Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Άγιος Παΐσιος τόνιζε
τη συνεχή δοξολογία του Θεού.
Ήθελε ο άνθρωπος, ο χριστιανός να έχει
ένα πνεύμα δοξολογικό, ένα πνεύμα το οποίο να είναι χαρούμενο, που να μην έχει μιζέρια και κακομοιριά.
Να μην είναι ο άνθρωπος κακομοίρης
αλλά να είναι γεμάτος με τη χάρη του Θεού.
Και έλεγε συνεχώς:
"Να λέτε: Δόξα σοι ο Θεός!
Και να επικαλείστε το όνομα του Χριστού μας με δοξολογία".
Πρώτη φορά άκουσα ότι μπορούσε ο άνθρωπος να προσεύχεται με το κομποσκοίνι κάνοντας δοξολογίες στο Θεό.
Και φαίνεται αυτό πόσο σημαντικό είναι
ιδιαίτερα σήμερα που στον κόσμο
όπου υπάρχει τόσο μεγάλη κατάθλιψη, τόσο μεγάλη δυσκολία ψυχική.
Αν ο άνθρωπος αντιμετωπίσει τα πάντα με μια καλή διάθεση, με μια δοξολογία Θεού,
εάν συνεχώς λέει :
"ΔΌΞΑ ΤΩ ΘΕΏ, είμαι πολύ καλά! "
τότε θα γίνει καλά, έστω και αν είναι άρρωστος.
Ενώ αν μιλάει με μια μιζέρια και καλά να είναι θα αρρωστήσει..
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

[toula]

“Οταν ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος διαπράττει τὴν ἁμαρτία, δὲν αἰσθάνεται τὶς συνέπειές της, ὅπως τὶς αἰσθάνεται ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος.
Ὁ σαρκικός, μὴ ἔχοντας ἀκόμη πείρα τῆς αἰώνιας ζωῆς τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεώς του μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, γιατὶ μένει πάντοτε σὲ πνευματικὸ θάνατο. Αντίθετα, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος σὲ κάθε κλίση τοῦ θελήματός του πρὸς τὴν ἁμαρτία βλέπει μέσα του τὴν ἀλλαγὴ τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως ἐξαιτίας τῆς μείωσης τῆς χάριτος.
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

[toula]

"Σαν σήμερα 20 Οκτωβρίου, ανακομιδή των λειψάνων του Γέροντα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού."
Ο γέροντας μας ο Ιωσήφ στο Βατοπαίδι
-θα έχετε ακούσει κάποιες συνομιλίες που έλεγε διδάσκοντάς μας πώς να προσευχόμαστε- μας έλεγε συχνά:
"Να έρχεστε σε δίκη με το Θεό. Να Του λέτε: Πανάγαθε! Μα αν ελεήσεις τους καλούς, τι χάρη να είναι αυτό το πράγμα; Αυτοί είναι καλοί και τους ελεάς.
Εμένα να με ελεήσεις που είμαι παλιάνθρωπος, που είμαι παλιοτόμαρο, που είμαι ελεεινός και τρισάθλιος! Εμένα να ελεήσεις, όχι τους καλούς! Οι καλοί είναι ελεημένοι. Εκείνοι έχουν χάρη από τα έργα τους".
Δηλαδή μια αντιδικία με το Θεό τρόπον τινά. Και έλεγε και πολλά που εγώ δεν μπορώ να τα επαναλάβω αλλά σας προτρέπω να διαβάσετε ένα βιβλίο που λέγεται
«Μυσταγωγία προσευχής» που είναι έκδοσις της Μονής Βατοπαιδίου που αναφέρεται εκεί σε πολλές τέτοιες αυτοσχέδιες προσευχές που έλεγε ο γέροντάς μας ομιλώντας μας και διδάσκοντάς μας την τέχνη της προσευχής, πώς να ερχόμαστε σε αυτήν την επαινετή αναίδεια. Έτσι την ονόμαζαν οι Πατέρες.
Να γίνεσαι αναιδής με το Θεό. Επαινετή αναίδεια. Όχι από ασέβεια και υπερηφάνεια αλλά από μία υική παρρησία. Να ζητάς, να απαιτείς από το Θεό να σε ελεήσει! Να σε σώσει!
Να κάνει αυτό το έργο για το οποίο ήρθε στον κόσμο και σε σένα και μάλιστα δωρεάν, χωρίς κόπους δικούς μας και χωρίς έργα, που δεν έχουμε!
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

[toula]

Με το διάβασμα, με την πνευματική συζήτηση, την προσευχή, την νηστεία, την αγρυπνία....τον εχθρό τον κτυπάς εις το κεφάλι, εις τα πόδια, εις τα χέρια τρόπον τινά.
Με την νοερά προσευχή, τον κτυπάς εις την καρδιά, δια τούτο και αντιδρά τόσο έντονα.
Λέγετε την ευχή: ''Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με''.
Η ευχή αγιάζει το στόμα, αγιάζει τον αέρα, αγιάζει τον τόπο που λέγεται.
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

[toula]

"Λέγε συνεχώς την ευχούλα.."
«Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή.
Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου.
Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας.
Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις.
Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα».
Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

[toula]

Διαβάζοντας κάτι ανόητες αναρτήσεις και ιδιαιτέρως σχόλια από κάτι "θεολόγους" σαν και αυτούς που αναφέρεται εδώ ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, είπα να βάλω πάλι αυτήν την ανάρτηση...
"Μεταπατερική "θεολογία"
Αυτό όμως που, τουλάχιστον προσωπικά, με τρομάζει είναι η «θεολογία της ελευθερίας».
(π. Νικολάου Λουδοβίκου)
Αρκετοί σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν μία θεολογία χειραφέτησης από το παρελθόν, μία θεωρία μεταπατερικής/αντιπατερικής ερμηνείας των νόμων/εντολών του Θεού. Αυτό όμως που, τουλάχιστον προσωπικά, με τρομάζει είναι η «θεολογία της ελευθερίας». Εκπαιδεύονται οι σύγχρονοι χριστιανοί να έχουν μία αυτόματη αλλεργική αντίδραση σε έννοιες όπως «εντολή Θεού», «δικαιώματα του Θεού», «δικαιώματα του διαβόλου», «αμαρτία, πόνος, θάνατος, κρίση Θεού... » και άλλα πολλά παρόμοια. Οι χριστιανοί προτρέπονται να έχουν «δικιά τους άποψη» περί πίστεως και ζωής, να αμφιβάλλουν για την ορθότητα της διδασκαλίας των Πατέρων μας, να ζητούν λογικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα για τα πάντα, να δοκιμάζουν και να ζουν μέσα στην αμαρτία αρκεί να το κάνουν «με αλήθεια και αγάπη» (!!!), να σχετικοποιούν (και εν τέλει να αρνούνται) εύκολα και επιπόλαια ο,τιδήποτε τους δημιουργεί βάρος. Φιμώνεται έτσι η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως, αλλοιώνεται η διδασκαλία του Ευαγγελίου και επιπλέον υπάρχουν οι πρόθυμοι ιερείς, που με χαμόγελο και «ψαγμένο» στυλ, υποστηρίζουν θερμά όλα τα παραπάνω!
π.Νικολαος Λουδοβίκος

[toula]

«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό καί κατ’ ἀναλογία
κάθε ἄνεση γιά κακό!»
Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του. Ἕνα αὐγό σπάει καί ἀπό ὕψος 30 πόντων.
Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νά ἀνέβει πολύ ὑψηλά καί νά πέσει γιά νά συντριβεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πολύ σκληρή καρδιά, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πετύχει κάποια πράγματα:
Νά ἀνέβει ψηλά καί κατόπιν νά πέσει βαρύγδουπα γιά νά συντριβεῖ, νά μαλακώσει, νά σπάσει.
Ὅμως ὁ μαλακός ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος μπορεῖ νά μήν ἔχει μεγάλες κοσμικές ἐπιτυχίες, νά βρίσκει ὅλο ἐμπόδια, αὐτό ὅμως τόν προστατεύει ἀπό μεγάλες πτώσεις, τίς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δέν θά ἀντέξει.
Νά λοιπόν, πού τά ἐμπόδια στή ζωή μας εἶναι ἡ προστασία μας καί ὄχι ἡ κατάρα μας καί ἡ δοκιμασία μας.
Ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἐγωιστικά στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στά σχέδιά μας.
Δηλαδή, τό ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπό ἐγωιστικές πτώσεις.
Γι’ αὐτό ὁ λαός λέει:
«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό” καί κατ’ ἀναλογία “κάθε ἄνεση γιά κακό!»
Λέγουν οἱ Πατέρες «οὐδείς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στόν παράδεισο».
Ὡς ἐκ τούτου πρίν ἀπό κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωιστική ἄνεση καί πρίν ἀπό κάτι ὄμορφο, συντριβή καί ταπείνωση.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Αγνωστο Θαύμα Αγίου Παισΐου.
Διηγείται ο γέροντας
Εφραίμ ο Βατοπαιδινός.
Πήγε κάποιος θεολόγος ο οποίος είχε μερικές αμφιβολίες θεολογικές και μάλιστα επήγε τον καιρό του δεκαπενταύγουστου στο Άγιον Όρος και έλεγεν σε άλλον φίλον του, αυτό, λέει που ψάλλομε «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε Γεσθημανή τω χωρίον κηδεύσατέ μου το σώμα», λέει, μα είναι δυνατόν να πήγαν οι Απόστολοι από τα πέρατα της οικουμένης εις την κηδείαν της Παναγίας; Λέει, εγώ αυτό δεν το πιστεύω, σέβομαι, λέει, την Παναγία αλλά αυτό δεν το πιστεύω. Μπορεί με τον νου τους και λοιπά, με την καρδιά τους αλλά να πάνε εκεί;
Λοιπόν επήγαν οι 5 αυτοί στον πατέρα Παΐσιο. Εκεί που μιλούσαν του λέει του θεολόγου, εσύ θεολόγε, είσαι λίγο θολολόγος του λέει, μείνε πίσω.Ξέρετε θεολόγος- θολολόγος. Λοιπόν, του λέει, έλα εδώ, φύγετε εσείς..
Του λέει: γιατί δεν πιστεύεις αυτό το «Απόστολοι εκ περάτων» που το ψάλλεις και είσαι και ψάλτης; Αυτός έπαθε σοκ. Περίμενε του λέει. Τον αγγίζει στο χέρι και πηγαίνουν μαζί εις το Λονδίνο, εις την Φραγκφούρτη, πηγαίνουν και σε μιαν άλλην χώρα που ταξίδευε, που επήγαινε αυτός, στην Ελβετία, κάπου σε άλλη χώρα, ξέχασα ποια, και μετά έρχονται(επιστρέφουν) στο κελί του, μαζί και οι δυο. Του λέει: πώς επήγαμε εκεί που επήγες και εσύ και επιστρέψαμε στο κελί μου τώρα; Έτσι πήγαν και οι Άγιοι Απόστολοι!!!

[toula]

Έζησε μια ζωή άριστη ανάμεσα στους ανθρώπους και άσκησε συνεχώς την αρετή, κι έπαθε τόσα δεινά που ελάχιστοι άνθρωποι τα έχουν πάθει. Κανείς άνθρωπος κάτω από τον ήλιο δεν υπήρξε δικαιότερος από εκείνον, ούτε έπαθε χειρότερα από εκείνον κανένας από τότε που υπάρχουν οι άνθρωποι. Κι όμως, ενώ έβλεπε πολλούς άλλους, που ζούσαν στην αμαρτία, να είναι χαρούμενοι και να απολαμβάνουν τα αγαθά αυτού του κόσμου, ο ίδιος ευχαριστούσε τον Θεό για τα παθήματά του και προέτρεπε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. 1
Ο ένας ζητούσε τη μαρτυρία του στο δικαστήριο, ο φυλακισμένος τη λευτεριά του, ο πεινασμένος τροφή, ο γυμνός ρούχα, ο ξένος φιλοξενία, ο άρρωστος γιατρειά, ο πονεμένος παρηγοριά, ο καταπιεζόμενος από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας τη συμπαράστασή του. Και ο πατέρας (ο Χρυσόστομος) ανταποκρινόταν καθημερινά στου καθενός το κάθε πρόβλημα.2
[1.Λόγος του αγίου περί μοίρας και προνοίας 2.Κύρου Θεοδώρητος]

[toula]

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ο δίκαιος λάμπει σαν το χρυσάφι
Όπως ακριβώς το μεν χρυσάφι, ακόμη κι αν πέσει στο νερό, φανερώνει τη λαμπρότητά του, κι αν ακόμη πέσει στο καμίνι, γίνεται πιο αστραφτερό· ο δε πηλός και το χορτάρι, αν τυχόν αναμιχθούν με νερά, ο μεν πηλός διαλύεται, το δε χορτάρι σαπίζει· κι αν πέσουν στη φωτιά, ο μεν πηλός ψήνεται, το δε χορτάρι κατακαίεται, το ίδιο συμβαίνει και με τον δίκαιο και τον αμαρτωλό. Ο μεν δίκαιος, όταν έχει άνεση, μένει λαμπρός όπως το χρυσάφι που βυθίζεται στα νερά· αν πάλι πέσει σε πειρασμούς και δοκιμασίες, γίνεται λαμπρότερος, όπως το χρυσάφι που δοκιμάζεται από τη φωτιά. Ο δε αμαρτωλός, όταν βρίσκεται σε άνεση, διαλύεται και σαπίζει, όπως η λάσπη και το χορτάρι που πέφτουν στο νερό· αν πάλι συμβεί να πέσει σε πειρασμό, καταστρέφεται τελείως, όπως η λάσπη και το χορτάρι καταστρέφον­ται από τη φωτιά.
Τους αγίους τους θαυμάζουμε και τους τιμούμε, γιατί όχι μόνο δίχως λύπη, μα και με μεγάλη χαρά αντιμετώπισαν κινδύνους, διώξεις, συκοφαντίες, βασανιστήρια, ακόμα και θάνατο. Χίλιοι πειρασμοί τους κύκλωναν κι αυτοί ήταν ευδιάθετοι. Μύριοι κίνδυνοι τους απειλούσαν, κι αυτοί ήταν γαλήνιοι. Στη σφαγή οδηγούνταν, κι αυτοί ένιωθαν ευφροσύνη…
Γνώριζαν, όμως, επίσης πως ο φιλάνθρωπος Θεός, όταν πρέπει, σώζει θαυματουργικά και από τον σωματικό ακόμα θάνατο όσους σταθερά ελπίζουν σ’ Αυτόν και ακλόνητα πιστεύουν στην πρόνοιά Του. Θυμηθείτε τι έγινε κατά τη μεταγωγή του αποστόλου Παύλου στη Ρώμη. Ενώ το πλοίο, με το οποίο ταξίδευαν αυτός και οι συνοδοί του στρατιώτες, έπλεε κοντά στις ακτές της Κρήτης, ξέσπασε σφοδρή θαλασσοταραχή. Η κακοκαιρία συνεχίστηκε για μέρες τόσο άγρια, που κάθε ελπίδα σωτηρίας των ταξιδιωτών χάθηκε. Και τότε ο Παύλος, αφού κάλεσε κοντά του το πλήρωμα και τους επιβάτες, τους είπε:
« … Σας συνιστώ να μη χάσετε το θάρρος σας, γιατί, εκτός από το πλοίο, που θα βουλιάξει, κανένας σας δε θα χάσει τη ζωή του. Την περασμένη νύχτα μου φανερώθηκε άγγελος του Θεού, στον οποίο ανήκω και τον οποίο λατρεύω και μου είπε : «Μη φοβάσαι, Παύλε! Πρέπει, σύμφωνα με το σχέδιο της θείας πρόνοιας, να παρουσιαστείς στον αυτοκράτορα. Για χάρη σου, λοιπόν, ο Θεός θα σώσει όλους όσοι είναι μαζί σου στο πλοίο»» (Πραξ. 27: 22-24).
Τον Παύλο, τον εκλεκτό του Χριστού και διδάσκαλο της οικουμένης, που τόσο σκληρά ταλαιπωρήθηκε αλλά και τόσο θαυμαστά ευεργετήθηκε, ας έχουμε πάντα στο νου μας.
Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.
Με τη μετάνοια σβήνουμε κάθε αμαρτία στο άπειρο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού.
Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας. Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας… Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» ( Ιερ. 9:1 ) …
Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του. Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες , διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές , μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους. Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά. Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.
Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές… Έχεις τόσα ελαττώματα. Γιατί ασχολείσαι με τα ελαττώματα του αδελφού σου; «Πως μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν νιώθεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Πώς θα πεις στον αδελφό σου: Άφησέ με να σου βγάλω το δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού σου». (Ματθ. 7:3-5)
Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!
Ας έχουμε υπομονή σε όλες τις θλίψεις που μας έρχονται είτε από τους δαίμονες, είτε από τους ανθρώπους είτε και από φυσική ασθένεια του σώ­ματος, και ας ευχαριστούμε πάντοτε τον Θεό σε ό­σα μας ακολουθούν είτε καλά, είτε κακά. Διότι και ο άγιος Χρυσόστομος υπέμεινε μετά χαράς τις εξο­ρίες, τις οποίες του έκαμαν, και σε όλα ευχαριστού­σε τον Θεό, συνηθίζοντας να λέγη πάντοτε αυτό το αξιομνημόνευτο λόγιο: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένε­κεν” ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσί μοι τοις συμβαίνουσιν». Και αυτόν τον λόγο αφού είπε τελευταίο, παρέδωσε την αγία του ψυχή.
(Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου)