους άλλους. Γι’ αυτό δεν καταργείται η Αγία Γραφή, χρησιμοποιείται η Αγία Γραφή από τους ίδιους τους θεουμένους, διότι είναι τα ρητά και τα νοήματα με τα οποία οδηγούνται και οι άλλοι στην ίδια εμπειρία κ.ο.κ».
Επειδή οι θεούμενοι είναι αυθεντικοί διδάσκαλοι, γι’ αυτό και, όταν συνέρχονται σε Τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, διατυπώνουν απλανώς, θεοπνεύστως την διδασκαλία της Εκκλησίας.
«Γι’ αυτό βρίσκουμε θεουμένους Αγίους όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στην Δύση, αιώνες ολόκληρους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν συνήρχοντο σε Σύνοδο, αμέσως γνωρίζανε τι είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας».
Επειδή βασικό κριτήριο στην Εκκλησία που καθορίζει την αληθινότητα των μελών της είναι οι θεούμενοι, γι’ αυτό στην αρχαία Εκκλησία παρατηρείται το γεγονός ότι από αυτούς τους θεουμένους και Προφήτες εκλέγονταν οι Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι. Αυτό το βλέπουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», κατά την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, που κατέλαβε τον τόπο του Ιούδα. Έπρεπε να είναι μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού.
Άλλωστε, οι Κληρικοί έπρεπε να ήταν θεούμενοι, γιατί μόνον τότε ήταν οι αληθινοί ιατροί, γνώριζαν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους και από το σκότος του νου να τους οδηγήσουν στον φωτισμό του νου και την θέωση.
Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους.
Η Εκκλησία, όπως συχνά ως εδώ έγινε λόγος, ομοιάζει με ένα νοσοκομείο και οι Κληρικοί με τους ιατρούς.
Με αυτήν την προοπτική πρέπει να δούμε την αρετή της υπακοής.
Δεν υπακούουμε σε κάθε διδασκαλία που εμφανίζεται, αλλά στους θεουμένους, που έχουν εμπειρία Θεού, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπακοή θα οδηγήσει στην θέωση, στην μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού.
«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι!
Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία.
Όταν κανείς είναι θεούμενος η φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».
Η υπακοή στους «πείρα μεμυημένους» είναι αναγκαία για την πορεία προς την θέωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπονομεύεται και παραθεωρείται ο κανονικός θεσμός της Εκκλησίας.
Ακόμη δε και η προσευχή στους Αγίους έχει σημασία, γιατί αυτοί παραμένουν θεούμενοι, είναι φίλοι του Θεού και έχουν παρρησία σε Αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν οι μεσιτείες τους ενέργεια.
«Ο θεούμενος, όταν εκδημεί προς Κύριον, παραμένει θεούμενος, δεν παύει να είναι θεούμενος και μετέχει στην δόξα του Θεού, στην θεοπτία. Και γι’ αυτόν τον λόγο εμείς κάνουμε προσευχές και επικαλούμεθα αυτούς τους ανθρώπους να μεσιτεύουν υπέρ ημών».
Επομένως, οι θεούμενοι είναι η βάση και το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, αυτοί έχουν την ζωή των Πρωτοπλάστων προ της πτώσεως, αλλά μετέχουν και του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού. Οι Πατέρες ερμηνεύουν τα θεολογικά θέματα από εμπειρία και όχι από στοχασμούς.
Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ιστορία της Εκκλησίας είναι τα διάφορα γεγονότα που έχουν σχέση με την εξωτερική δράση των μελών της, με τους διωγμούς, τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, με τις αιρέσεις και τους πολέμους κλπ. Είναι και αυτό ένα τμήμα της ιστορίας που διδάσκεται στις θεολογικές σχολές και τα σχολεία ως ειδικό μάθημα.
Όμως, η πραγματική εκκλησιαστική ιστορία είναι η ζωή των Αγίων, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά των πιστών, η πορεία από την Κυριακή της Τυρινής έως το Πάσχα και από εκεί έως την Πεντηκοστή και την εορτή των Αγίων Πάντων. Αυτά τα γεγονότα δεν είναι εξωτερικά, ιστορικά μόνον, δεν είναι εφάπαξ γεγονότα, αλλά επαναλαμβάνονται στην ζωή κάθε πιστού, ο οποίος με την μετάνοια και την κάθαρση της καρδιάς φθάνει στην Πεντηκοστή, δηλαδή μετέχει της θεοπτικής ενεργείας του Θεού και εορτάζει κατά την εορτή των Αγίων Πάντων.
«Κι αυτό φαίνεται από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, που έχουμε την ημέρα του Πάσχα. Προηγήθηκαν οι Βαπτίσεις το Μεγάλο Σάββατο. Μετά φθάνουμε μέχρι την Πεντηκοστή, με το ευαγγέλιο του Ιωάννου, που είναι το «πνευματικό ευαγγέλιο» της Εκκλησίας, γι’ αυτούς που έχουν βαπτισθεί. Μετά φθάνουμε στην ημέρα της Πεντηκοστής και μετά είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτός είναι ο σκοπός της Πεντηκοστής».
«Λοιπόν, αυτά είναι τα ζωντανά κηρύγματα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό η Ορθοδοξία πάντοτε βασίζεται στους βίους των Αγίων. Οπότε, το αγιολόγιο ήταν η σπονδυλική στήλη της Ορθοδόξου θεολογίας».
Η Εκκλησία δεν είναι μια ιδεολογία ούτε μια κοινωνική ή θρησκευτική οργάνωση, αλλά το Σώμα του Χριστού.
Ο πιστός που μετέχει στην εκκλησιαστική ζωή, στην πραγματικότητα μετέχει της ζωής του Χριστού.
Αυτό επιτυγχάνεται με τα Μυστήρια, δια των οποίων ο άνθρωπος δέχεται την άκτιστη Χάρη του Θεού και ενώνεται με τον Χριστό, τρέφεται από Αυτόν και δοξάζεται.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και η Χάρη δια των Μυστηρίων ενεργεί ποικιλοτρόπως στον άνθρωπο.
Οι Απόστολοι και οι Πατέρες προσδιορίζουν κάποια πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ερμηνευθεί η εκκλησιαστική ζωή.
Ένας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τής
Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας
π. Ιωάννης Ρωμανίδης
Από το βιβλίο «Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη» Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι παίζει ο εχθρός στις μέρες μας, σε πολλούς Χριστιανούς. Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουμε και εμείς, διότι μας ικανοποιεί, μας αναπαύει. Πολλοί Χριστιανοί περιορίσαμε τη Χριστιανική μας ζωή στην τήρηση ορισμένων θρησκευτικών καθηκόντων.
Πολλοί άλλοι είπαμε: ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ στην αγάπη Του, ΝΑΙ στην αλήθεια Του, αλλά δεν προχωρήσαμε περισσότερο, δεν θελήσαμε όλη την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι να πούμε ταυτόχρονα και ένα πελώριο ΟΧΙ στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας, στα είδωλά μας, που τόσο αγαπούμε και λατρεύουμε. Δεν είπαμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο της αμαρτίας, που μας πολιορκεί.
Δεν αρκεί μόνο ένα ΝΑΙ στο Χριστό· χρειάζεται και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Πολλοί Χριστιανοί, ενώ είπαμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό, δεν είπαμε ακόμη ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο εαυτός μας μάς κουμαντάρει ακόμη, και αυτό το βλέπουμε στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής μας. Δεν θελήσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Περιοριστήκαμε στο κλάδεμα του εαυτού μας, και όχι στο ξερίζωμα. Οι εκδηλώσεις της σαρκός είναι φανερές στη ζωή μας.
Δεν φτάνει να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό. Χρειάζεται να πούμε και ένα ΟΧΙ στον κόσμο. Ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Αυτός ρυθμίζει τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισή μας. Όλες οι εκδηλώσεις μας μυρίζουν κόσμο. Ο κόσμος μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτός ο κόσμος είναι εχθρός του Θεού, και πολέμιος του πιστού. Κόσμος και Χριστός, κόσμος και πιστός, είναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Ο Ιάκωβος γράφει: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακωβ. 4,4).
Στις ημέρες μας μια νέα κατηγορία Χριστιανων εμφανίζεται: «Χριστιανοί με τα δύο ΝΑΙ». ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ και στα είδωλα του κόσμου. ΝΑΙ στην αιώνια ζωή, ΝΑΙ και στην παρούσα. Χριστιανοί με μοιρασμένη καρδιά. Χριστιανοί που δεν γευτήκαμε την εν Χριστώ ελευθερία. Δημιουργήσαμε ένα ευαγγέλιο στα μέτρα μας, ξεχάσαμε οτι το ευαγγέλιο έχει δικό του μέτρο, δικά του σταθμά. Δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε το ευαγγέλιο, στη δική μας θέληση. Ο Απ. Παύλος γράφει: «και όσοι τω κανόνα τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού», (Γαλ. 6,16). Ο κανόνας της ζωής μας είναι το ευαγγέλιο. Βάσει αυτού να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας.
Ο κόσμος και ο εαυτός μας αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή μας. Ο κόσμος έχει αξιώσεις, έχει προτιμήσεις, ο κόσμος θέλει να μας υποδουλώσει, θέλει να μας αιχμαλωτίσει. Ο εαυτός μας αντιδρά στην κατά Χριστόν ζωή μας, έχει απαιτήσεις, έχει δικαιώματα στη ζωή μας. Θρέψαμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας.
Τόσα χρόνια τώρα, εξεγείρονται, επαναστατούν και μας απειλούν. Χρειάζεται ένα δυνατό ΟΧΙ και στον κόσμο και στον εαυτό μας. Ενόσω ερωτοτροπούμε με τον κόσμο, ο κόσμος θα μας απειλή, ενόσω ταΐζουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, ο εαυτός μας θα θεριεύει, θα εξασκεί πίεση επάνω μας και δεν θα υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού.
Εκείνο που χρειάζεται, είναι ένας θάνατος του εαυτού μας και του κόσμου. Ο Παύλος γράφει: «Εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14). Ο κόσμος για μένα πέθανε, και εγώ για τον κόσμο. Θάνατος για τον κόσμο, θάνατος για τον εαυτό μας. Ο Παύλος γράφει: «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ. 6,6).
Αυτός ο θάνατος μας απαλλάσσει από τη δύναμι του κόσμου και του εαυτού μας. Και αυτό γίνεται με μια ηρωική απόφαση, που θα πάρουμε, να πούμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο, ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «η Βασιλεία του Θεού, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Χρειάζεται να βιάσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να ζητήσουμε τη χάρη του Θεού, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα της Θείας Χάριτος, γιά να μπορέσουμε να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό και ένα ΟΧΙ στον κόσμο και στον εαυτό μας.
Ορθόδοξα Μηνύματα
Πολλοί άλλοι είπαμε: ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ στην αγάπη Του, ΝΑΙ στην αλήθεια Του, αλλά δεν προχωρήσαμε περισσότερο, δεν θελήσαμε όλη την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι να πούμε ταυτόχρονα και ένα πελώριο ΟΧΙ στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας, στα είδωλά μας, που τόσο αγαπούμε και λατρεύουμε. Δεν είπαμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο της αμαρτίας, που μας πολιορκεί.
Δεν αρκεί μόνο ένα ΝΑΙ στο Χριστό· χρειάζεται και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Πολλοί Χριστιανοί, ενώ είπαμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό, δεν είπαμε ακόμη ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο εαυτός μας μάς κουμαντάρει ακόμη, και αυτό το βλέπουμε στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής μας. Δεν θελήσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Περιοριστήκαμε στο κλάδεμα του εαυτού μας, και όχι στο ξερίζωμα. Οι εκδηλώσεις της σαρκός είναι φανερές στη ζωή μας.
Δεν φτάνει να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό. Χρειάζεται να πούμε και ένα ΟΧΙ στον κόσμο. Ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Αυτός ρυθμίζει τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισή μας. Όλες οι εκδηλώσεις μας μυρίζουν κόσμο. Ο κόσμος μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτός ο κόσμος είναι εχθρός του Θεού, και πολέμιος του πιστού. Κόσμος και Χριστός, κόσμος και πιστός, είναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Ο Ιάκωβος γράφει: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακωβ. 4,4).
Στις ημέρες μας μια νέα κατηγορία Χριστιανων εμφανίζεται: «Χριστιανοί με τα δύο ΝΑΙ». ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ και στα είδωλα του κόσμου. ΝΑΙ στην αιώνια ζωή, ΝΑΙ και στην παρούσα. Χριστιανοί με μοιρασμένη καρδιά. Χριστιανοί που δεν γευτήκαμε την εν Χριστώ ελευθερία. Δημιουργήσαμε ένα ευαγγέλιο στα μέτρα μας, ξεχάσαμε οτι το ευαγγέλιο έχει δικό του μέτρο, δικά του σταθμά. Δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε το ευαγγέλιο, στη δική μας θέληση. Ο Απ. Παύλος γράφει: «και όσοι τω κανόνα τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού», (Γαλ. 6,16). Ο κανόνας της ζωής μας είναι το ευαγγέλιο. Βάσει αυτού να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας.
Ο κόσμος και ο εαυτός μας αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή μας. Ο κόσμος έχει αξιώσεις, έχει προτιμήσεις, ο κόσμος θέλει να μας υποδουλώσει, θέλει να μας αιχμαλωτίσει. Ο εαυτός μας αντιδρά στην κατά Χριστόν ζωή μας, έχει απαιτήσεις, έχει δικαιώματα στη ζωή μας. Θρέψαμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας.
Τόσα χρόνια τώρα, εξεγείρονται, επαναστατούν και μας απειλούν. Χρειάζεται ένα δυνατό ΟΧΙ και στον κόσμο και στον εαυτό μας. Ενόσω ερωτοτροπούμε με τον κόσμο, ο κόσμος θα μας απειλή, ενόσω ταΐζουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, ο εαυτός μας θα θεριεύει, θα εξασκεί πίεση επάνω μας και δεν θα υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού.
Εκείνο που χρειάζεται, είναι ένας θάνατος του εαυτού μας και του κόσμου. Ο Παύλος γράφει: «Εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14). Ο κόσμος για μένα πέθανε, και εγώ για τον κόσμο. Θάνατος για τον κόσμο, θάνατος για τον εαυτό μας. Ο Παύλος γράφει: «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ. 6,6).
Αυτός ο θάνατος μας απαλλάσσει από τη δύναμι του κόσμου και του εαυτού μας. Και αυτό γίνεται με μια ηρωική απόφαση, που θα πάρουμε, να πούμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο, ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «η Βασιλεία του Θεού, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Χρειάζεται να βιάσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να ζητήσουμε τη χάρη του Θεού, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα της Θείας Χάριτος, γιά να μπορέσουμε να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό και ένα ΟΧΙ στον κόσμο και στον εαυτό μας.
Ορθόδοξα Μηνύματα
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι!…
Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Το πρώτο πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέσει ο Θεός στην επίγνωσή Του, είναι να ερευνήσει με ακρίβεια τον εαυτό του για να δει, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας.
Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυση της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.
Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα.
Θέλω να σχολιάσω το θέμα της μετανοίας, παίρνοντας αφορμή από μερικά πράγματα πού με προκάλεσαν και από τον προσωπικό μου βίο, αλλά και γενικότερα. Βλέπω ότι μοναχοί στις ημέρες αυτές της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής, ευρίσκουν καιρό και ασχολούνται με θέματα επουσιώδη και λόγω της απειρίας τους όταν τους ερωτήσεις γιατί ασχολούνται με αυτά, απαντούν. «Επειδή είχα καιρό και δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω».
Αυτό είναι ένα είδος μικροψυχίας, να μην πω ολιγοπιστίας. Δεν έχεις τι να κάνεις; Ίσως να τελείωσες το διακόνημά σου και έχεις ένα περιθώριο χρόνου. Τότε πήγαινε στο κελί σου. Το κελλί είναι το εργαστήριο της μεταβολής του χαρακτήρας σου. Δεν πηγαίνεις να γονατίσεις εκεί μέσα; να κτυπήσης το μέτωπο σου κάτω, να κτυπήσεις το στήθος, την «ενθήκη» των κακών, αλλά και την «ενθήκη» των καλών; Και να κτυπήσεις εκεί του Ιησού την πόρτα; Να ζήτησης, να αιτήσεις, να επιμένεις, ούτως ώστε να σου ανοίξει; Έπειτα κάθεσαι και δεν μελετάς; Μα, οι μοναχοί είναι θεολόγοι.
Επί Βυζαντίου, στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχαν όλοι οι επιστημονικοί κλάδοι. Όλες οι γνώσεις των ανθρώπων. Μόνο η θεολογία απαγορευόταν. Η θεολογία ήταν στις ιερές Μονές. Δεν εθεωρείτο ανθρώπινη γνώση.
Στους μοναχούς ανήκει η θεολογία, διότι ερχόμενοι σε επαφή με τον Θεό προσωπικά, δέχονται τις ελλάμψεις και αποκαλύψεις και γίνονται θεολόγοι.
Γιατί λοιπόν, να μην ανοίξουμε το Πανεπιστήμιο μας εδώ, ημέρα και νύκτα και να γίνουμε πραγματικοί θεολόγοι; Είδα και επιμένω και δεν υποχωρώ, ότι τόση Χάρι παίρνει ο μοναχός από την μελέτη στο κελί του, μέσα στο πνεύμα της απολύτου ησυχίας, σχεδόν ίση με αυτή που δίνει η προσευχή. Εις αυτό επιμένω, διότι χάριτι Χριστού, το εγεύθηκα όχι μια, αλλά πολλές φορές στην ζωή μου. Και θέλω να τονίσω και κάτι ακόμα.
Ο νόμος της επιρροής, ο κανόνας της επιδράσεως, εφαρμόζεται απόλυτα. Τα συγγράμματα των Πατέρων πού μελετά ο μοναχός με πίστη και πόθο και επικαλείται την ευχή τους είναι αδύνατο να μην επιδράσουν επάνω του.
Διότι οι Πατέρες ήσαν και εξακολουθούν να είναι Πατέρες, και ζητούν αφορμή και αυτοί, όπως ο ίδιος ο Θεός, του οποίου είναι «εικών και ομοίωσις», να μεταδώσουν σε μας τις Χάριτες τις οποίες αυτοί βρήκαν δια του αγώνος των.
Με την ανάγνωση και την μελέτη τους να είσθε βέβαιοι, ότι η πατρική τους στοργή θα επιδράσει επάνω σας.
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα της μετανοίας.
Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην μπορεί να νικήσει τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο που αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάσταση θεωρείται κατά την παράδοση της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.
Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν πάψει ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν μπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε». Αυτό λέγεται απόγνωση και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας του Θεού.
Δεν πρέπει λοιπόν, σε καμιά περίπτωση να συστέλλουμε την πίστη μας. Ουδέποτε να σκεφθεί κανείς, ότι είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας κάλεσε ο Χριστός μας. Θα φθάσουμε χάριτι Χριστού. Ουδέποτε είναι ικανή μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάσει εκεί. Αυτό είναι εγωιστικότατο και οι Πατέρες το καταδίκασαν.
Ο Μέγας Μακάριος λέγει ότι τόση είναι η δύναμη της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο μπορεί ο άνθρωπος, μέχρι που να αντιδράσει προς τον διάβολο. Προκαλούμενος υπό του σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο μπορεί να πει ο άνθρωπος· «όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί μπορεί να πάει ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, τόνιζε με έμφαση ότι, «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Άρα ποτέ να μην συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσον «δια πίστεως βαδίζουμε».
Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσουμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσουμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας». Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσουμε επειδή το θέλουμε και εφ’ όσον το θέλουμε θα μας το δώσει ο Χριστός μας. Μένοντας πιστοί και μη υποχωρούντες κατά πρόθεση, οπωσδήποτε θα το επιτύχουμε. Αυτή είναι η πραγματικότης. Έξω από αυτή την γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον απόγνωση.
Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού ισχύουμε. «Πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι ἡμᾶς Χριστῷ». «Πάντα», είπε ο Παύλος, για να μην αφήσει κανένα περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν μπορώ». Αφού είναι «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Εἰ Θεὸς ὁ δικαιών, τίς ὁ κατακρίνων;» Κοιτάξετε το όριο της μετανοίας πως αποκαλύπτεται μέσα στην Γραφή.
Ο Πέτρος, ερώτησε τον Ιησού μας. «Κύριε, καλά είναι έως επτά φορές να συγχωρώ αυτόν που μου φταίει;» Ο Πέτρος τότε ατελής όντας, μη δεχθείς την έλλαμψη της Χάριτος, εσκέπτετο ανθρωπίνως. Νόμιζε με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με την αυστηρότητα του Μωσαϊκού Νόμου, ότι έκανε μεγάλη οικονομία. Έφθασε, όχι μια, αλλά επτά φορές να συγχωρεί. Και ο Ιησούς μας, ερμηνεύοντας του το πνεύμα της Εκκλησίας, του λέγει: «όχι επτά, αλλά εβδομηκοντάκις επτά», για να τονίσει έτσι το απεριόριστο της μετανοίας.
Η ζωή μας εδώ είναι ένα εικοσιτετράωρο επαναλαμβανόμενο. Αν και εις όλες τις στιγμές είμεθα πάντοτε έτοιμοι, με νέες αποφάσεις, η πρόθεσή μας είναι σωστή, το πνεύμα πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και δεν είναι μόνο η σαρξ. Μαζί με την σάρκα, με την φύση, υπάρχουν οι έξεις, οι συνήθειες, οι τόποι, τα περιβάλλοντα, τα πρόσωπα, τα πράγματα και ο ίδιος ο διάβολος. Όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν την αντίθεση,
και μένει σε μας μόνο η πρόθεση η δική μας και η ενεργούσα μυστηριωδώς θεία Χάρις, πού είναι παντοδύναμη…
Θεωρητικά όλα αυτά είναι εύκολα, πρακτικά όμως είναι δύσκολα, όπως από την πείρα ο καθένας γνωρίζει. Αποφασίζουμε κάθε πρωί, κάθε στιγμή, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα υποδουλωθούμε στα πάθη. Ναι, αλλά τα πάθη δεν αφορίζονται, δεν εξορκίζονται, για να τους πούμε «φύγετε» και δεν σας θέλουμε και να φύγουν, θέλουν τιτάνια μάχη και αντίδραση για να φύγουν. Και αυτό γίνεται όταν νικήσει η Χάρις, όχι ο άνθρωπος.
Διότι τα πάθη και οι αρετές είναι υπεράνω της φύσεως μας. Δεν τα πιάνουμε, δεν τα ελέγχουμε…
Αυτά μόνο η θεία Χάρις θα τα διώξει. Να απελάσει τα πάθη και να ελκύσει τις αρετές. Πότε όμως; Όταν εμείς επιμένουμε. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας ετόνισε την υπομονή και την επιμονή. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Και στις προσευχές ακόμα, λέγει: «κρούετε, ζητείτε, μη εκκακήτε εν ταις προσευχαίς».
Και αναφέρει τα παραδείγματα εκείνα, με τα οποία μας ντροπιάζει. Εάν σας ζητήσει το παιδί σας ψωμί, θα του δώσετε πέτρα; Και αν σας ζητήσει να του δώσετε ψάρι, θα του δώσετε φίδι; Εάν εσείς πού είστε πονηροί, δίδετε αγαθά δόματα στα παιδιά σας, ο Ουράνιος Πατήρ δεν θα δώσει Πνεύμα Άγιο εις εκείνους που το ζητούν; Και «υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» θα δώσει. Είναι αδύνατο να καταργηθούν οι θείες αυτές υποσχέσεις.
Ο Ιησούς μάς λέγει ότι, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι». Γι’ αυτό τον σκοπό ήλθε ο Υιός του Θεού στην γη. Δεν είχε ανάγκη ο Θεός Λόγος να υποστεί την «κένωση», ει μη μόνο για την επιστροφή του ανθρώπου στους κόλπους της θείας αγάπης. Αυτή είναι η «καινή κτίσις» που είναι ανωτέρα της προηγουμένης.
Υπάρχει και ένα άλλο μυστήριο ακόμα που μας παρέδωσαν οι Πατέρες μας, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε. Το μυστήριο είναι τούτο. Πολλές φορές, ενώ τα πράγματα πάνε καλά, η ίδια η Χάρις αφήνει τον πειρασμό· και διευκρινίζω καλύτερα. Η Χάρις δεν δημιουργεί ποτέ πειρασμό. Αλίμονο, είναι βλάσφημο να το πει κανείς. Δεν πηγάζει από το φως σκότος, ποτέ.
Και εξηγούμαι σαφέστερα…
Εγώ επιμένω αγωνιζόμενος εναντίον ενός πάθους που με ενοχλεί· κατά της κακής έξεως που με πιέζει· θέλω να φύγει· παρακαλώ τον Θεό να μου δώσει εκείνο που μου χρειάζεται. Ο Θεός μέσα στην πανσωστική του πρόνοια, που περικλείει τα πάντα, βλέπει ότι δεν είναι ώρα να το δώσει…
Η ίδια η Χάρις, ενώ έπρεπε να λειτουργήσει και να κάνει αυτό το πράγμα, δεν το κάνει. Δεν το κάνει για τον λόγο που ξέρει, επειδή ο Θεός είναι ανενδεής και οι τρόποι που επεμβαίνει είναι Θεοπρεπείς, και ότι κάνει ο Θεός είναι παντέλειο.
Ότι κάνει ο Θεός δεν είναι μερικό, είναι γενικό. Επομένως στην γενικότητα αυτή χρειάζεται ο χρόνος. Διότι μαζί με την περίσταση, ο Θεός περικλείει πολλά μαζί. Χρειάζεται υπομονή, ούτως ώστε να ετοιμασθούν και τα πρόσωπα και οι παράγοντες και οι τόποι και ο χρόνος και ακόμα και αυτή η ιδιοσυγκρασία. Και τότε έρχεται και το τελειώνει, το φέρει εις πέρας…
Υπάρχουν και άλλες πτυχές πάνω στο ίδιο θέμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες…
Πολλές φορές, προλαμβάνει η Χάρις και δίδει ένα κανόνα και αφήνει τον άνθρωπο αβοήθητο σε μια περίσταση, για να τον σώσει από ένα επερχόμενο πειρασμό, τον οποίο ξέρει ο Θεός ότι θα πάθαινε μέσα στην απειρία και στην ατέλεια του…
Είναι τόσα τα μυστήρια, πού δεν μπορεί να τα γνωρίζει κανείς…
Άλλες φορές η Χάρις προορίζει ένα άνθρωπο για να γίνη οδηγός άλλων και τον πειράζει ιδιαίτερα αυτόν για να τον ετοιμάσει, ούτως ώστε στην κατάλληλη στιγμή να είναι από όλες τις απόψεις πεπειραμένος και να δυνηθή να σταθεί μέσα στην Εκκλησία και να γίνει φωστήρας, οδηγός και καθοδηγητής των άλλων. Τον δοκιμάζει με ένα άλλο τρόπο μυστηριώδη και ασυνήθιστο…
Είδες τι λέει; «Μήπως δεν έχει εξουσία ο κεραμεύς του πηλού; Να κάνη από τον ίδιο πηλό ότι θέλει;» Έτσι και η Χάρις.
Όλα αυτά μας πείθουν ότι χρειάζεται υπομονή και καρτερία· ουδέποτε μικροψυχία. Εφ’ όσον ο Ιησούς μας λέγει ότι «οἱ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», να είστε βέβαιοι ότι κανενός η ελπίδα δεν θα διαψευσθεί. Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να απατήσουν τους άλλους, διότι είναι πεπερασμένοι και έχουν τις γνώσεις τους περιορισμένες. Στον Θεό δεν συμβαίνει το ίδιο…
Οτιδήποτε του ζητήσουμε και αφορά την σωτηρία μας θα το πάρουμε…
Μου είπε ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος, ότι από την αρχή που ξεκίνησε, του έδειξε ο Θεός την Χάρη Του και τον έβαλε στον σωστό δρόμο. Μέσα στον αγώνα του τότε, παρεκάλεσε τον Θεό να τον απαλλάξει από μια κατάσταση πού του φαινόταν πολύ δύσκολη και ήταν αδύνατο να αντέξει. Παρ’ όλο πού προσευχήθηκε πολύ δεν είδε καμιά λύση στο πρόβλημά του.
Πέρασαν σαράντα δύο χρόνια· και τότε του είπε καθαρά η Χάρις: «θυμάσαι, που με παρακάλεσες να σου αποκαλύψω το θέλημα μου για εκείνο το πράγμα; Αυτό είναι που έκανες τώρα». Και αυτός απάντησε: «Και εάν δεν έκανα έτσι τόσα χρόνια και έκανα αλλιώς;» Και απεκρίθη η Χάρις: «Θα χανόσουν»!…
Έτσι είναι τα μυστήρια, γι’ αυτό χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Στο βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, κάποιος Ρώσος ονόματι Μοτοβίλοφ είχε απορία, τι σημαίνει Χάρις. Και ενώ είχε αυτή την απορία και προσευχόταν, ο Θεός δεν του έδειξε τίποτε. Τελικά αυτός το ξέχασε. Όταν πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια, τον φώναξε ο Άγιος Σεραφείμ και του λέγει: «Έλα εδώ τώρα να δεις αυτό που εζήτησες πριν τόσα χρόνια. Ο Θεός αργεί, αλλά δεν ξεχνά».
Όταν θέλουμε να σωθούμε, αγωνιζόμεθα να αποβάλουμε τα πάθη μας και επιθυμούμε διακαώς να κατοικήσει μέσα μας η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και να μας δείξει αυτή τι θέλει να κάνουμε. Είναι αυτό που μας είπε ο Ιησούς μας; «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» και τα υπόλοιπα «προστεθήσεται ὑμῖν». Όταν εμείς ορθοποδούμε, θα επιτύχουμε περισσότερο από ότι υπολογίσαμε.
Επομένως να μένετε πιστοί στις καλές σας αποφάσεις, έστω και αν χιλιάκις επιχειρήσετε και δεν επιτύχετε. Μη νομίζετε ότι άλλαξε κάτι. Ούτε εμείς αλλάξαμε, ούτε ο Θεός, ούτε φυσικά και ο διάβολος. Το «αιτείτε και λήψεσθε» είναι πραγματικότης. Εφ’ όσον αιτήσαμε θα λάβουμε, εφ’ όσον ζητήσαμε θα μας δώσουν, εφ’ όσον εκρούσαμε θα μας ανοίξουν.
Ο ήλιος είναι δυνατό να μην ανατείλει, έτσι και εμείς δεν είναι δυνατό να αποτύχουμε.
Δεν είναι τυχαίο, το οτι μας κάλεσε ο Θεός να τον ακολουθήσουμε. Ποιος μας έφερε εδώ; Ποιος μας ενίσχυσε να αρνηθούμε την φύσι και να γίνουμε περίγελος του κόσμου και να είμεθα αυτοεξόριστοι; Και όχι μόνο τούτο, αλλά να στενάζουμε μήπως γλιστρήσουμε και ξεφύγουμε λίγο από την εγκράτεια· μήπως κοιμηθήκαμε λίγο περισσότερο· μήπως αποφύγαμε τον κόπο· μήπως ξεφύγαμε λίγο από την υπακοή. Γι’ αυτά στενάζουμε. Αυτά είναι η ενεργός Χάρις του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται μαζί μας και μας πείθει και μας πληροφορεί. Αυτά είναι η πραγματικότητα και όχι λόγια λαλούμενα, λόγια αφηρημένα.
Κρατούμε στα χέρια μας τις αποδείξεις της ελεημοσύνης του Χριστού. «Το μείζον» το έδωσε. Δεν θα δώσει το ελάχιστον; «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε». Εάν αυτός εσταυρώθη και δια του Σταυρού κατήργησε την αμαρτία και εσφράγισε το διαβατήριο της εισόδου μας στην ζωή παρέχοντας και την άφεσι των αμαρτιών μας, τώρα απομένει σε μας να κάνουμε λίγη υπομονή.
Να μην γυρίσουμε πίσω, αλλά να αναμένουμε ως δούλοι τον Κύριο μας «πότε αναλύσει ἐκ τῶν γάμων». Και θα αναλύσει και θα φωνάξη τον καθένα· και θα απαντήσουμε και εμείς με καύχημα. «Παρόντες, Κύριε, εδώ είμεθα. Αφ’ ης στιγμής μας εκάλεσες, αναμέναμε πότε θα έρθεις να μας δώσεις την επαγγελία»…
Οπόταν θα ακούσουμε το: «εὖ, δοῦλοι ἀγαθοί καὶ πιστοί»!…
Αυτές είναι πραγματικότητες. Αυτά τα ζείτε και θα τα ζήσετε ακόμη περισσότερο, εάν δώσετε περισσότερη σπουδή στην μελέτη και γενικά στην πνευματική εργασία.
Να κάνετε την διακονία σας με λεπτομέρεια και υπακοή. Να βλέπετε στο πρόσωπο του Γέροντα την πραγματική παρουσία του θείου θελήματος. Ο καθένας να σκέπτεται ότι ζει ο εαυτός του, και ο Χριστός. Μόλις τελειώσετε την διακονία σας να είστε χαρούμενοι· μεταξύ σας όχι σκυθρωποί και να μην αποφεύγετε ο ένας τον άλλο. Να είσθε ευγενικοί και πρόθυμοι. Μην ομιλήτε όμως άσκοπα. Από την πολυλογία «ουκ εκφεύξεταί τις αμαρτίαν».
Λέγει ο σοφός Σειράχ: «Μεταξύ αρμών λίθων πύγνηται πάσσαλος και μεταξύ πράσεως και αγορασμού, εμφωλεύει αμαρτία». Πράσις και αγορασμός κατά τους Πατέρας είναι το «δούναι και λαβείν». Να ακούσω και να ακούσεις. Μα αυτά είναι για μας; Αυτά είναι για τους αργόσχολους του κόσμου τούτου, πού ομιλούν περί ανέμων και υδάτων.
Εμείς ποια σχέση έχουμε με τον κόσμο τούτο; Για μας είναι τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Εκείνα μας απασχολούν. Εμάς μας απασχολεί ο ουρανός. Άνω σχώμεν τάς καρδίας. Πού; Εκεί « ὅπου, ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Χριστός, εἰς τά Ἅγια αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος».
Εκεί, στο ουράνιο καταπέτασμα, εκεί να αποβλέπωμε, εκεί είναι η πατρίδα μας. «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Είμαστε Ουρανοπολίται. «Μνήσθητι της βασιλείας των ουρανών, ίνα η επιθυμία αυτής κατά μικρόν – μικρόν ελκύση σε», λέγει ο Αββάς Ησαΐας. Και αυτή η μνήμη αυξάνει μέσα μας τον ζήλο. Έτσι προχωρούμε «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν», το κέντρο της αγάπης μας, που μας κάλεσε και μας έδωσε την οσμή της ευωδιάς της κλήσεως Του και μας έβαλε στον δρόμο των Αγίων…
Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Το πρώτο πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέσει ο Θεός στην επίγνωσή Του, είναι να ερευνήσει με ακρίβεια τον εαυτό του για να δει, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας.
Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυση της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.
Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα.
Θέλω να σχολιάσω το θέμα της μετανοίας, παίρνοντας αφορμή από μερικά πράγματα πού με προκάλεσαν και από τον προσωπικό μου βίο, αλλά και γενικότερα. Βλέπω ότι μοναχοί στις ημέρες αυτές της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής, ευρίσκουν καιρό και ασχολούνται με θέματα επουσιώδη και λόγω της απειρίας τους όταν τους ερωτήσεις γιατί ασχολούνται με αυτά, απαντούν. «Επειδή είχα καιρό και δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω».
Αυτό είναι ένα είδος μικροψυχίας, να μην πω ολιγοπιστίας. Δεν έχεις τι να κάνεις; Ίσως να τελείωσες το διακόνημά σου και έχεις ένα περιθώριο χρόνου. Τότε πήγαινε στο κελί σου. Το κελλί είναι το εργαστήριο της μεταβολής του χαρακτήρας σου. Δεν πηγαίνεις να γονατίσεις εκεί μέσα; να κτυπήσης το μέτωπο σου κάτω, να κτυπήσεις το στήθος, την «ενθήκη» των κακών, αλλά και την «ενθήκη» των καλών; Και να κτυπήσεις εκεί του Ιησού την πόρτα; Να ζήτησης, να αιτήσεις, να επιμένεις, ούτως ώστε να σου ανοίξει; Έπειτα κάθεσαι και δεν μελετάς; Μα, οι μοναχοί είναι θεολόγοι.
Επί Βυζαντίου, στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχαν όλοι οι επιστημονικοί κλάδοι. Όλες οι γνώσεις των ανθρώπων. Μόνο η θεολογία απαγορευόταν. Η θεολογία ήταν στις ιερές Μονές. Δεν εθεωρείτο ανθρώπινη γνώση.
Στους μοναχούς ανήκει η θεολογία, διότι ερχόμενοι σε επαφή με τον Θεό προσωπικά, δέχονται τις ελλάμψεις και αποκαλύψεις και γίνονται θεολόγοι.
Γιατί λοιπόν, να μην ανοίξουμε το Πανεπιστήμιο μας εδώ, ημέρα και νύκτα και να γίνουμε πραγματικοί θεολόγοι; Είδα και επιμένω και δεν υποχωρώ, ότι τόση Χάρι παίρνει ο μοναχός από την μελέτη στο κελί του, μέσα στο πνεύμα της απολύτου ησυχίας, σχεδόν ίση με αυτή που δίνει η προσευχή. Εις αυτό επιμένω, διότι χάριτι Χριστού, το εγεύθηκα όχι μια, αλλά πολλές φορές στην ζωή μου. Και θέλω να τονίσω και κάτι ακόμα.
Ο νόμος της επιρροής, ο κανόνας της επιδράσεως, εφαρμόζεται απόλυτα. Τα συγγράμματα των Πατέρων πού μελετά ο μοναχός με πίστη και πόθο και επικαλείται την ευχή τους είναι αδύνατο να μην επιδράσουν επάνω του.
Διότι οι Πατέρες ήσαν και εξακολουθούν να είναι Πατέρες, και ζητούν αφορμή και αυτοί, όπως ο ίδιος ο Θεός, του οποίου είναι «εικών και ομοίωσις», να μεταδώσουν σε μας τις Χάριτες τις οποίες αυτοί βρήκαν δια του αγώνος των.
Με την ανάγνωση και την μελέτη τους να είσθε βέβαιοι, ότι η πατρική τους στοργή θα επιδράσει επάνω σας.
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα της μετανοίας.
Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην μπορεί να νικήσει τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο που αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάσταση θεωρείται κατά την παράδοση της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.
Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν πάψει ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν μπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε». Αυτό λέγεται απόγνωση και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας του Θεού.
Δεν πρέπει λοιπόν, σε καμιά περίπτωση να συστέλλουμε την πίστη μας. Ουδέποτε να σκεφθεί κανείς, ότι είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας κάλεσε ο Χριστός μας. Θα φθάσουμε χάριτι Χριστού. Ουδέποτε είναι ικανή μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάσει εκεί. Αυτό είναι εγωιστικότατο και οι Πατέρες το καταδίκασαν.
Ο Μέγας Μακάριος λέγει ότι τόση είναι η δύναμη της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο μπορεί ο άνθρωπος, μέχρι που να αντιδράσει προς τον διάβολο. Προκαλούμενος υπό του σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο μπορεί να πει ο άνθρωπος· «όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί μπορεί να πάει ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, τόνιζε με έμφαση ότι, «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Άρα ποτέ να μην συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσον «δια πίστεως βαδίζουμε».
Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσουμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσουμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας». Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσουμε επειδή το θέλουμε και εφ’ όσον το θέλουμε θα μας το δώσει ο Χριστός μας. Μένοντας πιστοί και μη υποχωρούντες κατά πρόθεση, οπωσδήποτε θα το επιτύχουμε. Αυτή είναι η πραγματικότης. Έξω από αυτή την γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον απόγνωση.
Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού ισχύουμε. «Πάντα ἰσχύομεν ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι ἡμᾶς Χριστῷ». «Πάντα», είπε ο Παύλος, για να μην αφήσει κανένα περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν μπορώ». Αφού είναι «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Εἰ Θεὸς ὁ δικαιών, τίς ὁ κατακρίνων;» Κοιτάξετε το όριο της μετανοίας πως αποκαλύπτεται μέσα στην Γραφή.
Ο Πέτρος, ερώτησε τον Ιησού μας. «Κύριε, καλά είναι έως επτά φορές να συγχωρώ αυτόν που μου φταίει;» Ο Πέτρος τότε ατελής όντας, μη δεχθείς την έλλαμψη της Χάριτος, εσκέπτετο ανθρωπίνως. Νόμιζε με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με την αυστηρότητα του Μωσαϊκού Νόμου, ότι έκανε μεγάλη οικονομία. Έφθασε, όχι μια, αλλά επτά φορές να συγχωρεί. Και ο Ιησούς μας, ερμηνεύοντας του το πνεύμα της Εκκλησίας, του λέγει: «όχι επτά, αλλά εβδομηκοντάκις επτά», για να τονίσει έτσι το απεριόριστο της μετανοίας.
Η ζωή μας εδώ είναι ένα εικοσιτετράωρο επαναλαμβανόμενο. Αν και εις όλες τις στιγμές είμεθα πάντοτε έτοιμοι, με νέες αποφάσεις, η πρόθεσή μας είναι σωστή, το πνεύμα πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και δεν είναι μόνο η σαρξ. Μαζί με την σάρκα, με την φύση, υπάρχουν οι έξεις, οι συνήθειες, οι τόποι, τα περιβάλλοντα, τα πρόσωπα, τα πράγματα και ο ίδιος ο διάβολος. Όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν την αντίθεση,
και μένει σε μας μόνο η πρόθεση η δική μας και η ενεργούσα μυστηριωδώς θεία Χάρις, πού είναι παντοδύναμη…
Θεωρητικά όλα αυτά είναι εύκολα, πρακτικά όμως είναι δύσκολα, όπως από την πείρα ο καθένας γνωρίζει. Αποφασίζουμε κάθε πρωί, κάθε στιγμή, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα υποδουλωθούμε στα πάθη. Ναι, αλλά τα πάθη δεν αφορίζονται, δεν εξορκίζονται, για να τους πούμε «φύγετε» και δεν σας θέλουμε και να φύγουν, θέλουν τιτάνια μάχη και αντίδραση για να φύγουν. Και αυτό γίνεται όταν νικήσει η Χάρις, όχι ο άνθρωπος.
Διότι τα πάθη και οι αρετές είναι υπεράνω της φύσεως μας. Δεν τα πιάνουμε, δεν τα ελέγχουμε…
Αυτά μόνο η θεία Χάρις θα τα διώξει. Να απελάσει τα πάθη και να ελκύσει τις αρετές. Πότε όμως; Όταν εμείς επιμένουμε. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας ετόνισε την υπομονή και την επιμονή. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Και στις προσευχές ακόμα, λέγει: «κρούετε, ζητείτε, μη εκκακήτε εν ταις προσευχαίς».
Και αναφέρει τα παραδείγματα εκείνα, με τα οποία μας ντροπιάζει. Εάν σας ζητήσει το παιδί σας ψωμί, θα του δώσετε πέτρα; Και αν σας ζητήσει να του δώσετε ψάρι, θα του δώσετε φίδι; Εάν εσείς πού είστε πονηροί, δίδετε αγαθά δόματα στα παιδιά σας, ο Ουράνιος Πατήρ δεν θα δώσει Πνεύμα Άγιο εις εκείνους που το ζητούν; Και «υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» θα δώσει. Είναι αδύνατο να καταργηθούν οι θείες αυτές υποσχέσεις.
Ο Ιησούς μάς λέγει ότι, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι». Γι’ αυτό τον σκοπό ήλθε ο Υιός του Θεού στην γη. Δεν είχε ανάγκη ο Θεός Λόγος να υποστεί την «κένωση», ει μη μόνο για την επιστροφή του ανθρώπου στους κόλπους της θείας αγάπης. Αυτή είναι η «καινή κτίσις» που είναι ανωτέρα της προηγουμένης.
Υπάρχει και ένα άλλο μυστήριο ακόμα που μας παρέδωσαν οι Πατέρες μας, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε. Το μυστήριο είναι τούτο. Πολλές φορές, ενώ τα πράγματα πάνε καλά, η ίδια η Χάρις αφήνει τον πειρασμό· και διευκρινίζω καλύτερα. Η Χάρις δεν δημιουργεί ποτέ πειρασμό. Αλίμονο, είναι βλάσφημο να το πει κανείς. Δεν πηγάζει από το φως σκότος, ποτέ.
Και εξηγούμαι σαφέστερα…
Εγώ επιμένω αγωνιζόμενος εναντίον ενός πάθους που με ενοχλεί· κατά της κακής έξεως που με πιέζει· θέλω να φύγει· παρακαλώ τον Θεό να μου δώσει εκείνο που μου χρειάζεται. Ο Θεός μέσα στην πανσωστική του πρόνοια, που περικλείει τα πάντα, βλέπει ότι δεν είναι ώρα να το δώσει…
Η ίδια η Χάρις, ενώ έπρεπε να λειτουργήσει και να κάνει αυτό το πράγμα, δεν το κάνει. Δεν το κάνει για τον λόγο που ξέρει, επειδή ο Θεός είναι ανενδεής και οι τρόποι που επεμβαίνει είναι Θεοπρεπείς, και ότι κάνει ο Θεός είναι παντέλειο.
Ότι κάνει ο Θεός δεν είναι μερικό, είναι γενικό. Επομένως στην γενικότητα αυτή χρειάζεται ο χρόνος. Διότι μαζί με την περίσταση, ο Θεός περικλείει πολλά μαζί. Χρειάζεται υπομονή, ούτως ώστε να ετοιμασθούν και τα πρόσωπα και οι παράγοντες και οι τόποι και ο χρόνος και ακόμα και αυτή η ιδιοσυγκρασία. Και τότε έρχεται και το τελειώνει, το φέρει εις πέρας…
Υπάρχουν και άλλες πτυχές πάνω στο ίδιο θέμα πού μας παρέδωσαν οι Πατέρες…
Πολλές φορές, προλαμβάνει η Χάρις και δίδει ένα κανόνα και αφήνει τον άνθρωπο αβοήθητο σε μια περίσταση, για να τον σώσει από ένα επερχόμενο πειρασμό, τον οποίο ξέρει ο Θεός ότι θα πάθαινε μέσα στην απειρία και στην ατέλεια του…
Είναι τόσα τα μυστήρια, πού δεν μπορεί να τα γνωρίζει κανείς…
Άλλες φορές η Χάρις προορίζει ένα άνθρωπο για να γίνη οδηγός άλλων και τον πειράζει ιδιαίτερα αυτόν για να τον ετοιμάσει, ούτως ώστε στην κατάλληλη στιγμή να είναι από όλες τις απόψεις πεπειραμένος και να δυνηθή να σταθεί μέσα στην Εκκλησία και να γίνει φωστήρας, οδηγός και καθοδηγητής των άλλων. Τον δοκιμάζει με ένα άλλο τρόπο μυστηριώδη και ασυνήθιστο…
Είδες τι λέει; «Μήπως δεν έχει εξουσία ο κεραμεύς του πηλού; Να κάνη από τον ίδιο πηλό ότι θέλει;» Έτσι και η Χάρις.
Όλα αυτά μας πείθουν ότι χρειάζεται υπομονή και καρτερία· ουδέποτε μικροψυχία. Εφ’ όσον ο Ιησούς μας λέγει ότι «οἱ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», να είστε βέβαιοι ότι κανενός η ελπίδα δεν θα διαψευσθεί. Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να απατήσουν τους άλλους, διότι είναι πεπερασμένοι και έχουν τις γνώσεις τους περιορισμένες. Στον Θεό δεν συμβαίνει το ίδιο…
Οτιδήποτε του ζητήσουμε και αφορά την σωτηρία μας θα το πάρουμε…
Μου είπε ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος, ότι από την αρχή που ξεκίνησε, του έδειξε ο Θεός την Χάρη Του και τον έβαλε στον σωστό δρόμο. Μέσα στον αγώνα του τότε, παρεκάλεσε τον Θεό να τον απαλλάξει από μια κατάσταση πού του φαινόταν πολύ δύσκολη και ήταν αδύνατο να αντέξει. Παρ’ όλο πού προσευχήθηκε πολύ δεν είδε καμιά λύση στο πρόβλημά του.
Πέρασαν σαράντα δύο χρόνια· και τότε του είπε καθαρά η Χάρις: «θυμάσαι, που με παρακάλεσες να σου αποκαλύψω το θέλημα μου για εκείνο το πράγμα; Αυτό είναι που έκανες τώρα». Και αυτός απάντησε: «Και εάν δεν έκανα έτσι τόσα χρόνια και έκανα αλλιώς;» Και απεκρίθη η Χάρις: «Θα χανόσουν»!…
Έτσι είναι τα μυστήρια, γι’ αυτό χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Στο βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, κάποιος Ρώσος ονόματι Μοτοβίλοφ είχε απορία, τι σημαίνει Χάρις. Και ενώ είχε αυτή την απορία και προσευχόταν, ο Θεός δεν του έδειξε τίποτε. Τελικά αυτός το ξέχασε. Όταν πέρασαν είκοσι πέντε χρόνια, τον φώναξε ο Άγιος Σεραφείμ και του λέγει: «Έλα εδώ τώρα να δεις αυτό που εζήτησες πριν τόσα χρόνια. Ο Θεός αργεί, αλλά δεν ξεχνά».
Όταν θέλουμε να σωθούμε, αγωνιζόμεθα να αποβάλουμε τα πάθη μας και επιθυμούμε διακαώς να κατοικήσει μέσα μας η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και να μας δείξει αυτή τι θέλει να κάνουμε. Είναι αυτό που μας είπε ο Ιησούς μας; «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» και τα υπόλοιπα «προστεθήσεται ὑμῖν». Όταν εμείς ορθοποδούμε, θα επιτύχουμε περισσότερο από ότι υπολογίσαμε.
Επομένως να μένετε πιστοί στις καλές σας αποφάσεις, έστω και αν χιλιάκις επιχειρήσετε και δεν επιτύχετε. Μη νομίζετε ότι άλλαξε κάτι. Ούτε εμείς αλλάξαμε, ούτε ο Θεός, ούτε φυσικά και ο διάβολος. Το «αιτείτε και λήψεσθε» είναι πραγματικότης. Εφ’ όσον αιτήσαμε θα λάβουμε, εφ’ όσον ζητήσαμε θα μας δώσουν, εφ’ όσον εκρούσαμε θα μας ανοίξουν.
Ο ήλιος είναι δυνατό να μην ανατείλει, έτσι και εμείς δεν είναι δυνατό να αποτύχουμε.
Δεν είναι τυχαίο, το οτι μας κάλεσε ο Θεός να τον ακολουθήσουμε. Ποιος μας έφερε εδώ; Ποιος μας ενίσχυσε να αρνηθούμε την φύσι και να γίνουμε περίγελος του κόσμου και να είμεθα αυτοεξόριστοι; Και όχι μόνο τούτο, αλλά να στενάζουμε μήπως γλιστρήσουμε και ξεφύγουμε λίγο από την εγκράτεια· μήπως κοιμηθήκαμε λίγο περισσότερο· μήπως αποφύγαμε τον κόπο· μήπως ξεφύγαμε λίγο από την υπακοή. Γι’ αυτά στενάζουμε. Αυτά είναι η ενεργός Χάρις του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται μαζί μας και μας πείθει και μας πληροφορεί. Αυτά είναι η πραγματικότητα και όχι λόγια λαλούμενα, λόγια αφηρημένα.
Κρατούμε στα χέρια μας τις αποδείξεις της ελεημοσύνης του Χριστού. «Το μείζον» το έδωσε. Δεν θα δώσει το ελάχιστον; «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε». Εάν αυτός εσταυρώθη και δια του Σταυρού κατήργησε την αμαρτία και εσφράγισε το διαβατήριο της εισόδου μας στην ζωή παρέχοντας και την άφεσι των αμαρτιών μας, τώρα απομένει σε μας να κάνουμε λίγη υπομονή.
Να μην γυρίσουμε πίσω, αλλά να αναμένουμε ως δούλοι τον Κύριο μας «πότε αναλύσει ἐκ τῶν γάμων». Και θα αναλύσει και θα φωνάξη τον καθένα· και θα απαντήσουμε και εμείς με καύχημα. «Παρόντες, Κύριε, εδώ είμεθα. Αφ’ ης στιγμής μας εκάλεσες, αναμέναμε πότε θα έρθεις να μας δώσεις την επαγγελία»…
Οπόταν θα ακούσουμε το: «εὖ, δοῦλοι ἀγαθοί καὶ πιστοί»!…
Αυτές είναι πραγματικότητες. Αυτά τα ζείτε και θα τα ζήσετε ακόμη περισσότερο, εάν δώσετε περισσότερη σπουδή στην μελέτη και γενικά στην πνευματική εργασία.
Να κάνετε την διακονία σας με λεπτομέρεια και υπακοή. Να βλέπετε στο πρόσωπο του Γέροντα την πραγματική παρουσία του θείου θελήματος. Ο καθένας να σκέπτεται ότι ζει ο εαυτός του, και ο Χριστός. Μόλις τελειώσετε την διακονία σας να είστε χαρούμενοι· μεταξύ σας όχι σκυθρωποί και να μην αποφεύγετε ο ένας τον άλλο. Να είσθε ευγενικοί και πρόθυμοι. Μην ομιλήτε όμως άσκοπα. Από την πολυλογία «ουκ εκφεύξεταί τις αμαρτίαν».
Λέγει ο σοφός Σειράχ: «Μεταξύ αρμών λίθων πύγνηται πάσσαλος και μεταξύ πράσεως και αγορασμού, εμφωλεύει αμαρτία». Πράσις και αγορασμός κατά τους Πατέρας είναι το «δούναι και λαβείν». Να ακούσω και να ακούσεις. Μα αυτά είναι για μας; Αυτά είναι για τους αργόσχολους του κόσμου τούτου, πού ομιλούν περί ανέμων και υδάτων.
Εμείς ποια σχέση έχουμε με τον κόσμο τούτο; Για μας είναι τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Εκείνα μας απασχολούν. Εμάς μας απασχολεί ο ουρανός. Άνω σχώμεν τάς καρδίας. Πού; Εκεί « ὅπου, ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Χριστός, εἰς τά Ἅγια αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος».
Εκεί, στο ουράνιο καταπέτασμα, εκεί να αποβλέπωμε, εκεί είναι η πατρίδα μας. «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Είμαστε Ουρανοπολίται. «Μνήσθητι της βασιλείας των ουρανών, ίνα η επιθυμία αυτής κατά μικρόν – μικρόν ελκύση σε», λέγει ο Αββάς Ησαΐας. Και αυτή η μνήμη αυξάνει μέσα μας τον ζήλο. Έτσι προχωρούμε «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν», το κέντρο της αγάπης μας, που μας κάλεσε και μας έδωσε την οσμή της ευωδιάς της κλήσεως Του και μας έβαλε στον δρόμο των Αγίων…
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Μὴν φοβῆσαι τὶς θλίψεις, νὰ φοβῆσαι μόνον τὸν Κύριον…»
Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο νέος της Όπτινα
Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ ἐνεργεῖ μὲ πονηρία, μὲ σκοπὸ νὰ ἑλκύση ἐντὸς τῆς αἱρέσεως ἐὰν ἦτο δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.
Δὲν θὰ ἀρχίσει κατ᾽ εὐθείαν νὰ ἀπορρίπτη τὰ δόγματα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ θὰ ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νὰ διαστρέφη τὶς διδασκαλίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ πραγματικὸ νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν αὐτές τίς πανουργίες τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνον οἱ πλέον πεπειραμένοι εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσίαν ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί θά τοποθετήσουν ἰδικούς των ὑπηρέτας παντοῦ, οἱ δέ πιστοί θά καταφρονῶνται.
Ὁ Κύριος εἶπεν: «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» καὶ ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρπούς των, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν αἱρετικῶν, ἀγωνίσου νὰ διακρίνης αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένας. Αὐτοὶ εἶναι πνευματικοὶ ληστές, λεηλατοῦντες τὸ πνευματικὸν ποίμνιον καὶ θὰ εἰσχωροῦν εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων (τὴν Ἐκκλησίαν) ἀναβαίνοντες ἀλλαχόθεν (καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν πύλην), ὅπως ἀκριβῶς προεῖπεν ὁ Κύριος.
Θὰ εἰσχωροῦν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι βίαν καὶ καταπατοῦντες τοὺς θείους θεσμούς. Ὁ Κύριος τοὺς ἀποκαλεῖ κλέπτας (Ἰω. ι’, 1). Πράγματι, τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ θὰ κάνουν θὰ εἶναι ὁ διωγμὸς τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκισις καὶ ἡ ἐξορία τους, διότι χωρὶς αὐτὸ θὰ εἶναι ἀδύνατον σ’ αὐτοὺς νὰ λεηλατήσουν τὰ πρόβατα.
Γι᾽ αὐτὸ παιδί μου, ὅταν ἴδης τὴν παραβίασιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῆς Θείας Τάξεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς Τάξεως ποὺ ἐγκαθιδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γνώριζε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ, ἂν καὶ πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖ νὰ ἀποκρύπτουν τὴν ἀσέβειά τους. Ἀκόμη θὰ διαστρέφουν τὴν Ἁγίαν Πίστιν (Ὀρθοδοξίαν) ἀνεπαισθήτως μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουν, καλύτερα νὰ παραπλανήσουν καὶ δελεάσουν τοὺς ἀπείρους στὰ δίκτυά τους.
Ὁ διωγμός δέν θά στρέφεται μόνον ἐναντίον τῶν ποιμένων, ἀλλά ἐναντίον ὅλων τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ, διότι ὅλοι ἐκεῖνοι πού θά κυβερνῶνται ἀπό τήν αἵρεσιν δέν θά ἀνέχονται τήν εὐσέβειαν.
Νὰ ἀναγνωρίζης αὐτοὺς τοὺς λύκους μὲ ἔνδυμα προβάτων, ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες διαθέσεις τους καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν ἐξουσία. Θὰ εἶναι συκοφάντες, προδότες, ἐνσπείροντες πανταχοῦ ἔχθραν καὶ κακίαν.
Οἱ ἀληθινοὶ ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν πλησίον καὶ εἶναι ὑπήκοοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Οἱ Μονάζοντες θὰ καταπιέζονται μεγάλως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος θὰ περιφρονεῖται. Τὰ Μοναστήρια θὰ λιγοστεύσουν, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν θὰ μειωθεῖ καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ μένουν θὰ ὑποφέρουν ποικίλους ἐκβιασμούς. Αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ μοναχικοῦ βίου, τέλος πάντων, ἔχοντες ἐμφάνισιν μόνον εὐσεβείας, θὰ προσπαθοῦν νὰ ἑλκύουν τοὺς μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τῶν, ὑποσχόμενοι σ’ αὐτοὺς προστασία καὶ γήινα ἀγαθά, κακοποιοῦντες τοὺς ἀντιτιθεμένους σ’ αὐτοὺς μὲ διώξεις.
Αὐτὲς οἱ κακοποιήσεις θὰ προξενοῦν μεγάλη ἀπόγνωση στοὺς ὀλιγοψύχους, ἀλλὰ ἐσὺ παιδί μου νὰ χαίρεσαι, διότι ἔχεις ζήσει μέχρι τοῦτον τὸν καιρόν,
ἐπειδή σύμφωνα μέ τόν λόγον τοῦ Κυρίου (Ματθ. ι´ 32), οἱ πιστοί τότε, πού δέν ἔχουν δείξει τίποτα ἄλλες ἀρετές, θά λάβουν στεφάνους μόνον καί μόνον ἐπειδή ἐστάθησαν στέρεοι εἰς τήν πίστιν.
Νὰ φοβῆσαι τὸν Κύριον, παιδί μου. Νὰ φοβῆσαι μήπως ἀπολέσης τὸν στέφανον ποὺ ἑτοιμάσθηκε γιὰ σένα. Νὰ φοβῆσαι μὴν ἀποβληθῆς παρὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τὴν αἰώνιον κόλασιν.
Στέκε ἀνδρείως εἰς τήν πίστιν καί ἐάν εἶναι ἀναγκαῖον ὑπόμενε διωγμούς καί ἄλλες θλίψεις, διότι ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί σου καί οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καί Ὁμολογηταί θά βλέπουν μέ χαρά τούς ἀγῶνας σου.
Ὅμως ἀλλοίμονον στοὺς ἀνθρώπους σ᾽ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ εἶναι δεμένοι μὲ ὑπάρχοντα καὶ πλούτη, οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς ἀγάπης, τῆς «εἰρήνης» θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν εἰς τοὺς αἱρετικούς. Αὐτοὶ θὰ ἀποκοιμίζουν τὴν συνείδησή τους μὲ τὸ νὰ λένε «ἐμεῖς συντηροῦμε καὶ σώζομε τὸ μοναστήρι, καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συγχωρήση». Οἱ ταλαίπωροι καὶ τυφλοὶ δὲν ἀντιλαμβάνονονται ὅτι διὰ μέσου τῆς αἱρέσεως οἱ δαίμονες θὰ εἰσέρχονται στὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ εἶναι πλέον τότε ἕνα ἅγιο μοναστήρι, ἀλλὰ γυμνοὶ τοῖχοι ἀπὸ ὅπου ἡ χάρις θὰ ἀποχωρεῖ.
Ὁ Θεός ὁπωσδήποτε εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τούς ἐχθρούς καί ποτέ δέν θά ἐγκαταλείψη τούς ὑπηρέτας του. Ἀληθινοί Χριστιανοί θά εὑρίσκονται ἕως τέλους τοῦ αἰῶνος τούτου, μόνον πού θά προτιμοῦν νά ζοῦν σέ ἀπομακρυσμένους καί ἐρημικούς τόπους.
Νά μήν φοβῆσαι τίς θλίψεις, ἀλλά μᾶλλον νά φοβῆσαι τήν ὀλέθριον αἵρεσιν, διότι αὐτό εἶναι πού μᾶς γυμνώνη ἀπό τήν θεία χάρη καί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ θεωροῦμε τοὺς αἱρετικοὺς σὰν Χριστοκαπήλους καὶ εἰδωλολάτρας. Καὶ ἔτσι παιδί μου ἐνδυναμοῦ μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βιάσου νὰ ὁμολογήσεις ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ νὰ ὑπομένεις θλίψεις σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β Τιμ. β´ 1-3), ὁ ὁποῖος εἶπε «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β´ 10).
Εἰς Αὐτὸν σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἂς εἶναι Δόξα, Τιμὴ καὶ Κράτος εἰς αἰῶνα αἰώνων. Ἀμήν.
Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο νέος της Όπτινα
Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ ἐνεργεῖ μὲ πονηρία, μὲ σκοπὸ νὰ ἑλκύση ἐντὸς τῆς αἱρέσεως ἐὰν ἦτο δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.
Δὲν θὰ ἀρχίσει κατ᾽ εὐθείαν νὰ ἀπορρίπτη τὰ δόγματα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀρετὴ τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ θὰ ἀρχίση ἀνεπαισθήτως νὰ διαστρέφη τὶς διδασκαλίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ πραγματικὸ νόημά τους, ὅπως μᾶς παρεδόθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν αὐτές τίς πανουργίες τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖνοι μόνον οἱ πλέον πεπειραμένοι εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσίαν ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί θά τοποθετήσουν ἰδικούς των ὑπηρέτας παντοῦ, οἱ δέ πιστοί θά καταφρονῶνται.
Ὁ Κύριος εἶπεν: «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» καὶ ἔτσι ἀπὸ τοὺς καρπούς των, ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν αἱρετικῶν, ἀγωνίσου νὰ διακρίνης αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένας. Αὐτοὶ εἶναι πνευματικοὶ ληστές, λεηλατοῦντες τὸ πνευματικὸν ποίμνιον καὶ θὰ εἰσχωροῦν εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων (τὴν Ἐκκλησίαν) ἀναβαίνοντες ἀλλαχόθεν (καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν πύλην), ὅπως ἀκριβῶς προεῖπεν ὁ Κύριος.
Θὰ εἰσχωροῦν παρανόμως, μεταχειριζόμενοι βίαν καὶ καταπατοῦντες τοὺς θείους θεσμούς. Ὁ Κύριος τοὺς ἀποκαλεῖ κλέπτας (Ἰω. ι’, 1). Πράγματι, τὸ πρῶτο ἔργο ποὺ θὰ κάνουν θὰ εἶναι ὁ διωγμὸς τῶν ἀληθινῶν ποιμένων, ἡ φυλάκισις καὶ ἡ ἐξορία τους, διότι χωρὶς αὐτὸ θὰ εἶναι ἀδύνατον σ’ αὐτοὺς νὰ λεηλατήσουν τὰ πρόβατα.
Γι᾽ αὐτὸ παιδί μου, ὅταν ἴδης τὴν παραβίασιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ τῆς Θείας Τάξεως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς Τάξεως ποὺ ἐγκαθιδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, γνώριζε ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν ἤδη ἐμφανισθεῖ, ἂν καὶ πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖ νὰ ἀποκρύπτουν τὴν ἀσέβειά τους. Ἀκόμη θὰ διαστρέφουν τὴν Ἁγίαν Πίστιν (Ὀρθοδοξίαν) ἀνεπαισθήτως μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτύχουν, καλύτερα νὰ παραπλανήσουν καὶ δελεάσουν τοὺς ἀπείρους στὰ δίκτυά τους.
Ὁ διωγμός δέν θά στρέφεται μόνον ἐναντίον τῶν ποιμένων, ἀλλά ἐναντίον ὅλων τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ, διότι ὅλοι ἐκεῖνοι πού θά κυβερνῶνται ἀπό τήν αἵρεσιν δέν θά ἀνέχονται τήν εὐσέβειαν.
Νὰ ἀναγνωρίζης αὐτοὺς τοὺς λύκους μὲ ἔνδυμα προβάτων, ἀπὸ τὶς ὑπερήφανες διαθέσεις τους καὶ τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὴν ἐξουσία. Θὰ εἶναι συκοφάντες, προδότες, ἐνσπείροντες πανταχοῦ ἔχθραν καὶ κακίαν.
Οἱ ἀληθινοὶ ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ εἶναι ταπεινοί, ἀγαποῦν τὸν πλησίον καὶ εἶναι ὑπήκοοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Οἱ Μονάζοντες θὰ καταπιέζονται μεγάλως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὁ μοναχικὸς βίος θὰ περιφρονεῖται. Τὰ Μοναστήρια θὰ λιγοστεύσουν, ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν θὰ μειωθεῖ καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ μένουν θὰ ὑποφέρουν ποικίλους ἐκβιασμούς. Αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ μοναχικοῦ βίου, τέλος πάντων, ἔχοντες ἐμφάνισιν μόνον εὐσεβείας, θὰ προσπαθοῦν νὰ ἑλκύουν τοὺς μοναχοὺς μὲ τὸ μέρος τῶν, ὑποσχόμενοι σ’ αὐτοὺς προστασία καὶ γήινα ἀγαθά, κακοποιοῦντες τοὺς ἀντιτιθεμένους σ’ αὐτοὺς μὲ διώξεις.
Αὐτὲς οἱ κακοποιήσεις θὰ προξενοῦν μεγάλη ἀπόγνωση στοὺς ὀλιγοψύχους, ἀλλὰ ἐσὺ παιδί μου νὰ χαίρεσαι, διότι ἔχεις ζήσει μέχρι τοῦτον τὸν καιρόν,
ἐπειδή σύμφωνα μέ τόν λόγον τοῦ Κυρίου (Ματθ. ι´ 32), οἱ πιστοί τότε, πού δέν ἔχουν δείξει τίποτα ἄλλες ἀρετές, θά λάβουν στεφάνους μόνον καί μόνον ἐπειδή ἐστάθησαν στέρεοι εἰς τήν πίστιν.
Νὰ φοβῆσαι τὸν Κύριον, παιδί μου. Νὰ φοβῆσαι μήπως ἀπολέσης τὸν στέφανον ποὺ ἑτοιμάσθηκε γιὰ σένα. Νὰ φοβῆσαι μὴν ἀποβληθῆς παρὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον καὶ τὴν αἰώνιον κόλασιν.
Στέκε ἀνδρείως εἰς τήν πίστιν καί ἐάν εἶναι ἀναγκαῖον ὑπόμενε διωγμούς καί ἄλλες θλίψεις, διότι ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί σου καί οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καί Ὁμολογηταί θά βλέπουν μέ χαρά τούς ἀγῶνας σου.
Ὅμως ἀλλοίμονον στοὺς ἀνθρώπους σ᾽ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ εἶναι δεμένοι μὲ ὑπάρχοντα καὶ πλούτη, οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς ἀγάπης, τῆς «εἰρήνης» θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν εἰς τοὺς αἱρετικούς. Αὐτοὶ θὰ ἀποκοιμίζουν τὴν συνείδησή τους μὲ τὸ νὰ λένε «ἐμεῖς συντηροῦμε καὶ σώζομε τὸ μοναστήρι, καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συγχωρήση». Οἱ ταλαίπωροι καὶ τυφλοὶ δὲν ἀντιλαμβάνονονται ὅτι διὰ μέσου τῆς αἱρέσεως οἱ δαίμονες θὰ εἰσέρχονται στὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ εἶναι πλέον τότε ἕνα ἅγιο μοναστήρι, ἀλλὰ γυμνοὶ τοῖχοι ἀπὸ ὅπου ἡ χάρις θὰ ἀποχωρεῖ.
Ὁ Θεός ὁπωσδήποτε εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τούς ἐχθρούς καί ποτέ δέν θά ἐγκαταλείψη τούς ὑπηρέτας του. Ἀληθινοί Χριστιανοί θά εὑρίσκονται ἕως τέλους τοῦ αἰῶνος τούτου, μόνον πού θά προτιμοῦν νά ζοῦν σέ ἀπομακρυσμένους καί ἐρημικούς τόπους.
Νά μήν φοβῆσαι τίς θλίψεις, ἀλλά μᾶλλον νά φοβῆσαι τήν ὀλέθριον αἵρεσιν, διότι αὐτό εἶναι πού μᾶς γυμνώνη ἀπό τήν θεία χάρη καί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ θεωροῦμε τοὺς αἱρετικοὺς σὰν Χριστοκαπήλους καὶ εἰδωλολάτρας. Καὶ ἔτσι παιδί μου ἐνδυναμοῦ μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βιάσου νὰ ὁμολογήσεις ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ νὰ ὑπομένεις θλίψεις σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β Τιμ. β´ 1-3), ὁ ὁποῖος εἶπε «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β´ 10).
Εἰς Αὐτὸν σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἂς εἶναι Δόξα, Τιμὴ καὶ Κράτος εἰς αἰῶνα αἰώνων. Ἀμήν.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο ανέμελος άνθρωπος, αποτελεί εξαίρεση μοναδική μέσα εις την Ζωή, διότι ενώ ζει, δεν έχει Ζωή…»!!!
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ερώτησε κάποιο πνευματικό παιδί τον π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:
«Γέροντα, τί σχέση έχει η τιμωρία με την αγάπη;»
Και ο αείμνηστος σοφός γέροντας απήντησε:
«Μία μητέρα, που έχει παιδιά, δεν τα δέρνει καμμιά φορά;
Τα δέρνει, και τα παιδιά πονούν λιγάκι από το ξύλο…
Μήπως η μητέρα τότε, δεν έχει αγάπη προς τα παιδιά της;»
Και το πνευματικό παιδί απάντησε:
«Ναι, αλλά υπάρχουν μερικά όρια».
Και ο π.Επιφάνιος είπε:
"Δεν είναι θέμα ορίων, είναι θέμα εκδηλώσεων!
Αγαπώ δεν σημαίνει, δεν λέω ποτέ όχι!
Δεν είναι αυτό αγάπη!
Βλέπει το μικρό παιδάκι των 2-3 ετών ένα ξυράφι και θέλει να το πάρη να παίξη. Κι ο πατέρας του ή η μητέρα του το παίρνει και του δίνει και μία στην παλάμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το αγαπάει το παιδάκι. Εκείνο το βλέπει γυαλιστερό και νομίζει ότι είναι παιγχνίδι. Αν πάρη το ξυράφι, θα κόψη τα δάκτυλά του. Το να στερούμε και μερικά πράγματα ή το να επιβάλλουμε μικροτιμωρίες, κι αυτά μπορεί να προέρχωνται άριστα από αγάπη!!
Είδατε τι είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Ευτρόπιο;
«Εγώ σε αγαπούσα περισσότερο απ’ αυτούς που σε κολάκευαν! Εγώ που σε ήλεγχα, σε αγαπούσα πιό πολύ από αυτούς που δεν σου έλεγαν ποτέ κάτι, που θα σε δυσαρεστούσε! Και τα τραύματα τα δικά μου, οι έλεγχοι δηλ., ήσαν καλλίτερα από τα φιλήματα των υποκριτών φίλων σου!»!!
Η αγάπη πολλές φορές επιβάλλει και τιμωρία, επιβάλλει και άρνησι κάποιου πράγματος σε κάποιον. Αυτό θα πη αγάπη! Το άλλο είναι ανθρωπαρέσκεια. Και η τιμωρία, λοιπόν, που γίνεται στο παιδί, είναι εκδήλωσις αγάπης. Διότι, αν το αφήσης ατιμώρητο, θα γίνη χειρότερο και θα γίνη και εγκληματίας ίσως. Και κάποτε θα σαπίση στη φυλακή.
Το παράδειγμα που θα αναφέρω είναι μεν γνωστό, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό:
«Την παλαιά εποχή, είχε καταδικασθή κάποιος σε θάνατο, διότι είχε διαπράξει ληστεία μετά φόνου. Τον πήγαν λοιπόν, στην λαιμητόμο να τον καρατομήσουν. Του είπαν τότε, ποιά είναι η τελευταία χάρι που θέλει να του κάνουν.
Και εκείνος είπε:
“Να μου φέρετε την μητέρα μου”.
Του πήγαν λοιπόν, την μητέρα του και εκείνος ζήτησε να τον πλησιάση, να της πη κάτι στο αυτί. Αυτή πλησίασε και τότε αυτός της δάγκωσε το αυτί και σχεδόν της το έκοψε. Και είπαν οι άλλοι: «Βρε τον κακούργο! Και την τελευταία στιγμή της ζωής του εγκληματεί και μάλιστα στη μάνα του…».
Αυτός τότε στράφηκε στους παρισταμένους, τα όργανα της εξουσίας, και τους είπε:
«Το ότι είμαι εδώ, αιτία είναι αυτή... Διότι, όταν ήμουν μικρό παιδί, έκλεβα αυγά και της τα πήγαινα. Δεν με μάλωσε ποτέ. Αργότερα έκλεβα και κατσίκια και της τα πήγαινα. Ούτε τότε με μάλωσε ποτέ. Αί, αργότερα εξελίχθηκα σε ληστή και κάποτε έκανα και ληστεία μετά φόνου. Και τώρα είμαι στη λαιμητόμο. Αυτή φταίει, λοιπόν… Αυτή μ’ έφερε ως εδώ…».
Να τιμωρή η μητέρα όχι όμως γιά να εκτονωθή η ίδια. Και η τιμωρία να μην είναι δυσανάλογος, διότι τότε αυτό δεν είναι αγάπη, αλλά εκτόνωσις απλώς του θυμού της μάνας. Όταν η μητέρα ή ο πατέρας τιμωρούν το παιδί συμμέτρως προς την πράξι του και απαθώς, χωρίς οι ίδιοι να βγάζουν τα απωθημένα τους, τότε αυτή η τιμωρία είναι εκδήλωσι αγάπης!
«Γέροντα, τί σχέση έχει η τιμωρία με την αγάπη;»
Και ο αείμνηστος σοφός γέροντας απήντησε:
«Μία μητέρα, που έχει παιδιά, δεν τα δέρνει καμμιά φορά;
Τα δέρνει, και τα παιδιά πονούν λιγάκι από το ξύλο…
Μήπως η μητέρα τότε, δεν έχει αγάπη προς τα παιδιά της;»
Και το πνευματικό παιδί απάντησε:
«Ναι, αλλά υπάρχουν μερικά όρια».
Και ο π.Επιφάνιος είπε:
"Δεν είναι θέμα ορίων, είναι θέμα εκδηλώσεων!
Αγαπώ δεν σημαίνει, δεν λέω ποτέ όχι!
Δεν είναι αυτό αγάπη!
Βλέπει το μικρό παιδάκι των 2-3 ετών ένα ξυράφι και θέλει να το πάρη να παίξη. Κι ο πατέρας του ή η μητέρα του το παίρνει και του δίνει και μία στην παλάμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το αγαπάει το παιδάκι. Εκείνο το βλέπει γυαλιστερό και νομίζει ότι είναι παιγχνίδι. Αν πάρη το ξυράφι, θα κόψη τα δάκτυλά του. Το να στερούμε και μερικά πράγματα ή το να επιβάλλουμε μικροτιμωρίες, κι αυτά μπορεί να προέρχωνται άριστα από αγάπη!!
Είδατε τι είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Ευτρόπιο;
«Εγώ σε αγαπούσα περισσότερο απ’ αυτούς που σε κολάκευαν! Εγώ που σε ήλεγχα, σε αγαπούσα πιό πολύ από αυτούς που δεν σου έλεγαν ποτέ κάτι, που θα σε δυσαρεστούσε! Και τα τραύματα τα δικά μου, οι έλεγχοι δηλ., ήσαν καλλίτερα από τα φιλήματα των υποκριτών φίλων σου!»!!
Η αγάπη πολλές φορές επιβάλλει και τιμωρία, επιβάλλει και άρνησι κάποιου πράγματος σε κάποιον. Αυτό θα πη αγάπη! Το άλλο είναι ανθρωπαρέσκεια. Και η τιμωρία, λοιπόν, που γίνεται στο παιδί, είναι εκδήλωσις αγάπης. Διότι, αν το αφήσης ατιμώρητο, θα γίνη χειρότερο και θα γίνη και εγκληματίας ίσως. Και κάποτε θα σαπίση στη φυλακή.
Το παράδειγμα που θα αναφέρω είναι μεν γνωστό, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό:
«Την παλαιά εποχή, είχε καταδικασθή κάποιος σε θάνατο, διότι είχε διαπράξει ληστεία μετά φόνου. Τον πήγαν λοιπόν, στην λαιμητόμο να τον καρατομήσουν. Του είπαν τότε, ποιά είναι η τελευταία χάρι που θέλει να του κάνουν.
Και εκείνος είπε:
“Να μου φέρετε την μητέρα μου”.
Του πήγαν λοιπόν, την μητέρα του και εκείνος ζήτησε να τον πλησιάση, να της πη κάτι στο αυτί. Αυτή πλησίασε και τότε αυτός της δάγκωσε το αυτί και σχεδόν της το έκοψε. Και είπαν οι άλλοι: «Βρε τον κακούργο! Και την τελευταία στιγμή της ζωής του εγκληματεί και μάλιστα στη μάνα του…».
Αυτός τότε στράφηκε στους παρισταμένους, τα όργανα της εξουσίας, και τους είπε:
«Το ότι είμαι εδώ, αιτία είναι αυτή... Διότι, όταν ήμουν μικρό παιδί, έκλεβα αυγά και της τα πήγαινα. Δεν με μάλωσε ποτέ. Αργότερα έκλεβα και κατσίκια και της τα πήγαινα. Ούτε τότε με μάλωσε ποτέ. Αί, αργότερα εξελίχθηκα σε ληστή και κάποτε έκανα και ληστεία μετά φόνου. Και τώρα είμαι στη λαιμητόμο. Αυτή φταίει, λοιπόν… Αυτή μ’ έφερε ως εδώ…».
Να τιμωρή η μητέρα όχι όμως γιά να εκτονωθή η ίδια. Και η τιμωρία να μην είναι δυσανάλογος, διότι τότε αυτό δεν είναι αγάπη, αλλά εκτόνωσις απλώς του θυμού της μάνας. Όταν η μητέρα ή ο πατέρας τιμωρούν το παιδί συμμέτρως προς την πράξι του και απαθώς, χωρίς οι ίδιοι να βγάζουν τα απωθημένα τους, τότε αυτή η τιμωρία είναι εκδήλωσι αγάπης!
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ο Θεός καλεί τους ανθρώπους μέσω πολλών φωνών, μέσω πολλών περιστάσεων.
Ιδού μερικές απ’ αυτές:
1. Η εσωτερική διά της συνειδήσεως πρόσκληση.
2. Η διά του λόγου του Θεού εξωτερική πρόσκληση.
3. Η πρόσκληση διά των ταλαιπωριών της ζωής.
4. Η πρόσκληση διά των βασάνων των αποθνησκόντων.
5. Η πρόσκληση διά των υπερφυσικών σημείων (θαυμάτων).
6. Η πρόσκληση διά των βασάνων των ανθρώπων κατά την εποχή της εμφανίσεως του αντίχριστου.
7. Η πρόσκληση διά του κηρύγματος της Μελλούσης Κρίσεως.
Ο Θεός μας αναζητεί, μας καλεί, μας κράζει, αλλά, εάν δε θέλουμε να καταλάβουμε, μας ακολουθεί από πίσω με συμφορές και στενοχώριες.
Γέροντας Αρσένιος Μπόκα
Από το βιβλίο «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
Ιδού μερικές απ’ αυτές:
1. Η εσωτερική διά της συνειδήσεως πρόσκληση.
2. Η διά του λόγου του Θεού εξωτερική πρόσκληση.
3. Η πρόσκληση διά των ταλαιπωριών της ζωής.
4. Η πρόσκληση διά των βασάνων των αποθνησκόντων.
5. Η πρόσκληση διά των υπερφυσικών σημείων (θαυμάτων).
6. Η πρόσκληση διά των βασάνων των ανθρώπων κατά την εποχή της εμφανίσεως του αντίχριστου.
7. Η πρόσκληση διά του κηρύγματος της Μελλούσης Κρίσεως.
Ο Θεός μας αναζητεί, μας καλεί, μας κράζει, αλλά, εάν δε θέλουμε να καταλάβουμε, μας ακολουθεί από πίσω με συμφορές και στενοχώριες.
Γέροντας Αρσένιος Μπόκα
Από το βιβλίο «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39255
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Για να σκεφτούμε..
1. Δέν είναι περίεργο πώς ένα ποσό τών 20 Ευρώ.. μας φαίνεται πολύ μεγάλο όταν τό δίνουμε στήν εκκλησία, αλλά είναι μικρό όταν πηγαίνουμε για ψώνια;
2. Δέν είναι περίεργο πού 2 ώρες μας φαίνονται πολλές όταν είμαστε στήν εκκλησία, ενώ μας φαίνονται λίγες όταν παρακολουθούμε μιά καλή ταινία;
3. Δέν είναι περίεργο τό ότι δέν βρίσκουμε λόγια νά πούμε όταν προσευχόμαστε, αλλά δέν έχουμε κανένα πρόβλημα νά μιλήσουμε μέ έναν φίλο;
4. Δέν είναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» είναι νά διαβαστεί ένα κεφάλαιο Τής Αγίας Γραφής, ενώ πόσο εύκολα διαβάζονται 100 σελίδες ενός δημοφιλούς μυθιστορήματος;
5. Δέν είναι περίεργο τό ότι ό καθένας μας θέλει εισιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί αγώνες, αλλά προτιμά νά κάθεται στά τελευταία καθίσματα τής εκκλησίας;
6. Δέν είναι περίεργο τό πόσο δύσκολο είναι νά μάθουμε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ώστε νά τό μοιραστούμε μέ άλλους, αλλά τό πόσο εύκολο είναι νά μάθουμε, νά καταλάβουμε καί νά διαδώσουμε ένα κουτσομπολιό;
7. Δέν είναι περίεργο τό ότι εύκολα πιστεύουμε αυτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς εφημερίδες, αλλά από τήν άλλη αμφιβάλλουμε πολλοί από μας γιά τά λόγια Τής Αγίας Γραφής;
8. Δέν είναι περίεργο πώς ό καθένας μας θέλει μιά θέση στόν Ουρανό , αλλά δέν θέλει νά πιστέψει,νά εξομολογηθεί,
νά κάνει, ή νά πεί κάτι γιά νά φθάσει εκεί;
ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
*****
Ρίξτε όλες τις ανησυχίες σας στον Θεό και Αυτός θα σας φροντίσει.
Μην είσαι μικρόκαρδος και μην ανησυχείς.
Ο Θεός γνωρίζει τις επιθυμίες σας και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως ξέρει καλύτερα.
Προσεύχεσαι μόνο σε Αυτόν και μη χάνεις την καρδιά σου.
Μην παραπονιέστε όταν οι προσευχές σας δεν απαντώνται (εκπληρώνονται).
Ο Θεός θα εκπληρώσει τις επιθυμίες σου, με έναν τρόπο που δεν ξέρεις.
Επομένως, ηρεμήστε την ψυχή σας και επικαλέστε τον Κύριο αδιάκοπα!
Άγιος Νεκτάριος
1. Δέν είναι περίεργο πώς ένα ποσό τών 20 Ευρώ.. μας φαίνεται πολύ μεγάλο όταν τό δίνουμε στήν εκκλησία, αλλά είναι μικρό όταν πηγαίνουμε για ψώνια;
2. Δέν είναι περίεργο πού 2 ώρες μας φαίνονται πολλές όταν είμαστε στήν εκκλησία, ενώ μας φαίνονται λίγες όταν παρακολουθούμε μιά καλή ταινία;
3. Δέν είναι περίεργο τό ότι δέν βρίσκουμε λόγια νά πούμε όταν προσευχόμαστε, αλλά δέν έχουμε κανένα πρόβλημα νά μιλήσουμε μέ έναν φίλο;
4. Δέν είναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» είναι νά διαβαστεί ένα κεφάλαιο Τής Αγίας Γραφής, ενώ πόσο εύκολα διαβάζονται 100 σελίδες ενός δημοφιλούς μυθιστορήματος;
5. Δέν είναι περίεργο τό ότι ό καθένας μας θέλει εισιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί αγώνες, αλλά προτιμά νά κάθεται στά τελευταία καθίσματα τής εκκλησίας;
6. Δέν είναι περίεργο τό πόσο δύσκολο είναι νά μάθουμε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ώστε νά τό μοιραστούμε μέ άλλους, αλλά τό πόσο εύκολο είναι νά μάθουμε, νά καταλάβουμε καί νά διαδώσουμε ένα κουτσομπολιό;
7. Δέν είναι περίεργο τό ότι εύκολα πιστεύουμε αυτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς εφημερίδες, αλλά από τήν άλλη αμφιβάλλουμε πολλοί από μας γιά τά λόγια Τής Αγίας Γραφής;
8. Δέν είναι περίεργο πώς ό καθένας μας θέλει μιά θέση στόν Ουρανό , αλλά δέν θέλει νά πιστέψει,νά εξομολογηθεί,
νά κάνει, ή νά πεί κάτι γιά νά φθάσει εκεί;
ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
*****
Ρίξτε όλες τις ανησυχίες σας στον Θεό και Αυτός θα σας φροντίσει.
Μην είσαι μικρόκαρδος και μην ανησυχείς.
Ο Θεός γνωρίζει τις επιθυμίες σας και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως ξέρει καλύτερα.
Προσεύχεσαι μόνο σε Αυτόν και μη χάνεις την καρδιά σου.
Μην παραπονιέστε όταν οι προσευχές σας δεν απαντώνται (εκπληρώνονται).
Ο Θεός θα εκπληρώσει τις επιθυμίες σου, με έναν τρόπο που δεν ξέρεις.
Επομένως, ηρεμήστε την ψυχή σας και επικαλέστε τον Κύριο αδιάκοπα!
Άγιος Νεκτάριος