- Γέροντα, πολλές φορές ,όταν μου κάνουν μια παρατήρηση ,νομίζω πως πρέπει να δώσω εξηγήσεις, και λέω: « ναι, έτσι είναι, αλλά» .
- Τι το θέλεις το « αλλά » ; Το « αλλά » δεν έχει αλάτι και όλα τα αλλοιώνει με την κακή έννοια. Να λες: « Ευλόγησον, με την ευχή σου άλλη φορά θα προσέχω » .
- Γέροντα, όταν κάποιος βγάλη ένα λανθασμένο συμπέρασμα για μια ενέργειά μου, χρειάζεται να εξηγήσω πώς κινήθηκα;
- Αν έχης πνευματική δύναμη , δηλαδή ταπείνωση, να δεχτής ότι έφταιξες και να μη μιλήσης. Άφησε να σε δικαιώση ο Θεός. Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός. Βλέπεις ο Ιωσήφ, όταν τα αδέλφια του τον πούλησαν, δεν είπε: « Είμαι αδελφός τους . δεν είμαι δούλος. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά του » . Δεν μίλησε, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Το νομίζεις, δεν πληροφορεί ο Θεός; Και αν ο Θεός για το συμφέρον σου δείξη την αλήθεια, καλά. Αν όμως δεν την δείξη, πάλι για το συμφέρον σου θα είναι.
Όποτε σε αδικεί κάποιος , να σκέφτεσαι ότι δεν σε αδικεί από κακία, αλλά επειδή έτσι είδε τα πράγματα. Ύστερα, αν δεν έχη κακία, ο Θεός θα τον πληροφορήση, θα καταλάβη ότι αδίκησε και θα μετανοήση. Μόνον όταν υπάρχει κακία δεν πληροφορεί ο Θεός, γιατί η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός είναι ταπείνωση- αγάπη.
- Κάνει , Γέροντα, να ζητάω εξηγήσεις μετά από μία παρεξήγηση;
- Χάλασε ο λογισμός σου;
- Όχι.
- Αν δεν χάλασε ο λογισμός σου , δεν χρειάζεται να σου εξηγήση ο άλλος.
Αν χάλασε ο λογισμός σου, καλό είναι να δοθεί μία εξήγηση , για να μην χαλάση περισσότερο.
- Γέροντα, αν δεν εξηγής, για να δικαιολογήσης τον εαυτό σου, αλλά λες πώς αντιμετώπισες ένα περιστατικό ,πώς κινήθηκες κ.λ.π.;
- Δεν χρειάζεται . Καλύτερα να λες « ευλόγησον » και να μην εξηγής. Εκτός αν σου ζητήσουν να δώσης εξηγήσεις. Τότε ταπεινά να πης πώς έγινε.
- Δηλαδή , Γέροντα, πότε πρέπει να εξηγή κανείς;
- Όταν πρόκειται να για παρεξήγηση που αφορά άλλους, τότε επιβάλλεται να εξηγήση κανείς, για να βοηθήση μια κατάσταση. Ή όταν είναι κανείς ευαίσθητος, έχη και λίγο εγωισμό και μπορεί να καμφθή, αν δεν μιλήση ,τότε καλύτερα είναι να εξηγήση πώς κινήθηκε.
- Μερικές φορές, Γέροντα, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δικαιολογία από την εξήγηση.
- Η δικαιολογία δεν φέρνει ανάπαυση στην ψυχή, ενώ η εξήγηση φέρνει ανάπαυση και ειρήνη.
Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γʼ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η δικαιολογία δεν φέρνει ανάπαυση στην ψυχή
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
Η δικαιολογία δεν φέρνει ανάπαυση στην ψυχή
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
-
aposal
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 25440
- Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σύγχρονες προφητείες και θαύματα» του Γιώργου Κορή
Για τη δικαιολογία
Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, απομακρύνεται από τον Θεό.
Αυτός που προοδεύει πνευματικά, βρίσκει ελαφρυντικά για όλους και όλους τους δικαιολογεί, ενώ δεν δικαιολογεί ποτέ τον εαυτό του, ακόμη και όταν έχει δίκιο.
Θεία δικαιοσύνη είναι να κάνεις ό,τι αναπαύει τον άλλον. Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι, αν πχ πρέπει να μοιραστείς ένα πράγμα με κάποιον άλλον, να του δίνεις το μισό και να κρατάς το άλλο μισό.
Όλοι προσπαθούν να σπρώξουν τον δίκαιο άνθρωπο στη χειρότερη θέση, να τον αδικήσουν, να τον ρίξουν στον πάτο, αλλά όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω, σαν τον φελλό.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Γ΄ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»[/b]
Να μην δικαιολογούμε τα σφάλματά μας (86, 88)
-Γέροντα, συχνά λέτε : «Να προσπαθήσουμε να πιάσουμε τουλάχιστον την πνευματική βάση». Ποια είναι η πνευματική βάση;
-Η ταπεινή αναγνώριση του σφάλματος και να μην δικαιολογείται, εν γνώσει του τουλάχιστον ο άνθρωπος, όταν φταίει και του κάνουν παρατήρηση. Το να μην δικαιολογείται, όταν δεν φταίει και τον κατηγορούν, αυτό είναι το άριστα. Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, ΚΑΙ προκοπή δεν κάνει, αλλά ΚΑΙ εσωτερικά δεν αναπαύεται. Δεν θα μας κρεμάσει ο Θεός για ένα σφάλμα που κάναμε, αλλά να μην δικαιολογούμε τον εαυτό μας για το σφάλμα και το θεωρούμε φυσικό.
Ο διάβολος είναι πολύ πονηρός. Την τέχνη του την ξέρει άριστα. Την πείρα τόσων χρόνων να μην την αξιοποιήσει! Σε βάζει να δικαιολογηθείς, για να χάσεις την ωφέλεια από το καλό που έκανες. Όταν δεις έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο, να σηκώνει στον ώμο του ένα φορτίο κι εσύ πας να του το πάρεις, για να τον ελαφρώσεις, αυτό είναι κάπως φυσικό. Είδες το βάρος που κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο και έτρεξες να τον βοηθήσεις. Το να σηκώσεις όμως μια κουβέντα που θα σου πει ο άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί. Αν, όταν μας κάνουν μια παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε, αυτό φανερώνει, ότι έχουμε ακόμη μέσα μας ολοζώντανο το κοσμικό φρόνημα.
-Γέροντα, πού οφείλεται η δικαιολογία;
-Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει τη Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μην δικαιολογείται κανείς, αλλά και να αγαπήσει την αδικία που γίνεται εις βάρος του. Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός «Μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μην φας;» εκείνος δεν είπε : «Ήμαρτον Θεέ μου, ναι, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε : «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε : «Εσύ φταις, που έπλασες την Εύα». Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ, σ’ αυτό το θέμα, να ακούσει την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα, κι εκείνη απαντάει : «Το φίδι με απάτησε» (Γεν. 3, 11-13). Αν έλεγε ο Αδάμ : «Ήμαρτον Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα : «Εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία – δικαιολογία.
Να μην δικαιολογούμαστε στην εξομολόγηση (262-263)
-Όταν, Γέροντα, κατά την εξομολόγηση μια αμαρτίας δεν νιώθει κανείς τον όνο που ένιωσε όταν έκανε την αμαρτία, σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική μετάνοια;
-Αν έχει περάσει καιρός από τότε που έκανε αυτήν την αμαρτία επουλώνεται η πληγή γι’ αυτό δεν νιώθει τον ίδιο πόνο. Αυτό που πρέπει να προσέξει είναι να μην δικαιολογεί τον εαυτό του κατά την εξομολόγηση. Εγώ, όταν πάω να εξομολογηθώ και πω λχ «θύμωσα» - άσχετα αν χρειαζόταν να δώσω και σκαμπίλι – δεν αναφέρω το θέμα για να μην μου δώσει ελαφρυντικά ο πνευματικός. Όποιος εξομολογείται και δικαιολογεί τον εαυτό του, δεν έχει ανάπαυση εσωτερική, όσο ασυνείδητος και να είναι. Τα ελαφρυντικά που χρησιμοποιεί στην εξομολόγησή του γίνονται επιβαρυντικά για τη συνείδησή του. Ενώ, όποιος υπερβάλει τα σφάλμάτά του, γιατί έχει λεπτή συνείδηση και δέχεται και μεγάλο κανόνα από τον πνευματικό, αυτός νιώθει ανέκφραστη αγαλλίαση.
Για τη δικαιολογία
Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, απομακρύνεται από τον Θεό.
Αυτός που προοδεύει πνευματικά, βρίσκει ελαφρυντικά για όλους και όλους τους δικαιολογεί, ενώ δεν δικαιολογεί ποτέ τον εαυτό του, ακόμη και όταν έχει δίκιο.
Θεία δικαιοσύνη είναι να κάνεις ό,τι αναπαύει τον άλλον. Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι, αν πχ πρέπει να μοιραστείς ένα πράγμα με κάποιον άλλον, να του δίνεις το μισό και να κρατάς το άλλο μισό.
Όλοι προσπαθούν να σπρώξουν τον δίκαιο άνθρωπο στη χειρότερη θέση, να τον αδικήσουν, να τον ρίξουν στον πάτο, αλλά όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω, σαν τον φελλό.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Γ΄ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»[/b]
Να μην δικαιολογούμε τα σφάλματά μας (86, 88)
-Γέροντα, συχνά λέτε : «Να προσπαθήσουμε να πιάσουμε τουλάχιστον την πνευματική βάση». Ποια είναι η πνευματική βάση;
-Η ταπεινή αναγνώριση του σφάλματος και να μην δικαιολογείται, εν γνώσει του τουλάχιστον ο άνθρωπος, όταν φταίει και του κάνουν παρατήρηση. Το να μην δικαιολογείται, όταν δεν φταίει και τον κατηγορούν, αυτό είναι το άριστα. Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, ΚΑΙ προκοπή δεν κάνει, αλλά ΚΑΙ εσωτερικά δεν αναπαύεται. Δεν θα μας κρεμάσει ο Θεός για ένα σφάλμα που κάναμε, αλλά να μην δικαιολογούμε τον εαυτό μας για το σφάλμα και το θεωρούμε φυσικό.
Ο διάβολος είναι πολύ πονηρός. Την τέχνη του την ξέρει άριστα. Την πείρα τόσων χρόνων να μην την αξιοποιήσει! Σε βάζει να δικαιολογηθείς, για να χάσεις την ωφέλεια από το καλό που έκανες. Όταν δεις έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο, να σηκώνει στον ώμο του ένα φορτίο κι εσύ πας να του το πάρεις, για να τον ελαφρώσεις, αυτό είναι κάπως φυσικό. Είδες το βάρος που κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο και έτρεξες να τον βοηθήσεις. Το να σηκώσεις όμως μια κουβέντα που θα σου πει ο άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί. Αν, όταν μας κάνουν μια παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε, αυτό φανερώνει, ότι έχουμε ακόμη μέσα μας ολοζώντανο το κοσμικό φρόνημα.
-Γέροντα, πού οφείλεται η δικαιολογία;
-Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει τη Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μην δικαιολογείται κανείς, αλλά και να αγαπήσει την αδικία που γίνεται εις βάρος του. Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός «Μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μην φας;» εκείνος δεν είπε : «Ήμαρτον Θεέ μου, ναι, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε : «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε : «Εσύ φταις, που έπλασες την Εύα». Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ, σ’ αυτό το θέμα, να ακούσει την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα, κι εκείνη απαντάει : «Το φίδι με απάτησε» (Γεν. 3, 11-13). Αν έλεγε ο Αδάμ : «Ήμαρτον Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα : «Εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία – δικαιολογία.
Να μην δικαιολογούμαστε στην εξομολόγηση (262-263)
-Όταν, Γέροντα, κατά την εξομολόγηση μια αμαρτίας δεν νιώθει κανείς τον όνο που ένιωσε όταν έκανε την αμαρτία, σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική μετάνοια;
-Αν έχει περάσει καιρός από τότε που έκανε αυτήν την αμαρτία επουλώνεται η πληγή γι’ αυτό δεν νιώθει τον ίδιο πόνο. Αυτό που πρέπει να προσέξει είναι να μην δικαιολογεί τον εαυτό του κατά την εξομολόγηση. Εγώ, όταν πάω να εξομολογηθώ και πω λχ «θύμωσα» - άσχετα αν χρειαζόταν να δώσω και σκαμπίλι – δεν αναφέρω το θέμα για να μην μου δώσει ελαφρυντικά ο πνευματικός. Όποιος εξομολογείται και δικαιολογεί τον εαυτό του, δεν έχει ανάπαυση εσωτερική, όσο ασυνείδητος και να είναι. Τα ελαφρυντικά που χρησιμοποιεί στην εξομολόγησή του γίνονται επιβαρυντικά για τη συνείδησή του. Ενώ, όποιος υπερβάλει τα σφάλμάτά του, γιατί έχει λεπτή συνείδηση και δέχεται και μεγάλο κανόνα από τον πνευματικό, αυτός νιώθει ανέκφραστη αγαλλίαση.
