Ευθανασία

[katia]

Το θέμα της Ευθανασίας είχε συζητηθεί και παλιότερα εδώ:
http://athos.edo.gr/modules.php?name=Fo ... sc&start=0

Πάντα είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει και σίγουρα μας απασχολεί ιδαίτερα, για το τι είναι το σωστό, αφού έχει να κάνει με κάτι τόσο σημαντικό όπως η ζωή ενός ανθρώπου.

Θα ήταν λοιπόν σημαντικό να παραθέσουμε και το εξής σχετικό άρθρο:

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΜΑΣ

Ο όρος «ευθανασία» έχει δύο σημασίες, οι οποίες, όμως, δεν ταυτίζονται απόλυτα. Σύμφωνα με την πρώτη, η ευθανασία σημαίνει τον θάνατο, ο οποίος επέρχεται κάτω από ευχάριστες, ήρεμες και ανώδυνες συνθήκες. Η δεύτερη σημασία αναφέρεται στην επίσπευση του θανάτου, προκειμένου να απαλλαγή ο ασθενής από τον πόνο και τις ταλαιπωρίες, τις προερχόμενες από κάποια ανίατη ασθένεια.
Η ηθική, νομική και ψυχολογική διάσταση του σοβαρού αυτού προβλήματος προκάλεσε και προκαλεί αλλεπάλληλες διαμάχες μεταξύ των ιατρών, φιλοσόφων, νομικών και θεολόγων.
Οι οπαδοί της ευθανασίας (επίσπευσης του θανάτου) υποστηρίζουν ότι σε
περίπτωση επώδυνης και ανίατης παθήσεως η ζωή για τον πάσχοντα παύει να αποτελεί το υπέρτατο αγαθό και καταντά αβάστακτο ψυχικό και σωματικό μαρτύριο. Ως εκ τούτου η μέθοδος της ευθανασίας είναι λυτρωτικό γεγονός και μάλιστα ανθρωπιστικό καθήκον.
Όλες οι απόψεις περί ευθανασίας – για έναν «αξιοπρεπή θάνατο», όπως
χαρακτηριστικά διατείνονται – είναι απογυμνωμένες από την βασική και
αιώνια αλήθεια, ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Τα δύο αυτά στοιχεία, η ψυχή και το σώμα, συνιστούν το πρόσωπο, την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Ο άνθρωπος προικίστηκε από τον Δημιουργό του Θεό με το ιδιαίτερο
χάρισμα να είναι πρόσωπο. Να υπάρχει δηλαδή με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και ο Θεός.
Αυτό που συνιστά την Τριαδική Θεότητα είναι η προσωπική ύπαρξη, η
Τριάδα των Προσωπικών Υποστάσεων που συγκροτούν το «είναι» του Θεού. Αυτή την δυνατότητα προσωπικής υπάρξεως έδωκε και στο πλάσμα Του, στον άνθρωπο.
Στον δυτικό – αιρετικό κόσμο το άθεο ουμανιστικό και ατομικιστικό
πνεύμα ταυτίζει την ανθρώπινη ύπαρξη με τον βιολογικό οργανισμό του ανθρώπου και τις ποικίλες λειτουργίες του. Για τον λόγο αυτό δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν ο παράγων αθάνατος ψυχή, άρα ούτε η δυνατότητα να επιζεί κάτι από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο του βιολογικού οργανισμού του. Έτσι η ζωή γίνεται αποδεκτή σαν μια χρησιμοθηρική δυνατότητα, η οποία αντιμετωπίζεται με μηχανικούς σχεδιασμούς θανάτου. Οι όροι και οι έννοιες ζωή – θάνατος, ψυχή – αιωνιότητα, αμαρτία – μετάνοια, πόνος – κάθαρση είναι τελείως ξένες για τον υλιστή άνθρωπο.
Η Ορθόδοξος, όμως, Εκκλησία και θεολογία είναι αντίθετη προς την
ευθανασία, επειδή πιστεύει στις πιο πάνω έννοιες και βασίζει την ηθική της σ’ αυτές.
Ο Απόστολος των εθνών Παύλος γράφοντας στους Κορινθίους τους λέγει
κάτι, το οποίο είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον σημερινό υπερφίαλο, τεχνοκράτη και υπερκαταναλωτή άνθρωπο: «Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Β΄ Κορ. 12,10). Ο πόνος είναι ο μεγάλος παιδαγωγός, καθώς και αιτία βαθειάς μετανοίας και καθαρισμού της ψηχής. Ο Μέγας Βασίλειος γράφοντας στον Άγ. Αμφιλόχιο, τον Επίσκοπο Ικονίου, λέγει χαρακτηριστικά: «Την νόσον ως άθλησιν οι δίκαιοι δέχονται, μεγάλους επί τη υπομονή αναμένοντες τους στεφάνους» (Μ. Βασιλείου, Επιστ. 236, Ε.Π.Ε, τόμ. Α΄, Θεσ/νίκη 1972, σελ. 178).
Δηλητηριασμένη η ψυχή από την πρόσκαιρη ηδονή της αμαρτίας,
αποκαθαίρεται από τον ρύπο και τις καταστροφικές για τον «κατ’ εικόνα Θεού» πλασθέντα άνθρωπο επιπτώσεις της με τον πόνο.
Στην περίπτωση αυτή επίσης φανερώνεται και υποστασιάζεται η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η υπομονή αποκτά στηρίγματα στην αγάπη του αδελφού. Δεν είναι δυνατόν η αγάπη να οδηγήσει σε φονική πράξη, γιατί όταν ομιλούμε για ευθανασία, ηθικώς και νομικώς τον φόνο εννοούμε είτε καλυμμένα είτε απροκάλυπτα.
Η αγαπητική συμπεριφορά προς τον πάσχοντα, η ενίσχυση της αδυνάμου, εκ του πόνου, πίστεώς του, η υπόμνηση του Κυριακού λογίου «ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22) είναι δυνατόν να αποτρέψουν την επιθυμία της ευθανασίας, εάν υπάρχει στον απογοητευμένο και απελπισμένο πάσχοντα.
Οι γνώσεις που απέκτησε ο άνθρωπος της εποχής μας δεν άνοιξαν τους
ορίζοντες της ψυχής του. Οι έρευνες που έκαμε δεν έσπασαν την σιδερένια πόρτα του ατομισμού, ώστε να έλθει σε άμεση επαφή με τον Θεό Δημιουργό του και τον συνάνθρωπο.
Ο αιώνας μας χαρακτηρίζεται από ατομισμό και αναλγησία. Οι αμπαρωμένες καρδιές μας και η ανικανότητά μας να νοιώσουμε την ανάγκη της κοινωνίας και της προσφοράς γέννησαν την εύκολη και απάνθρωπη λύση της ευθανασίας.
Γι’ αυτό ανεπιφύλακτα ομολογούμε: Η ευθανασία είναι η σφραγίδα της
αποτυχίας μας. Είναι το πειστήριο της αλλοτρίωσής μας, η οποία κατέστρεψε την ταυτότητά μας.

Αρχ. Κύριλλου Κωστόπουλου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Πατρών
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ, Πάτρα, 2004, σελ. 176.

Σημ.: οι επισημάνσεις δικές μου

[santo]

αγαπητή aliploessa

ειναι συγκλονιστικό να εργάζεσαι σε νοσοκομείο....

σίγουρα εχεις δει πολλούς να φεύγουν από την επίγεια ζωή...

Τι συναισθήματα νιώθεις όταν βλεπεις καποιον να σου μιλά και μετά από 1 ή 2 λεπτά να μην υπάρχει τίποτα πάρα μόνο ένα παγωμένο βλέμα...

Συγγνώμη για την δύσκολη ερώτηση. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις...

Οι πατέρες της εκκλησίας μας για αυτή την στιγμή έχουν τις συγκλονιστικές ευχές εις ψυχοραγούντα.....