Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κύριε, δὲν ξέρω τί νὰ ζητιανέψω ἀπὸ Ἐσένα.
Μόνον Ἐσὺ γνωρίζεις τί μοῦ χρειάζεται.
Σὺ μὲ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐγὼ ξέρω νὰ ἀγαπῶ τὸν ἑαυτό μου.
Κύριέ μου, δῶσε στὸ δοῦλο Σου ἐκεῖνο ποὺ οὔτε νὰ ζητήσω δὲν μπορῶ.
Δὲν τολμῶ νὰ σοῦ ζητιανέψω οὔτε ἀπαλλαγῆ ἀπὸ πάθη, οὔτε ἀρετές, οὔτε ἀπόλαυση χάριτος.
Στέκομαι μόνο μπροστά Σου μὲ τὴν καρδιά μου ἀνοιχτὴ ἀπέναντί Σου.
Σὺ βλέπεις τὶς ἀνάγκες ποὺ ἐγὼ δὲν βλέπω, κοίταξέ με καὶ πράξε κατὰ τὸ ἔλεός Σου.
Χτύπησε καὶ θεράπευσε, ρίξε με καὶ ἀνύψωσέ με.
Πάλλομαι καὶ σιωπῶ μπροστὰ στὴν ἅγια θέλησή Σου καὶ μπροστὰ στὶς κρίσεις Σου γιὰ μένα.
Προσφέρω τὸν ἑαυτό μου ὡς θυσία πρὸς Ἐσένα.
Δὲν ὑπάρχει μέσα μου ἄλλη ἐπιθυμία παρὰ μόνο νὰ ἐκπληρώσω τὸ θέλημά Σου.
Μάθε με νὰ προσεύχομαι. Κύριε, δὲν ξέρω τί νὰ ζητιανέψω ἀπὸ Ἐσένα.
Μόνον Ἐσὺ γνωρίζεις τί μοῦ χρειάζεται.
Σὺ μὲ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἐγὼ ξέρω νὰ ἀγαπῶ τὸν ἑαυτό μου.
Κύριέ μου, δῶσε στὸ δοῦλο Σου ἐκεῖνο ποὺ οὔτε νὰ ζητήσω δὲν μπορῶ.
Δὲν τολμῶ νὰ σοῦ ζητιανέψω οὔτε ἀπαλλαγῆ ἀπὸ πάθη, οὔτε ἀρετές, οὔτε ἀπόλαυση χάριτος.
Στέκομαι μόνο μπροστά Σου μὲ τὴν καρδιά μου ἀνοιχτὴ ἀπέναντί Σου.
Σὺ βλέπεις τὶς ἀνάγκες ποὺ ἐγὼ δὲν βλέπω, κοίταξέ με καὶ πράξε κατὰ τὸ ἔλεός Σου.
Χτύπησε καὶ θεράπευσε, ρίξε με καὶ ἀνύψωσέ με.
Πάλλομαι καὶ σιωπῶ μπροστὰ στὴν ἅγια θέλησή Σου καὶ μπροστὰ στὶς κρίσεις Σου γιὰ μένα.
Προσφέρω τὸν ἑαυτό μου ὡς θυσία πρὸς Ἐσένα.
Δὲν ὑπάρχει μέσα μου ἄλλη ἐπιθυμία παρὰ μόνο νὰ ἐκπληρώσω τὸ θέλημά Σου.
Μάθε με νὰ προσεύχομαι.
Ἔλα Ἐσὺ ὁ Ἴδιος μέσα μου νὰ προσεύχεσαι.
Ἀμήν.
Ἁγιος Φιλάρετος Μόσχας

[toula]

Η φωνή του βαθύτονη, σιγαλερή, γλυκιά κι απόμακρη, βγαλμένη από τα έγκατα μιας άυλης ψυχής, μαρτυρία παρουσίας λόγου Θεού.
Πώς να μέλπει τα της Θείας Λειτουργίας το διδάχτηκε από τον γερο-Ιωσήφ στη νεότητα του.
Ο γερο-Ιωσήφ δεν άφηνε κανέναν άλλο να τον ξελειτουργάει και χαιρόταν τόσο στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν, ώστε έλεγε: «Δεν πιστεύω να γίνεται στο Άγιον Όρος καλύτερη Θεία Λειτουργία».
Απόλυτα συγκεντρωμένος στα τελούμενα, δεν έκανε το παραμικρό λαθάκι στα τόσα χρόνια που τον παρακολουθούσαμε.
Και όταν εμείς λειτουργούσαμε, κάθε τόσο μ’ ένα απότομο ύψωμα του βλέμματος στιγμάτιζε κάτι που έπρεπε να διορθώσουμε.
Ουδέποτε μιλούσε ή ασχολιόταν με τα τυπικά της Θείας Λειτουργίας.
«Ο λειτουργός πρέπει να φυλάγεται από τυχόν αιτίες ταραχής».
Έλεγε: «Για μένα η Λειτουργία είναι προσευχή.
Η πιο σπουδαία προσευχή».
Αλλά απέφευγε να κατανύσσεται, για να μην τον ακούνε.
Είχε δόγμα του να κρύβει την κατάνυξη του.
Σε σπάνιες περιπτώσεις, που δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί τον έπαιρναν “σβάρνα” τα δάκρυα, σιωπούσε για λίγο.
Θερμαινόταν ολόκληρος λειτουργώντας.
Το πρόσωπο και το κεφάλι ήταν υπεραιμικά, ροδαλά σαν κάποιου χειρώνακτα.
Συχνά κάθιδρα.
Το καλοκαίρι πάντοτε θα άλλαζε μετά τη Λειτουργία.
Τον δε χειμώνα, πού να τολμήσουμε να βάλουμε τη θερμάστρα πετρελαίου πάνω από το ένα!
Εμείς τουρτουρίζαμε κι εκείνος ζεσταινόταν.
Την αιτία την καταλάβαμε αργότερα.
Όταν σταμάτησε να λειτουργεί, τότε ζητούσε να “ανεβάσουμε” τη θερμάστρα.
Κάποτε έκανε απόλυση και σήκωσε το συνήθως χαμηλωμένο βλέμμα του.
– Γιατί με κοιτάς, ρώτησε τον αδελφό που τον ξελειτουργούσε μόνος.
– Να, έτσι, του απάντησε ξερά.
Όμως προσπαθούσε να χορτάσει, να καταφάει άπληστα το πανέμορφο, θεοχαρίτωτο, θαλερώτατο εκείνο πρόσωπο, το γεμάτο γλυκιά φωτεινότητα και τέλεια αγνότητα.
Το πρόσωπο που τότε, τα πρώτα χρόνια, πριν σφραγισθεί από το γήρας, σήκωνε ένα βλέμμα αετού, που σε διαπερνούσε ως τα μύχια της ψυχής σου.
Πολλοί νόμιζαν ότι πρόκειται για πνευματική ακτινογραφία.
Όμως όχι!
Το αετίσιο βλέμμα προερχόταν από καρδία αρνίου.
Απλή και απονήρευτη.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας απαραιτήτως κόλλυβα για τρισάγιο.
Αν έδινες ονόματα, ζητούσε πρώτα τα κεκοιμημένα.
Έλεγε: «Εμείς οι ζώντες κάτι μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας.
Οι κεκοιμημένοι όμως από ‘μας περιμένουν».
Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

[toula]

"Ψυχοσάββατο του Αγίου Δημητρίου, το ψυχοσάββατο της Μακεδονίας"
Η εκκλησιαστική παράδοση στη Μακεδονία θέλει το Σάββατο προ του Αγίου Δημητρίου, δηλαδή αύριο, να είναι Ψυχοσάββατο.
Το Σάββατο αυτό τελούνται μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως όλων των κεκοιμημένων, όπως και τα άλλα δυο Ψυχοσάββατα που έχει ορίσει η Εκκλησία μας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της.
Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα, το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Γιατί ονομάζεται έτσι;
Βέβαια η αγάπη των ανθρώπων σε Μακεδονία και Θράκη δημιούργησε ένα ακόμη ψυχοσάββατο:
Αυτό του Αγίου Δημητρίου.
Ονομάζεται έτσι γιατί τελείται το Σάββατο πριν από την εορτή του Αγίου Δημητρίου.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο Άγιος Δημήτριος είναι πολιούχος και προστάτης όλης της Μακεδονίας.
Πως δημιουργήθηκε αυτό το ψυχοσάββατο;
Όπως σημειώνει ο μακαριστός καθηγητής της λειτουργικής Ι. Φουντούλης, η εορτή του Αγίου Δημητρίου είναι το χρονικό σημείο όπου οι κτηνοτρόφοι κατεβάζουν τα ζωντανά από τα ψηλά βουνά στις περιοχές που θα ξεχειμωνιάσουν.
Συνήθως κτηνοτρόφοι και γεωργοί εξαιτίας της απασχόλησης τους δεν προλάβαιναν τα δυο άλλα ψυχοσάββατα.
Έτσι αναζητούσαν χρονική στιγμή και ευκαιρία να προσευχηθούν στην Εκκλησία για τους κεκοιμημένους τους.
Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή του Αγίου Δημητρίου ήταν το καλύτερο χρονικό διάστημα. Έτσι σιγά σιγά επεκτάθηκε και καθιερώθηκε σε Μακεδονία και Θράκη.
Είναι απαραίτητο;
Είναι προσευχή της Εκκλησίας για τους κεκοιμημένους.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ωφελεί τις ψυχές των ανθρώπων μας που αναχώρησαν από τη ζωή αυτή. Κάθε ευκαιρία που μας προσφέρει η μάνα μας Εκκλησία μόνο καλό μπορεί να είναι.
Άλλη μια ευκαιρία για προσευχή.
Άλλη μια ευκαιρία για επικοινωνία με τον Πατέρα μας.
Άλλη μια ευκαιρία να δείξουμε αγάπη στους ανθρώπους μας.

[toula]

Όπως ήρθαμε θα φύγουμε...
Ἄν καί πολλοί ξεχνοῦμε αὐτήν τήν μεγάλη ἀλήθεια, καλόν εἶναι νά θυμόμαστε τά λόγια τοῦ Μ.Βασιλείου, πού μᾶς τήν θυμίζουν μέ τό ἔργον του «Περί τοῦ μή προσηλῶσθαι τοῖς βιωτικοῖς», λέγοντας:
«Ὁ πλοῦτος καί ἡ ἐξουσία καί ἡ δόξα καί ἡ ἀπόλαυση καί ὅλη ἡ ὀχλαγωγία, πού αὐξάνεται κάθε ἡμέρα ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς μας μωρίας, οὔτε συμπορεύεται μαζί μας, οὔτε συνόδευσε ποτέ κανέναν στήν ἄλλη ζωή, ἀλλά μένει σταθερός καί ἰσχύει πάντοτε γιά κάθε ἄνθρωπον, ἐκεῖνο, πού εἰπώθηκε παλαιά ἀπό τόν δίκαιον Ἰώβ: “Γυμνός ἐβγῆκα ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας μου, καί γυμνός θά φύγω ἀπό αὐτόν τόν κόσμο”».

[toula]

Βρισκόμεθα πρό της Αντιχρίστου εποχής. Η μαρτυρική ομολογία μας, «πίστη στην θεανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού» θα μας αξιώση, Θεού βοηθεία, να βρεθούμε στο πνευματικό τάγμα των μεγάλων Ομολογητών και μαρτύρων της πίστεως.
Γι' αυτό αθληταί μου, «προσέχετε εαυτούς εν παντί». Να είσθε μαχητικοί με τον παλαιόν εαυτόν σας.
Μήν υποχωρείτε με τίποτε στόν πνευματικό σας αγώνα με τα πάθη και τις αδυναμίες. Για να πετύχετε σ' αυτό το άθλημα, χρειάζεται να ταπεινώσουμε τον εαυτόν μας.
Χωρίς ταπεινοφροσύνη αέρα δέρουμε.
Η αρετή αυτή, λόγω της μεγάλης πνευματικής αξίας, θέλει πολλή δουλειά πολύ κόπο και μόχθο.
Θα δώσουμε αίμα ψυχής για να μας δοθεί λίγη ταπείνωση. Πανάκριβη αρετή! Την τρέμουν οι δαίμονες! Εκεί σπάζουν τα μούτρα τους.
~ Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
(Από το βιβλίο: Χαριτωμένες Πατρικές νουθεσίες Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη σελ. 118).

[toula]

Σέ θέματα Πίστεως, «δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ἀλλά ὅποιος ἀκολουθεῖ πλανερές διδασκαλίες ἀποκόπτει τόν ἑαυτό του ἀπό τήν πίστη, καί τότε ἰσχύει γι’ αὐτόν ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: ‘‘ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος’’, ‘‘αὐτός ἔχει πιά διαστραφεῖ καί ἁμαρτάνει, καταδικάζοντας ἔτσι ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του’’». Τό κήρυγμα συνεχίζεται, μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά «μᾶς ὑποδεικνύει κάποια κριτήρια. Ζητᾶ νά δίδονται στόν αἱρετικό ἄνθρωπο συμβουλές. Αὐτές ὅμως δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, ἀλλά εὐθύνη τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στόν μαθητή του, τόν ἀπόστολο Τίτο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπίσκοπος στήν Κρήτη. Δέν εἴμαστε ὅλοι τό ἴδιο στήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ὁ κύριος ὑπεύθυνος εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, ὁ διάδοχος τῶν ἀποστόλων, αὐτός πού ἔχει ἐκλεγεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία νά συνεχίσει καί τήν πίστη καί τό ἔργο τους. Ὅσοι βρισκόμαστε ὑπό τόν ἐπίσκοπο, ἱερεῖς, μοναχοί καί μοναχές, θεολόγοι, λαϊκοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς θέσης μας».
Ἐπειδή ὁμολογουμένως, βρισκόμαστε σέ δύστηνους καί πονηρούς καιρούς, τά ἐρωτήματα πού προκύπτουν εἶναι: α) Τί γίνεται ὅταν ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ὑπεύθυνος γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, δέν ὀρθοδοξεῖ; Ὅταν ἡ διδασκαλία του εἶναι ἀλλότρια καί δέν ἔχει ἀκόμη κληθεῖ σέ ἀπολογία, ὥστε ἤ νά μετανοήσει ἤ νά καθαιρεθεῖ ὡς αἱρετικός; Εἶναι ἀδύνατον νά συμβεῖ; Ὄχι, συνέβη πολλάκις στό παρελθόν καί ἔχουμε καταδικασμένους ἐπισκόπους καί πατριάρχες ἀπό ὀρθόδοξες Συνόδους. β) Τί γίνεται ὅταν ἡ ἐνέργεια τοῦ ἐπισκόπου πού δέν ὀρθοδοξεῖ, ἐξαπλώνεται σάν ἐπιδημία καί σέ ἄλλους ἐπισκόπους; Καί γ) Τί γίνεται, ὅταν ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς κυρίως ὑπεύθυνη ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως, ἀφήνει τήν ἐπιδημία ἑτεροδιδασκαλίας νά γίνει πνευματική πανδημία καί νά δηλητηριάζεται ὁ λαός;
https://tasthyras.wordpress.com/.../%e1 ... %bc%80.../
«Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ὑπερασπιστές της»

[toula]

Εἶπε ὁ Μέγας Ἀντώνιος: «Οὐδεὶς ἀπείραστος δυνήσεται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἔπαρον γὰρ, φησί, τοὺς πειρασμοὺς, καὶ οὐδεὶς ὁ σω­ζόμενος».

[toula]

ΜΟΥ ΛΕΣ: πώς είμαι έτσι και γιατί κάνω το ένα ή το άλλο αμάρτημα. Σου λέω: τα χαρίσματά σου δεν τα βλέπεις; Άσε να τα βλέπουμε εμείς επιτέλους και μην κλαίγεσαι συνεχώς. Σου έδωσε έναν σκόλοπα ο Θεός για να ταπεινώνεσαι, αλλιώς θα είχες γίνει νέος Πλανητάρχης, Μέγας Ναπολέων ο Β'. Ευχαριστούμε το Θεό για τα όποια χαρίσματα και Του ζητάμε συνέχεια να μας δίνει μετάνοια "εδώ και τώρα" που λέγανε παλιά οι πολιτικοί και που στο βάθος αυτό είναι πνευματικό, θεολογικό αίτημα. Τώρα, να λες. Όχι αύριο. Ευχαριστούμε λοιπόν Κύριε για τα εν επιγνώσει και ανεπίγνωστα χαρίσματα. Δίνε μας μετάνοια, ώστε εκτός των άλλων, να μπορούμε και σωστά να διαχειριστούμε τα χαρισματά Σου. Κι έτσι (να) πορευόμαστε.

Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

[toula]

ΛΟΙΠΟΝ,
αυτός που μισεί τον διπλανό του, δηλητηριάζεται θανάσιμα ο ίδιος χωρίς να το καταλαβαίνει (μάλλον το "ευχαριστιέται"), και ελπίζει ότι θα πεθάνει ο διπλανός του, μας λέει ο Ιερός Αυγουστίνος.
Τελικά αν δεν το πάρει είδηση αυτό που του συμβαίνει, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο διπλανός του -πάντως εικόνα Θεού- θα πεθάνει...

[toula]

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ παίρνει μέσα Του διαρκῶς τὸν θάνατό μας, τὴν ἀποτυχία μας καὶ τὴν ἀστοχία μας καὶ τὰ κάνει δικό Του θάνατο, δική Του ἀποτυχία, δική Του ἀστοχία. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ εἰκόνα ἑνὸς κακοποιημένου καὶ "ἀποτυχημένου" Θεοῦ πάνω στὸ Σταυρό, εἶναι ἀνυπόφορο σκάνδαλο. Φαίνεται πάνω στὸ Σταυρὸ ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας παραποιημένη καὶ παραμορφωμένη ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ τὶς μικρότητες, φαίνεται ἡ ἄγνοια μας καὶ παύουν οἱ ἐκκλησιαστικὲς "ἐπιτυχίες" καὶ τὰ ἱστορικὰ "ἐπιτεύγματα" καὶ οἱ δόξες τῶν ἱστορικῶν σχημάτων, τὸ δοξασμένο παρελθόν. Στέκουν γκρεμισμένα εἴδωλα. Τσαλακωμένα περιτυλίγματα τῆς ἀναπηρίας μας. Ταυτόχρονα ωστόσο, φανερώνεται τὸ περίσσευμα τῆς ζωῆς ποὺ χορηγεῖ ἀσταμάτητα ὁ Χριστός, ἡ ἕνωσή μας μαζί Του μέσα ἀπὸ τὴν Εὐχαριστία, τὰ μυστήρια, τὴ μετάνοια, τὴν ἄσκηση, ποὺ δὲν παύουν ποτέ, νὰ καταπίνουν τὶς ἀποτυχίες μας καὶ νὰ χορηγοῦν τὴ Ζωή, ἀκόμη καὶ στὴν πιὸ ἀπελπιστικὴ καμπὴ τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρώπινων πραγμάτων.
(Μὲ ἀφορμὴ κάποιο βιβλίο)