Οι Σχέσεις και τα προβλήματα τους έως το Γάμο

[anny]

Μια μεγάλη...φωτεινή καλημέρα σε όλους! Πόσο όμορφα κυλά το προταθέν θέμα του Κωνσταντίνου! Καταγραφές προσωπικής αγωνίας,προτάσεις καρδιάς,εμπειρικά βιώματα,ευχές και ποιήματα,μετουσιώνουν αυτό το πάντα επίκαιρο θέμα σε εαρινό άσμα! Αγαπητοί μου, η πολυπλοκότητα του θέματος έγκειται στο γεγονός,οτι οι ατομικές προσωπικές ελευθερίες κτύπησαν την πόρτα μας πριν δεκαετίες.Εδραιώσαμε την φιλολογία του ιδανικού,εντρυφήσαμε σε ατέρμονες αναζητήσεις την αναλογία μεταξύ του Απολλώνειου και του Διονυσιακού πνεύματος,δοκιμάσαμε την σχέση που πρότειναν πνευματικοί,και ακόμη συζητάμε με πάθος, γιατί η καρδιά μας δεν καθρεφτίστηκε στα νερά του ποταμού μιας άλλης, που να κτυπά στον ίδιο ρυθμό. Φοβόμαστε να αφήσουμε το καλό που ενυπάρχει μέσα μας, να φωτίσει τον δρόμο μας.Είμαστε περιστοιχισμένοι από τα τείχη της κοσμικότητάς μας,που είναι αόρατα επειδή ζυμωθήκαμε με αυτά.Μιλάμε για Χριστό αλλά ακαδημαϊκά και όχι εμπειρικά.Αν βιώναμε στην πράξη τον Χριστιανισμό τότε θα ήταν αδιανόητο,να θέτουμε διλλήματα του τύπου,΄'αν δώσω και με θεωρήσει αδύναμο"? Το δόσιμο είναι πηγή ζωής και χαράς.Αν εκληφθεί ως αδυναμία τότε εκπίπτει στο μέγεθος της ποιότητας του χρησιμοθηρικού εκκοσμικευμένου της παρακμιακής μας πραγματικότητας.Οι άνθρωποι που έχουν Χριστό,είναι γεμάτοι από αγάπη,προσφορά,κατανόηση,γλυκύτητα και σε καμμιά περίπτωση δεν βάζουν προδιαγραφές,που στόχο έχουν να περιπλέξουν την ομορφιά των συναισθημάτων που μας δώρισε ο Πανάγαθος.Ας απλώσουμε το χέρι μας θαρρετά με αγάπη και κάποιος θα βρεθεί να μας το πιάσει με την ευλογία του Θεού.

[konstantinoupolitis]

Λένα Παπά: Παλιά Καλοκαίρια

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά
θροϊζουν αγγίγματα

Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά
δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει

[konstantinoupolitis]

Μάνος Ελευθερίου

Τώρα που θα φύγεις

Τώρα που θα φύγεις
πάρε μαζί σου για φυλαχτό
μυρτιά και πικροδάφνη
και της Φραγκογιαννούς τα πάθη Δις
Δις

Και στρώσε τη ζωή σου
μ' αγρύπνια και μαράζι
για του καιρού τ' αγιάζι
και για την αμοιβή σου
νερό του Παραδείσου θα γινώ

Τώρα που θα φύγεις
πάρε μαζί σου και το Χριστό

[AnastasiaD]

Να σου πω Αναστασία,
Ναί ο Έρωτας οφείλει να είναι απλός και εμείς ή η ίδια η ζωή κάνει τα πράγματα πολύπλοκα.

Όλοι θέλουμε μόνο αγάπη, συχνότατα εκείνο το περίφημο κλίκ που θα μας φέρει τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Μόνο που επίσης συχνά, πριν να αφήσουμε την καρδία να μιλήσει μόνη της, ορίζουμε απο πριν το επιθυμητό και σχεδόν πάντα υλικό πρότυπο του ιππότη που περιμένουμε. Έτσι αν και αυτό που λες Αναστασία μοιάζει τόσο λογικό, τελικά είναι πολύπλοκο. Γιατί θέλουμε απλά μόνο αγάπη, αλλά πρέπει να υπάρχει και το τάδε ή το δείνα.

Προσδοκούμε τον ιππότη που θα υποταχθούμε, την δεσποσύνη που θα μας χαρίσει την απόλαυση της ζωής μας ή τον πνευματικό άνθρωπο έχοντας πολύ σχετικά και επισφαλή κριτήρια αναφορικά με το τι είναι πνευματικός άνθρωπος.

Θέλουμε τον πνευματικό και αγνοούμαι επικίνδυνα τον Έρωτα που έχει τον τελευταίο λόγο.

Θέλουμε τον "Μαρτάκη" αλλά έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτός θα έχει μυαλό για οικογένεια και αν δεν έχει εμείς θα τον γυρίσουμε, αφού το πακέτο είναι τόσο δελεαστικό. Κι΄όμως παίζουμε με τις ψυχές μας.

Κινούμαστε κατα το συμφέρον μας, μεταξύ Εκκλησίας και Κόσμου, μεταξύ Παγανισμού και Χριστιανισμού. Λέγοντας πάντα ότι σήμερα δεν υπάρχουν τα στερεότυπα του παρελθόντος και πλέον δεν κοιτάζουμε το ένα ή το άλλο. Τελικά θέλουμε ευτυχία εκ του ασφαλούς, με λίγη αγάπη και πολλά παρελκόμενα ή αγάπη βέβαια αλλά αφού πρώτα κλειδώσουμε τα παρελκόμενα. Τελικά δεν επιζητούμε πολλά αλλά μάλλον θέλουμε τα πάντα.

Και πολλές φορές η αρχή αυτή δεν κερδίζει τους "λήγοντες" της ευτυχίας, καταλήγοντας με μαθηματική στην μοναξιά του δεσμού και του Γάμου ή την κλασσική μοναξιά έξω απο την συντροφικότητα.

Για κάποιους η ευτυχία είναι δίπλα, τους χτυπάει την πόρτα, μα δεν μπορούν να την δουν, γιατί χτίζουν την επικείμενη ευτυχία τους με πλίνθους "προδιαγραφών" και έχοντας την απαίτηση να νιώσουν αγάπη, δίνοντας τελικά πολύ λίγα. Και τότε η μοναξιά χιλιάδες φύλλα σου κάνει αφόρητη παρέα, ειδικά αν η οικονομική σου εξασφάλισει, σου δώσει την ψευδαίσθηση ότι είσαι κάτι παραπάνω και αξίζεις κάτι περισσότερο:

"Μοναξιά χιλιάδες φύλλα"

Τριπολίτης Κώστας

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις/
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης/
Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις/
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα, πληρώνεις φόρους/
Επιθυμώντας μ' όλους τους πόρους/
να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους/
και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό

Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους/
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς/
Κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς(εδώ βέβαια ο ποιητής λανθάνει)

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα/
Κίτρινα λόγια με σινιέ ξεφτίλα/
πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα/
όταν ποζάρει στο φακό/

Γλυκιά, ακίνητη, θολή νιρβάνα/
δεν έχεις έρωτες, μα έχεις πλάνα/
Έχεις οθόνη, μα δεν έχεις μάνα/
ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό...

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις/
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης/
Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις/
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς/

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα...

Το πισογύρισμα και η μη ευτυχή κατάληξη παρά τα μεγάλα λόγια, οφείλεται συχνά στην εμμονή μας να βλέπουμε την ευτυχία όχι όπως πρέπει αλλά όπως απο πριν αυθαίρετα την έχουμε ορίσει.

Άλκη Αλκαίου

"Σκακιέρα"

"Σκακιέρα Άλκης Αλκαίος

Τα χρόνια που σε καρτερούσα ήταν αγρύπνια και μαράζι/
και τίποτʼ άλλο δε ζητούσα μόνο νʼ αρχίσει να χαράζει/
Γελούσε η κάμαρη σαν ήρθες, σου έφερα νερό από τη στέρνα/
όλα θʼ αλλάξουνε" μου είπες κι εγώ σου φίλαγα τη φτέρνα/
(εγώ το έχω ακούσει με παραλλαγές "Όλα άλλαξαν", "δεν είσαι μόνος έχεις εμένα")/

Τώρα την κίνηση κοιτάζεις σαν τους φαντάρους στην Ομόνοια/
ανοίγεις μια παλιά σκακιέρα και κουβεντιάζεις με τα πιόνια/

Τα χρόνια που σε καρτερούσα ήταν αγρύπνια και μαράζι/
και δεν με νοιάζει που αγρυπνούσα μα που ακόμα δεν χαράζει.

Ένα άλλο ποίημα/τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου, αγαπημένο μου απο τα φοιτητικά χρόνια, μιλάει τόσο για την μοναξιά ως απόρροια των λανθασμένων επιλογών, όσο και την μοναξιά εντός του Γάμου, του Γάμου βιτρίνα, που δυστυχώς όσο περνάν τα χρόνια σπάει πιο συχνά:

Στην Κ.(Απο το "Φλού" του 1978)

Οταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Οταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές.

Ας προσεγγίσουμε όντως απλά το τί είναι αγάπη, δίνοντας και ζώντας χωρίς να λογιαριάζουμε το ότι δίνουμε, χωρίς να θυμόμαστε το πόσα δώσαμε, παρα μόνο ότι αγγίζουμε μια ψυχή που μας αγγίζει. Και όπως λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος:

Αγάπη είναι να σου δίνω/
χωρίς ποτέ να το θυμάμαι/
να με φωνάζεις κι εγώ να 'μαι/
μες στης ζωής σου την ηχώ.

Αγάπη είναι να σε κλείνω/
στα βλέφαρά μου όταν κοιμάμαι/
τις νύχτες για να μη φοβάμαι/
που λείπεις και σ' αναζητώ.

Αγάπη είναι να σ' αγγίζω/
κι ο πυρετός μου να μ' ανάβει/
να γίνομαι εγώ καράβι/
να ταξιδεύω στ' ανοιχτά.

Αγάπη είναι να ραγίζω/
όταν εσύ θα νιώθεις πόνο/
κι όταν με βλέπεις να ματώνω/
να κλαις με αναφιλητά.

Εγραψες πάρα πολλά και δε τα θυμάμαι όλα, δε μπορώ να τα συγκρατησω και να τα αναλυσω.
Η φωτογραφία όμως ειναι very sweet, πολύ γλυκιά

[konstantinoupolitis]

Αναμφίβολα η φωτογραφία είναι πολύ γλυκιά, μα τίποτε δεν είναι πιο γλυκό απο έναν άνθρωπο που θέλει να χαθεί στα μάτια σου, τίποτε δεν είναι πιο γλυκό απο ένα αλήθινό φλερτάρισμα, ένα φιλί με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα. Αρκεί να μην συνοδεύεται με δάκρυα.

[Misha]

τίποτε δεν είναι πιο γλυκό απο έναν άνθρωπο που θέλει να χαθεί στα μάτια σου, τίποτε δεν είναι πιο γλυκό απο ένα αλήθινό φλερτάρισμα, ένα φιλί με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα.

Δωστα όλα Κωνσταντινε!!! i cant Live...

(ανεκδοτο:ποιο ειναι το πιο σκληρό γλυκό;; η λαμαρίνα!!! )

[konstantinoupolitis]

Μιχάλη ο έρωτας σου δίνει την δύναμη να λιώσεις μια λαμαρίνα και εν προκειμένω την εκάστοτε, ωστόσο σου κόβει ανάλογα και τα πόδια. Συνεπώς I can live χωρίς εσένα αλλά και με σένα =(( στο κεφάλι.

[Misha]

Μιχάλη ο έρωτας σου δίνει την δύναμη να λιώσεις μια λαμαρίνα και εν προκειμένω την εκάστοτε, ωστόσο σου κόβει ανάλογα και τα πόδια. Συνεπώς I can live χωρίς εσένα αλλά και με σένα =(( στο κεφάλι.

πάμε γι αλλα Κωνσταντίνεεε ...έχει κι αλλου πορτοκαλιές..."ερως έρωτι νικαται"...

...όσο η καρδια κι αν λαχταρα....

[aposal]

Δεν μπορώ να διανοηθώ σήμερα έναν πετυχημένο Γάμο χωρίς έρωτα. Και ο έρωτας δεν μπορεί παρα να είναι μια θύελα που σου αλλάζει την ζωή. Εκείνο που εσύ επιλέγεις, είναι να πολεμήσεις για να κινηθεί σε έναν φορέα αξιοπρέπειας και να μην καταλήξεις θύμα και θύτης ως ερωτικό αντικείμενο του κοινού πόθου.
Απο την άλλη, δεν είμαι και πολύ φιλικά διακείμενος στον κεραυνοβόλο έρωτα. Και πολλοί και ειδικά οι γυναίκες που μεγαλώνουν με το όνειρο του πρίγκηπος του παραμυθιού, θεωρούν ότι μόλις δούν τον άντρα που τους αρμόζει ντε και καλά θα τον καταλάβουν και φυσικά θα τον ερωτευθούν κεραυνοβόλα. Έτσι καταπιέζουν συχνά τον εαυτό τους και όσοι δεν έχουν την δυνατότητα να προβάλουν μεγάλα στοιχεία βιτρίνας, δηλαδή υλικά και εμφανισιακά προσόντα δείχνουν χαμένοι απο χέρι, αφού υστερούν στην πρώτη εντύπωση.
Συμφωνώ πως άμα βάλουμε υψηλά όρια παίζουμε με την ψυχή μας. Απο την άλλη όμως, δεν θα κάνω και μια πιο βαστική επιλογή, επειδή έχω σαρκικό πειρασμό. Καλύτερα να πέφτω ελεύθερος, παρά να πληρώνω ένα λάθος μέσα στο Γάμο.

Τέλος ο πνευματικός δεν είναι ένας σούπερμαν για όλες τις δουλειές, όπως σήμερα έχει αναχθεί στους εκκλησιαστικούς κύκλους. Αν δεν ξέρει το άτομο προσωπικά, πως θα εκδόσει "πόρισμα". Απο τις δικές σου μόνο περιγραφές ή θεωρούμε δεδομένο ότι "βλέπει"; Τελικά όλα είναι όχι η επιλογή του καλού πνευματικού, αλλά η θέσπιση ορθών κριτηρίων που πρέπει να διέπουν μια σχέση πριν το Γάμο και φυσικά το έλεος που θα δείξει ο Θεός κατα περίσταση. Μετά για τα περισσότερα είναι αργά.

Να σου πω και ένα παράδειγμα: κοπέλα χριστιανή ξεκίνησε δεσμό με ένα χριστιανό παλικάρι και πολύ αυστηρό. Ήταν βασικά τα προξενιά πολύ "πνευματικά". Αυτό το λέω, γιατί η κοπέλα δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του, παρότι στις δημόσιες εμφανίσεις τους φαινόταν τόσο ταιριαστό ζευγάρι. Τελικά πήγαν στον πνευματικό και αυτός της είπε: "Αυτός είναι ο άνθρωπος που κάνει για σένα". Απο υπακοή η κοπέλα, γιατί στον πνευματικό μάλλον πήγαινε για να χωρίσει καθώς δεν ήταν ερωτευμένη, συνέχισε τη γνωριμία σχέση και όλα έδειχναν ότι θα έχουν αίσιο τέλος. Λίγους μήνες μετά τις νουθεσίες του φτασμένου πνευματικού, χώρισαν άνευ ιδιαιτέρου με πρωτοβουλία του "ιδανικού" παλικαριού. Και ευτυχώς λέω εγώ, γιατί αν δεν υπάρχει έρωτας, δεν μπορείς να καταδυναστεύσεις τον εαυτό σου επειδή είναι καλό παιδί και δη επειδή ο πνευματικός το΄πε και τελείωσε.

Δεν διαφωνούμε στο ότι ο γάμος χωρίς συναίσθημα είναι πολύ δύσκολος. Ο έρωτας είναι πάντα η κινητήρια δύναμη. Είναι η αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει κάτι, αλλά το αποτέλεσμα δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντοτε ευτυχές. Κι εγώ γνωρίζω ζευγάρια που έζησαν πολύ έντονες στιγμές έρωτα, αλλά το πράγμα κάποια στιγμή ξεφούσκωσε και δεν οδηγήθηκε σε γάμο. Εξαρτάται λοιπόν ποια είναι τα κριτήρια να ερωτευθείς κάποιον. Αν είναι μόνο η εξωτερική εμφάνιση, τότε το αν θα κρατήσει αυτή η σχέση ή όχι, είναι θέμα τύχης! Έχω την άποψη ότι εκτός από την καρδιά, πρέπει οπωσδήποτε ΚΑΙ το μυαλό να αποφασίζει για τον γάμο, γιατί ο γάμος είναι μυστήριο, είναι μια δέσμευση του ζευγαριού ενώπιον ΘΕΟΥ για ισόβια συμβίωση!
Για το παράδειγμα που μου λες ότι ο πνευματικός είπε στην κοπέλα ότι αυτός είναι ο ιδανικός σύντροφος της ζωής σου, δεν ξέρω τι να πω! Απορώ όμως πώς ο νεαρός που ήταν ερωτευμένος με την κοπέλα (δεν αναφέρεται αυτό, αλλά αφού η κοπέλα δεν ήταν ερωτευμένη με τον νεαρό πρέπει να ήταν αυτός) διέλυσε με δική του πρωτοβουλία τη σχέση! Η κοπέλα πάντως δεν φαίνεται να έχει καμία ευθύνη πνευματική. Μπορεί να απέτυχε η σχέση, είμαι σίγουρος όμως ότι ο Θεός θα την βοηθήσει στη συνέχεια. Ο νεαρός που ήθελε (προφανώς) τον δεσμό και που είχε και την ευλογία του πνευματικού του (την είχε;) τι δικαιολογία βρήκε;
Και να μην ξεχνάμε ότι ο πονηρός δημιουργεί συνέχεια προβλήματα στα παντρεμένα ζευγάρια! Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις ζευγαριών που ενώ κατά τη διάρκεια της – προγαμιαίας – σχέσης τους δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα, αυτά άρχισαν να σοβαρεύουν και να γίνονται ολοένα και πιο συχνά μετά το γάμο τους! Και είναι λογικό, γιατί ο διάβολος, όσο ήσαν ελεύθεροι, δεν τους ενοχλούσε και πολύ. Άλλωστε κάθε συνεύρεσή τους ήταν αμαρτία, επομένως η δουλειά του γινόταν. Από τη στιγμή όμως που παντρεύτηκαν (άρα σταμάτησαν να αμαρτάνουν), κάτι έπρεπε να κάνει για να μην τους χάσει από πελάτες! Και τους δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα! Τα προβλήματα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν μόνο μέσω την ενίσχυσής τους από τον Θεό! Μόνο δηλαδή μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας! Γι’ αυτό και ο πνευματικός είναι απαραίτητος σε όλες μας τις δραστηριότητες! Γιατί αυτός μπορεί να πει τι πρέπει να γίνει. Και είναι λάθος αυτό που έχω ακούσει να λέγεται, ότι οι παντρεμένοι δεν πρέπει να έχουν άγαμους πνευματικούς! Ο πνευματικός δεν συμβουλεύει εμπειρικά, δηλαδή κοσμικά, αλλά πνευματικά! Και, έχω την εντύπωση, ότι στον πνευματικό δεν πηγαίνουμε για να μας πει την ΣΩΣΤΗ επιλογή (άλλωστε ποια είναι η σωστή επιλογή;). Πηγαίνουμε για να κάνουμε υπακοή, για να πάρουμε την ευλογία του και κατ’ επέκταση την ευλογία του Θεού! το θέλημα του Θεού πρέπει να ικανοποιήσουμε και όχι το δικό μας! Άλλωστε αυτός ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς ποιο είναι το συμφέρον μας!

[l_katerina]

Μια ερώτηση : για έναν άνθρωπο που σκέφτεται το θέμα γάμος, τι είναι προτιμότερο κατα την γνώμη σας?

α) Να ερωτευτεί κάποιον και κατά συνέπεια να υποθέσει πως ότι διαφωνίες εμφανιστούν μετά τον γάμο θα λυθούν, αφού υπάρχει έρωτας? ( Και αν ο ένας δεν πιστεύει στον Θεό και εμποδίζει τον άλλον.)

β)Να γίνονται γνωριμίες (πάντα με ευλογία πνευματικού) και ότι θέμα υπάρχει προς συζήτητση -Θεός, ανατροφή παιδιών κλπ - να συζητείται διεξοδικά και έτσι να γίνεται ένας γάμος χωρίς "εκπλήξεις", αφού γνωρίζεις ο άλλος τι πιστεύει? Και ο Θεός σε έναν τέτοιον γάμο θα δώσει την αγάπη στο ζευγάρι?