Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Βλέπεις τί κάνει ἡ κατάκριση;"
Ἂν κατακρίνη κανεὶς τὸν ἄλλον γιὰ ἕνα σφάλμα του καὶ δὲν καταλάβη τὴν πτώση του, ὥστε νὰ μετανοήση, συνήθως πέφτει στὸ ἴδιο σφάλμα, γιὰ νὰ τὸ καταλάβη.
Ὁ Θεὸς δηλαδὴ ἀπὸ ἀγάπη ἐπιτρέπει νὰ ἀντιγράφη ὁ ἄνθρωπος τὴν κατάσταση αὐτοῦ τὸν ὁποῖο κατέκρινε. Ἂν πῆς λ.χ. ὅτι κάποιος εἶναι πλεονέκτης καὶ δὲν καταλάβης ὅτι κατέκρινες, ὁ Θεὸς παίρνει τὴν Χάρη Του καὶ ἐπιτρέπει νὰ πέσης κι ἐσὺ στὴν πλεονεξία· ἀρχίζεις τότε νὰ μαζεύης.
Μέχρι νὰ καταλάβης τὴν πτώση σου καὶ νὰ ζητήσης συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό, θὰ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω, θὰ σοῦ πῶ κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.
Ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, ἔμαθα γιὰ μιὰ συμμαθήτριά μου ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ ὅτι εἶχε παραστρατήσει καὶ ἔκανε ζημιὰ κάτω στὴν Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπὸν νὰ τὴν φωτίση ὁ Θεὸς νὰ ἀνεβῆ στὸ μοναστήρι, γιὰ νὰ τῆς μιλήσω. Εἶχα ξεχωρίσει καὶ μερικὰ κομμάτια περὶ μετανοίας ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ Πατερικά. Μιὰ μέρα λοιπὸν ἦρθε μὲ δυὸ ἄλλες γυναῖκες. Μιλήσαμε καὶ ἔδειξε ὅτι κατάλαβε. Στὴν συνέχεια ἐρχόταν συχνὰ μὲ τὸ παιδί της καὶ ἔφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι γιὰ τὸν ναό. Μιὰ φορὰ κάποιοι γνωστοὶ προσκυνητὲς ἀπὸ τὴν Κόνιτσα μοῦ λένε: «Πάτερ, αὐτὴ ἡ γυναίκα ὑποκρίνεται.
Ἐδῶ φέρνει κεριὰ καὶ λιβάνι καὶ κάτω συνεχίζει μὲ τοὺς ἀξιωματικούς».
Ὅταν ξαναῆρθε, τὴν βρῆκα στὴν ἐκκλησία νὰ ἀσπάζεται τὶς εἰκόνες, καὶ τῆς ἔβαλα τὶς φωνές: «Φύγε ἀπὸ ̓δῶ, τῆς εἶπα, ἔχεις βρωμίσει ὅλη τὴν περιοχή!...». Ἡ καημένη ἔφυγε κλαίγοντας. Δὲν πέρασε πολλὴ ὥρα καὶ αἰσθάνθηκα μεγάλο σαρκικὸ πόλεμο.
«Τί εἶναι αὐτό; λέω. Ποτέ μου δὲν εἶχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;».
Δὲν μποροῦσα νὰ βρῶ τὴν αἰτία. Κάνω προσευχή, τὰ ἴδια· ὁπότε παίρνω τὸν ἀνήφορο γιὰ τὴν Γκαμήλα . «Καλύτερα νὰ μὲ φᾶνε οἱ ἀρκοῦδες», εἶπα. Προχώρησα ἀρκετὰ μέσα στὸ βουνό· ὁ πειρασμὸς δὲν ὑποχωροῦσε. Βγάζω τότε ἕνα τσεκουράκι ποὺ εἶχα κρεμασμένο στὴν μέση μου καὶ δίνω τρεῖς τσεκουριὲς στὸ πόδι μου, μήπως καὶ μὲ τὸν πόνο φύγη ὁ πειρασμός.
Τὸ παπούτσι γέμισε αἷμα, ἀλλὰ τίποτε. Σὲ μιὰ στιγμὴ ἦρθε στὸν νοῦ μου ἐκείνη ἡ γυναίκα καὶ τὰ λόγια ποὺ τῆς εἶχα πεῖ. «Θεέ μου, εἶπα τότε, ἐγὼ γιὰ λίγο ἔζησα αὐτὴν τὴν κόλαση καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀντέξω, κι αὐτὴ ἡ ταλαίπωρη ποὺ ζῆ συνέχεια αὐτὴν τὴν κόλαση!... Συγχώρεσέ με ποὺ τὴν κατέκρινα».
Ἀμέσως ἔνιωσα μιὰ δροσιὰ θεϊκὴ καὶ ἐξαφανίσθηκε ὁ πόλεμος! Βλέπεις τί κάνει ἡ κατάκριση;
Αγίου Παισΐου Αγιορείτου

[toula]

"Η ζωή είναι ένα πανηγύρι χαράς!"
Η ζωή μου,οι λογισμοί μου, η ύπαρξή μου,
ο τρόπος της προσευχής μου,
οφείλουν να μην είναι
ένα σακάτεμα του εαυτού μου,
να μην είναι μια δυσκολία,
ένα σφίξιμο, ένα στρίμωγμα,
αλλά να είναι χαρά και τέρψη
και πανηγύρι η ζωή μου.
Γιατί;
Διότι δυστυχισμένοι άνθρωποι
δεν μπορούν να πάνε στον ουρανό.
Αφού από εδώ είναι αποτυχημένοι,
καταλαβαίνουμε ποιο θα είναι
και το μέλλον τους.
Όταν λέγει κάποιος, δεν μπορώ,
πονάω, είμαι άρρωστος, δεν με αγαπούν,
δεν με λυπούνται, όπως νοιώθει εδώ στη γη,
έτσι θα συνεχίσει να νοιώθει και στον ουρανό.
Αφού η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός,
δεν μπορεί να του δώσει χαρά εδώ,
σε αυτή τη ζωή–διότι δεν θέλει
την χαρά του Χριστού αλλά ζητάει άλλες
χαρές-, ούτε εκεί πάνω θα έχει χαρά.
Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

-Γέροντα, εάν την ώρα που προσευχόμαστε έχει φασαρία στο σπίτι, τι κάνουμε;
-Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τους άλλους να κάνουν αυτό που εμείς θέλουμε, όσο Άγιο έργο κι αν είναι. Δεν μπορούμε να τους εξαναγκάσουμε. Θυμάμαι είχαμε ένα απλό γεροντάκι στο Άγιο Όρος, ο οποίος μόλις έβγαινε έξω από το Όρος και έμπαινε μέσα στο λεωφορείο έλεγε: "Κλείστε το ραδιόφωνο!"
Οι υπόλοιποι επιβάτες διαμαρτύρονταν διότι ήθελαν ραδιόφωνο.
Εκείνος ο παππούς αμέσως έδινε διαταγή: "Κλείστε το ραδιόφωνο!". Εντάξει, το έκλεινε ο οδηγός, τι να κάνει.
Οι άλλοι μοναχοί σιωπούσαν.
Σε λίγη ώρα άμα μιλούσε κανένας από τους διπλανούς: "Σταματήστε! Εγώ τώρα κάνω Εσπερινό!". Παππούλη, εδώ δεν είναι η Νέα Σκήτη! Εδώ είναι το λεωφορείο που μας παίρνει στη Θεσσαλονίκη. Αν θες να κάνεις Εσπερινό κάμε τον μόνος σου, οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι. Τον άκουγαν όμως συνήθως.
Δεν μπορούμε να επιβάλουμε εμείς αυτό που θέλουμε μέσα στο σπίτι μας. Να σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων ανθρώπων.
Τελικά, ξέρετε, δεν μας εμποδίζει κανένας. Ούτε οι θόρυβοι ούτε οι φασαρίες. Κανένας δεν μας εμποδίζει. Αυτά όλα είναι αδυναμίες δικές μας. Εμείς είμαστε αδύναμοι. Εάν θέλω να προσευχηθώ και να επικαλεστώ το όνομα του Χριστού τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει. Σίγουρα η ησυχία είναι βοηθητικό εργαλείο. Αλλά δεν εμποδίζει τίποτα την καρδιά μας να στραφεί και να μιλήσει και να επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου. Και μάλιστα όσο πιο πολλές δυσκολίες έχουμε την ώρα της προσευχής μας τόσο πιο πολύ η Χάρις βοηθάει τον προσευχόμενο άνθρωπο.
Όσο πιο πολλές δυσκολίες ανθρώπινες έχουμε τόσο πιο πολλές ευκολίες θεϊκές θα απολαμβάνουμε κατά την ώρα της προσευχής μας.
Γι' αυτό δεν πρέπει να αιτιώμαστε ότι "δεν προσεύχομαι διότι στο σπίτι έχει φασαρία". Όταν θέλω να προσευχηθώ δεν με ενοχλεί τίποτα. Μπορώ να πάω στο δωμάτιό μου, να κάτσω στον οποιονδήποτε χώρο κι εκεί να μπω μέσα στην καρδιά μου και να επικαλεστώ το όνομα του Χριστού. Και αμέσως θα αισθανθώ αυτή την παρουσία του Θεού μέσα μου.
Καλή είναι η ησυχία και ωφέλιμη αλλά η ησυχία αρχίζει από την καρδία μας. Εάν η καρδιά μας είναι ακατάστατη και θορυβώδης και μέσα στην έρημο να πάμε δεν θα βρούμε ησυχία. Εαν η καρδιά μας έχει ησυχία και έχει ειρήνη και επικαλείται το όνομα του Χριστού -το οποίο είναι πανάγιο και φέρνει όλα τα αγαθά του Αγίου Πνεύματος- και μέσα στο χειρότερο πόλεμο να βρεθούμε δεν θα μας ενοχλήσει καθόλου.
Τίποτα δεν μπορεί να μας ενοχλήσει αν έχουμε εσωτερική ειρήνη.
Άρα λοιπόν όταν στο σπίτι μας δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις και δεν μπορούμε να κάνουνε τίποτα άλλο, δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι, δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουμε αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε προσευχόμενοι και επειδή είναι Χάρις Θεού, ενέργεια Θεού η προσευχή, και τον εαυτό μας θα βοηθήσουμε αλλά και στους άλλους ανθρώπους θα επιδράσει σιγά-σιγά η προσευχή επάνω τους και θα αλλοιωθούν και θα γίνουν και αυτοί πνευματικοί άνθρωποι.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

[toula]

Όποιος αποφασίζει να προσεύχεται, είναι ανθεκτικότατος στις δυσχέρειες και στις περιπέτειες της ζωής.
Είναι δηλαδή ο άνθρωπος ο οποίος ξέρει να κάθεται άνετα όπου βρεθεί.
Θα βρεθεί σε φτώχεια; Σε πλούτο; Ανάμεσα σε καλους; Σε κακούς; Σε ανθρώπους που τον αγαπάνε; Που δεν τον αγαπάνε; Που τον θέλουν; Που δεν τον θέλουν; Που τον μισούν; Που τον συκοφαντούν; Του είναι αδιάφορο...
Αυτός ξέρει να προσαρμόζεται θαυμάσια και να ζει χαρούμενος.
Και όσο περισσότερο προσεύχεται,τόσο περισσότερο είναι ανθεκτικός και δεν αισθάνεται καν τις δυσκολίες τις οποίες περνάει.
Γ .Αιμιλιανός σιμωνοπετρίτης

[toula]

"Ο Άγιος Παΐσιος γιά τον Άγιο Αρσένιο.."
(Μνήμη σήμερα 10 Νοεμβρίου)
Το σπίτι του ήταν ένα ετοιμόρροπο κτίσμα και δίπλα είχε ένα άλλο μικρό ατομικό κελί, χωρίς πάτωμα, αλλά με χώμα.
Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Εκεί άπλωνε δύο σκεπάσματα και έκανε τις ολονύκτιες προσευχές του. Στο ανατολικό μέρος του κελιού είχε ένα ράφι και επάνω ένα εικονοστάσι με αρκετές εικόνες.
Σε αυτό, καθώς και για τα Θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών.
Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου.
«Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, ‘Θεέ μου!’ λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πως έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημά του.
Στα παιδιά δίδασκε τη νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και όταν καμμιά φορά έσφαλαν τους μάθαινε να λένε το «ήμαρτον Θεέ μου».
Η συνηθισμένη τροφή του Πατρός ήταν τα κριθαρένια πέτουρα, τα οποία έψηνε μόνος του επάνω σε μια λαμαρίνα. Όλες τις νηστείες αλλά ακόμη και κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και τη Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στους αγγέλους, δεν έπινε ούτε νερό μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος.
Το τυπικό των ακολουθιών του ήταν ως εξής: Όλες τις μεγάλες γιορτές έκανε ολονύκτιες αγρυπνίες, τις οποίες άρχιζε από τη δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου.
Το πως κοιμόταν και πόσο κοιμόταν για την αγάπη του Χριστού, ο Θεός το γνωρίζει. Τετάρτη και Παρασκευή έμενε έγκλειστος στο κελί του. Αυτές τις μέρες που έμενε έγκλειστος, δεν τραβούσε μόνον αυτός Θείες ουράνιες δυνάμεις όταν προσευχόταν, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν στους ουρανούς Αγγελικές δυνάμεις.
Πολλοί που έτυχαν να δούν τον Χατζεφεντή (έτσι τον αποκαλούσαν) να υψώνει τα χέρια του και να παρακαλεί το Θεό και να φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου, Θεέ μου!» έλεγαν• «λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν τον έκανε το αίτημά του».
Η διακριτική του άσκηση πάντοτε συνοδευόταν με την αγάπη προς τους άλλους και με την ταπείνωση στον εαυτό του.
Όσο όμως κι αν προσπαθούσε ο πατήρ να κρυφθεί, δεν ήταν εύκολο. Η χάρις του Θεού που κατοικούσε μέσα του τον πρόδιδε.
Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτασμένου κυδωνιού.
Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιό του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.»
Αγιος Παϊσιος Αγιορείτης για τόν Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

[toula]

Μαθαίνω ὅτι σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμὸς καὶ τρομάξατε σὰν τὰ μωρά. Αλλοίμονο ἂν τόσο γρήγορα τρομάζετε καὶ ἀπελπίζεστε. Ἐὰν δὲν ὑπομείνετε πειρασμό, δὲν θὰ τελειοποιηθεῖτε. Θὰ κάνετε ὑπομονή, ἀκόμη καὶ ἂν σᾶς κτυποῦν. Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σας. Κάθε μέρα ψάλλετε «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεὸς» καὶ ὅμως φαίνεται ὅτι δὲν τὸ καλοκατανοεῖτε. Θὰ ἤθελα μία φορὰ νὰ τὸ διαβάσετε καλὰ καὶ σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι θὰ εἰρηνεύσει ἡ καρδιά σας.
Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

[toula]

"Πώς να σας το πω; Μου μετέδωσε την χάρι.."
(Ο Άγιος Πορφύριος και ο Γέρο Δημάς)
Ένα πρωί, κατά τις τρεισήμισι, επήγα στο Καθολικό, στην Αγία Τριάδα, για την ακολουθία. Ήταν νωρίς ακόμη.
Δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μεςστην εκκλησία.
Κάθισα στον πρόναο, κάτω από μία σκάλα. Ήμουν αθέατος και προσευχόμουν.
Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ένας ψηλός κι ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γερο ‐ Δημάς.
Μόλις μπήκε, κοίταξε δεξιά ‐ αριστερά· δεν είδε κανένα. Τότε, λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές, πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ... Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς».
Σε λίγο έπεσε σ’ έκσταση. Δεν μπορώ, δεν βρίσκω λόγια να σας περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στον Θεό· κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις θείου έρωτος, θείας αγάπης κι αφοσιώσεως.
Τον είδα να στέκεται, ν’ ανοίγει τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στη θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα: «Ούουουουου! ...». Τι ήταν αυτό; Ήταν μέσα στην χάρι. Έλαμπε μέσα στο φως. Αυτό ήταν! Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή.
Αμέσως μπήκα στη δική του ατμόσφαιρα.
Δεν με είχε δεί. Ακούστε με. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό κι ανάξιο η χάρις του Θεού.
Πώς να σας το πω; Μου μετέδωσε την χάρι. Δηλαδή η χάρις που είχε εκείνος ο άγιος ακτινοβόλησε και στη δική μου ψυχή.
Μου μετέδωσε τα χαρίσματά του τα πνευματικά.
Λοιπόν, είχε πάθει έκσταση ο Γερο ‐ Δημάς. Χωρίς να το θέλει το έκανε. Δεν μπορούσε να κρατήσει το βίωμά του. Ούτε κι αυτό που λέω είναι σωστό. Δεν μπορώ να το εκφράσω. Αυτό είναι κατάληψις υπό του Θεού.
Αυτά δεν εξηγούνται. Καθόλου δεν εξηγούνται κι άμα τα εξηγήσεις, πέφτεις πολύ έξω. Όχι, δεν εξηγούνται, ούτε στα βιβλία αποδίδονται, ούτε γίνονται καταληπτά. Πρέπει να είσαι άξιος να τα καταλάβεις.
Στις τέσσερις η ώρα χτύπησαν οι καμπάνες. Ο Γερο ‐ Δημάς μόλις άκουσε τις καμπάνες, έκανε μερικές μετάνοιες και σταμάτησε να προσεύχεται. Κάθισε στο πεζούλι –νομίζω πως είναι κτιστό το πεζούλι στον πρόναο – ..
..Πίσω του άνοιξε την πόρτα ο Γερο ‐ Δημάς και μπήκε κι αυτός μέσα. Στάθηκε λίγο να τακτοποιηθεί στο στασίδι του για την ακολουθία, νομίζοντας πως κανείς δεν τον είχε δει. Κι εγώ χάθηκα μέσα απ’ τη σκιά της σκάλας και κρυφά και δειλά μπήκα μες στον κυρίως ναό.. Από τη στιγμή που μετέλαβα, μου ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός.
Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά κι αγαλλίαση. Τρέλα! Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβα. Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα απ ́ τη χαρά μου , άνοιγα σ’ έκταση τα χέρια μ’ ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα: «Δόξα Σοι ο Θεοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοός!». Ναι, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο, ξύλο, κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό..
Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει. ... Πόση ώρα ήμουν σ’ αυτή την κατάσταση δεν ξέρω.
Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου.
Οσίου Πορφυρίου

[toula]

Ο τρόπος που στέκεται κάποιος στην εκκλησία είναι μιά αντανάκλαση της ζωής του ολόκληρης. Όπως ζει ο άνθρωπος, έτσι συμπεριφέρεται και στην εκκλησία.
Η εκκλησία επηρεάζει και κατά κάποιο τρόπο υποστηρίζει τις κινήσεις του πνεύματος, έπειτα όμως ακολουθεί η συνήθης πορεία της πνευματικής του συγκρότησης.
Επομένως άν επιθυμείς ο χρόνος σου στην εκκλησία ν' αξιοποιείται και να στέκεσαι επάξια ενώπιον του Κυρίου, προετοιμάσου γι' αυτό και στην καθημερινή ζωή σου.
Νά κυκλοφορείς μ' ένα όσο είναι δυνατό προσευχητικό πλαίσιο στο νου σου. Η άσκηση αυτή θα σε οδηγήσει σε τέτοιο σημείο, ώστε στην εκκλησία θα στέκεσαι διαρκώς με ευλάβεια.
Η ευλάβεια αυτή θα σε εμπνεύσει να δείχνεις σεβασμό και στην καθημερινότητά σου. Έτσι θα πορεύεσαι όλο και ψηλότερα. Νά λές, «Κύριε, βοήθησε» και να ξεκινήσεις!
~ Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος ~
(Ο σωστικός χώρος της Εκκλησίας
Τόμος Β΄ σελ. 14-15)

[toula]

"Περί προσευχής.."
Μην αρνήσαι να προσεύχεσαι για κάποια ψυχή (πού σου το εζήτησε), έστω και αν δεν διαθέτης καρποφόρο προσευχή.
Διότι η πίστις εκείνου πού εζήτησε την προσευχή, έσωσε πολλές φορές κι εκείνον που προσευχήθηκε και μάλιστα με συντριβή καρδίας. Μην υπερηφανεύεσαι, εάν προσεύχεσαι για άλλους και εισακούεσαι, διότι η πίστις αυτών ενήργησε, ώστε να εισακουσθή η προσευχή σου.
Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

[toula]

Κάθε τι που υπάρχει, υπάρχει γιατί ο Θεός το σκέπτεται. Ο Θεός σκέπτεται τον κόσμο και ο κόσμος υπάρχει.Βαδίζοντας με υπακοή, κάνετε την καρδιά σας πιο ευαίσθητη σε κάθε πνευματική κίνηση στη ζωή σας.
Ο Θεός θα βρίσκει πάντοτε τρόπους να σας αποκαλύπτει την αλήθεια.Το μυστήριο της Υπακοής είναι από τις πιο σοβαρές πραγματικότητες….
Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ