Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ξεκινάει η νηστεία των Χριστουγέννων.
Και αρκετοί θα σπεύσουμε να νηστεύσουμε ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο έτοιμοι για την μεγάλη εορτή.
Παρα ταύτα επειδή όπως έχουμε πει ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του πολύ φως αλλά έχει και σκοτάδι, είμαστε ικανοί την πιο ιερή πράξη και να την παραμορφώνουμε σε βέβηλη.
Το ίδιο κάνουμε και με την νηστεία.
Ας διαβάσουμε τι λέει το Γεροντικό πάνω στο θέμα αυτό: « Είναι παράδοξο, αλλά ότι έχουμε εμείς οι άνθρωποι, το έχει και ο διάβολος, ή ότι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, το κάνει και εκείνος. Εμείς νηστεύουμε, αυτός δεν τρώει καθόλου. Εμείς αγρυπνούμε, αυτός δεν κοιμάται καθόλου. Στο μόνο που διαφέρουμε και υπερισχύουμε είναι η ταπεινοφροσύνη».
Θα προσθέταμε κι η αγάπη.
Ο διάβολος δε μπορεί να αγαπήσει και να χαρεί. Πως μπορείς να καταλάβεις έναν κακό άνθρωπο; Από το γεγονός ότι ποτέ δεν χαίρεται.
Αυτή είναι και η κόλαση του.
Ας έρθουμε όμως στο κείμενο: τι μας λέει; : Μια απλή αλλά ουσιώδη αλήθεια, ότι μπορεί να νηστεύεις, να τηρείς τον εξωτερικό κανόνα, και μέσα σου να παραμένεις σκοτεινός, κακός και εγωιστής όπως ο διάβολος.
Γιατί η νηστεία ή άσκηση, δεν είναι αυτοσκοπός αλλά το μέσον για να πάμε στην ουσία.
Ποια είναι η ουσία;
Η αγάπη, η απλότητα και η ταπείνωση.
Να αγαπήσουμε τον Θεό, τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο μας.
Αυτός είναι ο στόχος της νηστείας.
Δυστυχώς όμως αντί της ουσίας μένουμε στον τύπο και παραμορφώνουμε το νόημα της.
Πότε λοιπόν αποτυγχάνει η νηστεία του σκοπού της;
Όταν μπερδεύουμε την νηστεία με την δίαιτα.
Όταν μένουμε μονάχα σε μια διατροφική αλλαγή δίχως μετάνοια και αγώνα εναντίον των παθών.
Όταν δηλαδή δεν αλλάζεις τίποτα.
Όταν δεν τρως κρέας αλλά κατασπαράζεις τους άλλους ανθρώπους με την κριτική σου.
Όταν δεν έχεις χαρά και φώς στα μάτια.
Όταν δεν χαίρεσαι που νηστεύεις, αλλά ζηλεύεις τους άλλους που τρώνε, γκρινιάζεις, νευριάζεις και είσαι μίζερος.
Όταν αισθάνεσαι πως κάτι κάνεις ή κάποιος είσαι επειδή νήστευσες και τα «κατάφερες».
Όταν στο τέλος της νηστείας δεν έχεις αγαπήσει έστω και λίγο παραπάνω τον Χριστό.
Νηστεία σημαίνει πεινάω για τον Θεό, την αγάπη, το φώς, την ομορφιά.
Ζητώ να βρω το νόημα της ζωής, το γιατί της ύπαρξης.
Να πεινάω για να χορτάσω από κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο αληθινό.
Το μόνο αληθινό, που είναι ο Χριστός.
Νηστεύω ηρεμώ το σώμα και ανοίγω το πνεύμα. Βγάζω τις βαριές τροφές, τρώω λιγότερο και μεταπλάθω τα πάθη μου.
Στέκομαι γυμνός ενώπιον του Θεού και του φωνάζω: "δεν έχω τίποτε δικό μου, ντύσε με Εσύ."
Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

[toula]

Η αρρώστια είναι μια ευκαιρία να μείνει κανείς μόνος του, να σκεφθεί τον εαυτό του, να προσευχηθεί περισσότερο, να σκεφθεί το θάνατο.
Η αρρώστια μαλάσσει την καρδιά του ανθρώπου, εξαϋλώνει τη σάρκα και το πνεύμα του, τα κάνει πιο ικανά να υπηρετούν το Θεό και να ενώνονται με Αυτόν.
Η αρρώστια μου θυμίζει ότι είμαι συναιώνιος με τον Θεό με τον οποίο κάποτε θα συνενωθώ αχωρίστως μαζί του.
Υπάρχει αρρώστια, υπάρχει Χριστός, υπάρχει θάνατος υπάρχει αιώνιος αφθαρσία.
Τον Θεό, μας τον δίνει η ησυχία, ο πόθος, αλλά και η αρρώστια.
Οι Άγιοι θεράπευαν τους αρρώστους αλλά όχι τον εαυτό τους.
Όποιος δεν έχει ασθένειες μοιάζει με καραβάκι, το οποίο δεν μπήκε ακόμα στη θάλασσα και δεν ξέρουμε αν θα αντέξει τα κύματα!
Η ασθένεια μας παρέχει δικαιώματα ενώπιον του Θεού, γιατί πάσχουμε ακουσίως και γι’ αυτό ο Θεός την προσλαμβάνει σαν μια μεγάλη θυσία και την προσθέτει στους εκούσιους πνευματικούς μας αγώνες.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

[toula]

Τα σημάδια ενός κακού ανθρώπου ή ενός ανθρώπου με τοξική συμπεριφορά μπορεί να διακρίνονται σε διάφορα χαρακτηριστικά και τρόπους συμπεριφοράς.
Μερικά από τα πιο συνηθισμένα σημάδια περιλαμβάνουν:
1. Έλλειψη ενσυναίσθησης: Δεν νοιάζονται για τα συναισθήματα των άλλων και δείχνουν αδιαφορία για την ταλαιπωρία ή τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω τους.
2. Αλαζονεία και υπεροψία: Συνήθως πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και έχουν μια αίσθηση ότι αξίζουν περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο.
3. Ψέματα και χειραγώγηση: Τείνουν να λένε ψέματα συστηματικά και να χρησιμοποιούν χειραγώγηση για να πετύχουν αυτό που θέλουν, ακόμα και εις βάρος των άλλων.
4. Αδυναμία να αποδεχθούν ευθύνη: Δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους και πάντα κατηγορούν άλλους για ό,τι συμβαίνει.
5. Φθόνος και ζήλεια: Νιώθουν ζήλεια για τα επιτεύγματα ή την ευτυχία των άλλων και συχνά προσπαθούν να τους μειώσουν.
6. Εκμετάλλευση: Χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για προσωπικό όφελος και τους βλέπουν σαν μέσα για την επίτευξη των στόχων τους, χωρίς αληθινή αφοσίωση.
7. Έλλειψη ευγνωμοσύνης: Δε δείχνουν ευγνωμοσύνη για καλοσύνη ή βοήθεια που τους παρέχεται και πάντα θέλουν περισσότερα.
Είναι σημαντικό όμως να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, και πολλές φορές οι αδυναμίες μπορούν να θεραπευτούν με σωστή καθοδήγηση και υποστήριξη.
+πατήρ Δημήτριος Αργύρης

[toula]

Η πτώση στέρησε τον άνθρωπο από τη ζωαρχική πνοή του Θεού και τον κατέστησε "μωρό" , χωρίς δηλαδή την φωτεινή θεωρία που ενεργεί η πεπυρωμένη αγάπη του Πλαστουργού.
Ξέπεσε από τον κόσμο του Πνεύματος.
Σκοτίστηκε ο νους του και φυλακίστηκε η ψυχή του στον κτιστό κόσμο των αισθήσεων .
Η αμαρτία ανύψωσε τείχος ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.
Τότε ακριβώς προέκυψε ένα δεύτερο επίπεδο ζωής: Εκτός από το πνευματικό επίπεδο της αγίας ζωής της βασιλείας του Θεού, δημιουργήθηκε και το επίπεδο της ζωής των αισθήσεων, όπου επικρατεί η αμαρτία, η φθορά και ο θάνατος .
Το πρώτο πνευματικό επίπεδο της θείας ζωής και αγάπης το αποκαλούμε οντολογικό, ενώ το δεύτερο επίπεδο της πτωτικής ζωής των αισθήσεων το ονομάζουμε ψυχολογικό .
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

[toula]

Καταγόταν από την Τριάδα Εύβοιας.
Από εκεί ο πατέρας του Αθανάσιος Αρβανίτης μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κουκουβάουνες Αττικής, την σημερινή Μεταμόρφωση και παντρεύτηκε την μητέρα του Κυριακή.
Απέκτησαν τέσσερα αγόρια, τον Ιωάννη, τον Παναγιώτη (τoν αργότερα Γέροντα Σίμωνα), τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο.
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 1901 και μεγαλώνοντας βοηθούσε τον πατέρα του κάνοντας διάφορες δουλειές.
Όταν έγινε δεκατριών ετών ήταν πλανόδιος μανάβης σηκώνοντας τσουβάλια (80-85) κιλών αδιαμαρτύρητα.
Κατά καιρούς εργαζόταν σε περιβόλια, αμπέλια και κτήματα δουλεύοντας σκληρά χωρίς να δυσκολεύεται καθόλου, καθώς η μυϊκή του δύναμη ήταν πολύ μεγάλη.
Μόλις σταματούσε να ξεκουραστεί άνοιγε «τό βιβλίο του Χριστού», όπως έλεγε το Ευαγγέλιο, και μελετούσε.
Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φωλιασμένη στην καρδιά του από πολύ μικρός.
Ο αδερφός του διηγείται ότι τον Παναγιώτη τον έχαναν το Σάββατο από το σπίτι.
Μόλις τελείωνε την δουλειά έφευγε και πήγαινε στα εξωκκλήσια, όπου προσευχόταν και μελετούσε.
Γύριζε στο σπίτι την Κυριακή το βράδυ, οπότε και έτρωγε.
Έμενε όλο το εικοσιτετράωρο νηστικός.
Όταν δεν πήγαινε σε εξωκλήσι ξυπνούσε όλη την οικογένεια με την πρώτη καμπάνα για τον εκκλησιασμό.
Φοβέριζε μάλιστα ότι, όποιον δεν ξυπνούσε αμέσως, θα τον κατάβρεχε με μια κανάτα πού είχε δίπλα του γεμάτη με νερό.
Ο Παναγιώτης επισκέφθηκε πολλές φορές το Άγιον Όρος.
Μια από αυτές, στα Καυσοκαλύβια, συνάντησε τον μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον μετέπειτα άγιο Νεκτάριο, και όταν πήγε να πάρει την ευχή του ο άγιος τον κράτησε από το χέρι και του είπε ότι θα γίνει πνευματικός και θα σώσει πολλές ψυχές.
Ο Παναγιώτης αποφάσισε μαζί με δύο καρδιακούς του φίλους να φύγουν κρυφά από τις οικογένειες τους και να ασκητέψουν.
Έτσι το 1925 έφυγαν για την Εύβοια, όπου κλείστηκαν σε μια σπηλιά χωρίς κανένα εφόδιο, ρούχα ή τροφή.
Οι φίλοι του δεν άντεξαν παρά δύο μέρες και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Ο Παναγιώτης όμως που άκουσε τα σχέδια τους έφυγε πριν ξυπνήσουν εκείνοι και πήγε στην Μονή Αγίου Χαραλάμπους στην Λεύκα Αυλωναρίου. Ασκήτευε στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου, όπου πηγάζει αγίασμα και προσευχόταν νύχτα-μέρα.
Όταν ο μητροπολίτης πληροφορήθηκε γι’ αυτόν από ανθρώπους που πήγαιναν στην σπηλιά για αγίασμα και έμαθε για την αυστηρή του άσκηση,
τον αναζήτησε και τον έκανε αμέσως μοναχό στο μοναστήρι του αγίου Χαραλάμπους με το όνομα Σίμων.
Ο π. Σίμων όμως και πάλι κλείστηκε σε μια σπηλιά και δεν έτρωγε τίποτα.
Τον εύρισκαν πολλές φορές οι βοσκοί
εξαντλημένο από την πείνα, πεσμένο στο έδαφος και τον πήγαιναν στο μοναστήρι, αλλά εκείνος πάλι έφευγε.
Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες.
Είχε φύγει όλο το σώμα μου.
Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά».
Τελικά επενέβη ο Μητροπολίτης που τον υποχρέωσε να μείνει στο μοναστήρι.
Διακόνημα του ήταν να καλλιεργεί τους κήπους και με την μεγάλη του σωματική δύναμη εντυπωσίαζε τους πάντες.
Όταν εργαζόταν στους κήπους είχε βοηθό του ένα παιδί, το οποίο αρρώστησε βαριά.
Όταν το είπαν στον π. Σίμωνα παράτησε το τσαπί και έφυγε για να προσευχηθεί στο βουνό.
Δεν προχώρησε όμως πολύ και οι πατέρες του φώναξαν να γυρίσει πίσω, γιατί το παιδί είχε γίνει καλά.
Ήταν ένα πρώτο δείγμα της αποτελεσματικότητας της προσευχής του Γέροντα.
Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το (1936) και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θεία Λειτουργία.
Ο κ. Δ. Κουλουρίδης διηγείται ότι στο χωριό του το Κληματάρι Ευβοίας έστελναν συχνά τον π. Σίμωνα για την Θεία Λειτουργία.
Τον χειμώνα όμως, το χιόνι ήταν τόσο πυκνό που τον απέκλειε καταμεσής του δρόμου.
Όσο και αν ξεπάγιαζε και αν δυσκολευόταν να συνέλθει από το κρύο δεν άφηνε τα χωριά χωρίς Θεία Λειτουργία και πήγαινε πάλι την άλλη Κυριακή παρά τους πάγους και τα χιόνια.
Το (1942) εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός.
Εκεί κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι των Ταξιαρχών.
Το (1943) συνέβη ένα συγκλονιστικό θαύμα την παραμονή των Ταξιαρχών.
Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για την εορτή σε μια εποχή που όλους τους θέριζε η πείνα λόγω της Κατοχής.
Ο Γέροντας, όταν είδε τόσο κόσμο μαζεμένο για την αγρυπνία, είπε να ετοιμάσουν φαγητό.
Υπήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται.
Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του.
Έτσι, θαυματουργικά εξασφαλίστηκε τροφή για όλο τον κόσμο και περίσσεψε και για το μοναστήρι.
Το (1946) ο Γέροντας αποφάσισε να φύγει από την Κύμη για την Αθήνα λόγω μεγάλων προβλημάτων με τα μάτια του.
Μόλις ανέλαβε καθήκοντα στην ενορία της αγίας Βαρβάρας, αποφάσισε να χτίσει μεγαλύτερο ναό,
γιατί ο παλιός δεν χωρούσε όλο τον κόσμο. Συνάντησε πολλές δυσκολίες και μεγάλο πόλεμο λόγω της έλλειψης χρημάτων και συκοφάντησης του έργου.
Η ίδια η αγία παρουσιάστηκε στον Γέροντα και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει.
Πράγματι, όταν τα χρήματα τελείωναν βρίσκονταν εντελώς ξαφνικά πρόσωπα που πρόσφεραν το συγκεκριμένο ποσό που χρειαζόταν για την συνέχιση των εργασιών.
Όταν τελείωσε το έργο υπέβαλε την παραίτηση του από εφημέριος, γιατί το πρόβλημα με τα μάτια του μεγάλωνε και επιθυμούσε να ιδρύσει δικό του μοναστήρι.
Με μεγάλη θλίψη οι ενορίτες του τον αποχαιρέτησαν, γιατί τον είχαν αγαπήσει και τους είχε σταθεί σαν πατέρας όλα αυτά τα χρόνια.
Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, που ανήκε στην Μονή Πετράκη.
Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι.
Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδρυση του μοναστηριού.
Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι.
Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους.
Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε.
Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής.
Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε.
Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά που έφερνε την σκόνη στα μάτια τους.
Παρά τις αντιξοότητες το κελί, ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελιά για τους μοναχούς που θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας.
Όταν άρχισε να πηγαίνει πολύς κόσμος άνοιξαν χωράφια γύρω από το μοναστήρι και καλλιεργούσαν διάφορα κηπουρικά για την αδελφότητα, αλλά και τους προσκυνητές.
Ο Γέροντας ήταν πολύ φιλόξενος και επέμενε να παίρνουν όλοι κάτι για ευλογία.
Και η ευλογία που είχε το μοναστήρι ήταν θαυμαστή.
Τα τρόφιμα δεν έλλειψαν ποτέ.
Η μεγάλη διάθεση φιλοξενίας του Γέροντα έγινε αιτία να πλησιάσει πολύς κόσμος το μοναστήρι και να σωθούν πολλές ψυχές.
Ο Γέροντας ήθελε να τον πλησιάζουν όλοι,
να βοηθάει όλους στις δυσκολίες τους και να τους οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας.
Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης από την Εύβοια εκτιμούσε πολύ τον π. Σίμωνα και επισκέφθηκε το μοναστήρι για να πάρει την ευχή του.
Ο Γέροντας κοιμήθηκε στις 4 Μαρτίου 1988.
ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

[toula]

Έχουμε χρέος να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας και περισσότερο τις δύσκολες στιγμές του.
Το να λέμε στους άλλους τι να αισθάνονται, δείχνει ασέβεια και είναι αποτυχία ενσυναίσθησης.
Οι άνθρωποι έχουν ποικίλες αντιδράσεις στη θλίψη και στον ψυχικό πόνο.
Όλοι διαχειριζόμαστε τον πόνο με το δικό μας τρόπο, με το δικό μας χρονοδιάγραμμα.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας υπαγορεύει τα συναισθήματα μας ή τις στρατηγικές αντιμετώπισης.
Ούτε εμείς έχουμε το δικαίωμα να υπαγορεύουμε. Μόνο να συμβουλεύουμε κατόπιν θερμής προσευχής.
Πατήρ Χριστόφορος Χρόνης

[toula]

«Η υπερηφάνεια γεννάει την φιλοδοξία,
η φιλοδοξία γεννάει τη φιληδονία,
η φιληδονία γεννάει τη γαστριμαργία και την πορνεία,
η πορνεία γεννάει την οργή, που αφαιρεί τη θέρμη της καρδίας και είναι καταστροφή για κάθε αρετή,
η οργή γεννάει τη μνησικακία που απομακρύνει την πνευματική θέρμη,
η μνησικακία γεννάει τη σκοτεινή και μοχθηρή βλασφημία,
η βλασφημία γεννάει την άκαιρη λύπη, που σαν σκουριά κατατρώει τον άνθρωπο,
η λύπη γεννάει την άλογη αναίδεια,
η αναίδεια γεννάει τη ματαιοδοξία, που βάζει τον άνθρωπο να επιδεικνύει τις αρετές του χάνοντας έτσι το μισθό του,
η ματαιοδοξία γεννάει την ακατάσχετη φλυαρία,
η φλυαρία γεννάει την αργολογία, το ψέμα, τη συκοφαντία, την κατάκριση, τον διασκορπισμό του νου, την αιχμαλωσία, την απελπισία,
η απελπισία γεννάει τα εφιαλτικά όνειρα»…!!!
Όσιος Παϊσιος Βελιτσκόφσκυ

[toula]

«Κρίνα τοῦ Ἀγροῦ», ἀναφερόμενα στὴν Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ…!!!
Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ
α. Νὰ εἶσαι σταθερὰ προσηλωμένος στὸν Θεό, διότι Ἐκεῖνος θὰ σὲ καθοδηγήση στὸ κάθε τι καὶ θὰ σοῦ ἀποκαλύψη, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλα τὰ ἐπουράνια καὶ τὰ ἐπίγεια μυστήρια.
β. ῾Ο νοῦς μας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι σταθερὰ καὶ ἀπόλυτα προσηλωμένος στὸν Θεό, ἂν δὲν ἀποκτήσουμε τὶς ἑξῆς τρεῖς ἀρετές: τὴν ἀγάπη σὲ Αὐτὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.
γ. ῾Η ἀγάπη ἐξορίζει τὴν ὀργή, ἡ ἐγκράτεια ἐξασθενίζει τὴν σαρκικὴ ἐπιθυμία καὶ ἡ ἀδιάλειπτος προσευχὴ διώκει ἀπὸ τὸν νοῦ τοὺς λογισμούς, φυγαδεύουσα ταυτόχρονα τὴν ἐχθρότητα καὶ τὴν ἔπαρσι.
δ. ῾Η Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐργασία κοινὴ τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων· μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ οἱ ἄνθρωποι πλησιάζουν σύντομα τὴν ζωὴ τῶν Ἀγγέλων.
ε. ῾Η Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν καλῶν ἔργων καὶ ἀρετῶν καὶ ἐξορίζει μακρυὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὰ σκοτεινὰ πάθη· ἀπόκτησε αὐτήν, καὶ πρὶν νὰ ἀποθάνης θὰ ἀποκτήσης ψυχὴ ἀγγελική.
ϛ. ῾Η Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι θεϊκὴ ἀγαλλίασις. Εἶναι πολύτιμη σὰν ξίφος. Κανένα ἄλλο πνευματικὸ ὅπλο δὲν δύναται νὰ ἀναχαιτίση τόσο ἀποτελεσματικὰ τοὺς δαίμονας· κατακαίει αὐτούς, ὅπως ἡ φωτιὰ τὰ βάτα.
ζ. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἀναφλέγει ὁλόκληρο τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο καὶ τοῦ φέρνει ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη· ἔτσι, ἀπὸ τὴν [πνευματικὴ] ἡδονὴ καὶ τὴν γλυκύτητα, ὁ ἄνθρωπος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ θεωρεῖ κάθε τι γήϊνο σὰν χῶμα καὶ στάκτη.
η. ῞Οποιος μὲ πόθο καὶ χωρὶς διακοπή, σὰν τὴν ἀνάσα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ στήθη του, ἐπαναλαμβάνει τὴν Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, το Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με!», σύντομα θὰ γίνη κατοικητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ῾Οποία «μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσει» (πρβλ. ᾿Ιω.ιδʹ 23).
θ. Τότε ἡ Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ θὰ καταβροχθίζη τὴν καρδιὰ καὶ ἡ καρδιὰ τὴν Εὐχή· τότε ὁ ἄνθρωπος, ἀσκώντας νύκτα καὶ ἡμέρα τὴν εὐλογημένη αὐτὴν ἐργασία, θὰ λυτρωθῆ ἀπὸ ὅλες τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ.
ι. Εἴτε στέκεσαι εἴτε κάθεσαι εἴτε τρῶς εἴτε ταξιδεύεις εἴτε κάνεις ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἐπαναλάμβανε ἐπίμονα τὴν Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀσκώντας ἰσχυρὴ βία στὸν ἑαυτό σου, διότι αὐτὴ πλήττει τοὺς ἀοράτους ἐχθροὺς σὰν ἕνας πολεμιστὴς μὲ φονικὴ λόγχη.
ια. Χάραξε τὴν Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ στὸν νοῦ σου καὶ λέγε αὐτὴν μυστικά, χωρὶς δισταγμὸ ἢ συστολή, ἀκόμη καὶ στοὺς χώρους τῆς σωματικῆς ἀνάγκης!
ιβ. ῞Οταν ἡ γλῶσσα καὶ τὰ χείλη σου κουραστοῦν, προσευχήσου μόνο μὲ τὸν νοῦ· ὅταν πάλι ὁ νοῦς κουραστῆ ἀπὸ τὴν ἐπίμονη αὐτοσυγκέντρωσι καὶ ἡ καρδιὰ πονέση, τότε κάνε μία διακοπὴ καὶ πιάσε τὴν ψαλμωδία.
ιγ. Ἀπὸ τὴν προσευχή, ποὺ ἀσκεῖται γιὰ πολὺ καιρὸ μὲ τὴν γλῶσσα, γεννιέται ἡ προσευχὴ τοῦ νοῦ, ἡ νοερὰ προσευχή· καὶ ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ νοῦ γεννιέται ἡ προσευχὴ τῆς καρδιᾶς, ἡ καρδιακὴ προσευχή.
ιδ. Νὰ μὴ λέγης τὴν Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ δυνατὰ μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ τὴν ἀκοῦς· καὶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς νὰ μὴ στρέφης τὴν σκέψι σου ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, σὲ κοσμικὰ καὶ μάταια πράγματα, ἀλλὰ νὰ μένης, πολεμώντας τὴν ραθυμία, στὴν μνήμη τῆς Εὐχῆς καὶ μόνο.
ιε. ῾Η προσευχὴ δὲν εἶναι παρὰ ἡ διαχωριστικὴ γραμμὴ ἀνάμεσα στὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο κόσμο, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀφοσιώνου με τὸν νοῦ μας σὲ αὐτήν. ῞Οπου στέκεται τὸ σῶμα, ἐκεῖ πρέπει νὰ εὑρίσκεται μαζί του καὶ ὁ νοῦς, μὴν ἔχοντας κανένα λογισμὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Εὐχῆς.
ιϛ. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν, ὅτι ἂν κανεὶς προσεύχεται μὲ τὰ χείλη, ὁ νοῦς του ὅμως εἶναι ἀπρόσεκτος, κοπιάζει μάταια, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς προσέχει τὸν νοῦ καὶ ὄχι τὰ πολλὰ λόγια· ἡ νοερὰ προσευχὴ δὲν ἀνέχεται νὰ ἔχη ὁ νοῦς καμμία φαντασία ἢ ἀκάθαρτη σκέψι.
ιζ. Ἄν δὲν ἐθισθῆ κανεὶς στὴν νοερὰ Εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ ἀποκτήση τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.
ιη. ῍Αν ἡ Εὐχὴ τοῦ γίνη συνήθεια καὶ περάση μέσα στὴν καρδιά του, θὰ ξεχύνεται ἀπὸ αὐτὴν ὅπως ἀναβλύζει τὸ νερὸ ἀπὸ μία πηγή.
ιθ. ῞Ο,τι καὶ ἂν κάνη τότε ὁ ἄνθρωπος, ὅλες τὶς ὧρες καὶ σὲ ὅλους τοὺς τόπους, εἴτε εἶναι ξύπνιος εἴτε κοιμᾶται, θὰ κινῆται αὐθόρμητα στὴν ἐπανάληψι τῆς Εὐχῆς· ναί, ἀκόμη καὶ ὅταν νυστάζη ἢ τὸν παίρνη ὁ ὕπνος, ἀκόμη καὶ τότε ἡ Εὐχὴ θὰ τὸν ξυπνάη, ἀναβλύζουσα ἀκατάπαυστα ἀπὸ τὴν καρδιά του.
κ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅταν δὲν ἐγκαταλείπεται ποτέ, διότι ἂν καὶ τὰ χείλη κουράζωνται καὶ τὸ σῶμα ναρκώνεται, τὸ πνεῦμα ὅμως δὲν κοιμᾶται ποτέ.
κα. ῞Οταν ἐκτελῆ κανεὶς μὲ προσήλωσι κάποια ἀναγκαία ἐργασία ή ὅταν λογισμοὶ εἰσορμοῦν στὸν νοῦ του ἢ ὅταν ὁ ὕπνος τὸν καταβάλλη, τότε πρέπει νὰ προσεύχεται ζωηρὰ μὲ τὰ χείλη καὶ τὴν γλῶσσα, ὥστε ὁ νοῦς του νὰ ἀκούη τὴν φωνή· ὅταν πάλι ὁ νοῦς εἶναι εἰρηνικὸς καὶ ἥρεμος ἀπὸ λογισμούς, τότε ὁ ἄνθρωπος ἂς προσεύχεται μόνο νοερά.
κβ. Αὐτὸς ὁ δρόμος τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ συντομώτερα στὴν σωτηρία, ἀπ᾿ ὅ,τι ὁ ἄλλος μὲ τοὺς ψαλμούς, τοὺς ἀσματικοὺς κανόνες καὶ τὶς συνήθεις προσευχές, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἐγγράμματοι.
κγ. ῞Οσον διαφέρει ὁ ὥριμος ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα παιδί, ἄλλο τόσο καὶ ἡ νοερὰ ἀδιάλειπτος προσευχὴ ἀπὸ μίαν ἄλλη, ποὺ ἔχει συνταχθῆ τεχνητά.
κδ. ῾Η προσευχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς εἶναι γιὰ τοὺς προχωρημένους. ῾Η ψαλμωδία, δηλαδὴ ἡ συνήθης ἐκκλησιαστικὴ μελωδία, εἶναι γιὰ τοὺς μεσαίους. ῾Η ὑπακοὴ καὶ ὁ κόπος εἶναι γιὰ τοὺς ἀρχαρίους.

[toula]

- Γέροντα, παιδάκια πέντε-έξι ετών πρέπει να νηστεύουν πριν από την Θεία Κοινωνία;
- Τουλάχιστον το βράδυ να έχουν φάει λαδερό φαγητό. Αλλά αυτό είναι θέμα Πνευματικού. Καλύτερα η μητέρα να ρωτήση τον Πνευματικό, γιατί μπορεί το παιδάκι να έχη πρόβλημα
με την υγεία του και να πρέπη λ.χ. να πιεί γάλα!
- Γέροντα, ένα παιδάκι πόσο πρέπει να νηστεύη;
- Αν το παιδί είναι γερό, έχη υγεία, μπορεί να νηστεύη!
Αλλωστε τώρα υπάρχουν ένα σωρό τροφές νηστήσιμες.
Παλιά τα παιδιά νήστευαν και όλη μέρα έτρεχαν και έπαιζαν, αλλά έτρωγαν πολλές φορές!
Στα Φάρασα, την Μεγάλη Σαρακοστή όλοι, μικροί-μεγάλοι, έκαναν ενάτη.
Μάζευαν οι γονείς τα παιδιά στο Κάστρο, τους έδιναν παιχνίδια για να παίζουν, και στις τρεις το απόγευμα, που χτυπούσε η καμπάνα για Προηγιασμένη, πήγαιναν και κοινωνούσαν.
Έλεγε ο Άγιος Αρσένιος:
«Τα παιδιά, όταν παίζουν όλη την ημέρα, δεν θυμούνται το φαγητό• τώρα που θα βοηθήσει και ο Χριστός, δεν θα αντέξουν»…;;;
Και οι μεγάλοι όταν δεν νηστεύουν, ελέγχονται βλέποντας τα παιδιά να νηστεύουν!
Όταν μικρός δούλευα με τον μάστορά μου για πολύ καιρό σε κάποιο σπίτι και τρώγαμε εκεί, Τετάρτη και Παρασκευή έφευγα και πήγαινα να φάω στο σπίτι μου, γιατί αυτοί δεν νήστευαν.
Μια φορά, Τετάρτη ήταν, έφεραν να με κεράσουν μπακλαβά.
«Ευχαριστώ, τους είπα, αλλά νηστεύω»!
«Για δές, είπαν, μικρό παιδί να νηστεύει και εμείς μεγάλοι άνθρωποι να τρώμε»…!!!
Αγίου Παϊσίου: "Λόγοι", τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή

[toula]

«Δεν σου ζητάει ο Θεός να ανεβείς το πιο ψηλό βουνό...
Δεν σου ζητάει να περάσεις κολυμπώντας τον ωκεανό ή να σκάψεις τόσα και τόσα στρέμματα γης ή να μείνεις νηστικός ή να φορέσεις τρίχινο σάκο…
Τι σου ζητάει;
Να ενδιαφερθείς για τους άλλους, να μοιράσεις μαζί τους το ψωμί σου.
Σου ζητάει να σταματήσεις τις αδικίες.
Πες μου, υπάρχει πιο εύκολο από αυτό;
Αλλά κι αν και αυτό το θεωρείς δύσκολο, σκέψου τι βραβεία σε περιμένουν, και τότε θα σου φανούν εύκολα»...!!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος