Αποσπ.από Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω-Τόμος Β

[gkou]

Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω »
Νικολάου Ζαχαριάδη
Τόμος Βʼ
Πύργος Ηλείας

Πρακτική συνταγή

Ένας ασκητής μου είπε. Όταν ο χριστιανός επισκέπτεται μια φορά το μήνα το Νοσοκομείο και μια φορά το μήνα το Νεκροταφείο, λιγότερο αμαρτάνει… Γιατί βλέπει τη ματαιότητα του κόσμου.
Μιλάμε για συμβουλές, βιώματα, πρακτικές συνταγές. Αναλογιστήκατε τί συμβαίνει; Όλοι οι αγιορείτες μας παιδαγωγούν. Γιατί ακριβώς μέσα από τον δικό τους αγώνα απόκτησαν εμπειρία της χάριτος του Θεού ( προορατικό και διορατικό χάρισμα … ) και δεν αισθάνονται διαφορετικά ο ένας από τον άλλο, γιατί η χάρις που τους δόθηκε είναι μία και η ίδια για όλους. Η χάρις αυτή είναι ενοποιός και υπερβαίνει τις διαφορές των προσώπων. Αυτήν την αλλοίωση της χάριτος του Θεού, την έζησα πολύ έντονα με τους αγιορείτες, ασκητές, μοναχούς κ.λ.π.
Ό,τι μου έλεγε ο παπα- Εφραίμ για κάτι, το ίδιο με διαφορετικά λόγια μου το ετόνιζε ο αείμνηστος Άγιος Γέροντας Παϊσιος. Δηλ. βλέπουμε ότι ζουν οι πατέρες τα ίδια πράγματα, έχουν κοινές εμπειρίες, λένε τα ίδια. Άλλος τα λέει φανερά, άλλος κρυφά, άλλος ουσιαστικά, όλοι τους το ίδιο πιστεύουν. Θεέ μου, τι μεγαλείο, απόρρητο! Τι τιμή να ζήσω με τους αγίους… Τι ευλογία!! Φωτίζονται και φτάνουν στην θέωση , ώστε να ακούς από το στόμα τους ,το « Συ δε λάλει ά πρέπει τη υγιαινούση διδασκαλία » ( Τίτου 2,1 ) .

[gkou]

Οι τρεις ερημίτες

Οι Δανηλαίοι είναι μία ευλογημένη συνοδεία στο Άγιον Όρος. Όταν φτάσαμε εκεί ο ιερομόναχος π. Γρηγόριος μας διηγήθηκε το εξής περιστατικό: « Κάποτε υπήρχαν τρεις ερημίτες εδώ στο Άγιον Όρος, που ζούσαν σε σπηλιές απρόσιτες κάτω από τους πρόποδες του Άθωνα. Συνεννοήθηκαν με τον πατέρα Γρηγόριο και αυτοί του καθόριζαν πότε θα έρχονται, για να τελείται η Θεία Λειτουργία για αυτούς. Μια μέρα ο πατήρ Γρηγόριος είχε έναν ξένο στο σπίτι. Πώς όμως να του πει να φύγει, γιατί θέλουν οι τρεις μοναχοί μόνοι να λειτουργηθούν; Περίμενε. Περίμενε. Τέλος πάντων, του είπε: φύγε, γιατί θα έλθουν τώρα τρεις ερημίτες να τους κοινωνήσω. Αυτός, του λέει: πάτερ, άφησε με να κρυφτώ κάπου για να δω τις σκιές τους. Ήλθαν οι τρεις ερημίτες, έγινε η Θεία Λειτουργία, κοινώνησαν και μετά του είπαν. « Πάτερ Γρηγόριε, γιατί το είπες; » Από τότε ούτε ξαναφάνηκαν.

[gkou]

Η προσευχή δεν ξεχνά

Ο πατήρ Μακάριος είναι ένας πολύ απλός μοναχός στη Μονή Φιλοθέου ,με το χαμόγελο πάντοτε στα χείλη , πρόσχαρος , γεμάτος αγάπη για εξυπηρέτηση του πλησίον.
Κάποιος κύριος ήλθε μια μέρα στο μοναστήρι, μετά από 4 χρόνια. Ο πατήρ Μακάριος τον ρώτησε τι γίνεται η Ελένη; Την θυμάμαι. Δεν μου είπες πριν 4 χρόνια να κάνω προσευχή; Κάνω καθημερινά. Άλλαξε, πάτερ, από άθεη και άπιστη που ήταν, τώρα άναψε μέσα της η φλόγα του θείου έρωτα. Είμαι ευτυχής!
Για αυτό εκείνους που μας ευεργετούν στην ψυχή, σαν υπηρέτες Θεού, μετά τον Θεόν, να τιμάμε. Επίσης να μη ξεχνούμε ότι « αδελφός υπ ʽ αδελφού βοηθούμενος, ως πόλις οχυρά και υψηλή » ( Παρ. 18,19 ) .
Αξίζει να αναφέρω στην αγάπη σας , ότι ο άγιος Βαρσανούφιος , μαρτυρεί ότι η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε στην εποχή του , τον κόσμο από την καταστροφή! Οι άγιοι μες την παρρησία που απέκτησαν απέναντι στον Θεό, μετά από ασκητικούς αγώνες, που κατέληξαν στη νέκρωση των παθών και με συνεχείς προσευχές με δάκρυα και δαιμόνια έδιωξαν και λεπρούς εκαθάρισαν…

[gkou]

Τα χειρόγραφα του Αγίου Όρους

Μας πληροφόρησε σαν βιβλιοθηκάριος που ήταν ο αείμνηστος πατήρ Καλλίστρατος , ότι το Άγιον Όρος διαθέτει πάνω από 12.000 χειρόγραφα. Τα περισσότερα φυλάγονται στις βιβλιοθήκες των είκοσι Μονών. Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας , Βατοπεδίου και Ιβήρων, έχουν τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες με 2.000- 3.000 τόμους. Σε 3.000 περίπου ανέρχονται τα χειρόγραφα βυζαντινής μουσικής. Να διευκρινίσω ότι τα περισσότερα χειρόγραφα περιέχουν πατερικά συγγράμματα ή λειτουργικά κείμενα ( ευαγγέλια, ψαλτήρια, μηνιαία, λειτουργικές φυλλάδες. ( Περισσότερα στοιχεία, Αγιορετικό δελτίο Πρωτάτου, 1985, τεύχος 5. 1983 ) .
Πολλοί κώδικες στο Άγιον Όρος γράφτηκαν με τόση επιμέλεια , ώστε θαυμάζει κανείς το χρυσό που χρησιμοποιήθηκε σαν πρώτη ύλη. Στον αιώνα μας 500 χρόνια μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας, όπως διεπίστωσα υπάρχουν και σήμερα « περισσότερα από 1000 χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 7ο ως τον 16ο αιώνα και φυλάσσονται στις Μονές του Αγίου Όρους σύμφωνα με την εισήγηση του καθηγητή Α.Π.Θ. Ι. Καραβιδόπουλου στο ΙΑʼ διεθνές επιστημονικό συνέδριο με θέμα: « Χριστιανική Θεσσαλονίκη », 256 ευρίσκονται στη Μ. Λαύρα, 168 στη Μονή Βατοπεδίου, 92 στο Ρωσσικό 86 στην Ιβήρων. 83 στη Διονυσίου, και τα υπόλοιπα στις άλλες Μονές. Τα 250-260 από το σύνολο των 1006 χειρογράφων περιέχουν τις Πράξεις των Αποστόλων. ( Από την μηνιαία Ορθόδοξη Ενημερωτική εφημερίδα, « Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα και τον κόσμο », σελ. 12, Νοέμβριος , 1997 ) .

[gkou]

Ευλογία με τα δύο

Ένας Γεροντάκος στο Άγιον Όρος 90 ετών μας έλεγε. Ο Θεός κάθε πρωί ευλογεί με το ένα χέρι τον άνθρωπο . Όμως αν δει ταπεινό τον ευλογεί με τα δυό.
Ο Άγιος Αντώνιος κάποτε, οραματιζόμενος, είδε όλες τις παγίδες του εχθρού απλωμένες σε ένα εκτεταμένο μέρος. Στην θέα τους αναστέναξε και είπε: « Πώς μπορεί κανείς μέχρι τέλους να υπερνικήσει και να λυτρωθεί από τόσες παγίδες; » . Ήκουσεν όμως στον αναστεναγμόν του αυτόν απάντηση από τον ουρανό , που έλεγε. « Όλες αυτές τις παγίδες και περισσότερες ακόμη τις υπερπηδά ο άνθρωπος. Όταν είναι καλά εξωπλισμένος με την ταπεινοφροσύνη » . Έτσι ακριβώς « η ψυχή όταν ταπεινώνεται, τότε καρποφορεί και όσο καρποφορεί τόσο ταπεινώνεται » ( Άγ. Νείλος ) . Αυτό το βλέπει κανείς έντονο σε αυτά τα ευλογημένα Γεροντάκια του Αγίου Όρους, που με τον αγώνα τους σαν « άνθρωποι όσο προσεγγίζουν τον Θεόν, τόσο περισσότερο βλέπουν τον εαυτό τους αμαρτωλό » ( Αββάς Ματώης ).

[gkou]

Η συγχωρητικότητα

Τον ιερομόναχο πατέρα Χρυσόστομο της Συνοδείας των Καλτσωναίων ( από την Αγία Άννα ) ,συνάντησα στη Κεφαλλονιά. Εκεί αγιογραφούσε τις εικόνες του Αγίου Γερασίμου του νεόκτιστου ναού. Μου διηγήθηκε το εξής: « Πέντε αδέλφια έγιναν Μοναχοί στο Όρος και μένανε όλοι μαζί . Κάθε ημέρα μάλωναν και φώναζαν στην Αγία Άννα, τους άκουγαν όλοι που καυγάδιζαν. Μάλωναν όλη μέρα και το βράδυ έβαζαν μετάνοια ο ένας στον άλλον και εσυγχωρούντο. Μια ημέρα δεν ακούσθηκαν φωνές. Όλοι ανησύχησαν, κυρίως οι πέριξ πατέρες. Πήγαν , και τι να δουν; Οι πέντε μοναχοί ήσαν νεκροί. Το αξιοπερίεργο είναι ότι και τους πέντε τους πήρε ο θεός την ώρα που έβαζαν μετάνοια ο ένας στον άλλο και εσυγχωρούντο » . Τι να πει κανείς!
Εμείς, αδελφοί μου , μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Χριστού αν πάρουμε την γενναία απόφαση στη ζωή μας να συγχωρούμε. Η αγάπη και η συγχωρητικότητα είναι οι αρχόντισσες των αρετών. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτός που έμαθε να ζητά συγνώμη είναι ένας θεϊκός άνθρωπος και αυτός που συγχωρεί είναι ένας μικρός Θεός. Ας έχουμε το θάρρος όταν αισθανόμαστε το λάθος μας να ζητούμε συγνώμη και όσους μας την ζητούν να την παραχωρούμε αδίστακτα. Τότε θα δούμε πρόσωπο Χριστού.

[gkou]

Ο Άγιος Βάρβαρος

Στην Παναγία την Πορταϊτισσα , καθώς μας διηγήθηκε ο Γέροντας Άνθιμος, ένας βάρβαρος πειρατής τον 12ον αιώνα κτύπησε την Εικόνα με μαχαίρι. Έτρεξε αίμα από την εικόνα και απεδείχθη, από χημική ανάλυση ,ότι πράγματι ήταν αίμα. Όταν την κτύπησε ο βάρβαρος, λιποθύμησε και έπεσε κάτω. Τότε μετενόησε και έκλαψε πικρά. Αποτέλεσμα, έγινε μοναχός. Οι μοναχοί δεν τον φώναζαν με το όνομά του ( Παχώμιον π.χ. ) διότι δεν ήθελε. Ήθελε να τον φωνάζουν Βάρβαρο. Βάρβαρο λοιπόν , και η Εκκλησία μας εορτάζει και την μνήμην του Αγίου Βαρβάρου του οσίου, του Μυροβλήτη, την 15 Μαϊου.

[gkou]

Οι γυναίκες προσκυνούν…

Τον Απρίλιο του 1976 Δικαίος της Σκήτης ήταν ο πατήρ Μακάριος. Έτυχε να ευρίσκομαι σαν ιεροσπουδαστής της Αθωνιάδος εκεί. Ξαφνικά ένα καράβι από μακρυά πρόβαλε. Το μεγάφωνο φώναζε: Πάτερ Μακάριε- πάτερ Μακάριε , πάρε το πόδι της Αγίας Άννας και φέρε το με την βάρκα στο καράβι για να προσκυνήσουν οι γυναίκες. Ο ιερομόναχος Μακάριος χωρίς να χάσει καιρό, ετοίμασε τα ζώα και κατεβήκαμε στον αρσανά της σκήτης. Πήραμε την βάρκα και σε 15ʼ φθάσαμε στο καράβι που μας περίμεναν. Ήταν γεμάτο από γυναίκες από την Καβάλα, που έβλεπαν το περιβόλι της Παναγίας από μακρυά. Η συγκίνηση τους δεν περιγράφεται όταν φθάσαμε… έγινε αγιασμός πάνω στο καράβι , προσκύνησαν με ιδιαίτερη ευλάβεια και κατάνυξη το πόδι της Αγίας Άννας και με ευχαρίστηση μας κατευόδωσαν. Ευλογημένες και αξέχαστες στιγμές …

[gkou]

[ Τα φίδια της Παναγίας

“ Ένα πρωτοφανές, υπερφυσικό γεγονός παρατηρείται κάθε Αύγουστο στην Κεφαλλονιά. Στα νότια του νησιού, κάτω από το « μεγάλο βουνό » τον Αίνο, στην περιοχή της Λειβαθούς, εκεί που βασιλεύει η ελιά ( εξ ου και η ονομασία « Eλιού ») συναντάμε το Μαρκόπουλο. Μικρό χωριό , πάνω από την θάλασσα , στην γωνία που βλέπει προς τον Πατραϊκό κόλπο. Η θέα εξαίσια. Το καλύτερο μπαλκόνι της Κεφαλλονιάς.
« Εκεί, βαθειά στην όχθη μιας ρεματιάς, στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, βγαίνουν κάθε χρόνο στην περίοδο του Δεκαπενταύγουστου τα φίδια της Παναγίας… ».
« Φαινόμενο απίθανο και απίστευτο . Άλλα φίδια τα βλέπεις τυλιγμένα στο μπράτσο ενός Χριστιανού σαν βραχιόλια, άλλα ανεβασμένα στην εικόνα της Παναγίας ή στον Εσταυρωμένο ή στους άρτους της αρτοκλασίας. Στην διάρκεια της θ. λειτουργίας μπορεί κάποιο να ανέβη στο Ευαγγέλιο που κρατάει στα χέρια του ο παπάς » .
« Το χρώμα αυτών των φιδιών είναι γκρίζο. Στο μέγεθος λεπτά και σχετικώς μικρά. Όταν πλησιάζεις να τα χαϊδέψεις στο κεφάλι , νοιώθεις ένα δερματάκι βελούδινο και βλέπεις δυο μάτια σπινθηροβόλα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, πράγμα που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση. Κάτι το πρωτοφανές και μοναδικό. Επί πλέον και στην άκρη της λεπτής γλώσσας υπάρχει το σημείο του σταυρού ».
« Το θαυμαστό και εκπληκτικό αυτό φαινόμενο των φιδιών της Παναγίας κατά επανάληψη έχει απασχολήσει τον τύπο καθώς και την τηλεόραση της χώρας μας. Και στις καλοπροαίρετες και ίσιες ψυχές αναθέρμανε την πίστη » .
( Αποσπάσματα από το άρθρο του Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό « Ορθόδοξη Μαρτυρία» σελ. 31-32, αριθμός 18, αφιέρωμα στην Υπεραγία Θεοτόκον ) . ]

Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω »
Νικολάου Ζαχαριάδη
Τόμος Βʼ
Πύργος Ηλείας

[Misha]

Eπί του συγκεκριμένου εντυπωσιακότατου θαύματος θα σας αναφέρω ένα εκπληκτκό περιστατικό όπως μου το διηγήθηκε εξαδέλφη μου που το έζησε κυριολεκτικά "στο πετσί της"περίπου 10 χρόνια πριν..


Λοιπόν...


Η συγκεκριμένη κοπελιά δεν είναι καμια θεούσα με κότσους και μακριές φούστες κι αυτό ενισχύει την αξιοπιστία της.Είναι μια νέα κοπέλα γύρω στα 30 χωρίς ιδιαίτερες πνευματικές αναζητήσεις και με τυπικές σχέσεις με την εκκλησία.


Είχε βρεθεί πριν μια δεκαετία περίπου στην Κεφαλλονιά,περίοδο 15Αύγουστου και πήγε να προσκυνήσει στο χωριό όπου παρουσιάζονται τα φιδάκια αυτά.

Πράγματι τα φιδάκια είχαν βγεί και σέρνονταν παντού,στο δάπεδο,στην εικόνα της Παναγίας μας και σε όσους προσκυνητές ήθελαν.


Η εξαδέλφη μου είχε την εύνοια να τα πιάσει και να μη φύγουν ,αλλά να αρχίσουν να έρπουν πάνω της για αρκετή ώρα.


Εντυπωσιασμένη και αφού έμεινε αρκετά με την παρέα της επέστρεψε στο δωμάτιο όπου έμενε .Το ίδιο βράδυ όταν άλλαζε, ένα φιδάκι έπεσε απο τα πράγματα της στο δάπεδο(προφανώς είχε μπει στα ρούχα της χωρίς να το αντιληφθει) και την ωρα που σερνόταν στο δάπεδο άρχισε μπροστά στα εκπληκτα μάτια της και στα μάτια της συγκατοίκου της να συρρικνώνεται και
να μικραινει σε μέγεθος έως ότου εξαφανίστηκε από μπροστά τους!!!!!!


Δεν μπήκε σε κάποια οπή του δαπέδου,δεν κρύφτηκε σε κάποιο χαλί απλά μίκραινε-μίκραινε ώσπου εξαφανίστηκε!!!!!


Οι δύο κοπέλες δεν πίστευαν σε αυτό που έβλεπαν!!!!!!

Την επόμενη μέρα ένα εξάνθημα που υπήρχε στο χέρι της εξαδέλφης μου είχε εξαφανισθεί και δεν εμφανίστηκε ξανά από τότε.




Πιστεύω, πως μεταξύ των άλλων,με αυτό το επεναλαμβανόμενο σημείο ο Θεός αποκαθιστά την σχέση του ανθρώπου με την κτίση και ειδικότερα με τα φίδια καθότι πολλοί ,επηρεασμένοι απο την Γένεση, θεωρούν αδίκως τα φίδια διαβολικά πλάσματα .