Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.."
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει... Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν' αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρόλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι' αυτές έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες τον θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Είναι φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου ...» (Ιω. 15,14).
Αγίου Πορφυρίου

[toula]

Οι πρώτοι Χριστιανοί, αν και μάθαιναν στα παιδιά τους φιλοσοφία, μουσική, τέχνες, εντούτοις καθοδηγούνταν από ένα βαθύ ιερό κανόνα: ''Να θεωρείς δυστυχή εκείνον που γνωρίζει τα πάντα και δεν γνωρίζει τον Θεό, ευτυχή εκείνον που γνωρίζει τον Θεό, έστω κι αν δεν έμαθε τίποτε άλλο''.
~ Άγιος Λουκάς Κριμαίας ~

[toula]

"Εδώ είμαι Εγώ.."
Πόσες φορές θα προτιμούσε ο άνθρωπος να πεθάνει παρά να πονά!
Αφήνει όμως ο Θεός τον πόνο αυτόν ως αληθινό ευεργέτημά του λέγοντας:
"Εδώ είμαι Εγώ. Ενώ εσύ νομίζεις ότι συνάντησες πόνο, κοίταξε συναντάς εμένα."
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

"Ὅταν ὁ Θεὸς δὲν μᾶς δίνει κάτι ποὺ ἐπίμονα τοῦ ζητοῦμε…!"
Ὅταν ὁ Θεὸς δὲν μᾶς δίνει κάτι ποὺ ἐπίμονα τοῦ ζητοῦμε, τότε δύο πράγματα μπορεῖ νὰ συμβαίνουν:
Ἢ δὲν μᾶς τὸ δίνει γιὰ τὸ καλό μας, ἢ ἐμεῖς δὲν ξέρουμε πῶς καὶ πότε νὰ τοῦ τὸ ζητήσουμε, χωρὶς νὰ ἀποκλείεται νὰ συμβαίνουν καὶ τὰ δύο μαζί.
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτη περίπτωση, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει τὸ «γιατί». Καὶ τοῦτο, διότι εἶναι ἀνεξερεύνητες οἱ βουλὲς τοῦ Κυρίου!
Γι’ αὐτὸ σιωπῶ.
Γιὰ τὴν δεύτερη, ὅμως, περίπτωση, θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ πῶ πάρα πολλά.
Πρῶτα-πρῶτα, ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν πρέπει νὰ στυλώνουμε τὰ πόδια μας καὶ νὰ τοῦ λέμε:
«Τώρα θέλω αὐτό».
Διότι, κάτι τέτοιο, δὲν εἶναι μόνον ἀπαράδεκτον, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ μεγάλη ἀσέβεια πρὸς τὸν Δημιουργό μας.
Ποιὸς εἶσαι ἐσύ, ἢ ἂν θέλεις, ποιὸς εἶμαι ἐγώ, ποὺ μπορῶ νὰ ζητήσω ἀπαιτητικὰ κάτι ἀπὸ τὸν Θεό μας καὶ μάλιστα νὰ τοῦ προσδιορίσω καὶ τὸν χρόνο χορηγήσεώς του;
— Μά, Παπούλη μου, ἐγὼ οὔτε ἀπαιτητικὰ τὸ ζήτησα, οὔτε χρονικὰ ὅρια ἔθεσα. Αὐτὸ τὸ γνωρίζετε πολὺ καλά. Γιατὶ τὸ θέμα μου χρονίζει…
— Ἀκριβῶς αὐτὸ σοῦ ἐξηγῶ καὶ ἐγώ.
Τὴν αἰτία ποὺ χρονίζει.
Ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ζητᾶμε παρακλητικὰ καὶ εὐγενικά, γιὰ ἕνα ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα. Ἐὰν δοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς τὸ ἀρνεῖται, τότε σταματοῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἐνοχλοῦμε.
Διότι, ὅσο ἐπιζητοῦμε κάτι, τόσο ἀπομακρύνεται. Γι’ αὐτὸ παύουμε νὰ τὸ ζητᾶμε. Καὶ ὅταν πλέον ἐμεῖς θὰ τὸ ἔχουμε ξεχάσει, αὐτὸ θὰ ἔλθει, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ξεχνᾶ. Ἔλαβε τὸ μήνυμά μας!
Τὸ συγκρατεῖ καὶ ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει, ὅτι ἐπέστη ὁ καιρός, μᾶς τὸ χορηγεῖ! Γι’ αὐτό, δὲν πρέπει νὰ ἐπιμένουμε στὸν Θεό, ντὲ καὶ καλά, νὰ μᾶς κάνει αὐτὸ ποὺ θέλουμε ἐμεῖς καὶ μάλιστα, ὅποτε ἐμεῖς τὸ θέλουμε. Ἡ ἐπιμονὴ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀντενδείκνυται.
Γιατὶ κάνει κακό, ἀντὶ γιὰ καλό. Καὶ ὅταν μάλιστα ἡ ἐπιμονὴ εἶναι ἔντονη καὶ προέρχεται ἀπὸ ἄτομο ἀνυποχώρητο, ὅπως λ.χ. εἶσαι ἐσύ, τότε μόνο καλὸ δὲν φέρνει.
Γενικά, παιδί μου, θέλω νὰ καταλάβεις ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπιμένουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἔτσι μᾶς ἀρέσει ἐμᾶς καὶ μάλιστα, ὅποτε θέλουμε ἐμεῖς ἀφ’ ἑνός, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ὅταν θέλουμε κάτι νὰ ἀποκτήσουμε, δὲν πρέπει νὰ τὸ κυνηγᾶμε, ἀλλὰ νὰ τὸ ἀφήνουμε στὴ θέληση τοῦ Θεοῦ.
Διαφορετικά, ὅσο κυνηγᾶμε κάτι, τόσο ἀπομακρύνεται! Αὐτὸ τὸ κάτι, νὰ τὸ παρομοιάσεις μὲ τὴν σκιά σου. Ὅσο καὶ νὰ τρέξεις, δὲν πρόκειται νὰ τὴν πιάσεις ποτέ. Γιατὶ ὅσο τρέχεις ἐσύ, τρέχει καὶ αὐτή!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ὁ πατὴρ Πορφύριος. Ο διορατικός, ο προορατικός, ο ιαματικός“

[toula]

"Η ρίζα του προβλήματος για τα σαρκικά αμαρτήματα στην Ελλάδα του σήμερα.."
Η απάντηση του Παύλου αρχίζει περίεργα, αλλ’ όχι ανεξήγητα, από την κοιλιοδουλεία. Γιατί οι «σαρκικές επαναστάσεις» έχουν ως βασική τους αιτία την γαστριμαργία.
Από αυτήν γεννιέται το πάθος της πορνείας.
Και ως «πορνεία» νοεί ο Απόστολος, και μαζί του οι Άγιοι Πατέρες μας, όχι φυσικά μόνο τη σαρκική σχέση με κάποια πόρνη, αλλά κάθε χρήση του γενετησίου ενστίκτου για σκοπούς έξω από το θέλημα του Θεού, που είναι η δημιουργία οικογένειας. «Το σώμα του Χριστιανού δεν επλάσθη δια να τρυφά και εκ της τρυφής να πίπτη εις την πορνείαν, αλλ’ επλάσθη δια να ενωθή με τον Κύριον, Ός τις είναι η κεφαλή του»
(Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).
Η νηστεία και η χαλιναγώγηση του σώματος, ουσιαστικά στοιχεία της Ορθόδοξης ασκητικής, αυτόν ακριβώς τον στόχο έχουν: να αποφευχθεί η «θεοποίηση» της κοιλίας (Φιλιππ. 3:19), ώστε να μην υποθάλπωνται τα σαρκικά πάθη, που έχουν ως κύρια αιτία την ευζωία και κοιλιοδουλεία. «Τι δε σαρκός ευπαθούσης, και νεότητι περιφερομένης, αφρονέστερον;» – θα πει ο Μ. Βασίλειος.
Η διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου διαρθρώνεται κατά τον ακόλουθο τρόπο:
Πόσοι δεν βλέπουν το σώμα τους ως όργανο ηδονής; Όχι, λέγει ο Παύλος. Το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού και δεν πλάστηκε για τις πορνικές σχέσεις, αλλά για να θεωθεί μαζί με την ψυχή, που είναι άρρηκτα δεμένη μαζί του. Θα αναστηθεί μαζί με την ψυχή, για να ζήσει αιώνια, ή στη «δόξα» του Θεού ή στην θέαση της ως «καυστικού πυρός» (πρβλ. Εβρ. 12:29), που είναι η κόλαση. Γι’ αυτό δέχεται το σώμα μας τη χάρη του Θεού, ώστε να μεταβάλλεται σε «ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος» αφού βέβαια καθαρισθεί πρώτα από τα πάθη του ο άνθρωπος. Πορεία δόξας είναι η ζωή του πιστού μέσα στο Σώμα του Χριστού. Να, λοιπόν, γιατί είναι πτώση και συντριβή η (οποιαδήποτε) πορνεία. Εκτροχιάζει το σώμα μας, αλλά και όλο τον άνθρωπο από τον αιώνιο προορισμό του.
Τα σώματά μας με το βάπτισμα γίνονται μέλη του Χριστού. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τα μέλη του σώματός μας, για να διαπράξουμε οποιοδήποτε κακό, χρησιμοποιούμε μέλη του Χριστού για τη διάπραξη της αμαρτίας μας. Έτσι, κάνουμε τα «μέλη του Χριστού» να αμαρτάνουν. Υπάρχει χειρότερο και φοβερότερο από αυτό; Αν λ.χ. φονεύσω κάποιον, με το χέρι του Χριστού τον φονεύω. Όταν βρίζω κάποιον, με το στόμα του Χριστού τον βρίζω. Όταν αδικώ τους γύρω μου, με το χέρι του Χριστού τους αδικώ. Και όταν πορνεύω, με τα μέλη του Χριστού πορνεύω.
Αυτή είναι η τραγικότητα και αφροσύνη της «πορνείας»! Αποσπώ τα μέλη μου από το σώμα του Χριστού και τα καταδικάζω σε θάνατο, καθιστώντας τα όργανα της αμαρτίας μου. Μέσα στον αληθινά εκκλησιαστικό γάμο, με το μυστήριο , την πίστη και τη σωφροσύνη του, το ζευγάρι εντάσσει στη χάρη του Θεού και τη σωματική του σχέση, που γίνεται κυρίως «δια της τεκνογονίας» μέσο σωτηρίας. Έξω από το μυστήριο και τη χάρη του Θεού (και αυτό συμβαίνει σε κάθε άλλο είδος «γάμου») η σωματική σχέση παύει να είναι κοινωνία εν Χριστώ και γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδή πορνεία, αποκοπή από το Σώμα του Χριστού, θάνατος.
Η ουσία της «πορνείας» παρουσιάζεται από τον Απόστολο και από μια άλλη οπτική γωνία. «Δικό μου είναι το σώμα και το κάνω ό,τι θέλω»! Αυτή είναι η πρόχειρη επιχειρηματολογία μας. Όχι, απαντά ο Παύλος. Δεν είναι δικό σας τίποτε, συνεπώς ούτε και το σώμα σας. Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Και ως δημιουργήματα του Θεού, αλλά και για ένα εξ ίσου σπουδαίο λόγο. Σας εξαγόρασε ο Χριστός με ατίμητο τίμημα, το πανάγιο αίμα Του. Είμαστε «εξαγορασμένοι σκλάβοι», κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
Δεν είναι δικά μας, λοιπόν τα σώματά μας, αλλά του Χριστού. Περισσότερο δε από κάθε άλλη αμαρτία η πορνεία μολύνει όλο μας το σώμα, σαρκικά και πνευματικά, και ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί με τόση αγωνία φωνάζει ο Παύλος; Φεύγετε (τρέξτε να σωθείτε) από την πορνεία! Τη βλέπει να καταδιώκει απειλητικά τον άνθρωπο: Καμιά αμαρτία δεν μας κυνηγά τόσο, όσο η σαρκική, γιατί είναι ριζωμένη μέσα μας.
Παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης:
«… Όταν μορφή πορνική τοξεύη, νώτα διδόναι (να τρέπεσαι σε φυγή) … Κατατοξεύει γαρ κατ’ οφθαλμών η πορνεία, έστι δε των άλλων πονηρευμάτων φοβερώτερον»!
Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι η «σεξουαλική αγωγή» στο χώρο της Ορθοδοξίας δεν είναι παρά θεολογία του ανθρώπινου σώματος, μέρος της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας.
Δεν πρόκειται, συνεπώς, για μια «επιστημονική» ανάλυση και περιγραφή της σωματικής λειτουργίας ή για ηθικοκοινωνική καθοδήγηση, αλλά για θεώρηση του ανθρώπου μέσα από το πρίσμα της θείας αποκαλύψεως. Μια τέτοια αντίληψη, άρα, για τον άνθρωπο και το σώμα του δεν «διδάσκεται» θεωρητικά, ούτε, πολύ περισσότερο, επιβάλλεται! Εμπνέεται μονάχα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής και του πνευματικού αγώνα της Ορθοδοξίας.
Ο Χριστιανός νέος μαθαίνει κοντά στον
Γέροντα – Πνευματικό του να ζει εν Χριστώ, με προσευχή και άσκηση, αγώνα και εγκράτεια, γνωρίζοντας ότι ο στόχος του είναι ο εν Χριστώ δοξασμός του σώματος και της ψυχής του. Αν δεν ισχύει η προϋπόθεση αυτή, δεν είναι περίεργο η διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου να απορρίπτεται σαν μύθος.
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων».
π. Γεώργιος Μετάλληνος

[toula]

Έστω μισή ώρα κάθε μέρα, να διαβάζεις.
Αυτή η κάθαρση, αυτός ο φωτισμός, τον οποίον θα πάρεις διαβάζοντας τα Πατερικά βιβλία, τη Θεία Γραφή, θα σου κρατήσει όλη την ημέρα και τη νύχτα...
Αυτό που λένε, ανοίγονται τα μάτια της ψυχής, ήξεραν τι λέγανε οι Άγιοι Πατέρες.
Γι' αυτό να διαβάζουμε και τα Πατερικά βιβλία και τη Γραφή...
~ Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης ~

[toula]

"Η ταπείνωση σώζει.."
'Στήν κόλαση θα δείς πολλούς και διάφορους, προσευχόμενους, ελεήμονες, μοναχούς, ιερείς, εγκρατείς, παρθένους.
Στήν κόλαση δεν θα δείς ταπεινούς.
Οι ταπεινοί γεμίζουν τόν παράδεισο..''
παπά - Τύχων ο Αγιορείτης

[toula]

Εάν νιώθεις απογοήτευση, διάβασε τους Βίους των Αγίων. Προσπάθησε να διαβάσεις έστω και λίγες γραμμές από αυτούς.
Για την ψυχή είναι σαν μια ευλογημένη βροχή που αναζωογονεί, ενθαρρύνει και ευχαριστεί!
Άγιος Σεραφείμ Σομπόλεβ

[toula]

"από εκείνη τήν μέρα μιά γαλήνη ήρθε μέσα μου.."
Νά αγαπούμε πολύ Τήν Παναγία. Νά Τής τραβάτε κομποσχοίνι, νά κάνετε κάθε μέρα παράκληση καί θά μάς πάει όλους στόν Παράδεισο.
Τήν είδα σάν μικρό κοριτσάκι 15 χρονών (όπως είναι στήν εικόνα στήν Γοργοϋπήκοο στό κελί της) τήν ώρα τού Χερουβικού, πού ήμουν γονατισμένη.
Στεκόταν όρθια μπροστά στήν ωραία Πύλη καί κρατούσε πάνω στήν κοιλίτσα Της Τόν Χριστούλη. Δέν θά ξεχάσω τά ματάκια Της εκείνα τα γλυκά, πώς μέ κοιτούσαν μέχρι μέσα στήν καρδιά μου έμπαινε εκείνο τό Βλέμμα Της. Ήταν γαλάζια καί ή Παναγία είχε δύο ξανθές κοτσίδες, αλλά όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί στά μάτια Της.
Καί Τήν παρακαλούσα καί έλεγα «Παναγία μου τί θά γίνουμε, τί θά γίνει αυτό τό μοναστήρι, τίποτε δέν κάνουμε, πώς θά σωθούμε;» Καί ή Παναγία χαμογέλασε, ή διάθεση μου άλλαξε από εκείνη τήν μέρα μιά γαλήνη ήρθε μέσα μου από το βλέμμα Τής Παναγίας..
Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς

[toula]

"Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη.."
Ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο.
Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή.
Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς...
..Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό.
Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.
~Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης~