Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο διάβολος δεν γνωρίζει τις σκέψεις και τους λογισμούς μας.
Μόνον εκ πείρας αντιλαμβάνεται μερικά, αλλά και σ' αυτά, πέφτει έξω τις περισσότερες φορές.
Και εάν δεν επιτρέψει ο Θεός να τα καταλάβει και αυτά, πέφτει συνέχεια έξω σε όλα, γιατί είναι σκοτεινός ο διάβολος, ορατότης μηδέν!
Δεν ξέρει, ας υποθέσουμε, έναν καλό λογισμό δικό μου.
Αν έχω κανέναν κακό λογισμό, εκείνον τον ξέρει, γιατί ο ίδιος τον φυτεύει.
Αν εγώ τώρα θέλω να πάω να κάνω κάπου μία καλοσύνη, να σώσω λ.χ. έναν άνθρωπο, ο διάβολος αυτό δεν το ξέρει.
Όταν όμως εκείνος βάλει σε κάποιον έναν λογισμό και του πει: «Πήγαινε να σώσεις τον τάδε άνθρωπο», θα τον κεντήσει συγχρόνως και στην υπερηφάνεια και γι' αυτό τον ξέρει αυτόν τον λογισμό.
Είναι πολύ λεπτά τα πράματα.
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Προέτρεπε τους πιστούς στην ανάγνωση της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου και ζητούσε έμπρακτη εφαρμογή στη ζωή τους: " Να μάθετε να κάνετε ελεημοσύνες" τους έλεγε συνεχώς "να δίνετε στους πτωχούς, να επισκέπτεσθε τους αρρώστους στα νοσοκομεία, να επισκέπτεσθε τις φυλακές.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεγάλη ανάγκη από έναν καλό λόγο, λίγη στήριξη.
Να θυμάστε αυτά που σας λέω, να ακολουθείτε τις συμβουλές μου και να τις μεταδίδετε και σε άλλους."
Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

[toula]

Οι Άγγελοι γύρω μας (π. Δημητρίου Μπόκου)

Μια θαυμάσια παραβολή είπε ο Χριστός, για να δείξει ότι μπροστά στον Θεό ο πλούσιος δεν έχει κανένα πλεονέκτημα, αλλά και ο φτωχός κανένα μειονέκτημα. Ένας πλούσιος, ανώνυμος για τον Θεό, πέρασε τη ζωή του με άνεση, ενώ ένας φτωχός, ο Λάζαρος, έζησε στην απόλυτη στέρηση, ριγμένος στην πόρτα του πλούσιου. Μετά θάνατον όμως η κατάσταση αντιστράφηκε άρδην. Ο πλούσιος βρέθηκε στη φλόγα και τα βάσανα του Άδη, ενώ ο Λάζαρος στην άνεση και τη χαρά του Παραδείσου, στην αγκαλιά του Αβραάμ (Κυριακή Ε΄ Λουκά).

Ο πλούσιος δεν έκανε κάποιο ειδικό κακό στον Λάζαρο. Απλώς τον αγνόησε. Δεν θεώρησε πως άξιζε να ασχοληθεί μαζί του. Είχε τη δική του αξιολογική κλίμακα για τον καθένα. Μπροστά του δεν είχαν όλοι την ίδια αξία. Διαβάθμιζε τους ανθρώπους με κριτήρια διαφορετικά από αυτά του Θεού. Έτσι τον φτωχό Λάζαρο δεν τον είχε καν για άνθρωπο. Και ναι μεν, δεν προέβη σε κάποια ενέργεια εναντίον του, θα λέγαμε ότι τον ανέχτηκε κιόλας να ζητιανεύει στην πόρτα του, αλλά και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτόν. Για τον πλούσιο ο Λάζαρος απλώς δεν υπήρχε.

Ο Χριστός όμως έπραξε το αντίθετο. Διήνυσε την τεράστια απόσταση από τον ουρανό μέχρι τη γη, για να βρει τον φτωχό άνθρωπο. Ήρθε φτωχός ο ίδιος, ξένος και κατατρεγμένος από την στιγμή της Γέννησής του, για να δώσει ανάσα ζωής στους ανθρώπους που δεν είχαν στήριγμα και βοήθεια από πουθενά. «Ευαγγελίσαθαι πτωχοίς απέσταλκέ με» (Λουκ 4, 18). Ήρθα, λέει, για να φέρω στους φτωχούς το χαρμόσυνο νέο, ότι η Βασιλεία του Θεού είναι πλέον εδώ, παρούσα ήδη γι’ αυτούς. Ο Θεός δεν τους αποστρέφεται, αλλά τους τιμά ιδιαίτερα, καλώντας τους να γίνουν συνδαιτημόνες του, ομοτράπεζοι στο πανευφρόσυνο τραπέζι της Βασιλείας του. Τους θεωρεί όχι δούλους, αλλά αδελφούς του. Και μας καλεί να τους βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο κι εμείς.

Γράφει ο γέροντας Τρύφωνας του Βάσον:

«Κατηφορίζαμε έναν δρόμο του Σαν Φρανσίσκο με έναν ηλικιωμένο επίσκοπο. Μισό τετράγωνο μπροστά ένας άνδρας με βρώμικα κουρελιασμένα ρούχα ερχόταν προς το μέρος μας. Από τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια του φαίνονταν οι πατούσες των ποδιών του. Έπιασα τον επίσκοπο από το μπράτσο για να τον κατευθύνω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκείνος επέμενε να συνεχίσουμε όπως πηγαίναμε και τότε εγώ είπα, ότι ήταν ανάγκη να περάσουμε απέναντι για να αποφύγουμε τον άντρα με το «σαλεμένο» βλέμμα που μας πλησίαζε. Ο επίσκοπος όμως αγνόησε τις διαμαρτυρίες μου κι έτσι συνεχίσαμε την πορεία μας προς τον βρώμικο άστεγο.

Μόλις ήρθαμε πρόσωπο προς πρόσωπο, ο επίσκοπος σταμάτησε, έσκυψε προς το μέρος του, πήρε τα βρώμικα χέρια του ανθρώπου στα δικά του και του έδωσε ένα χαρτονόμισμα είκοσι δολαρίων: «Να πάρεις κάτι να φας». Ο άνδρας, που τόση ώρα κοίταζε το έδαφος, σήκωσε τα μάτια του και μας κοίταξε με τα πιο καθαρά γαλανά μάτια που είχα δει ποτέ στη ζωή μου, χαμογέλασε και πήρε τα χρήματα. Παρατήρησα, ότι εκείνα τα μάτια δεν ήταν μάτια κάποιου τρελού η εξαθλιωμένου ζητιάνου, αλλά μάτια ενός πανέξυπνου ανθρώπου. Ο επίσκοπος απάντησε: «Χωρίς να το καταλάβουμε, πέσαμε πάνω σ’ έναν άγγελο». (Μικρά Ἑωθινά, εκδ. Εν πλω, σ. 227).

Μπορούμε να βλέπουμε τον κάθε φτωχό σαν ένα άγγελο, σαν τον ίδιο τον Χριστό;

Καλή ευλογημένη εβδομάδα

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

[toula]

Αμέσως την «ευχή»

Του π. Γεωργίου Δορμπαράκη στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

«Μόλις ανοίξετε τα μάτια, αμέσως την ευχή. Μην αφήσετε το μυαλό σας να πετάη εδώ και εκεί και χάνετε την ώρα σας που είναι πολύτιμη για την ευχή. Όταν έτσι βιάσετε τον εαυτό σας, θα σας βοηθήση και ο Θεός να γίνη μία άγια συνήθεια με το άνοιγμα των ματιών, η προσευχή να παίρνη την πρώτη θέσι για όλη την ημέρα. Στην συνέχεια θα εργάζεσθε και θα λέτε την ευχή. Ευλογείται η εργασία, αγιάζεται το στόμα, η γλώσσα, η καρδιά, ο χώρος, ο χρόνος και όλος ο άνθρωπος που προφέρει το όνομα του Ιησού Χριστού. Αυτός που λέει αδιαλείπτως την ευχούλα, οπλίζεται με τέτοια θεϊκή δύναμι που καθίσταται απρόσβλητος από τους δαίμονες, αφού αυτή τους καίει και τους μαστιγώνει» (Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής).

Πέρασαν στους αιώνες μεγάλοι δάσκαλοι της νοεράς προσευχής, κήρυκες του «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» του αποστόλου Παύλου και του «Χριστόν αναπνέετε» των αγίων Γρηγορίου του Θεολόγου και πατρο-Κοσμά του Αιτωλού, ενώ από τους νεωτέρους δασκάλους της πνευματικής αυτής επιστήμης ήταν και ο μεγάλος αγιορείτης όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1897-1959). Σημειώνει ο ίδιος σε επιστολή του: «Η νοερά προσευχή εις εμένα είναι όπως η τέχνη του καθενός, καθότι εργάζομαι αυτήν τριανταέξ και επέκεινα χρόνια». Δεν χρειάζονται λόγια για τον γνωστό αυτόν όσιο της Αθωνικής γης. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι πνευματικά τέκνα του που απεκάλυπταν το δικό του τελικώς μεγαλείο, ήταν ο όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, οι άγιοι Γέροντες Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός και Χαράλαμπος ο Διονυσιάτης, ο εξίσου μέγας Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης.

Τι σημειώνει ο ησυχαστής όσιος στο αρχικό μας απόσπασμα; Την πρώτη εργασία του ανθρώπου, ιδίως του καλογέρου, που είναι η ευχή. Για ποιον λόγο; Γιατί γνωρίζει πολύ καλά τον άνθρωπο της πτώσεως στην αμαρτία, τον καθένα μας δηλαδή στον κόσμο τούτο. Γνώρισμα του πεπτωκότος ανθρώπου είναι η τρεπτότητα του νου, η ευκολία δηλαδή της διανοίας, του μυαλού, «να πετάη εδώ και εκεί», χωρίς να είναι δεμένη με το κέντρο και την ουσία της, την καρδιά. Υπόκειται ως προϋπόθεση στη σκέψη του οσίου η διάσπαση που συνέβη στον άνθρωπο μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων, αμαρτία που επέφερε τον «χαλασμό» του ενιαίου των ενεργειών και των δυνάμεών του – ο άνθρωπος τραυματισμένος καίρια από την ανυπακοή που επέδειξε στον Δημιουργό του έπαψε να λειτουργεί ολόκληρος, κινούμενος πια αποσπασματικά και «τυφλά», με κατεξοχήν κίνητρο της όποιας ψυχικής και σωματικής δράσεώς του την ικανοποίηση των παθών του. Η «ακτινογραφία» του αποστόλου Παύλου επ’ αυτού είναι μοναδική: «Δεν κάνω το καλό που θα ήθελα, αλλά υπηρετώ το κακό, που δεν το θέλω…Είναι ο νόμος της αμαρτίας που κυριαρχεί στην ύπαρξή μου και με κάνει αιχμάλωτό της. Τι δυστυχισμένος αληθινά που είμαι!»

Κι έπρεπε να έρθει ο ίδιος ο Δημιουργός ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, προκειμένου να τον προσλάβει μέσα στον εαυτό Του, να τον αποκαταστήσει, ώστε να αποκτήσει εκ νέου την ολοκληρία του και την κανονική χαρισματική πια λειτουργία του εαυτού του. «Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή που έχει υποταχθεί στον θάνατο; Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που το έκανε αυτό, με το σωτήριο έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (απ. Παύλος). Γι’ αυτό και ο εν Χριστώ άνθρωπος είναι ο κανονικός άνθρωπος, που πρώτη σκέψη και ενέργεια έχει την αναφορά του προς τον Κύριο, το όνομα του Κυρίου του είναι η κατάθεση του δικού του έργου στο σωτήριο έργο του Θεού, αφού «συνεργοί Θεού εσμεν». Αν δεν το κάνει, «χάνει την ώρα του» επιστρέφοντας και πάλι στη διάσπαση του αμαρτωλού εγώ, λοιπόν απαιτείται «η βιάση του εαυτού» για να παραμένει ο πιστός στη χάρη του μέλους του Χριστού και στην ενότητα με Εκείνον. «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (ο Κύριος). Δεν αφήνεσαι δηλαδή να γίνεις έρμαιο και πάλι των παθών σου, ενεργοποιείσαι στο έπακρον, γιατί πια μπορείς, και μένεις αδιάκοπα στην όραση του Χριστού – η σχέση με τον Χριστό δεν είναι απροϋπόθετη, απαιτεί το «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου» της Πανάχραντης Μητρός Του.

Και η επιμονή και η υπομονή αυτή, η απόφαση πιστότητας «άχρι θανάτου» γίνεται σιγά σιγά συνήθεια, «άγια συνήθεια» κατά τον άγιο Ιωσήφ, που σημαίνει ότι η αρχική δυσκολία λόγω των παθών εξαλείφεται και το όνομα του Κυρίου όπως και η προσαρμογή στις άγιες εντολές Του αρχίζουν να λειτουργούν με ευκολία και χαρά, γιατί έχει αρχίσει να θερμαίνεται η καρδιά και ο πόθος για τον Θεό να αποκτά σφοδρότητα διαρκώς αυξανομένη. «Όπου Θεός το ποθούμενον, ο κόσμος άπας καταπεφρόνηται» λέει ο υμνογράφος της Εκκλησίας. Και ποια η συνέχεια; «Θα εργάζεσθε και θα λέτε την ευχή», με αποτέλεσμα να ευλογούνται τα πάντα στη ζωή του πιστού: σώμα, καρδιά, χώρος, χρόνος. Ο πιστός αποκτά «θεϊκές δυνάμεις», γινόμενος ο ίδιος «φόβητρο» και για τους πονηρούς δαίμονες, γιατί «το όνομα του Χριστού καίει και μαστιγώνει τους δαίμονες».

www.dogma.gr

[toula]

Μου έλεγε ο γεροΣάββας ο ασκητής
ότι όταν πήγε στο κελλάκι εκείνο του Αγίου Αθανασίου στην Καψάλα, συμμάζευε το κελί και το καθάριζε. Ήταν κελί που κατοικείτο από Ρώσους προηγουμένως και είχε εγκαταλειφθεί για πολλά χρόνια.
Εκεί που το συμμάζευε άναψε μία μεγάλη φωτιά και έκαιγε τα παλιόχαρτα, τα παλιοπράγματα που ήταν μέσα στο κελί
μαζεμένα και αφημένα από το πέρασμα
των χρόνων των πολλών.
Εκεί που έκαιγε διάφορα πράγματα και διάφορες παλιές και φθαρμένες εικόνες, χάρτινες βέβαια, είχε μία χάρτινη εικόνα που ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με το θυμιατό και με ένα σπαθί, μια ρομφαία πύρινη, ας πούμε. Μία ρωσική εικόνα, όμορφη αλλά χάρτινη και λίγο φθαρμένη. Την πήρε λοιπόν ο παπουλής αυτός και λέει: "να τη βάλω κι αυτή στη φωτιά, τι να την κάνω; χάρτινη εικόνα είναι.. παλιά, φθαρμένη."
Πήγε να τη ρίξει στη φωτιά. Την ώρα που πήγε να τη ρίξει στη φωτιά, μετάνιωσε. Λέει: "Δεν πειράζει, να μην την κάψω.
Κρίμα είναι... ε, κάτι μπορεί να κάνει."
Λέει μετά: "μα τι θα την κάνω ;"
Ξαναπάει να τη ρίξει στη φωτιά, πάλι ξανά πίσω. Δυο-τρεις φορές πήγε-ερχόταν το χέρι του στη φωτιά, δεν την έριξε. Πιάνει μια πινέζα και την έβαλε απ' έξω από την πόρτα του, από την έξω πλευρά της πόρτας.
Λέει: "Άστην εδώ. Δεν πειράζει, να μην την κάψω. Ας μην την κάψω."
Το βράδυ, μου λέει, που πήγα να κάνω προσευχή στο κελί μου εκεί στην έρημο έλεγα την ευχή με σβηστό το φως και τα λοιπά, ακούω θυμιατό! Κάποιος θυμιάτιζε!
Λέω: Κύριε ελέησον! Ποιος θυμιατίζει μέσα στο κελί μου; αφού είμαι μόνος μου!
Μέσα στην έρημο, μέσα στην ερημιά τη μεγάλη! Και θυμιάτιζε κάποιος, θυμιάτιζε όλο το κελί και μύρισε και το κελί του όλο θυμίαμα. Κύριε ελέησον! Φοβήθηκε πάρα πολύ διότι στο τέλος πήγε αυτός που θυμιάτιζε έξω από την πόρτα του
και θυμιάτισε την πόρτα! Φοβήθηκε ο γεροΣάββας, λέει: "Ποιος είναι έξω από την πόρτα μου και θυμιατίζει;"
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μέσα και τον θυμιατίζει τρεις φορές και χάθηκε!
Εις ανταπόδοση του γεγονότος που του διέσωσε την εικόνα του αυτή στο κελί του και δεν τον έκαψε κι αυτόν μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα.
Θέλω να πω ότι οι Άγιοι θέλουν ευκαιρίες να μας επισκεφτούν, θέλουν ευκαιρίες να μας βοηθήσουν!
π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[toula]

÷Ο Άγιος Παΐσιος στο ασκητήριο των αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης…
Οι Άγιοι Εορτάζουν στις 5 Νοεμβρίου..
Ο Άγιος Παΐσιος άφησε οριστικά το Στόµιο στις 30 Σεπτεµβρίου 1962 και αναχώρησε για το Θεοβάδιστο Όρος Σινά, όπου … εγκαταστάθηκε στο ασκητήριο των αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, που αποτελείται από το Εκκλησάκι και ένα πολύ μικρό συνεχόμενο Κελλάκι. Βρίσκεται σε ωραία θέση σε ύψωμα, απέναντι ακριβώς από την αγία Κορυφή, και απέχει λιγώτερο από μία ώρα από το Μοναστήρι. Διακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται η σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και λίγο πιο πίσω είναι η Σκήτη που έμενε η αγία Επιστήμη με τις άλλες ασκήτριες.
Άγια μέρη, ευλογημένα. Παρ᾿ όλη την αυχμηρότητά τους, εμπνέουν αυτά τα βράχια. Εκεί ψηλά λοιπόν, σαν αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του .. Μετά απ’ το Στόμιο, Γέροντα, πήγες στο ερημικό Σινά και συγκεκριμένα στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης.. Εκεί πώς ήταν ή ζωή; ρώτησε ένας άλλος, πού γνώριζε από παλιά τον Γέροντα...
Ο Μοναχός, όπου και να βρεθεί, το ίδιο περνάει. Η πρόνοια του Θεού δεν τον εγκαταλείπει.. Εκεί στο Σινά ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου. Όταν πήγα εκεί, δεν είχα τίποτα βρέθηκα στην έρημο, με αγνώστους ανθρώπους, χωρίς να σκεφτώ τι θα φάω και πώς θα ζήσω. Το ασκητήριο ήταν εγκαταλειμμένο και ακατοίκητο.. Το νερό λιγοστό.. Εγώ δεν ήξερα και κάποιο εργόχειρο, για να βγάζω το ψωμί μου.. Το μόνο εργαλείο, πού είχα ήταν ένα ψαλίδι, το όποιο χώρισα στα δυο κομμάτια και αφού τ’ ακόνισα σε μια πέτρα, άρχισα να φτιάχνω ξυλόγλυπτα εικονάκια Δούλευα πολλές ώρες κι έτσι μπορούσα να ζω, άλλα και τους Βεδουίνους να βοηθάω.:⁠-⁠*:⁠-⁠*:⁠-⁠*..
(Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης)

[toula]

Η άμεση θαυματουργική επέμβαση και εμφάνιση του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη του θαυματουργού και η συμβουλή του αγίου Πατρός ημών Ιωάννη Καλαΐδη.
Πριν από λίγα χρόνια, ένα συγγενικό μου πρόσωπο υπέφερε από κάποιο πρόβλημα υγείας. Στην Ιερά Μονή της Σίψας πηγαίναμε για προσκύνημα, επί πολλά έτη, διότι είχαμε ως οικογένεια σε μεγάλη ευλάβεια τον άγιο Γεώργιο Καρσλίδη. Αποφασίσαμε να ζητήσουμε την βοήθεια του Αγίου και επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή της Αναλήψεως (Σίψας), όπου βρίσκονται τα χαριτόβρυτα λείψανά του. Μετά από την παράκλησή μας στον Άγιο και με τις ευχές της γερόντισσας Πορφυρίας και των αδερφών, ο άγιος θαυματούργησε άμεσα και το πρόβλημα της υγείας δεν υπήρχε πλέον!
Το ίδιο βράδυ πριν κοιμηθούμε, ακούσαμε δίπλα μας θόρυβο, σαν κάποιος να έσερνε τα βήματά του! Άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού αλλά δεν υπήρχε κάτι που να δικαιολογούσε αυτόν τον θόρυβο.
Το επόμενο πρωί, συζητώντας γι' αυτό το γεγονός με την οικογένειά μου, θυμηθήκαμε ότι όπως αναφέρεται στην βιογραφία του Αγίου, ο Όσιος Πατήρ κάνει εμφανή την παρουσία του, σέρνοντας τα πόδια του, διότι ήταν εκεί χτυπημένος από τις σφαίρες, κατά την προσπάθεια δολοφονίας του από τους κομμουνιστές, στα δύσκολα χρόνια των διωγμών, στην Ανατολική Ευρώπη!
Αυτό το μεγάλο θαύμα που βιώσαμε δημοσιεύω σήμερα την ημέρα την εορτής του Αγίου, ενθυμούμενος και κάνοντας υπακοή στον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη Καλαΐδη, ο οποίος με είχε συμβουλεύσει σε παρόμοιο γεγονός, να ομολογώ τα θαύματα προς δόξαν του Θεού και των Αγίων Του!
Η αγία ευχή του Οσίου Γεωργίου της Σίψας, του θαυματουργού και του αγίου Πατρός Ιωάννη, να μας συνοδεύουν πάντοτε! Αμήν!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός

[toula]

Ο Όσιος Eφραίμ Κατουνακιώτης είχε πληροφορία ότι ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης είναι μεγάλος Άγιος.
Έτσι παρά την ηλικία και την ασθένειά του πήγε ταπεινός προσκυνητής στο Μοναστήρι του Οσίου και γονάτισε για να προσευχηθεί στον τάφο του.
Ήταν μάλιστα ο πρώτος που ζήτησε να του φτιάξουν εικόνα του Οσίου με φωτοστέφανο.
Φεύγοντας από τον τάφο πήρε χώμα ως φυλαχτό. Όταν ένας Ιερεύς επισκέφθηκε τον παπά-Εφραίμ στα Κατουνάκια και του είπε πως έχει κάποια προβλήματα με την Οικογένειά του, του υπέδειξε ότι τον ιατρό τον έχει πλησίον του, εννοώντας τον Όσιο Γεώργιο Καρσλίδη.
Μάλιστα του έδειξε το χώμα, το οποίο είχε πάρει από τον τάφο του, το οποίο έβγαζε ένα λαμπερό φως, ως να καιγόταν βαμβάκι βουτηγμένο σε οινόπνευμα.
Ο Ιερεύς αυτός ειχε διατελέσει προ ετών Εφημέριος στη Μονή του Οσίου.
Από το βιβλίο του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου: «Όσιος Γεώργιος της Δράμας (1901-1959)», Έκδοσις Ιεράς Μονής Αναλἠψεως του Σωτήρος Ταξιάρχες Σίψα Δράμας.

[toula]

Μὴ λέγε, ἔσται καιρός. Τοιαῦτα ρήματα σφόδρα παροργίζει τὸν Θεόν.
Ὅποιος εἶναι γέρος, νὰ σκέπτεται, ὅτι ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀπέρχεται τοῦ κόσμου. Ἔχει δυνατότητα μέσα σὲ λίγο χρόνο ν᾿ ἀπαλείψει τ᾿ ἁμαρτήματά του.
Ὅποιος πάλι εἶναι νέος, νὰ σκέπτεται τὸ ἄδηλο τῆς ἡμέρας τοῦ θανάτου.
Νὰ σκέπτεται, ὅτι πολλὲς φορὲς γεροντότεροι ἔμειναν, καὶ νεώτεροι πρὶν ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔφυγαν…
Ἡ ἀναβολὴ τῆς μετανοίας εἶναι κίνδυνος καὶ τρόμος. Ἡ μὴ ἀναβολὴ εἶναι ἀσφαλὴς σωτηρία…
Μὴ λές, «ἔχω καιρό». Διότι τέτοια λόγια πολὺ παροργίζουν τὸν Κύριο!
«Ὁ μὲν γέρων ἐννοείτω, ὅτι μικρὸν ὕστερον ἀπελεύσεται. Ἔξεστιν αὐτῷ ἐν βραχεῖ χρόνῳ τὸ πᾶν ἀπονίψασθαι.
Ὁ νέος πάλιν καὶ αὐτὸς τὸ ἄδηλον λογιζέσθω τῆς τελευτῆς, καὶ ὅτι πολλῶν πολλάκις πρεσβυτέρων μενόντων ἐνταῦθα, οἱ νέοι πρὸ αὐτῶν ἀπηνέχθησαν…
Ἐκ τοῦ ἀναβάλλεσθαι κίνδυνος καὶ φόβος.
Ἐκ δὲ τοῦ μὴ ἀναβάλλεσθαι σωτηρία δήλη καὶ ἀσφαλής…
Μὴ λέγε, ἔσται καιρός.
Τοιαῦτα ρήματα σφόδρα παροργίζει τὸν Θεόν.»
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

[toula]

Στο πέλαγος της ζωής βρισκόμαστε, πότε θα έχουμε φουρτούνα και πότε γαλήνη.
Η χάρη του Θεού δε μας αφήνει. Διαφορετικά θα είχαμε καταποντιστεί εάν δε μας συγκρατούσε.
Πολέμησε γενναία τον μισόκαλο που σε φθονεί, υπόμενε ότι και αν σου συμβαίνει με καρτερία με υπομονή και πίστη.
Μην αφήνεις να σε τυρρανάει ο εχθρός της ψυχής σου, εμφανίζεται με ένδυμα προβάτου θέλει δήθεν το συμφέρον της ψυχής σου.
Η μετάνοια πρέπει να γίνεται όχι για τον φόβο της τιμωρίας αλλά διότι αμαρτήσαμε προς το Θεό.
Γλύκανε τη σκέψη σου με λογισμούς παραμυθίας και ελπίδας, τα λόγια σου πύρωσέ τα με τη θέρμη της αγάπης στον Νυμφίο σου θυμήσου τα δικά σου παθήματα τα οποία υπέστη για σένα για να μείνεις σταθερή, αφοσιωμένη και ταπεινή.
Παράδωσε τον εαυτό σου ολόκληρο στην προστασία και σκέπη της Παναγίας.
Όσιος Αμφιλόχιος ο εν Πατμω.