Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Μια μαρτυρία συγκλονιστική του μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Χρυσοστόμου (Δεληγιαννόπουλου).
Ο αείμνηστος μητροπολίτης Αργολίδος Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος (1985) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας στην Αλβανία, κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ’40.
Οι μαρτυρίες που ακολουθούν είναι από το προσωπικό του ημερολόγιο και από προφορικές διηγήσεις του. Αποδεικνύουν, πως η θεία Κοινωνία ήταν μεγάλη δύναμη, που θωράκιζε τους Έλληνες αγωνιστές στο μέτωπο.…9 Μαρτίου 1940.
Ημέρα Κυριακή, Κυριακή της Ορθοδοξίας και μνήμη των αγίων Σαράντα.
Στο μέτωπο της Αλβανίας είναι παρών ο ίδιος ο Μουσολίνι και κατευθύνει προσωπικά την περίφημη εαρινή επίθεση.
Νιώθω μια ψυχική αγαλλίαση, συνδυασμένη με έντονη νευρικότητα.
Ενώ δηλαδή νωρίς το πρωί ετοιμαζόμασταν για να τελέσουμε στο σπίτι που διαμέναμε τη θεία λειτουργία, ξαφνικά άρχισε καταιγισμός πυρός από όλμους του αντίπαλου πυροβολικού.
– Παπούλη μου, μου λέει ο διοικητής, πώς να κάνουμε σήμερα λειτουργία;
– Σήμερα ακριβώς επιβάλλεται να λειτουργήσουμε, απάντησα εγώ, για να μπούμε κάτω από την προστασία του Θεού.
Ο διοικητής τελικά υποχώρησε, κι έτσι απολαύσαμε τη θεία μυσταγωγία με μια ωραία χορωδία από τους στρατιώτες, ενώ ο γύρω χώρος είχε μεταβληθεί σε κόλαση φωτιάς.
Στη λειτουργία αυτή ζήσαμε τη θαυμαστή παρουσία του Χριστού: Δυο φορές στη διάρκειά της οβίδες πυροβολικού έγλειψαν την άκρη του τοίχου του σπιτιού μας, έπεσαν στον απέναντι χώρο και βυθίστηκαν στο χώμα χωρίς να εκραγούν. Αν έσκαζαν, θα σκοτωνόμασταν όλοι μέσα στο σπίτι…
Τη μέρα αυτή κοινώνησαν ο υποδιοικητής, ο υπασπιστής και πολλοί στρατιώτες του συντάγματος.
Τελειώνοντας όμως τη θεία λειτουργία, ένα θλιβερό γεγονός ήρθε να μας δώσει ένα καλό μάθημα.
Μερικοί στρατιώτες, αντί να έρθουν να λειτουργηθούν, προτίμησαν να προφυλαχθούν μέσα σ’ ένα υπόγειο χαράκωμα.
Κι ενώ ο τόπος αυλακωνόταν από τις οβίδες, μία απ’ αυτές έπεσε μέσα στο χαράκωμα, σκότωσε τέσσερις άνδρες και τραυμάτισε άλλους τρεις.
Ο ένας μάλιστα βρέθηκε αποκεφαλισμένος…
Την Κυριακή, στις 30 Μαρτίου του ’41, ξεκίνησα πολύ πρωί για το πρώτο τάγμα, όπου λειτούργησα και κήρυξα.
Κοινώνησαν γύρω στους πεντακόσιους άνδρες.
Το χέρι μου πιάστηκε και πονούσε φοβερά από τη συνεχή μετάδοση της θείας Κοινωνίας.
Άλλοτε πάλι αναγκάστηκα να λειτουργήσω γονατιστός σε αντίσκηνο, γιατί έξω έβρεχε συνεχώς.
Οι στρατιώτες παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία μέσα στη βροχή, και στο τέλος κοινώνησαν τα άχραντα Μυστήρια.
Τι συγκινητικό θέαμα!
Μέσα στ’ άγρια βουνά, και με βροχή, να προσέρχονται οι στρατιώτες, για να ενωθούν με το Σωτήρα Χριστό.
«Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία»
Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής

[toula]

Ο Γερο–Θεοφύλακτος Νανόπουλος από το Ιβηρίτικο Κελί του Αγίου Νικολάου (το λεγόμενο το «Κελί των Τυπογράφων»), διηγήθηκε κάποτε με δάκρυα τα εξής:
«Κατά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής μάς συνέλαβαν οι Γερμανοί με τον κατά σάρκα αδελφό μου, τον παπα–Παντελεήμονα, και μας πήγαν στο Νταχάου.
Μια νύχτα, μας έβγαλαν έξω για να μας εκτελέσουν.
Ήταν χειμώνας και μας ξέντυσαν.
Περιμέναμε την σειρά μας.
Ελπίδα σωτηρίας, δεν είχαμε.
Τότε θυμήθηκα τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες και του λέω:
“Μωρέ, Παντελεήμων! Ποιο είναι το απολυτίκιο των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων;
Το ξέρεις;”.
Ο π. Παντελεήμων, άρχισε τότε να ψέλνει:
“Τας αλγηδόνας των αγίων,
ας υπέρ Σου έπαθον,
δυσωπήθητι, Κύριε·
και πάσας ημών τας οδύνας
ίασαι, φιλάνθρωπε, δεόμεθα”.
Αμέσως τότε, μια ζέστη απλώθηκε γύρω από ’μας τους δύο και δεν καταλαβαίναμε το κρύο. Ήταν η παρουσία των Αγίων, που και αυτοί υπέφεραν από το ψύχος.
Η νύχτα πέρασε έτσι και, το πρωί, ενώ περιμέναμε τον θάνατο, ήρθε διαταγή εμάς τους δύο καλογήρους να μη μας εκτελέσουν. Κανείς δεν γλύτωσε από όσους πήγαν εκεί, παρά μόνο εμείς.
Γι’ αυτό έγραψαν και τα ονόματά μας σε μια πινακίδα και την τοποθέτησαν εκεί στο Στρατόπεδο εκτελέσεως».
Από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση»,2ο μέρος,σελ.344.

[toula]

Ὁ Θεὸς, ὁ διάβολος και τα ''αγαθά αισθήματα.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι νομίζουν πὼς ἅμα ἔχουν ἀγαθὲς διαθέσεις, ὅταν κανεὶς ἔχη καλὰ αἰσθήματα, θὰ λέμε ὅτι αὐτὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸν Θεό...
Ναί, ἀλλὰ τὰ καλὰ αἰσθήματα μπορεῖ νὰ ἐμπνέονται καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο. Οἱ ἐμπνεύσεις εἶναι πολλαχόθεν...
Κατὰ τὴν πατερικὴ παράδοση ἡ μόνη ἀπλανὴς αἴσθηση, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχη στὸν ἄνθρωπο εἶναι, ὅταν τὸ ἴδιο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον προσεύχεται μέσα στὸν ἄνθρωπο...
π. Ιωάννης Ρωμανίδης.

[toula]

Χριστιανέ!
Ὅσο ἔχεις καιρό προσπάθησε νὰ προσεγγίσεις τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους Του στὴ γῆ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν εὐλάβειά σου.
Μεῖνε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία.
Καλλιέργησε μέσα σου τό πνεῦμα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τὸ πνεῦμα τῆς μετάνοιας, τῆς ἁγιότητας, τῆς εἰρήνης, τῶν εὐλαβῶν λογισμῶν, τῆς ἀγάπης, τῆς πραότητας, τῆς ταπείνωσης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ὑποταγῆς στό καλό καὶ τῆς σωτηρίας.
Μὴν ὑψηλοφρονεῖς καὶ μὴν περιφρονεῖς τὴ μητέρα σου, τὴν Ἐκκλησία πού σέ σώζει.
Νὰ παρακολουθεῖς συχνὰ τὴ Θεία Λειτουργία, νὰ στέκεσαι μὲ ταπείνωση, ν’ ἀκοῦς, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ διαβάζεις ἤ νὰ ψάλλεις.
Ἂν δὲν κερδίσεις ἐδῶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ μέσα ἀπὸ ἐκείνη τὸν Θεό, θ’ ἀποξενωθεῖς κι ἀπό τούς δύο.
Καὶ μετὰ τὸ θάνατό σου ὁ Θεὸς δὲν θὰ σὲ δεχτεῖ κι οἱ ἅγιοί Του θὰ σ’ ἀπαρνηθοῦν, ἐπειδὴ θὰ εἶσαι ξένος κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν καρδιακὴ διάθεση ἀπ’ αὐτούς. Θὰ ὁδηγηθεῖς σὲ χώρα παράξενη, στὸ σκοτεινὸ καὶ πύρινο τόπο ὅπου κατοικοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα κι οἱ ἀμετανόητες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
Γι’ αὐτὸ γίνου σοφὸς καὶ συνετός, γιὰ νὰ ξεφύγεις ἀπὸ τὴν πανουργία τοῦ πονηροῦ καὶ ν’ ἀνταποκριθεῖς στὴν ὑψηλή σου κλήση.
Ἀνήκεις στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλὴ της εἶναι ὁ Θεός.
Ὀφείλεις νὰ εἶσαι πιστὸ μέλος, νὰ ζεῖς μὲ ἁγιότητα, νὰ ‘χεις διαρκή μετάνοια, νὰ διορθώνεις τὴ ζωή σου, τοὺς λογισμούς, τὴν καρδιά σου, τοὺς στόχους σου κι ὅλη γενικὰ τὴ συμπεριφορά σου.
Εἶσαι ζωντανὸ ἤ νεκρό μέλος; Θὰ σὲ παραλάβουν οἱ ἅγιοι ὅταν ἀναχωρήσεις ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή;
Μήπως σὲ ἀρνηθοῦν καὶ σὲ ἀποβάλουν σὰν σάπιο καὶ ἄχρηστο μέλος;
Μήπως ἡ μοίρα σου θὰ εἶναι κοινὴ μὲ τὴ μοίρα τῶν ἀποβλήτων τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς κολασμένους;
Βιάσου νὰ διορθώσεις τὰ πράγματα, νὰ βελτιώσεις ὅλη σου τὴ συμπεριφορά. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μᾶς δόθηκε ὁ χρόνος.
Η ζωή στην Εκκλησία. Άγιος Ιωάννης της Κονστανδης.
(“Ἐκκλησία, ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας”, Ἐκδ. Πέτρου Μπότση)

[toula]

Το Πνεύμα το Άγιον σκεπάζει την ψυχήν που εύχεται.
Εισέρχεται μέχρι τα βάθη της ψυχής, ελέγχει όλον τον εσωτερικόν κόσμον της ψυχής και τον κατευθύνει προς το θέλημα του Θεού το Άγιον.
Τότε μόνον η ψυχή έχει την δύναμιν να ειπή μαζύ με τον Προφήτην. «Ευλογει η ψυχή μου τον Κύριον και πάντα τα εντός μου, το όνομα το Άγιον αυτού»(Ψαλ. 102, 1). Λέγε λοιπόν την ευχήν διά να έχης την σκέπην του Άγιου Πνεύματος.
Όταν το Πνεύμα το Άγιον καλύπτει την ψυχήν σου αισθάνεσαι μιά πληρότητα και μιά ταπείνωσιν.
Δεν επηρεάζεσαι από την αδικία, την ειρωνεία ή τον επαίνον.
Ζης σε μιά ατμόσφαιρα πνευματική που δεν εισέρχεται εύκολα ο ιός της αμαρτίας.
Ο πνευματικός ανακρίνει τα πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

[toula]

Την πρώτη μέρα που ήρθα στο κελάκι του γέροντα Ιωσήφ του Βατοπεδινού, μου είπε:
"Κοίταξε παιδί μου, θα μαγειρεύουμε μία φορά την εβδομάδα για να μην έχουμε περισπασμό και χάνουμε το χρόνο μας για τα φαγητά, για λόγους ασκητικούς, και θα τρώμε κάθε μέρα το ίδιο φαγητό".
Του είπα, "να είναι ευλογημένο".
Το φαγητά μας ήταν πάντοτε νηστίσιμα. Αρτύσιμα φαγητά είχαμε μόνο τις Κυριακές, σε κάποια γιορτή κι ενώ μαγειρεύαμε νηστίσιμα, βάζαμε λάδι τις μέρες που είχε κατάλυση.
Πάντοτε τα φαγητά ήταν από χόρτα, από ρύζι και από λίγα ζυμαρικά.
Τα ίδια φαγητά κάθε εβδομάδα και όλη την εβδομάδα τρώγαμε το ίδιο φαγητό για λόγους ασκήσεως και λόγους αμεριμνίας, για να μη χάνουμε χρόνο να μαγειρεύουμε.
Κάποια μέρα ο γέροντας, ενώ ήταν καλός μάγειρας, μαγείρεψε σουπιές με το μελάνι και μετά μου λέει:
"Το φαγητό δεν τρώγεται!
Τι να κάνουμε;"
Του λέω, να το πετάξουμε.
Λέει, "δεν πετάνε οι μοναχοί φαγητά, θα φύγει η Χάρις του Θεού".
Τότε, του λέω, θα το φάμε.
Έβγαλα μία μερίδα καθαρό φαγητό για τον Γέροντα και πήρα εγώ το κατσαρολάκι για να φάω το υπόλοιπο.
Την τέταρτη μέρα σκεφτόμουνα να πάρω μία κονσέρβα για τη γεύση γιατί δεν τρωγόταν με τίποτα!
Όταν ήρθα πάνω στο κελί του Γέροντα, ο Γέροντας είχε βάλει την κονσέρβα από πριν στο τραπέζι και όταν μπήκα μέσα
μου λέει:
"Πάρε την κονσέρβα για τη γεύση."
Ήξερε τι σκέφτομαι και πολλές φορές που ήθελα να εξομολογηθώ, μου έλεγε αυτός τι σκέφτομαι.
Ακόμα και τα όνειρα που έβλεπα, μου τα έλεγε και αυτά.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος.

[toula]

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς γιὰ τὶς σατανικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ Halloween!

Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει το ἔθιμο Halloween ὅπου οἱ νέοι ντύνονται μὲ στολὲς μάγων, δαιμόνων, φαντασμάτων.

Μία ὁμάδα Ρώσων διοργάνωσαν μία τέτοια ἐκδήλωση, ἕνα σαββατόβραδο, ἐνῶ στὸν καθεδρικὸ Ναό τοῦ Σὰν Φρανσίσκο γινόταν ὁλονυκτία πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης.

Μὲ λύπη παρατήρησε ὁ Ἅγιος ὅτι πολλοὶ ἔλειπαν ἀπὸ τὴν ὁλονυκτία.
Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία πῆγε στὸν χῶρο ὅπου γινόταν ἡ χοροεσπερίδα,
ἀφήνοντας ἔκπληκτους τούς παρευρισκομένους μὲ τὴν παρουσία του.

Ἡ μουσικὴ ἀμέσως σταμάτησε, ἐνῶ ὁ Ἅγιος περιφέρεται στὸν χῶρο παρατηρώντας τὰ πρόσωπά τους!
Δὲν εἶπε κουβέντα ,μόνο μὲ τὴν σεβάσμια παρουσία του μπόρεσε νὰ κεντρίσει τὶς συνειδήσεις τῶν παρευρισκομένων.

Την ἑπόμενη μέρα στὴν Ἐκκλησία “κατακεραύνωσε” ὅσους συμμετεῖχαν σὲ αὐτὴν τὴν σατανικὴ ἐκδήλωση μὲ ἕνα φλογερὸ κήρυγμα ἐξέφρασε τὴν ἱερή του ἀγανάκτηση,ἐνῶ κάλεσε ὅλους νὰ ζοῦν εὐλαβικὴ Χριστιανικὴ ζωὴ!

www.orthmad.gr

[toula]

Ο Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης για τον πνευματικό αγώνα

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι από την πρώτη ηλικία της πνευματικής μας ζωής είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Βαπτιζόμενοι αναδυόμαστε από την κολυμβήθρα στρατιώτες.

Να καταλάβουμε ότι είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και χρειάζεται αδιάλειπτος αγώνας. Αλλά προσοχή, ο αγώνας μας πρέπει να γίνεται νομίμως, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων.

Υπάρχει σήμερα ένας θαυμάσιος επίσκοπος, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο οποίος ήταν αστροφυσικός στη ΝΑΣΑ. Πριν τον κάνουν Επίσκοπο έκανε μία διάλεξη στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Μα τι διάλεξη ήταν αυτή; Εκστατική! Πώς συναντάται με τον άνθρωπο ο Χριστός. Και είχε πάρει όλες τις περιπτώσεις του Χριστού, μετά την Ανάστασή Του. Παρουσίασε όλες τις εμφανίσεις Του σε Αποστόλους και ανθρώπους της εποχής Του. Αλλά η ουσία της μυστικής ενώσεως έγκειται σ’ αυτό που είπε: “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με. Ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν… και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν” (Ιω. 14:21-23). Λοιπόν, κατά το μέτρο της καθαρότητας γίνεται και η ένωση.

Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και μάλιστα νόμιμος. Μπορούμε να λυτρωθούμε από τις απάτες του δαίμονα με τη γνώση της διδασκαλίας των Πατέρων. Διαβάζουμε και φωτιζόμαστε και μαθαίνουμε τις παγίδες και μεθοδείες του διαβόλου και κάνουμε αγώνα. Είτε στον κόσμο είσαι, είτε στην κορυφή του Άθω, είσαι πολεμιστής και πρέπει να προσέχεις. Προφανώς στον κόσμο, όπου είναι περισσότερα τα αίτια του σκανδαλισμού και της αμαρτίας, επιβάλλεται ο αγώνας να είναι εντονότερος και ασυγκατάβατος.

Όλες οι αρετές είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Προπαντός το θεμέλιο είναι η ταπείνωση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ορίζει την ταπείνωση ως την αληθινή γνώση του εαυτού μας.

Όποιος μετανοεί, μετέχει της σωτηρίας. Μόνιμο γνώρισμα της αρετής των Αγίων είναι η αυτομεμψία. Ακόμη και σε ύψη αρετών ν’ ανέβεις, έχεις ανάγκη μετανοίας. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι τα τελευταία, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, και το πιο τελευταίο είναι το μαρτύριο, το οποίο δεν μολύνεται με άλλες αμαρτίες και ηθικούς ρύπους. Λοιπόν, μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος έχει το χάρισμα των δακρύων. Μας βοηθούν διότι είναι καθαρτικά. Καθαίρουν και λαμπρύνουν την ψυχή. Βοηθούν στην προσευχή. Ο πατήρ Παΐσιος ήταν ένας κλασικός ασκητής. Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή· και μυαλωμένος άνθρωπος. Απέφευγε τις ακρότητες. Ολιγογράμματος μεν, αλλά πολύ φωτισμένος.

Το ζητούμενο από εμάς είναι η μετά ταπεινώσεως και συντριβής υποταγή μας στο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας.

Προπαντός, προσοχή στους λογισμούς, διότι από εκεί αρχίζουν οι αμαρτίες και οι αρετές. Να έχουμε συνεχή επιτήρηση του νου για τους διαφόρους λογισμούς, που περνούν και ζητούν να μπουν μέσα και να διαστρέψουν το ηγεμονικό της ψυχής μας. Οι Πατέρες έχουν κάνει μία διάκριση στον ψυχοδιανοητικό κόσμο. Διακρίνουν τον νου σε διάνοια, φαντασία, αίσθηση και δόξα (δοξασία, γνώμη). Μία απ’ αυτές τις δυνάμεις έχει πολλή ισχύ, διότι άγει και φέρει τον άνθρωπο σε διάφορες καταστάσεις. Κι αυτή είναι η αίσθηση. Βλέπετε ανθρώπους, που είναι ενώπιον του θανάτου ή άλλων μεγάλων γεγονότων, φαίνεται εξωτερικά ότι συμμετέχουν, αλλά εσωτερικά πόρρω απέχουν. Διότι, εάν η αίσθηση αυτή δεν πνευματοποιηθεί, σε οδηγεί εκεί που είναι. Η αίσθηση αυτή δημιουργείται και διαμορφώνεται με την συνήθεια.

Όσοι δέχονται τον Θεό επιφανειακά είναι έξω από την αληθινή αγάπη και πίστη στον Θεό. Δεν μπορούμε πρώτα να αγαπήσουμε τον άνθρωπο και μετά τον Θεό, αλλά πρώτα τον Θεό και μετά τον άνθρωπο.

Όταν γευθείς τον Χριστό, δεν θέλεις να ξεκολλήσεις μετά τον νου σου απ’ Αυτόν. Θαυμάζεις το έργο Του. Τι έκανε, τι αγάπη έχει και συνεχώς ποθείς να ζεις με ερωτικές πνευματικές σχέσεις μαζί Του. Η σύντομη ευχή του Ιησού είναι σοφή, διότι ζητάμε το έλεος, το οποίο θα εκδηλωθεί ανάλογα με την ανάγκη που έχουμε. Λέμε: “Χριστέ μου, ελέησέ με. Εσύ ξέρεις από τι έχω ανάγκη και κατά το έλεός Σου, δος μου.”

Είναι δύο ειδών φόβοι. Είναι ο φόβος της κολάσεως και δεύτερος φόβος είναι η συναίσθηση της υπεροχής, του μεγαλείου του Θεού. Μας συνέχει φόβος και τρόμος καθώς σκεπτόμαστε και βλέπουμε τα μεγαλεία του Θεού ενώπιόν μας. Όταν έχεις ακατάκριτη την συνείδηση, δεν φοβασαι τον θάνατο, νομίζεις ότι πηγαίνεις σε πανηγύρι. Το πρώτο μου βράδυ στο Άγιον Όρος, αφού κοιμήθηκα, είδα την Παναγία ολοζώντανη μέσα στην εκκλησία της. Καθόταν μία νέα μοναχή σε μία καρέκλα δίπλα στην Εικόνα της. Στο δάπεδο της εκκλησίας ήταν πολλά κατά σειρά φέρετρα και οι άνθρωποι που ήσαν μέσα έδιναν μία άσχημη υποψία για την ζωή τους. Την ρώτησα:

– Τι είναι αυτό το θέαμα;

– Έτσι θα γίνεις και συ, παιδί μου.

Και εννούσε η Παναγία μας την νέκρωση των παθών μέσω της μοναστικής οδού. “Την νέκρωσιν του Κυρίου εν τω σώματι ημών περιφέροντες”.

Απόσπασμα από συνομιλία του Γέροντα Δαμασκηνού Γρηγοριάτη με τον Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη (1916-2006)

[toula]

Ο παπα-Ματθαίος, κατά κόσμον Ιωάννης Μητσόπουλος, γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της επαρχίας Γορτυνίας του νομού Αρκαδίας της Πελοποννήσου, Καρδαρίτσι ονομαζόμενο, το έτος 1905, από γονείς φτωχούς μεν αλλά ευσεβείς, τον Θεόδωρο και την Αικατερίνη.

Ήταν το πρωτότοκο από τα επτά παιδιά τους. Πολλά βιογραφικά στοιχεία από τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν μας έχουν διασωθεί, παρά μόνο ότι στην εφηβική του ηλικία έφυγε από το πατρικό του σπίτι και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα του καιρού εκείνου, όπου έκανε τον πλανόδιο μικροπωλητή, για να εξοικονομεί τα προς το ζην. Φαίνεται όμως ότι από τότε μέσα στη νεανική του ψυχή υπεκαίετο ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Και σε μία στιγμή, κατά το έτος 1927, εγκαταλείπει τα πάντα, τον κόσμο και τα του κόσμου τερπνά και ηδέα, και παίρνει τον δρόμο για το Αγιώνυμο Όρος με τα συγκοινωνιακά μέσα της εποχής εκείνης. Όταν έφθασε στο Άγιον Όρος, οδήγησε τα βήματά του καταρχάς στην Ιερά Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος της Μονής Κουτλουμουσίου. Εκεί υποτάχθηκε σε ένα Γέροντα και έλαβε τη λεγόμενη ρασοευχή. Δεν έμεινε όμως για πολύ εκεί, παρά μόνο δύο χρόνια, και κατόπιν πήγε και κοινοβίασε στη Μονή Καρακάλλου, όπου και διήνυσε όλη την υπόλοιπη μοναχική του ζωή μέχρι το τέλος του. Ηγούμενος τότε στη Μονή Καρακάλλου ήταν ο φημισμένος σε ολόκληρο το Άγιον Όρος για την αρετή του παπα-Κοδράτος. Την εποχή εκείνη οι περισσότεροι πατέρες της Μονής είχαν Μικρασιατική καταγωγή. Η υπακοή του στον Ηγούμενο Κοδράτο και η αγωνιστικότητά του, όπως μας έλεγαν άλλοι παλαιοί πατέρες της Μονής, ήταν υποδειγματική. Από τον Ηγούμενο παπα-Κοδράτο έλαβε το μέγα και Αγγελικό Σχήμα και μετονομάσθηκε Ματθαίος.


Μετά την κοίμηση του Ηγουμένου Κοδράτου, επί ηγουμενίας του αρχιμανδρίτη Παύλου, χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας, το έτος 1940, από τον εν Αγίω Όρει εφησυχάζοντα Μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο. Έκτοτε δεν σταμάτησε την θεία Λειτουργία· λειτουργούσε καθημερινά επί 45 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του.

Είχε τόσο πόθο και επιθυμία να λειτουργεί κάθε μέρα, ώστε του ήταν αδιανόητο να περάσει μία μέρα που να μη λειτουργήσει. Και όταν δεν είχε εφημερία στο Καθολικό, πήγαινε σε κάποιο παρεκκλήσι της Μονής. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι «έπαιρνε καιρό», όπως λέγεται, για τη Θεία Λειτουργία, μόλις άρχιζε το πρώτο ψαλτήρι στον Όρθρο. Ήθελε να μνημονεύει πολλά ονόματα στην προσκομιδή και μνημόνευε όσο γινόταν περισσότερα. Είχε μπροστά του παλιά βιβλία της Μονής τα λεγόμενα «παρρησίαι», που περιέχουν ονόματα κτιτόρων, δωρητών, αφιερωτών και άλλων χριστιανών από παλιά χρόνια, και τα μνημόνευε κάθε ημέρα. Βέβαια δεν προλάβαινε να τελειώσει όλο το βιβλίο σε μία μέρα, αλλά από εκείνο το σημείο που σταματούσε τη μνημόνευση, συνέχιζε την άλλη ημέρα. Όποιος χριστιανός πάλι του έδινε ονόματα για να τα μνημονεύσει, τα κρατούσε, μέχρι που έλιωνε το χαρτί των ονομάτων από τη χρήση. Στα παρεκκλήσια που πήγαινε να λειτουργήσει, έπαιρνε μαζί του και τα χαρτιά με τα ονόματα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, που είχε σταματήσει να εφημερεύει στο Καθολικό της Μονής λόγω μεγάλης βαρηκοΐας, και πάλι δεν σταμάτησε να λειτουργεί, παρά πήγαινε σε ένα παρεκκλήσι εντός της Μονής, στον άγιο Παντελεήμονα. Λυπήθηκε πολύ τότε που δεν θα μπορούσε να συνεχίσει άλλο την εφημερία στο Καθολικό. Κάποια μέρα του λέει ένας αδελφός: «Γέροντα, τόσα χρόνια έχετε εφημέριος – 43 χρόνια είχε τότε ως ιερέας –, τόσα χρόνια λειτουργείτε κάθε μέρα, τώρα να σταματήσετε για να ξεκουρασθείτε». Και η απάντηση ήταν: «Μέχρι τελευταίας αναπνοής θα λειτουργώ, μέχρι τελευταίας αναπνοής». Και πράγματι συνέχισε να λειτουργεί, και μόνο μία εβδομάδα πριν την κοίμησή του, που λόγω ασθένειας ήταν κλινήρης, σταμάτησε τη Θεία Λειτουργία.

Παρ’ όλο που λειτουργούσε καθημερινά, δεν είχε εξοικειωθεί με το Μυστήριο. Μέχρι τη τελευταία Λειτουργία του διατηρούσε εκείνον τον πρώτο ζήλο και την πρώτη ευλάβεια που είχε ως νέος ιερέας. Φαίνεται ότι τη Θεία Λειτουργία τη ζούσε, γιατί χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν βιαζόταν ποτέ να τελειώσει γρήγορα. Δεν είχε γίνει γι’ αυτόν η Θεία Λειτουργία μια τυπολατρία. Κάποτε τον ρωτήσαμε γιατί θέλει να μνημονεύει τόσα πολλά ονόματα στην προσκομιδή και μας απάντησε με την συνήθη απλότητά του: «Για να ωφελούνται ψυχές».

Σε ολόκληρη τη μοναχική του ζωή στο κελί του τον χειμώνα δεν άναβε σόμπα, όσα κρύα, χιόνια και παγωνιές και αν έκανε. Μόνο στα τελευταία χρόνια της ζωής του δέχθηκε να του ανάβουν φωτιά στο κελί του οι πατέρες. Ακόμη και στο παρεκκλήσι που πήγαινε και λειτουργούσε, ποτέ μέχρι την τελευταία λειτουργία του δεν υπήρχε σόμπα.

Μάλιστα σε εκείνο το κελί που έμενε δεν ήταν δυνατόν να τοποθετηθεί σόμπα. Γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς οι πατέρες τον είχαν παρακαλέσει να αλλάξει κελί και να μεταφερθεί στο διπλανό, όπου υπήρχε σόμπα έτοιμη από τις κτιστές. Αυτός δεν ήθελε με κανένα τρόπο να αλλάξει, διότι, καθώς έλεγε, σ’ εκείνο το κελί τον είχε βάλει ο Γέροντάς του από τότε που είχε κοινοβιάσει στο Μοναστήρι. Με τις πολλές παρακλήσεις των πατέρων και του Ηγουμένου δέχθηκε και άλλαξε κελί.

Γενικά ήταν βιαστής και εγκρατής μοναχός. Απέφευγε επίσης συστηματικά την αργολογία, τα σχόλια για πρόσωπα και καταστάσεις και την κατάκριση. Δεν αργολογούσε με κανέναν. Και αν κανείς ήθελε να συζητήσει μαζί του, ήταν λιγόλογος, αρκούμενος στα απαραίτητα. Ποτέ δεν τον ακούσαμε να κατηγορήσει ή να κατακρίνει κανένα. Για όλους τους ανθρώπους είχε καλούς λογισμούς. Όλοι οι άνθρωποι για τον παπα-Ματθαίο ήταν καλοί και άγιοι, γιατί ήταν ο ίδιος καλός. Χαιρόταν μάλιστα υπερβολικά, όταν έβλεπε τους νέους πατέρες της Μονής και γενικά κάθε νέο μοναχό. Πολλές φορές μάλιστα από τη χαρά του άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο να ξεσπάσει σε διάφορες φράσεις εγκωμιαστικές γι’ αυτούς.

Είχε επίσης σε μεγάλο βαθμό την αρετή της ξενιτείας. Σε όλη την μοναχική του ζωή δεν είχε εξέλθει στον κόσμο ούτε για λόγους ασθενείας, ούτε για να πάει στην πατρίδα του. Ούτε στις Καρυές δεν πήγαινε.

Ήταν πολύ ταπεινός και ανεξίκακος. Αν κάποτε ερχόταν σε διένεξη ή διαφωνία με κάποιον αδελφό, αμέσως έσπευδε να του βάλει μετάνοια, έστω και αν ήταν κατά πολύ νεότερος ο άλλος αδελφός, μη προσπαθώντας να δικαιώσει τον εαυτό του.

Τις Κυριακές και τις ολονύκτιες αγρυπνίες στη Μονή μας γίνεται συλλείτουργο. Μία Κυριακή, όταν επρόκειτο να φορέσει τα άμφια ο παπα-Ματθαίος, ο βηματάρης του έδωσε ως συνήθως ένα στιχάριο, το οποίο ο παπα-Ματθαίος δεν το ήθελε και ήθελε να φορέσει ένα άλλο. Στην επιμονή του παπα-Ματθαίου ο βηματάρης υποχώρησε και του έδωσε το στιχάριο που ήθελε. Ο παπα-Ματθαίος το φόρεσε και εν συνεχεία τα υπόλοιπα άμφια και κατευθύνθηκε προς την προσκομιδή για να μνημονεύσει ονόματα. Όταν τελείωσε τη μνημόνευση των ονομάτων, είδαν οι συλλειτουργοί ιερείς ότι εξεδύθη πάλι όλη την ιερατική στολή, για να φορέσει το στιχάριο εκείνο που του έδινε στην αρχή ο βηματάρης. Από αυτό το γεγονός μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο λεπτή συνείδηση είχε.

Με τα διοικητικά ζητήματα της Μονής ποτέ δεν είχε αναμιχθεί. Ποτέ δεν θέλησε να εκλεγεί Προϊστάμενος, ώστε να είναι απερίσπαστος στις πνευματικές του εντρυφήσεις και γιατί δεν αγαπούσε τα αξιώματα. Παλαιότερα, όταν το Μοναστήρι δεν είχε Ηγούμενο, η Πατριαρχική Εξαρχία που βρισκόταν τότε στο Άγιον Όρος είχε κατέλθει στη Μονή Καρακάλλου να συζητήσει με τους πατέρες για το θέμα της Ηγουμενίας. Κάλεσε τότε η Εξαρχία και τον παπα-Ματθαίο στο συνοδικό της Μονής όπου βρισκόταν, για να τον προτείνει για Ηγούμενο. Ο παπα-Ματθαίος τότε σηκώθηκε από τη θέση του και απευθυνόμενος προς την Εξαρχία είπε: «Εγώ δεν θέλω να αναλάβω Ηγούμενος, μόνο να λειτουργώ θέλω…». Έβαλε μετάνοια στην Εξαρχία και έφυγε ταπεινά από την αίθουσα.

Μία εβδομάδα πριν την κοίμησή του έπεσε στο κρεββάτι από ασθένεια της κοιλιακής χώρας. Δεν μπορούσε να φάει τίποτε, ούτε και έβγαινε από το κελί του. Του είπαν οι πατέρες να τον πάνε στους ιατρούς, αλλά δεν ήθελε. Νόμιζε και είχε την ελπίδα ότι θα γιατρευόταν. Αλλ’ όμως είχε έλθει η ώρα που ο Θεός θα τον καλούσε κοντά Του, για να τον αναπαύσει από τους κόπους του. Το βράδυ της προηγούμενης ημέρας της κοιμήσεώς του είχε φοβερούς πόνους. Έκανε όμως μεγάλη υπομονή. Και την άλλη ημέρα το πρωί, ξημερώνοντας 5 Δεκεμβρίου 1985, εορτή του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, παρέδωσε την αγία του ψυχή εις χείρας Θεού, τον οποίο πόθησε και αγάπησε εκ νεότητος.

Πρόθεση και σκοπός των όσων ανωτέρω αναφέρθηκαν δεν ήταν άλλος, παρά να διατηρήσουμε έστω και μ’ αυτά τα λίγα στοιχεία το μνημόσυνο του μακαριστού ιερομονάχου Ματθαίου Καρακαλληνού, ο οποίος στάθηκε για μας τους νεότερους μορφή άκρας ταπεινώσεως, υπόδειγμα λειτουργού, παράδειγμα κοινοβιάτη μοναχού, ασκητή προσευχομένου, φιλαγίου και φιλοθέου. Είθε ο βίος του να γίνει παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους νεότερους αδελφούς του Αγιωνύμου Όρους. Ας είναι το μνημόσυνό του αιώνιο. Μορφές όπως του παπα-Ματθαίου θα παραμένουν μεταξύ των αλησμόνητων αγιορείτικων μορφών.

Ι.Π.Κ.

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 11 (1986), σελ. 78.

[toula]

Ο γερό Χαράλαμπος ο πνευματικός

Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου

Ο γέρο Χαράλαμπος, μεταξύ άλλων πολλών θείων χαρισμάτων, είχε και τη μνήμη θανάτου μόνιμο και αδιάλειπτο εντρύφημα, καθημερινό, αδιάκοπο.

Ιδού, λοιπόν, ένα σχετικό και συνάμα άκρως χαρακτηριστικό απόσπασμα περί της αρετής του μακαριστού γέροντα, το οποίο και ευθύς αμέσως παραθέτω εδώ, καθώς έχω την αίσθηση πως πολύ θέλει βοηθήσει και «ζεστάνει», έτι περισσότερο, τις καρδιές σας, ως έκαμνε και κάμνει και στην πολλάκις ασυγκίνητη δική μου ψυχή: «Μετά την προσευχή του Αποδείπνου, έμπαινε μέσα σε νεκρικό κρεβάτι και ξάπλωνε ακουμπώντας το κεφάλι του σε μια πέτρα, αντί για μαξιλάρι.


Και τότε άρχιζε να σκέπτεται και να ζωντανεύει την εικόνα του θανάτου. Σχημάτιζε το σώμα του, όπως οι πεθαμένοι, και έλεγε στον εαυτό του: «Ταλαίπωρε Χαράλαμπε, τώρα πεθαίνεις, άκου! Χτυπάνε για σένα οι καμπάνες του Κυριακού, οι Πατέρες τώρα λένε: Πάει ο Γέρο – Χαράλαμπος, πέθανε, δε θα μας ενοχλεί πια με την παρουσία του και τη φλυαρία του, ο Θεός να συγχωρέσει να αναπαύσει την ψυχή του. Ναί!

Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, αλλά συ ταλαίπωρε, Γέρο – Χαράλαμπε, τι θα κάνεις; Πού θα πας; Πώς θα παρουσιαστείς έτσι που είσαι βρώμικος και ελεεινός στο Θεό, για το συνάνθρωπό σου και για τον εαυτό σου; Άρα, θα αξιωθείς να ιδείς τους αγίους Αγγέλους του Θεού; Τα θεία Αγγελικά Τάγματα, τις ουράνιες Ταξιαρχίες; Τις ιεραρχίες των Αγίων, των Πατριαρχών, των Αποστόλων, των Προφητών, των Ιεραρχών, των Οσίων, των Οσιομαρτύρων ανδρών και γυναικών […] Άρα, θα αξιωθείς ταλαίπωρε και αμαρτωλέ να ιδείς την Παντοβασίλισσα Μαριάμ, τη μητέρα του Θεού, Κυρία Θεοτόκο, την έφορο και Προστάτι του Αγίου τούτου Τόπου…».

Μ᾿αυτές τις σκέψεις και τις θεωρίες πλημμύριζαν τα μάτια του δάκρυα κι έμενε ξάγρυπνος μέχρι το πρωί, που αρχίναγε και πάλι η προσευχή, η εγκράτεια όλων των αισθήσεων και η σκληρή άσκησι της καινούργιας ημέρας» (Μοναχού Ανδρέου Θεοφιλοπούλου, Γεροντικό του Αγίου Όρους, τόμ. Α’, Αθήνα 1994, σελ. 44-45).