Εάλω η Πόλις

[Maria_]

Η θέση της Κωνσταντινούπολης ήταν μοναδική για τον τότε γνωστό
κόσμο, ενώ ακόμη και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο στρατηγικά
σημεία στον πλανήτη μας. Βρίσκεται στο σημείο που ενώνονται οι δυο
ήπειροι, η Ευρώπη και η Ασία, ενώ ταυτόχρονα ελέγχει τους
στρατιωτικούς δρόμους από τη Μαύρη θάλασσα προς τη Μεσόγειο.

Η θέση της ίδιας της πόλης ήταν εξαιρετικά οχυρή. Από τις τρεις
πλευρές περικλείεται από θάλασσα (Προποντίδα, Βόσπορος, Κεράτιος
κόλπος), ενώ από την τέταρτη μπορούσε να οχυρωθεί εύκολα με τείχος.

Επίσης βρισκόταν στο σταυροδρόμι των εμπορικών οδών της εποχής, του
οδικού, που ξεκινούσε από την Ευρώπη και κατέληγε στη Μεσοποταμία
και μέσω του δρόμου του μεταξιού στην Κίνα, αλλά και του θαλάσσιου
που ξεκινούσε από τις ιταλικές πόλεις και έφθανε στη Μαύρη θάλασσα.
Επίσης διέθετε ένα καλό φυσικό λιμάνι, τον Κεράτιο κόλπο.

Χάρις στα απόρθητα τείχη της και στην ισχύ του βυζαντινού κράτους η
Κωνσταντινούπολη έμεινε απόρθητη για σχεδόν 1000 χρόνια. Γνώρισε
πολλές πολιορκίες από τους Αβάρους, τους Αραβες, τους Ρώσους, τους
Βουλγάρους, αλλά έμελλε να πέσει για πρώτη φορά το 1204 στα χέρια
των Σταυροφόρων, οι οποίοι κατευθύνονταν προς την Παλαιστίνη για να
ελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους.
Οι Βυζαντινοί ξαναπήραν στην κατοχή τους την Κωνσταντινούπολη το
1261 και τη διατήρησαν για σχεδόν 200 χρόνια ακόμη. Παρά την
αδυναμία τους οι Βυζαντινοί θα αποκρούσουν και άλλες πολιορκίες
μέχρι να φθάσει η αποφράδα μέρα του 1453.

Εάλω η Πόλις

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε επίσημα στις 7 Απριλίου του
1453. Όμως οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο του ίδιου
έτους με την μεταφορά των κανονιών και τον Μάρτιο με την έλευση του
οθωμανικού στρατού κάτω από τα τείχη της Πόλης.

Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν
από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων.
Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους
δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και
τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος
αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.

Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου
Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που
είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το
Ρούμελη.



Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η
Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια
ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες
εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε
τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και
2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες
είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον
έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά,
και εκβαθύνθηκε η τάφρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια
των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι
στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους
χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα τείχη του Γαλατά έμειναν
ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.

Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες
στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι
Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά
δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν
ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά
διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί
κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και
πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.

Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν
στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν
ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει
υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα
ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την
Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ'
άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες
αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα
ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με
επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε
σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης
τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε
σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο
αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος αυτοκράτορας του
Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης. Η Πόλις εάλω!


Μετά την Άλωση

Tις τρεις πρώτες ημέρες μετά την Αλωση οι Τούρκοι στρατιώτες
κατέστρεφαν και λεηλατούσαν την Πόλη. Ολοι οι χριστιανοί
εξανδραποδίστηκαν. Μόνον λίγοι Κωνσταντινουπολίτες κατόρθωσαν να
διαφύγουν με πλοία από τον Κεράτιο κόλπο, διότι οι ναύτες των
οθωμανικών πλοίων μετείχαν στη λεηλασία της πόλης.

Ο Μωάμεθ μπήκε στην Πόλη και στην Αγία Σοφία, τον κύριο
χριστιανικό ναό της πόλης, που είχε χτιστεί από τον αυτοκράτορα
Ιουστιανιανό το έτος 532. Η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί. Την
ίδια ημέρα οι Γενουάτες του Γαλατά δήλωσαν υποταγή στον Μωάμεθ και
εκείνος για να τους ανταμείψει τους παραχώρησε προνόμια.

Τις επόμενες ημέρες ο Μωάμεθ διευθέτησε τα σημαντικότερα προβλήματα
που είχαν ανακύψει μετά την Αλωση. Εκτέλεσε όλους τους επιφανείς
Βυζαντινούς, ακόμη και τον μέγα δούκα Λουκά Νοταρά, που είχε δηλώσει
πριν την Αλωση ότι προτιμούσε τους Οθωμανούς από τους Λατίνους,
διόρισε ένα προσωρινό διοικητή (σούμπαση) της πόλης και ηγέτες σε
όλες τις θρησκευτικές κοινότητες του κράτους του.
Νέος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης εκλέχθηκε ο Γεώργιος Σχολάριος (ως
Γεννάδιος Β'), ο μέχρι τότε αρχηγός των ανθενωτικών, στον οποίο ο
Μωάμεθ έδωσε τόσα προνόμια, ώστε ουσιαστικά τον κατέστησε και
πολιτικό ηγέτη των χριστιανών ορθοδόξων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Όταν επέστρεψε στην Αδριανούπολη εκτέλεσε και τον βεζίρη Τσανταρλί
Χαλίλ, που είχε αντιταχθεί στην πολιορκία της Πόλης και τον
αντικατέστησε με τον Ζαγάνο Μεχμέτ πασά.

Από την Πόλη στην Ισταμπούλ


Mετά την Αλωση ο Μωάμεθ μετέφερε την πρωτεύουσα του Οθωμανικού
κράτους από την Αδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η πόλη ήταν ερειπωμένη και ερημωμένη, αφού τα δυο 24ωρα μετά
την Αλωση σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 κάτοικοί της. Ετσι μια από τις
πρώτες ενέργειες του Μωάμεθ Β' ήταν να φέρει εποίκους στη νέα
πρωτεύουσα από άλλες περιοχές του κράτους.
Πρώτα έφερε Τούρκους κυρίως από την περιοχή της Προύσας και αμέσως
μετά Ελληνες από τη Θράκη. Οι Ελληνες συγκεντρώθηκε στις συνοικίες
Φανάρι, Πύλη της Αδριανούπολης και Ψαμαθιά.

Όμως εκτός από Ελληνες και Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη
εγκαταστάθηκαν με τη βία Αρμένιοι, δόθηκαν κίνητρα στους Εβραίους
της Ευρώπης και της Ισπανίας να μετοικίσουν στην Κων/πολη, ενώ οι
Γενουάτες παρέμειναν εγκατεστημένοι στη συνοικία του Γαλατά. Ετσι η
Κωνσταντινούπολη απέκτησε ένα πολυεθνικό χαρακτήρα
Το 1477 η απογραφή πληθυσμού έδειξε ότι 9.486 σπίτια κατοικούνταν
από Τούρκους, 3.743 από Ελληνες, 1.647 από Εβραίους, 434 από
Αρμένιους, 384 από Αρμένιους, 332 από Φράγκους (κυρίως Γενουάτες),
267 από Χριστιανούς της Κριμέας και 31 από τσιγγάνους.

Συνολικά οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης εκείνη την εποχή
υπολογίζονταν σε 80.000 άτομα.

Ο Μωάμεθ στόλισε την Κωνσταντινούπολη όπως άρμοζε σε μια πρωτεύουσα.

Στο κέντρο έχτισε το ανάκτορό του (το Εσκί Σαράι, που κατεδαφίστηκε
στη δεκαετία 1870-1880 για να χτιστεί το Υπουργείο Πολέμου και που
στεγάζει πλέον το Πανεπιστήμιο).

Αργότερα έχτισε άλλο ανάκτορο στη συμβολή το
υ Βοσπόρου με τον
Κεράτιο κόλπο (το Γενί σαράι, που αργότερα ονομάστηκε Τοπ Καπί), το
τζαμί Φατίχ στη θέση της Εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων (Χτίστηκε το
1463 από τον Μωάμεθ Β' τον Πορθητή (Φατίχ). Πρόκειται για κτίσμα
χωρίς επιδράσεις από τη βυζαντινή αρχιτεκτονική, αντίθετα
ενσωματώνει τα περισσότερα στοιχεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Με
το Φατίχ τζαμί ήταν συνδεδεμένοι οκτώ μεντρεσέδες, οι καλύτερες
θεολογικές σχολές της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καταστράφηκε από
πυρκαιά το 1766) και πολλά δημόσια ιδρύματα.

Ετσι μετά την Αλωση η Κωνσταντινούπολη γνώρισε και πάλι μια εποχή
ευημερίας.

Εγινε η πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας, της οθωμανικής, μόνο
που τώρα πια δεν έλαμπε στο χριστιανικό κόσμο, αλλά στον οθωμανικό,
ο οποίος άπλωσε την κυριαρχία του σε δυο ηπείρους, την Ευρώπη και
την Ασία για τέσσερις αιώνες. Η Κωνσταντινούπολη ήταν το φυσικό
κέντρο της.

[Misha]

"Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ'
άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες
αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

το "Μολών λαβέ" του μεσαιωνικού ελληνισμού!!!


Ο αδελφός του αυτοκράτορα Θεόφιλος ,μόλις είδε τα τούρκικα μπαιράκια στα τείχη,εφόρμησε με το σπαθί του εναντίον των οθωμανών μη αντέχοντας την ιδέα της σκλαβιάς.


Το ίδιο έπραξε αμέσως κι ο Κωνσταντίνος αφού απεκδύθηκε τα αυτοκρατορικά διάσημα ώστε να μη βρεθεί το σωμα του και γίνει αντικείμενο θριάμβου των βαρβάρων.

[Misha]

Θεόφιλος Παλαιολόγος
Ο τελευταίος χρόνος είν' αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών
αυτοκρατόρων είν' αυτός. Κι' αλλοίμονον
τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του.
Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη
ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος
λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην».

Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο
πόσον καϋμό του γένους μας, και πόση εξάντλησι
(πόσην απηύδησιν από αδικίες και κατατρεγμό)
η τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Misha]

Aς δούμε και τη σκοτεινή πλευρά των δικών μας.

Παραθέτω από το χρονικό της άλωσης του Γ.Φραντζή,τη ιστόρηση για το τέλος του Νοταρά,του ανθενωτικού,αυτόν στον οποίο αποδίδεται η φράση "καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική":

"Μόλις έπεσε η Πόλη, ο αμιράς(σουλτάνος) μπήκε μέσα και ευθύς, με κάθε σπουδή, ζητούσε το βασιλέα· και δεν είχε τίποτε άλλο στο νου του παρά να μάθει αν ζει ή πέθανε. Μερικοί ήρθαν και είπαν πως έφυγε, ενώ άλλοι έλεγαν πως είναι κρυμμένος στην Πόλη, και άλλοι πως πέθανε μαχόμενος. Θέλοντας να βεβαιωθεί σίγουρα, έστειλε εκεί που ήταν τα πτώματα των σκοτωμένων σωρηδόν, Χριστιανών και Αγαρηνών. Πολλά κεφάλια των σκοτωμένων τα έπλυναν, μήπως και γνωρίσουν το βασιλικό. Και δεν μπόρεσαν να το γνωρίσουν, αλλά βρήκαν το πτώμα του βασιλέως, που το γνώρισαν από τις βασιλικές περικνημίδες και τα σανδάλια που είχαν κεντημένους τους χρυσούς αετούς, όπως συνηθιζόταν για τους βασιλείς. Το ʽμαθε ο αμιράς και ευφράνθηκε· και ήταν περιχαρής. Με προσταγή του οι παρευρισκόμενοι εκεί χριστιανοί έθαψαν το βασιλικό σώμα με τιμές βασιλικές. Αλίμονο στην τύχη μου, που με γλίτωσε τούτη την εποχή! Όλη η ζωή τού αείμνηστου αυτοκράτορα και μεγαλομάρτυρα ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες.

Ο αμιράς, επηρμένος για τη μεγάλη νίκη, και γεμάτος κενοδοξία, φάνηκε ωμός και ανελέητος. Ήρθε σʼ αυτόν ο μέγας δουξ Λουκάς ο Νοταράς, τον προσκύνησε και του έδειξε ένα μεγάλο θησαυρό που είχε κρυμμένο, λίθους πολύτιμους και μαργαριτάρια, και άλλα λάφυρα αντάξια βασιλέων, που όταν τα είδαν ο αμιράς και όλοι οι σύμβουλοί του θαύμασαν. Ο Νοταράς είπε στον αμιρά: «όλα αυτά τα φύλαγα για τη Μεγαλειότητά σου και να, τώρα στα κάνω δώρο. Σε παρακαλώ μόνο δέξου την παράκληση του δούλου σου». Είχε την ελπίδα ότι μʼ αυτά θα κέρδιζε την ελευθερία του, αυτός και η οικογένειά του. Ο αμιράς του απάντησε λέγοντας: «Ω παλιόσκυλο, απάνθρωπε μηχανορράφε και παμπόνηρε, είχες τόσο πλούτο και δεν βοήθησες το βασιλέα και αφέντη σου, και την Πόλη την πατρίδα σου; Και τώρα με πονηριές και πανουργίες που ξέρεις από τα νιάτα σου θέλεις να με τουμπάρεις και μένα και να γλιτώσεις την τιμωρία που σου αξίζει; Πες μου, ασεβέστατε, ποιος μου χαρίζει τον πλούτο σου και την Πόλη αυτή;» Του λέει τότε ο Νοταράς: «Ο Θεός». Κι ο αμιράς του απαντά: «Αφού ο Θεός μού τα χαρίζει αυτά, και σένα και τους άλλους όλους τους έκανε δούλους μου, τι λες λοιπόν και φλυαρείς, πονηρέ; Γιατί δεν μου τα ʽστελνες πριν καταπιαστώ με τον πόλεμο εναντίον σας ή πριν νικήσω την Πόλη, για να σου χρωστώ χάρη και ανταμοιβή; Τώρα δεν είσαι συ που μου τα χάρισες αυτά, αλλά ο Θεός». Και διέταξε αμέσως τους δήμιους να τον βάλουν φυλακή και να τον φρουρούν αυστηρά. Την επαύριο έδωσε προσταγή και τον ξανάφεραν μπροστά του. Του λέει: «Αφού δεν θέλησες να βοηθήσεις το βασιλέα και την πατρίδα σου με τόσο αναρίθμητο θησαυρό που είχες, γιατί τότε όταν του έστειλα μήνυμα δεν συμβούλεψες το βασιλέα να μου δώσει ειρηνικά και φιλικά την Πόλη, και εγώ να του δώσω αντί γιʼ αυτήν άλλον τόπο, με αγάπη και φιλία, για να μη γίνουν τόσοι σκοτωμοί ανάμεσά μας;». Αυτός του αποκρίνεται: «Εγώ δε φταίω γιʼ αυτή την υπόθεση, αλλά οι Ενετοί και οι κάτοικοι του Γαλατά, που έταζαν στο βασιλέα ότι Θα του στείλουν στόλο και στρατό να τον βοηθήσουν». Κιʼ ο αμιράς του λέει: «Πολλά ψεύτικα εφευρήματα ξέρεις, αλλά τώρα δεν υπάρχει ψεύδος που να σε βοηθήσει». Και διέταξε την άλλη μέρα στην αγορά του Ξηρού λόφου να θανατώσουν πρώτα τα δύο παιδιά του μπροστά του (που κάποτε ζητούσε από τον αυτοκράτορα να τιμήσει τον έναν με το αξίωμα του μεγάλου κοντόσταβλου και τον άλλο με του μεγάλου λογοθέτη), και κατόπιν να θανατώσουν και αυτόν τον ίδιο· όπως και έγινε. Έτσι τελείωσε η υπόθεση του Λουκά Νοταρά."

[Misha]

553 χρόνια αλειτούργητη η Αγια Σοφιά ,το μεγα μοναστήρι...


ή μήπως όχι;;


Η άγκυροβόληση τής Ελληνικής ναυτικής μοίρας το πρωί τής l4ης Νοεμβρίου του 1918 πλάι στην Αγία Σοφία συγκλόνισε ψυχικά τον 'Ελληνισμό τής Βασιλεύουσας.

Μια γεύση των συμβάντων τής ημέρας εκείνης μας έδωσε ο συγγραφέας-αντιστράτηγος Δημήτριος Βακάς στο βιβλίο του “ Ελευθέριος Βενιζέλος-πολεμικός ηγέτης-ο δημιουργός τής νεωτέρας 'Ελλάδος” γράφοντας τα έξής στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του:

"“... Εις τάς 4 Νοεμβρίου 1918 άγγλογαλλικά στρατεύματα από εκείνα πού εύρίσκοντο Εις τάς οχθας του Έβρου δια τής χρυσής Πύλης εϊσήλθον Εις την Κωνσταντινούπολιν και εις τάς 13 Νοεμβρίου 1918 Οι συμμαχικοί στόλοι, διαπλέουν τα Δαρδανέλια την δε 8ην πρωϊνήν τής l4ης Νοεμβρίου 1918 αγκυροβολούν Εις τον Βόσπορον και τον Κεράτιον. Μεταξύ των νικηφόρων στόλων πού έπλευσαν Εις την Κωνσταντινούπολιν ήτο και ή Ελληνική μοίρα, άποτελουμένη εκ του θωρηκτον καταδρομικού “ 'Αβέρωφ” υπό τον πλοίαρχο Αλ. Χατζηκυριάκον και των αντιτορπιλικών ʽΑετόςʼ, ʽΙέραξʼ και ʽΠάνθηρʼ.

Ο Βενιζέλος έθριάμβευε.

Η μεγάλη ιδέα έγίνετο πραγματικοτης και το έθνος ολόκληρο συνεκλονίζετο από την ϊερατέραν συγκίνησιν.

Τα πλοία των δυνάμεων ήγκυροβόλησαν την ϊστορικήν έκείνην ημέρα Εις Βόσπορον από των σουλτανικών ,ανακτόρων του Ντολμά Μπαξέ μέχρι του “Πύργου του Λεάνδρου”. Εις την εκτεταμένη παραλία άπειρα πλήθη κόσμου συνωθοϋντο και παρακολουθούσαν εν συγκινητική σιγή τον μεγαλοπρεπή είσπλουν του νικητοϋ συμμαχικού στόλου. Αϊ μυριάδες των ομογενών τής Κωνσταντινουπόλεως από ετών αποκλεισμένοι δεν έφαντάζοντο καν ποια θέσιν μεταξύ των κρατών τής Αντάντ είχε καταλάβει ή Ελλάς χάρις εις τον Βενιζέλον, ούτε τολμούσαν να φαντασθούν οʼ τι και ελληνική μοίρα κατέπλεε στην πόλη δια να επιβάλει τούς όρους τής άνακωχής εις τούς ηττημένους Τούρκους. Ξαφνικά όμως .αϊ χιλιάδες εκείνες ελληνικές καρδιές παρʼ ολίγον να διαρραγοϋν από άπότομον συγκίνησιν.

Πριν ακόμη να ξεχωρίσουν κατά την ομιχλώδη έκείνην πρώιαν του Νοεμβρίου τάς σημαίας των διαφόρων πλοίων μετά τον άγγλικόν ύμνον, μετά την αθάνατη Πασσαλιώτιδα ακούστηκαν αιφνιδίως Οι πρώτες στροφές του Εθνικού Ύμνου τής Ελευθερίας., τον έπαιάνιζεν ή μουσική του ιστορικού “Αβέρωφ”.

Οι αύτοπται αφηγούνται ότι τις πρώτες στιγμές Οι συνωθούμενοι σιωπηλά Εις την παραλία Έλληνες έμεναν σαν αποσβολωμένοι. Εμβρόντητοι ήταν αδύνατον να πιστεύσουν τ ' αυτιά τους... Αλλά ή μεγάλη μπάντα του θωρηκτού εξακολουθούσε εις την διαπασών ν' ανακρούει το ʽσε γνωρίζω από την οψι...ʼ και οι φθόγγοι του Θείου εμβατηρίου δονούσαν την άτμόσφαιραν.

Την. πρώτην βουβή έκπληξιν διεδέχθη ένα κύμα χαράς και πλημμύρισε τα πρόσωπα όλων, ένα άλληλοκύταγμα σκλάβων πού ξαναγεννιόνταν και μόλις ή μουσική έφθασε εις την διακήρυξιν: ʽΧαίρε, ω χαίρε έλευθεριάʼ τα πλήθη ξέσπασαν.

Ένα ομαδικό παραλήρημα ενθουσιασμού, ένα μυριόφωνο ζήτω, μια ασύλληπτος και απερίγραπτος φρενίτις διεχύθη εις όλα τα κύματα τής έξαλλης πια ανθρωποθάλασσας.

Τα φέσια έξεσχίζοντο και έποδοπατοϋντο ή έρρίπτοντο από την άφθαστη άγαλλίασιν εις τον αέρα και αλλόφρονες όλες εκείνες oi μυριάδες των αλυτρώτων ομογενών έζητοκραύγαζαν ατελείωτα...ʼ."


Σε κεινη την συγκυρια ένας ηρωίκος παπας του Πολεμικου Ναυτικου,ο παπα Φωτης με την καλυψη αξιωματικών ντυμενων με τα πολιτικα εισηλθε στην Αγια Σοφια και λειτουργήθηκε η εκκλησία πρωτη φορα μετα το 1453!!!!


όταν επέστρεψε στην Αθηνα, ο Βενιζελος ,που τον επεπληξε δημοσιως,τον αγκαλιασε και τον ασπαστηκε όταν εκλεισαν οι πορτες του γραφειου του και του είπε χαρακτηριστικα:

"Παπα Φώτη αλλους 50 σαν εσένα ήθελα να είχα!"

[Ionas]

Αγαπητοί φίλοι χαίρετε

Αναφέρομαι στην Άλωση της Πόλης. Ο Misha έγραψε για το Λουκά Νοταρά και την εκτέλεσή του, όπως την περιγράφει ο Φραντζής. Μάλλον ο Φραντζής εκινείτο από κάποια προσωπική αντιπάθεια που είχε προς τον άρχοντα Λουκά Νοταρά. Η πραγματικότητα είναι ότι εν τέλει ο Λουκάς Νοταράς έδειξε μεγάλη γενναιότητα και προτίμησε να πεθάνει παρά να υποκύψει στις σοδομιτικές ορέξεις του κατακτητή. Διότι ήθελε ο σουλτάνος (Μωάμεθ Β΄) τον 14χρονο γιό του για το χαρέμι του, αλλά να πάει με τη θέλησή του και με την άδεια του πατέρα του. Το αρνήθηκε λοιπόν αυτό ο Νοταράς και έτσι καταδικάστηκε σε θάνατο. Ζήτησε όμως μια χάρη, από φόβο μήπως δειλιάσουν οι νέοι βλέποντας το θάνατό του, να εκτελεσθούν πρώτα ο γαμπρός και ο γιός του.

[Misha]

Φίλε Ιωνα ο ιστοριογράφος της άλωσης Φραντζής ή Σφραντζής πέθανε ως μοναχός στα Επτάνησα.

Στο κελλί του βρέθηκαν τα πολυτιμα χειρόγραφα μετά τον θάνατο του για το περιεχόμενο των οποίων δεν είχε γνώση κανείς.

Δεν θέλω να μπω σε αντιπαράθεση αλλά προς χάριν του ευγενούς διαλόγου θα ήθελα να μου πεις τις πηγές που αναφέρουν όσα ισχυρίζεσαι.

[Ionas]

Φίλε Misha καλημέρα

Τα όσα έγραψα για το Λουκά Νοταρά είναι περίληψη από την Ιστορία του Στήβ Ράντσιμαν, όπου γίνεται λεπτομερής αναφορά στο γεγονός και μάλιστα τονίζεται η προσωπική αντιπάθεια του Φραντζή προς το Δούκα Λουκά Νοταρά. Εκεί αναφέρεται ότι η ιστορία έχει διασταυρωθεί από πολλές πηγές. Αλλά νομίζω ότι και αυτά που γράφει ο Φραντζής επιβεβαιώνουν τον επίλογο της ιστορίας του Λ. Νοταρά. Διότι λέει ο Φραντζής: … τον έσφαξαν αφού είδε να σφάζονται μπροστά του τα δυό του παιδιά ( το ένα ήταν ο γαμπρός του).
Τρία άλλα αγόρια που είχε ο Λουκάς Νοταράς σκοτώθηκαν σε μάχες κατά την πολιορκία της Πόλης. Γι αυτό άλλωστε ήταν και σε δυσμένεια του Μεμέτη ο Νοταράς, ενώ άλλοι άρχοντες όχι.

[eis_anazitisin]

Συμφωνώ απόλυτα με τον ΙΟΝΑ.Ο Ράνσιμαν εξάλλου είναι εγγυημένη αξία πάνω στην ιστορία της Ρωμανίας.Το ίδιο πράγμα που λεέι ο ΙΟΝΑΣ το έχω ακούσει προσωπικώς δια στόματος του πατέρα Γεωργίου Μεταλληνού σε ομιλία του.Μη μου πείτε ότι ο πατέρας Μεταλληνός δεν ειναι επίσης εγγυημένη αξία!!!!

[eis_anazitisin]

Κάντε λίγη υπομονή παιδια!!!Μερικά χρονάκια ακόμα!!Κάντε λίγη υπομονη!!Οπου να'ναι θα την πάρουμε!!!