Η ελευθερία

[NIKOSZ]

Η συγχώρεση των αμαρτιών των ανθρώπων δεν εξαρτάται από τον Θεό αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους. Δεν είναι θέμα που αφορά την θέληση του Θεού, αλλά την ελεύθερη θέληση των ανθρώπων. Την ελευθερία μάς την έδωσε ο Θεός, και οι βουλές του Θεού είναι αμεταμέλητες. Αυτό που έδωσε δεν το παίρνει πίσω. Αν έπαιρνε πίσω την ελευθερία μας, θα παύαμε να είμαστε άνθρωποι και θα γινόμασταν κτήνη, που δεν αμαρτάνουν ποτέ. ΄Ετσι, όμως, ο Θεός θα είχε αρνηθεί τον εαυτό Του.

Αν αμαρτάνουμε όλοι είναι γιατί βρισκόμαστε κάτω από την απειλή και την πραγματικότητα της φθοράς και του θανάτου, σαν συνέπεια της πτώσεως. ΄Ολες οι πτώσεις μας γίνονται σαν συνέπεια αυτής της απειλής, κατά τον Απόστολο Παύλο: «΄Οσοι φόβω θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας». Ο εγωκεντρισμός, η φιλο-χρηματία, η φιληδονία είναι στο βάθος αντίδραση στην ενστικτώδη γνώση της φθαρτότητας και θνητότητάς μας. Χωρίς την οικονομία της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, χωρίς τον Χριστό, δεν θα υπήρχε καμιά δύναμη μέσα στη φύση μας που να μας ικανώσει να ξεπεράσουμε αυτή την απειλή του πνευματικού και σωματικού θανάτου.

Όμως, η ελευθερία που έβαλε ο Θεός μέσα στα μύχια της φύσεώς μας κάνει το κάθε πρόσωπο να αντιμετωπίζει διαφορετικά αυτή τη δεδομένη κατάσταση - οι μεν υποτάσσονται και συμμαχούν με τα λάθη και τον άρχοντα του κόσμου τούτου διάβολο, οι δε επαναστατούν και μάχονται εφ΄ όρου ζωής. Σ΄ αυτή τη βαθύτερη πνευματική διάθεση έγκειται η ελευθερία των ανθρώπων.

Αν αρεσκόμαστε στην εμπαθή υποδούλωση της ψυχής, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτε για μας. ΄Οχι γιατί δεν έχει τη δύναμη, αλλά γιατί δεν θέλει να καταστρέψει αυτό που δημιούργησε ο ίδιος, το κατ΄ εικόνα Του ελεύθερο πλάσμα. Αν επιζητούμε την ελευθερία από τα πάθη της ψυχής, ο Θεός απλώνει το χέρι Του και μας βγάζει σιγά-σιγά από αυτά κόβοντας, με άπειρη διάκριση και προσοχή, τους ποικίλους δεσμούς που μας συνδέουν μαζί τους, και ελευθερώνοντας και καθαρίζοντας την ψυχή μας, ώστε να γίνει κατοικητήριό Του και μέτοχος της Θείας Ζωής.

Αυτή η ελευθερία εκλογής, το αν θα ταυτιστούμε με τα έργα της φθοράς ή αν θα πολεμήσουμε εναντίον τους, είναι κάτι που δόθηκε σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Αυτή είναι που τους διακρίνει από τα έξυπνα ζώα, τα διάφορα ανθρωποειδή ή τους πρωτόγονους «ανθρώπους». Είναι μια εσωτερική εκλογή απόλυτα ελεύθερη, που φθάνει στις ρίζες τού είναι μας και είναι αιώνια.

Τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής, απατούν, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξέρουν, ο καρδιογνώστης Θεός, όμως, ξέρει και βλέπει και σώζει αυτούς που θέλουν να σωθούν, ίσως και την τελευταία στιγμή της ζωής τους. Ο Φαρισαίος φαινόταν άνθρωπος του Θεού και ο ληστής άνθρωπος της αμαρτίας, στην πραγματικότητα όμως ήταν το αντίθετο. Αυτή η πραγματικότητα είναι αιώνια, είναι ριζωμένη πιο βαθιά από τις συνθήκες τούτης της ζωής. Εδώ παλεύουμε με τις αδυναμίες μας και άλλοτε πέφτουμε, άλλοτε σηκωνόμαστε, αλλά το τί έχουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας μόνον ο Κύριος το ξέρει, και το σέβεται αιώνια, από άπειρη αγάπη. Γιατί αγάπη σημαίνει, πάνω απ΄ όλα, σεβασμός.

Αλέξανδρος Καλόμοιρος