Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΠΟΛΥΠΑΘΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ουδέποτε έλειψαν από την Εκκλησία μας οι άγιοι και αυτό είναι το μόνιμο θαύμα στη δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Οι άγιοι, άνδρες και γυναίκες, είναι τα ορατά σημεία της λυτρωτικής ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο αναγεννά τους ανθρώπους και τους καθιστά θεοειδείς υπάρξεις, εικόνες καθαρές του Τριαδικού Θεού.
Μια τέτοια καθαρή εικόνα του Θεού υπήρξε και ο νεοφανής άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός. Γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης από πολυμελή και ευσεβή οικογένεια. Ονομάζονταν Αναστάσιος Κεφαλάς. Εξ αιτίας της φτώχειας, σε ηλικία 13 ετών βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη για εργασία. Εργαζόταν σε συσκευαστήριο καπνού, όπου ο εργοδότης του τον εκμεταλλεύονταν και τον ξυλοκοπούσε. Αυτός υπόμεινε τις προσβολές χωρίς διαμαρτυρίες. Μάλιστα στις συσκευασίες του καπνού φρόντιζε να βάζει χαρτάκια με ρητά από το Ευαγγέλιο. Κάποια μέρα που τον ξυλοκοπούσε ο εργοδότης του τον είδε ένας έμπορος, το λυπήθηκε και τον πήρε στο επιπλοποιείο του. Του άφησε χρόνο ελεύθερο να πηγαίνει στο σχολείο και στην Εκκλησία. Εργάστηκε στον καλό εκείνο εργοδότη επτά χρόνια και τέλειωσε το σχολείο.
Σε ηλικία είκοσι ετών πήγε στη Χίο να εργαστεί ως δάσκαλος για δέκα χρόνια. Εκεί αποφάσισε να γίνει μοναχός. Στα 1877 χειροτονήθηκε διάκονος και πήρε το όνομα Νεκτάριος. Τον ίδιο χρόνο ήρθε στην Αθήνα για τη συνέχιση των σπουδών του. Κατόπιν βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια να υπηρετήσει κοντά στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος εντυπωσιάσθηκε από την προσωπικότητα του νεαρού διακόνου. Τον έστειλε ξανά στην Αθήνα να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Νεκτάριος διέπρεψε και πρώτευσε. Το 1885 αναχώρησε ξανά για την Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και του ανατέθηκαν καθήκοντα πατριαρχικού γραμματέα και ιεροκήρυκα, ο οποίος αναδείχτηκε δεινός ρήτορας. Το 1889 εκλέχτηκε επίσκοπος Πενταπόλεως Λιβύης.
Η ραγδαία άνοδος και η μεγάλη ποιμαντική και κοινωνική δράση του Νεκταρίου θορύβησε τους άλλους επισκόπους, οι οποίοι τον θεώρησαν απειλή για τις φιλοδοξίες τους να διαδεχτούν τον υπέργηρο Σωφρόνιο στο θρόνο του. Διέδωσαν φρικτές συκοφαντίες εναντίον, φροντίζοντας να φτάσουν ως τον Πατριάρχη. Παύτηκε από τα καθήκοντά του χωρίς απολογία. Συγχωρώντας τους συκοφάντες του, αναχώρησε για την Αθήνα. Αλλά και εκεί δε βρήκε ηρεμία, διότι φρόντισαν να φτάσουν ως εκεί οι συκοφαντίες τους, ώστε να μη γίνεται πουθενά δεκτός για εργασία. Του παρακρατούσαν επίσης και τους μισθούς του και ως εκ τούτου βίωνε έσχατη πενία! Δε μπορούσε να πληρώνει το ενοίκιο ενός μικρού δωματίου και δεν είχε χρήματα να τραφεί! Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, παρά τη συμπάθεια προς αυτόν, αδυνατούσε να τον βοηθήσει, λόγω των πιέσεων που δέχονταν από τους συκοφάντες του.
Ύστερα από καιρό κατόρθωσε να διοριστεί ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα, αλλά οι άσπονδοι εχθροί του, έστελναν ανθρώπους να τον αποδοκιμάζουν κάτω από τον άμβωνα!
Το 1891, δύο χρόνια μετά, η μία μετά οι συκοφαντίες εναντίον του κατέρρευσαν, αποκαλύφτηκαν οι ραδιούργοι συκοφάντες του και απαλλάχτηκε από όλες τις κατηγορίες. Ο επίσκοπος Χαλκίδος και ο λαός της περιοχής πληροφορήθηκαν με ανακούφιση την είδηση και άρχισαν να αποθεώνουν τον ιεροκήρυκά τους. Κήρυττε πια ελεύθερος από τα στίγματα του παρελθόντος. Η φήμη του ξεπέρασε την Εύβοια και έφτασε στην Αθήνα.
Το 1894 διορίστηκε διευθυντής της Ριζαρίου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα. Το έργο του στην ονομαστή σχολή υπήρξε μεγάλο και πρωτοπόρο. Κυρίως
επικεντρώθηκε στον ορθόδοξο τρόπο σκέψης, διότι είναι η εποχή που η δυτική θεολογία διεισδύει επικίνδυνα στον ελληνικό χώρο. Επιδεικνύει απίστευτα δείγματα λαμπρού παραδείγματος στους σπουδαστές και στους εργαζομένους. Εργαζόταν, δίδασκε, μελετούσε, έγραφε και προσευχόταν ώρες ατέλειωτες. Οι σπουδαστές και οι εργαζόμενοι τον υπεραγαπούσαν. Η δράση του εκτείνονταν και εκτός της σχολής. Χιλιάδες άνθρωποι ευεργετούνταν ποικιλότροπα από αυτόν. Υπηρέτησε στη σχολή 14 έτη, ως το 1908, όπου και παραιτήθηκε για λόγους υγείας.
Αποσύρθηκε στην Αίγινα, σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι στη θέση Ξάντο, με τέσσερις γυναίκες – πνευματικά του παιδιά από την Αθήνα. Εκεί με άσκηση, προσευχή και νηστεία ικανοποιεί την παλιά του επιθυμία να ζήσει ως μοναχός. Ταυτόχρονα αρχίζουν τα σημάδια της αγιότητάς του. Θεράπευσε έναν ντόπιο δαιμονισμένο και με τις δεήσεις του έβρεξε, ύστερα από τρία χρόνια ανομβρίας στο νησί. Η φήμη του μεγάλωνε, πλήθη από όλη την Ελλάδα έτρεχαν στην Αίγινα. Με την προσωπική του εργασία μεγάλωσε τους χώρους της Μονής και παράλληλα φρόντισε για τη νομική αναγνώρισή της. Όμως ο τότε μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος αρνούνταν να την αναγνωρίσει και δεν αναγνωρίστηκε όσο ζούσε ο Νεκτάριος. Αλλά έρχεται και νέα δοκιμασία για το Νεκτάριο. Μητέρα μιας από τις μοναχές τον κατηγόρησε για ανηθικότητα. Ευτυχώς κατάρρευσε και αυτή η συκοφαντία.
Η υγεία του όμως επιδεινώνονταν συνεχώς. Οι περιπέτειες της πολυκύμαντης ζωής του του επιφύλασσαν ένα επίπονο τέλος της ζωής του. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο νοσοκομείο Αθηνών όπου διαγνώστηκε καρκίνος του προστάτη. Κοιμήθηκε, λίγες ημέρες μετά, στις 8 Νοεμβρίου.
Η αγιότητά του δεν άργησε να φανεί. Το τίμιο σκήνωμά του έμεινε άφθορο για 30 χρόνια, παρά τις 3 εκταφές του. Άπειρα θαύματα άρχισαν να επιτελούνται και συνεχίζουν ως τα σήμερα στο όνομά του.
Ο πολύπαθος άγιος Νεκτάριος, διακρίνεται και ως ένας από τους μεγαλύτερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς των νεωτέρων χρόνων. Τα έργα του αποπνέουν άρωμα Ορθοδοξίας και αγιότητας, τα οποία συνέγραφε παράλληλα με τις άδικες θλίψεις που αντιμετώπιζε! Το μελάνι που είναι γραμμένα είναι ανακατεμένο με τα δάκρυα του άδικου πάθους ολόκληρης της ζωής του!
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES

[toula]

Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση…
Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας
τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε.
Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή
πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.»
Λόγοι Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

[toula]

«Ταξιάρχη μου, αφήνομαι στα χέρια σου!»
Τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ κατευθυνόμουν πρὸς τὸ Γραφεῖο τοῦ Ναοῦ, ὅταν μὲ σταμάτησαν οἱ φωνὲς μιᾶς κυρίας δακρυσμένης, ποὺ τῇ συνόδευε ἔνας μεσόκοπος ἄνδρας, Πάτερ, Εὐστράτιε, πάτερ,
Εὐστράτιε, μία στιγμή. Ἤρθαμε για σᾶς. Να σᾶς συναντήσουμε καὶ να σᾶς ἀναφέρουμε τὸ μεγάλο θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη που ἔκανε στον ἄνδρα μου. Στο χέρι τῆς κρατοῦσε μία ἐπιστολή:
«Μὲ μεγάλη μου χαρὰ καλημερίζω τὴν Ἁγιότητα σᾶς, πάτερ Εὐστράτιε.
Ὅταν ξεκινήσαμε για να ἔρθουμε να προσκυνήσουμε καὶ να καταθέσουμε τὸ θαῦμα τοῦ συζύγου μου, ἔγινε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Ὁ σύζυγός μου ἐργαζόταν σὲ μία ἑταιρεία, ἡ ὁποία ἀντιμετώπιζε οἰκονομικὰ προβλήματα.
Τὸν μῆνά που ἤταν να ἔρθουμε τὸ ἀφεντικὸ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πλήρωνε, μὰ δυστυχῶς τίποτα. Μέχρι που ἀπελπίστηκα καὶ ἀναρωτιόμουν κλαίγοντας μήπως δεν θέλει ὁ Ταξιάρχης να ἔρθουμε καὶ να καταθέσουμε τὸ θαῦμα Τοῦ.
Τὸ μεσημέρι εἴχαμε βγάλει εἰσιτήρια καὶ κατὰ τὶς δέκα τὸ βράδυ ἔρχεται ὁ σύζυγός μου καί μου λέει ὅτι δεν πληρώθηκε. Ἀπογοητεύτηκα καὶ καθόμουν σκεπτικὴ στο μπαλκόνι μὲ τῇ μητέρα μου καὶ ἀναρωτιόμουν ἂν ἔπρεπε να ἀκυρώσω τὰ εἰσιτήρια.
Δεν προλαβα να ὁλοκληρώσω τὶς σκέψεις μου καὶ σταμάτησε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μου ἔνας ταχυδρόμος μὲ ἔναν φάκελο.
Τρέχω βιαστικὰ να τὸν πάρῳ καὶ πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξῃ βλέπω ὅτι ἤταν τὸ περιοδικὸ «ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”. Ὁ φάκελος εἶχε τὰ στοιχεῖά μου, χωρὶς να εἶμαι συνδρομήτρια τοῦ περιοδικοῦ, οὔτε μου εἶχε σταλεί ποτε ξανά. Μετὰ ἀπ’αὐτὸ ἔβαλα τὰ κλάματα καὶ εἶπα ὅτι ὅ,τι καὶ να γίνει θὰ πηγαίναμε να προσκυνήσουμε, ἔστω καὶ μὲ δανεικά.
Τὸ θαῦμα τοῦ συζύγου μου ἔγινε πρὶν ἀπὸ ἐννιὰ χρόνια ὅταν τοῦ παρουσιαζόταν κατὰ καιροὺς μία μικρὴ αἱμορραγία. Δεν δώσαμε καὶ πολλὴ σημασία, ἀλλὰ τὰ συμπτώματα δυστυχῶς ἐπιδεινώνονταν. Ἡ γνωμάτευση ἤταν καρκίνος τοῦ παχέος ἐντέρου!
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ὕστερα ξεκίνησε ἔνας Γολγοθάς. Ἐσπευσμένα χειρουργεία, διότι ὑπῆρχε φόβος μήπως τὸ παχὺ ἔντερο ἔσπαγε καὶ να μολυνόταν. Ἔπρεπε να σταθῶ βράχος, μὲ τόσο κουράγιο καὶ δύναμή μου εἶχε ἀπομείνει καὶ περισσότερο γι’ αὐτὰ τὰ δυο μικρὰ παιδιά μου.
Οἱ γιατροὶ ἤταν κατηγορηματικοὶ στο θέμα τῆς χημειοθεραπείας ἀκτινοβολίας. Χωρὶς αὐτὲς δεν εἶχε ζωή, τὸ πολὺ-πολὺ 8 μὲ 9 μῆνες. σύμφωνα μὲ τοὺς γιατρούς.
Ὁ Θεός, ὅμως, εἶχε ἄλλη γνώμη. Ἀρχίζει τὴν πρώτη θεραπεία, ἡ ὁποία τὸν πείραξε πολύ, παρουσίασε ἀδιαθεσία για τρεῖς μέρες. Ἡ ἀγωνία μου καὶ ἡ λύπη μεγάλη. Ἔπρεπε ἀπὸ τὴν πλευρά μου να τοῦ δίνῳ κουράγιο καὶ παράλληλα στα παιδιά μου να μὴ φαίνομαι λυπημένη. Τὸ διάστημα αὐτό μου εἶχε δώσει ἡ ἀδερφή μου ἕνα βιβλίο τοῦ Ταξιάρχη, τὸ Ἱστορικὸ τοῦ Μοναστηριοῦ.
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔκλεψα μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ στον Ταξιάρχη καὶ ζητοῦσα ἀπελπισμένα ἀπὸ κάπου να πιαστῶ. Μονολογούσα στα εἰκονίσματα μὲ πόνο καὶ ἔθετα ἐρωτήματα στον Ταξιάρχη που μὲ ἀπασχολούσαν καὶ Τὸν ἰκέτευα να μοῦ δείξει ἕνα σημάδι ἂν ὁ σύζυγός μου θὰ ἔχει ζωή.
Τὸ πρωί που ξυπνήσαμε ὁ σύζυγος κοιμόταν στο ἄλλο δωμάτιο. Χωρὶς να ξέρει ἀπολύτως τίποτα για τῇ βραδινῇ μου προσευχή, μὲ ῥώτησε να τοῦ ἐξηγήσω τὶ ἤταν αὐτό που εἶδε τὸ βράδυ που ἤταν ξαπλωμένος στον καναπέ, γιατὶ εἶχε ἀδιαθεσία.
Μοῦ εἶπε ὅτι στεκόταν μπροστὰ στο τραπέζι ἕνα παλικάρι ψηλό, 1,90μ., μὲ λαμψό, μὲ κουστούμι καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δεν θὰ πήγαινε πουθενὰ σὲ γιατροὺς για θεραπεία, θὰ καθόταν ἐκεῖ. Τρεῖς φορὲς τοῦ ἐπανέλαβε τὸ ἴδιο πρᾶγμα, τὴν τρίτη φορὰ πιὸ ἐπιτακτικά.
Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ ἐγὼ ξεσπασα κλάματα καὶ τοῦ ἐκμυστηρεύτηκα ὅτι ὁ Ταξιάρχης ἔδειξε τὸ σημάδι τοῦ. Ἐκεῖνος συγκινήθηκε, ἀλλὰ εἶχε κλείσει τὸ ἐπόμενο ῥαντεβοὺ για τῇ χημειοθεραπεία. Πάει λοιπὸν για δεύτερη φορὰ καὶ ἑξαντλήθηκε τόσο πολὺ ὁ ὀργανισμὸς τοῦ που οἱ γιατροὶ δεν μπορούσαν μὲ τίποτα να σταματήσουν τὸν ἐμετὸ καὶ τῇ διάρροιᾳ.
Εἶχε χάσει πολλὰ κιλὰ καὶ δεν εἶχε κουράγιο για τίποτα. Ἀπελπίστηκε τόσο πολὺ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς εἶπε:
“Ταξιάρχη μοῦ, συγγνώμη που ἀψήφησα ὅσα εἶπες. Δεν ξαναπάω πουθενά, ἀφήνομαι στα χέρια σου. Κάνε μὲ καλά. Ἀξίωσε μὲ να ἔρθω στον Ναό Σου μὲ τὰ γόνατα να Σὲ προσκυνήσω».
Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, μετὰ ἀπ’ αὐτὸ σταμάτησαν ὅλα! Καὶ ἐνῶ δεν εἶχε κουράγιο οὔτε δυο γιαούρτια να κρατήσει, τὴν ἄλλη μέρα σήκωνε κοῦτες λόγῳ τῆς δουλειᾶς τοῦ. Ἀπὸ τότε περᾷσαν ἐννιὰ ὁλόκληρα χρόνια καὶ ὄχι ἐννιὰ μῆνες, ὅπως εἴχαν πει οἱ γιατροί, χωρὶς χημειοθεραπεῖες καὶ ἀκτινοβολίες, ἐνῶ ὄλες οἱ ἐξετάσεις τοῦ ἤταν ἀπὸ τὸ καλὸ στο καλύτερο!
Ὁ Θεὸς ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο καὶ ὅλα κατὰ παραχώρηση ἐπιτρέπονται για να γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι!»
Ἰωάννης Καραπιπέρης, Χριστίνα Καραπιπέρη – Χαλκίδα
Περιοδικὸ «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», Ἰουλ-Σεπ. 2021 Συντάκτης: Πρωτοπρεσβύτερος Εὐστράτιος Δῆσσος

[toula]

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε… Ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ό,τι κι αν έλθει, λέει…»Έτσι ευδόκησε ο Θεός», και έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα.
Οσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
«Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»

[toula]

Ο διάβολος δεν έχει εξυπνάδα˙ είναι πολύ κουτός. Είναι όλος ένα μπέρδεμα˙ άκρη δεν του βρίσκεις. Κάνει και εξυπνάδες και χαζομάρες. Τα τερτίπια του είναι χοντρά. Ο Θεός οικονόμησε έτσι, για να τον καταλαβαίνουμε. Πρέπει να είναι κανείς πολύ σκοτισμένος από υπερηφάνεια, για να μην τον καταλαβαίνει.
Όταν έχουμε ταπείνωση, μπορούμε να καταλάβουμε τις παγίδες του διαβόλου, γιατί με την ταπείνωση φωτίζεται ο άνθρωπος και συγγενεύει με το Θεό.
Η ταπείνωση είναι που σακατεύει το διάβολο.
από το βιβλίο: Λόγοι αγίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, » Με πόνο και Αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο», σελ. 62

[toula]

Η ζωή στη γη φανερώνεται στους λογισμούς μας. με οτιδήποτε κι αν καταπιάνονται οι λογισμοί μας, αυτό αντικατοπτρίζει το είδος της ζωής που ζούμε.
Αν οι λογισμοί μας είναι ήσυχοι και ειρηνικοί, αγαθοί και αγαπητικοί, υπάρχει ειρήνη για μας. αν είναι αρνητικοί, υπάρχει ανησυχία και νευρικότητα.
Είμαστε μικρά και αβοήθητα πλάσματα, και πρέπει αδιάκοπα να ζητάμε βοήθεια από τον ουράνιο Πατέρα μας για τα πάντα.
Πρέπει να προσευχόμαστε σε Αυτόν να μας δίνει δύναμη, να μας δίνει τη Χάρη Του, τη θεία ενέργειά Του, που είναι παρούσα και επενεργεί παντού, ιδιαίτερα σε εκείνες τις ψυχές που έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Κύριο σε ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο εδώ στον κόσμο όσο και στην αιωνιότητα.
Διότι ο Θεός είναι ειρήνη, είναι παρηγοριά και χαρά για όλους τους ανθρώπους. Γι ΄αυτό σας εύχομαι ειρήνη και χαρά εν Κυρίω.
από το βιβλίο « Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας», Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, σελ. 240

[toula]

Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω και αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα.
Αυτό γίνεται και με την κατάρα, η οποία είναι δύναμη που ενεργεί το κακό. Αν, όμως, πάλι με αγάπη προσευχηθούμε για κάποιον, όση απόσταση και αν μας χωρίζει, μεταδίδεται το καλό.
Άρα και το καλό και το κακό δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις. Μπορούμε να τα στείλουμε σε αποστάσεις απέραντες.
Αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, από το βιβλίο: Βίος και Λόγοι, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανιά 2008, σελ. 451

[toula]

Σε όλες τις προσευχητικές μας αναζητήσεις, είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε μια εσωτερικότητα. (…)στην καρδιά της πραγματικότητάς μας υπάρχει ο δημιουργικός λόγος του Θεού.
Και ο Λόγος είναι η θεία πραγματικότητα στην οποία ξανοιγόμαστε εκ του βάθους. Δεν υπάρχει λόγος να αναζητούμε το Θεό αλλού.
Αν δεν τον έχουμε βρει μέσα μας, δεν πρόκειται ποτέ να Τον αναγνωρίσουμε στο διπλανό μας, στα ιστορικά γεγονότα και στα ύψη.
από το βιβλίο «Προσευχή και Αγιότητα» του Anthony Bloom, Εκδόσεις Εν πλω, σελ 118-119

[toula]

Στο πρόσωπο του Αγίου η ανθρωπότητα θεραπεύεται και ανακαινίζεται.
Και αυτό, διότι ο Άγιος έχει τεταμένη την προσοχή του προς τους άλλους, είναι προσηνής, στη σχέση του μαζί τους και παραδίδει τον εαυτό του με ζέση στο Χριστό.
από το βιβλίο « Προσευχή και Ελευθερία» του π. Δημητρίου Στανιλοάε, Εκδόσεις Εν πλώ, σελ. 15

[toula]

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει πως οι άγιοι έχουν κατορθώσει την απόλυτη απλότητα, επειδή έχουν υπερβεί μέσα τους κάθε διπροσωπία και υποκρισία.
Έχουν ξεπεράσει την πάλη μεταξύ σώματος και ψυχής, μεταξύ καλών προθέσεων και πραγματοποιημένων έργων, μεταξύ προσποιητής εμφάνισης και κρυμμένων λογισμών, μεταξύ αυτού που υποκρίνονται πως είναι και αυτού που πραγματικά είναι.
Έγιναν απλοί γιατί έδωσαν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους στον Θεό. Γι’ αυτό άλλωστε και μπορούν να δίνουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους.
από το βιβλίο « Προσευχή και Ελευθερία» του π. Δημητρίου Στανιλοάε, Εκδόσεις Εν πλώ, σελ. 23-24