Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Τα γνωρίσματα της αληθινής πίστεως στον Χριστό είναι τα ακόλουθα:
α. Η αληθινή πίστι, πληροφορεί μυστικά αυτόν που πιστεύει, γιά τον Θείο χαρακτήρα της πίστεώς του!
β. Κατευθύνει τα διαβήματά του στον δρόμο της αλήθειας, τον καθοδηγεί μυστικά και τον διδάσκει, να κάνει το Θέλημα του Θεού, το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο!
γ. Οδηγεί στη μακαριότητα και διδάσκει ότι, μέσα στην αγάπη που αισθανόμασθε γιά τον Θεόν και τον πλησίον, μπορούμε να βρούμε το πολυπόθητο Αγαθό!
δ. Γεμίζει τον πιστό με παντοτινή ελπίδα, που δεν ελαττώνεται, είναι καθαρή από κάθε πάθος και έχει μέσα της την πληρότητα της ευτυχίας!
ε. Γεμίζει την καρδιά του πιστού με θερμή αγάπη, που δεν φανερώνεται με λόγια, είναι ανέκφραστη, μυστική, άπειρη, αγνή, αγία αγάπη, που ξεχειλίζει από την καρδιά, κατακλύζει και κατακυριεύει τα πάντα!
στ. Γεμίζει την καρδιά του πιστού, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος! Η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθωσύνη, αυτά είναι τα βραβεία που της δόθηκαν με τον αγιασμό της από το Πνεύμα το Άγιο!
ζ. Η πίστι παρέχει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο φωτίζει, με την επιφοίτησή του, τον νου του πιστού και δίνει σ’ αυτόν σοφία, σύνεση, θέληση αγαθή, γνώση, αλήθεια και τον άγιο φόβο του Θεού!
η. Αναπλάθει τον άνθρωπο που έχει διαφθαρεί από τις αμαρτίες, και τον επαναφέρει στην πρώτη του ομορφιά, στο αρχαίο κάλλος!
θ. Τον αγιάζει, τον κάνει να ευωδιάζει και τον οδηγεί στην τελειότητα!
ι. Ανοίγει διάπλατα τους οφθαλμούς της διανοίας του, γιά να βλέπει όσα δεν βλέπονται, αποκαλύπτοντας του τα μυστήρια!
ια. Του παρέχει ηθική δύναμη και ηθική ανδρεία, ώστε να μη λιγοψυχάει στα βάσανα της ζωής. Του δίνει άφθονη την ισχύ, το θάρρος, την καρτερία, την μεγαλοφροσύνη, την μεγαλοψυχία, την ελεημοσύνη και όλο το πλήθος των Χριστιανικών αρετών!
ιβ. Παρέχει τη σωφροσύνη, την αγνότητα, την ακεραιότητα και το κάλλος της παρθενίας!
ιγ. Ανεβάζει τον πιστό πάνω από τους φυσικούς νόμους, και του δίνει τη δύναμη, να νικά την τάξη της φύσεως!
ιδ. Η αληθινή πίστι στον Χριστό, καθιστά τον πιστό εικόνα του Θεού και τον εξομοιώνει μ’ Αυτόν!
Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν», του Αγίου Νεκταρίου.

[toula]

Κάνε κάτι περισσότερο από το να ακολουθείς. Να συνεργάζεσαι.
Κάνε κάτι περισσότερο από το να ενδιαφέρεσαι. Να βοηθάς.
Κάνε κάτι περισσότερο από το να διδάσκεις. Να εμπνέεις.
Κάνε κάτι περισσότερο από το να συμπεριφέρεσαι φιλικά. Να γίνεσαι αδελφός.
Κάνε κάτι περισσότερο από το να ζητάς συγγνώμη. Να διορθώνεσαι.
Κάνε κάτι περισσότερο από το να πιστεύεις στο Θεό. Να υπακούς και να εφαρμόζεις τις εντολές Του.
Ανώνυμος Ασκητής

[toula]

«Συ, δεν το καταλαβαίνεις. Μα τα δαιμόνια το καταλαβαίνουν μια χαρά. Και θα φύγουν μακρυά σου. Διάβαζε το»
Όσιος Στάρετς Βαρσανούφιος
-Πώς θα απαλλαγώ από αυτή την πίκρα και την ψυχική κόπωση;»
Απαντά ο γέροντας:
-Του απάντησα με την συμβουλή να διαβάσει το ψαλτήρι. Εκεί, στον ψαλμό 93, θα ιδεί τα λόγια: «Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου, αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχή μου» (Ψαλμ. 93,19). Πιάσου από τον στίχο αυτό.
Και βάλσου να το διαβάσεις το Ψαλτήρι ολόκληρο. Πιστεύω, πώς ο Θεός θα σε αναπαύσει.
Περνάει λίγος καιρός, λαμβάνω ένα γράμμα. «Έκαμα υπακοή. Άρχισα να διαβάζω το ψαλτήρι. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτε!».
Του απαντώ: «Ο όσιος στάρετς Αμβρόσιος σε μια ανάλογη περίπτωση έδωκε την εξής απάντηση: «Συ, δεν το καταλαβαίνεις. Μα τα δαιμόνια το καταλαβαίνουν μια χαρά. Και θα φύγουν μακρυά σου. Διάβαζε το. Και ας μη το καταλαβαίνεις.
Εγώ δεν ξέρω, τι θα γίνει, μα σου επαναλαμβάνω: Διάβαζε το ψαλτήρι κάθε μέρα. Έστω και από λίγο. Και ο Κύριος δεν θα σε αφήσει. Θα έλθει με το έλεος Του. Και θα σε βοηθεί. Και θα σε παρηγορεί. Για πάντα».

[toula]

Διδαχές αγίου Γεωργίου Καρσλίδη
Μια μέρα καθόταν ο Γέροντας έξω από το σπίτι μου. Ήρθε μια γυναίκα και συζήτησε αρκετή ώρα μαζί του. Ο Γέροντας επαίνεσε κάποια γνωστή της. Τότε η γυναίκα του λέει:
-Γιατί, πάτερ, την επαινείς τόσο;
-Αυτή, μάνα μου, και τι δεν έκανε. Πεθαμένους ξημέρωσε (δηλαδή ξενυχτούσε στα σπίτια που είχαν νεκρό), ορφανά βοήθησε, γεφύρια έχτισε, ελεημοσύνες έκανε.
-Πάτερ, γι’ αυτήν δεν άκουσα καλά λόγια.
-Τα κακά λόγια άκουσες και τα καλά δεν άκουσες; Αυτής τα στραβά άκουσες, τα δικά σου δεν τα ξέρεις;
-Πάτερ, τι έκανα η κακομοίρα;
- Όταν ζυγίζεις τη μισή οκά για μια κι έκλεβες στη ζυγαριά, δεν το σκεφτόσουν; Δούλεψες για τον διάβολο. Εκείνα λογάριασες και τα δικά σου δε λογάριασες;
Η γυναίκα σιώπησε και κατέβασε το κεφάλι της.
***
Την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ήλθαν να τον δουν 4-5 γυναίκες επιστρέφοντας από μία βάπτιση, που είχε γίνει στο χωριό. Μόλις τις είδε, είπε: «Πήγατε στη βάπτιση και φεύγοντας κουτσομπολεύατε το φαγητό που σας παρέθεσαν, αν ήταν καλό ή όχι…». Εκείνες τον κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Ο Γέροντας τότε είπε αυστηρά: «Μη γελάτε… Είναι πολύ κακό να σε ταϊζει ο άλλος και συ να τον κατηγορείς για ό,τι σου προσφέρει».
***
«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».
***
«Να μην κάθεσθε την ώρα της θ. Λειτουργίας. Ο νους σας να μην πετάει εδώ κι εκεί. Όσο θα είσθε στην εκκλησία να το πάρετε απόφαση, να διαθέσετε όλο τον χρόνο στην προσευχή».
***
Σε μια γυναίκα που άφησε αβοήθητη μια μητέρα που γεννούσε και πέθανε το παιδί της στάθηκε πολύ αυστηρός στην ασπλαχνία της. Μετά την εξομολόγηση της είπε: «Για να συγχωρεθείς, θα πας στο σπίτι σου, και θα παρακαλέσεις πολύ την Παναγία να σε βοηθήσει να κάνεις τον κανόνα σου. Θα πας να ζητιανέψεις σε εφτά χωριά. Από το πρωί ως το βράδυ θα ζητιανεύεις στο ένα χωριό και ότι μαζεύεις θα το μοιράζεις σε φτωχούς και ορφανά.
Αυτό θα το κάνεις επί μία εβδομάδα». Η γυναίκα ρώτησε αν μπορεί να μοιράσει χρήματα δικά της, για μην εκθέσει την οικογένειά της. Ο Γέροντας όμως επέμενε: «Το αμάρτημα αυτό δεν συγχωρείται με χρήματα, αλλά με ζητιάνεμα, για να ταπεινωθείς, για να φύγει ο εγωισμός, για να πέσει η μύτη ως το χώμα».
***
Σε κάποιον που αποφάσισε να διαλύσει τον γάμο του επειδή η πεθερά του επενέβαινε αδιακρίτως στα του οίκου του, τον συμβούλευσε ο Γέροντας: «Την γυναίκα δεν την χωρίζουν εύκολα. Αυτή σου την έδωσε εσένα ο Θεός, να υποφέρεις μαζί της».
***
Είπε σε κάποιον προσκυνητή για την αντιδικία: «Σου έκανε εκείνο, του έκανες εσύ, σου έκανε εκείνος, πάλι του έκανες εσύ… Αυτά δεν τελειώνουν. Εσύ δεν έπρεπε να συνεχίσεις την ανταπόδοση του κακού».
***
«Οι υποσχέσεις στον Θεό δεν πρέπει να αθετούνται».
***
«Να μη σκέπτεσθε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα χτίσετε. Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων παρά των χαρούμενων. Εάν κάνετε καλά έργα, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ’ αξιωθείτε να δείτε θαύματα, και στην άλλη ζωή θα έχετε απέραντη αγαλλίαση».
***
«Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό… Πάντα να φροντίζετε ν’ αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους. Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν».
***
Είπε ο Γέροντας σε προσκυνήτρια της μονής: «Στον φτωχό που σου ζήτησε να του δώσεις ψωμί δεν του έδωσες και τώρα ήρθες να κάνεις σαρανταλείτουργο για να επιδειχθείς;»
***
«Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει».
***
Είπε σε μια γυναίκα που τον συνάντησε στο μοναστήρι: «Τι; πηγαίνεις κάθε ημέρα στην Εκκλησία και δεν έχεις συγχωρεθεί με τα παιδιά σου;».
***
Σε μια νέα γυναίκα είπε: «Εσύ για την αγάπη που έδειξες στην κατάκοιτη μητέρα σου έκανες πολύ καλά. Ο Θεός σου τα συγχώρεσε όλα».
***
«Ο γεωργός όταν αρχίσει να οργώνει για να σπείρει, βλέπει πάντα εμπρός και προχωρεί, δεν γυρίζει να δει πίσω του και ο Θεός τον προστατεύει».
***
Έλεγε ο Γέροντας ότι αυτά που σώζουν τον άνθρωπο είναι «τα έργα τα καλά του Θεού, η ταπείνωση, η υπακοή, η αγάπη, η ελεημοσύνη».
***
Ο Γέροντας παρ’ ότι περιστοιχιζόταν από τόσο πολύ κόσμο, που τον εκτιμούσε και τον υπεραγαπούσε, αισθανόταν μόνος του. Δεν είχε ανθρώπους να τον καταλάβουν καλά, να τον μιμηθούν, να τον διαδεχθούν. Αναπαυόταν στο θέλημα του Κυρίου. Σε στιγμές ειλικρίνειας και πόνου αναφωνούσε: «Πολλά τα πρόβατα, αλλά πολύ λίγο το γάλα».

[toula]

ΕΚ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ!!!
Κάποιος Εβραίος είχε φίλο έναν Χριστιανό, τον οποίο εμπιστευόταν και όταν επρόκειτο να ταξιδεύση, του άφηνε πολλές φορές, διάφορα χρηματικά ποσά προς φύλαξιν.
Μία φορά, λοιπόν, ο Εβραίος εμπιστεύθηκε στον Χριστιανό φίλο του ένα βαλάντιο με πεντακόσια νομίσματα και έφυγε γιά κάποιο μακρινό προορισμό. Όταν μετά από καιρό επέστρεψε ο Εβραίος, ζήτησε από τον φίλο του, να του παραδώση τα πεντακόσια νομίσματα. Ο Χριστιανός όμως, αρνήθηκε, λέγοντας:
«Αυτή τη φορά δεν μου είχες αφήσει τίποτε...
Τί μου ζητάς λοιπόν;».
Ο Εβραίος ξαφνιάσθηκε από την συμπεριφορά του φίλου του και διαπιστώνοντας την αδιαλλαξία του, τού είπε το εξής:
«Γιά να διαλυθή αυτή η αμφιβολία, επειδή δεν υπήρχε κανένας μάρτυρας όταν σου παρέδωσα τα χρήματα, να πάμε στο Ναό του Αγίου Μηνά και να δηλώσης μπροστά στην Εικόνα του Αγίου, ότι δεν πήρες τα πεντακόσια νομίσματα».
Ο Χριστιανός εδέχθη. Επήγαν, λοιπόν, στον Ναό και εκεί, μπροστά στην Εικόνα του Αγίου Μηνά αρνήθηκε ότι είχε πάρει χρήματα από τον Εβραίο.
Βγήκαν και οι δύο από τον Ναό και ανέβηκαν στα άλογά τους, γιά να φύγουν. Του Χριστιανού το άλογο αγρίεψε και τον έριξε κάτω. Πέφτοντας, του έπεσε το κλειδί και η χρυσή σφραγίδα του, χωρίς να το αντιληφθή...
Σηκώνεται, ανεβαίνει στο άλογο πάλι, και συνεχίζει τον δρόμο του.
Κάποια στιγμή, αντιλαμβάνεται ότι, ο υπηρέτης του, ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος του, κρατώντας μάλιστα, στο ένα χέρι το κλειδί και τη σφραγίδα του και στο άλλο το βαλάντιο με τα χρήματα του Εβραίου.
Έκπληκτος ο Χριστιανός ερώτησε τον υπηρέτη του:
«Τί είναι όλα αυτά και που τα βρήκες;»
Και εκείνος αποκρίθηκε:
«Κάποιος καβαλάρης ήλθε στην κυρία μου, και δίνοντάς της το κλειδί και την σφραγίδα σου, της είπε αυστηρά: “Στείλε γρήγορα εις τον άνδρα σου μήνυμα, να παραδώση το βαλάντιο του Εβραίου, γιά να μην κινδυνεύση η ζωή του...”»!
Ο Χριστιανός, φοβισμένος, αμέσως παρέδωσε τα χρήματα στον Εβραίο φίλο του.
Ο Εβραίος χαρούμενος, μαζί με τον μετανοιωμένο Χριστιανό, γύρισαν στον Ναό και ο μεν Εβραίος παρακαλούσε να βαπτισθή, ο δε Χριστιανός ζητούσε συγχώρησι γιά την ψεύτικη ομολογία του εις τον Άγιο!!!

[toula]

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Μια από τις πιο σεβαστές τάξεις των αγίων της Εκκλησίας μας είναι οι ομολογητές. Σε αυτή την τάξη ανήκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έδωσαν τη μαρτυρία της πίστεώς τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες της ομολογίας τους αυτής. Δε θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε πως η Εκκλησία μας είναι απόλυτα στηριγμένη στους αγώνες των αγίων ομολογητών Της, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της στην ιστορία.
Ένας από τους μεγάλους ομολογητές της Ορθοδοξίας είναι και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος έδρασε σε μια πολύ ταραγμένη για την Εκκλησία ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την φοβερή εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε τη βυζαντινή κοινωνία για περισσότερο από έναν αιώνα, με αφόρητες διώξεις των ορθοδόξων από τους εικονομάχους αυτοκράτορες (726-843). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 από ευγενείς και ευσεβείς γονείς, οι οποίοι φρόντισαν να του δώσουν εκτός από την ευσέβεια και κατά κόσμον παιδεία, την οποία ο ίδιος αργότερα την χρησιμοποίησε για την Εκκλησία. Σπούδασε με επιμέλεια την ελληνική φιλοσοφία και τους Πατέρες της Εκκλησίας.
Από μικρός αγαπούσε το Χριστό και λαχταρούσε να προσφέρει σε Αυτόν τη ζωή του. Έφηβος ακόμη, άφησε την καριέρα του ανώτερου κρατικού υπαλλήλου και αποσύρθηκε το 781 σε μοναστήρι στην Προύσα της Μ. Ασίας, όπου ηγούμενος ήταν ο θείος του Πλάτων. Αυτός τον μύησε στην ορθόδοξη πνευματικότητα και τον ενέπνευσε να αφιερώσει τη ζωή του για την προάσπιση της αλήθεια και της αυθεντικότητας της Εκκλησίας. Το 789 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον πατριάρχη Ταράσιο και το 794 ανέλαβε τη θέση του ηγουμένου της Μονής.
Δεν πρόλαβε να χαρεί την ηγουμενία του, διότι δύο χρόνια μετά ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ (780-797) χώρισε τη σεμνή σύζυγό του Μαρία για χάρη μιας άλλης γυναίκας της Θεοδότης. Αφού έκλεισε σε μοναστήρι τη Μαρία, νυμφεύτηκε το ίδιο βράδυ κρυφά στα ανάκτορα τη Θεοδότη. Το μυστήριο τέλεσε ο ιερέας της Αγίας Σοφίας Ιωσήφ. Την επόμενη ημέρα έγινε η στέψη της ως βασίλισσα!
Η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του αγίου Θεοδώρου. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ελέγξει την παρανομία του αυτοκράτορα και τη γελοιοποίηση του ιερού μυστηρίου του γάμου. Ζήτησε εξηγήσεις από τον πατριάρχη Ταράσιο γιατί δεν τιμώρησε τον ιερέα Ιωσήφ, και επειδή δεν πήρε επαρκείς εξηγήσεις διέκοψε το μνημόσυνό του. Οι κολακείες του αυτοκρατορικού ζεύγους δεν απέδωσαν και για τούτο άρχισαν οι διώξεις εναντίον του. Εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη ως το 797, όπου ο Κωνσταντίνος εκθρονίστηκε και τυφλώθηκε από τη μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία (797-802). Το 798 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε ηγούμενος της περίφημης Μονής του Στουδίου. Ευτύχησε να έχει στην ηγουμενία του περισσότερους από χίλιους μοναχούς. Μετέβαλλε τη Μονή σε κέντρο κοινωνικής ευποιΐας και πνευματικής ακτινοβολίας. Μεταξύ των άλλων στη Μονή γινόταν και αντιγραφή αρχαίων κωδίκων. Τότε αντιγράφηκαν και έφτασαν ως εμάς τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.
Αλλά και πάλι το 808 αναγκάστηκε να έρθει σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Νικηφόρο, ο οποίος αποκατέστησε τον Ιωσήφ, κατ’ απαίτηση του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α΄ (86-815) και διότι θεώρησε την εκλογή του αντικανονική. Εξορίστηκε αυτή τη φορά στη Χάλκη και διαλύθηκε η περίφημη Μονή του Στουδίου και αναστάλθηκε το κολοσσιαίο πνευματικό της έργο.
Το 811 επέστρεψε από την εξορία, αλλά τέσσερα χρόνια μετά, το 815 ανέβηκε στο αυτοκρατορικό θρόνο ο Λέων Ε΄ ο Αρμένιος, ο οποίος εγκαινίασε τη δεύτερη εικονομαχική περίοδο. Στις 25 Μαρτίου του 815, Κυριακή των Βαΐων, ο άγιος Θεόδωρος αψηφώντας το διάταγμα για την καθήλωση και καταστροφή των Ιερών Εικόνων, μαζί με ιερείς, μοναχούς και ευσεβείς λαϊκούς, πήραν τις Ιερές Εικόνες και τις περιέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι για μια κόμη φορά ο άγιος Θεόδωρος θα αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία της εξουσίας και θα διωχθεί. Αφού τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν άγρια, τον κακοποίησαν και τον έστειλαν για τρίτη φορά εξορία, αυτή τη φορά στη Σμύρνη. Τον φυλάκισαν στα υγρά και σκοτεινά υπόγεια του μητροπολιτικού μεγάρου της πόλεως, όπου τον μαστίγωναν ανηλεώς καθημερινά και του στερούσαν ακόμη και το ψωμί και το νερό! Εκεί κλονίστηκε σοβαρά η υγεία του.
Το 820 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Β΄ του Τραυλού (820-829) ανακλήθηκε από την εξορία. Όμως το 824 ήρθε σε σύγκρουση με τον Μιχαήλ για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορα. Για μια ακόμη φορά ακολουθούμενος από ορισμένους στουδίτες μοναχούς, αναγκάστηκε να φύγει και πάλι από την αγαπημένη του Μονή, για την οποία τόσο κοπίασε. Βαριά άρρωστος άφησε τα εγκόσμια την 11η Νοεμβρίου του 826, αφού ζήτησε από τους μοναχούς να του διαβάσουν τον 118ο Ψαλμό. Παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο σε ηλικία 67 ετών.
Παρ’ όλες τις διώξεις και τις εξορίες του έγραψε σπουδαιότατα θεολογικά έργα. Διακρίθηκε επίσης ως σπουδαίος ποιητής και υμνογράφος, ο οποίος συνέθεσε τους περισσότερους ύμνους του Τριωδίου.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ασυμβίβαστου χριστιανού με τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο. Εκφράζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το ασυμβίβαστο της Εκκλησίας με την αμαρτία και το αντιχριστιανικό πνεύμα. Αν και μοναχός προασπίστηκε τον ιερό θεσμό του γάμου, τον οποίο είχαν καταπατήσει οι ισχυροί της εποχής του. Προασπίσθηκε επίσης την αγία και αμώμητη πίστη της Ορθοδοξίας, η οποία είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Νομίζουμε ότι και η εποχή μας έχει ανάγκη αγίων και ομολογητών, σαν τον άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη για να μπορέσουμε να βγούμε από το φοβερό πνευματικό τέλμα, στο οποίο έχουμε βυθισθεί!
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES

[toula]

Άγιος Μηνάς «ὁ ἐν τῷ Κοτυαείῳ» ο Μεγαλομάρτυρας
Ημερομηνία Εορτής: 11/11/2024
Αἴγυπτος ὄντως, εἰ τέκοι, τίκτει μέγα.
Τμηθεὶς ἀληθὲς τοῦτο Μηνᾶς δεικνύει.
Μηνᾶς ἑνδεκάτῃ ἔτλη ξίφος γηθόσυνος κῆρ.
Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες. Ωστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την φωνή του «ἐτάζοντος καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμοί 7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.
Μεγαλώνοντας, επέλεξε να σταδιοδρομήσει στον Ρωμαϊκό στρατό, στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, υπό την διοίκηση του Αργυρίσκου. Η έδρα της μονάδας του ήταν στο Κοτυάειον (σημερινή Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί ο Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή του αλλά και για το ανδρείο του φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στο κύκλο των στρατιωτικών.
Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση του Χριστού και ο παλαιός κόσμος ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί το λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένοντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτοκαταστροφικά προσκολλημένος στη φθορά και το σκοτάδι. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίον των λογικών προβάτων του Χριστού, διωγμό ο οποίος κράτησε από το 303 έως το 311 μ.Χ. Έτσι, οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να τυραννούν τους χριστιανούς προσπαθώντας να τους κάνουν να αλλαξοπιστήσουν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Μηνάς κλήθηκε να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Η πίστη του στον Χριστό νίκησε την κοσμική «σύνεση» και λογική.
Ο Άγιος δεν άντεξε, πέταξε στη γη την στρατιωτική του ζώνη απεκδυόμενος μ’ αυτόν τον τρόπο την ιδιότητα του στρατιώτη - διώκτη των χριστιανών, και διέφυγε στο παρακείμενο όρος. Εκεί ασκήτευε, προτιμώντας την συντροφιά των θηρίων της φύσης από την συντροφιά των αποθηριωμένων ειδωλολατρών. Εκεί, «ἐν ἐρημίαις πλανώμενος καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταὶς ὀπαὶς τῆς γῆς» (Προς Εβραίους 11,38), έζησε επί αρκετό διάστημα με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Η ασκητική ζωή και η ησυχία εθέρμαναν την καρδιά του ανάβοντας τον θείο έρωτα και τον πόθο του μαρτυρίου.
Έτσι, σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, μετά από θεία αποκάλυψη ότι είχε φτάσει η ώρα του μαρτυρίου, κατέβηκε στην πόλη, σε μέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού και με παρρησία, εν μέσω των μαινομένων ειδωλολατρών, ομολόγησε τον Χριστό ως τον ένα και αληθινό Θεό, μυκτηρίζοντας τα κωφά και αναίσθητα είδωλα. Συνελήφθη και σύρθηκε δερόμενος μπροστά στον Πύρρο, τον διοικητή της πόλεως. Εκεί, μιλώντας με θάρρος, αποκάλυψε το όνομά του, την καταγωγή του, το στρατιωτικό του παρελθόν και, φυσικά, διεκήρυξε με τόλμη και αταλάντευτη επιμονή την πίστη του στον Χριστό. Οδηγήθηκε στη φυλακή και το πρωί της επομένης ημέρας, μετά το πέρας του ειδωλολατρικού πανηγυριού, τον παρουσίασαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνος ο οποίος τον κατηγόρησε ότι εξύβρισε τους θεούς και μάλιστα μπροστά του και ότι λιποτάκτησε από τον στρατό. Ο Άγιος αποδέχθηκε τις κατηγορίες χωρίς δισταγμό.
Ο Πύρρος, ευλαβούμενος στην αρχή την ηλικία και την ευκοσμία του, προσπάθησε με λόγια και υποσχέσεις αλλά και με απειλές στη συνέχεια, να τον αποσπάσει από την πίστη του Χριστού. Όταν οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην σταθερή άρνηση του Αγίου, διέταξε να τον υποβάλουν σε ανυπόφορα βασανιστήρια. Οι δήμιοι τον μαστίγωσαν τόσο πολύ ώστε άλλαξαν δύο και τρεις φορές οι μαστιγωτές του. Τον κρέμασαν και τον έγδερναν μέχρι που άρχισαν να φαίνονται τα εσωτερικά όργανα του Αγίου. Έπειτα, σαν να μην έφθαναν αυτά, έτριβαν το καταπληγωμένο του σώμα με τρίχινο ύφασμα και στο τέλος τον έσερναν γυμνό και κατακρεουργημένο πάνω σε μεταλλικά αγκάθια. Όλα τα υπέμενε με γενναιότητα και καρτεροψυχία ο Μάρτυς του Χριστού, εφαρμόζοντας το Ευαγγελικό «καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτείναι» (Ματθαίος 10,28).
Μάλιστα, την ώρα του μαρτυρίου, κάποιοι παλιοί συστρατιώτες του τον προέτρεπαν να θυσιάσει στα είδωλα λέγοντας ότι ο Θεός του θα τον δικαιολογήσει βλέποντας τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλλαν. Ο Άγιος αρνήθηκε αποφασιστικά και τους απάντησε ότι προσφέρει θυσία ακόμη και τον εαυτό του στον Χριστό, ο οποίος τον ενδυναμώνει για να υπομένει τις πληγές.
Ο ηγεμόνας, θαυμάζοντας την ευστοχία και την σοφία των απαντήσεων του Μάρτυρα, τον ρώτησε απορημένος πώς είναι δυνατόν ένας τραχύς στρατιώτης σαν αυτόν να μπορεί να απαντά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και ο Άγιος, με τη φώτιση του Θεού, του αποκρίθηκε ότι αυτή την ικανότητα την χαρίζει στους μάρτυρές του ο Χριστός, όπως έχει υποσχεθεί στο Ευαγγέλιο: «ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τᾶς συναγωγᾶς καὶ τᾶς ἀρχὰς καὶ τᾶς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε. Τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τὴ ὥρα ἃ δεῖ εἰπειν» (Λουκά ιβ’, 11-12).
Τότε, απελπισμένος ο τύραννος, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Βαδίζοντας προς τον τόπο της εκτέλεσης ο Άγιος πρόλαβε να ζητήσει από κάποιους κρυπτοχριστιανούς να μεταφέρουν το λείψανό του στην Αίγυπτο.
Ο αποκεφαλισμός του έγινε την 11η Νοεμβρίου στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. (πιθανότατα το 304 μ.Χ.) και έτσι η ψυχή του πέταξε χαρούμενη προς τον Σωτήρα Χριστό τον οποίο τόσο επόθησε ο Άγιος και για τον οποίο θυσιάσθηκε. Οι δήμιοι άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του.
Ότι κατάφεραν οι χριστιανοί να περισώσουν από την πυρά το μετέφεραν στην Αίγυπτο και το έθαψαν κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας.
Στο σημείο εκείνο σταμάτησε, κατά την παράδοση, η καμήλα που μετέφερε τα λείψανα αρνούμενη πεισματικά να προχωρήσει. Έτσι οι χριστιανοί κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα Θεού να ενταφιασθούν εκεί τα λείψανα του Αγίου.
Η περιοχή του τάφου πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε προσκυνηματικό - λατρευτικό κέντρο.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας Αθανάσιος, ανήγειρε ναό πάνω στον τάφο του Αγίου. Σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε εκεί εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιελάμβανε δύο ναούς, μοναστήρι, ξενώνες και άλλες εγκαταστάσεις.
Θαύματα του Αγίου Μηνά
Ένας από τους ασκητές της εποχής μας, ο γέρων Πορφύριος, είχε πει στα πνευματικά του τέκνα ότι μετά την κοίμησή του θα είναι πιο κοντά τους απ’ όσο ήταν εν ζωή, διότι πλέον δεν θα υπάγεται στους βιολογικούς νόμους του ανθρωπίνου σώματος. Έτσι και ο Άγιος Μηνάς, επί χίλια επτακόσια χρόνια τώρα μετά την εκδημία του, δεν έχει πάψει να βρίσκεται κοντά στους πιστούς, βοηθώντας όσους με πίστη και ελπίδα στον Θεό τον επικαλούνται.
Από τα πολλά θαύματα του Αγίου που διασώζει η παράδοση θα αναφερθούν στη συνέχεια λίγα και χαρακτηριστικά.
α) Ο άπληστος ξενοδόχος
Κάποιος χριστιανός από την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε και έβαλε τα κομμάτια του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). Ενώ σκεφτόταν που να θάψει τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκει την σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να του πει ποιος είναι ο νεκρός.
Τότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα. Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον Άγιο.
Μόλις ο φονιάς συνήλθε από τον τρόμο του και σηκώθηκε, του πήρε ο Άγιος τα κλεμμένα χρήματα και τα επέστρεψε στον προσκυνητή λέγοντάς του να συνεχίσει τον δρόμο του.
Έπειτα, για να ολοκληρώσει την ευεργεσία του Θεού, στράφηκε προς τον ξενοδόχο, τον έδειρε όπως του άξιζε, τον ενουθέτησε, του έδωσε συγχώρηση για το έγκλημά του προσευχόμενος γι’ αυτόν, καβάλησε το άλογό του και έγινε άφαντος. Τότε μόνο κατάλαβε ο ξενοδόχος ότι ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Άγιος Μηνάς, γεγονός που θυμίζει την εμπειρία των δύο Αποστόλων κατά την πορεία τους προς Εμμαούς, με την συντροφιά του αναστημένου Χριστού. (Λουκά κδ’,31).
β) Η σωτηρία του υπηρέτη
Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα.
Όταν ο κύριός του αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου!
Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το συμβάν, ρωτούσαν τον υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί τους από τον βυθό και περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ».
Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα, εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι άνθρωποι «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν» (Προς Τιμόθεο Β' 3,7).
Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος Βίκτωρ (ο νεαρός) (βλέπε ίδια ημέρα) και ο Άγιος Βικέντιος (ο Διάκονος) (βλέπε ίδια ημέρα).
Οι δύο τελευταίοι Άγιοι εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά. Τον 2ο αι. μ.Χ.. ο Άγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αι. μ. Χ. ο Άγιος Βικέντιος πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι βασανιστές του.
γ) Το θαύμα στο Ηράκλειο της Κρήτης που έγινε το 1826 μ.Χ.
Ακόμη ένα θαύμα του Αγίου Μηνά έλαβε χώρα το 1826 μ.Χ. στο Ηράκλειο της Κρήτης, πόλη στην οποία ιδιαιτέρως τιμάται ο Άγιος. Το 1821 μ.Χ., μετά την έκρηξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης εναντίον των Τούρκων, οι κατακτητές προχώρησαν σε σφαγές χιλιάδων αμάχων σε πολλές περιοχές. Από τους πρώτους που πλήρωσαν με το αίμα τους την επανάσταση ήταν και οι κάτοικοι της Κρήτης. Μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων ήταν ο Μητροπολίτης Κρήτης, οι Επίσκοποι Χανίων, Κνωσού, Χεροννήσου, Λάμπης, Σητείας κ.α. οι οποίοι εσφάγησαν, την 24η Ιουνίου 1821 μ.Χ., στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού του Ηρακλείου. Μάλιστα ο ιερουργών ιερέας εσφάγη πάνω στην Αγία Τράπεζα!
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1826 μ.Χ., οι Τούρκοι του Ηρακλείου σχεδίαζαν να προβούν σε σφαγή των Χριστιανών, και πάλι στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, στις 18 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, την ώρα της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας για να πιάσουν τους Χριστιανούς απροετοίμαστους. Για αντιπερισπασμό έβαλαν φωτιά σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της πόλης, ενώ οπλισμένα στίφη είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, περιμένοντας την ώρα της αναγνώσεως του Ευαγγελίου για να εισβάλουν και να αρχίσουν την σφαγή.
Μόλις όμως άρχισε η ανάγνωση εμφανίσθηκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος ιππέας που έτρεχε γύρω από το ναό κραδαίνοντας το ξίφος του και κυνηγώντας τους επίδοξους σφαγείς οι οποίοι τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή. Έτσι σώθηκαν οι πολύπαθοι Χριστιανοί του Ηρακλείου από τον φοβερό κίνδυνο.
Οι Τούρκοι νόμισαν ότι ο καβαλάρης ήταν μουσουλμάνος πρόκριτος απεσταλμένος από τον Διοικητή της πόλης για να ματαιώσει την σφαγή. Όταν διαμαρτυρήθηκαν στον Διοικητή, αυτός τους διαβεβαίωσε ότι δεν γνώριζε τίποτε και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι ο συγκεκριμένος πρόκριτος δεν είχε βγει καθόλου από το σπίτι του.
Κατάλαβαν τότε οι Τούρκοι ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου Μηνά, κοινοποίησαν το γεγονός στους Έλληνες και από τότε οι Mουσουλμάνοι ηυλαβούντο πολύ τον Άγιο, προσφέροντας μάλιστα και δώρα στο ναό του. Το θαύμα αυτό του Αγίου Μηνά καθιερώθηκε να τιμάται στο Ηράκλειο την Τρίτη της Διακαινησίμου, οπότε και εκτίθεται σε προσκύνηση, κατά τον εσπερινό, λείψανο του Αγίου.
δ) Το θαύμα στον πατήρ Γεώργιο
«Μεταξύ των αδικημένων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος πατήρ Γεώργιος, ο Χατζη-Γεώργης, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε, και μεγάλος Άγιος, ανάλογα με την εποχή μας.», γράφει ο Γέρων Παϊσιος ο Αγιορείτης.
Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης (1809 - 1886 μ.Χ.), «ο μέγας και περιβόητος ασκητής», ασκήτευσε στο Άγιον Όρος επί μακρό χρονικό διάστημα. Επί αρκετά χρόνια έμενε στην Κερασιά, στο μεγάλο Κελί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά, ως υποτακτικός του Παπα-Νεόφυτου στην αρχή και ως Γέρων της Συνοδείας από το 1848 μ.Χ. και έπειτα. «Κάποτε, ενώ ο Γέροντας ησχολείτο με το εργόχειρο, κατά λάθος κατάπιε μεγάλη βελόνα και προσευχήθηκε προς τον μεγαλομάρτυρα Μηνά.
Στάθηκε τότε ο άγιος ενώπιόν του, έβαλε το χέρι στον λαιμό του και έβγαλε την βελόνα».
ε) Το θαύμα στο Ελ Αλαμέιν το 1942 μ.Χ.
Το 1942 μ.Χ., κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν (αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.
Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες, όπως απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.
Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
Σε ανταπόδοση της ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά.

[toula]

Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Αυτό λοιπόν κάνε και συ: στέναξε βαθειά, φέρε στη μνήμη σου τις αμαρτίες σου, στρέψε το βλέμμα σου στον ουρανό, πες με τον νου σου· «Ελέησέ με, Θεέ μου», και ολοκληρώθηκε η προσευχή σου.
Γιατί αυ­τός που είπε «ελέησέ με», έδειξε εξομολόγηση και μετάνοιωσε για τα αμαρτήματά του· διότι το να ζητούν έλεος ταιριάζει σ’ αυτούς που αμάρτησαν.
Αυτός που είπε «ελέησέ με», πήρε συγχώρηση των σφαλ­μάτων του· γιατί αυτός που ελεήθηκε δεν κολάζεται.
Αυτός που είπε «ελέησέ με», κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών γιατί αυτόν που θα ελεήσει ο Θεός, δεν απαλλάσσεται μόνο από την κόλαση, αλλά γίνεται άξιος και των μελλοντικών αγαθών.
Ας μη προφασιζόμαστε λοι­πόν λέγοντας, ότι δεν υπάρχει κοντά μας οίκος προσευχής· γιατί εμάς τους ίδιους έκανε ναούς η χάρη του Πνεύματος του Θεού, εάν βέβαια είμαστε επάγρυπνοι, ώστε να έχουμε από παντού μεγάλη ευκολία.
Γιατί η λατρεία μας δεν είναι τέτοια, όπως ήταν παλαιότερα των Ιου­δαίων, που είχε πολύ το υλικό στοιχείο και απαιτούσε πολλή απασχόληση. Διότι εκεί ο προσευχόμενος έπρεπε να ανεβεί στο ιερό, να αγοράσει τρυγόνια, να χρησιμοποιήσει ξύλα και φωτιά, να πάρει μαζί του μαχαίρι, να σταθεί μπροστά στον βωμό και να εκτελέσει πολλές άλλες εντολές· ενώ εδώ τίποτε τέτοιο, αλλά, όπου και να βρίσκεσαι, έχεις το θυσιαστήριο μαζί σου και το μαχαίρι και το θύμα, διότι συ ο ίδιος εί­σαι και ιερέας και θυσιαστήριο και θύμα.
Όπου λοιπόν και αν βρίσκε­σαι, μπορείς να στήσεις το βωμό, δείχνοντας μόνο νηφάλια πρόθεση, και σε τίποτα δεν σε εμποδίζει ο τόπος, ούτε σε εμποδίζει η ώρα, αλλά και χωρίς να γονατίσεις, χωρίς να χτυπήσεις το στήθος σου και χωρίς να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, μόνο εάν δείξεις θερμή διά­νοια, ολοκλήρωσες το άπαν της προσευχής.
Είναι δυνατό ακόμα και γυναίκα, που κρατάει ρόκα και υφαίνει, να στρέψει το βλέμμα νοερά στον ουρανό και να επικαλεσθεί με θερμό­τητα το Θεό· μπορεί και άνθρωπος που πηγαίνει στην αγορά και βαδί­ζει μόνος του να κάνει μακρές προσευχές· και άλλος, που κάθεται στο εργαστήριο και ράβει δέρματα, μπορεί να αφιερώσει την ψυχή του στον Δεσπότη· είναι δυνατό και ο δούλος και αυτός που ψωνίζει, και αυτός που ανεβαίνει και αυτός που κατεβαίνει, και αυτός που εργάζεται στο μαγειρείο, όταν δεν μπορούν να έρθουν στην εκκλησία, να κάνουν προσευχή μακρά και ζωηρή. Ο Θεός δεν ντρέπεται τον τόπο· ένα πράγμα μόνο ζητά, θερμή διάνοια και ψυχή γεμάτη σωφροσύνη.
Και για να δεις ότι δεν χρειάζονται σχήματα και τόποι και ώρες γενι­κά, αλλά γενναίο και διεγηρμένο φρόνημα, ο Παύλος, ενώ ήταν ξα­πλωμένος ανάσκελα στη φυλακή και δεν στεκόταν όρθιος (γιατί δεν τον άφηνε το ξύλο στο οποίο ήταν δεμένα τα πόδια του), επειδή, όντας ξαπλωμένος, προσευχήθηκε με προθυμία, ταρακούνησε τη φυλακή και τράνταξε τα θεμέλιά της και έδεσε τον δεσμοφύλακα και τον οδήγησε ύστερα από αυτά στην ιερή μυσταγωγία. Και ο Εζεκίας επίσης χωρίς να στέκεται όρθιος, ούτε να είναι γονατισμένος, αλλά ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι, εξαιτίας της αρρώστιας, γύρισε τον εαυτό του προς τον τοίχο, και με το να επικαλεσθεί θερμά και με σώφρονα ψυχή το Θεό, και την απόφαση που είχε ανακοινωθεί ανακάλεσε και πολλή συμπάθεια κέρδισε και ξαναβρήκε όπως πριν την υγεία του.
Και αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς να συμβαίνει όχι μόνο σε άγιους και μεγάλους άνδρες, αλλά και σε κακούς. Γιατί και ο ληστής δεν στάθηκε σε ευκτήριο οίκο, ούτε γονάτισε, αλλά τεντωμένος επάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια πέτυχε τη βασιλεία των ουρανών. Άλλος μέσα σε βούρκο και σε λάκκο, άλλος μέσα σε λάκκο και ανάμεσα σε θηρία, άλλος μέσα στην ίδια την κοιλιά του κήτους, αφού παρακάλεσαν το Θεό, όλα όσα τους απειλούσαν τα διέλυσαν και πέτυχαν την εύνοια του Θεού.
Και βέβαια λέγοντας αυτά σας προτρέπω να πηγαί­νετε συνεχώς στις εκκλησίες, και στο σπίτι να προσεύχεσθε με πολλή ησυχία, και όταν έχετε ελεύθερη ώρα να γονατίζετε και να ανυψώνετε τα χέρια· εάν όμως είτε εξαιτίας της ώρας, είτε εξαιτίας του τόπου μείναμε ανάμεσα σε πολλούς άλλους, να μη παραλείπετε εξαιτίας αυτού τις συνηθισμένες προσευχές, αλλά να προσεύχεσθε μ’ αυτόν τον τρό­πο, που είπα στην αγάπη σας, και να παρακαλείτε το Θεό, με τη βε­βαιότητα ότι δε θα έχετε τίποτα λιγότερο με αυτή την προσευχή.
Αυτά σας τα είπα όχι για να με θαυμάσετε και να χειροκροτήσετε, αλλά για να τα εφαρμόσετε έμπρακτα και να αφιερώνετε τις ώρες της νύχτας και της ημέρας και της εργασίας στις προσευχές και τις δεή­σεις. Εάν ρυθμίζουμε έτσι όσα μας αφορούν, θα πετύχουμε και τη βα­σιλεία των ουρανών, την οποία είθε να επιτύχουμε όλοι μας με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου και μαζί με τον οποίο στον Πατέρα ανήκει η δόξα και στο άγιο Πνεύ­μα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ – ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ – 8Α – (σελ. 111-112) ΠΕΡΙ ΑΝΝΗΣ, ΟΜΙΛΙΑ Δ’ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΚΕΙΜΕΝΟ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΣΧΟΛΙΑ: Από τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, Διδάκτορα θεολογίας – ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΜΕΡΕΤΑΚΗ «ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1990 – ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ : Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ entaksis.gr

[toula]

«ΚΑΝΕ Κ᾿ ἘΣΥ ΤΟ ἼΔΙΟ»
«Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. 10,37)
Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σὲ μιὰ «γενεὰν ἄπιστον καὶ διεστραμμένην», ὅπως λέει λόγος τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 17,17), καὶ διστάζω νὰ μιλήσω. Ἀλλὰ μὲ ἐνθαρρύνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος μοῦ λέει· Λάλησε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ· κι ἂν δὲν σ᾿ ἀ­κούσουν ὅλοι, θὰ σ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί· κι ἂν δὲν σ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί, θὰ σ᾿ ἀκούσουν οἱ δέκα· καὶ δέκα ἀκόμη νὰ σ᾿ ἀκούσουν, φτάνει· καὶ ἕνας νὰ σ᾿ ἀκούσῃ, φτάνει· διότι ὅσο ἀξίζει μιὰ ψυχή, δὲν ἀξίζει ὁλόκληρος ὁ ὑλι­κὸς κόσμος. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). Τολμῶ λοιπὸν νὰ πῶ λίγα ἁπλᾶ λόγια ἐπάνω στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή (βλ. Λουκ. 10,25-37).
* * *
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διηγεῖται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μία ὡραιότατη παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου. Τί λέει ἡ παραβολή;
Ἕνας ἄνθρωπος ξεκίνησε ἀπ᾿ τὰ Ἰεροσόλυμα καὶ πήγαινε στὴν Ἰεριχώ. Στὸ δρόμο, πίσω ἀπ᾿ τὰ βράχια, ἦταν κρυμμένοι λῃσταί. Τὸν σταμάτησαν, τὸν χτύπησαν, τὸν τραυμάτι­σαν, τοῦ πῆραν ὅ,τι εἶχε, τὸν ἄφησαν «ἡμιθανῆ» (Λουκ. 10,30), κ᾿ ἔφυγαν. Μετὰ ἀπὸ λίγο νά καὶ φαίνεται ἕνας ἱερεύς. Ὡς ἐκ τῆς ἀποστο­λῆς του ἔπρεπε νὰ τὸν βοηθήσῃ. Δὲν τὸν βο­ήθησε· φοβήθηκε ἴσως καὶ τὸν προσπέρασε ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ τί θ᾿ ἀπογίνῃ ὁ τραυμα­τίας. Μετὰ περνᾷ ἕνας ἄλλος, λευΐτης αὐτός, διάκονος δηλαδὴ τοῦ ναοῦ. Κι αὐτὸς θὰ ἔ­πρεπε νὰ τὸν ἐξυπηρετήσῃ. Τίποτε· ἔφυγε κι αὐτός.
Ὁ χτυπημένος ἔμεινε μόνος. Καὶ ἐνῷ θὰ ἐξέπνεε, νά καὶ φτάνει σὲ λίγο ἕνας ξένος, Σαμαρείτης αὐτός. Σαμαρείτης; Αὐτοὶ εἶχαν ἔ­χθρα μὲ τοὺς Ἰουδαίους. Ὅπως ἐμεῖς σήμε­ρα ἔχουμε ἔχθρα μὲ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς Ἀλβανούς, ποὺ ἐπιβουλεύονται τὴν πατρίδα μας, τέτοιο μῖσος καὶ μεγαλύτερο εἶχαν οἱ Σα­μαρεῖτες μὲ τοὺς Ἰουδαίους. Ὅταν τὸν εἶ­δε ὁ τραυματίας σκέφτηκε ἀπελπισμένος· Πάει, αὐτὸς τώρα θὰ μὲ ἀποτελειώσῃ… Συνέ­βη ὅμως κάτι ἀπροσδόκητο· αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαναν ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ λευΐτης, τὸ ἔκανε αὐ­τός, ὁ Σαμαρείτης. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ ζῷο του, τὸν ἔπλυνε καὶ τὸν καθάρισε. Ἔσχισε τὸ πουκάμισό του, ἔκανε πρόχειρα ἐπιδέσμους, καὶ περιποιήθηκε τὶς πληγές του. Μετὰ τὸν ἀνέβασε στὸ ὑποζύγιό του, στὸ γαϊδουράκι του, καὶ τὸν πῆγε στὸ πανδοχεῖο, σ᾿ ἕνα ξενοδοχεῖο. Ἔμεινε ὅλη τὴ νύχτα ἐκεῖ, κοντά του, τοῦ συμπαραστάθηκε μὲ κάθε τρόπο, καὶ τὸ πρωὶ φεύγοντας εἶπε στὸν ξενοδόχο· Ὅ,τι ἐπὶ πλέον δαπανήσῃς γιὰ τὴν περιποίησί του, ἐγὼ θὰ περάσω πάλι νὰ σοῦ τὰ πληρώσω.
Κι ἀφοῦ εἶπε τὴν παραβολή, ρωτᾷ ὁ Χριστός· Ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἔγινε «ὁ πλησίον» στὸ δυστυχισμένο; Οὔτε ὁ ἱερεύς, οὔτε ὁ λευΐτης. «Πλησίον» του ἔγινε ὁ Σαμαρεί­της. «Σαμαρείτην» δὲ τότε, στὴ γλῶσσα τῶν γραμματέων καὶ φαρισαίων ποὺ μισοῦ­σαν τὸ Χριστὸ θανασίμως, ἔλεγαν χλευαστικὰ τὸν Κύριό μας.
* * *
Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστὸς ὠνομάστηκε ἀπὸ τοὺς φαρισαίους χλευαστικὰ Σαμαρείτης, γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς λέγεται, ὄχι χλευαστικὰ πλέον ἀλλὰ τιμητικά, Καλὸς Σαμαρείτης. Κι ἀφοῦ ἐμεῖς εἴμαστε δικά του παι­­­διά, θὰ πρέπῃ νὰ τοῦ μοιάσουμε. Καλούμεθα νὰ τὸν μιμηθοῦμε. Διότι ἐκεῖ καταλήγει ἡ παραβολή· «πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως», πήγαινε καὶ κάνε κ᾿ ἐσὺ τὸ ἴδιο (ἔ.ἀ. 10,37). Καλούμεθα λοιπὸν νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Αὐτὸς στάθηκε ὄντως «ὁ πλη­σί­ον», καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ δίδαξε εἶνε ἡ ὑψίστη ἀρετή. Ἡ ἄσκησι τῆς ἀγάπης διὰ τῆς μιμήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶνε ὁ καλύτερος στόχος ποὺ μπορεῖ νὰ θέσῃ κανεὶς στὴ ζωή του· τὰ ἄλλα εἶνε ματαιότης.
Τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεὸς τὸν ἔπλασε κοινωνικό· δὲν τὸν ἔπλασε νὰ μένῃ μόνος πάνω στὴ γῆ. Τὸν πλούτισε μὲ πλούσιο συναισθηματικὸ κόσμο καὶ τὸν προίκισε μὲ πολλὰ δῶρα. Μερίμνησε νὰ ἔχῃ κοντά του πολλοὺς συμπαραστάτες. Τοῦ ἔδωσε γυναῖκα σύντροφο τῆς ζωῆς του, κύκλο συγγενῶν μέσα στὸν ὁποῖο γεννιέται καὶ ἀναπτύσσεται, ἀλλὰ καὶ φίλους ποὺ ἐκλέγει κατόπιν ὁ ἴδιος μὲ δική του προτίμησι. Καὶ ὅμως –σὲ ποιά ἐποχὴ ζοῦμε!– βλέπουμε ὅτι συχνὰ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται μόνος κ᾿ ἔρημος. Σύζυγο πῆρες; ἑτοιμάσου γιὰ διαζύγιο. Συγγενεῖς – γνωστοὺς ἔχεις; θὰ τοὺς δῇς ὅλοι ν᾿ ἀπομακρύνωνται, νὰ στέκωνται μα­κριά σου. Φίλο ἔχεις; θὰ σὲ προδώσῃ, θὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ.
Εἶνε τόσοι οἱ ἐγκαταλελειμμένοι, τόσοι ἐ­κεῖνοι ποὺ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν κ᾿ ἔχουν ἀ­νάγ­κη ἀπὸ βοήθεια, καὶ καλοὶ Σαμαρεῖτες ποῦ; Εἶνε φοβερὸ πρᾶγμα αὐτὴ ἡ ἔλλειψι· εἶνε μία πληγὴ στὸ σῶμα τῆς κοινωνίας.
Εἶδε ὁ Θεὸς τὴ θλιβερὴ αὐτὴ κατάστασι, στὴν ὁποία ἔπεσε τὸ κορυφαῖο δημιούργημά του, καὶ ἡ ἀγάπη του τὸν ἔκανε ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ νὰ σκύψῃ ἐδῶ στὴν ταλαίπωρη γῆ μας. Γιὰ νὰ θεραπεύσῃ τὴν πληγὴ καὶ νὰ καλύψῃ τὴν ἔλλειψι αὐτή, γεφύρωσε τὴν ἀ­σύλληπτη ἀπόστασι· ἔγινε ἄνθρωπος, ἦρθε κοντὰ στὸν τραυματισμένο καὶ ἡμιθανῆ ἄν­θρωπο, καὶ τοῦ ἔδειξε μὲ ἔργα καὶ ὄχι μόνο μὲ λόγια πόσο τὸν ἀγαπᾷ. Δίδαξε καὶ μὲ λόγο τὴν καινούργια ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, τὸ «Ἀ­γαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34). Δὲν ἀρκέσθηκε ὅμως μόνο σ᾿ αὐτό· δίδαξε καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του τί σημαίνει ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, μᾶς ἔδειξε πῶς νὰ ἀγαποῦμε συγκεκριμένα. Σπλαχνίστηκε τοὺς πεινασμένους καὶ τοὺς ἔδωσε ψωμί, πλησίασε τοὺς πενθοῦντας, δάκρυσε μαζί τους καὶ τοὺς παρηγόρησε, λυπήθηκε τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς θεράπευσε, συμπόνεσε τοὺς δαιμονιζομένους καὶ τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, ἐνδιαφέρθηκε γιὰ κάθε παραστρατημένη ψυ­χὴ καὶ κοπίασε νὰ πάῃ νὰ τὴ βρῇ, εἶδε τὴ μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τοὺς συγχώρησε.
Ὅλα αὐτὰ ὁ Χριστός, ὁ ἄφθαστος διδάσκα­λος, τὰ ἔκλεισε μέσα σὲ μία θαυμάσια διήγησι, ποὺ εὔκολα μπορεῖ ὁ καθένας νὰ τὴν ἀπομνημονεύσῃ. Τὰ ζωγράφισε μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Τὸ Εὐαγγέλιο δηλα­δὴ τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο προσφέρει τὴν ἀλήθεια ποὺ σῴζει, ἀλλὰ μᾶς τὴν προσφέρει καὶ μ᾿ ἕνα τρόπο εὔληπτο, κατανοητό, ὥστε νὰ τὴ συγ­κρατήσουμε· ἔχει θεωρία, ἀλλὰ ἔχει καὶ πρᾶ­ξι· εἶνε ἡ τελειότερη διδασκαλία. Ἀπόδειξις ἡ παραβολὴ αὐτή. Ἀφοῦ προβάλλει ζωηρὰ τὸ παράδειγμα τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης τοῦ Κυ­ρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τελειώνει μὲ τὴν προ­τροπὴ «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. 10,37).
Θυμᾶμαι τὰ χρόνια τῆς κατοχῆς στὴν Κοζά­νη. Ὑπῆρχε τότε πεῖνα καὶ δυστυχία μεγάλη. Τότε εὕρισκε ἐκπλήρωσι ἡ προφητεία ἐ­κεί­νη τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὅτι θ᾿ ἀ­ξίζῃ «μιὰ χούφτα ἀλεύρι – μιὰ χούφτα χρυσάφι». Παρατηροῦσα μικρὰ χαριτωμένα παιδάκια, ποὺ ἔρχονταν νηστικὰ νὰ βροῦν λίγο φαγη­τό. Τὰ ἔβλεπες· σάλιωναν τὸ δάχτυλό τους καὶ μάζευαν τὰ ψίχουλα ἀπὸ τὰ τραπέζια· τόσο πεινοῦσαν. Τότε λοιπὸν ὁ λαός μας ἔδειξε μεγαλεῖο· ἔγινε «ὁ πλησίον», μιμήθηκε τὸν κα­λὸ Σαμαρείτη. Στὸ κήρυγμα ποὺ ἔκανα τὶς ἡμέ­ρες ἐκεῖνες στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κοζάνης προέτρεψα τοὺς Χριστιανοὺς καὶ εἶπα· «Ἀπόψε θὰ πᾶτε στὰ σπίτια σας καί, ἀπ᾿ ὅ,τι ἔχετε, τὰ μισὰ θὰ τὰ δώσετε γιὰ τὸ συσσίτιο». Τὴν ἑπόμενη μέρα ἔγινε κάτι ποὺ ποτέ δὲν θὰ τὸ λησμονήσω· ὅλοι ἔφεραν τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ εἶχαν! Ἔτσι δημιουργήθηκε μιὰ μεγάλη ἑστία συσσιτίου (8.000 πιάτα ἡμερησίως), ἡ μεγαλύτερη στὴ Μακεδονία μας.
* * *
Νὰ προσέξουμε πολύ, ἀδελφοί μου, νὰ μὴν εἴμαστε τυπικοὶ Χριστιανοί· νὰ γίνουμε οὐσιαστικοὶ Χριστιανοί. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος συμβουλεύει· Στὸ σπίτι νὰ ὑπάρχῃ ἕνα κουτί (ἕ­νας κουμπαρᾶς), καὶ κάθε βράδυ νὰ ῥίχνετε κά­τι μέσα, μὲ προορισμὸ νὰ δοθῇ ἐλεημοσύνη (βλ. ὁμ. μγ΄,δ΄ εἰς Α΄ Κορ.· P.G. 61,372-3). Διότι, ὅπως λέει καὶ ὁ Κο­σμᾶς ὁ Αἰτωλός, «ὅ,τι περισσεύει δὲν εἶνε δικό σας», κι ὁ ποιητὴς συμπληρώνει· «Εἶναι τῆς χή­ρας, τ᾿ ὀρφανοῦ, καὶ μὴν τὸ σπαταλᾶτε» (Ἀχ. Παράσχος, Ἀναγν. Δ΄, σ. 100). Φαντάζεστε, ἂν ἀκούγαμε τὸν ἱε­ρὸ Χρυσόστομο καὶ ὑπῆρχαν σὲ ὅλα τὰ σπίτια τέτοιοι κουμπαρᾶδες, τί βοήθεια μποροῦσαν νὰ βροῦν οἱ φτωχοὶ ποὺ ζοῦν δίπλα μας;
Ἂς ζήσουμε, ἀδέρφια μου, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὄχι μὲ λόγια ἀλλὰ ἐμπράκτως. Νὰ ζήσουμε μὲ ἀγάπη καὶ λιτότητα. Ν᾿ ἀποφεύγουμε κάθε τι τὸ ἁμαρτωλό, φίλαυτο καὶ ἰδιοτελές, ἰδιαιτέρως στὰ πονηρὰ αὐτὰ χρόνια, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐλεοῦμε. Ἔτσι θὰ τηρήσουμε κ᾿ ἐμεῖς τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίων Κων/νου & Ἑλένης Κοζάνης τὴν 13-11-1994 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφή, σύντμησις καὶ ἀνάπτυξις 12-11-2006, ἐπανέκδοσις 9-9-2024.

[toula]

Η Χάρη του Θεού εγκαταλείπει τον αμετανόητο άνθρωπο, γιατί αυτός περιφρόνησε τον πλούτο της χρηστότητας, της ανοχής και της μακροθυμίας του Θεού.
Ας δούμε τι λέει ο απόστολος Παύλος στον άνθρωπο που παραμένει στην αμαρτία: «Νομίζεις, λοιπόν, άνθρωπε, εσύ που καταδικάζεις αυτούς που πράττουν την αμαρτία και κάνεις και συ τα ίδια, ότι θα ξεφύγεις από την κρίση του Θεού; Η περιφρονείς την αγαθοσύνη, την ανοχή και τη μακροθυμία Του, αγνοώντας ότι αυτή η αγαθότητα του Θεού σε οδηγεί στη μετάνοια; Ενώ με τη σκληρότητά σου και την αμετανόητη καρδιά σου συγκεντρώνεις πάνω σου οργή, και όταν έρθει η μέρα που θα φανερωθεί η δίκαιη κρίση του Θεού, Εκείνος θα αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του» (Ρωμ. β’ 3-6).
Η θεία μακροθυμία μεταβάλλεται σε αγανάκτηση, η ανοχή σε εξάντληση της υπομονής και η χρηστότητα σε αποστροφή. Γι’ αυτόν το λόγο ο κορυφαίος των αποστόλων μας συμβουλεύει να μη ξεγελιόμαστε ερμηνεύοντας σαν βραδύτητα την ανοχή και τη μακροθυμία του Θεού, γιατί δεν αργοπορεί αλλά μακροθυμεί, μη θέλοντας να χαθεί κανείς από μας αλλά όλοι να έλθουμε σε μετάνοια.
«Ο Κύριος δεν αργεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις Του, αν και μερικοί θεωρούν αυτό ως βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί για μας, μη θέλοντας να χαθεί και νένας και να φθάσουν όλοι στη μετάνοια. Θα έλθει όμως η ημέρα του Κυρίου ξαφνικά, σαν κλέπτης μέσα στη νύχτα. Και τότε οι Ουρανοί θα εξαφανιστούν μέσα σε απερίγραπτη βοή και κρότο. Και τα υλικά στοιχεία που υπάρχουν θα αναφλεγούν και θα διαλυθούν. Η γη δε και τα έργα που βρίσκονται σ’ αυτήν, θα κατακαούν» (Β’ Πέτρου γ’ 9-10).
Γι’ αυτό οφείλουμε να σπεύσουμε να αναζητήσουμε τον Κύριο, γιατί Αυτός ο ίδιος λέει «θα με ζητάτε και δεν θα με βρίσκετε» (Ιω. ζ’ 34). Για όσο λοιπόν μας προσκαλεί η Χάρη, οφείλουμε να προσερχόμαστε, γιατί ίσως όταν τη ζητήσουμε δεν θα τη βρούμε. Τότε θα έχει κλεισθεί η θύρα.
Και σε μας που θα φωνάζουμε «άνοιξε, άνοιξέ μας!», ο Νυμφίος θα απαντήσει: «δεν σας γνωρίζω!». Ζήσαμε στην αμαρτία και ίσως θα πεθάνουμε μέσα σ’ αυτήν. Ποιος μας βεβαιώνει για το αντίθετο, αφού μένουμε αμετανόητοι;
Να τι λέει ο Κύριος προς τους Ιουδαίους: «Εγώ υπάγω και ζητήσετε με και εν τη αμαρτία υμών αποθανείσθε» (Ιω. η’ 21).
Εάν λοιπόν, δεν μετανιώσουμε όσο έχουμε τον Χριστό που μας προσκαλεί, θα πεθάνουμε μέσα στις αμαρτίες μας, γιατί κάποτε θα Τον αναζητήσουμε, αλλά τότε θα αποβεί μάταιη η αναζήτηση.
Ώστε είναι ανάγκη να γνωρίζουμε καλά ότι οφείλουμε να μην καθυστερούμε, γιατί η Χάρη του Θεού μας εγκαταλείπει και γιατί πολλές φορές αυτές οι αμαρτίες μας φέρνουν σε πρόωρους και αιφνίδιους θανάτους, όπως λέει ο απόστολος Παύλος γράφοντας προς τους Κορινθίους που αμάρταναν: «Γι’ αυτό είναι πολλοί από σας ασθενείς και άρρωστοι και αρκετοί πεθαίνουν» (Α΄ Κορ. ια΄ 30).
Παράδειγμα της εγκαταλείψεως από τον Θεό, το οποίο μαρτυρείται από την Αγία Γραφή, είναι ο βασιλιάς της Ιουδαίας Σεδεκίας, ο οποίος εγκαταλείφθηκε από τον Θεό και παραδόθηκε αυτός και το βασίλειό του στην καταστροφή, παρόλο που ζητούσε διά του προφήτη Ιερεμία το έλεος του Κυρίου και παρακαλούσε τον προφήτη λέγοντας: «Προσευχήσου για μας στον Κύριο τον Θεό».
Αλλά ο Ιερεμίας έλαβε εντολή από τον Θεό να μη δεηθεί γι’ αυτούς, γιατί είχε ήδη παραδώσει την πόλη και τον βασιλιά Σεδεκία στα χέρια του φοβερού τυράννου Ναβουχοδονόσορα, βασιλιά των Ασσυρίων. Έτσι, ο Ιερεμίας δεν προσευχήθηκε γι’ αυτούς.
Κυριεύθηκε η πόλη, λεηλατήθηκε, και όλοι – από μικρό έως μεγάλο – πέρασαν «εν στόματι μαχαίρας». Όλη η οικογένεια του Σεδεκία κατεσφάγη μπροστά στα μάτια του, και του ίδιου του εξώρυξαν τους οφθαλμούς, τον έδεσαν με αλυσίδες και τον οδήγησαν αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα. «Ο Θεός ξέσπασε τον θυμό και την οργή Του κατά του Σεδεκία και της πόλης, γιατί χλεύασαν τα λόγια του Ιερεμία του Προφήτη. Σκλήρυναν δε τις καρδιές τους, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν στον Κύριο» (Ιερεμίας). Φοβερό αλήθεια, αλλά και δίκαιο!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου, «Περί επιμελείας ψυχής», των εκδόσεων Άθως. Απόδοση στα Νέα Ελληνικά Ευανθία Χατζή, επιμέλεια κειμένου, επίμετρο Γιώργος Μπάρλας.