Φίλη Άννη
Περισσότερο από όλες τις προφητείες, προβλέψεις, σενάρια και κάθε σχετικό "ρήμα" , πιστεύω τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: "Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής (της Εκκλησίας)..." και " Πατέρα... ίνα εν ώσιν καθώς και ημείς εν εσμέν..." .
Εάν είναι να έλθει τώρα ο αντίχριστος έτοιμοι πρέπει να είμαστε, αν είναι να γίνει ο μεγάλος πόλεμος έτοιμοι πρέπει να είμαστε αλά και αν δεν γίνει τίποτα έτοιμοι πρέπει να είμαστε γιατί έρχεται σαν "κλέπτης εν τη νυκτί..." με διάφορους τρόπους.
Ορθοδοξία και Ορθοπραξία
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
-
konstantinoupolitis
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1080
- Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: Μακεδονία
Προσωπικοί μου λόγοι δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω το θέμα σχεδόν καθόλου. Επειδή έγινε λόγος για την μνημόνευση του Πάπα και το Filioque ως θέμα της αντζέντας των σχετικών διαπραγματεύσεων, ξαναδημοσιεύω ένα σχετικό κείμενό μου απο τα περίφημα προς Bessarion:
Οι αρχές του Filioque εντοπίζονται τουλάχιστον τον Δ΄ αιώνα σε κείμενα πολύ γνωστών συγγραφέων κυρίως Δυτικών. Συνοδικά η παλαιοτέρα άμεση αναφορά της θεολογίας αυτής, εντοπίζεται στο Ψευδο–Αθανασιανό ή Σύμβολο του Quicumque. Σε αυτό, που δημοσιεύει ή εισαγάγει πρώτος ο Καισάριος Αρελάτης το 542, ο Παράκλητος εκπορεύεται από κοινού και όχι αποκλειστικά υπό του Πατρός.
Η σχετική παλαιοτέρα υπερψήφισή της αιρέσεως αυτής, πραγματοποιήθηκε σε δύο Συνόδους του Τολέδο στην Ισπανία. Στην πρώτη του 547, άρα μόλις 5 έτη μετά το Ψευδο–Αθανασιανό Σύμβολο, προσετέθη το Filioque στο τοπικό Δογματικό Σύμβολο(«a Patre Filioque procendens»). Στην δευτέρα δε, που συγκροτήθηκε το 589, ήδη με την εναρκτήρια ομιλία του βασιλέως Ρεκαρέδου(Ριχάρδου, γίνεται λόγος πως «το Άγιο Πνεύμα πρέπει επίσης να ομολογηθεί από μας και να διδαχθεί ότι εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό». Μοιραία, λοιπόν, η Σύνοδος προέβη σε προσθήκη του όρου στο Επίσημο Σύμβολο της Εκκλησίας(«ex Patre et Filio procendens»). Παράλληλα, με τον Γ΄ αναθεματισμό εκ των ΚΓ΄ αυτής, κατεδίκασε «εκείνων που δεν δηλώνουν φανερά ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό».
Η αποδοχή του Filioque έγινε σταδιακά σε διάφορες Δυτικές χώρες με την Ρώμη να το αποδέχεται πολύ αργότερα. Ένα πρώτο σχετικό φλέρτ με την ιδέα της υιοθετήσεώς του ως θεολογία, ήταν η ένταση που είχε προκύψει μεταξύ των Κωνσταντινουπολιτών και του Καρλομάγνου. Ένταση που έφτασε στο αποκορύφωμα δια της υπό του Πάπα Λέοντος του Γ΄ ανακηρύξεως–στέψεως του Καρόλου σε Αυτοκράτορα Αύγουστο (Imperator–Augustus). Η συγκεκριμένη πράξη, έλαβε χώρα κατά την Χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία του 800 και δη στην Μαρτυριακή Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη. Ένα χρόνο πριν, ο Λέων ο Γ΄ γλίτωσε από πραξικόπημα που είχε ως σκοπό την καθαίρεση και δη την τύφλωσή του. Τότε και ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, κατάφερε να καταφύγει στην πρωτεύουσα του Καρόλου. Ο τελευταίος, δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την δοθείσα ευκαιρία. Ως άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ διοργάνωσε Δίκη–Σύνοδο, με την οποία τόσο ο Λέων αποκαταστάθηκε, όσο και καταδικάστηκαν οι αντίπαλοί του. Ο ιστορικός Θεοφάνης, ευθέως χαρακτηρίζει την στέψη του 800, ως ένα προϊόν συναλλαγής μεταξύ Λέοντος και Καρόλου, για την αποκατάσταση του πρώτου. Να σημειωθεί, πως ο Λέων μαρτυρείται πως προσωπικά είχε αποδεχθεί και το Filioque, αλλά αυτό, βέβαια, ήταν μια προσωπική επιλογή του και δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αποδοχή του υπό της επισήμου Ρωμαϊκής Εκκλησίας.
Είχε προηγηθεί λίγο πριν η σύνταξη των Καρολινείων Τόμων. Φαίνεται πως αυτή άρχισε μετά το 790, δεδομένου ότι τότε έλαβε ο Κάρολος, μια πρώτη και άστοχη λατινική μετάφραση των πρακτικών της Ζ΄ Οικουμενικής. Με αφορμή αυτό, θα συγκληθεί μια συνεδρία θεολόγων και ειδικών στο ανάκτορο του Regensburg, στην οποία και θα καταρτιστεί η πρώτη μορφή των Καρολινείων Τόμων. Σε αυτήν υπομνηματίστηκαν 60 χωρία των αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής και τα οποία θεωρήθηκαν αντίθετα από την Χριστιανική Θεολογία. Με βάση αυτά τα 60 υπομνήματα, συντάχθηκε το προοίμιο των Τόμων αυτών και στα οποία δια του Καρλομάγνου τονίζονταν, η καταδίκη αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής, ομού και της Εικονομαχικής Συνόδου της Ιερείας του 754. Η συγγραφή των Τόμων συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια, κάθε δε κεφάλαιό τους, ασχολήθηκε με ένα επίμαχο χωρίο, το οποίο επιχειρήθηκε να ανασκευασθεί και με χρήση Πατερικών γραφών.
Ως προς την θεολογία των Τόμων, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα εξής:
α) Ως προς την Εικονομαχία, εκφράζει μια ήπια Εικονομαχία αλλά από την άλλη καταδικάζει την ακραία Εικονομαχία της Ιέρειας. Πράγμα που οδηγεί πολλούς να υποθέσουν, πως η εξαγωγή τέτοιων πορισμάτων ενδεχομένως να οφείλεται σε κακές μεταφράσεις, τόσο των πρακτικών, όσο και των έργων των ανατολικών πατέρων.
β) Ως προς την θέση της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, διακρίνεται η αποδοχή της υπεροχής της.
γ) Ως προς το ζήτημα της Εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, προτείνεται η προσθήκη του Filioque και κριτικάρονται οι σχετικές θέσεις του Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως.
Οι Καρολίνειοι Τόμοι, περιέχοντες τα 60 γνωστά υπομνήματα, και την προσθήκη ετέρων 25, απεστάλησαν προς τον Πάπα Αδριανό τον Α΄ (771–795) και με την ονομασία Capitulare adversus Synodum. Ωστόσο ο τότε Πάπας απάντησε με σχετική επιστολή πιθανότατα περί το καλοκαίρι του 793 και υποχρέωσε τον Κάρολο, να σταματήσει να υποσκάπτει τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής.
Οι Φράγκοι, δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να προωθήσουν μέρος ή το σύνολο των θέσεων των Καρολινείων Τόμων. Αυτό μαρτυρεί μια σειρά από γεγονότα, με χαρακτηριστικότερο το επεισόδιο του 808 μεταξύ Φράγκων μοναχών και μοναχών του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Έλαβε χώρα σε παρεκκλήσιο της Βηθλεέμ, κατά την Θ. Λειτουργία των Χριστουγέννων. Φράγκοι μοναχοί εκ του Όρους των Ελαιών, έψαλαν το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη του Filioque, με αποτέλεσμα την συμπλοκή με τους εκεί μοναχούς του Πατριαρχείου. Με την συνδρομή και των Αγιοσαββαϊτών, οι δοξασίες τους δεν βρήκαν ανταπόκριση.
Τον επόμενο χρόνο, το 809, συγκροτήθηκε Σύνοδος στο Ακϋίσγρανο(Aix de Chapelle σημερινό Aachen), σύμφωνα με την οποία η και εκ του Υιού Εκπόρευση ήτο απαραίτητος για την Σωτηριολογία και προχώρησε στην προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.
Επι Φωτίου το όλο θέμα δεν ήταν στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων όχι γιατί ήταν θεολογούμενο ζήτημα, αλλά γιατί υπήρχε προστριβή με την Ρώμη και η Ρώμη δεν το είχε αποδεχτεί επίσημα, ακόμα, ως θεολογία.
Ωστόσο ο Μέγας Φώτιος είχε αντιληφθεί το μέγεθος της αιρέσεως. Ο Φώτιος ασχολήθηκε με το θέμα, ήδη απο το 866, όταν και έκανε μεταξύ άλλων αναφορά στο θέμα, σε επιστολή του προς τους Πατριάρχες της ανατολής. Κυρίως, όμως, ανέλυσε την επιχειρηματολογία στο έργο του «Περί της του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγίας». Αντέδρασε εξ αρχής, με την προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως. Πρώτα απ΄όλα γιατί η ίδια η προσθήκη στο Σύμβολο είναι αντικανονική, είτε είναι Ορθόδοξη, είτε αιρετική. Αυτό ορίζει εμμέσως η εν Κωνσταντινουπόλει Β΄ Οικουμενική Σύνοδος του 381 δια του Α΄ Κανόνος, αμέσως δε η εν Εφέσω Γ΄ Οικουμενική του 431 δια του Ζ΄ Κανόνος.
Από Θεολογικής πλευράς, ο Φώτιος απέρριπτε την δοξασία αυτή για τους παρακάτω λόγους:
Αν ισχύει και η εκ του Υιού εκπόρευση του Παρακλήτου, τότε
α) Υπάρχουν δύο αίτια στην Τριάδα, άρα υφίσταται πολυθεΐα και όχι μοναδικότητα.
β) Ο Λόγος έχει ένα αίτιο, το Πνεύμα δύο, άρα είναι υποδεέστερο.
γ) Η εκπόρευση αυτή θα ήταν ή ίδια με αυτήν του Πατρός, άρα δεν θα είχε νόημα να γίνεται η διαφορετική, οπότε η εκπόρευση του Πατρός δεν θα ήταν τέλεια, άρα ούτε και ο ίδιος.
δ) Αφού η εκπόρευση είναι ιδίωμα του Πατρός ως Αίτιου, ο Λόγος θα είχε ίδιο ιδίωμα, άρα δεν θα είχε διάκριση και θα έπρεπε να δεχθούμε μια Θεολογία, παρόμοια του Σαβελλιανισμού.
ε) Θα καταλύονταν το ομοούσιο μεταξύ Λόγου και Παρακλήτου.
στ) Σύμφωνα με την βασική αρχή ότι οι υποστάσεις της Τριάδος έχουν ή κοινές ή διακριτές ιδιότητες, η εκπόρευση από δύο υποστάσεις και όχι μόνο από μία, αποτελεί κατά συνέπεια κοινή ενέργεια, άρα και του Παρακλήτου. Έτσι ο Παράκλητος εκπορεύεται, άρα και εκπορεύει τον ίδιο του τον εαυτό, άρα είναι και αίτιο του εαυτού του.
Η Σύνοδος και το Σχίσμα του 867
Για την Σύνοδο αυτή, δεν έχουμε πολλά στοιχεία, δεδομένου ότι η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 869/70, κατέστρεψε τα πρακτικά της. Συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 867 με αφορμή το Βουλγαρικό ζήτημα και διήρκεσε μέχρι και τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους. Παρόντες η πλειοψηφία των επισκόπων του Πατριαρχείου, αριθμός πρεσβυτέρων και
διακόνων, ο Αυτοκράτωρ και η Σύγκλητος. Ο Φώτιος οργάνωσε την Σύνοδο αυτή, με προφανή στόχο να καταδικασθούν οι διάφορες παρεκλίσεις από πλευράς Ρώμης. Με τις αποφάσεις της Συνόδου αυτής, καθαιρέθηκε ο Ρώμης για εισπήδηση και εισαγωγή Ρωμαϊκών εθίμων στην Βουλγαρική Εκκλησία και κατακρίθηκε η αντικανονική ως εισαγωγή και ως ουσία προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως. Οι Χαλκηδόνος Ζαχαρίας και Λαοδικείας Θεόδωρος επιφορτίσθηκαν με το έργο της παραδόσεως των πρακτικών της Συνόδου, προς τον Λουδοβίκο τον Β΄ και Γερμανικό και τον Πάπα Νικόλαο τον Α΄.
Η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 879/80
Πραγματοποιήθηκε σε επτά συνεδρίες και κυρίως εντός του παλλαδίου της Αγίας Σοφίας. Η πρώτη συνεδρία έγινε στις αρχές Νοεμβρίου του 879, η δευτέρα στις 17 Νοεμβρίου, ή τρίτη στις 19 του αυτού μηνός, η τετάρτη στις 24 Δεκεμβρίου και μάλιστα εντός του Μεγάλου Σεκρέτου. Η πέμπτη στις 26 Ιανουαρίου του 880 και πάλι στην Αγία Σοφία. Η πέμπτη στις 3 Μαρτίου και εντός του Μεγάλου Παλατίου και η εβδόμη και τελευταία στις 13 Μαρτίου, επανερχόμενη στην Αγία Σοφία. Συμμετείχαν συνολικά 383 Ιεράρχες. Μέσα σε αυτούς υπήρχαν και οι εκπρόσωποι των τριών ετέρων Ανατολικών Πατριαρχείων, ενώ την Ρωμαϊκή Εκκλησία εκπροσώπησε ο καρδινάλιος Πέτρος ο πρεσβύτερος και άλλοι δύο λεγάτοι, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Παύλος Αγκώνας . Πολιτικοί δεν παρέστησαν.
Η θέση του Ρώμης ήταν αποκατάσταση του Φωτίου και των υπ΄αυτού χειροτονημένων, θεωρώντας ότι έχει το δικαίωμα αυτό, ως κορυφαίος εκπρόσωπος της Εκκλησίας του Αποστολικό Πρωτείου. Ζήτησε προς αυτό και συγνώμη του Φωτίου, για την πρότερη συμπεριφορά του. Οι Ανατολικοί επίσκοποι, αντέδρασαν στις αξιώσεις του, δύο δε επίσκοποι, ο Βασίλειος Μαρτυροπόλεως(εκπρόσωπος του Αντιοχείας) και ο Προκόπιος Καισαρείας, θεώρησαν ότι ο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να θεωρείται σημαντικότερος.
Τελικά η Σύνοδος αποφάσισε:
α) Την Πίστη της στο αμετάβλητο των Συμβόλων Νικαίας και Κωνσταντινουπόλεως και ως εκ τούτου την καταδίκη της προσθήκης του Filioque.
β) Την Συγκαταρίθμηση της εν Νικαίας Συνόδου του 787, ως Εβδόμης μεταξύ των Οικουμενικών Συνόδων.
γ) Την Ισχύ των μη αντικανονικών καταδικαστικών αποφάσεων που εξέδιδε η Δύση ως Εκκλησία και στην Ανατολή και το αντίστροφο.
δ) Την Δυνατότητα της άμεσης προαγωγής χριστιανού από λαϊκό σε Πατριάρχη, εφόσον δεν υφίσταται λόγος κωλύματος.
ε) Την Αποκατάσταση του Φωτίου, την Άρση του αναθέματός του και την Αποκήρυξη της Ληστρικής του 869.
ς) Την Διασάφηση της προελεύσεως του κύρους της Ρώμης, ως διατελεσάσης πρωτευούσης της Αυτοκρατορίας και όχι ως Αποστολικού Πρωτείου.
Την Σύνοδο σφράγισε και η εξής ιδιορρυθμία: Η υπογραφή των πρακτικών, έγινε στις 26 Ιανουαρίου του 880. Αυτό, όμως, δεν απετέλεσε και την λήξη αυτής. Συγκεκριμένα: Με την υπογραφή των πρακτικών, δεν απελύθησαν οι Συνοδικοί, αλλά παρέμειναν μέχρι και τα μέσα Μαρτίου. Αυτό συνέβη, καθώς στις 12 Μαρτίου, συγκροτήθηκε μια άτυπη συνεδρία στην περίφημο αίθουσα του Χρυσοτρικλίνου. Έλαβαν χώρα οι εκπρόσωποι των Πατριαρχείων και 18 άλλοι μητροπολίτες, με σκοπό την υπογραφή του Αυτοκράτορος στα πρακτικά. Ο Βασίλειος από την μεριά του για να υπογράψει, πίεσε προς μια ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως, χωρίς το Filioque. Έτσι καταλήξαμε σε μια απόφαση–παράγωγο του Κανόνος της Β΄ Οικουμενικής, που απαγόρευε την οιανδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση επί του Συμβόλου της Πίστεως. Σε αυτό το σημείο, δεν αντέδρασαν ούτε οι λεγάτοι. Έτσι, την επόμενη μέρα, 13 Μαρτίου του 880, με την εν Αγία Σοφία τελευταία συνεδρία, που έγινε ώστε να αποδεχθούν όλα τα μέλη της Συνόδου την απόφαση της 12 Μαρτίου, έληξε και τυπικά η Σύνοδος του 880. Να σημειωθεί πως οι τότε Συνοδικοί, απεδέχθησαν την Σύνοδο ως την Η΄ Οικουμενική.
Η κατάληξη του όλου ζητήματος ήρθε στις αρχές του ΙΑ΄ αιώνος.
Ο Πάπας Σέργιος ο Δ΄, άμα τη ενθρονίσει του το 1009, προσέθεσε άτυπα το Filioque στην ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως.
Επισήμως, αυτό εισήχθη στην Λειτουργική πέντε χρόνια μετά, το 1014 επί Βενεδίκτου του Η΄(1012–24), κατόπιν πολλών πιέσεων του «αυτοκράτορος» της Δύσεως Ερρίκου του Β΄. Ο Σέργιος δεν μνημονεύθηκε ποτέ ως Πάπας(ως εισηγητής του filioque άραγε;).
Τελευταίος Πάπας που μνημονεύθηκε ήταν ο προκάτοχός του Ιωάννης ο ΙΗ΄(1003-1009).
Κωνσταντίνος
Οι αρχές του Filioque εντοπίζονται τουλάχιστον τον Δ΄ αιώνα σε κείμενα πολύ γνωστών συγγραφέων κυρίως Δυτικών. Συνοδικά η παλαιοτέρα άμεση αναφορά της θεολογίας αυτής, εντοπίζεται στο Ψευδο–Αθανασιανό ή Σύμβολο του Quicumque. Σε αυτό, που δημοσιεύει ή εισαγάγει πρώτος ο Καισάριος Αρελάτης το 542, ο Παράκλητος εκπορεύεται από κοινού και όχι αποκλειστικά υπό του Πατρός.
Η σχετική παλαιοτέρα υπερψήφισή της αιρέσεως αυτής, πραγματοποιήθηκε σε δύο Συνόδους του Τολέδο στην Ισπανία. Στην πρώτη του 547, άρα μόλις 5 έτη μετά το Ψευδο–Αθανασιανό Σύμβολο, προσετέθη το Filioque στο τοπικό Δογματικό Σύμβολο(«a Patre Filioque procendens»). Στην δευτέρα δε, που συγκροτήθηκε το 589, ήδη με την εναρκτήρια ομιλία του βασιλέως Ρεκαρέδου(Ριχάρδου, γίνεται λόγος πως «το Άγιο Πνεύμα πρέπει επίσης να ομολογηθεί από μας και να διδαχθεί ότι εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό». Μοιραία, λοιπόν, η Σύνοδος προέβη σε προσθήκη του όρου στο Επίσημο Σύμβολο της Εκκλησίας(«ex Patre et Filio procendens»). Παράλληλα, με τον Γ΄ αναθεματισμό εκ των ΚΓ΄ αυτής, κατεδίκασε «εκείνων που δεν δηλώνουν φανερά ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό».
Η αποδοχή του Filioque έγινε σταδιακά σε διάφορες Δυτικές χώρες με την Ρώμη να το αποδέχεται πολύ αργότερα. Ένα πρώτο σχετικό φλέρτ με την ιδέα της υιοθετήσεώς του ως θεολογία, ήταν η ένταση που είχε προκύψει μεταξύ των Κωνσταντινουπολιτών και του Καρλομάγνου. Ένταση που έφτασε στο αποκορύφωμα δια της υπό του Πάπα Λέοντος του Γ΄ ανακηρύξεως–στέψεως του Καρόλου σε Αυτοκράτορα Αύγουστο (Imperator–Augustus). Η συγκεκριμένη πράξη, έλαβε χώρα κατά την Χριστουγεννιάτικη Θ. Λειτουργία του 800 και δη στην Μαρτυριακή Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη. Ένα χρόνο πριν, ο Λέων ο Γ΄ γλίτωσε από πραξικόπημα που είχε ως σκοπό την καθαίρεση και δη την τύφλωσή του. Τότε και ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, κατάφερε να καταφύγει στην πρωτεύουσα του Καρόλου. Ο τελευταίος, δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την δοθείσα ευκαιρία. Ως άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ διοργάνωσε Δίκη–Σύνοδο, με την οποία τόσο ο Λέων αποκαταστάθηκε, όσο και καταδικάστηκαν οι αντίπαλοί του. Ο ιστορικός Θεοφάνης, ευθέως χαρακτηρίζει την στέψη του 800, ως ένα προϊόν συναλλαγής μεταξύ Λέοντος και Καρόλου, για την αποκατάσταση του πρώτου. Να σημειωθεί, πως ο Λέων μαρτυρείται πως προσωπικά είχε αποδεχθεί και το Filioque, αλλά αυτό, βέβαια, ήταν μια προσωπική επιλογή του και δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αποδοχή του υπό της επισήμου Ρωμαϊκής Εκκλησίας.
Είχε προηγηθεί λίγο πριν η σύνταξη των Καρολινείων Τόμων. Φαίνεται πως αυτή άρχισε μετά το 790, δεδομένου ότι τότε έλαβε ο Κάρολος, μια πρώτη και άστοχη λατινική μετάφραση των πρακτικών της Ζ΄ Οικουμενικής. Με αφορμή αυτό, θα συγκληθεί μια συνεδρία θεολόγων και ειδικών στο ανάκτορο του Regensburg, στην οποία και θα καταρτιστεί η πρώτη μορφή των Καρολινείων Τόμων. Σε αυτήν υπομνηματίστηκαν 60 χωρία των αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής και τα οποία θεωρήθηκαν αντίθετα από την Χριστιανική Θεολογία. Με βάση αυτά τα 60 υπομνήματα, συντάχθηκε το προοίμιο των Τόμων αυτών και στα οποία δια του Καρλομάγνου τονίζονταν, η καταδίκη αποφάσεων της Ζ΄ Οικουμενικής, ομού και της Εικονομαχικής Συνόδου της Ιερείας του 754. Η συγγραφή των Τόμων συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια, κάθε δε κεφάλαιό τους, ασχολήθηκε με ένα επίμαχο χωρίο, το οποίο επιχειρήθηκε να ανασκευασθεί και με χρήση Πατερικών γραφών.
Ως προς την θεολογία των Τόμων, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα εξής:
α) Ως προς την Εικονομαχία, εκφράζει μια ήπια Εικονομαχία αλλά από την άλλη καταδικάζει την ακραία Εικονομαχία της Ιέρειας. Πράγμα που οδηγεί πολλούς να υποθέσουν, πως η εξαγωγή τέτοιων πορισμάτων ενδεχομένως να οφείλεται σε κακές μεταφράσεις, τόσο των πρακτικών, όσο και των έργων των ανατολικών πατέρων.
β) Ως προς την θέση της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, διακρίνεται η αποδοχή της υπεροχής της.
γ) Ως προς το ζήτημα της Εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, προτείνεται η προσθήκη του Filioque και κριτικάρονται οι σχετικές θέσεις του Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως.
Οι Καρολίνειοι Τόμοι, περιέχοντες τα 60 γνωστά υπομνήματα, και την προσθήκη ετέρων 25, απεστάλησαν προς τον Πάπα Αδριανό τον Α΄ (771–795) και με την ονομασία Capitulare adversus Synodum. Ωστόσο ο τότε Πάπας απάντησε με σχετική επιστολή πιθανότατα περί το καλοκαίρι του 793 και υποχρέωσε τον Κάρολο, να σταματήσει να υποσκάπτει τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής.
Οι Φράγκοι, δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να προωθήσουν μέρος ή το σύνολο των θέσεων των Καρολινείων Τόμων. Αυτό μαρτυρεί μια σειρά από γεγονότα, με χαρακτηριστικότερο το επεισόδιο του 808 μεταξύ Φράγκων μοναχών και μοναχών του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Έλαβε χώρα σε παρεκκλήσιο της Βηθλεέμ, κατά την Θ. Λειτουργία των Χριστουγέννων. Φράγκοι μοναχοί εκ του Όρους των Ελαιών, έψαλαν το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη του Filioque, με αποτέλεσμα την συμπλοκή με τους εκεί μοναχούς του Πατριαρχείου. Με την συνδρομή και των Αγιοσαββαϊτών, οι δοξασίες τους δεν βρήκαν ανταπόκριση.
Τον επόμενο χρόνο, το 809, συγκροτήθηκε Σύνοδος στο Ακϋίσγρανο(Aix de Chapelle σημερινό Aachen), σύμφωνα με την οποία η και εκ του Υιού Εκπόρευση ήτο απαραίτητος για την Σωτηριολογία και προχώρησε στην προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.
Επι Φωτίου το όλο θέμα δεν ήταν στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων όχι γιατί ήταν θεολογούμενο ζήτημα, αλλά γιατί υπήρχε προστριβή με την Ρώμη και η Ρώμη δεν το είχε αποδεχτεί επίσημα, ακόμα, ως θεολογία.
Ωστόσο ο Μέγας Φώτιος είχε αντιληφθεί το μέγεθος της αιρέσεως. Ο Φώτιος ασχολήθηκε με το θέμα, ήδη απο το 866, όταν και έκανε μεταξύ άλλων αναφορά στο θέμα, σε επιστολή του προς τους Πατριάρχες της ανατολής. Κυρίως, όμως, ανέλυσε την επιχειρηματολογία στο έργο του «Περί της του Αγίου Πνεύματος Μυσταγωγίας». Αντέδρασε εξ αρχής, με την προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως. Πρώτα απ΄όλα γιατί η ίδια η προσθήκη στο Σύμβολο είναι αντικανονική, είτε είναι Ορθόδοξη, είτε αιρετική. Αυτό ορίζει εμμέσως η εν Κωνσταντινουπόλει Β΄ Οικουμενική Σύνοδος του 381 δια του Α΄ Κανόνος, αμέσως δε η εν Εφέσω Γ΄ Οικουμενική του 431 δια του Ζ΄ Κανόνος.
Από Θεολογικής πλευράς, ο Φώτιος απέρριπτε την δοξασία αυτή για τους παρακάτω λόγους:
Αν ισχύει και η εκ του Υιού εκπόρευση του Παρακλήτου, τότε
α) Υπάρχουν δύο αίτια στην Τριάδα, άρα υφίσταται πολυθεΐα και όχι μοναδικότητα.
β) Ο Λόγος έχει ένα αίτιο, το Πνεύμα δύο, άρα είναι υποδεέστερο.
γ) Η εκπόρευση αυτή θα ήταν ή ίδια με αυτήν του Πατρός, άρα δεν θα είχε νόημα να γίνεται η διαφορετική, οπότε η εκπόρευση του Πατρός δεν θα ήταν τέλεια, άρα ούτε και ο ίδιος.
δ) Αφού η εκπόρευση είναι ιδίωμα του Πατρός ως Αίτιου, ο Λόγος θα είχε ίδιο ιδίωμα, άρα δεν θα είχε διάκριση και θα έπρεπε να δεχθούμε μια Θεολογία, παρόμοια του Σαβελλιανισμού.
ε) Θα καταλύονταν το ομοούσιο μεταξύ Λόγου και Παρακλήτου.
στ) Σύμφωνα με την βασική αρχή ότι οι υποστάσεις της Τριάδος έχουν ή κοινές ή διακριτές ιδιότητες, η εκπόρευση από δύο υποστάσεις και όχι μόνο από μία, αποτελεί κατά συνέπεια κοινή ενέργεια, άρα και του Παρακλήτου. Έτσι ο Παράκλητος εκπορεύεται, άρα και εκπορεύει τον ίδιο του τον εαυτό, άρα είναι και αίτιο του εαυτού του.
Η Σύνοδος και το Σχίσμα του 867
Για την Σύνοδο αυτή, δεν έχουμε πολλά στοιχεία, δεδομένου ότι η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 869/70, κατέστρεψε τα πρακτικά της. Συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 867 με αφορμή το Βουλγαρικό ζήτημα και διήρκεσε μέχρι και τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους. Παρόντες η πλειοψηφία των επισκόπων του Πατριαρχείου, αριθμός πρεσβυτέρων και
διακόνων, ο Αυτοκράτωρ και η Σύγκλητος. Ο Φώτιος οργάνωσε την Σύνοδο αυτή, με προφανή στόχο να καταδικασθούν οι διάφορες παρεκλίσεις από πλευράς Ρώμης. Με τις αποφάσεις της Συνόδου αυτής, καθαιρέθηκε ο Ρώμης για εισπήδηση και εισαγωγή Ρωμαϊκών εθίμων στην Βουλγαρική Εκκλησία και κατακρίθηκε η αντικανονική ως εισαγωγή και ως ουσία προσθήκη του Filioque στο Σύμβολο Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως. Οι Χαλκηδόνος Ζαχαρίας και Λαοδικείας Θεόδωρος επιφορτίσθηκαν με το έργο της παραδόσεως των πρακτικών της Συνόδου, προς τον Λουδοβίκο τον Β΄ και Γερμανικό και τον Πάπα Νικόλαο τον Α΄.
Η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 879/80
Πραγματοποιήθηκε σε επτά συνεδρίες και κυρίως εντός του παλλαδίου της Αγίας Σοφίας. Η πρώτη συνεδρία έγινε στις αρχές Νοεμβρίου του 879, η δευτέρα στις 17 Νοεμβρίου, ή τρίτη στις 19 του αυτού μηνός, η τετάρτη στις 24 Δεκεμβρίου και μάλιστα εντός του Μεγάλου Σεκρέτου. Η πέμπτη στις 26 Ιανουαρίου του 880 και πάλι στην Αγία Σοφία. Η πέμπτη στις 3 Μαρτίου και εντός του Μεγάλου Παλατίου και η εβδόμη και τελευταία στις 13 Μαρτίου, επανερχόμενη στην Αγία Σοφία. Συμμετείχαν συνολικά 383 Ιεράρχες. Μέσα σε αυτούς υπήρχαν και οι εκπρόσωποι των τριών ετέρων Ανατολικών Πατριαρχείων, ενώ την Ρωμαϊκή Εκκλησία εκπροσώπησε ο καρδινάλιος Πέτρος ο πρεσβύτερος και άλλοι δύο λεγάτοι, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο Παύλος Αγκώνας . Πολιτικοί δεν παρέστησαν.
Η θέση του Ρώμης ήταν αποκατάσταση του Φωτίου και των υπ΄αυτού χειροτονημένων, θεωρώντας ότι έχει το δικαίωμα αυτό, ως κορυφαίος εκπρόσωπος της Εκκλησίας του Αποστολικό Πρωτείου. Ζήτησε προς αυτό και συγνώμη του Φωτίου, για την πρότερη συμπεριφορά του. Οι Ανατολικοί επίσκοποι, αντέδρασαν στις αξιώσεις του, δύο δε επίσκοποι, ο Βασίλειος Μαρτυροπόλεως(εκπρόσωπος του Αντιοχείας) και ο Προκόπιος Καισαρείας, θεώρησαν ότι ο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να θεωρείται σημαντικότερος.
Τελικά η Σύνοδος αποφάσισε:
α) Την Πίστη της στο αμετάβλητο των Συμβόλων Νικαίας και Κωνσταντινουπόλεως και ως εκ τούτου την καταδίκη της προσθήκης του Filioque.
β) Την Συγκαταρίθμηση της εν Νικαίας Συνόδου του 787, ως Εβδόμης μεταξύ των Οικουμενικών Συνόδων.
γ) Την Ισχύ των μη αντικανονικών καταδικαστικών αποφάσεων που εξέδιδε η Δύση ως Εκκλησία και στην Ανατολή και το αντίστροφο.
δ) Την Δυνατότητα της άμεσης προαγωγής χριστιανού από λαϊκό σε Πατριάρχη, εφόσον δεν υφίσταται λόγος κωλύματος.
ε) Την Αποκατάσταση του Φωτίου, την Άρση του αναθέματός του και την Αποκήρυξη της Ληστρικής του 869.
ς) Την Διασάφηση της προελεύσεως του κύρους της Ρώμης, ως διατελεσάσης πρωτευούσης της Αυτοκρατορίας και όχι ως Αποστολικού Πρωτείου.
Την Σύνοδο σφράγισε και η εξής ιδιορρυθμία: Η υπογραφή των πρακτικών, έγινε στις 26 Ιανουαρίου του 880. Αυτό, όμως, δεν απετέλεσε και την λήξη αυτής. Συγκεκριμένα: Με την υπογραφή των πρακτικών, δεν απελύθησαν οι Συνοδικοί, αλλά παρέμειναν μέχρι και τα μέσα Μαρτίου. Αυτό συνέβη, καθώς στις 12 Μαρτίου, συγκροτήθηκε μια άτυπη συνεδρία στην περίφημο αίθουσα του Χρυσοτρικλίνου. Έλαβαν χώρα οι εκπρόσωποι των Πατριαρχείων και 18 άλλοι μητροπολίτες, με σκοπό την υπογραφή του Αυτοκράτορος στα πρακτικά. Ο Βασίλειος από την μεριά του για να υπογράψει, πίεσε προς μια ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως, χωρίς το Filioque. Έτσι καταλήξαμε σε μια απόφαση–παράγωγο του Κανόνος της Β΄ Οικουμενικής, που απαγόρευε την οιανδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση επί του Συμβόλου της Πίστεως. Σε αυτό το σημείο, δεν αντέδρασαν ούτε οι λεγάτοι. Έτσι, την επόμενη μέρα, 13 Μαρτίου του 880, με την εν Αγία Σοφία τελευταία συνεδρία, που έγινε ώστε να αποδεχθούν όλα τα μέλη της Συνόδου την απόφαση της 12 Μαρτίου, έληξε και τυπικά η Σύνοδος του 880. Να σημειωθεί πως οι τότε Συνοδικοί, απεδέχθησαν την Σύνοδο ως την Η΄ Οικουμενική.
Η κατάληξη του όλου ζητήματος ήρθε στις αρχές του ΙΑ΄ αιώνος.
Ο Πάπας Σέργιος ο Δ΄, άμα τη ενθρονίσει του το 1009, προσέθεσε άτυπα το Filioque στην ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως.
Επισήμως, αυτό εισήχθη στην Λειτουργική πέντε χρόνια μετά, το 1014 επί Βενεδίκτου του Η΄(1012–24), κατόπιν πολλών πιέσεων του «αυτοκράτορος» της Δύσεως Ερρίκου του Β΄. Ο Σέργιος δεν μνημονεύθηκε ποτέ ως Πάπας(ως εισηγητής του filioque άραγε;).
Τελευταίος Πάπας που μνημονεύθηκε ήταν ο προκάτοχός του Ιωάννης ο ΙΗ΄(1003-1009).
Κωνσταντίνος
-
silver
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3145
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 29, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κων/νος@Μόντρεαλ-Καναδά.
- Επικοινωνία:
Ο IONAS έγραψε :
Αδελφέ είμαι σίγουρος, ότι γνωρίζεις, και το άλλο εδάφιο :
πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;
Νάσαι καλά.
================
Ο Όσιος Μελέτιος προς τον Βασιλέα Μιχαήλ τον αζυμίτη: Διατί λοιπόν συ βασιλεύ, παρέβλεψας τα ίδια λόγια του Χριστού, τα οποία λέγει εις το Ιερόν Ευαγγέλιον και τα των Αποστόλων του και τας μαρτυρίας των θείων Πατέρων και τους Ιερούς Κανόνας της Καθολικής Εκκλησίας και παρέδωκας τον εαυτόν σου εις αυτήν την πλάνην, και ζητείς να αθετήσωμεν τας Αποστολικάς Παραδόσεις; Αδύνατον είναι να γίνη τούτο και μη επιχειρής να κινής τα ακίνητα, διότι κάλλιον προτιμώμεν να απολέσωμεν την ζωήν μας παρά να απολέσωμεν την Ορθοδοξίαν μας.
Περισσότερο από όλες τις προφητείες, προβλέψεις, σενάρια και κάθε σχετικό "ρήμα" , πιστεύω τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: "Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής (της Εκκλησίας)..."
Αδελφέ είμαι σίγουρος, ότι γνωρίζεις, και το άλλο εδάφιο :
πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;
Νάσαι καλά.
================
Ο Όσιος Μελέτιος προς τον Βασιλέα Μιχαήλ τον αζυμίτη: Διατί λοιπόν συ βασιλεύ, παρέβλεψας τα ίδια λόγια του Χριστού, τα οποία λέγει εις το Ιερόν Ευαγγέλιον και τα των Αποστόλων του και τας μαρτυρίας των θείων Πατέρων και τους Ιερούς Κανόνας της Καθολικής Εκκλησίας και παρέδωκας τον εαυτόν σου εις αυτήν την πλάνην, και ζητείς να αθετήσωμεν τας Αποστολικάς Παραδόσεις; Αδύνατον είναι να γίνη τούτο και μη επιχειρής να κινής τα ακίνητα, διότι κάλλιον προτιμώμεν να απολέσωμεν την ζωήν μας παρά να απολέσωμεν την Ορθοδοξίαν μας.
Φίλε Ionas σε χαιρετώ και εύχαομαι να υγιαίνεις σωματικά και πνευματικά. Συμφωνώ ότι πρέπει να διαφυλάξουμε τους θεσμούς του Αρχιεπισκόπου και του Πατριαρχείου. Σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσα να χτυπήσω τους παραπάνω θεσμούς.Οι κινήσεις όμως και οι πράξεις των προσώπων με τρομάζουν. Διότι αν αφομοιωθούμε και αν ενστερνιστούμε τις πράξεις και τον τρόπο σκέψη των Δυτικών θα απωλέσουμε το άρωμα της Ορθοδοξίας. Σου θυμίζω τι είχε επισημάνει η Monde όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα " Η χώρα της Φιλοκαλίας στην ΕΟΚ" Έτσι μας αντιμετωπίζει η εσπερία και τα τέκνα της. Η Δύση είναι μπολιασμένη στον Βατικάνειο τρόπο σκέψης και μ¨αυτόν έχει οικοδομηθεί. Η μικρή μας αλλά τρανή Ελλαδίτσα αλλά και τα άλλα ορθόδοξα κράτη οικοδομήθηκαν διαφορετικά μ' άλλη μαγιά των πατέρων και του Ευαγγελίου. Το πράττειν της Ανατολής δεν είχε να κάνει με ατομισμούς και εντυπώσεις πρωτείων. Είχε ως σημείο αναφοράς την συλλογικότητα και την ταπείνωση. Δεν μιλάω σαν Θεολόγος αλλά σαν παιδί της Ανατολής. Η Χριστιανική όμως αλληλεγγύη δεν επιτρέπει εκτροπές και εκπτώσεις. Πολλοί λαοί και εθνότητες πιστεύουν στον Χριστό με τον δικό τους τρόπο. Ακόμα και ο ίδιος ο Σατανάς πιστεύει στην ύπαρξη του Χριστού. Αυτό όμως δεν μου λέει κάτι. Αυτό δεν αποτελεί λόγο να προστρέξω σε κάτι που γνωρίζω που θα καταλήξει. Γιατί πίστεψε με δεν προέκυψαν μεταστροφές στην Θεολογία των Παπικών που να προκρίνουν την επανάληψη των θεολογικών διαλόγων. Δεν κρίνω τους λαούς των άλλων Εθνών...όχι τρομάζω όμως από τις επιπτώσεις των πόικίλων διαλόγων. Σε προτρέπω να επισκεφτείς της ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Συμβούλιου Εκκλησιών και εκεί θα δεις ποιό είναι και που στοχεύει το Οικουμενιστικό Κίνημα. Έχω ασχοληθεί με τις Διεθνείς Σχέσεις και γνωρίζω τις επιπτώσεις των διεθνιστικών πρωτοβουλιών. Να ξέρεις ότι η δόξα της εξουσίας και των media αλλά και η υλιστική ερμηνεία των γεγονότων σκεπάζουν τον ουρανό και κρύβουν την Αλήθεια...ή μάλλον μεταμορφώνουν το φεγγάρι σε ήλιο της Δικαιοσύνης. Σέβομαι και τιμώ το Πατριαρχείο και τον Αρχιεπίσκοπο. Θλίβομαι όμως που η Ορθοδοξία δεν συνοδεύετε από την Ορθοπραξία των πατέρων. Δεν είμαι εγώ που κρίνω αλλά οι Βίοι και οι λόγοι των Πατέρων που έχουν μείνει αναλλοίωτοι στους αιώνες.Ionas έγραψε:Αγαπητοί μου, Άννη-Μιχάλη-Κώτσο, πιστεύω το καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει η παρμικρή αντιπαλότητα μαζί σας και ας διαφωνούμε επιφανειακά! Είναι αυτονόητο και το έχω τονίσει πολλές φορές ότι στην αποκεκαλυμένη αλήθεια δεν κάνουμε ούτε χιλιοστό πίσω. Είναι όμως δύο τινά που βρίσκονται μέσα σε αυτή την αλήθεια και οφείλουμε και αυτά να τα διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού:
α) Την ενότητα της Πίστεως, από το οποίο απορρέει η υποχρέωση να διαφυλάξουμε τους θεσμούς του Πατριαρχείου και της τοπικής Εκκλησίας μας (Αρχιεπισκόπου). Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται..η Εκκλησία μένει.
β) Η Χριστιανική αδελφότητα επιβάλλει να μην κάνουμε διάκριση στο εσείς και εμείς με ανθρώπους που ζουν σε άλλα έθνη και πιστεύουν στο Χριστό. Πιστεύουν μια διδασκαλία που έχει αλοιωθή; Σίγουρα αλλά "ίσταται και κρούει" και για αυτούς..
Είναι δε δεδομένο ότι Ορθοδοξία χωρίς Ορθοπραξία είναι κατάκριμα.
kotsos έγραψε: Διότι αν αφομοιωθούμε και αν ενστερνιστούμε τις πράξεις και τον τρόπο σκέψη των Δυτικών θα απωλέσουμε το άρωμα της Ορθοδοξίας. Σου θυμίζω τι είχε επισημάνει η Monde όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα " Η χώρα της Φιλοκαλίας στην ΕΟΚ" Έτσι μας αντιμετωπίζει η εσπερία και τα τέκνα της. .
Φίλε Κώτσο
Από τα όσα ωραία γράφεις, με τα οποία συμφωνώ, το κορυφαίο είναι το παραπα΄νω υπογραμμισμένο: ΕΛΛΑΔΑ Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ.
Δεν ξέρω τι περιεχόμενο έχει για αυτούς αυτή η αναφορά αλλά για μας αν είχε πραγματι μεγάλες διαστάσεις θα ήταν όντως:Αρωμα Ορθοδοξίας
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Χαίρετε
Συνεχίζω επί του θέματος. Σε άλλη συζήτηση ανέφεραν μέλη του φόρουμ ότι στον εκκλησιαστικό χώρο βρήκαν τους πιό δύστροπους και 'κακούς' ανθρώπους , με κόμπλεξ κλπ.κλπ. Αυτό, στο μέτρο που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο από τη διδασκαλία του Κυρίου και την εμπειρία της αρχαίας Εκκλησίας. Ναι μεν η Εκκλησία είναι νοσοκομείο και συγκεντρώνει ανθρώπους που έχουν προβληματα με τον εαυτό τους, είναι άλλωστε το τελευταίο καταφύγιο κάθε απελπισμένου, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και κολυμβήθρα του Σηλωάμ γι αυτούς και να βοηθάει ουσιαστικά για κάποια λύση των προβλήματά τους αυτών. Οι δε Πιστοί πρέπει να είναι ελεύθεροι άνθρωποι με αγάπη πολύ και πραγματικό φως που φέγγει στο σκοτάδι.
Συνεχίζω επί του θέματος. Σε άλλη συζήτηση ανέφεραν μέλη του φόρουμ ότι στον εκκλησιαστικό χώρο βρήκαν τους πιό δύστροπους και 'κακούς' ανθρώπους , με κόμπλεξ κλπ.κλπ. Αυτό, στο μέτρο που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο από τη διδασκαλία του Κυρίου και την εμπειρία της αρχαίας Εκκλησίας. Ναι μεν η Εκκλησία είναι νοσοκομείο και συγκεντρώνει ανθρώπους που έχουν προβληματα με τον εαυτό τους, είναι άλλωστε το τελευταίο καταφύγιο κάθε απελπισμένου, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και κολυμβήθρα του Σηλωάμ γι αυτούς και να βοηθάει ουσιαστικά για κάποια λύση των προβλήματά τους αυτών. Οι δε Πιστοί πρέπει να είναι ελεύθεροι άνθρωποι με αγάπη πολύ και πραγματικό φως που φέγγει στο σκοτάδι.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Καλημέρα
Ο Χριστός, με τα λόγια που έγραψα στην αρχή, φάνηκε ότι υπολογίζει στα έργα του ανθρώπου και όχι στα λόγια. Τα λόγια λέγονται εύκολα, τα έργα όμως θέλουν κόπο και αγώνα. Απ' την άλλη για να μην γίνει παρανόηση είπε: "... εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα...". Δηλαδή το να ομολογείς το Χριστό εφόσον και η ζωή σου ευθυγραμμίζεται ή αγωνίζεσαι να ευθυγραμμιστεί με τις εντολές Του, είναι απόλυτα αναγκαίο για να λέγεσαι και να είσαι Χριστιανός.
Στην εποχή που έζησε στη γη ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μόνο ο λαός Ισραήλ πίστευε στον Ενα και αληθινό Θεό. Οι Σαμαρείτες από την επίδραση των εθνών είχαν βάλλει στοιχεία ειδωλολατρικά στη λατρεία τους, ακόμη και η Γαλιλαία, από την περιοχή που καταγόταν ο Χριστός είχε επηρεαστεί και ξεφύγει από την Ορθόδοξη τότε Ιουδαϊκή (Μωσαϊκή) διδασκαλία την οποία υποτίθεται κρατούσαν οι Φαρισαίοι... Βλέπουμε, όμως ότι όλα τα ουαί τα έλαβαν αυτοί! Γιατί, δυστυχώς, είχαν την ορθή διδασκαλία μόνο στα χαρτιά, γι' αυτό τους έλεγε: Χειλέσι με τιμώσι η δε καρδία τους πόρρω απέχει απ' εμού. Αυτό, φοβάμαι πολύ, μήπως πάθουμε οι Ορθόδοξοι σήμερα... Πάσχουμε πολύ στην πράξη, φίλοι μου. Δικαίωσε κατ' επαναλήψη, ο Χριστός τους αιρετικούς Σαμαρείτες για την Ορθοπραξία τους και κατέκρινε τους ορθόδοξους φαρισαίους για την αδικία τους.
Οι Άγιοι Πατέρες βίωσαν και κράτησαν την ορθή Πίστη, εμείς λέμε ότι την έχουμε κληρονομήσει, και πράγματι την έχουμε, αλλά χωρίς βίωμα δεν έχει καμία αξία για μας.. αντίθετα όπως προείπα είναι κατάκριμα.
Ο Χριστός, με τα λόγια που έγραψα στην αρχή, φάνηκε ότι υπολογίζει στα έργα του ανθρώπου και όχι στα λόγια. Τα λόγια λέγονται εύκολα, τα έργα όμως θέλουν κόπο και αγώνα. Απ' την άλλη για να μην γίνει παρανόηση είπε: "... εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα...". Δηλαδή το να ομολογείς το Χριστό εφόσον και η ζωή σου ευθυγραμμίζεται ή αγωνίζεσαι να ευθυγραμμιστεί με τις εντολές Του, είναι απόλυτα αναγκαίο για να λέγεσαι και να είσαι Χριστιανός.
Στην εποχή που έζησε στη γη ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μόνο ο λαός Ισραήλ πίστευε στον Ενα και αληθινό Θεό. Οι Σαμαρείτες από την επίδραση των εθνών είχαν βάλλει στοιχεία ειδωλολατρικά στη λατρεία τους, ακόμη και η Γαλιλαία, από την περιοχή που καταγόταν ο Χριστός είχε επηρεαστεί και ξεφύγει από την Ορθόδοξη τότε Ιουδαϊκή (Μωσαϊκή) διδασκαλία την οποία υποτίθεται κρατούσαν οι Φαρισαίοι... Βλέπουμε, όμως ότι όλα τα ουαί τα έλαβαν αυτοί! Γιατί, δυστυχώς, είχαν την ορθή διδασκαλία μόνο στα χαρτιά, γι' αυτό τους έλεγε: Χειλέσι με τιμώσι η δε καρδία τους πόρρω απέχει απ' εμού. Αυτό, φοβάμαι πολύ, μήπως πάθουμε οι Ορθόδοξοι σήμερα... Πάσχουμε πολύ στην πράξη, φίλοι μου. Δικαίωσε κατ' επαναλήψη, ο Χριστός τους αιρετικούς Σαμαρείτες για την Ορθοπραξία τους και κατέκρινε τους ορθόδοξους φαρισαίους για την αδικία τους.
Οι Άγιοι Πατέρες βίωσαν και κράτησαν την ορθή Πίστη, εμείς λέμε ότι την έχουμε κληρονομήσει, και πράγματι την έχουμε, αλλά χωρίς βίωμα δεν έχει καμία αξία για μας.. αντίθετα όπως προείπα είναι κατάκριμα.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Χαίρετε
Η ενορία το κύτταρο της Εκκλησίας, δυστυχώς, έχει πάψει πλέον να είναι ζωντανό μέλος και δεν εξυπηρετεί τις ουσιαστικές πνευματικές ανάγκες του ποιμνίου. Είναι αυτή απλά μια συνοικία χωρίς τον παραμικρό, συνήθως, αγαπητικό σύνδεσμο μεταξύ των προσώπων που την κατοικούν. Αυτό είναι μια τραγωδία για το σημεριό "χριστιανό". Έχει γίνει τελικά ο πιστός "ανάδελφος", δεν έχει δίπλα του ανθρώπους που να τον νοιάζονται. "Η αγάπη των πολλών έχει ψυγεί". Το κακώς νοούμενο συμφέρον είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε δραστηριότητα. Η λέξη αγάπη έχει αποκτήσει άλλο περιεχόμενο. Δεν υπάρχει η άδολη, η ανιδιοτελής αγάπη....
Η ενορία το κύτταρο της Εκκλησίας, δυστυχώς, έχει πάψει πλέον να είναι ζωντανό μέλος και δεν εξυπηρετεί τις ουσιαστικές πνευματικές ανάγκες του ποιμνίου. Είναι αυτή απλά μια συνοικία χωρίς τον παραμικρό, συνήθως, αγαπητικό σύνδεσμο μεταξύ των προσώπων που την κατοικούν. Αυτό είναι μια τραγωδία για το σημεριό "χριστιανό". Έχει γίνει τελικά ο πιστός "ανάδελφος", δεν έχει δίπλα του ανθρώπους που να τον νοιάζονται. "Η αγάπη των πολλών έχει ψυγεί". Το κακώς νοούμενο συμφέρον είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε δραστηριότητα. Η λέξη αγάπη έχει αποκτήσει άλλο περιεχόμενο. Δεν υπάρχει η άδολη, η ανιδιοτελής αγάπη....
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Ionas έγραψε:"Ο γνους και ποιήσας άξια κατακρίσεως πολλά δαρήσεται, ο μη γνους ολίγα δαρήσεται..". Έχουμε καταντήσει σαν τους φαρισαίους που είχαν κληρονομήσει την Πίστη των Προφητών και αγίων του Ισραήλ και όχι μόνο δεν τηρούσαν οι ίδιοι το Νόμο και το Λόγο του Θεού, αλλά δεν άφηναν και τους άλλους "να εισέλθουν στη Βασιλεία" όπως έλεγε ο χριστός. Δυστυχώς και το δικό μας ιερατείο έχει μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορείου και εμποδίζει το λαό να προσέλθει... Ο Νέος Ισραήλ, φοβάμαι, δεν αποδείχτηκε άξιος της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο Κύριος Παντοκράτωρ...
Ας ριξουμε μια προσεκτικη,εξεταστικη ματια στις καρδιες μας...υπρχει εκει οικος του Θεου ; στο σπιτι μας, υπαρχει η κατ`οικον εκκλησια;
η υπαρχουν παντου οικοι εμποριου ;
Μετανοια ,και καθαρση πρεπει να ξεκινησει στις καρδιες μας και στις οικογενειες μας πρωτα ,και μετα στις ενοριες μας.
...ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ`ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. ΑΜΗΝ.
ΚαλημέραMelpomeni έγραψε:Ionas έγραψε:"Ο γνους και ποιήσας άξια κατακρίσεως πολλά δαρήσεται, ο μη γνους ολίγα δαρήσεται..". Έχουμε καταντήσει σαν τους φαρισαίους που είχαν κληρονομήσει την Πίστη των Προφητών και αγίων του Ισραήλ και όχι μόνο δεν τηρούσαν οι ίδιοι το Νόμο και το Λόγο του Θεού, αλλά δεν άφηναν και τους άλλους "να εισέλθουν στη Βασιλεία" όπως έλεγε ο χριστός. Δυστυχώς και το δικό μας ιερατείο έχει μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορείου και εμποδίζει το λαό να προσέλθει... Ο Νέος Ισραήλ, φοβάμαι, δεν αποδείχτηκε άξιος της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο Κύριος Παντοκράτωρ...
Ας ριξουμε μια προσεκτικη,εξεταστικη ματια στις καρδιες μας...υπρχει εκει οικος του Θεου ; στο σπιτι μας, υπαρχει η κατ`οικον εκκλησια;
η υπαρχουν παντου οικοι εμποριου ;
Μετανοια ,και καθαρση πρεπει να ξεκινησει στις καρδιες μας και στις οικογενειες μας πρωτα, και μετα στις ενοριες μας.
Αν είναι μόνο τόσο προσωπική υπόθεση η σωτηρία, τότε ίσως δεν χρειαζόταν να υπάρχει Εκκλησία ........
Που είναι το σώμα Χριστού
Που έπρεπε να είναι η Εκκλησία.Είναι αυτονόητο βέβαια ότι δεν γίνεται τίποτα χωρίς την συμμετοχή του προσώπου αλλά αν μείνουμε εκεί, όπως ηθικίστικα γίνεται σήμερα, είμαστε έξω από το πνεύμα του Χριστού και της Ορθοδοξίας.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς