Η Άλωση της Πόλης και οι σύγχρονες αλώσεις

[kotsos]

“Πήραν την Πόλη, πήραν την…!

Πένθιμος ερχόταν ο αχός από τις καμπάνες, που χτυπούσαν, μέχρι το αντέρεισμα που πολεμούσανε ακόμη και αντρειωμένοι. Πένθιμες και οι φωνές, που σπάραζαν και λέγανε τα τρία λόγια μονάχα, που σήμαιναν το τέλος:

Πήραν την Πόλη, πήραν την…!

Δάκρυσαν οι εικόνες, φιλήθηκαν για στερνή φορά οι Χριστιανοί, μετάλαβαν όσοι πρόλαβαν….

Εάλω η Πόλις!

Με την βοήθεια του συγγραφέα ερχόμαστε αιώνες πίσω τότε που ο Κων/νος Παλαιολόγος και ο λαός του προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να διασώσουν την Θεοφύλακτη πόλη της Κωνσταντινούπολης. Πεντακόσια πενήντα περίπου χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα που ακούστηκε η κραυγή «Εάλω η Πόλις» και η βασιλεύουσα, η πόλη των Αγίων πέρασε υπό την κατοχή των Οθωμανών.

Σε λίγες μέρες εορτάζουμε την μνήμη τούτης της ηρωϊκής στιγμής. Τούτες τις μέρες τιμούμε τους πεσόντες κατά την πολιορκία και κατά την Άλωση, διαβάζουμε θρήνους και τους θρύλους, διδασκόμαστε και πλημμυρίζουμε συγκίνηση. Διότι αυτή είναι η αξία της ιστορικής μνήμης. Λαός χωρίς κριτική μνήμη δεν έχει περιθώρια επιβίωσης, ούτε ελπίδα επιτευγμάτων ποιότητας ζωής.
Όπως έχω διαβάσει αλλά και διαπιστώσει η Άλωση παραμένει ουλή βαθιά στη συνείδηση του Νεοελληνισμού, βούλα πύρινη που μας φλεγμαίνει, όσα κι αν πολιτικώς αναγκαία ύστερα, σύγχρονα ή και μέλλοντα, παρεμπέσουν ποτέ να την επικαλύψουν ιστορικά. Εδώ που τα λέμε, όχι μονάχα γιατί είναι δικό μας μέγα πάθος και έκφραση του πατριωτισμού μας, αλλά όλης της ευρωπαϊκής ιστορίας και της πορείας του δυτικού πολιτισμού.

Η μεγάλη προσφορά του Βυζαντίου προς την Ευρώπη και τον Πολιτισμό γενικότερα είναι ότι διέσωσε με πιστότητα και γνησιότητα τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της αδιαίρετης Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας, χωρίς να τον νοθεύσει και να τον αλλοιώσει, συγχρόνως δε προφύλαξε επί αιώνες την Ευρώπη από τις επιθέσεις λαών της Ανατολής. Με την Άλωση πλήρωσε αυτό το τίμημα , της φυλάξεως των ανατολικών συνόρων, προδομένο και εγκαταλειμμένο από τους δυτικούς. Διατήρησε ανόθευτο το Ορθόδοξο Δόγμα μεταλαμπαδεύοντας στις επόμενες γενιές την σοφία των Πατέρων και των Αγίων. Η κληρονομιά τις είναι γεμάτη διδάγματα και εμπειρίες τις οποιες θα πρέπει να διαφυλάττουμε και να διδασκόμαστε. Μετά από λίγο καιρό ήρθαν με το παράδειγμα τους οι Νεομάρτυρες που με το Ομολογιακό τους φρόνημα αρνήθηκαν να προδώσουν την Πίστη τους.
Καλό είναι εδώ να υπενθυμίσουμε τα όσα λέει ο αείμνηστος μεγάλος ιστορικός του Βυζαντίου Στήβεν Ranciman περί του ότι το Βυζάντιο για ένδεκα αιώνες ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός και έβγαλε ολόκληρους λαούς από την βαρβαρότητα.

Οι σημερινές αλώσεις είναι πολυπληθείς, καθημερινές, μικρές, ύπουλες και πιο επικίνδυνες. Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια και διαστρέβλωση της Ιστορίας μας, οι αυθαίρετες κοινωνιολογικές αναλύσεις ,οι παιδαριώδεις εμβαθύνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και οι επικίνδυνες Οικουμενιστικές θεωρήσεις του Χριστιανισμού αποτελούν μικρές αλώσεις και η αντιμετώπιση τους απαιτεί γνώση και εγρήγορση.

[ΜΙΧΣ]

+1

[panagiotisspy]

Στο χέρι μας και στην καρδιακή και ψυχική μας προαίρεση,
είναι το να μην παραδίδουμε ποτέ τις σημερινές μεταφορικές μας "πόλεις",
να αντιστεκόμαστε στις "αλώσεις" τους..

Ας θυμηθούμε τα τελευταία λόγια του Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ, λίγο πριν το τέλος:

"Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν, ουτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη∙ κοινή γαρ γνώμη άπαντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισθόμεθα της ζωής ημών"..
Μετάφραση:
"Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σε αυτή. Γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε, αμυνόμενοι, με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας"..

Πόσοι εξ' ημών άραγε,
είμαστε έτοιμοι να δώσουμε την ίδια απάντηση,
να μην παραδώσουμε,
τις εσωτερικές (και "εξωτερικές") μας"πόλεις",
είτε ως πρόσωπο ο καθένας μας,
είτε ως λαοί,
είτε ως ποίμνιο??

[panagiotisspy]

Και σε σχέση με τα προηγούμενα, να προσθέσω,
πως αποτέλεσμα όλων αυτών των μικρών "αλώσεων", προσωπικών και συλλογικών,
είναι αυτονόητα και οι μεγάλες αλώσεις, όπως αυτή του 1453....

[dionysisgr]

Καταπληκτικο ειναι και το βιβλιο που προτεινω:
"Πηραν την Πολη, πηραν την"
της Μαριας Λαμπαδαριδου Ποθου. Εκδοσεις Κεδρος.

Για οσους θελουν και αντεχουν, γιατι βαραινει πολυ την ψυχη,
αλλα ετσι ειναι η ζωη τι να κανουμε, χωρις Σταυρο, Ανασταση δεν ερχεται.

Αν θες να εισαι νικητης εκει, πρεπει να τα χασεις ολα εδω.
Αν θες να νικας εδω, τοτε θα τα χασεις ολα εκει.

Διαλεγει ο καθενας και πορευεται. Η την ψυχη του, η τον κοσμο.

Οπου "εκει", βαλτε: αιωνιοτητα, αλλα ως συμβασιλεια με τον Χριστο,
γιατι απο μονη της η αιωνιοτητα ειναι μια φοβερη κολαση,
απειρως χειροτερη απο την απολυτη ανυπαρξια.

Και επειτα απο την απαραιτητη παντοτε πολυλογια μου,
παραθετω και λιγα λογια απο το οπισθοφυλλο του βιβλιου:

Με το μυθιστόρημα της αυτό, η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, δίνει τις τελευταίες μέρες του Βυζαντίου.
Λεπτό το λεπτό καταγράφει τις πενήντα επτά οδυνηρές μέρες της πολιορκίας έως την Άλωση.
Με λόγο δυνατό, ζωντανό, με αναλυτική διείσδυση, δίνει την ύστατη εκείνη αγωνία τον ύστατο αγώνα,
που στάθηκε ορόσημο στη νεότερη ιστορία του Ελληνισμού. Όμως πέρα από αυτό, και με μυθικό άξονα τον ήρωά της, δίνει τη συγκλονιστική πορεία της παρακμής του Βυζαντίου καθώς και την οδυνηρή περιπέτεια του Ελληνισμού μετά την καταστροφή.
Είπε η συγγραφέας: "Σεβάστηκα όσο μπόρεσα τα ιστορικά γεγονότα, τα άγγιξα με δέος. Όμως εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω αυτό που πάντα μένει έξω από την ιστορία: Το πάθος, το θαύμα, τον όρκο της ψυχής, το ρίγος, και το μεγαλείο εκείνων των τραγικών πολιορκημένων, που η θυσία τους, ο τιμημένος θάνατος που επέλεξαν, έγινε σύμβολο στη συνείδηση του Γένους. Όλα αυτά προσπάθησα να τα περάσω μέσα από την οδύνη της Μιας Συνείδησης, μέσα από την προσωπική βίωση του ήρωά μου, του νεαρού πολεμιστή από τη Λήμνο, του σημαδεμένου με τον κύκλο της ώχρας στο μέτωπο, που φέγγει και ματώνει σαν προφητεία. Άπλωσα το οδυνόμενο αυτό ιστορικό υλικό κάτω από το δικό μου μύθο, που είναι η ανθρώπινη περιπέτεια του ήρωά μου, δεμένη με τη μοίρα της Βασιλεύουσας. Μόνο έτσι η ιστορία μπόρεσε να γίνει προσωπική μου αλήθεια και να με πάει βαθιά ίσαμε τις ρίζες μου και ίσαμε τα σύμβολα που έθρεψαν την Ελληνικότητά μου."

Aξιζει να το παρει καποιος να το μελετησει,
ως μικρο κοπο, προς τιμην της μνημης των ηρωων,
του μοιραιου 1453 για το γενος.

Νομιζω εχει κανει 13 επανεκδοσεις και πλεον.

[panagiotisspy]

Αν θες να εισαι νικητης εκει, πρεπει να τα χασεις ολα εδω.
Αν θες να νικας εδω, τοτε θα τα χασεις ολα εκει.

Διαλεγει ο καθενας και πορευεται. Η την ψυχη του, η τον κοσμο.

Οπου "εκει", βαλτε: αιωνιοτητα, αλλα ως συμβασιλεια με τον Χριστο,
γιατι απο μονη της η αιωνιοτητα ειναι μια φοβερη κολαση,
απειρως χειροτερη απο την απολυτη ανυπαρξια.

+1000..

[JohnyWest]

Η κύρια επίπτωση της πρώτης άλωσης, από τους ελεεινούς σταυροφόρους του πάπα, κατά το 1204 ήταν η κατάκτηση της Ρωμανίας από τα βαρβαρικά μογγολικά φύλα η οποία φυσικά σφραγίστηκε από την άλωση της Βασιλίδας των πόλεων 250 χρόνια μετά. Η Εθνεγερσία του 21 δεν μπόρεσε τελικά να συμπεριλάβει την πραγματική μας πρωτεύουσα και δυστυχώς παρά τους θρύλους και τους ευσεβείς μας πόθους, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι τόσο η ΠΟΛΗ όσο και οι αλύτρωτες πατρίδες της ΙΩΝΙΑΣ δεν υπάρχει πλέον κανένα ενδεχόμενο να ξαναγίνουν Ελληνικές.

Δύο εξαίρετα σχετικά βιβλία που διάβασα πρόσφατα σχετικά με το θέμα και τα οποία συνιστώ, είναι τα παρακάτω:

http://www.amazon.com/Sailing-Byzantium ... +byzantium

http://www.amazon.com/1453-Holy-Constan ... words=1453

[ΜΙΧΣ]

Καταπληκτικο ειναι και το βιβλιο που προτεινω:
"Πηραν την Πολη, πηραν την"
της Μαριας Λαμπαδαριδου Ποθου. Εκδοσεις Κεδρος.

Για οσους θελουν και αντεχουν, γιατι βαραινει πολυ την ψυχη,
αλλα ετσι ειναι η ζωη τι να κανουμε, χωρις Σταυρο, Ανασταση δεν ερχεται.

Αν θες να εισαι νικητης εκει, πρεπει να τα χασεις ολα εδω.
Αν θες να νικας εδω, τοτε θα τα χασεις ολα εκει.

Διαλεγει ο καθενας και πορευεται. Η την ψυχη του, η τον κοσμο.

Οπου "εκει", βαλτε: αιωνιοτητα, αλλα ως συμβασιλεια με τον Χριστο,
γιατι απο μονη της η αιωνιοτητα ειναι μια φοβερη κολαση,
απειρως χειροτερη απο την απολυτη ανυπαρξια.
..............
παραθετω και λιγα λογια απο το οπισθοφυλλο του βιβλιου:

Με το μυθιστόρημα της αυτό, η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, δίνει τις τελευταίες μέρες του Βυζαντίου.
Λεπτό το λεπτό καταγράφει τις πενήντα επτά οδυνηρές μέρες της πολιορκίας έως την Άλωση.
Με λόγο δυνατό, ζωντανό, με αναλυτική διείσδυση, δίνει την ύστατη εκείνη αγωνία τον ύστατο αγώνα,
που στάθηκε ορόσημο στη νεότερη ιστορία του Ελληνισμού. Όμως πέρα από αυτό, και με μυθικό άξονα τον ήρωά της, δίνει τη συγκλονιστική πορεία της παρακμής του Βυζαντίου καθώς και την οδυνηρή περιπέτεια του Ελληνισμού μετά την καταστροφή.
Είπε η συγγραφέας: "Σεβάστηκα όσο μπόρεσα τα ιστορικά γεγονότα, τα άγγιξα με δέος. Όμως εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω αυτό που πάντα μένει έξω από την ιστορία: Το πάθος, το θαύμα, τον όρκο της ψυχής, το ρίγος, και το μεγαλείο εκείνων των τραγικών πολιορκημένων, που η θυσία τους, ο τιμημένος θάνατος που επέλεξαν, έγινε σύμβολο στη συνείδηση του Γένους. Όλα αυτά προσπάθησα να τα περάσω μέσα από την οδύνη της Μιας Συνείδησης, μέσα από την προσωπική βίωση του ήρωά μου, του νεαρού πολεμιστή από τη Λήμνο, του σημαδεμένου με τον κύκλο της ώχρας στο μέτωπο, που φέγγει και ματώνει σαν προφητεία. Άπλωσα το οδυνόμενο αυτό ιστορικό υλικό κάτω από το δικό μου μύθο, που είναι η ανθρώπινη περιπέτεια του ήρωά μου, δεμένη με τη μοίρα της Βασιλεύουσας. Μόνο έτσι η ιστορία μπόρεσε να γίνει προσωπική μου αλήθεια και να με πάει βαθιά ίσαμε τις ρίζες μου και ίσαμε τα σύμβολα που έθρεψαν την Ελληνικότητά μου."

+1

Η κύρια επίπτωση της πρώτης άλωσης, από τους ελεεινούς σταυροφόρους του πάπα, κατά το 1204 ήταν η κατάκτηση της Ρωμανίας από τα βαρβαρικά μογγολικά φύλα η οποία φυσικά σφραγίστηκε από την άλωση της Βασιλίδας των πόλεων 250 χρόνια μετά. Η Εθνεγερσία του 21 δεν μπόρεσε τελικά να συμπεριλάβει την πραγματική μας πρωτεύουσα και δυστυχώς παρά τους θρύλους και τους ευσεβείς μας πόθους, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι τόσο η ΠΟΛΗ όσο και οι αλύτρωτες πατρίδες της ΙΩΝΙΑΣ δεν υπάρχει πλέον κανένα ενδεχόμενο να ξαναγίνουν Ελληνικές.

..........

Σωστή η αναφορά σου αδελφέ στην πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης, προδοσία από "Χριστιανούς Σταυροφόρους". Οσο για το ότι δεν θα ξαναγίνουν Ελληνικές οι αλησμόνητες πατρίδες, μην είσαι τόσο σίγουρος. Δεν θα είναι το ανθρώπινο χέρι που θα παίξει αυτό το ρόλο αλλά αν είναι ή όχι θέλημα Θεού και αυτό θα το δούμε ποιό είναι εμείς ή τα παιδιά μας... απόγονοι...

[JohnyWest]

Αποτελεί νομίζω θλιβερή διαπίστωση, το γεγονός ότι το μέγιστο αυτό έγκλημα του πάπα, το οποίο ξεπερνά κάθε προηγούμενο σε αγριότητα και μέγεθος, δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστό στους νεοέλληνες, καθώς αποτελεί τη πλέον καθοριστική εθνική συμφορά μας. Τέτοιου είδους παραλήψεις, συμβάλουν τα μέγιστα στον Ιστορικό αναλφαβητισμό του Έθνους μας, οδηγώντας στον εκμαυλισμό και την αποκοπή από τις ρίζες, μία κατάσταση που μοιραία καταλήγει στο ξέραμα του δέντρου που λέγεται Ελληνισμός ή Ρωμιοσύνη και τον οριστικό του αφανισμό του...

[panagiotisspy]

Είναι γεγονός ότι η 4η σταυροφορία και η άλωση του 1204,
προξένησε μεγαλύτερο και ανυπολόγιστο κακό ακόμα χειρότερο και από τους Τούρκους,
τόσο σε πραγματικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο..

Να αναλογιστεί κανείς για παράδειγμα,
ότι μόνο όσο αφορά την λεηλασία της Αγίας Σοφίας από τους Φράγκους,
πως ήταν τόσο εκτεταμένη,
ώστε τα λάφυρά της διακόσμησαν 800 !!!! ναούς στη Δύση..

Τρομερά ανοσιουργήματα, από "Χριστιανούς"....