Δυτικα των Σφακιων...

[NIKOSZ]

Πέρα, το πέλαγος χάνεται μέσα στο θάμπος.
Τα βαθιά νερά της θάλασσας
τα χρυσώνει το φεγγάρι,
σαν να 'ναι εικόνισμα μαλαμοκαπνισμένο…
Από την άλλη μεριά, τα βουνά στέκονται βουβά,
βουτηγμένα στο μυστήριο (1)

Ο διωγμός της φύσης από την αρχιτεκτονική των πόλεων, συνοδεύει τον διωγμό του ιερού από τις ανθρώπινες συνειδήσεις.

Το τσιμέντο και ο θόρυβος διώκουν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Τα υλικά όντα δεν είναι απλώς αντικείμενα. Η ύλη είναι ζωντανή και πνευματοφόρος.
Ο Θεός είπε και εγένετο.

Ο κόσμος,
είναι απόρροια του δικού Του Λόγου.
Απαύγασμα της Θείας παντοδυναμίας Του.
Έκφραση της αγάπης Του.
Εξωτερίκευση της εσωτερικότητάς του.
Στερεοποίηση της φωνής Του.

Ο κόσμος,
προέρχεται από τον Θεό.
Εικονίζει τον Θεό.
Αποκαλύπτει το Πνεύμα του Θεού.

Ο κόσμος
ευωδιάζει,
χορεύει,
πάλλεται,
δοξολογεί,
ευχαριστεί και
κηρύσσει την Παρουσία Του.

Απαιτείται πολύχρονη νοησιαρχική σχολική εκπαίδευση για να λησμονηθεί αυτή η άμεση αλήθεια. Για να επικρατήσει η λήθη πάνω στην αλήθεια. Για να στεγνώσουν τα όντα από την ευωδία της Χάριτος.

Αποξενωμένη από τον ορίζοντα του ιερού η υλική δημιουργία αποπέμπει την οσμή του θανάτου «Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους, ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους» (2).

Μακριά από τη Θεία Χάρη, τα πάντα αιμορραγούν την σκοτεινιά των χωμάτων.

Το σύμπαν φυλακίζει την ανθρώπινη ελευθερία.

Η βίωση της Χάριτος αποκαλύπτει την αλήθεια της δημιουργίας.

Φανερώνει το μυστικό βάθος των κτισμάτων.

Καθάρια η απεραντοσύνη του γαλανού πελάγου.

Βράχοι, μαχαίρια ηφαιστείου,

καρφώνουν την αταπείνωτη σκληρότητά τους

στην άκρια της θάλασσας.

Γρανίτες δύναμης πλάι στο κρυφό εκκλησάκι,

παρατημένο στον άνεμο.

Βοή βαθιάς δοξολογίας

οι τελευταίοι χρωματισμοί του ορίζοντα.

Στερεώνουν την ωραιότητα,

τʼ άστρο του δειλινού με το μικρό φεγγάρι.

Αμόλυντη έκταση των νερών.

Διαφάνεια λαμπρή των θαλασσινών όγκων.

Μαρτυρία της ζωοποιού πνοής του Δημιουργού.

Κομμένα βουνά των ακτών.

Φανερώσεις απόκρημνες του μέλιτος της κτίσεως.

Χαραγμοί της πέτρας.

Έρημες πλαγιές της ολόξερης άμμου.

Απομεινάρια του θυμού της ραγισμένης γης.

Όραση ποτισμένη τους βρυχηθμούς του μυστηρίου.

Δακρυσμένη βροντή της θειότητος.

Ο πόνος της καρδιάς

συμμετέχει στο βάθος των ουρανών.

Η φύσις φιλεί την φανέρωση.

Γη ανάλαφρη ευλογημένη.

Ιλαρόν φως δόξης αγίας.

Στο τέλος των βράχων αναπαύεται το λευκό ξωκλήσι.

Κορυφή αγνότητος

Ιερό κέντρο συναγωγής των διεσκορπισμένων.

Φάρος υπέρφωτος νοήματος εσχάτου.

Σπίτι δικό μας.

Ήσυχη χαρμονή της καρδιάς.

Τοπίο βαπτισμένο στους βυθούς της Χάριτος.

Εικόνα ψαλμός, βροντή αιωνιότητος.

Άσμα φανέρωσης της όντως πραγματικότητας.

Σχεδίασμα ζωντανό της απειρόμορφης Παρουσίας.

Πέπλο αραχνοΰφαντο του αρρήτου.

Η γλυκύτης του ανέμου παρηγορεί την παγωνιά των σωμάτων.

Οι αρμοί της δημιουργίας

αγκαλιάζουν τερπνά

τον ξενιτεμό των ανθρώπων.

Φως Χριστού φαίνει πάσι!


του Νικήτα Καυκιού

psyche.gr