Αναβλύζει πηγή ζώσα...

[Ionas]

29ο
Πάτερ Άγιε φύλαξέ τους ίνα εν ώσιν

«Πατέρα Άγιε φύλαγέ τους στο όνομά Σου, αυτούς τους οποίους μου έδωσες, για να είναι ένα όπως και εμείς. Όταν ήμουν στον κόσμο εγώ τους κρατούσα κοντά Σου …τώρα έρχομαι προς εσένα , και λέω αυτά (εδώ στον κόσμο) για να έχουν τη χαρά τη δική μου πλήρη…καθώς με απέστειλες στον κόσμο, απεστειλα και εγώ αυτούς στον κόσμο …δεν σε παρακαλώ μόνο γι’ αυτούς αλλά και για αυτούς που θα πιστεύσουν σε μένα από το λόγο αυτών, για να είναι ένα όλοι, καθώς και Εσύ, Πατέρα, είσαι μέσα σε μένα και εγώ σε σένα, και αυτοί να ενωθούν μαζί μας και να γίνουν ένα, για να πιστεύση ο κόσμος ότι Συ με απέστειλες.» [ Ιωάν. ιζ΄ 11]
« Όπως το σώμα , είναι ένα και έχει πολλά μέλη, όλα δε τα μέλη του ενός σώματος , ενώ είναι πολλά, κάνουν το ένα σώμα, έτσι και ο Χριστός….και είτε πάσχει ένα μέλος, συμπάσχουν όλα τα μέλη, είτε δοξάζεται ένα μέλος, χαίρουν μαζί και όλα τα μέλη. Εσείς είστε σώμα Χριστού και επι μέρους μέλη. Και άλλους μεν έβαλε ο Θεός στην Εκκλησία πρώτα Αποστόλους , δεύτερον προφήτας…» [Α΄κορ. Ιβ΄12]
«Και αφού προσευχήθησαν εσαλεύθη ο τόπος όπου ήσαν μαζεμένοι, και επληρώθησαν όλοι με Πνεύμα Άγιο και ελάλουν το λόγο του Θεού με παρρησία. Ήταν δε του πλήθους αυτών που πίστεψαν η καρδιά και η ψυχή μία, και ούτε για κανένα από τα υπάρχοντά του έλεγε κάποιος ότι είναι δικό του, αλλά ήταν όλα κοινά…. Και δεν υπήρχε κανένας που να μην έχει τα απαραίτητα μεταξύ τους». [Πραξ. Δ΄31].
Βλέπουμε πόση αρμονία έχουν τα λεγόμενα του Χριστού, για να είναι όλοι οι πιστοί ΕΝΑ, με του Αποστόλου Παύλου που λέει ότι η Εκκλησία με κεφαλή το Χριστό είναι ένα σώμα. Στις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε ότι αυτά γίνονταν πράξη στην καθημερινή ζωή των πρώτων Χριστιανών. Δεν ήθελαν οι άγιοι να έχουν τίποτα δικό τους διέθεταν τα πάντα για τους αδελφούς.

[Ionas]

30ο
Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρο…

Γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης στην Κλίμακα στο λόγο του «Περί μετανοίας»:
Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο. Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού. Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη (Λουκ. ζ΄37 ) δεν είπε ότι εφοβήθηκε, αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα με τον άλλον.
Και συνεχίζει ο Άγιος Κλήμης Ρώμης στην επιστολή του «Προς Κορινθίους Α΄»:
Αυτός που έχει αγάπη εν Χριστώ, να κάνει τα παραγγέλματα του Χριστού. Ποιος μπορεί να εξηγήση την αγάπη του Θεού; Ποιος είναι ικανός να διηγηθή την μεγαλειώδη καλωσύνη Αυτού; Το ύψος στο οποίο αναβιβάζει η αγάπη δεν μπορεί κανένας να το περιγράψη. Η αγάπη μας φέρνει στο Θεό, καλύπτει πλήθος αμαρτιών, ανέχεται τα πάντα, πάντα μακροθυμεί. Δεν υπάρχει βαναυσότητα στην αγάπη, ούτε υπερηφάνεια, ούτε σχίσματα, ούτε στάσεις, όλα γίνονται με ομόνοια. Με αγάπη έζησαν όλοι οι δίκαιοι. Χωρίς αγάπη δεν είναι τίποτα ευάρεστο στο Θεό. Με την αγάπη μας πήρε κοντά του ο Δεσπότης. Με αγάπη έδωσε το αίμα Του υπέρ ημών ο Χριστός, και την σάρκα Του υπέρ της σαρκός ημών και την ψυχήν Του υπέρ των ψυχών ημών.
Ο πόρνη με κλαυθμό και οδυρμό πήγε και ζήτησε συγνώμη ειλικρινή, παρέθεσε όλη της τη ζωή ατα πόδια του Ιησού Χριστού. Αυτή αγάπησε πολύ, είπε ο Κύριος. Όφειλε πολλά, αλλά αγάπησε πολύ και τα έσβησε με την αγάπη της αυτή. Έδωσε μια περιουσία και πήρε το πολύτιμο μύρο και προάλειψε το σώμα του Ιησού Χριστού για τον ενταφιασμό Του, όπως είπε πάλι ο Ίδιος. Ο Ιούδας ο δυσεβής , προφασίσθηκε προφάσεις εν αμαρτίαις. «Το μύρο αυτό κάνει μια περιουσία, τα χρήματα αυτά μπορούσαμε να τα δώσουμε στους φτωχούς». Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουμε ακούσει παρόμοιες φράσεις και σήμερα; Τα χρήματα ήθελε να τα κλέψει αυτός και υποκρινόταν ότι τα θέλει για τους φτωχούς.
Ο Ιούδας πήγε και πρόδωσε το Δάσκαλό του για ένα μικρό ποσό χρημάτων, γιατί πραγματικά η πράξη καθεαυτή είχε μικρή αξία για το Ιουδαϊκό και Ρωμαϊκό κατεστημένο. Δεν χρειαζόταν ουσιαστικά η προδοσία του Ιούδα για να πιαστεί ο ταπεινός Ναζωραίος, μια διευκόλυνση τους έκανε. Όμως η πράξη της προδοσίας του ανεξίκακου Δάσκαλου που μέχρι την τελευταία στιγμή τον ευνοούσε και του έδειχνε εμπιστοσύνη, προσδιόριζε την εγκληματική ιδιοσυγκρασία του Ιούδα και έδειχνε πόσο παγιωμένος ήταν στο κακό. «Εισήλθε ο Σατανάς στον Ιούδα» γράφει ο Ευαγγελιστής. Κάθε ίχνος ανθρωπιάς και αγάπης είχε εξαφανιστεί. Πρόδιδε και παρέδιδε κάποιον που δεν είχε κάνει ποτέ κακό σε κανέναν και που μόνο ευεργετούσε. Το μετάνοιωσε αλλά ο εγωϊσμός δεν τον άφησε να καθαριστεί και να τραπεί στο αγαθό, να ολοκληρώσει δηλαδή τη μετάνοια του.
Ο Πέτρος έκανε μια παρόμοια πράξη, όχι τόσο βαριά αλλά καταδικαστέα επίσης. Επέτρεψε ο Θεός μετά τον κομπασμό του: « και αν όλοι σε αρνηθούν εγώ θα δώσω και τη ζωή μου για Σένα», να δοκιμασθή και αποδείχθηκε αδόκιμος. Όμως εξελθών, μετά την άρνηση, έκλαυσε και αυτός πικρά. Σε αυτό εξισώθηκε με την πόρνη. Αγάπησε δε και αυτός πολύ.
«Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα». Ναι όλοι κρύφτηκαν, όλοι τον αρνήθηκαν εκείνη τη στιγμή εκτός από «τον μαθητή ον ηγάπα», τον Ιωάννη το Θεολόγο. Είχε βέβαια την εύνοια του θείου του του αρχιερέα, αλλά παρέμεινε πιστός μέχρι τέλους, χωρίς κατά θεία οικονομία να δοκιμασθή και αυτός.

[Ionas]

31ο
Προσκυνούμε τα Πάθη Σου Χριστέ


Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύρα περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν. [Αντίφωνον Μεγάλης Εβδομάδας]

Πολλοί κατά καιρούς εσταυρώθησαν, αλλά ποίου σταυρωθέντος επίκλησις ετέρου ποτέ τους δαίμονας απήλασε; Μη τοίνυν επαισχυνθώμεν τω σταυρώ του Χριστού∙ αλλά κάν άλλος αποκρύπτη, συ φανερώς επί μετώπω σφραγίζου…..
Καύχημα μεν της καθολικής Εκκλησίας και πάσα πράξις Χριστού. Καύχημα δε των καυχημάτων ο Σταυρός. [Κύριλλος Ιεροσολύμων]

Επειδή λοιπόν κατά τον καιρόν του πάθους κάθε ψυχή υπεβάλλετο εις ένα είδος αμφιβολίας, κατά τον λόγον του Κυρίου, που είπεν ότι, «πάντες σκανδαλισθήσεσθε εν εμοί», …Διότι ο Κύριος πρέπει να γευθή τον υπέρ παντός θάνατον και γενόμενος ιλαστήριον του κόσμου να δικαιώση όλους με το αίμα Του….μετά τον σκανδαλισμόν, που έγινε εξ αιτίας του σταυρού του Χριστού και εις τους μαθητάς και εις αυτήν την Μαρίαν, θα επακολουθήση κάποια ταχεία ίασις παρά του Κυρίου, επιστηρίζουσα την καρδίαν των εις την προς αυτόν πίστιν. Ούτω δε είδαμεν τον Πέτρον μετά τον σκανδαλισμόν του να κατέχη βεβαιοτέραν την πίστιν εις Χριστόν. Το ανθρώπινον λοιπόν απεδείχθη σαθρόν, δια να δειχθή ισχυρόν το του Κυρίου.

[ Μεγάλου Βασιλείου Επιστολή «Οπτίμω Επισκόπω»]



Άγιος Μάρκος ο Ασκητής «Προς τον μονάζοντα Νικόλαο» :

Σύμφωνα με την αποστολική φωνή πού λέει: «Ας υπάρχει μέσα σας το φρόνημα τής ταπεινώσεως και αυταπαρνήσεως πού υπήρχε και στον Ιησού Χριστό, ο οποίος αν και είχε την ίδια ουσία και φύση με το Θεό κι ενώ υπήρχε με τη μορφή του Θεού… ταπείνωσε τον εαυτό Του με το νά γίνει υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Για την ταπείνωση Του αυτή και την υπακοή, ο Θεός τον σήκωσε πάρα πολύ ψηλά και ως άνθρωπο, και του χάρισε όνομα πού είναι παραπάνω από κάθε άλλο όνομα. Γιά να λυγίση ταπεινά στο όνομα του Ιησού κάθε γόνατο καί να προσκυνήσουν λατρευτικά Αυτόν τον Ιησού και οι Άγγελοι στους ουρανούς, καί οι άνθρωποι στη γη, αλλά και αυτά τα όντα πού βρίσκονται στά καταχθόνια». Να λοιπόν ποιες είναι οι αιτίες οι οποίες, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του Θεού, ανέβασαν το Θεάνθρωπο σε τέτοια δόξα και τέτοιο ύψος.


Διακηρύσσει, με την έμπνευση του Παναγίου Πνεύματος ο περίλαμπρος αστέρας Βασίλειος ο Μέγας στην « Προς Κατοίκους Σωζοπόλεως» Επιστολή του, το λόγο του πάθους υπέρ ημών, του Σωτήρος Χριστού:

Εάν δεν επραγματοποιήθη η εις σάρκα επιδημία του Κυρίου, ο λυτρωτής δεν έδωσε το υπέρ ημών τίμημα εις τον θάνατον, δεν διέκοψε δε με το έργον του την βασιλείαν του θανάτου…δεν θα απέκτεινεν Ούτος την αμαρτίαν εις την σάρκα, δεν θα εζωοποιούμεθα εν τω Χριστώ οι αποθανόντες εν τω Αδάμ, δεν θα απεκαθίστατο το πεπτωκός, δεν θα ηνωρθώνετο το διεσπασμένον, δεν θα συνεδέετο με τον Θεόν το αποξενωθέν δια της απάτης του όφεως.
…Ώστε σάρκα μεν έλαβε την ιδικήν μας μαζί με τα πάθη της, αμαρτίαν δε δεν διέπραξεν. Αλλά, όπως ο θάνατος που με την σάρκα του Αδάμ έφθασεν έως ημάς κατεπόθη από την θεότητα, ούτω και η αμαρτία εξηφανίσθη υπό της του Χριστού Ιησού δικαιοσύνης, ώστε κατά την ανάστασιν να απολάβωμεν την σάρκα ούτε υπόδικον εις τον θάνατον ούτε υπεύθυνον εις την αμαρτίαν.

[Ionas]

32ο
Ανέστη Χριστός και Αδάμ ανακέκληται

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνιαΧ εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται.
Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν, λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα Χ, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.


Κατηχητικός Λόγος
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ει τις ευσεβής καί φιλόθεος, απολαυέτω της
καλής ταύτης καί λαμπράς πανηγύρεως.
Ει τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων
εις τήν χαράν του Κυρίου αυτού.
Ει τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νυν τό δηνάριον.
Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.
Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.
Ει τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.
ει τις υστέρησεν εις τήν ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.
Ει τις εις μόνην έφθασε τήν ενδεκάτην, μή φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τόν έσχατον καθάπερ καί τόν πρώτον˙ αναπαύει τόν της ενδεκάτης, ως τόν εργασάμενον από της πρώτης˙ καί τόν ύστερον ελεεί καί τόν πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά έργα δέχεται καί τήν γνώμην ασπάζεται˙ καί τήν πράξιν τιμά καί τήν πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις τήν χαράν τοῦ Κυρίου υμών˙ καί πρώτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς καί ράθυμοι τήν ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τόν άδην ο κατελθών εις τόν άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Καί τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Επικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.
Επικράνθη˙ καί γάρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη˙ καί γάρ ενεκρώθη.
Επικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Επικράνθη˙ καί γάρ εδεσμεύθη.
Έλαβε σώμα καί Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γην καί συνήντησεν ουρανώ.
έλαβεν όπερ έβλεπε καί πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Που σου, θάνατε, τό κέντρον;
Που σου, άδη, τό νίκος;

Ανέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός καί χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός καί νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.





Οθεν φαίνεται ο Κύριος ότι τά μέν φυσικά πάθη παραδέχεται εις βεβαίωσιν της αληθινής και όχι κατά φαντασίαν ενανθρωπήσεως, τα δε εκ της κακίας πάθη που ρυπαίνουν τήν καθαρότητα της ζωής ημών απωθεί ως ανάξια της αχράντου θεότητος. Δια τούτο ελέχθη ότι εγεννήθη εις τήν ομοιότητα της σαρκός της αμαρτίας· διότι δεν εγεννήθη, όπως νομίζουν αυτοί, νν όμοιώματι σαρκός, άλλα έν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας. Ωστε σάρκα μέν έλαβε την ιδικήν μας μαζί με τα πάθη της, αμαρτίαν δε δεν διέπραξεν. Άλλα, όπως ο θάνατος που με την σάρκα του Αδάμ έφθασεν έως ημάς κατεπόθη από την θεότητα, ούτω και η αμαρτία εξηφανίσθη υπό της εν Χριστώ Ιησού δικαιοσύνης, ώστε κατά την ανάστασιν νά απολάβωμεν την σάρκα ούτε υπόδικον εις τον θάνατον ούτε υπεύθυνον εις την αμαρτίαν.

[Μεγας Βασίλειος «Προς τους κατοίκους της Σωζοπόλεως»]




Ποιός είδε νεκρό να τον φρουρούν; Μάλλον ποιός είδε να κάνουν πόλεμο με νεκρό; Ποιός είδε θάνατο για τον οποίο να αμφιβάλλουν και να προκαλεί δέος σ’ αυτούς που τον προκάλεσαν; Τί φοβάσαι αυτόν που σκότωσες, τρέμεις αυτόν που μετέστη από τη ζωή; Τι φοβάσαι το φονευθέντα; Θάπρεπε να έχεις θάρροςΧ εάν είναι απλός άνθρωπος ο πεθαμένος, δεν ανασταίνεται…Εάν είναι μόνο άνθρωπος, τον κρατάει ο θάνατος… Τι σφραγίζεις τον τάφο ανόητε;
[Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου «Ανέστη εκ τάφου» ]

[Ionas]

33ο
Συνανέστησε και συνεκάθησεν ημάς εν τοις επουρανίοις

Εάν με αγαπάτε, λέει ο Χριστός, θα κάνετε αυτά που σας λέω. Εάν κάνουμε αυτά που μας λέει θα μας κάνη μονή της Αγίας Τριαδας, «ελευσώμεθα και ποιήσωμεν μονήν εν υμίν». Θα γίνουμε κατοικητήριο του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο θα έλθη και θα σκηνώση σε μας. Αυτό θα μας πληρώσει με αγαθότητα, αγάπη και χαρά. « Τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος», πόσο μάλλον οι υιοί του Θεού, οι υιοθετημένοι για χάρη και για την αγάπη του Ιησού Χριστού. Είμαστε ξένοι για το Θεό, υπό κατάρα και νεκρωθέντες. Δεν υπήρχε ελπίδα Σωτηρίας μέχρι που ανέτειλε το φως το ανέσπερο. Μέχρι που ο αχώρητος στους ουρανούς κατήλθε στον Άδη για να σώση τον Αδάμ και το γένος του, που είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Και τότε:
Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές πού τον επιζητούν, στο βάθος της καρδιάς του Άδη, και εκεί διατάζει στο θάνατο λέγοντας· «ελευθέρωσε τις φυλακισμένες ψυχές πού με επιζητούν, αυτές που τις κρατάς με τη βία». Συντρίβει λοιπόν τις βαρειές πέτρες πού βρίσκονται πάνω στην ψυχή και την πλακώνουν, ανοίγει τους τάφους, ανασταίνει αυτόν που πράγματι ήταν νεκρός, βγάζει έξω από τη σκοτεινή φυλακή τη φυλακισμένη ψυχή. [Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος «Ομιλία ια΄ 11»]
Πράγματι κοντά σε αυτά που λέει ο μέγας Απόστολος Παύλος , ότι δηλαδή είναι τετελεσμένη η Σωτηρία μας όσο μένουμε σταθερή στο Χριστό, και ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής τονίζει:
Η ψυχή όμως πού αισθάνεται αγαλλίαση με την αγάπη του Θεού κατά την ώρα του θανάτου, πηγαίνει πάνω από όλες τις σκοτεινές παρατάξεις μαζί με τους αγγέλους, πετώντας με τα φτερά τής πνευματικής αγάπης, αφού έχει χωρίς κανένα κενό το πλήρωμα τού νόμου, την αγάπη.
« Πατέρα, λέει ο Χριστός, αυτούς που μου έδωσες θέλω εκεί που είμαι εγώ να είναι και αυτοί, για να βλέπουν τη δόξα μου την οποία μου έδωσες, γιατί με αγάπησες προ καταβολής κόσμου»

[Ionas]

O Αββάς Ιcαάκ ο Σύρου στο λόγο του « Περί ευχαριστίας εις τον Θεόν»:

Ενθυμού τάς πτώσεις των δυνατών, και ταπεινώθητι είς τάς αρετάς σου· ένθυμού τά σκληρά αμαρτήματα, εις τα οποία έπεσαν πολλοί εκ των παλαιών και μετενόησαν, και το υψος της τιμής, την οποίαν μετά ταύτα ηξιώθησαν, και θέλεις λάβει θάρρος εις την μετάνοιάν σου. Καταδίωξαν τόν εαυτόν σου και θέλει καταδιωχθή ο εχθρός σου από πλησίον σου. Ειρήνευσον μετά σου, και έσεταί σοι ειρηνικός ο ουρανός και η γη.

......................................................................
κατά το μέτρο τής ταπεινοφροσύνης σου δίδεται σε σένα, και υπομονή εις τας συμφοράς σου, και κατά το μέτρο της υπομονής σου ελαφρύνεται και το βάρος των θλίψεών σου, και λαμβάνεις παρηγορίαν και κατά την παρηγορίαν σου εξάπτεται η προς Θεόν αγάπη σου, και κατά την αγάπη σου μεγαλώνει και η χαρά σου από το Άγιο Πνεύμα. Όταν ο πατήρ ημών ο οικτίρμων ευδοκή να κάμη εκβασιν των πειρασμών των τέκνων αυτού, δεν αφαιρεί εξ αυτών τους πειρασμούς, αλλά δίδει εις αυτούς υπομονή, και δια τής υπομονής δέχονται όλα τα καλά προς τελειότητα των ψυχών αυτών.

[Ionas]

"Εγώ πατήρ, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος. Παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω. Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε, άνω υπέρ σού εντυγχάνω τω Πατρί. Κάτω υπέρ σού πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;"

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»