Λόγος σε εξόδιο ακολυθία

[paroikos]

Ο λόγος σε εξόδιο ακολουθία, εκφωνήθηκε από τον μακαριστό επίσκοπο Εδέσσης κυρό Καλλίνικο και υπάρχει στο βιβλίο "Κόσμημα της Εκκλησίας" του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου.
Ο βίος του έχει το τίτλο "Κόσμημα της Εκκλησίας" γιατί μετά την μακαρία κοίμησή του, έτσι τον αποκάλεσε ο μακαριστός π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

"Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι, ναι λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών, τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". (Αποκ. ιδ', 13).

Δυστυχισμένοι φαίνονται οι άνθρωποι, που φεύγουν από τον κόσμον αυτόν. Οι νεκροί είναι δυστυχισμένοι. Πλήν όμως ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέγει: "Μακάριοι οι νεκροί". Ευτυχισμένοι είναι οι νεκροί. Αλλά όχι όμως όλοι οι νεκροί. Δεν λέγει "μακάριοι οι αποθνήσκοντες", αλλά λέγει "μακάριοι οι αποθνήσκοντες εν Κυρίω". Μακάριοι είναι όσοι αποθνήσκουν ηνωμένοι με τον Κύριον, όσοι είναι ηνωμένοι με την πίστιν εις τον Πατέρα, εις τον Υιόν και εις το Άγιον Πνεύμα, όσοι είναι ηνωμένοι δια της αγίας ζωής, όσοι έχουν τον εαυτόν των κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος. "Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω λέγει Κύριος". Μέσα σ' αυτούς, λέγει, θα κατοικήσω, θα περιπατήσω, θα είναι σπίτι μου, θα είναι δικοί μου. Μακάριοι όσοι

προσπαθούν εις την ζωήν αυτήν να εξαγιάζωνται, όσοι μετέχουν των ιερών Μυστηρίων, όσοι καθαρίζουν τους εαυτούς των με τα δάκρυα της μετανοίας και της Ιεράς Εξομολογήσεως, όσοι παίρνουν τον Χριστόν δια της Θείας Κοινωνίας και έχουν τον Χριστόν "κατοικούντα και μένοντα εν ταις καρδίαις αυτών". "Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι". Από τώρα και εις το εξής, αφ' ότου δηλαδή η Εκκλησία έγινεν, ιδρύθη, από τότε "μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες". Και εις επιβεβαίωσιν λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος εις την Αποκάλυψιν "ναί, λέγει το Πνεύμα". Ναί. Σωστά. Πράγματι, τη αληθεία, λέγει το Άγιον Πνεύμα, είναι μακάριοι. Και εξηγεί: "ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών". Για να αναπαυθούν από τους κόπους των. Γιατί η ζωή αυτή όσο ευχάριστος και να είναι, είναι κόπος και μόχθος, έχει βάσανα, έχει θλίψεις, δια μερικά δε πρόσωπα, όπως ο αείμνηστος έχει πολλάς θλίψεις. "Ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών, τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". Τα έργα των, τα έργα της αρετής, τα έργα της αγιότητος, τα έργα της αγάπης, τα έργα που έχουν την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, "τά έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". Τους ακολουθούν. Μαζί του ο άνθρωπος δεν παίρνει τίποτε, παρά μόνον παίρνει τα έργα, εάν τε αγαθόν, εάν τε κακόν.

"Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι". Ταιριαστοί οι λόγοι στην σημερινή εξόδιο ακολουθία. Ο σεβαστός και αγαπητός αδελφός μας Νικόλαος φεύγει από τον κόσμον αυτόν "εν Κυρίω". Εν Κυρίω έζησεν, εν Κυρίω απέθανεν. Σ' αυτόν τον κόσμον ηγάπησε πιο πολύ τον Ιησούν Χριστόν. Ήτο καλοπροαίρετος ψυχή, ευγενής καρδία και όταν πρόσφυξ έφθασεν εδώ εις την ευλογημένην αυτήν πόλιν είχε την ευλογίαν να γνωρίση έναν άγιον του Θεού, να γνωρίση έναν Ιεραπόστολον, ο οποίος είναι ο άγιος της Εκκλησίας της Ουγκάντα, τον αείμνηστον πατέρα Χρυσόστομον Παπασαραντόπουλον εις τον οποίον εξωμολογείτο και από άλλους Θεολόγους Ιεροκήρυκας Κληρικούς και Λαϊκούς ροφούσε τον λόγον του Θεού.

Άνθρωπος του Θεού, άνθρωπος της Εκκλησίας. Υπηρέτησεν με τον απλούν βαθμόν του Νεωκόρου. Μικρά η θέσις. Τί λέγω; Μικρά η θέσις; Μικρά η θέσις του Νεωκόρου; Τί εργασίαν κάνει ο Νεωκόρος; Όποιαν εργασίαν κάνουν και οι άγγελοι. Περιΐπτανται οι άγγελοι κατά τας ιεράς ακολουθίας και ο Νεωκόρος βοηθεί μετά των Αγγέλων. Και υπηρέτησε πιστώς. Υπηρέτησε με ζήλον. Πρώτος ήρχετο εις τον Ναόν και τελευταίος έφευγεν από τον Ναόν. Δια την καθαριότητα του Ναού, δια τα ζητήματα του Ναού. Τα καθήκοντά του τα εξετέλει μετά περισσής ευλαβείας και προσοχής. Και κατόπιν υπηρέτησεν και εις την Ιεράν Μητρόπολιν. Υπηρέτησε πιστά τον αείμνηστον Μητροπολίτην προκάτοχόν μου Παντελεήμονα, υπηρέτησε πιστά τον προκάτοχόν μου αείμνηστον Διονύσιον και επί δεκαετίαν σχεδόν υπηρέτησε, κατά την Αρχιερατείαν μου, αφήσας παράδειγμα αγίου ανθρώπου, ανθρώπου του Θεού.

Άνθρωπος του Θεού. Λένε: Του αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού. Αυτόν τον τίτλον τον δίδω ανεπιφυλάκτως εις τον σεβαστόν και αγαπητόν αδελφόν μας Νικόλαον.

Άνθρωπος του Θεού. Σ' αυτήν την ζωήν ελυπήθη. Επικράθη. Περιεφρονήθη. Ξέρετε και ο ομιλών ξεύρει, και όσοι τον ήξευραν από κοντά γνωρίζουν, πώς πέρασε την ζωήν αυτήν. Περιφρονημένος, στενοχωρημένος, ταλαιπωρημένος, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν εξεφράσθη κατά των προσώπων τα οποία τον επίκραναν. Ήτο μακρόθυμος, ήτο συγχωρητικός. Ήτο γεμάτος αγάπη. Έβλεπε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα τέκνα του, τους εγγονούς του, ιδιαιτέρως δε τον ικανοποίησε, το ότι ο νεώτερος υιός του επήγεν εις το Άγιον Όρος να εγκαταβιώση. Και όταν επεσκέφθη το Άγιον Όρος, για να ιδή το παιδί του κατά σάρκα, όταν επεσκέφθη ένα φρούριον της Ορθοδοξίας, την Ιεράν Μονήν του Οσίου Γρηγορίου του Αγιωνύμου Όρους, ησθάνθη ανέκφραστον ηδονήν και αγαλλίασιν, πετούσεν εις τους ουρανούς. Ήρεμος, ήσυχος, γαλήνιος, πρόθυμος. Ουδέποτε στα δεκαπέντε χρόνια τον είδα λυπημένον, τον είδα αγριεμένον, τον είδα να μιλάη ή να κάμη κάτι όχι σωστό. Και εκείνο και εκείνο. Και τ' άλλο και τ' άλλο. Πάντοτε πρόθυμος και αγόγγυστος.

Είχε μεγάλη ικανοποίησιν, ότι ήτο άνθρωπος της Εκκλησίας. Τον πρώτο καιρό, όταν ήλθα εδώ, του είπα μίαν ημέρα ιδιαιτέρως: Μπάρμπα Νίκο σκέφθηκα κάτι. Να επανέλθης εις τον Ναόν της Αγίας Σκέπης Νεωκόρος και συγχρόνως να είσαι και εδώ εις την Ιεράν Μητρόπολιν. Και μου είπεν η αγνή εκείνη ψυχή, μου έδωκε μίαν απάντησιν, την οποίαν άνθρωποι με γράμματα, με θέσεις δεν μπορούν να την πούν: "Κάνει δύο μισθούς να παίρνω;". Τί μισθούς άνθρωπε; Τί μισθούς; Τί μισθούς; Ένα ούτε επίδομα δεν λέγεται ο μισθός του Νεωκόρου και αυτά που έπαιρνε εις την Ιεράν Μητρόπολιν. Αλλ' όμως ησθάνετο μέσα του ευθιξίαν πνευματικήν. Δεν ήθελε ούτε το ελάχιστον. Αυτό το ολίγον ήταν δι' αυτόν μεγάλη χαρά.

Η μεγίστη χαρά δια τον αείμνηστον ήτο το ότι μετελάμβανε των αχράντων Μυστηρίων. Έλεγε: "Τί άλλο θέλομεν εις την ζωήν, αφού ο πνευματικός μας δίδει την άδειαν να μεταλαβαίνουμε τακτικά, τί άλλο θέλομεν;". Γι' αυτό πολλάκις εξωμολογήθη μετά δακρύων, γι' αυτό και μετέλαβε προχθές των Αχράντων Μυστηρίων και έτσι έφυγεν εν Κυρίω. Έφυγεν από την πόλιν αυτήν ένας άγιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του Θεού.

Σεβαστέ και αγαπητέ μπάρμπα Νίκο.

Την μορφή σου, που απετύπωνε την ευλογίαν του Αγίου Πνεύματος, μετ' ολίγον πλέον δεν πρόκειται να ξαναδούμε.Μας φεύγεις από την Εκκλησίαν την στρατευομένην και πορεύεσαι εις την άλλην Εκκλησίαν, την Θριαμβεύουσαν. Εκουράσθης εις την ζωήν αυτήν. Προσέφερες τόσα πολλά, που οποιαδήποτε αμοιβή υλική και αν εδίδετο δεν θα επληρώνεσο ακριβώς. Ως Επίσκοπος της περιοχής αυτής αισθάνομαι την ιεράν αυτήν στιγμήν της εξοδίου ακολουθίας να σού εκφράσω ένα βαθύτατον ευχαριστώ και ως πρόσωπον και ως Επίσκοπος της περιοχής, επαναλαμβάνω, δια τα όσα προσέφερες εις την Εκκλησίαν του Θεού. Πορεύεσαι προς τον Ουρανόν. Τώρα δεν πρόκειται να σε πικράνη κανένας. Τώρα δεν πρόκειται να σε διώξη κανένας. Τώρα δεν πρόκειται να σε περιφρονήση κανένας. Διότι υπάρχει άλλο πρωτόκολλον εκεί. Εδώ υπάρχουν πρωτόκολλα, όποιος έχει θέσιν τιμάται από τον κόσμον. Όποιος δεν έχει θέσιν, ας είναι άξιος τιμής, να μη τιμάται. Εκεί αλλάσσουν τα πράγματα. "Και έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι".

Εκ μέρους του Ιερού Κλήρου, εκ μέρους των Χριστιανών, σού εύχομαι "μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον". Εύχομαι να σε παραλάβη ο Κύριος εις την Βασιλείαν Του και να μας αξιώση ο Κύριος να ανταμώσωμεν εις την Βασιλείαν Αυτού.

"Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών".