Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αιφνίδιος θάνατος βρίσκει συνήθως εκείνους που αδιαφορούν για τη σωτηρία τους, όπως βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος.
Ο όσιος Βαρσανούφιος ο Μέγας είπε σ' έναν αδελφό, που φοβόταν τον αιφνίδιο και πρόωρο θάνατο: «Ο Θεός δεν θα πάρει την ψυχή του αγωνιστή, που παλεύει με τα πάθη του, προτού να τον οδηγήσει σε υψηλά μέτρα, ώστε να γίνει τέλειος».
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

[toula]

"Σ᾿εὐχαριστῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, γιατὶ μὲ
καταξίωσες νὰ ὑποφέρω ὅλα αὐτὰ τὰ
βασανιστήρια καὶ νὰ γίνω κοινωνὸς τῶν παθημάτων Σου.
Σ᾿ εὐχαριστῶ, ποὺ δὲν ἐπέτρεψες νὰ μὲ κερδίσουν οἱ ἀντίχριστοι, ἀλλὰ μὲ φύλαξες σταθερὸ ὡς τὸ τέλος στὴν ὁμολογία Σου.
Σὲ παρακαλῶ, τώρα, παράλαβε τὴν ψυχή μου καὶ κάνε με ἄξιο τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας Σου.
Καὶ δῶσε τὴν Χάρη καὶ τὴν βοήθειά Σου σὲ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά μου".
Ὅταν τελείωσε τὴν προσευχή του, γονάτισε, καὶ ὁ δήμιος τοῦ ἔκοψε τὸ κεφάλι.
Ἦταν 11 Νοεμβρίου, τοῦ ἔτους 304 μ.Χ.

[toula]

"Η πραγματικὴ εἰρήνη δὲν βρίσκεται στὶς ἔξω συνθήκες τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ μέσα μας, στὴν καρδιὰ ποὺ εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸν Χριστό.
Σήμερα, ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο γεμάτο ἀπὸ θόρυβο, ταραχὲς καὶ ἀνησυχίες.
Ὅμως, γιὰ νὰ ἡσυχάσει ἡ ψυχή, δὲν χρειάζεται τίποτε ἄλλο ἀπὸ μιὰ προσευχή, ἕνα λεπτό σιωπῆς, μία ἀνάσα πνευματικῆς γαλήνης.
Κλείστε τὰ μάτια σας, μείνετε στὴν ἡσυχία μόνο γιὰ τὸν Χριστό, ἀναπνεῦστε τὴν παρουσία Του,
ζητήστε Του φῶς καὶ καθοδήγηση.
Μην ψάχνετε τὴν πληρότητα καὶ τὴν εἰρήνη στὰ πράγματα ποὺ δίνει ὁ κόσμος.
Ὅ,τι καὶ νὰ σᾶς προσφέρει, δὲν θὰ γεμίσει τὴν καρδιά σας· μόνο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ βρεῖτε ἠρεμία.
Εὔχομαι, λοιπόν, νὰ βρειτε τὴν εἰρήνη ποὺ ζητᾶτε, ὅσο δύσκολα καὶ ἂν εἶναι τὰ πράγματα γύρω σας. Ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα κοντά μας, περιμένοντας νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε μὲ ἀπλότητα, μὲ ταπείνωση, μὲ πίστη.
Τότε, θὰ μπορεῖτε νὰ προχωρήσετε στὴν ζωὴ μὲ πραγματικὴ γαλήνη.
Εὔχομαι νὰ ἔχετε πάντα τὴν εἰρήνη Του μέσα σας."
Γερόντισσα Σωφρονία

[toula]

Νά φανερώνεις όλους τούς λογισμούς σου, ιδιαίτερα εκείνους πού χρονίζουν καί δέν σέ αφήνουν ήσυχο.
Όπως σέ όλες τίς επιστήμες προχωρούμε σιγά σιγά, κάτω από τήν καθοδήγηση ανθρώπου με πείρα, έτσι καί εδώ.
Γιά τήν πνευματική σου ζωή νά ρωτάς μόνο έναν άνθρωπο, όχι πολλούς, γιά νά μή σού συμβεί κανένα πνευματικό κάταγμα.
Καί όταν ακόμη νομίζεις ότι δέν έχεις τίποτα νά εξομολογηθείς, εσύ όμως νά έρχεσαι, γιά νά παίρνεις δύναμη.
Μέ τή συμβουλή τού πνευματικού, οί παγίδες τού διαβόλου διαλύονται.
Νά φωνάζεις τόν Ιησού.
Τό όνομά Του θά διώξει τούς λογισμούς.
Τούς νέους ό διάβολος τούς πειράζει με ακάθαρτες σκέψεις καί τούς γεροντότερους μέ λογισμούς μνησικακίας καί παλαιότερες αμαρτίες.
Νά αντιστεκόμαστε μέ τήν προσευχή.
Πρέπει νά μιμούμεθα τόν Δαβίδ που, όταν πήγε νά μονομαχήσει μέ τόν Γολιάθ, φυσικά δέν πήγε μέ αδειανά χέρια.
Ποιός όμως ήταν ό οπλισμός του; : Μία πέτρα: "Ή δέ πέτρα ήν ό Χριστός".
«Αυτός δέ διελθών διά μέσου αυτών επορεύετο» (Λουκ. 4,30): Οι Εβραίοι, εξαγριωμένοι μέ τόν Χριστό, τόν οδήγησαν σέ ένα ύψωμα.
Ή λέξη ‘εξαγρίωση’ δηλώνει τούς εμπαθείς λογισμούς, οί οποίοι σάν άλλοι Εβραίοι προσπαθούν νά μάς σύρουν στην άβυσσο.
Μα ό πνευματικά υγιής νούς, ο οφθαλμός τής ψυχής τούς προσπερνάει, χωρίς νά υποστεί ζημία. Καί προχωρώντας έτσι, φτάνει στήν άνω Ιερουσαλήμ.
Μέ τήν εξομολόγηση, τήν ταπείνωση καί τήν προσευχή απομακρύνεται καί ή απόγνωση.
Ή απόγνωση καί ή μελαγχολία, σάν άλλη πανούκλα γιατί πρόκειται γιά αρρώστια τής ψυχής, ορμάει σέ πολλούς.
Ή ζωή τότε γίνεται ανυπόφορη.
Σέ πιάνει μία αδιαφορία καί αδράνεια γιά όλα.
Νά μήν θέλεις νά κάνεις απολύτως τίποτα.
Λύπη δυστυχώς, αφόρητη λύπη.
Το δαιμόνιο της ακηδίας επιτίθεται με την μελαγχολία και την απελπισία.
Σήμερα, επειδή δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ασκητικά αγωνίσματα σωζόμαστε μόνο με την υπομονή, την ανεξικακία και την εξομολόγηση.
Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

[toula]

-Γέροντα, δέν αισθάνεστε καθόλου μειονεκτικά, όταν νεώτεροι σας καί μέ λιγότερα προσόντα γίνονται Επίσκοποι;
Καί ό Γέροντας απάντησε: Αλλοίμονο, παιδί μου! Για ποιό λόγο, πρέπει νά αισθάνομαι έτσι;
Τί μου λείπει;
Ή κορώνα στό κεφάλι;
Αυτά ποτέ μου δέν τά ζήλεψα, ούτε καί μού ταιριάζουν.
Δέν μού λείπει τίποτε.
Είμαι ιερεύς και τελώ τα Μυστήρια.
Ευλογώ τό ψωμί καί τό κρασί καί γίνονται Σώμα καί Αίμα Χριστού.
Διαβάζω την συγχωρητική ευχή στον πιστό και εξαλείφονται οι αμαρτίες του.
Συνάπτω το ανδρόγυνο σε μία κοινή ζωή.
Όλα τα κάνω.
Το μόνο, το οποίο δεν κάνω είναι, ότι δεν χειροτονώ.
Αυτό όμως είναι πλεονέκτημα, δεν είναι μειονέκτημα.
Να ξέρατε τι ευθύνη έχουν οι Επίσκοποι και τι λόγο θα δώσουν για τις χειροτονίες τις οποίες κάνουν!
Να σου πω και κάτι άλλο; : Και το ότι είμαι Ιερεύς, αισθάνομαι ότι πολύ μου είναι.
Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+)

[toula]

"Όποιος αποφασίζει να προσεύχεται, είναι
ανθεκτικότατος στις δυσχέρειες και στις περιπέτειες της ζωής.
Είναι δηλαδή ο άνθρωπος ο οποίος ξέρει να κάθεται άνετα όπου βρεθεί.
Θα βρεθεί σε φτώχεια;
Σε πλούτο;
Ανάμεσα σε καλους;
Σε κακούς;
Σε ανθρώπους που τον αγαπάνε;
Που δεν τον αγαπάνε;
Που τον θέλουν;
Που δεν τον θέλουν;
Που τον μισούν;
Που τον συκοφαντούν;
Του είναι αδιάφορο...
Αυτός ξέρει να προσαρμόζεται θαυμάσια και να ζει χαρούμενος.
Και όσο περισσότερο προσεύχεται,τόσο περισσότερο είναι ανθεκτικός και δεν αισθάνεται καν τις δυσκολίες τις οποίες περνάει."
Πατήρ Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης(+)

[toula]

Το ξεκίνημα της πορείας του Αποστόλου Παύλου στην ιστορία της διάδοσης του χριστιανισμού στον κόσμο δεν είχε καμία σχέση με τη συνέχεια. Ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος της ιουδαϊκής παράδοσης, βαθύς γνώστης της, ζηλωτής, έμπειρος, με ενθουσιασμό, αντίθετος με τον Χριστό και την πίστη, διώκτης των χριστιανών.
Κι όλα αυτά διότι, έχοντας μελετήσει την παράδοση του λαού του, θεωρούσε πως ο Ιησούς Χριστός αποκλειόταν να ήταν ο προσδοκώμενος Μεσσίας, ο Υιός του Θεού.
Θεωρούσε τόσο τον Κύριο, όσο και εκείνους που τον ακολουθούσαν κίνδυνο για την ιουδαϊκή πίστη και παράδοση, ότι παραπλανούσαν οι μαθητές του Χριστού τους ανθρώπους, διδάσκοντας μία αίρεση καταστροφική για τη σωτηρία του κόσμου.
Και χρέος του θεώρησε να αντισταθεί.
Να διώξει τους χριστιανούς με κάθε τρόπο: Με τη βία, με τη φυλάκιση, με τον θάνατο, όπως όταν συνέργησε στο μαρτύριο του αγίου Στεφάνου.
Όμως ο Θεός είχε άλλη θέληση.
Του εμφανίστηκε στο όραμα της Δαμασκού, για να ανατρέψει ριζικά τη ζωή του και να τον καταστήσει Απόστολο των εθνών, προς μεγάλη έκπληξη των υπόλοιπων παραδοσιολατρών του λαού του.
Η παραδοσιολατρεία υπάρχει και στην εποχή μας. Άνθρωποι πιστοί, βλέπουν έναν κόσμο που λειτουργεί σαν να μην υπάρχει Θεός, αλλά και έναν κόσμο που καπηλεύεται τον Θεό και το Ευαγγέλιο, παραχαράσσοντάς το, ώστε να δικαιολογούνται τα πάθη και οι αδυναμίες στο όνομα της αγάπης.
Κι ενώ η αγάπη είναι συνδεδεμένη με την αλήθεια και την ελευθερία, εντούτοις ο κόσμος ζητά από τους χριστιανούς να πορεύονται μόνο με την αγάπη.
Να αμνηστεύουν τα ανθρώπινα πάθη, σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ και το Ευαγγέλιο και η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζουν ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23).
Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι στο όνομα της πίστης, αποκλείουν την πρόοδο του κόσμου τούτου, επειδή δεν τον κατανοούν, επειδή θεωρούν πως η πρόοδος φέρνει την αμαρτία, ενώ κάθε πρόοδος, είτε στην επιστήμη είτε στην τεχνολογία είτε σε οποιονδήποτε τομέα, εγείρει πάντοτε το ερώτημα της χρήσης της από τον άνθρωπο και τον κόσμο, διότι αφ’ εαυτού της δεν είναι, ούτε καλή ούτε κακή.
Εμείς αποφασίζουμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε ως προς τη χρήση των επιτευγμάτων.
Αυτός ο δρόμος έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το νόημα της ζωής μας, ποια σχέση έχουμε με τον Θεό, ποια ελπίδα αιωνιότητας μας διακατέχει.
Οι άνθρωποι τελικά ομνύουν στο όνομα της παράδοσης, μη αισθανόμενοι την αντιφατικότητα των επιλογών τους.
Από την μία δεν είναι σε θέση να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αγάπη, την αλήθεια και την ελευθερία, επιλέγοντας ανισοβαρώς κάποια από τις τρείς παραμέτρους σε σχέση με τις άλλες, και από την άλλη, ενώ αξιοποιούν πλήρως τα επιτεύγματα του κόσμου, τον καταριούνται. Βέβαιοι ότι ο Θεός είναι μαζί τους, επιτίθενται, απορρίπτουν, αρνούνται.
Το όραμα της Δαμασκού δείχνει ότι ο Θεός επιλέγει εκείνους που θέλει να αναλάβουν τον δρόμο να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην αλήθεια και εκείνους που καλούνται να ακολουθήσουν τους πρωτοπόρους.
Αγάπη όμως ζητά από όλους, ισορροπημένη στα φίλτρα της αλήθειας και της ελευθερίας.
Και όπως ο απόστολος Παύλος μάς έδειξε, ο κόσμος δεν είναι για να τον απορρίψεις, αλλά για να διαλέξεις τι σου χρειάζεται πραγματικά και τι σε βλάπτει, χωρίς γενικούς αφορισμούς.
Όπως και στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ο κόσμος πορεύεται με μια ειδωλολατρεία του «εγώ», της δύναμης και της ισχύος, του συμφέροντος και της ηδονής.
Η απάντηση σ’ αυτήν την ειδωλολατρεία δεν μπορεί να είναι μια παραδοσιολατρεία εγκλωβισμού στα ίδια, ούτε όμως και η αποδοχή τού να μας κουνά ο κόσμος το δάχτυλο και να μας λέει τι είναι σωστό και τι όχι με βάση τη δική μας πίστη και παράδοση, που την έχει απορρίψει συνειδητά.
Η απάντηση περνά μέσα από την αγάπη για τον Θεό, την αποδοχή της κλήσης Του να είμαστε χριστιανοί, χωρίς ακρότητα και φανατισμό, με αγάπη, αλήθεια κι αγώνα ελευθερίας από τα πάθη μας.
Και όπου μπορούμε, να δίνουμε με αυτόν τον τρόπο, της αυταπάρνησης, της υπέρβασης, της προσφοράς την μαρτυρία μας.
Μέσα δηλαδή από την Εκκλησία και τη ζωή της.
πατήρ Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

3 ημ. ·
Κάποτε επισκέφτηκε κάποιος τον Άγιο Νεκτάριο και του είπε:
- Σεβασμιώτατε, χρωστώ 25 δραχμές (πολλά λεφτά για την εποχή εκείνη). Αύριο το γραμμάτιο λήγει και πάω χαμένος… Δεκάρα δεν έχω και σε παρακαλώ να με βοηθήσεις.
Ο Άγιος Νεκτάριος καλεί τον ταμία του και του λέει:
- Κωστή, δώσε 25 δραχμές στον άνθρωπο.
Και φωνάζει από μέσα ο Κωστής στον Άγιο και του λέει:
- Δεν έχουμε, Σεβασμιώτατε.
- Για κοίταξε Κωστή, γιατί είναι ανάγκη…
- Σεβασμιώτατε το ταμείο έχει όλο και όλο 25 δραχμές και είμαστε στην αρχή του μήνα. Πώς θα βγάλουμε το μήνα;
- Δώσε Κωστή και έχει ο Θεός…
Ο Κωστής μουρμουρίζοντας έδωσε τις 25 δραχμές και ο ξένος έφυγε. Δεν είχε όμως περάσει αρκετή ώρα και έρχεται μια ειδοποίηση από την Αρχιεπισκοπή που έλεγε τα εξής:
''Παρακαλείται ο Πενταπόλεως Νεκτάριος το απόγευμα της ιδίας ημέρας να τελέσει γάμο (πλουσιοτάτης της εποχής εκείνης οικογενείας), έχοντας μαζί τους 4 φοιτητές της Ριζαρείου Σχολής για να ψάλλουν Βυζαντινά, καθότι ο Αρχιεπίσκοπος ασθένησε εκτάκτως''.
Πράγματι ο Άγιος Νεκτάριος έκανε τη στέψη και το αποτέλεσμα ήταν, αφού τους περιποιήθηκαν, τόσο τον Άγιο όσο και τους ψάλτες και στο τέλος, τους πρόσφεραν από έναν φάκελο. Άνοιξαν οι 4 φοιτητές τους φακέλλους τους και βρήκε ο καθένας τους από 20 δραχμές μέσα δηλ. σύνολο 80 δραχμές. Άνοιξε και ο Άγιος Νεκτάριος το φάκελό του και βρήκε μέσα 100 δραχμές. Έλαβαν λοιπόν συνολικά 180 δραχμές, οι οποίες παραδόθηκαν στον Κωστή, στον ταμία, ο οποίος κατ’ ομολογία του ιδίου κατεπλάγη και ουδέποτε πλέον εξέφερε γνώμη στις εντολές του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος Νεκτάριος έκανε επί τη ευκαιρία έκανε ένα σοβαρό μάθημα, λέγοντας επιγραμματικώς στον Κωστή:
- Κωστή, εμείς δεν έχουμε. Ο Θεός, όμως, πάντα έχει και πρόσεχε…
Αυτά είναι και για εμάς (τους ολιγόπιστους), που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

[toula]

Ο Άγιος Νεκτάριος ευρισκόμενος σε ένα ερημοκκλήσι του Αγίου Μηνά στην Αίγινα, κοντά στον αρχαίο ναό της Αφαίας, είχε προφητεύσει στις Μοναχές:
- Εδώ θα γίνει γυναικείο Μοναστήρι.
Οι Μοναχές που άκουσαν είπαν:
- Ο Σεβασμιώτατος όλο Μοναστήρια φαντάζεται, είναι όμως αδύνατο σε αυτόν τον ερημικό, απομακρυσμένο τόπο να γίνει Μοναστήρι.
Ήταν μιά προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος είχε ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση στον Άγιο Μηνά και ο οποίος Άγιος Μηνάς, του εμφανιζόταν στην Αίγινα και συνομιλούσαν... Η προφητεία, εκπληρώθηκε χρόνια μετά, από τον Όσιο Αμφιλόχιο Μακρή.
(11 Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Μηνά)

[toula]

"Ο Άγιος Παΐσιος γιά τον Άγιο Αρσένιο.."
(Μνήμη σήμερα 10 Νοεμβρίου)
Το σπίτι του ήταν ένα ετοιμόρροπο κτίσμα και δίπλα είχε ένα άλλο μικρό ατομικό κελί, χωρίς πάτωμα, αλλά με χώμα.
Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Εκεί άπλωνε δύο σκεπάσματα και έκανε τις ολονύκτιες προσευχές του. Στο ανατολικό μέρος του κελιού είχε ένα ράφι και επάνω ένα εικονοστάσι με αρκετές εικόνες.
Σε αυτό, καθώς και για τα Θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών.
Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου.
«Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, ‘Θεέ μου!’ λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πως έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημά του.
Στα παιδιά δίδασκε τη νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και όταν καμμιά φορά έσφαλαν τους μάθαινε να λένε το «ήμαρτον Θεέ μου».
Η συνηθισμένη τροφή του Πατρός ήταν τα κριθαρένια πέτουρα, τα οποία έψηνε μόνος του επάνω σε μια λαμαρίνα. Όλες τις νηστείες αλλά ακόμη και κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και τη Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στους αγγέλους, δεν έπινε ούτε νερό μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος.
Το τυπικό των ακολουθιών του ήταν ως εξής: Όλες τις μεγάλες γιορτές έκανε ολονύκτιες αγρυπνίες, τις οποίες άρχιζε από τη δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου.
Το πως κοιμόταν και πόσο κοιμόταν για την αγάπη του Χριστού, ο Θεός το γνωρίζει. Τετάρτη και Παρασκευή έμενε έγκλειστος στο κελί του. Αυτές τις μέρες που έμενε έγκλειστος, δεν τραβούσε μόνον αυτός Θείες ουράνιες δυνάμεις όταν προσευχόταν, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν στους ουρανούς Αγγελικές δυνάμεις.
Πολλοί που έτυχαν να δούν τον Χατζεφεντή (έτσι τον αποκαλούσαν) να υψώνει τα χέρια του και να παρακαλεί το Θεό και να φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου, Θεέ μου!» έλεγαν• «λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν τον έκανε το αίτημά του».
Η διακριτική του άσκηση πάντοτε συνοδευόταν με την αγάπη προς τους άλλους και με την ταπείνωση στον εαυτό του.
Όσο όμως κι αν προσπαθούσε ο πατήρ να κρυφθεί, δεν ήταν εύκολο. Η χάρις του Θεού που κατοικούσε μέσα του τον πρόδιδε.
Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτασμένου κυδωνιού.
Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιό του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.»
Αγιος Παϊσιος Αγιορείτης για τόν Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη