Φιλενωτικόν ή αλλιώς ευπρεπώς περί των θέσεων του Bessarion

[parmenas]

Ποιός είναι αυτός Γ. Βαλσάμης; Noμιζω το άρθρο "Ορθοδοξια, Καθολικισμος, Ευρωπη" είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει.

[quote="gas"]Γ. Βαλσάμης

Ὀρθοδοξία, Καθολικισμός, Εὐρώπη


Πέρα ἀπὸ κάθε διαφορὰ μὲ τοὺς ὀρθόδοξους, οἱ καθολικοὶ δὲν εἶναι πάντως κι αὐτοὶ χριστιανοί;

Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι οὔτε κἂν ἕνας ὀρθόδοξος, ὥστε ἂν κάποιος συμμερίζεται τὸν καθολικισμό, δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι “οἱ καθολικοὶ εἶναι χριστιανοί”, ὅπως αὐτὸς ποὺ ἀπορρίπτει τὸν καθολικισμό, δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι “οἱ καθολικοὶ δὲν εἶναι χριστιανοί”, παρὰ μόνο ἂν ἐννοεῖ ὅτι ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν ἀπὸ τὸν πολιτισμικὸ χῶρο τοῦ καθολικισμοῦ μεγαλύτερη ἢ μικρότερη συμπαράσταση γιὰ νὰ γίνουν ἢ νὰ μή γίνουν χριστιανοί. Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι προσωπικὴ καὶ ὄχι μαζικὴ κατάσταση, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Μακάριος, “ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἐρευνᾶ τὴ ρίζα αὐτὴ τῶν πραγμάτων, καὶ δὲν νομίζει ὅτι ὁ χριστιανισμὸς ὑπάρχει ἐπιφανειακά, δὲν ἀπομένει σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους κανόνων καὶ λατρειῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη ποθεῖ καὶ μέσα στὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παίρνει ὣς τὸ πιὸ μεγάλο βάθος της πληρότητα γνώσης, τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς εἶναι ὁ ἀληθινὸς χριστιανισμός”.[1]


Ὁ καθολικισμὸς συμπαρίσταται ἢ ἐμποδίζει τὴν πίστη;

Ὁ καθολικισμὸς ὡς τέτοιος εἶναι ἀντιχριστιανικός. Οἱ προερχόμενοι ἀπὸ τὸν καθολικισμὸ ἅγιοι ἔχουν προοδεύσει εἰς πεῖσμα τῆς παραδόσεώς τους καὶ ὄχι βοηθούμενοι ἀπὸ τὴν παράδοσή τους. Ὅπως κάθε ἅγιος πολεμάει μὲ δαιμονικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες προσπαθοῦν νὰ ἐνισχύουν τὴν ἁμαρτία του, ἔτσι οἱ ἅγιοι τῆς Δύσης, ἀνάμεσα στὶς διάφορες δαιμονικὲς δυνάμεις ἔχουν νὰ πολεμήσουν μὲ τὴν ἴδια τὴν παράδοσή τους, ἡ ὁποία ὡς παπικὴ ἔκανε καὶ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ ἐνισχύει τὴν ἁμαρτία τους. Ὁ καθολικισμὸς βοηθάει τοὺς καθολικούς, στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι καθολικισμός, δηλαδὴ στὸν βαθμὸ ποὺ περιέχει στοιχεῖα καὶ τρόπους τῆς Ὀρθοδοξίας.


Οἱ ἅγιοι τῆς Δύσης δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν καταλάβει καὶ μάλιστα προειδοποιήσει γιὰ τὴν ἀντιχριστιανικότητα τοῦ καθολικισμοῦ;

Ὁ καθολικισμὸς δὲν γεννήθηκε ἀκαριαῖα, ἀλλὰ μὲ ἀνεπαίσθητες σταδιακὲς ἀλλοιώσεις. Ἀκόμη καὶ σὲ περιόδους μεγάλης ἔντασης τῶν καθολικιστικῶν χαρακτηριστικῶν, δὲν εἶναι ἀπόλυτος ἀντιχριστιανισμός, δηλαδὴ δὲν εἶναι μόνο καθολικισμός. Σήμερα ποὺ ἡ ἐπαφὴ τῶν πολιτισμῶν εἶναι μεγαλύτερη, πολλοὶ καθολικοὶ ἔχουν προειδοποιήσει γιὰ τὴν ἀντιχριστιανικότητα τοῦ καθολικισμοῦ, καὶ μάλιστα ἔχουν μεταστραφεῖ στὴν Ὀρθοδοξία. Ἄλλοι δὲν γνώρισαν τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ ἐλάχιστο ἀλήθειας ποὺ ὑπάρχει στὸν καθολικισμό, ὑπερίσχυσε τῆς κακοποιήσεως τὴν ὁποία ὑπέστησαν ἀπὸ τὴν παράδοσή τους, κι ἔτσι ἐμπόδισε τὴν ἀπόρριψή της.


Θὰ μποροῦσαν οἱ καθολικοὶ νὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι ἡ ὀρθόδοξη παράδοση συμπαρίσταται στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι ὀρθόδοξη ἀλλὰ καθολική;

Μόνο ἀερολογικῶς θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἰσχυριστοῦν. Ἂν ἡ ἀντιστροφὴ ἴσχυε, τότε ἐκεῖ ποὺ τὰ καθολικὰ στοιχεῖα εἶχαν μεγαλύτερη ἰσχὺ καὶ καθαρότητα, δηλαδὴ στὶς (πρώην) καθολικὲς κοινωνίες, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ὑπάρξει μεγαλύτερη ἁγιότητα – πιὸ ἀληθινὴ πίστη, θεολογία, ζωὴ μὲ τὸν Χριστό. Ὅμως αὐτὸ δὲν συμβαίνει, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ καθολικοὶ γνωρίζουν καὶ συχνὰ παραδέχονται. Ἑπομένως, ἡ καθολικὴ παράδοση συμπαρίσταται στοὺς πιστοὺς τῆς Δύσης στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι καθολική, καὶ ἡ ὀρθόδοξη κακοποιεῖ τοὺς δικούς της, στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι ὀρθόδοξη, ἀλλὰ ὑποχωρεῖ πρὸς κακόδοξες παραδόσεις. Ἡ βάση γιὰ ἑνότητα ἀνάμεσα σὲ καθολικοὺς καὶ ὀρθόδοξους, δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη κοινή μας ʽχριστιανικότηταʼ, ἀλλὰ ἡ Ὀρθοδοξία· γιατὶ αὐτὸ ποὺ σώζει στὸν καθολικισμό, εἶναι τὰ ὅσα ὀρθόδοξα στοιχεῖα του, ὥστε ἡ πολιτισμικὴ ἢ ʽβοηθητικὴʼ ἢ δευτερεύουσα χριστιανοσύνη τῶν ὅποιων λαῶν θὰ εἶναι τόσο πιὸ πραγματικὴ ὅσο πιὸ Ὀρθόδοξη, ἢ ἀλλοιῶς θὰ εἶναι πλασματικὴ καὶ θὰ μεγαλώνει διαφθορά.


Μὲ ποιό τρόπο μποροῦμε νὰ μεταδίδουμε τὴν Ὀρθοδοξία;

Μὲ τὸ νὰ εἴμαστε ὀρθόδοξοι.


Ὑπάρχει μόνο ʽἐσωστρεφὴςʼ μετάδοση τῆς πίστης στοὺς καθολικούς;

Ἱεραποστολὴ ὑπάρχει μόνο ἂν ὁ ἄλλος ἔχει προϋποθέσεις γιὰ νὰ παραλάβει, γιʼ αὐτὸ κανένας λαὸς δὲν βαπτίσθηκε ἢ δὲν παρέμεινε στὸ βάπτισμά του, ἂν ἡ προηγούμενη ἱστορία του ἦταν καθοριστικὰ ἀντιχριστιανική, ὁπότε καταλαβαίνουμε ἐπίσης, ὅτι μιὰ ʽκαλὴ θέλησηʼ ἡ ὁποία θὰ ζητοῦσε, γιὰ παράδειγμα, μεταστροφὴ τοῦ Ἰσλάμ, θὰ ἀποδεικνυόταν οὐτοπική. Ἔστω ἐξ ἀδρανείας εἴτε κενοδοξίας εἴτε φοβίας, ὁ καθολικισμὸς ὡς τέτοιος αὐτοκαλεῖται χριστιανικός, καὶ μάλιστα μὲ πληρότητα χριστιανικότητας, δηλαδὴ δὲν βλέπει, πρὸς τὸ παρόν, λόγο μεταστροφῆς στὴν Ὀρθοδοξία. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ ʽἐξωστρεφὴςʼ ἱεραποστολὴ θὰ σήμαινε βιαιότητα καὶ προσηλυτισμό, ἀκόμη κι ἂν βασιζόταν σὲ ʽεἰρηνικὰʼ μέσα, γιατὶ θὰ ἀπευθυνόταν σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἤδη τὴν ἔχουν ἀπορρίψει. ʽἘξωστρεφῆʼ ἱεραποστολὴ ἔχει ἐπιχειρήσει καὶ ἐπιχειρεῖ μᾶλλον &#8
001; ἴδιος ὁ παπισμὸς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ αὐταρχισμὸς προσιδιάζει στὴ φύση τοῦ παπισμοῦ. Δυνατότητα διδαχῆς ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνο μὲ τὸ παράδειγμά της, δηλαδὴ μὲ τὸν τρόπο ποὺ βιώνουν τὴν πίστη τους οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί. Τὴν ὅση ʽἐξωστρέφειαʼ τῆς ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς πρὸς τὸν παπισμὸ ἀναλαμβάνουν τότε ἄλλοι παράγοντες, ἀπρόβλεπτοι καὶ αὐθόρμητοι, φαινομενικὰ ἄσχετοι, ὅπως εἶναι ἡ μετανάστευση. Κάθε περίπτωση ἐπαφῆς καθολικῶν καὶ ὀρθοδόξων, μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ ἱεραποστολή, στὸν βαθμὸ ποὺ οἱ ὀρθόδοξοι εἶναι καὶ χριστιανοί, στὸν βαθμὸ ποὺ οἱ καθολικοὶ θέλουν νὰ συμμετέχουν σὲ τέτοια ἐπαφή, καὶ στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ ἐπαφὴ δὲν ἔχει τὸν χαρακτῆρα ἀμοιβαίας ἀμφισβήτησης (κοινῶς λεγομένου ʽδιαλόγουʼ), ἀλλὰ μονοσήμαντη φορά, ἀπό τὴν Ὀρθοδοξία πρός τὸν καθολικισμό.


Τὸ νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει νὰ μάθει τίποτε ἀπὸ τὸν καθολικισμό, δὲν εἶναι ἔπαρση;

Ἡ ἔπαρση προϋποθέτει αὐταπάτη, ἑπομένως ὑπάρχει ἔπαρση ἀκόμη καὶ στὴν χαμηλὴ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό, ἂν εἶναι ψευδής. Ὁ ἀδίκως ταπεινούμενος δὲν εἶναι ταπεινός, γιατὶ ἐπαίρει τὸν ἑαυτό του ὑπεράνω τῆς πραγματικότητος τὴν ὁποία μειώνει ἀδίκως. Ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ ἔχει κάτι νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὸν καθολικισμό, στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι καθολικισμός, δηλαδὴ στὸν βαθμὸ ποὺ περιέχει στοιχεῖα ἀλήθειας, τὰ ὁποῖα τότε διαφέρουν ἀπὸ τὰ δικά μας μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἕνας ὀρθόδοξος Πατέρας διαφέρει ἀπὸ ἕναν ἄλλο. Ὅπως θὰ εἴμασταν φτωχότεροι ἂν εἴχαμε λιγώτερους Πατέρες, ἔτσι μποροῦμε νὰ εἴμαστε πλουσιώτεροι γνωρίζοντας τὴν Ὀρθοδοξία τοῦ καθολικισμοῦ. Γιὰ παράδειγμα, στὸν Μάιστερ Ἔκκαρτ ὑπάρχουν ὡς κάποιο βαθμὸ στοιχεῖα καθολικά, ὅπως εἶναι ὁ (μετρημένος κατὰ κανόνα) σχολαστικισμὸς τῶν λατινικῶν διατριβῶν του. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ὑπερκυριαρχοῦν στὶς γερμανικές του ὁμιλίες στοιχεῖα Ὀρθόδοξα, σὲ βαθμὸ ποὺ φανερώνουν τὸν Ἔκκαρτ μοναδικῆς σημασίας Θεολόγο ἀνάμεσα στοὺς μεγαλύτερους Θεολόγους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου ὀφείλεται ἐν μέρει καὶ ἡ καταδίκη του ἀπὸ τὸν πάπα. Ἂν δὲν ἔχουμε ἢ ἂν χάσουμε τὴν ἱκανότητα διακρίσεως τῶν Ὀρθόδοξων στοιχείων, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν στὴν καθολικὴ ἢ ὅποια παράδοση, στὸν ἴδιο βαθμὸ θὰ ἔχουμε ἐπίσης χάσει τὴν ἴδια τὴ δική μας Ὀρθοδοξία, εἴτε αὐτὸ ἐκφραστεῖ μὲ μισαλλοδοξία, εἴτε μὲ σχετικισμό.


Ἂν ὁ καθολικισμὸς ἐπιμένει στὸν ἑαυτό του καὶ ἐμεῖς στὸν δικό μας, πῶς εἶναι δυνατὴ ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν;

Ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι φραστικὸ σχῆμα χωρὶς πραγματικὸ περιεχόμενο, γιατὶ ἡ ἐκκλησία εἶναι ἤδη ἑνωμένη, καὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ δὲ καθολικὴ ἔχει ἐκκλησιαστικὰ στοιχεῖα στὸν βαθμὸ ποὺ δὲν εἶναι καθολικὴ ἀλλὰ ὀρθόδοξη. Κυρίως χρειάζεται ἡ φυσιολογική, αὐθόρμητη καὶ σταδιακὴ μεταστροφὴ τῶν καθολικῶν στὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ ἡ κάθαρσή τους ἀπὸ τὰ καθολικὰ στοιχεῖα, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι μακρόχρονη καὶ νὰ συνεπάγεται ἐπίσης τῶν ἐμπλουτισμὸ τῶν ὀρθόδοξων πολιτισμικῶν μορφῶν μὲ στοιχεῖα προερχόμενα ἀπὸ τοὺς καθολικοὺς ἢ πρώην καθολικοὺς λαούς, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ οἱ Σλάβοι ἐμπλούτισαν τὸν βυζαντινὸ πολιτισμό. Δηλαδή, παραμένει πάντα τὸ Βυζάντιο, στὸ ὁποῖο συμβάλλουν καὶ τὸ ὁποῖο διαμορφώνουν, ἐμπλουτίζουν, ἢ ἐνδεχομένως ἀποδυναμώνουν ἢ ἀπαρνοῦνται ὅσοι λαοὶ γίνονται ἢ ἤδη εἶναι ὀρθόδοξοι. Στὸ παραισθητικὸ σχῆμα περὶ ʽἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶνʼ, συνυπάρχει ἡ παραίσθηση περὶ ἐμμονῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν ἑαυτό της. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἐμμένει στὸν ἑαυτό της ἀλλὰ στὴν ἀλήθεια. Χάρη στὴν ἀλήθευσή της ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ταυτίζει τὴν πίστη μὲ τὴν ἰδεολογία, ὅπως ἔκανε ὁ παπισμός, ἑπομένως δὲν ἔχει λόγο νὰ τὴν μεταδίδει μὲ βία καὶ δόλο, οὔτε κἂν μὲ τὴν ἁπλὴ πειθώ. Παρομοίως ἐξηγεῖται ἡ φαινομενικὴ ʽδιαλλακτικότηταʼ τῶν σημερινῶν καθολικῶν, ὅπου ἐλλείψει ἐπιβλητικῆς ἰσχύος ἡ ἰδεολογικὴ πίστη ἐκφράζεται μὲ καθαρότερο καιροσκοπισμό, προκειμένου διὰ συμβιβασμῶν καὶ συμφωνιῶν νὰ ἐξασφαλισθεῖ τὸ θεωρούμενο ὡς ὕψιστο ἀγαθὸ τῆς ἐξωτερικῆς συμβασιακῆς συγκολλήσεως καὶ δῆθεν ʽἑνώσεωςʼ.


Εἶναι λάθος νὰ θέλουμε τὴν ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης;

Ναί. Ἔτσι χρησιμοποιούμενη ἡ λέξη ʽχριστιανοσύνηʼ παύει νὰ σημαίνει τὴν ἁγιότητα τῶν ἁγίων, καὶ γίνεται ἀφηρημένη ἔννοια ἡ ὁποία περιλαμβάνει πλῆθος ἰδιαίτερων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ὑποτάσσει χονδρικὰ σὲ κατ' ἐπίφασιν εἴτε ἀδοκίμαστα ʽχριστιανικὰʼ χαρακτηριστικά, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ἡ βαπτισματικὴ ὁμολογία πίστεως. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστης, ἡ ζωντανὴ ἑνότητα ζωντανῆς χριστιανοσύνης, ὑπάρχει σὲ ἕναν ἅγιο ʽμόνοʼ του, στὴν ἁγιότητα τοῦ κόσμου του, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὴν πλήρη προσωπικὴ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους. Ἡ ἐξάπλωση τῆς ἑνότητας αὐτῆς σὲ ὅλους, δὲν εἶναι ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης, ἀλλὰ ἑνοποίηση τοῦ ἀποξενωμένου κόσμου μέσα στὴ χριστιανοσύνη, δηλαδὴ ἐκκλησιαστικοποίηση (στὴν ἰδανικὴ περίπτωση) ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μιλῶντας γιὰ ʽἑνότητα τῆς χριστιανοσύνηςʼ προϋποθέτουμε κακῶς ὅτι ὑπάρχει κά
τι κακῶς διαιρεμένο, δηλαδὴ ἡ ʽχριστιανοσύνηʼ. Ἔτσι προλαμβάνουμε τὸ ζητούμενο, καὶ συκοφαντοῦμε τὴν ἤδη ὑπαρκτὴ ἑνότητα τῆς χριστιανοσύνης στὸν θεούμενο κόσμο κάθε ἁγίου.


Μὲ ποιοὺς τρόπους μποροῦμε νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ἐπέκταση τῆς χριστιανοσύνης;

Αὐτὸ ἔχει ἀπαντηθεῖ παραπάνω, στὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἱεραποστολή. Ἐπιδιώκουμε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ζήσουν ἀκόμη περισσότεροι τὴν πληρότητα ζωῆς τοῦ κόσμου τῶν ἁγίων μας, μὲ τὸ νὰ εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ ὀρθόδοξοι, δηλαδὴ βιώνοντας, ἀναγνωρίζοντας καὶ διακρίνοντας τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴ χριστιανικότητα ὅπου καὶ ἂν ὑπάρχει, στὸν βαθμὸ ποὺ ὑπάρχει.


Ἡ ἀναγνώριση ἀλήθειας σὲ μή-ὀρθόδοξες παραδόσεις, δὲν ὁδηγεῖ σὲ σχετικισμό;

Αὐτὸ εἶναι φραστικὸ σχῆμα χωρὶς πραγματικὸ περιεχόμενο, γιατὶ ἡ ἀλήθεια τὴν ὁποία ἀναγνωρίζουμε σὲ μή-ὀρθόδοξες παραδόσεις, δὲν ἀνήκει στὶς παραδόσεις αὐτὲς ὡς μή-ὀρθόδοξες, ἀλλὰ στὸν βαθμὸ τῆς ὀρθοδοξίας τους. Δηλαδὴ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἀλλοῦ ἢ καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους ἐνδέχεται νὰ ἔχει ἀναμιχθεῖ σὲ διάφορους βαθμοὺς μὲ ἀλλοτριωτικὰ χαρακτηριστικά, ἢ ἀλλοιῶς, ἔχουμε καταλάβει ζωντανὰ καὶ πραγματικὰ ὅτι ἕνας πολιτισμὸς ὡς τέτοιος δὲν ἀποτελεῖται μόνο ἀπὸ ἐγκλήματα καὶ διαφθορά. Εἴτε ἔχουμε διαφθαρεῖ εἴτε ὄχι κατὰ περιόδους, πάντως ἡ ἀλήθεια βρίσκεται στὸν πιὸ οἰκεῖο της πολιτισμικὰ χῶρο, ὅταν βρίσκεται στὴν Ὀρθοδοξία. Γιὰ παράδειγμα, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἔχει ὑπάρξει γνωστός μας πολιτισμὸς σὲ καμμιὰ περίοδο, οὔτε κἂν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ποὺ νὰ ἔχει συμβολίσει καὶ κατανοήσει τὴν ἀγάπη τόσο ταιριαστὰ μὲ τὴν ἀγάπη, ὅσο ὁ Βυζαντινὸς πολιτισμός. Γιʼ αὐτὸ εἶναι ἁπλὰ ἀκριβὲς νὰ λέμε ὅτι ὁ Βυζαντινὸς εἶναι ὁ ὑψηλότερος μέχρι σήμερα πολιτισμός, ἂν τὸ ὕψος ἑνὸς πολιτισμοῦ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν κυρίως ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Θεολογική, καὶ ἂν τὸν ὀνομάζουμε πολιτισμὸ στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἔχει γίνει ἀλήθεια τῆς κοινωνίας ὡς τέτοιας.


Ἔχουμε ʽπαρακμάσειʼ σὲ σχέση μὲ τὸν Βυζαντινὸ πολιτισμό;

Τὸ ἐρώτημα εἶναι παραπλανητικό, γιατὶ προϋποθέτει ὅτι ὁ σημερινὸς πολιτισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ὁ Βυζαντινός. Σωστὰ θὰ ρωτούσαμε: ὁ Βυζαντινὸς πολιτισμὸς ἔχει παρακμάσει σήμερα, βρίσκεται σὲ περίοδο παρακμῆς του; Γιατὶ πάντως συνεχίζεται καὶ δὲν παύει μὲ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης. Ὁ Βυζαντινὸς πολιτισμὸς ὑφίσταται διαφόρων βαθμῶν καὶ διαστάσεων μεταμορφώσεις ἤδη μὲ τὴν ἱεραποστολή. Ἂν δεῖ κανεὶς μιὰ εἰκόνα τοῦ Πανσέληνου καὶ μία τοῦ Ρουμπλιώφ, καταλαβαίνει τὸν ἴδιο πολιτισμό, καὶ μαζὶ διαφορές. Οἱ συγκεκριμένες διαφορὲς ἀνήκουν στὸ κοινό τους, δὲν τὸ ἐπιβουλεύονται, ὁπότε μιλοῦμε γιὰ ἐπέκταση καὶ ἐμπλουτισμὸ τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ καὶ σὲ ἄλλες διαστάσεις ἐκτὸς τῆς ἑλληνοβυζαντινῆς, ἑνωμένες μαζί της οὐσιωδῶς καὶ ἐσωτερικῶς. Ἔτσι μποροῦμε στὸ μέλλον νὰ ἔχουμε γερμανοβυζαντινὴ διάσταση, γαλλοβυζαντινή, κλπ., ὅπως στὸ παρελθὸν εἴχαμε ἰταλοβυζαντινὴ καὶ ἀκόμα σήμερα ἑλληνοβυζαντινὴ καὶ σλαβοβυζαντινή. Περιόδους κρίσης γνώρισε ὁ Βυζαντινὸς πολιτισμὸς καὶ παλαιότερα, γιὰ παράδειγμα τὴν ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας. Σὲ τέτοια κρίση βρίσκεται σήμερα ἐπίσης, χωρὶς νὰ εἶναι καθόλου βέβαιο ὅτι θὰ τὴν ὑπερβεῖ, ὅπως δὲν ἦταν βέβαιο οὔτε στὸ παρελθόν.


Ἐνδεχόμενη κατάρρευση τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, σημαίνει ἀφανισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας;

Κατάρρευση τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ θὰ σήμαινε κατάργηση τῆς εἰκονογραφικῆς μας γλώσσας, λήθη τῶν Βυζαντινῶν Πατέρων, κλπ., ἑπομένως θὰ σήμαινε ἐπίσης ἀφανισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθοδοξία χωρὶς τὸ Βυζάντιο δὲν νοεῖται. Κατὰ κύριο λόγο ἡ Ὀρθοδοξία δημιούργησε τὸν Βυζαντινὸ πολιτισμό, ὥστε αὐτὸς ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐκείνη, καὶ ὄχι ἐκείνη ἀπὸ αὐτόν. Ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι δημιούργησε τὸν συγκεκριμένο πολιτισμὸ ἀντὶ ἄλλων δυνατῶν, σημαίνει πὼς ὅσο ὑπάρχει Ὀρθοδοξία θὰ ὑπάρχει ἐπίσης κάποιου βαθμοῦ Βυζαντινὸς πολιτισμός.


Μποροῦμε νὰ ἀποφύγουμε τὴν κατάργηση τοῦ Βυζαντίου ἀπὸ τὴν πολυπολιτισμικότητα τῆς εὐρωπαϊκῆς ἕνωσης, ἂν δὲν ἑνωθοῦμε μὲ τὸν παπισμό;

Τὸ ἐρώτημα προλαμβάνει ἢ εὐνοεῖ ὡς προϋπόθεση ὅτι ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι μᾶλλον κάτι καλό. Τὸ ἀντίθετο ἰσχύει: εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποφύγουμε τὴν πολτοποίηση, ἂν ἑνωθοῦμε μὲ τὸν παπισμό; Τέτοιο ἐνδεχόμενο δὲν ὑφίσταται. Ἡ ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν παπικὸ κλῆρο θὰ ἀπαγορεύσει στὴν Ὀρθοδοξία νὰ ἔχει λαϊκὸ καὶ κοινωνικὸ πολιτισμό, νὰ εἶναι πίστη λαῶν καὶ κοινωνιῶν, καὶ ὄχι μόνο ἀτόμων καὶ ὁμάδων, ἀκόμη καὶ ἂν ἦταν τυπικῶς ʽὀρθόδοξηʼ ἕνωση. Αὐτὸ θὰ συμβεῖ διότι ἡ ἕνωση θὰ ἐμφανίσει στὴ σκέψη τῶν ἴδιων τῶν λαῶν ὡς κατʼ οὐσίαν ἰσότιμες καὶ στὴ συνέχεια ἀσήμαντες τὶς πάμπολλες διαφορὲς στὴν ὅλη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ποὺ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν παπισμό, ὥστε γιὰ τοὺς λαοὺς ἡ παράδοση θὰ γίνει κάτι νεφελῶδες καὶ κατόπιν ἀσήμαντο, ἀσχέτως ἂν οἱ Ἐκκλησίες ἐπηρεάζουν δῆθεν ʽχριστιανικὰʼ τοὺς θεσμοὺς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἕνωσης. Τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν συνήθως ὑποστηρίζει, ρητὰ &#7970
; μή, ἡ προϋπόθεση ὅτι “ὅλοι χριστιανοὶ εἴμαστε”, ἡ ὁποία ἀνταποκρίνεται στὸ πολυπολιτισμικώτερο “ὅλοι ἄνθρωποι εἴμαστε” γιὰ νὰ καταλήξει στὸ τελείως ἀπρόσωπο ὅτι ἔχουμε “ἀνθρώπινα δικαιώματα”, τὰ ὁποῖα προτάσσουμε καὶ σεβόμαστε, ὁπότε ἡ ἀλήθεια ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴ συμβατικότητα. Μερικὲς στοιχειώδεις κοινὲς πραγματικότητες ἔρχονται νὰ ἀποκτήσουν κυριαρχικὴ σημασία εἰς βάρος διαφορῶν ποὺ (τουλάχιστον) στὴν πράξη θεωροῦνται ἐπουσιώδεις. Ἔτσι ὁ “φιλειρηνισμός”, ἡ “συμφιλίωση” καὶ ἡ “ἀνεκτικότητα” γίνονται προσχήματα ὥστε ἡ ὁρμὴ γιὰ πραγματικὴ καὶ ἀληθινὴ ζωή, νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ὁρμὴ γιὰ ἠθικῶς ὀργανωμένη ἐπιβιοσυμβίωση. Παραμερίζοντας τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν παπισμὸ καὶ δῆθεν νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἐκκοσμίκευση, σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ἔχουμε τί νὰ ὑπερασπίσουμε καὶ πῶς νὰ ἀντισταθοῦμε, τὸ ὁποῖο ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει ἡ ἀφιλοσόφητη φύση τοῦ παπισμοῦ. Ὁ παπισμὸς ἀνησυχεῖ γιὰ τὸν ἠθικὸ σχετικισμὸ ποὺ ἁπλώνεται στὴν Εὐρώπη, ὥστε ἐνεργεῖ ἀστυνομικὰ καὶ καλεῖ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες νὰ ἑνωθοῦν στὸ ἰσχυρότερο δυνατὸ ἀφιλοσόφητο καὶ ἀλειτούργητο θρησκευτικὸ-ἀστυνομικὸ σῶμα. Ἡ βοήθεια πρὸς τὸν ἐκκοσμικευμένο ἄνθρωπο δὲν χρειάζεται ἰσχυρότερα κέντρα μιᾶς προοπτικῆς ποὺ θὰ προβάλλεται ὡς ʽἱερήʼ, ἐνῶ δὲν θὰ εἶναι παρὰ προβολὴ τῆς ἴδιας τῆς ʽἐκκλησιαστικῆςʼ ἐκκοσμίκευσης στὸν οὐρανὸ ὡς Κράτος χοντροκομμένης, ἱστορικὰ ἀνερμάτιστης καὶ ἐπιτεχνημένης μεταφυσικῆς, ἀπʼ ὅπου ἡ ὅποια ἠθικὴ θὰ ἀπορρέει καθοριστικὰ καὶ διαρκῶς ὕποπτη, ἐπίβουλη, αὐθαίρετη, διφορούμενη, κατὰ βάθος ἀπολύτως κενή, στηριζόμενη στὴ λυκοφιλία τῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν ψευδοένωση ἀσύμβατων πολιτισμῶν. Ἡ φιλία ὑπερβαίνει ὅλα τὰ πολιτισμικὰ δεδομένα, ὅμως ἡ ἴδια γίνεται ἐπίσης πολιτισμός, δηλαδὴ ὡς τέτοια δὲν δημιουργεῖ ἀσήμαντους πολιτισμούς, δὲν τοὺς ἀνανεώνει καὶ ἀναπλάθει σχετικοποιῶντας τους, οὔτε τοὺς ὑπερβαίνει ὑποτιμῶντας τους. Ὁ παπισμὸς μεταφέρει τὴν πολυπολιτισμικὴ νοοτροπία στὸ ἐπίπεδο τῶν ἐκκλησιῶν, καὶ προτείνει τὴν ὑπερφιλία, ποὺ ὅμως δὲν εἶναι παρὰ συμβιβασμός, μὲ ἀνώτατο ὅριο τὸν ἁπλὸ συναισθηματισμό, ὑποχρεωμένον κι αὐτὸν στὴν κατάρρευσή του μὲ τὴν κατάρρευση ὅλων μαζὶ τῶν παραδόσεων τῆς λεγόμενης ʽχριστιανοσύνηςʼ.


Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνει τὸν παπισμὸ ἀντιβυζαντινό;

Ὅ,τι κάνει ἀντιβυζαντινὸ τὸν μουσουλμανισμό, τὸν ἑβραϊσμό, κλπ., δηλαδὴ ἡ ἀντιχριστιανικότητά του.


Γιατί ὁ παπισμὸς ἐκφράζεται σήμερα θετικὰ γιὰ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ μάλιστα ἐπιθυμεῖ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν;

Ὁ παπισμὸς καὶ σὲ περιόδους τοῦ παρελθόντος ἔνοιωθε ἀξία στὸ Βυζάντιο καὶ μὲ τὸν τρόπο του ἐπιθυμοῦσε τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἐνδιαφέρεται ὡς παπισμός, εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος εἶναι ὡς παπισμός, ζητῶντας τὴν εὐρύτερη δυνατὴ θεσμικὴ συγκόλληση θρησκευτικῆς ἀστυνομίας, μὲ βάση μιὰ πολιτισμικὰ ἀνερμάτιστη, δηλαδὴ πλαστὴ καὶ τυχοδιωκτική, κοινὴ ἰδεολογία ʽχριστιανικῆςʼ ἐπίφασης, ὥστε ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἀκρωτηριασμὸ τῆς ζωῆς πρὸς ὄφελος τῆς ἐπιβίωσης τέρατος, ἀσώματης καὶ ἀπρόσωπης κεφαλῆς. Ὁ παπικὸς ὁλοκληρωτισμὸς σήμερα μετατίθεται σταδιακὰ ἀπὸ τὸν στυγνὸ φασισμὸ στὸν ʽφιλελεύθεροʼ πολυπολιτισμό, ὅπου καὶ τὸ Βυζάντιο καὶ ὅλα ἔχουν ἐνδεχομένως καὶ ἰσότιμη θέση, γιατὶ ὅλα ὑποτιμῶνται καὶ ὑποτάσσονται στὸ ὕψιστο ἀγαθὸ τῆς ἴδιας τῆς Ὁλοκληρώσεως, νοούμενης ὡς συμβατικῆς συσχετίσεως.


Ἂν ὁ παπισμὸς ἔχει γίνει πολυπολιτισμικός, γιατί ἀρνεῖται τὴν εἴσοδο μουσουλμανικῶν χωρῶν στὴν εὐρωπαϊκὴ ἕνωση;

Ἐπειδὴ δὲν ἔχει γίνει πολυπολιτισμικός, ἀλλὰ τείνει νὰ γίνει. Ὅταν τὰ πράγματα τὸν 'ἐξαναγκάσουν', δὲν θὰ διστάσει νὰ γίνει πολυπολιτισμικὸς στὸν μεγαλύτερο δυνατὸ βαθμό, καὶ ἤδη ἄρχισε νὰ τὸ κάνει, ὅπως δὲν ἔχει διστάσει κατὰ καιροὺς νὰ πάρει τὶς πιὸ ἀντιφατικὲς ἀποφάσεις στὰ ἴδια τὰ δόγματα τῆς πίστης. Παρόμοια μετάθεση συμβαίνει στὸ Φανάρι, ἔχοντας ἀρχίσει ἤδη πρὸ τῆς ἁλώσεως καὶ ἀποτραπεῖ χάρη στὸν Βυζαντινὸ λαό. Σήμερα τὸ Φανάρι προωθεῖ τὴν ʽἔνταξηʼ τοῦ Ἰσλὰμ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἕνωση, δηλαδή, μὲ τὶς πιὸ καλὲς προθέσεις ἔστω, πάντως στὴν πράξη καταργεῖ τὸν Βυζαντινὸ καὶ προετοιμάζει τὸν ʽἀποφασισμένοʼ χριστιανισμὸ τῶν στενῶν κύκλων, δηλαδὴ συμβάλλει στὴν παποπροτεσταντικὴ κατάσταση. Ὅμως ἀποφεύγοντας τὸ μαρτύριο διανοίγει τὸν χριστιανισμὸ στὸν ὁρίζοντα τῆς συμβασιακότητας, ὥστε προοπτικὴ τῶν στενῶν κύκλων δὲν εἶναι κἂν ὁ αὐτοπεριορισμὸς στὴ στενότητά τους, ἀλλὰ ἡ παποπροτεσταντικὴ 'κοινωνία' ἰσορροπίας τῶν δυνάμεων καὶ πολλαπλῶν συμβάσεων, στὴν διαμόρφωση τῶν ὁποίων θὰ συμμετέχουν καὶ οἱ ʽἘκκλησίεςʼ στὸν βαθμὸ ποὺ θὰ τοὺς ἀναλογεῖ. Γιʼ αὐτὸ ἐπιδιώκει παράλληλα τὴν ἕνωση μὲ τὸν ἐθισμένο στὴν ἀπρόσωπη συμβατικότητα παπικὸ κλῆρο. Ὁ παπισμὸς ἀπὸ τὴν πλευρά του ἐκμεταλλεύεται τὸν ἐκτεταμένο ἐκδυτικισμὸ τῶν ἴδιων τῶν λαῶν πιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ νὰ ἀφανίσει τὴν Ὀρθοδοξία στὴν οὐσία, ἂν ὄχι κα&#805
4; τυπικῶς, πάντοτε μὲ τὴν καλὴ προαίρεση τῆς ʽτῶν πάντων ἑνώσεωςʼ.


Σὲ ἄτομα καὶ μικρὲς ὁμάδες δὲν γεννήθηκε ὁ χριστιανισμός; Γιατί τώρα λέμε πὼς αὐτὸ ζημιώνει;

Ἡ πίστη δὲν γεννιέται οὔτε σὲ ἄτομα ἢ ὁμάδες, οὔτε σὲ κοινωνίες καὶ λαούς, ἀλλὰ στὴ ζωντανὴ μνήμη καθενὸς προσωπικὰ τῆς πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση ἕνωσης μὲ τὸν Λόγο. Καὶ ὅπως στὴν ἑνότητα αὐτὴ ὑπάρχει ἐπίσης ἑνότητα μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους, ἔτσι μετὰ τὴν πτώση ἡ μικρὴ ἢ μεγάλη ζωντανὴ μνήμη καθενὸς τὸν στρέφει στοὺς ἄλλους καὶ γεννιοῦνται οἰκογένειες, κοινότητες, λαοὶ καὶ κοινωνίες, ὁ πολιτισμὸς τῶν ὁποίων διαμορφώνεται ἀπὸ τὴν ποιότητα καὶ τὴν ἔνταση τῆς κοινῆς τους μνήμης. Ὅπως μαρτυροῦν οἱ Γραφές, ὁ Χριστὸς δὲν ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μιλήσει στὰ παιδιὰ ἢ γιὰ νὰ κάνει οἰκογένεια καὶ νὰ τὰ ἀναθρέψει ʽσωστάʼ, κλπ., οὔτε γιὰ νὰ συναντήσει ἕναν ἄνθρωπο μόνο του. Ἔχει δημιουργήσει χιλιάδες καὶ μυριάδες ἔλλογων ὄντων καὶ τὰ ἔχει δημιουργήσει ὅλα μαζί. Ἡ ὁρμὴ τῆς Δημιουργίας, ὅσο καὶ ἡ φυγὴ ὅσων θέλησαν νὰ μή ζήσουν μαζί Του, εἰκονίζονται ἐδῶ ὡς στροφὴ ἢ ἀποστροφὴ καθενὸς πρὸς τὸν Λόγο ποὺ ὑπάρχει στὸ κάθε τι, ὥστε ὅπως κανεὶς ποτὲ δὲν εἶναι πράγματι τὸ ἐγὼ ποὺ ὀνειρεύτηκε ὁ Καρτέσιος, οὔτε κἂν ὁ ἴδιος ὁ Καρτέσιος, πίστη καὶ ἀπιστία δὲν γεννιοῦνται ποτὲ σὲ ἀπόλυτη ἐρημιά, ἀλλὰ στὴν ἀναφορὰ καθενὸς στὸ κάθε τι. Δὲν ὑπάρχει τὸ ἄτομο καὶ ὁ κόσμος, εἶναι ὁ κόσμος μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο ὁλόκληρος, ὁ κόσμος ὡς ἄνθρωπος καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς κόσμος, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὴ σημασία, ποιότητα, ἔνταση, κλπ., καὶ ποτὲ ἀπολύτως διαφορετική. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καταλάβαιναν ὅτι τὸ ὅμοιο ἑνώνεται μὲ τὸ ὅμοιο, καὶ τὰ διάφορα διαιροῦνται, δηλαδὴ ποτὲ δὲν ὑπολόγισαν ὡς κρίσιμη τὴν ἀπόλυτη ἑνότητα τοῦ κόσμου γιὰ ὅλους, στὸν στοιχειώδη καὶ ἀπειροελάχιστο βαθμὸ ποὺ εἶναι ὑπαρκτή, δηλαδὴ στὸ Εἶναι ὡς τέτοιο. Τὸ πρόσωπό τους ἄνθιζε, δὲν μποροῦσε κἂν νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ Εἶναι καθεαυτό, πρὸς τὸ ὁποῖο στρέφεται κάθε στεγνὴ ψυχὴ καὶ ἐπίφαση ʽκοινωνίαςʼ. Μὲ τὴ συνείδηση τοῦ Εἶναι ἄρχισαν νὰ παρηγοροῦνται καὶ νὰ βεβαιώνονται γιὰ τὴν αἰωνιότητα τοῦ προσώπου, χάριν τοῦ ὁποίου ζητοῦσαν τὸ Εἶναι. Ἐφόσον ὑπάρχει γέννηση καὶ θάνατος ἡ κόσμωση αὐτὴ εἶναι ἐδῶ συνεχής, δημιουργεῖ καὶ καταργεῖ σχέσεις, συνάπτει τὰ ὅμοια, διαιρεῖ τὰ διάφορα, τάξη καὶ χάος ὁδηγοῦνται στὴν τελειότητά τους. Ὁπουδήποτε ὑπάρχει ἕνας λαός, ὑπάρχει μικρὴ ἢ μεγάλη πίστη καὶ πολιτισμός, ζητῶντας τὴν οἰκεία τελειότητά του. Ἑπομένως στὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ συνέβαινε νὰ γεννηθεῖ ἀνάμεσα σὲ κτήνη, ἡ πίστη θὰ ἔπαιρνε κατʼ ἀρχὴν τὴ μορφὴ τοῦ πόνου, τῆς θλίψης καὶ τοῦ βασανισμοῦ, δηλαδὴ πάλι θὰ εἶχε οὐσιώδη ἀναφορὰ στοὺς ἄλλους καὶ ὅλους, ἔστω ὡς συγγνώμη. Στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ γεννημένος μέσα σὲ κάθε ψυχὴ κόσμος εἶναι ὁ ἴδιος γιὰ πολλούς, δημιουργοῦνται εὐρύτερες κοινότητες, λαοί, κοινωνίες καὶ πολιτισμοί. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν γεννήθηκε σὲ στενοὺς κύκλους οὔτε σὲ ἄτομα. Γεννιέται στὸν κόσμο, στὴν δημιουργία ὡς κόσμου τοῦ ἑνὸς κόσμου ὁλόκληρου καὶ μοναδικοῦ μέσα σὲ κάθε ψυχή, καὶ ἐφόσον εἶναι νὰ γίνει πίστη ἑνὸς λαοῦ, δηλαδὴ πολλῶν ἀνθρώπων συγκεντρωμένων στὴν ταυτότητα τοῦ κοινοῦ τους κόσμου ὡς κόσμου, ὅπως ἔγινε γιὰ τοὺς Ἕλληνες, προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη οὐσιωδῶν στοιχείων τῆς χριστιανικότητας ἤδη στὴν προηγούμενη ἱστορία κάθε λαοῦ ποὺ πρόκειται νὰ γίνει χριστιανικός. Ὁ χριστιανισμὸς γεννιέται στὸ ἀρχαῖο Ἰσραήλ, γεννιέται ἐπίσης (καὶ ἀπὸ τὶς πιὸ οὐσιώδεις πλευρὲς ἀκόμη περισσότερο) στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅπως γνωρίζουν ὅσοι γνωρίζουν τὴν ἱστορία της, καὶ κανένας λαὸς δὲν μπορεῖ πράγματι νὰ γίνει χριστιανικὸς ὡς λαός, ἂν πρὶν ἀπὸ τὴν βάπτισή του, εἴτε κατόπιν δοκιμαζόμενος, δὲν ζητήσει τὸν χριστιανισμὸ μέσα στὶς πράξεις ὅλης τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτισμικῆς του δημιουργίας. Στὴν ἐπέκταση αὐτὴ εἶναι θεμιτὸ καὶ φυσιολογικὰ συμβαίνει νὰ προσβλέπουμε, ὅσο κρατᾶμε τὴ φύση μας, γιατὶ ὁ κόσμος δὲν ἀποκλείει κανένα καὶ τίποτα, ὅπως θὰ συνέβαινε ἂν ὁ χριστιανισμὸς ἦταν μιὰ ἐφεύρευση τῆς ἀκοινώνητης αὐθαιρεσίας καὶ ὄχι ἡ πρωταρχικὴ ἐπιθυμία τοῦ Λόγου νὰ ζήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὴν ἀλήθεια. Ἡ Ἐνανθρώπηση δημιούργησε τὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία σὲ τελειότητα συνειδήσεως, κατʼ ἀρχὴν ἀνάμεσα στοὺς Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ κατόπιν στὶς πρῶτες χριστιανικὲς κοινότητες, πάντα μὲ ὁρίζοντα τὴν ἐπέκτασή της, δηλαδὴ τὴν μετάδοση τῆς Συνείδησης καὶ Παρουσίας τοῦ Λόγου, τὸ μεγάλωμα τῆς ὅσης προηγούμενης οὐσιώδους χριστιανικότητας τῶν ἑλληνικῶν τότε κοινοτήτων μέσα στὸ Νέο τους ὄνομα, καὶ τὴν μετάδοση τῆς αὔξησης αὐτῆς σὲ ὅλο τὸν ἑλληνικὸ λαό, καὶ ὁπουδήποτε, σὲ ὁποιοδήποτε λαὸ καὶ πολιτισμό, ὅπου ὑπῆρχε ἢ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει συγγένεια μὲ τὴ χριστιανοσύνη, καὶ ἄρα ἀνταπόκριση στὰ Καλὰ Νέα. Τὸ νὰ υἱοθετοῦμε σήμερα τὴν ἀντίθετη πορεία, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ὅτι ἔτσι μᾶς ʽἀναγκάζουν τὰ πράγματαʼ, αὐτὴ εἶναι ἡ ʽφορὰ τῆς ἱστορίαςʼ, κλπ., ἰσοδυναμεῖ ἀκριβῶς μὲ ἄρνηση τοῦ μαρτυρίου, κατάργηση τῆς πίστης καὶ ἰουδαϊσμό. Ὁ χ
ριστιανισμὸς ἐνδέχεται νὰ περιοριστεῖ σὲ 'στενοὺς κύκλους', καὶ ὅμως νὰ εἶναι πραγματικός, μόνο ἂν πρόκειται γιὰ κύκλους μαρτυρίου, περιθωριοποιημένους μὲ αἱματοχυσία, ὄχι μὲ τὶς ἴδιες τὶς δικές τους συμβάσεις καὶ συμφωνίες. Ὁ χριστιανισμὸς ὡς πολιτισμὸς ἔχει ἱεραποστολικὴ φύση, δηλαδὴ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συνδέεται μὲ τὸ ἔξω εἴτε ἐκτεινόμενος εἴτε διωκόμενος, καὶ ὅπως ἰσχύει γιὰ κάθε ἐρωτικὴ σχέση, ἡ σύμβαση δὲν εἶναι οὔτε ἐπέκταση οὔτε προστασία της, ἀλλὰ ἀπόδειξη τῆς ἀπουσίας της.


Ἂν τὸ Εὐαγγέλιο προβλέπει ὅτι στὸ τέλος τῶν καιρῶν θὰ παγώσει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, μήπως ὁ παπισμὸς καὶ τὸ Φανάρι ἔχουν ἁπλῶς ʽρεαλιστικὴʼ πορεία;

Ἡ πορεία αὐτὴ εἶναι τόσο ρεαλιστική, ὅσο ἡ πορεία ἐκείνου ὁ ὁποῖος θὰ αὐτοκτονοῦσε ἐπειδὴ εἶναι θνητός. Ὅπως ὁ γιατρὸς δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ στερεῖ τὴ ζωή, ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ αὐτοκτονεῖ, ὁ ἱερέας δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ κλειδώνει τὸν ναό. Ὁ ἱερέας ὑπάρχει στὸν ναό του ἀνοιχτό, καὶ ὅταν οἱ ἄλλοι θέλουν νὰ τὸν γκρεμίζουν, δὲν τὸν γκρεμίζει μαζί τους οὔτε τὸν ἐγκαταλείπει, ἀκόμη κι ἂν γνωρίζει ὅτι θὰ ὑπερισχύσουν. Ἄνοιγμα τῶν θυρῶν, οἰκουμενικότητα, συνέχεια τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἱεραποστολή, εἶναι ἡ ἄρνηση τῶν ἱερέων νὰ ζήσουν ὡς ἐξωγήινοι, νὰ μεταλλάξουν τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ ἀποφασίσουν ὅτι ἡ πίστη δὲν εἶναι γιὰ τοὺς λαοὺς καὶ τὶς κοινωνίες - ἔστω καὶ ἂν γνωρίζουν ὅτι οἱ πολλοὶ θὰ τὴν ἀρνηθοῦν. Μαζὶ μὲ αὐτὸ γνωρίζουν ὅτι ἡ πίστη δὲν εἶναι ἰδεολογία, εἴτε γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ πολλοὺς ἢ λίγους, εἴτε γιὰ νὰ ἐκτίθεται στὸν πάγκο καὶ ὅποιος θέλει νὰ τὴν κρίνει, νὰ τὴν ἀποφασίζει καὶ νὰ τὴν υἱοθετεῖ, ὅπως θὰ ἔκανε μὲ μιὰ ἐπιστημοτεχνικὴ πρόταση. Ἑπομένως ἡ ἱερατικὴ πράξη εἶναι μονότροπη, μαρτυρεῖ τὴν ἀλήθεια προσωπική, τὴν οἰκουμενικότητα πραγματικότητα βάθους ἀλλὰ καὶ δυνητικὰ εὔρους, ὥστε καὶ ὁρίζοντα τῆς προσωπικότητας ἀπαραίτητο, ἑπομένως εἶναι συνεχῶς στραμμένη στὴν ἐπέκταση τῆς προσωπικότητας αὐθόρμητη, ἑκούσια καὶ ἀπρόβλεπτη, ὅπως ἀκριβῶς γεννιέται μιὰ οἰκογένεια καὶ ἕνας λαός. Μὲ δυὸ λόγια, ἡ ἱερατικὴ πράξη εἶναι ἐρωτική, καὶ ὅταν διώκεται δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴ δίωξή της, δηλαδὴ δὲν ἀνταποδίδει τὴν ἄρνηση ποὺ δέχεται, ἔστω ὑπὸ μορφὴν συμβολαίου. Magna carta τοῦ χριστιανισμοῦ δὲν νοεῖται, παρὰ εἴτε ἡ βάπτιση τῆς κοινωνίας εἴτε τὸ μαρτύριο.


Ἂν ἡ ἀλήθεια εἶναι προσωπικὴ καὶ μεταδίδεται προσωπικά, μήπως ἡ πολυπολιτισμικότητα, ἐξουδετερώνοντας τὸ πολιτειακὸ κέλυφος τῆς παράδοσης εὐνοεῖ τὴν προσωπικὴ περιπέτεια;

Ἐπιχείρημα ποὺ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον οἱ ʽλάτρειςʼ τοῦ πολυ-πολιτισμοῦ, τονίζοντας τὴν πίστη ὡς ʽπροσωπικὴ ὑπόθεσηʼ, κλπ. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς τρόπους τῆς διαφθορᾶς νὰ ἐκτείνεται καλλωπιζόμενη μὲ πραγματικὸ ἀγαθό, στὴ συγκεκριμένη περίπτωση τὴν προσωπικὴ φύση τῆς πίστης. Ὁ παραλογισμὸς δὲν παγιδεύει ὅσους δὲν θέλουν νὰ παγιδευτοῦν, δηλαδὴ ὅσους καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ δημιουργοῦμε ἀπρόσωπο δημόσιο χῶρο γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν προσωπικότητα τῆς πίστης, ὅπως δὲν δημιουργοῦμε ἀσχημοσύνη γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν ὀμορφιά, οὔτε θάνατο γιὰ νὰ εὐνοήσουμε τὴν ὑγεία. Ἡ προσωπικότητα θέλει νὰ ἐκτείνεται ὡς προσωπικότητα καὶ στὸν κοινωνικὸ ἢ δημόσιο χῶρο, δηλαδὴ νὰ ἀποβάλλει ἀπὸ παντοῦ τὸ ἀπρόσωπο ὅσο γίνεται περισσότερο, καὶ ὄχι νὰ τὸ ἐνισχύει καὶ μάλιστα νὰ τὸ μακαρίζει! Ἀπρόσωπος δημόσιος χῶρος δὲν εἶναι προϋπόθεση ἢ κατάλληλο ʽπεριβάλλονʼ γιὰ τὴν πίστη, ἀλλὰ εἶναι ἀποθηρίωση τῆς κοινωνίας καὶ κακοποίηση τῶν ἁγίων. Ὁ πολυπολιτισμὸς ὑποστηρίζει τὴν προσωπικότητα μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ δαίμονας καὶ τὸ θη

[Ionas]

Αρχι-YiaVi εκτός από φοβερό χιούμορ έχεις απόλυτο δίκιο και για το «στα πλαίσια». Μόνο μερικοί αγράμματοι το χρησιμοποιούν. =D> =D> =D>

Μεταξύ αυτών:

Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας :help:

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου :help:

Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου :help:

Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων :help:

Η Βουλή των Ελλήνων :help:

Το Κέντρο Μελέτης Θρακικού Λόγου :help:

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο :help:

Το Πανεπιστήμιο Πάτρας :help:

Η Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης :help:

Και περίπου 1.150.000 ακόμη σημεία στο διαδίκτυο

Αλλά και για το «εν τοις πλαισίοις» δεν μπορώ να σου φάω το δίκιο. Και αυτό κάτι περιθωριακές ομάδες και αμόρφωτοι θεολόγοι το μεταχειρίζονται σε ανακοινώσεις τους όπως:

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο :help:

Η Εκκλησία της Ελλάδος :help:

Η Εκκλησία της Κύπρου :help:

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης :help:

Μα δεν έχουν βγάλει ούτε Γυμνάσιο οι ευλογημένοι;=))

Όσο το κινητό σου ευχαριστώ για την προσφορά αλλά δεν το χρειάζομαι. Γράψτο σε καμιά στάση του μετρό να έχεις και τα τυχερά σου! ;;) ;;) ;;)

Ρε συ πες μας πως τα λες αυτά τα φοβερά αστεία; Στο τσίρκο σου τα έμαθαν; :)) :)) :)) :)) :))

Πάντος φίλοι μου πρέπει να του αναγνωρίσουμε του Βησσαρίωνα ότι διαθέτει "πνεύμα". Μακάρι ο φίλος μας να το χρησιμοποιούσε προς οικοδομήν. Δικαιολογείται, όμως όπως έχω ξαναγράψει και για άλλους, εν μέρει όμως, από την ομαδική επίθεση που δέχθηκε.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΟΜΙΖΩ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ
ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΥΝΕΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ

[gas]

[quote="parmenas"]Ποιός είναι αυτός Γ. Βαλσάμης; Noμιζω το άρθρο "Ορθοδοξια, Καθολικισμος, Ευρωπη" είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει.

[quote="gas"]Γ. Βαλσάμης

http://www.ellopos.net/gr/orthodoxy-afq/default.asp

[Misha]

ο Γιωργος Βαλσαμης ,αν θυμαμαι καλα, ειναι συνεργατης ενος παλιου περιοδικου..της"Εποπτειας" ,μαλλον θεολογος.

εχει εμπλακει και στον σχεδιασμο και δημιουργια του ιστοχωρου της Ελλαδικης Εκκλησιας.

[Melpomeni]

Ο Μητροπολίτης Περγάμου βρε κατακαημένε είναι ομότιμος καθηγητής εδώ και πολλά χρόνια. Δε διδάσκει ούτε μένει στη Θεσσαλονίκη.

Αλλά πρέπει να μας εξηγήσεις γιατί εξελέγη «αντικανονικώς». Από «αντικανονική Σύνοδο», του απαγορευόταν να ιερωθεί, ήταν κάτω από το όριο ηλικίας που επιβάλλουν οι κανόνες;

Ή μήπως είναι «αντικανονικοί» οι τιτουλάριοι Μητροπολίτες;

Δε σε προβληματίζει εσένα και τους ομοίους σου παλαιοημερολογίτες ότι ο Άγιος Νεκτάριος ήταν και αυτός τιτουλάριος και αξιώθηκε αγιότητος;

Εκτός αν ανήκεις σε αυτή την ομάδα που δεν τον αναγνωρίζει ως Άγιο.

Και μη μου πεις πάλι ότι δεν είσαι παλαιοημερολογίτης αφού η αποστροφή σου προς την κανονική Ορθόδοξη Ιεραρχία, την οποία κατηγορείς ως αιρετική σε κατατάσσει λαμπρώς εις τας τάξεις των.

Αλλά αν συμμετέχεις στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας της Ελλάδος τότε μάλλον κατά την άλογη - λογική σου βρίσκεσαι σε αίρεση αφού κοινωνείς από χείρας αιρετικών. Ο κοινωνών ακοινωνήτω κλπ….

Βέβαια η μπουρδολογία σου δε σταματά πουθενά και με κατηγορείς ότι έχω μπει και με άλλα nick-names στο site. Εσύ ο μάρτυρας της αληθείας… =D> =D>

Και όμως πρώτη φορά έγραψα εδώ ως απάντηση στις ανοησίες του φυράματός σου με αυτό ακριβώς το nick πριν λίγες μέρες.

Μου αρέσει που περιλαμβάνεις και τον εαυτό σου στους Ορθόδοξους. Αλλοπροσαλλόδοξος είσαι έρμε μου! 8O :joker:

Και αφού είσαι φίλος της παραδόσεως ακολούθησε μια παραδοσιακή μέθοδο ψυχοθεραπείας. Κάνε μερικά κρύα ντους και ίσως αυτό βοηθήσει την επανενεργοποίηση των νεκρών εγκεφαλικών σου κυττάρων.

Ο άλλος της κομπανίας ο Αρχι – Yavi παραλληλίζει τον εαυτό του με το Χομιακώφ. Αύριο ίσως με το Σεραφείμ του Σάρωφ και σε λίγο καιρό με τη Βασίλισσα της Αγγλίας. :queen: :queen: :queen: Ας μας χαρίζει ο Άγιος Θεός υπομονή να δούμε τη εξέλιξη.

Αλλά καθώς λέει και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος «η Ορθοδοξία είναι θεραπευτική επιστήμη». Όταν ενταχθείτε στις τάξεις της ίσως και να θεραπευτείτε.

Πάντως χαίρομαι που στο Άσυλο ανιάτων σας δίνουν και πρόσβαση στο διαδίκτυο. :)) :)) :)) :))

Λογοτεχνικα ευστροφο και διασκεδαστικο το παραπανω μυνημα.
Χωρις βαρυτητα ομως μπροστα στο Ανωτατο Δικαστηριο,εκει που μονον η Αληθεια μετραει και οι διαφοροι εντεχνοι η μη χαρακτηρισμοι δεν
επιρρεαζουν ουτε μπερδευουν τον Δικαστη.
Οψομεθα φιλε μου.

[konstantinoupolitis]

Μόλις σήμερα είχαμε στην πόλη μου εκδήλωση περι του Παπισμού με κεντρικό ομιλητή τον π. Θεόδωρο Ζήση. Με αφορμή αυτό, καθώς και το γεγονός πως τις δύο τελευταίες ημέρες που λειτούργησε το Forum μέχρι την επαναλειτουργία(9-10 Μαρτίου/19 Μαρτίου νομίζω ) δεν είχα μπεί και ο Bessarion έγραψε διάφορες σχετικές δημοσιεύσεις για τις οποίες προσωπικά δεν απήντησα, ας παραθέσω τα σχετικά απο την Σύνοδο της Lyon του 1274. Είναι χαρακτηριστικά του κατα πόσο για την Εκκλησία και το Θεό είναι θεολογούμενο το ζήτημα της και εκ του Υιού(Filioque) Εκπορεύσεως. Σημειωτέον πως σε αυτό το σημείο στηρίχθηκα κυρίως σε κοσμικές ιστορικές μελέτες καθώς και την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, για να μην ισχυρισθεί κανείς πως αυτά που θα διαβάσετε αποτελούν αποκύημα φαντασίας κάποιου ζηλωτού.

Η άνοδος στο Ρωμαϊκό Θρόνο του Γρηγορίου του Ι΄
και οι διπλωματικές κινήσεις του Καρόλου ενόψει της Ε΄ Σταυροφορίας:

Το Σεπτέμβριο του 1271, εξελέγη ως νέος Πάπας ο Γρηγόριος ο Ι΄(1271–76). Η ενθρόνιση του, πραγματοποιήθηκε στα τέλη Μαρτίου του 1272. Ο Γρηγόριος είχε μέσα του δύο αντίρροπες δυνάμεις. Από την μια ήταν γνήσιος εκπρόσωπος του Παπισμού και από την άλλη προτιμούσε την οργάνωση Σταυροφορίας για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και όχι για την Κωνσταντινούπολη. Έτσι δεν ήταν αρεστός ούτε στον Μιχαήλ, ούτε και στον Κάρολο.
Βέβαια ο Μιχαήλ στην αρχή ενθουσιάστηκε, από την πρόθεση του Γρηγορίου να συγκληθεί εντός δύο ετών μια Οικουμενική Σύνοδος. Εξαγγελία στην οποία προέβη, τέσσερις ημέρες, μόλις, μετά την ενθρόνιση του. Έτσι του έστειλε ευχαριστήρια επιστολή, στην οποία διαφαίνεται η προσδοκία του για ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, τα πράγματα άλλαξαν, άρδην, με την ανταπάντηση του Πάπα. Με αυτήν αξίωνε από την Ανατολική Εκκλησία, την αποδοχή των γνωστών Παπικών αξιώσεων και την υπογραφή Ομολογίας Πίστεως. Και όλα αυτά, με την δαμόκλειο σπάθη της και τάχα αδυναμίας να καταφέρει να πείσει αλλιώς τον Κάρολο, για ματαίωση της εκστρατείας.
Ο Κάρολος πάλι, κατάφερε να συνασπίσει κατά της Πόλεως όχι μόνο σημαντικές δυνάμεις, αλλά και τους Σέρβους με τους Βουλγάρους. Όλα έδειχναν, ότι εντός του 1273 ή το πολύ του 1274, θα ξεκινούσαν οι πολεμικές ορδές τους. Ήδη τον Δεκέμβριο του 1273, εποχή που απεδήμησε και ο Βαλδουίνος, είχε συγκεντρώσει σημαντικά τμήματα του στρατού του στο Δυρράχιο, αφετηρία περίπου της Εγνατίας Οδού.
Τον Γρηγόριο, όμως, τον ενδιέφερε περισσότερο η θρησκευτική υποταγή των Ανατολικών, παρά η Άλωση της Πόλεως. Έτσι έπεισε το Κάρολο να αναστείλει την έναρξη των επιχειρήσεων, έως και τον Μάιο του 1275. Ο Γρηγόριος για να εξαντλήσει κάθε εκβιαστικό μέσο απείλησε και τους Βενετούς, ώστε να μην ανανεώσουν την Συνθήκη με τους Έλληνες η οποία και περίπου έληγε τότε, εάν δεν τελεσφορούσαν οι Ενωτικές προσπάθειες.

Οι αντιδράσεις στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας Ενώσεως
και οι προετοιμασίες για την Οικουμενική Σύνοδο:

Το ενδεχόμενο της υπό τον Κάρολο εκστρατείας, λύγισε πραγματικά τον Μιχαήλ, ό οποίος και άρχισε μια προσπάθεια για να πείσει το πλήρωμα να αποδεχθεί τις Παπικές αξιώσεις. Συγκάλεσε μια Σύνοδο στα ανάκτορα, όπου και ανέλυσε τις σκέψεις του. Για τον Μιχαήλ, όποιες και αν ήταν απαιτήσεις των Λατίνων, προείχε η σωτηρία του Ελληνικού. Παράλληλα, ανάλογη επιχειρηματολογία αναπτύχθηκε και από τον Φραγκισκανό μοναχό Ιωάννη Παράστρωνα.
Στην αρχή, ηγέτης της αντιδράσεως αναδείχθηκε ο π. Ιωάννης Βέκκος, χαρτοφύλαξ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Ο Μιχαήλ δεν διέθετε καιρό για υψηλές δημοκρατικές διαδικασίες. Κατά συνέπεια, η φυλάκιση του Ιωάννου, ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Όπως και ο αναβρασμός της Εκκλησίας κατά του Αυτοκράτορος. Μέσα στους εξορισθέντες υπήρξε και η αδελφή του Μιχαήλ Ευλογία, η οποία και διέφυγε στην Βουλγαρία, όπου και διέμενε η αδελφή της Μαρία. Ξαφνικά η Βουλγαρική αυλή, έγινε μετερίζι των ανθενωτικών. Και το αστείο είναι, πως τόσο οι Βούλγαροι, όσο και Σέρβοι, έβλεπαν έστω και ως πρόφαση την Άλωση της Πόλεως, ως εύλογη προοπτική κατά των Ελλήνων αιρετικών.
Ο Μιχαήλ χρησιμοποίησε ως τελευταίο μέσο του, την εφαρμογή διαλεκτικής από επιφανείς εκπροσώπους. Πρώτα απ΄όλα έπεισε στην φυλακή τον Ιωάννη Βέκκο. Στην συνέχεια, παρείχε όλα τα μέσα για μια ανάλογη προπαγάνδα στους Ιωάννη Παράστρωνα και(τον επίσης Φραγκισκανό και λεγάτο) Ιερώνυμο του Άσκολι. Αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος, υπήρξε η σύνταξη ειδικού υπέρ της Ενώσεως Τόμου.
Ο στόχος δεν ήταν άλλος, από το να παρουσιαστεί υπογεγραμμένη μια μετριοπαθής Ομολογία Πίστεως, από όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό Ιεραρχών και προσωπικοτήτων, εν όψει της επερχομένης Συνόδου.
Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και εκφράσθηκαν ποικιλοτρόπως. Ήδη τον Ιούνιο του 73΄, ο Πατριάρχης Ιωσήφ είχε αποστείλει ως απάντηση ειδική εγκύκλιο προς το Ποίμνιο, με την οποία ζητούνταν η αντίσταση στον αυτοκρατορικό εκβιασμό. Από την άλλη, απέναντι στον θεολογικό Τόμο του Μιχαήλ, εκδόθηκε Αντί–Τόμος, υπό την επιμέλεια των Ιώβ του Ιασίτου και Γεωργίου του Παχυμέρους. Τελικά 28 μητροπολίτες και 8 Αρχιεπίσκοποι, έπειτα, βέβαια, από μια σειρά διώξεων, υπέκυψαν και υπέγραψαν μια Λατινικών δοξασιών ομολογία, με κάποιες επιφυλάξεις. Αντίθετα ο Μιχαήλ, υπέγραψε μια ανεπιφύλακτη αποδοχή των Παπικών αξιώσεων.

Η Σύνοδος της Λυών του 1274:


Η Σύνοδος ορίστηκε να γίνει στην Λυών της Νότιας Γαλλίας, που ως γνωστόν είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της και κοιτίδα μεγάλων μαρτύρων. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 7 Μαΐου του 1274, παρουσία και του Παπα Γρηγορίου, εντός του Καθεδρικού του Αγίου Ιωάννου. Πλήθος ηγετών της Δύσεως παρευρέθησαν, όχι όμως και ο Κάρολος. Όπως επίσης απουσίαζαν και οι Έλληνες, που παρότι είχαν αποπλεύσει από τον Βόσπορο τον Μάρτιο, δεν είχαν ακόμη αφιχθεί. Στην δευτέρα συνεδρία της 18ης Μαΐου, ο Πάπας ανακοίνωσε πως η αντιπροσωπία βρίσκονταν καθ΄οδόν. Βέβαια τα δύο πλοία της αποστολής είχαν περάσει κυριολεκτικά από χίλια κύματα και μόνο το ένα, με επικεφαλής τον γνωστό διπλωμάτη και ιστορικό Γεώργιο Ακροπολίτη, κατόρθωσε να φθάσει στην Ιταλία. Το άλλο, γεμάτο δώρα και κειμήλια, δεν άντεξε την θαλασσοταραχή και βυθίστηκε ανοιχτά του ακρωτηρίου Ταινάρου. Εκ των επιβαινόντων του, μόνο ένας κατόρθωσε να διασωθεί.

Ο Ελληνικός κλήρος, διέθετε στην αποστολή μια στοιχειώδη παρουσία, αποτελούμενη από τον Γερμανό(πρώην Κωνσταντινουπόλεως το 1266{;}) και τον Θεοφάνη Νικαίας, δεδομένης και της αρνήσεως των Ελλήνων Ιεραρχών να παραστούν, με πιο τρανταχτή περίπτωση αυτής του Πατριάρχου Ιωσήφ. Εκ του αποτελέσματος εμείς σήμερα, υποθέτουμε πως, μάλλον, ο Θεός τους ήθελε επιβάτες του πλοίου που αντεπεξήλθε. Κατέφθασαν στον συνοδικό χώρο, μόλις την 24η Ιουνίου.

Τα πρακτικά της Συνόδου δεν διεσώθησαν, πλην μιας συνοπτικής
ordinatio.

Δύο θεολόγοι αναφοράς της Δύσεως, είχαν κληθεί, τότε, να αναπτύξουν θεολογικό λόγο και ειδικά για το Filioque στη Σύνοδο. Και οι δύο απεδήμησαν εκείνο τον καιρό(συμπτωματικά !). Ο ένας εκ των δύο ήταν ο "πολύς" επίσκοπος Albano Ιωάννης Bonaventura, ο οποίος και πρόλαβε να εκφωνήσει τον λόγο του, καθώς πέθανε λίγο μετά την λήξη των εργασιών αργότερα στις 15 Ιουλίου. Ο δεύτερος ήταν ο πασίγνωστος Θωμάς ο Ακινάτης, ο οποίος και κατέληξε καθ΄οδόν ! Ο εκπροσωπών το Μιχαήλ Γεώργιος Ακροπολίτης, έδωσε(μάλλον στις 6 Ιουλίου) όρκο πίστεως και αφοσιώσεως στην «Αγία Έδρα» και το Σύμβολο του Filioque. Μόνο, τότε, ανακηρύχθηκε η «Ένωση των Εκκλησιών».

Ο αντίκτυπος των αποφάσεων
της Συνόδου της Λυών:

Η επόμενη ημέρα της Λυών, βρήκε ενεργοποιημένες μια σειρά από διαδικασίες, τις οποίες προκαθόρισε ή επέτρεψε το Ενωτικό της και σχετίστηκαν με τον Μιχαήλ. Το σκηνικό άλλαξε εν μια νυκτί, έστω και βραχυπρόθεσμα, μεταβάλλοντας τον Μιχαήλ σε:

α) ισχυρό παράγοντα στα μάτια των Δυτικών(κάτι που δεν άρεσε καθόλου στον Κάρολο), δίνοντας την πολυπόθητη ευκαιρία ώστε να αποπειραθεί την απελευθέρωση κατεχομένων υπό των Δυτικών εδαφών του Ελλαδικού(κάτι
που έγινε την διετία 75–76 με σχετική επιτυχία στην Ήπειρο και την θάλασσα όπου νικήθηκε ο Λατινικός στόλος του Αιγαίου και με μια αποτυχία στην Θεσσαλία).

β) αποδέκτη των μύριων κατηγοριών στην Ανατολή, την Σερβία και την Βουλγαρία(κάτι που τον οδήγησε σε ένα πνευματικό αλλά και διωκτικό αγώνα είτε για να πείσει για το Ενωτικό, είτε για να καταστείλει καθετί το Ανθενωτικό),

γ) και τέλος σε «νόμιμο αυτοκράτορα» για τους Δυτικούς, επιτρέποντάς του το Μάρτιο του 1277 να ανανεώσει για δύο έτη την παλαιά Συνθήκη με τους Βενετούς(της οποίας το καινούργιο στοιχείο ήταν η παραχώρηση δωρεάν εμπορικών καταλυμάτων στην Κωνσταντινούπολη για τους εμπόρους της Γαληνοτάτης).

(σ.σ.: φυσικά μετα την Lyon και τις αντίστοιχες εκκλησιαστικές ανατολικές επικυρώσεις, οι βυζαντινοί του Μιχαήλ και του Ιωάννου Βέκκου νομιμοποιήθηκαν να μεταφέρουν με καράβια Λατίνους κληρικούς και να απαιτήσουν συλλειτουργία στα πλαίσια συμμορφώσεως με τις Συνοδικές αποφάσεις. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό πόσους μάρτυρες στεφάνωσε στον Άγιον Όρος περι το 1277)

Κόττης Κωνσταντίνος

[Iosif]

Από το έργο «Η εν Χριστώ ζωή μου», τού Αγίου Ιωάννου τής Κροστάνδης, τρίτος τόμος, εκδόσεις Πέτρου Μπότση στην Αθήνα.
Σελίδες 209 - 210.

«Το Πνεύμα τού Θεού είναι μέγιστη δύναμη. Είναι ο φόβος κι ο τρόμος τών δαιμόνων. Γι' αυτό κι οι δαίμονες αντιδρούν στο Άγιο Πνεύμα και το βλασφημούν με κακία.
Το Πνεύμα τού Θεού χαρίζει ενότητα κι αγάπη και σώζει το ανθρώπινο γένος. Ο χωρισμός τής Εκκλησίας σε Ανατολική και Δυτική οφείλεται στην επίδραση τών δαιμόνων.
Πρόσεξε: ο χωρισμός αυτός προκλήθηκε από το δόγμα πού αφορά στο Άγιο Πνεύμα. Μετά οι δαίμονες ξαναπροσπάθησαν και δημιούργησαν νέους χωρισμούς τής Δυτικής Εκκλησίας σε λουθηρανούς, καλβινιστές κι αγγλικανούς.
Όλ' αυτά δημιούργησαν διχοστασίες και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. (Με την ευκαιρία αυτή, δε θα 'πρεπε να γίνονται στην Εκκλησία μας οι απαραίτητοι κι ωφέλιμοι εκσυγχρονισμοί, επειδή υπάρχουν οι αντιφρονούντες; Και βέβαια, όσοι είναι αναγκαίοι πρέπει να γίνονται. Διαφορετικά θα γίνουμε παίγνιο και άθυρμα τών δαιμόνων. Είναι δυνατό ν' αφεθούμε στην επίδραση τους; Όχι, ποτέ. Επομένως κι η Αγία Γραφή πρέπει να μεταφραστεί στα ρωσικά. Διαφορετικά σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια θα στερούνται τα πλούτη της, αφού έχει γραφτεί στην αρχαία σλαβονική διάλεκτο που την καταλαβαίνουν πολύ λίγοι).
Οι δαίμονες προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν από την καρδιά τών χριστιανών την πίστη στο ευαγγέλιο και την Εκκλησία τού Χριστού και μέχρις ενός σημείου το 'χουν καταφέρει. Αυτό όμως είναι βλασφημία κατά τού Αγίου Πνεύματος. Αγωνίζονται οι δαίμονες να βυθίσουν τούς χριστιανούς στις σαρκικές απολαύσεις, ώστε το Πνεύμα τού Θεού να μην κατοικεί στούς ανθρώπους, όπως γινόταν στούς χρόνους πού είχαν προηγηθεί τού κατακλυσμού. Δε βλέπουμε πραγματικά πώς σήμερα οι άνθρωποι επιδίδονται σε ακολασίες, φαγοπότια, μεθύσια και ασωτείες σε μεγάλο βαθμό; Τι διαφθορά μάς έχει καταλάβει! Τα πράγματα δε θα 'ναι καλά γιά μάς, θα μάς βρούν δυστυχίες και μάλιστα σύντομα».

[Merkourios]

Αγαπητοί φίλοι, βλέπω εδώ πάλι μαλώματα καί αντιδικίες.

Μήπως σε λίγο , καθόλου παράξενο, δούμε καί Χριστιανικές μπουνιές καί όλα αυτά "γιά τήν πίστη μας τήν Αγία !!!"

Ενωτικοί καί ανθενωτικοί κάναμε τόν χώρο αυτό Νέο Βυζάντιο, λίγο πρίν τήν Άλωση...

Τό φακιόλι τώρα μάς λείπει σάν σημείο αναφοράς κι΄ αυτής τής διαμάχης καί μάλιστα μέσα στό πένθος τής Σαρακοστής...

Αρχίσαμε από δογματική αντιδικία καί φθάσαμε σέ υπογάστρια αισχρολογία...

Κατά τά άλλα είμαστε μαθητές Ιησού Χριστού καί πιστοί Χριστιανοί..

" Νηστεύω δίς τού Σαββάτου, καί όσα..."

Από υπομονή στόν αντίδικο λόγο, καί από ευπρέπεια παίρνουμε αδελφοί ένα ωραίο γιαλιστερό " ΜΗΔΕΝ" !

Μή καί κάτσει μύγα στό σπαθί μας γιατί θ΄ αρχίσουμε καί σφαγές ώσπου νά χτυπήσουμε τήν...μύγα, κι΄ όποιον πάρει ό χάρος...

Αυτό είναι τό ένα πού μέ λύπησε εδώ μέσα, πάω τώρα στό δεύτερο.

Έχω Αγιασμό 25 χρόνων από ακολουθία πού έγινε στην μαρμάρινη φιάλη της αυλής της Μεγίστης Λαύρας ( εάν θυμάμαι καλά), του Αγίου Όρους, πού γίνεται στην εορτή του Αγίου Αθανασίου του έν Άθω, με το ασημένιο ομοίωμα της οχιάς για όσους έχουν τύχει εκεί…

Είναι νερό πεντακάθαρο και πίνω μια γουλιά απ΄ αυτό όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη ( για δαγκώματα φιδιών, σφηκών, κλπ) και χωρίς να πάω σε γιατρό !

Πράγματι στον Παπικό Αγιασμό βάζουν αλάτι για διατήρηση, κι΄ αν περάσετε από την οδό Σίνα στην Αθήνα πού είναι κάποιος καθολικός ναός, μέσα στην αχιβάδα υπάρχει το σχετικό « ρόφημα…».

Σε κατεδαφίσεις σπιτιών για να γίνουν πολυκατοικίες, οί εργολάβοι βρίσκουν στα θεμέλια μπουκαλάκια Ορθοδόξου αγιασμού δεκάδων ετών με πεντακάθαρο νερό. Προσωπικά στο διαμέρισμά μου έχω εντοιχίσει στην κατασκευή, και στις 4 πλευρές, μπουκαλάκια Μεγάλου Αγιασμού με σημειωμένες ημερομηνίες.

Δεν θα πώ περισσότερα, αλλά « έξ΄ όνυχος φαίνεται ό λέοντας», και εδώ πρόκειται περί Μεγάλου Σκύμνου και Λέοντος, πού είναι ό Χριστός στην Ορθοδοξία μας!

Οί Παπικοί δεν έχουν μυστήρια, και οί εκφράσεις «κλώνοι και ακτίνες χάριτος…» είναι νέες εφευρέσεις παραπλάνησης για να πατρονάρεται ή προσπάθεια Ενώσεως.

Τά πράγματα, νομίζω, μιλούν πρακτικά από μόνα τους με το Άγιο Φώς πού δίνεται μόνο στους Ορθοδόξους να βρίσκεται στην κορυφή της «πρακτικής ανίχνευσης», και οί αντιδικίες νομίζω δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο.

Μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας « παραιτήσου » λέει ό Απόστολος και αυτό άς εφαρμόσουμε, γιατί ό διάβολος μας ξεγελάει και προσπαθούμε να απαντήσουμε στην αισχρολογία με μια άλλη αισχρολογία…

«Στώμεν καλώς αδελφοί, στώμεν μετά φόβου…»

[Misha]

Σε κατεδαφίσεις σπιτιών για να γίνουν πολυκατοικίες, οί εργολάβοι βρίσκουν στα θεμέλια μπουκαλάκια Ορθοδόξου αγιασμού δεκάδων ετών με πεντακάθαρο νερό. Προσωπικά στο διαμέρισμά μου έχω εντοιχίσει στην κατασκευή, και στις 4 πλευρές, μπουκαλάκια Μεγάλου Αγιασμού με σημειωμένες ημερομηνίες.

Δεν θα πώ περισσότερα, αλλά « έξ΄ όνυχος φαίνεται ό λέοντας», και εδώ πρόκειται περί Μεγάλου Σκύμνου και Λέοντος, πού είναι ό Χριστός στην Ορθοδοξία μας!

Οί Παπικοί δεν έχουν μυστήρια, και οί εκφράσεις «κλώνοι και ακτίνες χάριτος…» είναι νέες εφευρέσεις παραπλάνησης για να πατρονάρεται ή προσπάθεια Ενώσεως.

Τά πράγματα, νομίζω, μιλούν πρακτικά από μόνα τους με το Άγιο Φώς πού δίνεται μόνο στους Ορθοδόξους να βρίσκεται στην κορυφή της «πρακτικής ανίχνευσης», και οί αντιδικίες νομίζω δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο.

Μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας « παραιτήσου » λέει ό Απόστολος και αυτό άς εφαρμόσουμε, γιατί ό διάβολος μας ξεγελάει και προσπαθούμε να απαντήσουμε στην αισχρολογία με μια άλλη αισχρολογία…

«Στώμεν καλώς αδελφοί, στώμεν μετά φόβου…»

Σε πρόσφατες ανασκαφές στη Θεσσαλονικη,ανακαλυφθηκαν σε παλιους ναους, ηλικίας αρκετων εκατονταετηριδων, φιαλίδια με αγιασμό στις τεσσερεις γωνίες.

Το νερό ηταν ολοκάθαρο!!!οι φοιτητες που παρακολουθησαν τις ανασκαφές εμειναν εκπληκτοι.

Το σχετικο γεγονος επιβεβαιωσαν με τη προσωπική μαρτυρια τους αρμοδιοι καθηγητες του Α.Π.Θ.

[Iosif]

Το επαναλαμβάνω ακόμα μία φορά :
Εγώ έχω πιεί Ορθόδοξο Αγιασμό, που είχε γίνει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ( ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ! ) ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνια πριν τον πιώ.
Το νερό εκείνου τού Αγιασμού, ΔΕΝ είχε ΠΟΤΕ ΑΝΑΝΕΩΘΕΙ.
Ο Αγιασμός εκείνος βρισκόταν ΠΑΝΤΑ ΕΞΩ από το ψυγείο.
Όταν ήπια εκείνο τον Αγιασμό, ΔΕΝ αισθάνθηκα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ δυσοσμία, και δεν έπαθα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ βλάβη στην υγεία μου.
Το θαύμα που κάνει ο Θεός στον Αγιασμό, υπάρχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ μέσα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. ΔΕΝ υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ μα ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ !