Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Από την μία μεριά καταργούμε την θανατική ποινή
και από την άλλη νομιμοποιούμε τις αμβλώσεις...
Δεν είναι αυτό κραυγαλέα αντινομία και αντίφασις της Πολιτείας;;
Τιμιωτάτη η ζωή του κακούργου.
Μηδαμινή η ζωή του εμβρύου...
Γιατί;;»!!!
π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

[toula]

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΤΟΥ γ.ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ!!!
Σήμερα, 10/11/2024, συμπληρώνονται 35 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου. Αισθανόμεθα την ανάγκη, να θυμηθούμε δύο λόγια ευγνωμοσύνης, σεβασμού και αγάπης, έτσι όπως τα είχε καταγράψει ο αείμνηστος αδελφός του Πολυνείκης:
«Ευχαριστούμε τον Θεόν, που γεννήθηκες στην οικογένειά μας αείμνηστε αδελφέ μας! Σε ευχαριστούμε, διότι μας εδίδαξες να αγαπούμε τους αδελφούς μας! Να αγαπούμε όλους τους ανθρώπους! Είχες μεγάλη και ευρύχωρη καρδιά! Ήξερες συ ο Ίδιος να αγαπάς! Να αγαπάς ειλικρινά και ανυστερόβουλα! Να αγαπάς ακόμη και αυτούς που σε πίκραναν και σε αδίκησαν (ευτυχώς ελάχιστοι και ελάχιστες φορές)! Ήξερες ακόμη να δείχνεις την αγάπη σου, με λεπτότητα και διάκριση, αλλά και με θερμότητα και χωρίς φειδώ! Μας έμαθες ότι, η αγάπη είναι στάση ζωής! Προσφορά με ανύστακτο ενδιαφέρον και άοκνη φροντίδα, με θυσία γιά τον άλλο!
Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ μας, γιά το μεγαλύτερο και τελευταίο μάθημα που μας εδίδαξες, της εν Χριστώ υπομονής!»!!!

[toula]

Τα προφητικά λόγια στον δεκαεξάχρονο Παναγιώτη τον μετέπειτα Γέροντα π. Σίμωνα!
Ο Παναγιώτης (Παναγιώτης Αρβανίτης ο μετέπειτα Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης) επισκέφθηκε μερικές φορές το Άγιον Όρος.
Όταν ήταν νέος του άρεσε να κάνει μεγάλες πορείες.
Μια φορά ξεκίνησε από την Αθήνα και πήγε με τα πόδια στην Ουρανούπολη. Εκεί έβαλε τα ρούχα του στην πλάτη του και πήγε στο Άγιον Όρος κολυμπώντας!
Στον μαστρο-Γιώργο τον Πανταζή διηγήθηκε αργότερα ο Γέροντας πως σε ηλικία 16 ετών πήγε μαζί με έναν φίλο του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.
Εκεί οι Πατέρες ήταν συγκεντρωμένοι και περίμεναν τον Μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον γνωστό μας Άγιο Νεκτάριο (Επίσκοπο Πενταπόλεως τον θαυματουργό), που θα τους επισκεπτόταν.
Ένας-ένας οι Πατέρες πήγαιναν με ευλάβεια και έπαιρναν την ευχή του. Μετά τους Πατέρες ακολούθησαν και οι προσκυνητές.
Με τη σειρά του πήγε και ο Παναγιώτης να πάρει την ευχή του Αγίου. Ο Άγιος Νεκτάριος τον κράτησε από το χέρι και του είπε προφητικά:
– Εσύ, παιδί μου, θα γίνεις Πνευματικός και θα σώσεις ψυχές. Στον άνθρωπο που θα έρχεται και θα λέει για πρώτη φορά την αμαρτία του, αλλά δεν ήξερε πως αυτό που έκανε ήταν αμαρτία, να είσαι επιεικής και να μην τον αφήνεις να φύγει. Αν όμως έρθει και συνεχίζει την αμαρτία του, να του φανείς αυστηρός και να τον ελέγξεις.
Η πρόρρηση του Αγίου Νεκταρίου πραγματοποιήθηκε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο Παναγιώτης έγινε αργότερα Πατήρ Σίμων, που πραγματικά έσωσε πολλές ψυχές.
Από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Η ζωή και το έργο του».

[toula]

Λόγος τού Αγίου Νεκταρίου: “Ναί, ὁ Ἕλληνας ἐγεννήθηκε ἀπό θέληση τῆς Θείας Πρόνοιας διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος”
Λόγος τού Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, τόν γνωστό κυρίως γιά τά θαύματά του, ἀλλά καί ἐξαίρετο Θεολόγο γιά ὅσους μελέτησαν συγγράμματά του, πώς τό δῶρο τῆς γλώσσας χρησιμοποιήθηκε ἀπό μερικούς σοφούς προγόνους μας, σέ συνδιασμό μέ τό συναφές δῶρο τῆς θείας Προνοίας, τήν φιλοσοφία, γιά νά ξεπεράσουν τίς δεισιδαιμονίες τῆς ἐποχῆς τους, καί νά προετοιμάσουν τό δρόμο γιά τήν ὑποδοχή τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό:
«Ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία εἶναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο γιά μία ἀληθινή ἀνάπτυξη καί μόρφωση. Εἶναι ὁ παιδαγωγός τοῦ ἀνθρώπου… Ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία ἐδίδαξε τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀνθρωπότητα, καί μέ τίς ὀρθές ἀπό τίς θεωρεῖες της, χειραγώγησε ὡς παιδαγωγός τήν ἀνθρωπότητα πρός τόν Χριστό. Ἡ φιλοσοφία ὑπῆρξε καί εἶναι κτῆμα τῶν Ἑλλήνων καί κανένας δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀφαιρέσει ἀπό αὐτούς. Μέ τήν διάδοσή της ἀνάμεσα στά ἔθνη τά προσελκύει καί τούς προσφέρει Ἑλληνικότητα, χωρίς ἡ ἴδια νά χάνει ποτέ τήν ἑλληνικότητά της. Ὅσοι γίνονται ὀπαδοί της, ὅσοι ὁμιλοῦν τήν Ἑλληνική γλώσσα, δέν εἶναι πιά ξένοι, ἀποβάλλουν κάθε βαρβαρότητα καί ἀποκτοῦν ἑλληνικότητα καί εὐγένεια.
Ὁ προορισμός τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας εἶναι ἡ διάπλαση ὅλων, κατά τέτοιον τρόπο, ὥστε νά γίνωνται Ἕλληνες. Ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία γεννήθηκε χάριν τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ταυτίσθηκε μέ αὐτόν, γιά νά ἐργασθεῖ γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος. Ἕλληνες καί φιλοσοφία εἶναι ἔννοιες ἀξεχώριστες. Αὐτό μαρτυρεῖ καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὅταν ἀναφέρει: «Οἱ Ἕλληνες ἀναζητοῦν μέ πάθος τήν σοφία». Γιατί ὁ Ἕλληνας εἶναι πραγματικά γεννημένος γιά νά φιλοσοφεῖ, ἐπειδή εἶναι γεννημένος γιά νά διδάσκει τήν ἀνθρωπότητα».
Καί συνεχίζει κατόπιν ὁ Ἅγιος: «Ἀλλά ἄν ἡ ταυτόσημη μέ τόν Ἕλληνα φιλοσοφία εἶναι ὁ παιδαγωγός, ὁ ὁδηγός πρός τόν Χριστιανισμό, πρέπει νά καταλήξουμε στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ Ἕλληνας πλασμένος φιλόσοφος, εἶναι καί πλασμένος Χριστιανός. Εἶναι πλασμένος νά γνωρίσει τήν Ἀλήθεια καί νά τήν διαδίδει στά ἄλλα ἔθνη. Ναί, ὁ Ἕλληνας ἐγεννήθηκε ἀπό θέληση τῆς Θείας Πρόνοιας διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτό τό ἔργο εἶναι ἡ πνευματική κληρονομιά του, αὐτή εἶναι ἡ ἀποστολή του, αὐτό εἶναι τό ξεχωριστό κάλεσμά του ἀνάμεσα στά ἔθνη».
Καί ἐπεξηγεῖ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Οἱ Θεῖοι λόγοι τοῦ Σωτῆρος, ὅταν τοῦ ἀνήγγειλαν ὅτι ἐζήτησαν νά τόν ἰδοῦν Ἕλληνες, «τώρα ἐδοξάσθηκε ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου» εἶχαν ἕνα βαθύ νόημα. Ἦταν λόγοι προφητικοί, πρόβλεψη τῶν μελλόντων. Οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦταν ἀντιπρόσωποι ὄλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. Στήν παρουσία τούς διέβλεψε ὁ Ἰησοῦς τό ἔθνος ἐκεῖνο στό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά δοθεῖ ἡ ἱερή παρακαταθήκη, γιά νά τήν διαφυλάξει χάριν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀπό τόν πόθο τῶν Ἑλλήνων νά τόν ἀναζητήσουν διέκρινε ὅτι ἦσαν πρόθυμοι νά δεχθοῦν τήν διδασκαλία Του, προέβλεψε ὅτι θά δοξασθεῖ ἀπό τήν πίστη τῶν ἐθνῶν, καί ἀνεγνώρισε τό ἀπό καταβολῆς τοῦ κόσμου προετοιμασμένο ἔθνος γιά νά φέρει εἰς πέρας τήν ἀποστολήν, καί νά ὁλοκληρώσει τόν ὕψιστο Σκοπό. Γιατί πραγματικά, ἀπό καταβολῆς κόσμου, εἶχε κληθεῖ τό Ἑλληνικό ἔθνος νά πραγματοποιήσει αὐτόν τόν σκοπό καί ἦταν γιά αὐτόν πλασμένο.
Ὁ Θεός μέσα στά πλαίσια τῆς θείας Τοῦ Πρόνοιας, διέπλασε τό Ἑλληνικό Ἔθνος σάν ὀφθαλμό στό σῶμα τῆς ἀνθρωπότητος, καί ἀπό αὐτή τή θέση τό ἐκάλεσε νά ἐργασθεῖ γιά τήν ἀναγέννησή της». Ἀκολούθως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπικαλεῖται τόν Ἱερό Κλήμη ὁ ὁποῖος δέχεται ὅτι κάθε ὀρθή φιλοσοφία προέρχεται ἀπό τόν Θεό, παραβάλλει τήν σοφία πρός τήν βροχή καί ὅσους φιλοσοφοῦν μέ τήν ποικιλία τῶν βοτάνων, καί στηρίζει στίς Παροιμίες κέφ. Β39, στόν Ἐκκλησιαστῆ καί στή Σοφία Σειράχ τήν ἀλήθεια τῶν λεγομένων του. Καί πάλι μόνος του, ὁ ἍγιοςΝεκτάριος, ἐρωτᾶ: «Γιατί νά γραφοῦν Ἑλληνικά οἱ Γραφές καί ὄχι Ρωμαϊκά; Ἤ σέ κάποια ἄλλη γλώσσα»; Καί ἀπαντάει ἀμέσως; «Ἡ θεία Πρόνοια εἶχε, γιά αὐτό, εἰδικό λόγο, ὅτι τό Ἑλληνικό ἔθνος εἶχε ἤδη κληθεῖ ἀπό τήν ἐμφάνισή του, νά ἐργασθεῖ γιά τόν Χριστιανισμό».
Ἁγίου Νεκταρίου.

[toula]

Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ένα ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με τον Θεό.
Όσο ο γογγυσμός χωρίζει από τον Θεό, τόσο η
υπομονή σφυρηλατεί την ενότητά μας μαζί Του.
Αν λοιπόν υπομένεις μ’ ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρη Του,
θα σου ανταποδώσει την αιώνια μακαριότητα.
Μέσω της θλίψεως και της υπομονής εισέρχεσαι στον χώρο της
αληθινής γνώσεως και καθαρίζεσαι από το πλήθος των αμαρτιών σου.
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

[toula]

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΛΑΤΡΙΑ (ΠΡΟΕΚΟΠΤΟΝ ΕΝ ΤΩ ΙΟΥΔΑΪΣΜΌ)
«Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων» (Γαλ. 1, 13-14)
«᾿Ασφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγή μου ὅσον καιρὸ ἀνήκα στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ὅτι καταδίωκα μὲ πάθος τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν ἐξαφανίσω. Καὶ πρόκοβα στὸν ἰουδαϊσμὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ πολλοὺς συνομήλικους συμπατριῶτες μου, γιατὶ εἶχα μεγαλύτερο ζῆλο γιὰ τὶς προγονικές μου παραδόσεις».
Το ξεκίνημα της πορείας του αποστόλου Παύλου στην ιστορία της διάδοσης του χριστιανισμού στον κόσμο δεν είχε καμία σχέση με τη συνέχεια. Ο απόστολος ήταν ένας άνθρωπος της ιουδαϊκής παράδοσης, βαθύς γνώστης της, ζηλωτής, έμπειρος, με ενθουσιασμό, αντίθετος με τον Χριστό και την πίστη, διώκτης των χριστιανών. Κι όλα αυτά διότι, έχοντας μελετήσει την παράδοση του λαού του, θεωρούσε πως ο Ιησούς Χριστός αποκλειόταν να ήταν ο προσδοκώμενος Μεσσίας, ο Υιός του Θεού.
Και θεωρούσε τόσο τον Κύριο, όσο και εκείνους που Τον ακολουθούσαν κίνδυνο για την ιουδαϊκή πίστη και παράδοση. Ότι παραπλανούσαν οι μαθητές του Χριστού τους ανθρώπους, διδάσκοντας μία αίρεση καταστροφική για τη σωτηρία του κόσμου. Και χρέος του θεώρησε να αντισταθεί. Να διώξει τους χριστιανούς με κάθε τρόπο. Με τη βία. Με τη φυλάκιση. Με τον θάνατο, όπως όταν συνέργησε στο μαρτύριο του αγίου Στεφάνου. Όμως ο Θεός είχε άλλη θέληση. Και του εμφανίστηκε στο όραμα της Δαμασκού, για να ανατρέψει ριζικά τη ζωή του και να τον καταστήσει απόστολο των εθνών, προς μεγάλη έκπληξη των υπόλοιπων παραδοσιολατρών του λαού του.
Η παραδοσιολατρία υπάρχει και στην εποχή μας. Άνθρωποι πιστοί, βλέπουν έναν κόσμο που λειτουργεί σαν να μην υπάρχει Θεός, αλλά και έναν κόσμο που καπηλεύεται τον Θεό και το Ευαγγέλιο, παραχαράσσοντάς το, ώστε να δικαιολογούνται τα πάθη και οι αδυναμίες στο όνομα της αγάπης. Κι ενώ η αγάπη είναι συνδεδεμένη με την αλήθεια και την ελευθερία, εντούτοις ο κόσμος ζητά από τους χριστιανούς να πορεύονται μόνο με την αγάπη. Να αμνηστεύουν τα ανθρώπινα πάθη, σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ και το Ευαγγέλιο και η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζουν ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23).
Και από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι στο όνομα της πίστης, αποκλείουν την πρόοδο του κόσμου τούτου, επειδή δεν τον κατανοούν, επειδή θεωρούν πως η πρόοδος φέρνει την αμαρτία, ενώ κάθε πρόοδος, είτε στην επιστήμη είτε στην τεχνολογία είτε σε οποιονδήποτε τομέα εγείρει πάντοτε το ερώτημα της χρήσης της από τον άνθρωπο και τον κόσμο, διότι αφ’ εαυτού της είναι ούτε καλή ούτε κακή. Εμείς αποφασίζουμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε ως προς τη χρήση των επιτευγμάτων. Κι αυτός ο δρόμος έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το νόημα της ζωής μας, ποια σχέση έχουμε με τον Θεό, ποια ελπίδα αιωνιότητας μας διακατέχει.
Οι άνθρωποι αυτοί τελικά ομνύουν στο όνομα της παράδοσης, μη αισθανόμενοι την αντιφατικότητα των επιλογών τους. Από την μία δεν είναι σε θέση να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αγάπη, την αλήθεια και την ελευθερία, επιλέγοντας ανισοβαρώς κάποια από τις τρεις παραμέτρους σε σχέση με τις άλλες, και από την άλλη, ενώ αξιοποιούν πλήρως τα επιτεύγματα του κόσμου, τον καταριούνται.
Βέβαιοι ότι ο Θεός είναι μαζί τους, επιτίθενται, απορρίπτουν, αρνούνται, ομοιάζοντας με την νοοτροπία των εχθρών της πίστης. Το όραμα της Δαμασκού δείχνει ότι ο Θεός επιλέγει εκείνους που θέλει να αναλάβουν τον δρόμο να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην αλήθεια και εκείνους που καλούνται να ακολουθήσουν τους πρωτοπόρους.
Αγάπη όμως ζητά από όλους, ισορροπημένη στα φίλτρα της αλήθειας και της ελευθερίας. Και όπως ο απόστολος Παύλος μάς έδειξε, ο κόσμος δεν είναι για να τον απορρίψεις, αλλά για να διαλέξεις τι σου χρειάζεται πραγματικά και τι σε βλάπτει, χωρίς γενικούς αφορισμούς.
Όπως και στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ο κόσμος πορεύεται με μια ειδωλολατρία του «εγώ», της δύναμης και της ισχύος, του συμφέροντος και της ηδονής. Η απάντηση σ’ αυτήν την ειδωλολατρία δεν μπορεί να είναι μια παραδοσιολατρία εγκλωβισμού στα ίδια, ούτε όμως και η αποδοχή τού να μας κουνά ο κόσμος το δάχτυλο και να μας λέει τι είναι σωστό και τι όχι με βάση τη δική μας πίστη και παράδοση, που την έχει απορρίψει συνειδητά.
Η απάντηση περνά μέσα από την αγάπη για τον Θεό, την αποδοχή της κλήσης Του να είμαστε χριστιανοί, χωρίς ακρότητα και φανατισμό, με αγάπη, αλήθεια κι αγώνα ελευθερίας από τα πάθη μας. Και όπου μπορούμε, να δίνουμε με αυτόν τον τρόπο, της αυταπάρνησης, της υπέρβασης, της προσφοράς την μαρτυρία μας. Μέσα δηλαδή από την Εκκλησία και τη ζωή της.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Το ανθρώπινο τραύμα και η άμεση πνευματική του ίαση (Κυριακή Η' Λουκά)
Πρωτοπρ. Ιωάννου Γκιάφη, Πολιτικού Επιστήμονος-Θεολόγου- Προϊσταμένου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου
Μια έννοια που μας προκαλεί φόβο και τρόμο είναι η έννοια του "τραύματος". Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το τραύμα είναι: "η κάθε βίαιη καταστροφή ιστών, εσωτερική ή εξωτερική, ανεξάρτητα από το αίτιο που την προκάλεσε". Στην καθημερινότητά μας συνεχώς έχουμε την άμεση ή την έμμεση εμπειρία ενός τραύματος.
Υπάρχουν τραύματα μικρά και ιάσιμα. Αλλά, δυστυχώς συχνά ακούμε και για θανάσιμους τραυματισμούς. Πόσοι τέτοιοι δεν συμβαίνουν σε καθημερινή βάση πάνω στην άσφαλτο ή σε ώρα εργασίας κάποιων συνανθρώπων μας; Άρα το "τραύμα" απαντάται διαρκώς στην ανθρώπινη ζωή, αποκαλύπτοντάς μας την φθαρτότητα και την προσκαιρότητα της ανθρώπινης φύσης.
Αλλά τι σχέση υπάρχει μεταξύ του "τραύματος" και της ευαγγελικής περικοπής της Κυριακής Η' Λουκά; Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει την παραβολή του "Καλού Σαμαρείτη". Η παραβολή αυτή είναι η συνέχεια μιας διαλογικής συζήτησης μεταξύ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού κι ενός νομικού της εποχής εκείνης. Ο Διδάσκαλος Χριστός θέλοντας να εξηγήσει στον νομομαθή άνθρωπο ποιός είναι "ο πλησίον", του εξιστορεί με γλαφυρότητα και ζωντάνια την περιπέτεια ενός ομοεθνή τους Ιουδαίου. Αυτός καθώς κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ έπεσε θύμα κλοπής και ξυλοδαρμού. Τονίζει ο ευαγγελιστής Λουκάς ότι οι ληστές που του επιτέθηκαν, τον άφησαν σχεδόν μισοπεθαμένο. Τον τραυμάτισαν με βαρβαρότητα και βιαιότητα. Σημειώνει χαρακτηριστικά: "οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα."(Λουκ. ι',30) Και οι ιεροί ερμηνευτές σχολιάζουν ότι μπορεί ν' αντιστάθηκε όταν οι ληστές τον έγδυναν και γι' αυτό για να τον καταστήσουν ανίκανο προς άμυνα, τον τραυμάτισαν σωματικά. Επομένως ένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ένας τραυματισμένος άνθρωπος.
Στη συνέχεια ο Θεάνθρωπος Κύριος μας αφηγείται πως από το δρόμο του πληγωμένου Ιουδαίου πέρασαν τρία διαφορετικά πρόσωπα, ένας Ιερέας, ένας Λευίτης κι ένας Σαμαρείτης. Εκείνος που συγκινήθηκε και σταμάτησε να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες ήταν ένας αλλοεθνής, και όχι ένας συμπατριώτης του. Και πρόκειται για το τρίτο πρόσωπο, τον Σαμαρείτη. Παρότι οι Ιουδαίοι βρίσκονταν σε μόνιμη διαμάχη και έχθρα με τους Σαμαρείτες, ο Σαμαρείτης της παραβολής υπερβαίνει τις όποιες διαφορές και δείχνει εμπράκτως τη συμπόνια του προς τον τραυματισμένο Ιουδαίο. Συμπληρώνοντας ο Ιερός Χρυσόστομος ότι αντίστοιχα πραγματοποιεί κι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ως άλλος Σαμαρείτης, όταν δεν προνοεί μόνο για τη σωτηρία των πιστών, αλλά και των απίστων. Συνεπώς ο τρίτος οδοιπόρος αντί να αντιπαρέλθει τον πληγωμένο εχθρό του, σπεύδει να τον περιποιηθεί και κατ' επέκταση να τον σώσει.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι εκφράζει την αγάπη του με δύο τρόπους. Αφενός μόλις τον βλέπει, τον πλησιάζει και του δένει με επιδέσμους τα τραύματά του, αφού προηγείται το πλύσιμο αυτών με λάδι και κρασί. Αφετέρου τον ανεβάζει σ' ένα ζώο για να τον μεταφέρει στο πλησιέστερο πανδοχείο, προκειμένου εκεί να τύχει περιποίησης και ιδιαίτερης φροντίδας. Και σαν να μην φτάνει αυτή του η μέριμνα για τον πληγωμένο Ιουδαίο, δίνει και δύο δηνάρια στον ξενοδόχο ώστε να τον επιμεληθεί περισσότερο εάν χρειαστεί. Ο Σαμαρείτης λοιπόν μέσα απ' όλη την προσφορά του διαφαίνεται πόσο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος ήταν.
Εξηγώντας αλληγορικά οι ιεροί ερμηνευτές την παραβολή του "Καλού Σαμαρείτη" ενατενίζουν στο πρόσωπο του τραυματισμένου ανθρώπου, τον πληγωμένο από την αμαρτία και τα πάθη άνθρωπο. Στα πρόσωπα του Ιερέως και του Λευίτη βλέπουν τον Μωυσή και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι ενώ εξήγγειλαν το μήνυμα της θείας λύτρωσης, δεν κατάφεραν τη σωτηρία της πεπτωκύιας ανθρώπινης φύσης. Απεναντίας στο πρόσωπο του "Καλού Σαμαρείτη" αντικρίζουν τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο, ο οποίος "τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν"(Ματθ. η',17). Πράγματι ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία επουλώνει τα τραύματα της ασθενούς ανθρώπινης φύσης και απαλλάσσει τον άνθρωπο απ' τον ζυγό της αμαρτίας, θέτοντάς τον ξανά στην προοπτική της αιωνιότητας.
Επίσης ως "πανδοχείο" θεωρείται η Εκκλησία, το πνευματικό ιατρείο των χριστιανών. Το δε λάδι και το κρασί προεικονίζουν τα αγιαστικά και σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, μέσω των οποίων θεραπεύονται και εξαλείφονται οι πληγές που αφήνει η αμαρτία στον άνθρωπο. Αλλά και ο ξενοδόχος στον οποίον εμπιστεύεται ο Σαμαρείτης τον τραυματισμένο, είναι ο κάθε απόστολος και ποιμένας της Εκκλησίας, ο οποίος αναλώνεται στη διακονία του αναγκεμένου αδελφού. Και τέλος τα δύο δηνάρια που πληρώνει ο Σαμαρείτης για την καλύτερη μεταχείριση του Ιουδαίου, μας παραπέμπουν στις δύο διαθήκες, την Παλαιά και την Καινή, οι οποίες με την θεοπνευστία τους φωτίζουν τις ψυχές των ανθρώπων και το "Πνεύμα του Θεού" μιλά στις καρδιές τους.
Μεταφερόμενοι στο σημερινό γίγνεσθαι η ιστορία του τραυματισμένου και ημιθανή Ιουδαίου επαναλαμβάνεται. Και μάλιστα στη ζωή μας! Καθένας μας τραυματίζεται δεχόμενος τα "βέλη του πονηρού". Μπορεί να ζούμε στην εποχή της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, ακόμη και της τεχνητής νοημοσύνης, όμως ο κόσμος όλο και περισσότερο αποχριστιανοποιείται. Το χάσμα μεταξύ μας και του Χριστού, όλο και μεγαλώνει. Ο σημερινός άνθρωπος χωρίς σύνεση και κρίση πέφτει συνεχώς στις ενέδρες των ληστών που επιβουλεύονται την ευτυχία του και την πνευματική του πρόοδο, ώστε πληγώνεται και φτάνει ακόμη κι ένα βήμα πριν το θάνατο. Και το λυπηρό γεγονός είναι ότι ψάχνει θεραπεία ολόγυρα χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το τραγικότερο όλων είναι η άρνησή του να δεχθεί τη βοήθεια του "Καλού Σαμαρείτη", του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αρνείται να τον οδηγήσει στο "πανδοχείο" Του, την Αγία μας Εκκλησία.
Ωφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς Χριστό οδηγούμαστε στον πνευματικό θάνατο, στη στέρηση της απέραντης αγάπης του Θεού στη ζωή μας. Χάνουμε την ευκαιρία της θεραπείας των τραυμάτων της ψυχής μας. Έχουμε λοιπόν χρέος να κατανοήσουμε την προσφορά του "Καλού Σαμαρείτη" στη ζωή μας, διότι όχι μόνο δεν πρέπει να Τον εγκαταλείψουμε, αλλά να αφεθούμε στα χέρια Του, ώστε να μας ιάσει τα τραύματά μας και να επουλώσει τις πληγές μας εξαιτίας της αμαρτωλότητάς μας. Γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: "Μην απέχεις από την Εκκλησία, δεν υπάρχει κάτι ισχυρότερο από την Εκκλησία. Η ελπίδα σου είναι η Εκκλησία, η σωτηρία σου η Εκκλησία, η καταφυγή σου Εκκλησία." Είθε σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς μας να έχουμε ως "πανδοχείο" ανάπαυσης από τους κόπους και μόχθους της καθημερινότητάς μας και ως "θεραπευτήριο" πνευματικής ανάνηψής μας από τις συνεχείς πτώσεις μας, την Αγία μας Εκκλησίας. Αμήν!

[toula]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Εἶπεν ὁ Κύριος: «Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου ἡ γῆ». Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, Τριαδικός· Πατήρ, Υἱός, Ἅγιον Πνεῦμα. Πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς· ἡ ἀγάπη Του εἶναι τά καθάρια νερά καί ἡ σοφία Του συνέχει καί ἁγιάζει ὅλη τήν κτίσιν.
Σύ ἄνθρωπε, σπούδαζε καί ἐρεῦνα τόν καιρόν τοῦ οἰκοδομῆσαι τήν ψυχή σου, ὥστε νά ὑπερβαίνεις τά ἐγκόσμια καί νά ὁδηγεῖσαι κοινωνώντας, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τόν Τριαδικόν Ἀληθινόν Θεόν.
Ἐντολή: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου…καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Σ’ αὐτές τίς δύο ἐντολές, ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται.
Ἐν τούτοις, ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, προϋποθέτει τήν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, τήν γνώση τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Ἄκουε: Εἶναι ἡ κίνησις γιά νά φθάσουμε ἀπό τήν πράξη στή θεωρία. «Πράξις, θεωρίας ἐπίβασις», ἤτοι: κάθαρσις, φωτισμός, θέωσις.
Προφανῶς, ἁγία γερόντισσα, χρειάζεται ὡς προϋπόθεσις, ἡ σύνδεσις ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης μέ τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν. Ὁ Θεός- Πατέρας ἔδωκε τόν Υἱόν τόν Μονογενῆ· ὁ ἄνθρωπος ἔδωκε τήν Ἀειπάρθενον, Θεοτόκον Μαρία. Ὁ ἄσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη· «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ Χριστός ἅπλωσε τά χέρια, ἔλαβε Δούλου μορφήν· ἔγινε ὅλος μία πληγή, ὥστε νά γιατρέψει τήν Πληγήν, τόν ἄνθρωπον·(τόν Ἀδάμ παγγενῆ).
Πηγή καθάρια ἡ ἀγάπη Του. Φάρμακα, τό ἔλεός Του· ἐπίδεσμοι ἡ ἄκτιστος Ἐνέργεια. «Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν εὐεργεσίαν». Ἦλθεν ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, γιά νά δέσει μέ τούς ἐπιδέσμους τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας, τίς πληγές· νά σταματήσει ἡ αἱμορραγία τοῦ θανάτου· νά γιατρέψει τόν πεσμένον, «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα», ἄνθρωπον καί στή συνέχεια νά τόν προστατέψει, μέ τό φρόνημα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ὀρδοδόξου Παραδόσεως καί τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Γνωστόν ἐστι τοῖς πᾶσιν, ὅτι τό χέρι τοῦ Χριστοῦ μεταμορφώνει, σώζει καί ἁγιάζει, ἐκεῖνο πού ἡ παρακοή ἀμαύρωσε καί παραμόρφωσε. Ἡ πανσθενουργός θεία Χάρις, διά τῶν Ὀρθοδόξων μυστηρίων καί ἁγιαστικῶν τελετῶν, κτίζει μέσα στά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, τόν ἁγιασμόν· ὥστε στό καινόν ἐν Χριστῷ κτίσμα, νά κατοικεῖ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός.
Τό Πανάγιον μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας φανερώνει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μία πίστις, ἕνα βάπτισμα, νέος τρόπος ζωῆς· αὐτό σημαίνει τήν ἀνάβασή μας στίς θεῖες Εὐαγγελίες, ἤτοι νά συγκαθίσουμε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις, ἀφανίζοντας τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν ἐν μέσῃ ὁδῷ, πληγωμένον καί ἑτοιμοθάνατον.
Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι στήν ἐνέδρα αὐτή πού ἔστησε ὁ διάβολος στό ἀνθρώπινο γένος, κανείς δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὐσιαστικά. Ἡ φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων μέ τόν παγανισμό, ἡ λευϊτική νομοθεσία ὅπου περνᾶ στήν ἀπέναντι μεριά τοῦ δρόμου, φάνηκαν ἀνεπαρκεῖς νά βοηθήσουν τόν πληγωμένον, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα.
Ὁ Χριστός μας ὅμως, ὁ «Καλός Σαμαρείτης», κατέβηκε νά μᾶς συναντήσει, νά μπεῖ μέσα μας καί μέ θαυμαστή ἀλληλοπεριχώρηση νά ἀναλάβει καί νά γιατρέψει τίς πληγές μας. Γι’ αὐτό χρεωστοῦμε αἰώνια εὐγνωμοσύνη στόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν. Ὁμοούσιος, κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μέ ἡμᾶς, παρ’ ἐκτός ἁμαρτίας, μᾶς προσλαμβάνει. Ἀποκαλεῖ ὅλους ἀδελφούς Του, ἐπισημαίνοντας, ὅτι ὁ ἐρχόμενος πρός με ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλιῶς πεθαίνουμε αἰώνια. Ἄραγε χριστιανοί μου, τί νόημα θά εἶχε ἡ ζωή μας, χωρίς τήν παρουσία Του ἀνάμεσά μας, ἄνευ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παραδόσεως; Θά ἦταν ἄχαρη, ἄχρηστη.
Ὁ κάθε χριστιανός, κατ’ ἐξοχήν ὁ κληρικός, ὀφείλει νά γνωρίζει καλά αὐτό τό μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Μεσσίου στή γῆ. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου στόν ὧμο τοῦ ἱερωμένου, «τό κτῆνος τοῦ Χριστοῦ», γίνεται ταυτόχρονα ἀνάπαυση γιά τόν πιστό ὀρθόδοξο χριστιανό καί σωτηρία γιά ὅλον τόν κόσμον. Τό «ἴδιον κτῆνος» τοῦ Θεανθρώπου ἐπιμελεῖται πᾶσῃ θυσίᾳ, ἐν Χάριτι, τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ καί ἀκούει τόν λόγον τοῦ Λόγου: «Ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με, ἀποδώσω σοι». Μακάριος, ἁγία γερόντισσα, ὁ κληρικός ἐκεῖνος πού, συσταυρούμενος πάντοτε μέ τόν Μεσσία, ἔκανε φίλη τήν ἀληθινή Σοφία καί αὐτή τόν ἐτίμησε, ὥστε νά γραφτεῖ αἰώνια τό ὄνομά του, στό βιβλίο τῆς Ζωῆς, ἀπό τό ἴδιο τό χέρι τοῦ Σωτῆρα Ἰησοῦ μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του.
Τάδε λέγει Κύριος: «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσω κι ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς καί τῶν Ἀγίων Ἀγγέλων». Φρονοῦμε ἐν τούτοις, χριστιανοί μου, ὅτι χρειάζεται πάσῃ θυσίᾳ, ὡς προϋπόθεσις, ἡ γνῶσις τῶν δογμάτων καί ἡ ταυτότητα τῶν ἐμπειριῶν μέ τούς Ἁγίους Προφῆτας, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Πατέρας καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὀφείλουμε νά κρατοῦμε τόν νόμο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς προσευχῆς, μέσα στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στά τροπάρια, στούς ὕμνους, χωρίς καμμία παρέκκλιση ἤ διάσπαση. Ἡ Θεολογία, ἡ Λατρεία, οἱ ὀρθόδοξοι ὕμνοι στήν ἁγία μας Ἐκκλησία, προσφέρουν πάντοτε τήν μυστική ἐμπειρία τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, «τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου», πού ἀποτελεῖ τήν ἀλάνθαστη μέθοδο γιατρειᾶς τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καί τοῦ παραπαίοντος σήμερα κόσμου.
Γένοιτο Κύριε Ἰησοῦ.
Στόν Θεάνθρωπο Βασιλέα Χριστόν, τόν καλόν «Σαμαρείτη», ἡ Δύναμις, τό Κράτος, ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

[toula]

Κυριακή Η’ Λουκά: Ο Καλός Σαμαρείτης
Θέλω να προσέξετε δυο ή τρία πράγματα από την παραβολή του σημερινού Ευαγγελίου.
Εκεί λέγεται ότι κάποιος άνθρωπος πήγε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ. Στην Παλαιά Διαθήκη η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος, όπου ζει ο Θεός, όπου προσκυνήθηκε, όπου Του προσεύχονταν οι άνθρωποι. Εκείνος ο άνθρωπος ήταν στο δρόμο κάτω στην κοιλάδα. Από το βουνό, με θέα στον ουρανό, κατέβηκε εκεί, όπου περνάει η απλή ανθρώπινη ζωή.
Σ΄αυτό το δρόμο τον έπιασαν ληστές, πήρανε τα ρούχα του, τον χτύπησαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο στο δρόμο. Πέρασαν τρεις άνθρωποι, ο ένας μετά τον άλλο. Και οι τρείς ήρθαν από εκεί, όπου ζει ο Θεός. Και οι τρεις προσκύνησαν τον Θεό και έκαναν τις προσευχές τους. Οι δύο από τους τρεις προσπέρασαν τον πληγωμένο. Στο Ευαγγέλιο λέγεται καθαρά, ότι ο ιερέας απλά τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία. Ήταν ένας άνθρωπος καλά εξασφαλισμένος. Δεν μπορεί να τον αγγίξει – έτσι τουλάχιστον νόμιζε- η ανθρώπινη ανάγκη. Δεν είχε καταλάβει τίποτα από τις προσευχές που διάβαζε προς το Θεό, ο οποίος είναι η ίδια η Αγάπη. Μετά προσπέρασε ο επόμενος, ένας λευίτης, δηλαδή ένας άνθρωπος που γνωρίζει την Αγία Γραφή, αλλά, όπως φαίνεται, δεν γνώρισε τον Θεό. Πλησίασε το μισοπεθαμένο, τον κοίταξε μια στιγμή και μετά συνέχισε τον δρόμο του. Ο νους του ήταν απασχολημένος με ψηλότερα πράγματα από μια ανθρώπινη ζωή ή το πάθος ενός ανθρώπου.
Και τέλος πάντων ήρθε ένας άνθρωπος που τον περιφρονούσαν οι εβραίοι απλά για την ύπαρξή του. Όχι εξαιτίας κάποιων προσωπικών, ηθικών ή άλλων αδυναμιών, αλλά απλά γιατί ήταν Σαμαρείτης – ένας απόβλητος. Αυτός σταμάτησε, όταν είδε τον πληγωμένο, γιατί ήξερε τι σημαίνει να είσαι απόβλητος, να είσαι μόνος, πώς νιώθεις όταν σε προσπερνάνε με περιφρόνηση. Έσκυψε επάνω στον πληγωμένο και έκανε ό,τι μπορούσε για να ανακουφίσει τον πόνο του. Τον έφερε σ΄ένα ήσυχο μέρος, όπου μπορεί να αναρρώσει. Όλα τα έξοδα τα ανέλαβε αυτός. Όχι μόνο τα έξοδα για τον πανδοχέα, για να φροντίζει τον πληγωμένο, αλλά ξόδεψε το δικό του καιρό, την δική του φροντίδα και τη δική του καρδιά. Τον φρόντισε με όλους αυτούς τους δυνατούς τρόπους, με τους οποίους και εμείς μπορούμε να φροντίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας.
Σήμερα κι εμείς περάσαμε όλο το πρωί στην παρουσία του Θεού, εκεί, όπου είναι παρών. Ακούσαμε πώς η φωνή Του μας μίλησε για την αγάπη. Ομολογήσαμε ότι πιστεύουμε σ΄αυτό το Θεό, ο οποίος είναι η ίδια η αγάπη, τον Θεό που παρέδωσε στο θάνατο τον Μονογενή Του Υιό για να μπορεί ο καθένας από μας – όχι μόνο σαν ομάδα, όλοι μαζί, αλλά ο καθένας από μας – να αποκτήσει την σωτηρία. Σε λίγο θα φύγουμε από το ναό. Στη διάρκεια της ερχόμενης βδομάδας, ή μέχρι να ‘ρθούμε ξανά στην εκκλησία, θα συναντήσουμε πολλούς ανθρώπους. Θα τους φερθούμε όπως ο ιερέας ή ο λευίτης στην παραβολή; Θα φύγουμε από εδώ, σκεπτόμενοι όλα όσα έχουμε ακούσει και μάθει σήμερα, συγκινημένοι και χαρούμενοι και θα προσπεράσουμε καθέναν που θα βρεθεί στο δρόμο μας, γιατί φοβόμαστε ότι τα προβλήματά τους μπορούν να μας στερούν την ησυχία ή να οδηγήσουν το νου και την καρδιά μας μακριά από το θαύμα της συνάντησης με τον Θεό, από την παρουσία Του; Αν φερθούμε έτσι, τότε λίγο έχουμε καταλάβει (ή ίσως καθόλου) το Ευαγγέλιο, τον Χριστό και τον Θεό.
Και αν αναρωτηθούμε, όπως ο νεαρός ή ο νομοδιδάσκαλος: “Ποιος είναι ο πλησίον μου;“, η απάντηση του Χριστού είναι απλή: Αυτός, για τον οποίον πρέπει να είμαι πρόθυμος να παραμερίσω τα βαθιά συναισθήματα στην καρδιά μου και τις ψηλότερες σκέψεις, είναι ο καθένας. Κάθε άνθρωπος που χρειάζεται την βοήθειά σου, σε κάθε επίπεδο, έστω να του δώσεις απλά λίγο φαΐ ή ένα μέρος να κοιμηθεί, έστω να τον ακούσεις προσεκτικά ή να τον φροντίσεις θερμά ή να είσαι απλά φιλικός μαζί του.
Αν όμως, κάποια μέρα (αυτή η μέρα μπορεί να μην έρθει ποτέ, αλλά μπορεί να έρθει και κάθε στιγμή) απαιτηθεί από μας κάτι πιο μεγάλο, τότε πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αγαπάμε τον πλησίον μας, όπως μας το μαθαίνει ο Χριστός: πρόθυμοι να δώσουμε τη ζωή μας γι ᾽αυτόν. Το να δίνει κανείς τη ζωή του δεν σημαίνει να πεθάνει, αλλά να δώσει κάθε μέρα την φροντίδα σε όλους όσοι την χρειάζονται. Οι λυπημένοι χρειάζονται παρηγορία, οι χαμένοι στήριγμα, οι πεινασμένοι φαγητό, οι άστεγοι ρούχα, οι μπερδεμένοι μια λέξη που προέρχεται από εκείνη την πίστη, την οποία αντλούμε εδώ στην Εκκλησία και η οποία είναι η ζωή μας.
Ας φύγουμε από εδώ έχοντας στο νου μας αυτή την παραβολή. Όχι σαν ένα από τα πιο όμορφα διηγήματα που μας είπε ο Χριστός, αλλά σαν την άμεση οδό στην οποία μας καλεί ο Χριστός. Η παραβολή μας μαθαίνει πώς πρέπει να φερόμαστε ο ένας στον άλλον, τι προσεκτικά πρέπει να κοιτάζουμε γύρω μας, ξέροντας, ότι και μια μικρή τρυφερή κίνηση, μια θερμή λέξη, μια προσεκτική χειρονομία μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου που ζει μέσα στη μοναξιά. Ας μας βοηθήσει ο Θεός να γίνουμε όμοιοι του Καλού Σαμαρείτη σε κάθε επίπεδο της ζωής και σε σχέση με όλους τους ανθρώπους.
Αμήν.
† Μακαριστός Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

[toula]

~ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος «Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο είναι, να του φανερώσει στη ζωή του κάποιον, που να γνωρίζει εμπειρικά τον Θεό...».