H κιβωτός του Νώε
Ο κατακλυσμός συνδέεται στενώτατα με τήν ίστορίαν της Κιβωτού τοϋ Νώε. Τήν ίστορίαν αυτήν μάς διηγείται ή Παλαιά Διαθήκη είς τά κεφάλαια 6 - 8 της Γενέσεως. Δια τήν μεγάλην έκείνην καταστροφήν υπάρχουν διάφορες παραδόσεις καϊ είς άλλους λαούς π.χ. είς τους Έλληνες έχομεν τον κατακλυσμόν τού Δευκαλίωνος, ένω πάμπολλες όμοιες διηγήσεις με άφθονα μυθικά στοιχεία συναντούμε είς τους αρχαίους κατοίκους της Αμερικής (πριν άπό τον Κολόμβον), είς τήν Αύστραλ'ιαν, είς τις Ινδίες, είς τήν Πολυνησίαν, είς το Θιβέτ, είς το Κασμήρ, είς τήν Λιθουανίαν κλπ. Με βάσιν τις διηγήσεις αυτές, πού είναι μεταγενέστερες και «είναι πολύ πιθανό να αντικατοπτρίζουν τήν ίδια παγκόσμια καταστροφή», ή Γεωλογία προσεπάθησε νά δώση άπάντησιν είς το ζήτημα αυτό.
Όλες όμως οι προσπάθειες της «κατέληξαν σε θεωρίες και υποθέσεις». 'Αλλά αυτό πού δεν επέτυχε έως σήμερα ή Γεωλογία ούτε καμμία άλλη επιστήμη - νά μάς δώση δηλαδή αναμφισβήτητη και πραγματικήν άπόδειξιν διά το γεγονός του Κατακλυσμού - μας το έδωσε, ως ένα βαθμόν, ή Αρχαιολογία.
Πρώτα - πρώτα ή Αρχαιολογία μάς έβοήθησε νά καθορίσωμεν τις διαστάσεις της Κιβωτού. Ό θεόπνευοτος Μωϋσής γράφει ότι ή Κιβωτός είχε μήκος «τριακοσίων πήχεων», πλάτος «πεντήκοντα πήχεων» και ύψος «τριάκοντα πήχεων» (Γεν. 5"' 15). Σήμερα γνωρίζομεν, άπό ώρισμένες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, ότι ό πήχυς είς τά χρόνια των βασιλείων τού Ισραήλ και τού Ιούδα (900 - 600 π.Χ.) είχε μήκος περίπου δεκαοκτώ ίντσες, δηλαδή 45,72 εκατοστά τοϋ μέτρου. Κατά τον 19ον αιώνα οι αρχαιολόγοι ερεύνησαν μίαν σήραγγα είς τήν Ιερουσαλήμ, πού είχε κατασκευασθή έπί τών ήμερων τοϋ βασιλιά Έζεκία (περί το 700 π.Χ.). Μία αρχαία επιγραφή είς τήν είσοδον της σήραγγος αναφέρει ότι αύτη έχει μήκος 1.200 πήχεις.
Ή μέτρησις της σήραγγος άπό τους αρχαιολόγους άπέδειξεν ότι είχε μήκος 1800 πόδια ( = 548,64 μέτρα). (Κατ' άλλην μαρτυρίαν ή σήραγγα έχει μήκος 525 μέτρα• οπότε ό Εβραϊκός πήχυς ισούται προς 43,75 εκατοστά τοϋ μέτρου). Έτσι έμάθαμε ότι ό πήχυς ήταν περίπου δεκαοκτώ Ιντσες ή 45,72 εκατοστά τοϋ μέτρου. Ό Αίγυπτιολόγος Petrie ύπελόγισεν ότι ένας πήχυς είναι ίσος μέ 22,5 ίντσες ή 57,15 εκατοστά του μέτρου, ένώ άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν διάφορα είδη πήχεων, άπό τους όποιους ό μεγαλύτερος έχει μήκος πάνω άπό δεκαοκτώ ίντσες, δηλαδή πάνω άπό 57,15 εκατοστά τοϋ μέτρου.
Έάν ύπολογίσωμεν τις διαστάσεις της Κιβωτού μέ βάσιν τό μήκος ενός πήχυ (45,72 εκατοστά), διαπιστώνομεν ότι τό σκάφος εκείνο ήταν μάλλον ένα τετράγωνον τριώροφον κατασκεύασμα, τό οποίον είχε συνολικήν χωρητικότητα 1.400.000 κυβικών ποδιών (ή 39.644 κυβικών μέτρων). Έτσι υπήρχε αρκετός χώρος είς τους τρεις ορόφους της Κιβωτού δια τόν πατριάρχην Νώε, τήν οίκογένειάν του, τά ζώα και τις αποθήκες τών τροφίμων.
Δια νά σχηματίσωμεν μίαν ίδέαν της χωρητικότητος τής Κιβωτού, άναφέρομεν τους υπολογισμούς ειδικών, οι όποιοι λέγουν: Αν λάβωμεν ώς μέσον όρον τού μεγέθους τών ζώων, τά όποια εισήλθαν είς τήν Κιβωτόν, τό πρόβατον (ασφαλώς υπήρχαν πολύ μεγαλύτερα ζώα άπό τό πρόβατον, αλλά και πολύ μικρότερα άπό αυτό), τότε διαπιστώνομεν ότι ή Κιβωτός ήταν ικανή νά περιλάβη. τά είδη τών ζώων, πού είχαν μπή είς αυτήν δια νά σωθούν. Κατά τους υπολογισμούς, υπάρχουν σήμερα λιγώτερα άπό 18.000 είδη μαστοφόρων, πτηνών, ερπετών και αμφιβίων είς τόν κόσμον μας. "Αν λοιπόν λογαριάσωμεν ότι είς ένα σύγχρονο μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, αφού γίνουν τα ανάλογα ράφια, ημπορούν νά χωρέσουν 240 πρόβατα, τότε 150 τέτοια οχήματα θα ήσαν αρκετά νά μεταφέρουν 36.000 ζώα του μεγέθους ενός προβάτου. 'Αλλά ή χωρητικότης τών 150 μεγάλων φορτηγών αυτοκινήτων, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, καλύπτει μόνον το 1/3 της Κιβωτού του Νώε! Επομένως υπήρχε μεγάλη ευρυχωρία, πάρα πολύς χώρος και δια τα 1.000.000 περίπου είδη τών εντόμων, δια τις τροφές άλλων ζώων, τά όποια σήμερα δέν υπάρχουν πλέον, δια τήν διαμονήν τού Νώε και της οικογενείας του και δι' οποιονδήποτε άλλον σκοπόν .
Ώστε χάρις είς τά μέτρα, τά όποια ή αρχαιολογική έρευνα μάς έβοήθησε νά προσδιορίσωμεν, πληροφορούμεθα ότι ή Κιβωτός, τήν οποίαν εΐχε κατασκευάσει ό Νώε, δέν ήταν έξωπραγματικόν σκάφος. ΤΗταν ένα τεράστιον, αλλά οταθερόν ύπερωκεάνιον• μία μεγάλη τριώροφη μαούνα κατασκευασμένη ειδικά και μέ σπάνια τέχνη διά τήν έποχήν της (ή κατασκευή της ώφείλετο είς τήν καθοδήγησιν τοϋ Νώε άπό τον Θεόν). Έάν ύπολογίσωμεν ότι το μισό σκάφος έβυθίζετο μέσα είς τό νερό, τότε τό εκτόπισμα της Κιβωτού θά ήταν περίπου 20.000 τόννοΐ. Και τό θαυμαστόν είς όλην αυτήν τήν κατασκευήν, ήταν ότι ημπορούσε νά έπιπλέη είς τήν θάλασσαν τών γλυκών νερών του μεγάλου εκείνου Κατακλυσμού. Διότι σκοπός τής Κιβωτού δέν ήταν νά ταξιδεύη και νά ποντοπορή είς τον άνοικτόν ώκεανόν, άλλα απλώς νά έπιπλέη είς τά γλυκά νερά, διά νά σώση τους επιβάτες της άπό τον πνιγμόν. Και έπί πλέον νά χωρή άνετα και διά τόσες πολλές ήμερες τον Νώε μέ τήν οίκογένειάν του και όλα τά εϊδη τών ζώων, τών πτηνών και τών ερπετών μέ τις τροφές τους.
Έπι πλέον ή Αρχαιολογία μάς έβοήθησε νά βεβαιωθώμεν ότι ή διήγησις της Αγίας Γραφής, ή σχετική μέ τόν Κατακλυσμόν, είναι πέρα ώς πέρα αληθινή.
Διάφορες διηγήσεις σχετικές μέ τήν Δημιουργίαν και τόν Κατακλυσμόν μάς είναι γνωστές, χάρις είς τήν 'Αρχαιολογίαν, άπό τους αρχαίους Σουμερίους, Βαβυλώνιους και Άσσυρίους. Όλες όμως αυτές οι διηγήσεις είναι πολύ διαφορετικές άπό τις αντίστοιχες τής Παλαιάς Διαθήκης. Τούτο είναι φανερόν σχετικά μέ τήν ίστορίαν του Κατακλυσμού. Μίαν άπ' αυτές τις ιστορίες μάς τήν διηγείται τό περίφημον έπος τοϋ Γιλγκαμές, τό όποιον είναι γραμμένο είς μίαν άπό τις 12 πήλινες πλάκες, οι όποιες ευρέθησαν (μαζί μέ άλλες 20.000) είς τά ερείπια τής βασιλικής βιβλιοθήκης τής Νινευή κατά τις ανασκαφές τοϋ 1850-1854. Τό έπος είναι γραμμένο είς τήν Άκκαδικήν, τήν γλώσσαν τής αυλής και τής διπλωματίας τών χρόνων τού Άσσυρίου βασιλιά Άσσουρμπανιπάλ (668 - 626 ή 668 - 633 π.Χ.).
Φαίνεται όμως - όπως έχουν αποδείξει άλλα αρχαιολογικά ευρήματα - ότι τό έπος είχε γραφή «χίλια χρόνια νωρίτερα». "Ωστε ή πρώτη μορφή τοΰ έπους τοϋ Γιλγκαμές οφείλεται είς τους αρχαίους Σουμερίους, γεγονός τό όποιον μάς οδηγεί αμέσως είς τήν έποχήν τοϋ Αβραάμ, δηλαδή γύρω είς τό 2000 π.Χ.. Τό Βαβυλωνιακον αυτό κείμενον ήταν άπρόσιτον μέχρι τό 1900. Οι αρχαιολόγοι κατώρθωσαν νά τό διαβάσουν μόλις λίγο πριν άπό τό 1900.
Άπό τήν άνάγνωσιν τού κατακλυσμού, πού διηγείται τό έπος τοϋ Γιλγκαμές, τό γραμμένο είς τήν ένδεκάτην πλάκα (ή είς τό ένδέκατον άσμα) της βιβλιοθήκης της Νινευή (χρονολογείται περί τό 650 π.Χ.), διαπιστώνομεν ώρισμένα σημεία, τά όποια φανερώνουν ομοιότητα με τήν ίστορίαν τού Κατακλυσμού της Αγίας Γραφής:
α) Οι θεοί, με παρακίνησιν του θεού Βέλ, αποφασίζουν νά καταστρέψουν τους ανθρώπους της πόλεως Σουρριπάκ, ή οποία εύρίσκετο κοντά είς τον Εύφράτην ποταμόν•
β) "Ενας άνθρωπος, ό Ούτναπιστίμ, ειδοποιείται διά τήν άπόφασιν αυτήν των θεών άπό τον θεόν Έα, τοϋ οποίου ήταν πιστός λάτρης ό Έα τοϋ έδωκε μάλιστα διαταγήν νά κατασκευάση ένα πλοίον
γ) Είς αυτό νά καταφυγή μέ τήν οίκογένειάν του, τους συγγενείς του, ώρισμένους ναυτικούς και ζώα άπ' όλα τά είδη
δ) Ένας κατακλυσμός επτά ήμερων καταστρέφει τους ανθρώπους καλύπτοντας τήν γήν μέ στρώμα λάσπης ε) Τό πλοίον προσαράζει τελικά είς τό βουνό Νιζίρ (πιθανώς ανατολικά της Νινευή) Ό Ούτναπιστίμ πληροφορείται ότι τά νερά ύπεχώρησαν, άφού έστειλε άπό τό πλοίον του ένα περιστέρι, ένα χελιδόνι και ένα κόρακα. - Ό Ούτναπιστίμ προσφέρει μετά την έξοδόν του άπό τήν κιβωτόν θυσίαν είς τους θεούς- η) Οι θεοί δέχονται τήν θυσίαν και θ) Ό θεός Ένλίλ ευλογεί τον Ούτναπιστίμ και τήν γυναίκα του.
Παρά τις εννιά αυτές ομοιότητες της ιστορίας τοϋ κατακλυσμού των Βαβυλωνίων μέ τήν διήγησιν της Αγίας Γραφής, υπάρχουν και διαφορές, οι οποίες υπογραμμίζουν τό μεγαλεΐον και τήν άξιοπιστίαν της ιστορίας του Κατακλυσμού του Νώε, όπως μάς τήν διηγείται ή Γένεσις. Έτσι π.χ.:
α) Είς τόν Βαβυλωνιακον κατακλυσμόν στέλλονται περιστέρι, χελιδόνι και κόρακας-
άπό τόν Νώε, κατά τήν διήγησιν της Παλαιάς Διαθήκης, στέλλονται κόρακας και περιστέρι-
β) Ό Βαβυλωνιακός κατακλυσμός διαρκεί δεκατέσσερις ήμερες, ένω της Αγίας Γραφής ένα έτος και δέκα ήμερες (μέχρις ότου στέγνωση ή γη άπό τά νερά τοϋ Κατακλυσμού)
γ) Τό πλοίον τοϋ Ούτναπιστίμ έχει απίθανες διαστάσεις και ολωσδιόλου μυθικές- τό σχήμα του ήταν ένας τέλειος κύβος (140 χ 140 χ 140 πήχεις), πού τό καθιστούσε ανίκανο ν νά επίπλευση-
δ) Τό πολυθεϊστικόν και μυθικόν στοιχείον της υπερβολής είναι ολοφάνερα είς τόν Βαβυλωνιακον κατακλυσμού ό ουρανός είναι πυκνοκατοικημένος άπό θεότητες μέ εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά θεότητες πού γελοϋν, κλαίουν, παίζουν μέ τήν δυστυχίαν τών ανθρώπων ένα παιχνίδι σκληρό και πένθιμο, ερίζουν μεταξύ τους, φοβούνται και σκύβουν ταπεινά σαν σκυλιά.
Ένώ ή ιστορία τού Κατακλυσμού της Αγίας Γραφής έχει έντονον μονοθεϊστικόν χαρακτήρα και δεν περιέχει κανένα μυθικόν στοιχείον, αλλά είναι απλή, μέ έκδηλον το στοιχεϊον της θείας μεγαλοπρέπειας.
Όμως τόσον οι διαφορές, όσον και οι ομοιότητες, φανερώνουν πέραν άπό κάθε άμφιβολίαν ότι υπάρχει εσωτερική σχέσις μεταξύ της διηγήσεως τής Αγίας Γραφής και τοϋ κατακλυσμού, πού αναφέρεται είς τό έπος τοΰ Γιλγκαμές. Τούτο μάς οδηγεί είς τό συμπέρασμα, ότι τόσον ή ιστορία τής Παλαιάς Διαθήκης περί Κατακλυσμού τού Νώε, όσον και ό μύθος τού έπους τού εθνικού ήρωα των Βαβυλωνίων Γιλγκαμές, προέρχονται άπό πανάρχαια κοινήν παράδοσιν. Ή κοινή αυτή παράδοσις, ή όποια ίστορεΓ άληθινόν γεγονός και προέρχεται άπό τήν περιοχην τής Χαλδαίας, δηλαδή άπό τήν χώραν τού "Αβραάμ, διετηρήθη αγνή, ανόθευτη και καθαρή είς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ένώ είς τήν Βαβυλωνιακήν διήγησιν έχει άναμειχθή και παραμορφωθή άπό άφθονα μυθικά και εντυπωσιακά στοιχεία. Έξ άλλου οι ειδικοί έχουν καταλήξει είς τό συμπέρασμα, ότι ή Παλαιά Διαθήκη δεν δανείζεται ούτε αντιγράφει τό έπος τοΰ Γιλγκαμές ούτε βέβαια και αυτό αντιγράφει τήν Πάλαιαν Διαθήκην.
Ύστερ' άπ' αυτά ημπορούμε νά πούμε μέ βεβαιότητα ότι οι Ισραηλίτες παρέλαβαν τήν ίστορίαν τοΰ Κατακλυσμού άπό τους πρώτους - πρώτους ανθρώπους (μέσω τού πατριάρχη Αβραάμ), οι όποιοι, όπως είναι επιστημονικά έξακριβωμένον, κατοικούσαν είς τήν περιοχην τής Βαβυλώνος. Αυτήν τήν ίστορίαν, μέ τόν φωτισμόν και τήν καθοδήγησιν τοϋ Αγίου Πνεύματος, τήν κατέγραψεν ό θεόπτης Μωϋσής είς τά κεφάλαια 6 - 8 τοΰ βιβλίου τής Γενέσεως.
Αυτήν όμως τήν βεβαίωσιν τήν όφείλομεν και είς τήν Άρχαιολογίαν χάρις είς τις πλάκες τής Νινευή, τις όποιες ή σκαπάνη της, μάς τις έφερε είς τό φως.
'Αλλά ή Αρχαιολογία μάς προσέφερε και άλλα στοιχεία, τά όποϊα βεβαιώνουν τό γεγονός τού Κατακλυσμού τού Νώε.
Τόν Μάρτιον τού 1929 ό "Αγγλος αρχαιολόγος Σέρ Τσάρλς - Λέοναρντ Γούλλεϋ άνεκοίνωσεν ότι, κατά τήν διάρκειαν των ανασκαφών του είς τήν πόλιν Ούρ των Χαλδαίων, εύρήκε ένα πηλώδες στρώμα λάσπης άπό άργιλον πάχους οκτώ ποδιών (240 εκατοστών τοΰ μέτρου). Ήταν φανερόν, ότι τό παχύ αυτό στρώμα λάσπης έσχηματίσθη άπό μεγάλην πλήμμυραν. Κάτω άπό τό στρώμα αυτό εύρήκε υπολείμματα άνθρωπίνων έγκαταστάσεων-έπίσης πρωτόγονα εργαλεία κατασκευασμένα άπό πυρόλιθον. Τά δε δοχεία ήσαν προφανώς κατασκευασμένα μέ τό χέρι. Όλα δηλαδή προήρχοντο άπό τήν λίθινην έποχήν. Ό Γούλλεϋ άνεκοίνωσεν είς τόν κόσμον τήν άνακάλυψίν του άπό τήν Μεσοποταμίαν μέ τηλεγράφημα, πού έλεγε: «Βρήκαμε τά
ίχνη του Κατακλυσμού»] Ή εϊδησις εκείνη έδημοσιεύθη αμέσως είς
τις πρώτες στήλες τού τύπου τής Αμερικής καί της Αγγλίας. "Ας
σημειωθή ότι οι ανασκαφές τού Γούλλεϋ άφορούσαν είς τελείως
άλλα πράγματα και εντελώς συμπτωματικά τον ώδήγησαν είς την
καταπληκτικήν έκε'ινην άνακάλυψιν.
Δια να μή μείνη καμμία αμφιβολία, ό Γούλλεϋ έσκαψε και πάλιν είς τήν ιδίαν περιοχήν, όπου εύρήκε, είς το ίδιον πάλι βάθος, παρόμοιον στρώμα λάσπης. Σχεδόν ταυτοχρόνως ό Καθηγητής Λάνγκτον άνεκοίνωσε όμοίαν άνακάλυψιν είς τήν πάλιν Κίς, ή όποια ευρίσκεται είς άπόστασιν πάνω άπό εκατό μίλια είς τα βόρεια τής Ούρ. «Κατά τήν άποψι τού Γούλλεϋ, ή πλημμύρα κατάπιε μιά περιοχή μήκους 630 και πλάτους 160 χλμ., βορειοδυτικά τού Περσικού κόλπου. "Αν κοιτάξη κανείς τον χάρτη, βλέπει ότι έγινε αυτό, πού σήμερα θά λέγαμε (τοπικό συμβάν), άλλα πού για τους κατοίκους των χαμηλών εκείνων παραποτάμιων πεδιάδων ήταν τότε ή καταστροφή ολοκλήρου του κόσμου τους».
Ίχνη μεγάλων πλημμύρων έχουν εΰρεθή και είς άλλες περιοχές τής Μεσοποταμίας, όπως π.χ. «στην Έρέχ και τήν Σουρουπάκ. Τά στρώματα διαφέρουν σε πάχος και σε χρόνο και καμμιά άπ' αυτές τις πλημμύρες δεν μπορεί νά ταυτισθή μέ τον κατακλυσμόν τού Νώε. Άλλα τόσον ή αρχαία φιλολογία (όπως π.χ. το έπος τοϋ Γιλγκαμές), όσον κι αυτά τα στρώματα λάσπης μάς οδηγούν στο γεγονός ενός μεγάλου κατακλυσμού, άν και ή έκτασί του και ό χρόνος, πού έλαβε χώραν, είναι αβέβαια». Επειδή ακριβώς τά διάφορα στρώματα των κατακλυσμών τών Ούρ, Κίς, Έρέχ, Σουρουπάκ κλπ. διαφέρουν χρονολογικά, δι' αυτό και ή διήγησις τοϋ έπους τοΰ Γιλγκαμές θεωρείται ώς ίσχυρότερον άποδεικτικόν στοιχείον τοϋ Κατακλυσμού τού Νώε, άπό τά στρώματα λάσπης τών διαφόρων κατακλυσμών ή πλημμύρων τής περιοχής τής Μεσοποταμίας .
Βεβαίως δεν έχουν ακόμη φωτισθή άπό τήν Γεωλογίαν και τις άλλες επιστήμες όλες οι πτυχές τοϋ προβλήματος τοϋ Κατακλυσμού. Το κατά πόσον π.χ. ό Κατακλυσμός τού Νώε ήταν παγκόσμιος (= έκάλυψεν όλην τήν ύδρόγειον σφαίρα) ή ήταν τοπικός (= έκάλυψεν μδνο τον τότε γνωστόν κόσμον, την Μεσοποταμίαν και τήν γύρω περιοχήν) είναι ακόμη ένα πρόβλημα, πού δέν έχει λυθή μέ βεβαιότητα. Κάθε μία άπό τις δύο αυτές απόψεις έχει αρκετά επιχειρήματα, δια νά υποστήριξη τις θέσεις της. 'Αλλά τό θέμα τούτο δέν άφορα είς τήν Άρχαιολογίαν, δι' αυτό και δέν τό έξετάζομεν έδώ. "Αλλωστε, πέραν του ότι ή μορφολογία τής επιφανείας τής γής ήταν είς τα χρόνια εκείνα (περί τό 5000 - 4000 π.Χ.) πολύ διαφορετική άπό ό,τι είναι σήμερα.
Ο Κατακλυσμός τοϋ Νώε ήταν ένα θαύμα της θείας Παντοδυναμίας, τό όποιον είχε σκοπόν καθαρά παιδαγωγικόν και σωτηριολογικόν δια τον άνθρώπον. Και τό θαύμα εκείνο δεν ήταν καθόλου αδύνατον είς τον παντοδύναμον και φιλάνθρωπον Θεόν, ό όποιος συνέχει και συγκρατεί τήν όλην: δημιουργίαν. Αυτός ως δημιουργός τού κόσμου ημπορεί, όταν θέλη και όπως θέλει, νά καταργή τους νόμους της φύσεως και νά τους έπαναφέρη είς τήν κανονικήν τους λειτουργίαν.
Παρ' όλες όμως τις δυσκολίες διά τήν λύσιν τοϋ αινίγματος «Κατακλυσμός», πρέπει νά ύπογραμμίσωμεν, ότι ή «εργασία του Γούλλευ και των συνεργατών του απέφερε ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα, ακόμη και για τους ειδικούς επιστήμονες: Μια μεγάλη πλημμύρα, ή οποία θυμίζει τον Κατακλυσμό τής Βίβλου και πού συχνά απορρίπτεται άπό τους σκεπτικιστές σάν παραμύθι ή παράδοσι, όχι μόνον συνέβη, άλλα είναι ένα γεγονός μιας ιστορικά χειροπιαστής εποχής». Χάρις είς τις ανασκαφές τού Γούλλευ «στη βάσι τοϋ αρχαίου πύργου των σκαλιών των Σουμερίων, στην Ούρ τού κάτω Ευφράτη, μπορούσε κανείς μέ μιαν άνεμόσκαλα νά κατεβή μέσα σ' ένα στενό πηγάδι και νά δή μέ τά μάτια του και νά έγγίση μέ τά χέρια του τά κατάλοιπα μιας τρομακτικής πλημμύρας, σάν στρώμα λάσπης πάχους τριών μέτρων. Και από τήν ηλικία των στρωμάτων των ανθρωπίνων εγκαταστάσεων, πάνω στά όποια μπορεί κανείς νά διάβαση τον χρόνο όπως σέ ημερολόγιο, είναι δυνατόν επίσης νά καθορισθή πότε έγινε ή μεγάλη πλημμύρα. Συνέβη το έτος 4000 π.Χ.ί»
Ή Παλαιά Διαθήκη ιστορεί ότι ή Κιβωτός τοϋ Νώε κατά τόν έβδομον μήνα, άπό τήν ήμέραν πού άρχισε ό Κατακλυσμός, «έκάθισεν ( = προσάραξε ομαλά, έκάθισε μαλακά) έπ ίτά όρη τά Αραράτ» (Γεν. η' 4). Υπάρχουν πολλές γνώμες γύρω άπό τό άν τό Αραράτ είναι τό ίδιον μέ τό όρος, πού ευρίσκεται είς τήν Άνατολικήν Τουρκ'ιαν, έκεΐ όπου συναντώνται τρεις χώρες: Ρωσία, Ιράν, Τουρκία. Είς τους αρχαίους χρόνους όλη ή περιοχή ώνομάζετο Ούράρτου (Αραράτ). Παρά τις περιγραφές τού έπους τοϋ Γιλγκαμές, τό όρος Νιζίρ, είς τό οποίον άραξε τό πλοϊον του Ουτναπιστίμ, δεν προσείλκυσε τό ενδιαφέρον των εξερευνητών. Οι τελευταίοι άνεζήτησαν πάντα (καϊ συνεχίζουν νά αναζητούν) τήν Κιβωτόν τοϋ Νώε είς τό Αραράτ.
Αυτές τις αναζητήσεις, πού αρχίζουν άπό πολύ παλιά, συνώψισε τό 1982 τό Περιοδικόν «Όρθόδοξος Ζωή» είς άρθρον του μέ τίτλον,
«Ή έρευνα διά τήν Κιβωτόν τού Νώε», το όποιον και παραθέτομεν όλόκληρον είς μετάφρασιν;
«
Το Αραράτ είναι βουνό πού έχει σχήμα κώνου και δημιουργήθηκε άπό ηφαιστειακή έκρηξι, έχει δέ ύψος 5.700 μέτρα πάνω άπό,,τήν επιφάνεια της θάλασσας. Άπό ύψος 41/2 χιλιομέτρων πάνω από τό ύψος τής θάλασσας μέχρι τήν κορυφή του, το Αραράτ είναι μόνιμα σκεπασμένο άπό πάγους. "Αν κάποιο σκάφος άραζε χαμηλότερα όπ' αυτό τό στρώμα τού πάγου, θά έσάπιζε και θα χανόταν χωρίς ν' άφήση ίχνη. "Αν όμως τό σκάφος άραζε στην κορυφή του όρους μετά τον Κατακλυσμό, θά σκεπαζόταν άπό τεράστιο στρώμα πάγου και θά γινόταν απρόσιτο στον άνθρωπο. Ή θεία Πρόνοια έφρόντισε, ώστε ή Κιβωτός του Νώε να άράξη σε ύψος 5.000 μέτρων, όπου οι όγκοι τοΰ πάγου γλιστρούν κάτω άπό τήν κορυφή και όπου τό στρώμα τού πάγου, πού σκεπάζει τήν περιοχή, είναι σημαντικά λεπτότερο. Σέ περιόδους πού χαρακτηρίζονται άπό χαμηλές θερμοκρασίες, ή Κιβωτός σκεπάζεται μέ πάγο και χιόνι και έτσι δεν φαίνεται- σέ περιόδους όμως μέ υψηλότερες θερμοκρασίες, κατά τήν εποχή τοΰ θέρους, ένα τμήμα τής Κιβωτού ξεσκεπάζεται και είναι ορατό- αυτό όμως είναι σπάνιο γεγονός.
»'Η. πρώτη πληροφορία, πού άφορά στην έρευνα για τήν Κιβωτό τού Νώε, προέρχεται άπό τον ειδωλολάτρη (Χαλδαϊο) ιερέα Βερόζα (ΒEROSE H BEROSUS) τό 475 π.Χ.. Ό ιερέας αυτός διηγείται ότι πολλοί σύγχρονοι του και προγενέστεροι του, αφού σκαρφάλωσαν στην κορυφή του Αραράτ, είδαν τήν Κιβωτό τοΰ Νώε και πήραν μαζί τους κομμάτια της Κιβωτού ώς ιερά λείψανα.
»Στούς Χριστιανικούς χρόνους ό Νικόλαος τής Δαμασκού μαρτυρεί επίσης τά ίδια. Ό Εβραίος ιστορικός Ίώσηπος Φλάβιος στο βιβλίο του (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία) γράφει ότι πολλοί είχαν φέρει κομμάτια τής Κιβωτού άπό τό Αραράτ. Τά ίδια μαρτυρεί κατά τό 180 μ.Χ. και ό άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας.
»Τό 1800 ένας Αμερικανός, ό Κλαύδιος Ρίτς (Claudios Rich), έδημοσίευσε τήν έκθεσι τού Άγά- Χουσεΐν, ό όποιος ισχυρίσθηκε ότι είχε φθάσει στην κορυφή τού Αραράτ και είχε δει εκεί τά λείψανα τής Κιβωτού.
» Επιστημονικές αποστολές στό Αραράτ αρχίζουν τό 1829, δηλαδή κατά τήν εποχή τής αποστολής τού Φρειδερίκου ΡARROT, Καθηγητού στό Πανεπιστήμιο Dorpat. Δυό άπό τις αποστολές του απέτυχαν νά φθάσουν στην κορυφή, άλλα στην τρίτη προσπάθεια του τό κατώρθωσε- φθάνοντας διεπίστωσε πώς είχε επισημάνει τήν πλευρά τής Κιβωτού- ωστόσο δεν μπόρεσε νά έλέγξη τό εύρημα του.
»Τό 1840 ένας δημοσιογράφος άπό τήν Κωνσταντινούπολι άνεκοίνωσε τήν άνακάλυψι τής Κιβωτού τού Νώε. Τούρκικη αποστολή, ειδική για τή μελέτη τών χιονοστιβάδων τοϋ όρους Αραράτ, άνεκάλυψε ένα γιγάντιο ξύλινο σκελετό, σχεδόν ολόμαυρο, πού προεξείχε άπό τους πάγους. "Οταν ή αποστολή ρώτησε τους κατοίκους συνοικισμών, πού γειτονεύουν με το Αραράτ, οι τελευταίοι απάντησαν ότι γνώριζαν τήν ύπαρξι τέτοιου σκελετού, άλλα δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν, διότι είχαν δεί ένα άγριο πνεύμα στο παράθυρο, πού βρισκόταν στο επάνω μέρος του σκελετού. Ή Τούρκικη αποστολή, παρ' όλες τις υπερβολικές δυσκολίες, πέτυχε να πλησίαση τήν Κιβωτό και να διαπίστωση ότι διετηρείτο σε καλή κατάστασι και μονάχα τά πλευρά της είχαν ύποστή βλάβη.
«Ένα μέλος της ομάδος διηγήθηκε ότι οι πλευρές (τής Κιβωτού) ήσαν κατασκευασμένες άπό το ξύλο, πού αναφέρεται στην Αγία Γραφή, το οποίο, όπως είναι γνωστό, προέρχεται άπό δένδρα, πού φύονται στην κοιλάδα τού ποταμού Ευφράτη. Μπαίνοντας στην Κιβωτό, τά μέλη τής αποστολής κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τό σκάφος είχε κατασκευασθή γιά τή μεταφορά ζωντανών, άφοΰ τό εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε διαμερίσματα ύψους 15 ποδιών ( = 41/2 μέτρων).
Οι Τούρκοι κατώρθωσαν νά μπουν σέ τρία μονάχα τέτοια διαμερίσματα, γιατί τά άλλα ήσαν γεμάτα πάγο. Τό μήκος τής Κιβωτού ήταν 300 <ude> (=τούρκικο μέτρο μήκους).
»Τό 1893 ένας άρχιδιάκονος τής Νεστοριανής Εκκλησίας, ό Δρ Νουρή (Νοurri), άνεκοίνωσε επίσημα ότι (μονάχα ή πλώρη και ή πρύμνη τού πλοίου ήσαν ευπρόσιτα, ένω τό κεντρικό τμήμα ήταν καλυμμένο άπό τους πάγους). Η Κιβωτός ήταν κατασκευασμένη άπό βαριά δοκάρια, πού είχαν σκοτεινό κοκκινωπό - καστανό χρώμα. Ό Νουρή (Σ.Σ. ήταν μονοφυσίτης άρχιδιάκονος Ιερουσαλήμ και Βαβυλώνος), αφού μέτρησε τήν Κιβωτό, βρήκε ότι οι διαστάσεις της συνέπιπταν ακριβώς με τίς διαστάσεις, πού μάς δίνει ή Αγία Γραφή. Ύστερα άπ' αυτό συστήθηκε μια Εταιρεία γιά νά χρημαδοτήση τή δεύτερη αποστολή τού Δρος Νουρή, μέ τον όρο ότι ή Κιβωτός θα μεταφερόταν γιά νά έκτεθή στην Παγκόσμια Πανηγύρι τοΰ Σικάγου. Τά σχέδια όμως αυτά απέτυχαν, διότι ή κυβέρνησι της Τουρκίας αρνήθηκε νά έπιτρέψη τήν έξοδο τής Κιβωτού άπό τή χώρα.
»Τόν Αύγουστο τoύ 1916 ένας Ρώσος αεροπόρος (Σ.Σ. αξιωματικός τής αεροπορίας), ό Βλαδίμηρος Ροσκοβίτσκυ (Roskovitsky), σέ αναγνωριστική πτήσι του πάνω άπό τά Τουρκικό σύνορα, βρέθηκε πάνω άπό τό Αραράτ, όπου παρετήρησε μιά παγωμένη λίμνη στο ανατολικό τμήμα τής σκεπασμένης μέ χιόνια κορυφής. Στήν άκρη τής λίμνης αυτής διακρινόταν ό σκελετός ενός μεγάλου πλοίου. Ένα τμήμα τοΰ πλοίου αυτού ήταν βυθισμένο στους πάγους, οι πλευρές του όμως ήσαν εκτεθειμένες έξω άπό τους πάγους, ένα δέ κομμάτι άπ' αυτές είχε τρύπες. Διακρινόταν ακόμα τό ένα άπό τά δυο μισά κομμάτια μιας διπλής πόρτας. "Οταν ό Ροσκοβίτσκυ πληροφόρησε τους προϊσταμένους του γιά τήν άνακάλυψι αυτή, οι τελευταίοι ζήτησαν ακριβή έπιβεβαίωσι γι' αυτήν. Ύστερα άπό μερικές πτήσεις πάνω άπό τό βουνό πείσθηκαν γιά τήν παρουσία τού πιο πάνω αντικειμένου και έστειλαν μιά έκθεσι ατή Μόσχα και στήν Πετρούπολι. Ό αυτοκράτορας Νικόλαος Β' έδωσε διαταγή νά σταλή αποστολή. Ή άποστολή αυτή έκανε καταμετρήσεις, φωτογράφισε τήν Κιβωτό και έκοψε δείγματα, όλα δε αυτά στάλθηκαν στην Πετρούπολι. Δυστυχώς, ολόκληρη ή συνάθροισι των πολύτιμων αυτών ντοκουμέντων προφανώς καταστράφηκε κατά τή Ρωσική (κομμουνιστική) Έπανάστασι.
»'Η ύπόθεσι Ροσκοβίτσκυ ήλθε στην επιφάνεια κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ό διευθυντής των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών Γιάσπερ Μάσκελιν (Jasper Maskelyn) άνεκοίνωσε ότι ένας άπό τους άνδρες του πέταξε πάνω άπό το Αραράτ άπό περιέργεια, γιά νά δη αν υπήρχε οποιαδήποτε αλήθεια στους ισχυρισμούς τού Ροσκοβίτσκυ. Ό Σοβιετικός πιλότος έσημείωσε επίσης μια κατασκευή, τής οποίας ένα τμήμα ήταν βυθισμένο σε παγωμένη λίμνη. Ωστόσο τίποτε άπ' αυτά δεν εμπόδισε τους Σοβιετικούς επιστήμονες άπό του νά χαρακτηρίσουν τήν ιστορία τής Κιβωτού τού Νώε σάν μύθο, πού δεν έχει καμμιά σχέσι μέ τήν επιστήμη.
»Στίς 6 Ιουλίου τού 1955 ό αλπινιστής Φερνάν Ναβαρρά (Fernant Navarra) μαζί μέ τον εντεκάχρονο γιό του Ραφαήλ άνεκάλυψε αυτό, πού πιστεύει ότι είναι ή Κιβωτός τού Νώε, και έστρεψε προς τήν άνακάλυψί του αυτή το ενδιαφέρον ολοκλήρου τού κόσμου.
Ό Ναβαρρά χρειάστηκε δεκαεπτά χρόνια νά έτοιμαστή γι' αυτή τήν αποστολή. Το γεγονός ότι το όρος Αραράτ βρίσκεται ατά σύνορα τριών χωρών - τοΰ Ιράν, τής Τουρκίας και τής Σοβιετικής Ενώσεως - και το γεγονός ότι έχει υπογραφή συμφωνία, πού απαγορεύει σ' οποιονδήποτε τήν άνάβασι στο Αραράτ, τού δημιούργησε μεγάλες δυσκολίες. Ό Ναβαρρά έφερε είς πέρας τρεις άπό τις αποστολές του μυστικά, περνώντας άπό τήν επικίνδυνη ζώνη τή νύκτα. Ή τρίτη, επιτυχημένη, αποστολή πραγματοποιήθηκε ώς έξης: Ό Ναβαρρά φθάνοντας στην κορυφή τής σκεπασμένης μέ πάγους περιοχής κατά τή νύκτα, σύμφωνα μέ τις οδηγίες τού Αρμένιου φίλου του, έστησε έκεϊ μιά σκηνή γιά διανυκτέρευσι, μέ σκοπό νά συνέχιση το πρωΐ τήν πορεία του, ώστε νά σκαρφαλώση στους απρόσιτους βράχους, πού ήσαν ολότελα σκεπασμένοι μέ πάγο.
»Κατά τή διάρκεια τής νύχτας ξέσπασε άγρια καταιγίδα, συνοδευομένη άπό πυκνή παγωμένη πάχνη, και οι Ναβαρρά και Ραφαήλ σχεδόν πάγωσαν, διότι είχαν καλυφθή άπό βαρύ στρώμα χιονιού σέ θερμοκρασία 30 βαθμών κάτω άπό το μηδέν. Το πρωΐ, μέ τή βοήθεια τού θεού, όπως διηγήθηκε ό Ναβαρρά, ξεκίνησε για τον τόπο, πού είχε επισημάνει άπό μακριά σέ μιά άπό τις πρώτες του αποστολές. Όμως δεν ήταν ό κατάλληλος καιρός και το κάθε τι, ήταν καλυμμένο μέ πάγο και χιόνια. Παρ' όλα αυτά, πέτυχε νά εντόπιση και νά ανακάλυψη τήν απαγορευμένη περιοχή και μέ μεγάλη δυσκολία και κίνδυνο έκοψε μέσα άπό τόν πάγο ένα κομμάτι δοκαριού άπό τις πλευρές του σκάφους, μήκους ενός μέτρου και πάχους οκτώ εκατοστών. Δεν υπήρχαν σανίδες πελεκημένες στο σημείο αυτό. Κατά τήν επιστροφή του ό Ναβαρρά πυροβολήθηκε και συνελήφθη άπό τή φρουρά τών συνόρων, τελικά όμως αφέθηκε ελεύθερος μέ όλες τις
φωτογραφίες του και τό κομμάτι τού ξύλ
ου. Τέτοιες ήσαν οι συνθήκες, οι σχετικές με την αποστολή αυτή.
»Σέ εργαστήρια στο Κάιρο και στή Μαδρίτη αναλύσεις του κομμα
τιού τού ξύλου μέ ραδιενέργεια καθώρισαν ότι ή ηλικία του ήταν
5.000 χρόνια.
»Τό βιβλίο του Ναβαρρά, πού έκδρθηκε στα Γαλλικά, είναι εικονογραφημένο μέ φωτογραφίες, πού δείχνουν τό κόψιμο του δοκαριού άπό τις πλευρές (τής Κιβωτού) και τής περιοχής όπου βρίσκεται ή Κιβωτός κάτω άπό τους πάγους, όπως επίσης και φωτογραφίες των αποτελεσμάτων τού εργαστηρίου, σκίτσων, σχεδίων κλπ.».
Αυτό είναι τό άρθρον τοΰ Περιοδικού «ΌρθόδοξοςΖωή». Παρόμοια όμως αναφέρει και ό Βέρνερ Κέλλερ, ό όποιος προσθέτει και άλλες απόπειρες διά την εύρεσιν τής Κιβωτού άπό τόν ιστορικόν ίεραπόστολον Δρα Ααρών Σμίθ (τό 1951), άπό τόν Γκρήνσμπορω, ένα είδικόν τοϋ θέματος «Κατακλυσμός», και τόν Γάλλον έξερευνητήν Ζάν ντε Ρικέ (Jean de Riquer), ό οποίος σκαρφάλωσε είς την ηφαιστειώδη κορυφήν τό 1952. Δυστυχώς όμως και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν.
Ό άνθρωπος όμως δεν έπαυσε ποτέ ν' άναζητή τήν Κιβωτόν τοϋ Νώε. Έτσι τόν Αϋγουστον τοϋ 1982 άνεκοινώθη ότι άνεχώρησε διά τήν Τουρκίαν ένδεκαμελής Αμερικανική αποστολή μέ σκοπόν τήν άναζήτησιν τής Κιβωτού τού Νώε. Είς τήν έπιστημονικήν αυτήν ομάδα, της οποίας τά έξοδα ύπελογίζετο ότι επρόκειτο να ξεπεράσουν τις εξήντα χιλιάδες δολλάρια, έλαβε μέρος και ένας παλιός Αμερικανός αστροναύτης, ό Τζαίημς Έρουϊν, ό όποιος τό 1971 είχε πατήσει είς τήν Σελήνην κατά τήν διάρκειαν τής διαστημικής αποστολής «Απόλλων 17». Είς συνέντευξ'ιν του ό Έρουϊν εΐπεν, ότι οί παρατηρήσεις προηγουμένων εξερευνητικών αποστολών δεν αφήνουν καμμίαν άμφιβολίαν διά τήν ϋπαρξιν κάποιου μυστηριώδους πλοίου είς κορυφήν τοϋ όρους Αραράτ. Ό Αμερικανός αστροναύτης προσέθεσεν ότι πιστεύει πώς τό πλοϊον αυτό είναι ή Κιβωτός τού Νώε.
Παρ' όλες τις προσπάθειες πού έγιναν ώς σήμερα και γίνονται (παρόμοια προσπάθεια άπό Αμερικανούς έγινε και τό 1994), υπάρχουν ώρισμένοι οί οποίοι αμφισβητούν την ϋπαρξιν τής Κιβωτού. "Αν όμως λάβωμεν ύπ' όψιν τό συνεχές ενδιαφέρον τού ανθρώπου διά τήν άνακάλυψίν της (ενδιαφέρον πού εκδηλώνεται και άπό ειδωλολάτρες ακόμη άπό αυτόν τόν πέμπτον αιώνα π.Χ. και φθάνει ώς σήμερα), δεν αποκλείεται νά ευρεθούν ίχνη τής Κιβωτού.
Μέχρι τής ώρας αυτής ημείς άρκούμεθα είς όσα μάς διηγείται το θεόπνευστον κείμενον δηλαδή ό αλάθητος, κατά πάντα αξιόπιστος και σωτήριος λόγος τής Παλαιάς Διαθήκης.
H κιβωτός του Νώε
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
H κιβωτός του Νώε
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Ο κατακλυσμός του Νώε και τα απολιθώματα
Στήν δεύτερη Επιστολή του Πέτρου διαβάζουμε ότι οί άνθρωποι θεληματικά κλείνουν τά μάτια τους καί αρνούνται νά δεχθούν άφ' ενός τήν Δημιουργία τοϋ Κόσμου καί άφ' έτερου τόν Κατακλυσμό, ό όποιος έλαβε χώρα τήν εποχή τοϋ Νώε. Αντίθετα, οί άνθρωποι είναι πρόθυμοι νά δεχθούν οποιαδήποτε άλλη εξήγηση, εκτός τού γεγονότος ότι ό Θεός επεμβαίνει στήν ανθρώπινη Ιστορία. Γι αυτό, βλέπουμε νά έχουν αγκαλιάσει οι άνθρωποι σήμερα τήν θεωρία της εξέλιξης της ζωής, ότι δηλαδή ό άνθρωπος προέρχεται άπό τυχαία σύμπτωση καί εξέλιξη κάποιου μονοκύτταρου οργανισμού μέχρι τόν πίθηκο καί τελικά μέχρι κι' αυτόν τόν άνθρωπο(!). Επειδή όμως τό γεγονός τοϋ Κατακλυσμού δέν μπορούν νά τό αρνηθούν, διότι μιλάνε δυνατά οί πέτρες, τά στρώματα καί τά πετρώματα της γης, προσπαθούν νά τό περιορίσουν σέ ένα τοπικό γεγονός. Ετσι, υποστηρίζουν ότι ό Κατακλυσμός τοϋ Νώε έλαβε μέν χώρα, αλλά σέ περιορισμένο σημείο καί όχι σέ παγκόσμια κλίμακα. Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί λόγοι, πού μάς αναγκάζουν νά δεχθούμε, πώς ό Κατακλυσμός αυτός δέν ήταν ιοπικός, αλλά αντίθετα αγκάλιασε ολόκληρη τή γη. Οϊ λόγοι αυτοί είναι οι εξής:
Πρώτον: Σκοπός του Κατακλυσμού ήταν ό αφανισμός κάθε ανθρώπινης ζωής άπό τό πρόσωπο ολόκληρης τής γης, με μόνη εξαίρεση εκείνων, που θά ήταν μέσα στην Κιβωτό (Γεν. 6/13, 17 καί 7/4, 19-23).
Δεύτερον: Τά νερά τοϋ Κατακλυσμού έφθασαν σε τέτοιο ϋψος, έτσι πού σκέπασαν και τό πιό ψηλό βουνό (Γέν. 7/19-20 καί 8/5). Δεδομένου ότι τό νερό, καθώς γνωρίζουμε, δέν μένει όπου πέσει, αλλά απλώνεται καί ζητάει νά ηρεμήσει, ήταν αδύνατο τά νερά τοϋ Κατακλυσμού νά σταθούν μόνο σέ μιά περιοχή, χωρίς νά απλωθούν παντού.
Τρίτον: ' Ο Κατακλυσμός διήρκησε συνολικά παραπάνω άπό ένα χρόνο. Τοπικοί κατακλυσμοί όμως, επειδή έχουν εποχικό χαρακτήρα, δέν ταιριάζουν σ αυτή τήν εικόνα, είναι χρονικά περιορισμένοι.
Τέταρτον: Αν ήταν τοπικός ό Κατακλυσμός δέν θά χρειαζόταν ή κατασκευή τής Κιβωτού. Ο Νώε μέ τήν οικογένεια του, μιά πού εϊχε ειδοποιηθεί γιά τόν επικείμενο Κατακλυσμό, θά μπορούσε νά πάει σέ μιά άλλη περιοχή γιά νά τόν αποφύγει. Κατά τόν ίδιο τρόπο θά μπορούσαν καί άλλοι νά τόν αποφύγουν. Ομως, πληροφορούμεθα ότι «άπωλέσθη πάσα σαρξ».
Πέμπτον: Τά λόγια τοϋ Ιησού Χρίστου, πού αναφέρονται στον Κατακλυσμό, φανερώνουν παγκόσμια καταστροφή, διότι ό Χριστός είπε: «Ετρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν, έπάντρευαν, μέχρι τήν ήμερα, πού ό Νώε μπήκε μέσα στην Κιβωτό καί ό Κατακλυσμός ήρθε καί ΕΣΑΡΩΣΕ ΟΛΟΥΣ» (Λουκ. 17/27).
Εκτον: Οι ακόλουθες δυό διακηρύξεις τής δεύτερης Επιστολής τοϋ Πέτρου μιλάνε τόσο καθαρά, ώστε δέν αφήνουν τήν παραμικρή αμφιβολία: «Δέν λυπήθηκε τόν ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ, αλλά έσωσε όγδοο τόν Νώε, κήρυκα τής δικαιοσύνης, φέρνοντας κατακλυσμό επάνω ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ» (Β Πέτρ. 2/5). Καί προσθέτει: «Ο ΤΟΤΕ ΚΟΣΜΟΣ κατακλύσθηκε άπό νερά καί καταστράφηκε» (Β' Πέτρ. 3/6).
Έβόομον: Η διαθήκη, πού ό Θεός έκανε στον Νώε μετά τόν Κατακλυσμό, περιλάμβανε μιά υπόσχεση, ότι δηλαδή τό γεγονός αυτό δέν θά λάβαινε χώρα ξανά στό μέλλον (Γέν. 8/21 και 9/11,15). Γνωρίζουμε καλά ότι άπό τότε πολλοί τοπικοί κατακλυσμοί και πολλές πλημμύρες έλαβαν χώρα, μά, καμμιά όμως άπ αυτές δέν είχαν παγκόσμια έκταση, όπως ό Βιβλικός Κατακλυσμός.
Επειτα άπό τά παραπάνω, βλέπουμε ότι έδώ έχουμε νά κάνουμε μέ καταστροφή σέ παγκόσμια κλίμακα. Ο κόσμος καταστράφηκε και ολόκληρη ή τοπογραφική εικόνα της υδρογείου αναδιαμορφώθηκε. Τεράστια ρεύματα υδάτων διέτρεχαν μέ μανία την γη. Οι πηγές της μεγάλης αβύσσου άνοιξαν και τά θεμέλια της γης σαλεύθηκαν. Ιζήματα άπό τά βάθη των ωκεανών μεταφέρθηκαν καί εναποτέθηκαν στις διάφορες Ηπείρους. Μεγάλες διαταραχές έσπασαν τήν κρούστα της γης, ή πλούσια βλάστηση της προκατακλυσμιαίας περιόδου εκτοπίσθηκε άπό τις ρίζες της καί μεταφέρθηκε μακρυά καί εναποτέθηκε σέ στρώματα, τά όποια σάν αποτέλεσμα θερμοκρασίας καί πίεσης, δημιούργησαν τά γνωστά αποθέματα άνθρακα καί πετρελαίου, πού σήμερα βρίσκουμε στον εξωτερικό φλοιό της γης. Η εικόνα αυτή διαφέρει πάρα πολύ, άπό όσα μας είχαν διδάξει παλιά στά σχολεία, διότι υπάρχουν πάρα πολλά απολιθώματα καί θαμμένα αντικείμενα, έργασμένα άπό ανθρώπινο χέρι, πού δέν μπορούν άλλοιώς νά εξηγηθούν, παρά μόνο άπό τό φαινόμενο ενός παγκόσμιου Κατακλυσμού. Σ αυτή τήν έρευνα θά στρέψουμε τώρα τήν προσοχή μας
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΣΕ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΑΝΘΡΑΚΑ
Σέ στρώματα άπό άνθρακα βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί. Στά μέσα τοϋ 19ου αιώνα βρέθηκε ένα κρανίο ανθρώπου μέσα σέ στρώμα κόκκινου άνθρακα στην Γερμανία. Λίγο πρόσφατα, τό 1926, βρέθηκαν δυό τεράστια ανθρώπινα δόντια (τραπεζίτες) στό ανθρακωρυχείο Ιγκλ (Eagle) της Bear Creec στή Μοντάνα.
Γνωρίζουμε τήν διακήρυξη της Βίβλου στή Γένεση 6/4, πού λέει ότι «εκείνες τις μέρες υπήρχαν στή γη γίγαντες» (λίγο πρίν άπό τόν Κατακλυσμό). Τό 1958 βρέθηκε ολόκληρος ανθρώπινος σκελετός σέ ένα ορυχείο άνθρακίτου στην ' Ιταλία. Τά ευρήματα αυτά είναι ανεξήγητα γιά όσους υποστηρίζουν τήν θεωρία της εξέλιξης, γιατί, σύμφωνα μέ τήν θεωρία αυτή, οϊ άνθρακες είχαν κιόλας σχηματισθεί εκατομμύρια χρόνια πριν «εξελιχθούν» οι άνθρωποι.
Τό 1891 μιά γυναίκα στό Μοrrisonville τοϋ Iλλινόις, καθώς μετέφερε μιά ποσότητα κάρβουνα στό δωμάτιο της, χωρίς νά τό θέλει, τίς πέφτουν από τά χέρια της καί ένα μεγάλο κομμάτι μέ τό πέσιμο έσπασε γιά νά φανεί ότι έκρυβε μέσα του μιά όμορφη χρυσή αλυσίδα, που ήταν εκεί κλεισμένη στά σπλάχνα της άνθρακομάζας, «όμορφα περιτυλιγμένη καί επεξεργασμένη». Πόσα παρόμοια περιστατικά έχουν περάσει απαρατήρητα, ό καθένας μας μπορεί νά τό φαντασθεί. ' Η δυνατή μαρτυρία παραμένει όμως πεντακάθαρη, δηλαδή ότι ό πολιτισμένος άνθρωπος υπήρχε πριν ακόμα διαμορφωθεί ό άνθρακας. Τό στοιχείο αυτό είναι σύμφωνο μέ τήν Βιβλική χρονολογία. Στήν Γένεση, δηλαδή, στό τέταρτο κεφάλαιο διαβάζουμε ότι ή επεξεργασία των μετάλλων ήταν κιόλας πολύ προηγμένη. Ο Θουβάλ-Κάίν ήταν δάσκαλος εκείνων πού ασχολούνταν μέ εργασίες χαλκού καί σιδήρου. Στά κεφάλαια 7 καί 8 της Γένεσης βλέπουμε ότι ό Κατακλυσμός έθαψε κάθε προκατακλυσμιαϊο πολιτισμό, εγκλωβίζοντας έτσι απολιθώματα καί καλλιτεχνήματα, πού σήμερα ανασύρουμε άπό τά ίζηματογενή πετρώματα της γης μας.
Τελευταία, βρέθηκαν στήν περιοχή Γκράντ Κένυον (Grand Canyon), κόκκοι γύρης ανθισμένων φυτών καί μάλιστα στά κατώτερα τμήματα των πετρωμάτων. (6) Σύμφωνα μέ τήν εξελικτική θεωρία, τά στρώματα αυτά αντιπροσωπεύουν τίς πλέον αρχικές βαθμίδες τής εξέλιξης. Κι όμως, έδώ παρατηρούμε νά υπάρχει ήδη φυτική ζωή καί μάλιστα προηγμένης μορφής. Τό στοιχείο αυτό συμφωνεί απόλυτα μέ τήν εξιστόρηση τοϋ Βιβλίου τής Γένεσης, όπου διαβάζουμε ότι διάφορες μορφές φυτικής ζωής παρουσιάζονται αμέσως καί ευθύς εξαρχής σέ υψηλότατες μορφές και έτσι φαίνεται τό μεγαλείο τής Βίβλου καί τό αβάσιμο τής εξελικτικής θεωρίας.
Θά διερωτηθεί κανείς άν βρέθηκαν καί άλλα πιό βασικά τμήματα τής άνθοφορούσας φυτικής ζωής σέ τέτοια στρώματα, πού σύμφωνα με τους «εξελικτικούς» δέν έπρεπε νά «υπάρχουν» έδώ. Καί, βέβαια, βρέθηκαν.
Σέ ένα ορυχείο τοϋ Καναδά π.χ. ανακαλύφθηκαν πετρώματα ξυλείας σέ βάθος εκατοντάδων μέτρων κάτω άπό τήν επιφάνεια της γης, στοιβαγμένα σέ πετρώματα της «προκάμβριας» εποχής. Παρόλο πού ή εξελικτική θεωρία θά κατέτασσε τά πετρώματα αυτά σέ μιά εποχή ενός δισεκατομμυρίου καί πλέον ετών, δυό καλές αναλύσεις πού έγιναν μέ τήν μέθοδο τοϋ ραδιοάνθρακα έδειξαν ότι ή ξυλεία αύτη είναι μόνον 4.000 ετών περίπου. Ετσι, τόσο μέ τήν έρευνα αυτή, όσο καί μέ άλλες πού έγιναν, παίρνουμε τήν συμπληρωματική πληροφορία ότι ακόμη καί οι αύτοκαλούμενοι «γεωλογικοί αιώνες» δέν είναι παρά σύλληψη της φαντασίας καί όχι αποτέλεσμα επιστημονικών στοιχείων καί συμπερασμάτων.
Στήν κοίτη τοϋ πόταμου Πέλαξυ (PALAXY), κοντά στό Γκλέν Ρόουζ (Glen Rose) τοϋ Τέξας, βρέθηκαν επάνω σέ κρητιδικό πέτρωμα απολιθώματα άπό πατημασιές ανθρώπου και δεινοσαύρου, ή μιά δίπλα στήν άλλη. Οι εξελικτικοί υποστήριζαν ότι οι δεινόσαυροι υπήρχαν πριν ακόμα εμφανισθεί ό άνθρωπος καί μάλιστα πολλά εκατομμύρια χρόνια πρίν. Ομως, τά απολιθώματα αυτά δείχνουν περίτρανα ότι δεινόσαυρ
οι καί άνθρωποι συνυπήρχαν στήν ίδια ακριβώς εποχή. Ενας φοιτητής έγραψε στό γνωστό Ινστιτούτο Smithsonian καί ζήτησε νά τοΰ δώσουν κάποια εξήγηση γιά τά ευρήματα αυτά. Η απάντηση ήταν ότι τά αποτυπώματα αυτά θά προέρχονταν μάλλον άπό «διάβρωση» νερού, τό οποίο «κάπως» έτρεχε πάνω στό πέτρωμα καί δημιούργησε αυτά τά δυό αποτυπώματα πατημασιών. Ομως, ή απάντηση περιέχει ειρωνεία, γιατί ή διάβρωση άπό τό νερό είναι ακριβώς ή δύναμη, πού καταστρέφει τά αποτυπώματα καί δέν τά δημιουργεί.
Παρόλο πού τό Ινστιτούτο δέν αγνοεί κατά κανένα τρόπο καί τά δημοσιεύματα τοϋ γνωστού διεθνώς καθηγητή Α.Ε.Wilder Smith εντούτοις απέκρυψε τήν αλήθεια, αφήνοντας τόν παραπάνω φοιτητή καί άλλους ερευνητές χωρίς σωστή ή μάλλον μέ λανθασμένη πληροφόρηση.
Μιά άπό τις πιό πρόσφατες καί πιό εντυπωσιακές ανακαλύψεις ήταν εκείνη τοϋ αποτυπώματος άπό σανδάλι ανθρώπου σέ βράχο της «Κάμβριας Εποχής», στην Πολιτεία της Γιούτα (Utah) των Ηνωμένων Πολιτειών, και συγκεκριμένα στην τοποθεσία Αντελόουπ Σπρίγκς (ΑNTELOPE SPRINGS). Τά πιό «αναπτυγμένα» απολιθώματα επάνω σέ βράχο είναι οι τριλοβϊτες. (Σημ.Μεταφρ.:Τριλο-βϊτες είναι άρθρόποδα μαλακόστρακα). Κατά την αντίληψη τών εξελικτικών, γύρω στά πέντε έως έξι εκατομμύρια χρόνια χωρίζουν τους τριλοβϊτες άπό τόν άνθρωπο.
Εντούτοις, τά συμπεράσματα στό θέμα αυτό, άπό αναντίρρητα στοιχεία εϊναι ακριβώς τά αντίθετα, ότι δηλαδή τριλοβϊτες καί άνθρωποι ζούσαν πάνω στη γη, συγχρόνως. Από τό άλλο μέρος, υπάρχουν επίσης ανθρώπινα καλλιτεχνήματα, πού εϊναι έναποτεθειμένα σέ στερεούς βράχους, όπως: Αλυσίδες, μεταλλικές κούπες, καρφιά καί σύρματα, πού δέν μπορούν νά εξηγηθούν άλλοιώς, παρά σάν κατάλοιπα τών προκατακλυσμιαίων πολιτισμών, οι όποιοι πέρασαν άπό θεία κρίση γιά τήν ασέβεια τους, όπως μας τά δίνει ή Βιβλική εξιστόρηση. Αξιοπρόσεκτη είναι ή περιγραφή τοϋ Ιώβ: «Μήπως πρόσεξες τόν άρχαϊο δρόμο, στον όποιο περπάτησαν οι άνομοι; Οι όποιοι άφαρπάσθηκαν πρόωρα καί τό θεμέλιο τους τό καταπόντισε κατακλυσμός. Είχαν πει στον Θεό: Φύγε άπό μας» (Κεφ. 22/15-17α, μετάφραση άπό τό εβραϊκό πρωτότυπο).
ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΖΩΩΝ
Σέ πολλά μέρη της γης έχουν βρεθεϊ λάκκοι γεμάτοι μέ απολιθώματα ζώων. Σ' αυτά τά μέρη βρέθηκαν πτώματα διαφόρων ειδών ζώων απολιθωμένα, ριγμένα τό ένα πάνω στό άλλο, μέ ένα τρόπο βίαιο καί χαοτικό. Τά σώματα τών ζώων είναι σκεπασμένα μέ ιζήματα, πού μέ τόν καιρό σκληρύνθηκαν καί πήραν πετρώδη μορφή. Πολύ συχνά, παρατηρούνται απολιθώματα ζώων, πού ζούσαν στην θάλασσα, αγκαλιασμένα μ' άλλα πού ζούσαν στην ξηρά. Κοχύλια της θάλασσας βρέθηκαν σφηνωμένα στό κοϊλο μέρος τών ματιών διαφόρων κρανίων ζώων της ξηράς. (14) Επίσης, τό απολίθωμα μιας φάλαινας βρέθηκε ανάμεσα σέ απολιθώματα Μαμμούθ, στην Σιβηρία. Τά ευρήματα αυτά είναι αδύνατο νά εξηγηθούν ικανοποιητικά άπό τους οπαδούς τής θεωρίας της εξέλιξης, γι' αυτό γενικά δέν τά αναφέρουν καί σκόπιμα τά αποκρύπτουν.
Σέ μερικές περιπτώσεις τά απολιθώματα έχουν καταφανή σημάδια τής καταστροφής, πού προξένησε σ' αυτά ή βία τοϋ Κατακλυσμού. Ένας καρχαρίας π.χ. βρέθηκε συμπιεσμένος, άπό τά ιζήματα πού τόν είχαν θάψει, μέ πάχος περίπου μισού εκατοστού. Και τό σπουδαιότερο, ό καρχαρίας αυτός δέν βρέθηκε μέσα στον ωκεανό, αλλά επάνω σέ ένα λόφο τοϋ Οχάιο τής Αμερικής. Επίσης, σέ εκσκαφή στό Εθνικό Μνημείο Δεινοσαύρων στην Πολιτεία Γιούτα τής Αμερικής έχουν βρεθεί κόκκαλα, πού φανερώνουν καθαρά ότι τά γιγαντιαία αυτά σώματα των δεινοσαύρων παρασύρθηκαν προς τό μέρος αυτό άπό ισχυρά ρεύματα νερών καί πού τά σκέπασαν μάζες ιζημάτων, καί πού λίγο αργότερα πέτρωσαν.
Απολιθώματα θαλασσίων οργανισμών έχουν βρεθεί σέ ανασκαφές επάνω σέ ψηλά βουνά. Κοχύλια ποικίλων μορφών βρέθηκαν σέ οριζόντια στρώματα επάνω στίς "Αλπεις, άνακατεμμένα μέ στρώματα άμμου. Ακόμα καί οι υποστηρικτές τής εξελικτικής θεωρίας είναι αναγκασμένοι νά παραδεχτούν ότι αυτές οί περιοχές βρισκόντουσαν κάποτε κάτω άπό θαλάσσια νερά.
Τά πολυσύνθετα γήινα στρώματα προξενούν στην θεωρία τής εξέλιξης τέτοια σύγχυση, πού στά εγχειρίδια τής Βιολογίας παραλείπονται μέ συστηματικότητα. Τά στρώματα αυτά έχουν συνήθως κάθετη ή διαγώνια κατεύθυνση καί κορμοί δέντρων διέρχονται τά στρώματα των βράχων διαδοχικά. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία τής εξέλιξης καθένα άπό τά στρώματα αυτά χρειάσθηκε εκατομμύρια χρόνια γιά νά σχηματισθεί. Αν όμως τά πράγματα ήταν έτσι, τότε οί κορμοί των δέντρων έπρεπε νά είχαν σαπίσει καί έτσι νά μή είχαμε σήμερα τά απολιθώματα.
«Ο ΕΛΛΕΙΠΩΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΤΥΠΟΣ» ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ
Σ ολόκληρο τόν κόσμο φυλές καί έθνη έχουν παραδόσεις γιά τόν Κατακλυσμό καί τις παραδόσεις αυτές τις μεταδίδουν άπό τήν μιά γενιά στην άλλη. Ολες αυτές οί παραδόσεις συμφωνούν σέ τρία κύρια σημεία:
Πρώτον, ότι έλαβε χώρα καταστροφή του κόσμου άπό νερά. Δεύτερον, ότι χρησιμοποιήθηκε μιά κιβωτός. Και, τρίτον, ότι τό ανθρώπινο γένος διασώθηκε μέ λίγους αντιπροσώπους.
Είναι γνωστό ότι ό Κάρολος Δαρβίνος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τά τόσα πολλά απολιθώματα, γιά νά στηρίξει τήν θεωρία του. Και είναι ακόμα βέβαιο, πώς έγνώριζε ότι τά απολιθώματα μιλούσαν εναντίον του. Δημοσιογράφοι και άλλοι πού ασχολήθηκαν νά γράψουν γιά τήν εξελικτική θεωρία παραπλάνησαν τους ανθρώπους μέ τήν σκέψη, πώς όταν βρεθεί «ό ελλείπων ενδιάμεσος τύπος», θά μπορούσε νά αποδειχθεί ή κοινή καταγωγή δυό διαφορετικών τύπων. Στήν πραγματικότητα όμως δέν λείπει ένας μόνο ενδιάμεσος τύπος, αλλά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ενδιάμεσων τύπων. Πολλοί στήριζαν τήν ελπίδα τους στον χρόνο πού πέρασε άπό τόν θάνατο τοϋ Δαρβίνου μέχρι σήμερα, ότι δηλαδή θά βρίσκονταν τουλάχιστον πολλοί ενδιάμεσοι τύποι. Ομως, τέτοιοι τύποι όχι μόνο δέν βρέθηκαν, μά ούτε κι ένας άπ' αυτούς μέχρι στίς μέρες μας. Αντίθετα, μάλιστα. " Αντί γιά βαθμιαία εξέλιξη μεταξύ των ειδών, βρίσκουμε μέσα στον πλούσιο κόσμο των απολιθωμάτων τεράστια χάσματα. Και τά χάσματα αυτά είναι και σήμερα ακριβώς τά ίδια, όπως και στήν εποχή τών απολιθωμάτων.
Η Βιβλική εξιστόρηση δίνει τήν βασική αρχή ότι κάθε είδος γεννάει απόγονο σύμφωνα μέ τό είδος του. Καθώς μελετούμε τόν πολυσχιδή κόσμο τών απολιθωμάτων, μένουμε έκσταστικοί άπό τήν εντυπωσιακή επιμονή τών διαφόρων μορφών ζωής μέσα άπό τους επικαλούμενους γεωλογικούς αιώνες.
Υποστηρίχθηκε ότι απολιθώματα φύλλων άπό διάφορα δέντρα έχουν ηλικία 70 εκατομμυρίων ετών. ' Εντούτοις, τά φύλλα τών δέντρων τών παλιών εποχών, πού βρέθηκαν απολιθωμένα, όπως της συκομοριάς, σημύδας, ιτιάς, λεύκας, αμπελιού, βαλανιδιάς, καρυδιάς, φοινικιάς, φτέρης, είναι ακριβώς τά ίδια μέ τά σημερινά αντίστοιχα φύλλα τών ίδιων δέντρων. Καί ρωτούμε: Πού είναι, λοιπόν, ή πολυτραγουδισμένη «εξελικτική πορεία» τών παλιών τύπων προς τά νέα, τά σημερινά φύλλα; Σέ 70 εκατομμύρια χρόνια δέν θάπρεπε νά έχουμε έστω καί ένα στοιχείο μιας μικρής παραλλαγής ή εξέλιξης; Γεγονός είναι ότι δέν έχουμε τίποτε, οϋτε ένα !
Τά απολιθώματα των αστεροειδών τής θάλασσας (Σημ. Μετάφρ.: Πρόκειται γιά τά εχινόδερμα, ιδίως τους αστερίες, γνωστούς σάν σταυρούς τής θάλασσας) έχουν χρονολογηθεί άπό τους εξελικτικούς - μέ βάση ένα πίνακα, πού ή φαντασία τους έχει εφεύρει - ότι έχουν ηλικία 750 εκατομμυρίων ετών καί ακόμα έχει υποστηριχθεί άπό τους Ίδιους ότι τά «σημερινά » αστεροειδή δέν είναι δυνατόν πλέον νά τά διακρίνει κανείς: Δέν θάπρεπε, λοιπόν, σέ ένα τόσο μακρύ διάστημα, νά έχουν καί τοϋτα εξελιχθεί σέ ένα άλλο εϊδος; Στό πανεπιστήμιο, στό μάθημα τής Συγκριτικής Ανατομίας, μας δίδαξαν ότι πρέπει νά δείξουμε υπόληψη προς τόν σεβάσμιο Κοιλάκανθα, πού υπήρξε «ένας άπό τους προγόνους τών ψαριών, πού έζησαν έδώ καί τριακόσια μέ τετρακόσια εκατομμύρια χρόνια». Οι οπαδοί τής θεωρίας τής εξέλιξης υποστήριζαν ότι άπό τά απολιθώματα αυτών των ψαριών θά ανακαλύπταμε ότι τά μπροστινά τους πτερύγια είχαν εξελιχθεί σέ πόδια. Πόσο μεγάλη όμως ήταν ή, έκπληξη τους, όταν τά τελευταία χρόνια ένας ζωντανός Κοιλάκανθας βρέθηκε λίγο έξω άπό τίς ακτές τής Μαδαγασκάρης, μέ τά μπροστινά πτερύγια του απολύτως όμοια μέ εκείνα τοϋ απολιθώματος στό πανεπιστήμιο καί χωρίς ούτε ένα μικρό σημάδι εξέλιξης!
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ
Σέ κανένα άλλο επιστημονικό πεδίο δέν υπάρχει τόση πληθώρα ανοησιών καί φαντασίας - πράγματα, βέβαια, πού δέν έχουν σχέση μέ τήν Επιστήμη - όπως συμβαίνει στό πεδίο τών ανθρώπινων επιστημονικών απολιθωμάτων. Από λίγα υπολείμματα κάποιου
όστου καί μέ προσθήκη μπόλικου γύψου στό Παρίσι, καί μαζί μέ μεγάλη δόση φαντασίας, βγήκαν ολόκληρες ανθρώπινες φυλές, στολισμένες μέ τους πιό συνταρακτικούς μύθους, σχετικά μέ τήν πρωτόγονη καί «ζωώδη» ζωή τους.
Ο Ανθρωπος CRO-MAGNON παρουσιάζει γιά τους εξελικτικούς ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Τά στοιχεία πού έχουμε σήμερα στή διάθεση μας δείχνουν, αν μή τι άλλο, ότι υπάρχει εξέλιξη όχι προς τά άνω, αλλά προς τά κάτω, όχι προς την «πλεονεκτικώτερη» ή «τελειότερη» μορφή, αλλά προς τό μειονεκτικότερο. ' Η ικανότητα τοϋ κρανίου τοϋ CRO-MAGNON, κατά μέσον όρο, είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ άπό εκείνη τοϋ κατά μέσον όρο «σημερινού ανθρώπου». Η ζωγραφική τέχνη τοϋ CRO-MAGNON δείχνει ότι ό πολιτισμός τους ήταν κατά πολύ πιό προχωρημένος άπό τόν δικό μας. Ήταν εξασκημένος οτή χρήση διαφόρων χημικών ενώσεων γιά ζωγραφική μέ χρωστικές ουσίες. Οι χημικές αυτές ενώσεις γινόντουσαν μέ ένα φορέα χρώματος καί οι εργασίες τους μέ χρωστήρες. Η καλλιτεχνική αξία των έργων τους φαίνεται πώς είναι υψηλότερου βαθμοϋ, άπό τά περισσότερα έργα της εποχής μας.
Ο άνθρωπος τοϋ Νεάντερταλ (Νeanderthal) έγινε θϋμα μεγάλης καί εσκεμμένης διαστρέβλωσης. Κι εδώ ή ικανότητα τοΰ κατά μέσον όρο εγκεφάλου είναι μεγαλύτερη άπό εκείνη τοϋ «σημερινού ανθρώπου». Στήν περίπτωση τοϋ πρώτου δείγματος, πού βρέθηκε, τό άτομο έκεϊνο υπέφερε άπό χρόνια όστεο - αρθρίτιδα, μιά πάθηση των οστών, πού προξενεί κύρτωση τών ώμων καί γενικά κύρτωση τοϋ σώματος. Από κείνη τήν στιγμή, οί ιστορικοί της τέχνης τόν ζωγράφισαν σάν ένα άσχημο άνθρωπο τών σπηλαίων, μέ στραβά πόδια, πού τά έσερνε, τρικλίζοντας, σχεδόν σάν πίθηκος, καθώς περπατούσε. Εντούτοις, όταν αργότερα βρέθηκαν κι άλλα δείγματα, αναγνωρίσθηκε άπ' όλους, πώς ό Νεάντερταλ περπατούσε όρθια καί ίσια, όπως όλοι έμεΐς σήμερα. Τό πράγμα αυτό έγινε γνωστό ήδη άπό τό 1935. Παρόλα αυτά όμως, τά παιδιά μας στά σχολεία σήμερα εξακολουθούν νά διδάσκονται τό ψέμα, μέ τέτοιες αναληθείς φιγοϋρες, πού αποτυπώνονται μέσα σέ βιβλία, κρύβοντας άπ αυτά τήν αλήθεια, ιδιαίτερα τά νέα ευρήματα. Γιατί όμως τά αποκρύπτουν;
Η εξαπάτηση μέ τό τέχνασμα τοϋ ανθρώπου τοϋ Πίλτντάουν (Ρiltdawn) είναι ένα άπό τά πρόστυχα σημεία στήν Ιστορία τών Επιστημών. Κάποιος καταφερτζής εύφυολόγος πήρε μιά σιαγόνα Χιμπαντζή, της έβαλε γύψινα δόντια, γιά νά τήν παρουσιάσει σάν σιαγόνα ανθρώπου. Τήν άλειψε μέ διάφορες χημικές ουσίες, ώστε νά φανεί ότι πρόκειται γιά σιαγόνα παλιάς εποχής. Στή συνέχεια, τήν καταχώνιασε σε μιά τοποθσεία με αμμοχάλικο, όπου λίγο αργότερα «ανακαλύφθηκε» από μιά ομάδα ανθρωπολόγων. Πολλοί, άπό τους μεγαλύτερους ειδικούς επιστήμονες, τήν δέχθηκαν σάν γνήσιο απολίθωμα σιαγόνας ανθρώπου. Στήν πραγματικότητα όμως είχαν πέσει θύματα απάτης γιά 41 ολόκληρα χρόνια, μέχρι πού ανακαλύφθηκε τό ψέμα. Και, ασφαλώς, είναι δικαιολογημένο τό ερώτημα: Αν οι επιφανείς αρχαιολόγοι των ήμερων μας εξαπατώνται τόσο εύκολα, πώς μπορούμε νά τους πιστέψουμε και στά υπόλοιπα πού μας λένε;
Ο άνθρωπος της Νεβράσκας (Νebraska) είναι ένα ακόμα καλό παράδειγμα γιά τήν διαστροφή πού γίνεται γύρω άπό τήν αλήθεια και πώς ορισμένοι επιτήδειοι επεξεργάζονται τά πράγματα αυτά, γιά νά μας πείσουν σώνει και καλά νά πιστέψουμε στήν θεωρία της εξέλιξης. Τό εύρημα στήν Νεβράσκα χρησιμοποιήθηκε στήν γνωστή δίκη τοϋ Σκόουπς (Scopes), σέ μιά προσπάθεια νά φέρουν σύγχυση στον Γούλιαμ Τζένιγκς Μπράϊαν (William Jennings Bryan). O Μπράϊαν μέ πολλή σύνεση καί σοφία είπε ότι τά στοιχεία πού προσκομίζονται σάν απόδειξη είναι πενιχρώτατα. Καί, θά ρωτήσουμε, ποια ήταν άραγε αυτά τά σπουδαία στοιχεία;
Ένα μοναδικό δόντι !!! Μέ βάση αυτό τό ένα δόντι δημιούργησαν μέ μεγάλη φαντασία μιά ολόκληρη, καινούργια ανθρώπινη φυλή καί της έδωσαν ηλικία ενός εκατομμυρίου ετών. Τό όνομα πού δόθηκε σ αυτό τό εύρημα ήταν: ' Εσπεροπίθηκος Χάρολντ - Κούκι, προς τιμήν τοϋ εύρέτη Χάρολντ Κούκ. Η μελέτη αργότερα έδειξε κάτι άλλο, έδειξε δηλαδή ότι τό περίφημο αυτό δόντι δέν ήταν άπό άνθρωπο, αλλά άνηκε σε ένα αγριογούρουνο!!! Έν τω μεταξύ, ή γνωστή σ' όλο τόν κόσμο Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, στήν 13η έκδοση της έγραφε κι αυτή πώς τό εύρημα αυτό ήταν χωρίς αμφιβολία άπό άνθρωπο καί μάλιστα μέ τά λόγια: «Μʼ όλες τίς τιμές». Στήν επόμενη έκδοση της, τήν 14η, αναγκάσθηκε νά αναθεωρήσει δίνοντας μιά εξήγηση. Αλλά, προσέξτε, ποια εξήγηση έδωσε. Θά περιμέναμε νά πεί καθαρά τήν αλήθεια, ότι δηλαδή επρόκειτο γιά τό δόντι οχι ανθρώπου, αλλά αγριογούρουνου. Ο συγγραφέας, γιά νά μή θίξει τήν δαρβίνειο θεωρία, είπε απλώς πώς τό δόντι αυτό ανήκε σε ένα «όν διαφορετικής τάξης». Βλέπουμε έτσι, μέ πόσα τεχνάσματα επιδιώκεται σώνει καί καλά νά μείνει στους ανθρώπους ή εντύπωση ότι ή θεωρία τής εξέλιξης εξακολουθεί νά είναι αληθινή ! Καί έδώ, θά πρέπει νά θέσουμε τό ερώτημα: Είναι αλήθεια καί όλα όσα γράφονται στίς εγκυκλοπαίδειες, γύρω μάλιστα άπό σοβαρά θέματα γνώσης καί έρευνας;
Τό πασίγνωστο εϋρημα τοϋ ανθρώπου τής Ίάβας αποτελείτο άπό ένα μικρό κομμάτι τής κορυφής τοϋ κρανίου, ένα τμήμα τής αριστερής κνήμης καί δυό δόντια. Τά τμήματα αυτά βρέθηκαν στήν άμμο τής κοίτης ενός πόταμου στην Κεντρική Ιάβα, σέ διάστημα ενός έτους καί μεταξύ τους διασκορπισμένα, σέ απόσταση 16 έως 22 μέτρων. Γι αυτό τόν λόγο, δέν μπορεί κανείς νά πει σίγουρα ότι όλα αυτά τά οστά ανήκαν στό ίδιο όν. Ο Δρ Ντυπουά (Dubois), πού τά βρήκε, τά πήρε μαζί του στην Ευρώπη καί τά εξέτασαν 24 άπό τους πιό φημισμένους επιστήμονες τής εποχής του. Αυτές οι κορυφές τής Επιστήμης δέν μπόρεσαν νά καταλήξουν σέ συμφωνία, ώς προς τήν ταυτότητα αυτών των οστών. Δέκα άπ αυτούς έλεγαν ότι ανήκαν σέ πίθηκο, εφτά είχαν τήν γνώμη πώς ανήκαν σέ άνθρωπο καί οί υπόλοιποι εφτά είπαν ότι ανήκαν σέ κάποιο είδος «ελλείποντος ενδιάμεσου τύπου». Ο Δρ. Ντυπουά, πού αρχικά συμμεριζόταν τήν άποψη τής τελευταίας ομάδας, άλλαξε αργότερα γνώμη καί άρχισε νά λέει πώς ανήκαν σέ κάποιο Γίββωνα (εϊδος πιθήκου). Αλλά, καί μέχρι σήμερα ακόμα, δέν υπάρχει συμφωνία απόψεων πάνω στό θέμα αυτό. Αργότερα, έκανε τήν εμφάνιση του ένας δεύτερος άνθρωπος τής Ιάβας, παίρνοντας μεγάλη δημοσιότητα σέ βιβλία. Γιά τόν δεύτερο αυτόν άνθρωπο είχαν βασιστεί σέ ένα «τεμάχιο κρανίου». Στό τέλος τής όλης ιστορίας φάνηκε εντούτοις πώς επρόκειτο όχι γιά κόκκαλο άπό κρανίο, αλλά άπό επιγονατίδα ενός ελέφαντα. Σ αυτό δέν χωρούσε πιά καμμιά αμφιβολία.
Τό 1959 βρέθηκε στό Ολντουβάι Γκόρτζ (Olduvai Gorge)
της Τανζανίας ό περίφημος Ζινγιάνθρωπος. Κυκλοφόρησε άπό τότε σέ τρεις διαφορετικές μορφές μέσα άπό διάφορα περιοδικά και κάθε απεικόνισή του είχε διάφορο χαρακτήρα. Η μιά τόν παρουσίαζε σάν Ανθρωπο, ή άλλη σάν Γορίλλα καί ή τρίτη σάν Χιμπαντζή. Αρχικά μας έλεγαν ότι πρόκειται γιά εναν άπό τους πιό παλιούς μας προγόνους. Σύμφωνα μέ τόν ευρέτη του, τόν Δρα Λήκυ (L.S.B. Leaky), ό Ζινγιάνθρωπος θεωρείται άπό τόν ίδιο ότι μοιάζει περισσότερο μέ Γορίλλα. Λέει μάλιστα ό ίδιος ότι κατά 95% είναι «πίθηκος» καί ότι δεν έχει καμμιά σχέση μέ τόν «σύγχρονο άνθρωπο»
Στήν ίδια τοποθεσία, αλλά σέ χαμηλώτερο στρώμα γης, ή ομάδα τοϋ Δρα Λήκυ ξέθαψε ιόν Χόμο Χαμπίλις (ΗOMO HABILIS), πού θεωρείται σήμερα τό αρχαιότερο ανθρώπινο απολίθωμα. Είναι πραγματικά θαυμαστό, γιατί ουσιαστικά είναι όμοιο μέ τόν σημερινό άνθρωπο σέ κάθε λεπτομέρεια. Που είναι, λοιπόν, η ισχυριζόμενη «σταδιακή εξέλιξη», πού μας είπαν ότι έλαβε χώρα μεταξύ της εποχής του πιθήκου καί τής δίκης μας;
Καί άλλα εντυπωσιακά ονόματα, όπως ό Αύστραλοπίθηκος καί ό Παράνθρωπος έκαναν τήν εμφάνιση τους σέ δημοσιεύματα διάφορα. Κι έδω, δεν πρόκειται γιά τίποτε άλλο, παρά γιά είδη πιθήκων, που εξέλιπαν, καί τών οποίων ή χωρητικότητα τοϋ κρανίου είναι ίδια μέ εκείνη τοϋ σύγχρονου Γορίλλα.
Τελευταία, πληροφορηθήκαμε οτι ό Δρ Λήκυ ονόμασε ένα απολίθωμα ανθρώπινο προς τιμή τού δικού του ονόματος Χόμο Λήκυϊ (ΗOMO LEAKYI) Οι ανθρωπολόγοι τής εποχής μας, ό ένας ύστερα άπό ιόν άλλον, χάνουν πλέον τό ενδιαφέρον τους μέ όλες αυτές τις ταχυδακτυλουργίες. Ο Δρ. Μπρέϊς (C.L.Brace), του Πανεπιστημιακού Μουσείου τής Ανθρωπολογίας τού Μίτσιγκαν, στό επιστημονικό περιοδικό ΕΠΙΣΤΗΜΗ, έγραφε τελευταία ότι όλα αυτά δέν είναι παρά μιά ατυχής γκάφα έλεγε ακόμα έπί λέξει τά εξής: «Σ όλο αυτό τό άμφισβητούμενο θέμα ό Λήκυ προσθέτει τώρα καί ένα καινούργιο είδος, τόν ΗΟMO LEAKYI, χωρίς κάποια παραπομπή η δικαιολογία
ή διακεκριμένο λόγο. Τούτο φαίνεται νά είναι ακριβώς ένα έπί πλέον παράδειγμα μιας αδικαιολόγητης ονοματοδοσίας για προσωπικό χατήρι, άπό τους μελετητές των απολιθωμάτων των πιθηκοειδών, χωρίς νά υπάρχει μιά συγκεκριμένη μελέτη, ανάλογη πληροφόρηση ή κάποια αντικειμενικά κριτήρια».
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ
Εν όψει όλων αυτών των έργων της ανθρώπινης φαντασίας, είναι πέρα γιά πέρα κατακριτέο ότι ή εξελικτική θεωρία διδάσκεται στά σχολεία μας σάν επιστημονικό γεγονός. Οι άνθρωποι πού έχουν στά χέρια τους τήν ευθύνη της μόρφωσης των παιδιών μας, έχουν εκτραπεί άπό τήν αλήθεια και έχουν στραφεί σέ μύθους (Β' Τιμ. 4/4). Οι μεγάλες αλήθειες της Παλαιάς Διαθήκης, τις όποιες ό Θεός μας αποκάλυψε, έχουν διαγραφεί άπό τά προγράμματα διδασκαλίας και αντί αυτών έχουν διεισδύσει διδασκαλίες δαιμονίων (Α' Τιμ. 4/1).
Ποια είναι ή αληθινή Χριστιανική Θέση σ αυτά τά θέματα της Επιστήμης και της Βίβλου; Κατ αρχήν, εκείνα πού δίδαξε ό Κύριος Ιησούς Χριστός έπρεπε νά αποτελούν τήν Χριστιανική Θέση. Ο Ιησούς διεκήρυξε εμφαντικά ότι ό Κατακλυσμός ήταν πραγματικός καί παγκόσμιος (Λουκάς 17/27). Ακόμα, ότι ή Δημιουργία του άνθρωπου είναι μιά άμεση πράξη τοϋ Θεού (Μάρκος 10/6). Επί πλέον, ότι τά γραπτά τοϋ Μωυσή είναι αυθεντικά καί αξιόπιστα. Καί, μάλιστα, πρόσθεσε: «Αν πιστεύατε στον Μωυσή, θά πιστεύατε καί σέ Μένα, διότι αυτός γιά Μένα έγραψε. Αλλά, εφόσον δέν πιστεύετε στά λόγια του, πώς θά πιστέψετε στά δικά μου τά λόγια;» (Ιωάννης 5/46-47).
acapus.com
Στήν δεύτερη Επιστολή του Πέτρου διαβάζουμε ότι οί άνθρωποι θεληματικά κλείνουν τά μάτια τους καί αρνούνται νά δεχθούν άφ' ενός τήν Δημιουργία τοϋ Κόσμου καί άφ' έτερου τόν Κατακλυσμό, ό όποιος έλαβε χώρα τήν εποχή τοϋ Νώε. Αντίθετα, οί άνθρωποι είναι πρόθυμοι νά δεχθούν οποιαδήποτε άλλη εξήγηση, εκτός τού γεγονότος ότι ό Θεός επεμβαίνει στήν ανθρώπινη Ιστορία. Γι αυτό, βλέπουμε νά έχουν αγκαλιάσει οι άνθρωποι σήμερα τήν θεωρία της εξέλιξης της ζωής, ότι δηλαδή ό άνθρωπος προέρχεται άπό τυχαία σύμπτωση καί εξέλιξη κάποιου μονοκύτταρου οργανισμού μέχρι τόν πίθηκο καί τελικά μέχρι κι' αυτόν τόν άνθρωπο(!). Επειδή όμως τό γεγονός τοϋ Κατακλυσμού δέν μπορούν νά τό αρνηθούν, διότι μιλάνε δυνατά οί πέτρες, τά στρώματα καί τά πετρώματα της γης, προσπαθούν νά τό περιορίσουν σέ ένα τοπικό γεγονός. Ετσι, υποστηρίζουν ότι ό Κατακλυσμός τοϋ Νώε έλαβε μέν χώρα, αλλά σέ περιορισμένο σημείο καί όχι σέ παγκόσμια κλίμακα. Εντούτοις, υπάρχουν πολλοί λόγοι, πού μάς αναγκάζουν νά δεχθούμε, πώς ό Κατακλυσμός αυτός δέν ήταν ιοπικός, αλλά αντίθετα αγκάλιασε ολόκληρη τή γη. Οϊ λόγοι αυτοί είναι οι εξής:
Πρώτον: Σκοπός του Κατακλυσμού ήταν ό αφανισμός κάθε ανθρώπινης ζωής άπό τό πρόσωπο ολόκληρης τής γης, με μόνη εξαίρεση εκείνων, που θά ήταν μέσα στην Κιβωτό (Γεν. 6/13, 17 καί 7/4, 19-23).
Δεύτερον: Τά νερά τοϋ Κατακλυσμού έφθασαν σε τέτοιο ϋψος, έτσι πού σκέπασαν και τό πιό ψηλό βουνό (Γέν. 7/19-20 καί 8/5). Δεδομένου ότι τό νερό, καθώς γνωρίζουμε, δέν μένει όπου πέσει, αλλά απλώνεται καί ζητάει νά ηρεμήσει, ήταν αδύνατο τά νερά τοϋ Κατακλυσμού νά σταθούν μόνο σέ μιά περιοχή, χωρίς νά απλωθούν παντού.
Τρίτον: ' Ο Κατακλυσμός διήρκησε συνολικά παραπάνω άπό ένα χρόνο. Τοπικοί κατακλυσμοί όμως, επειδή έχουν εποχικό χαρακτήρα, δέν ταιριάζουν σ αυτή τήν εικόνα, είναι χρονικά περιορισμένοι.
Τέταρτον: Αν ήταν τοπικός ό Κατακλυσμός δέν θά χρειαζόταν ή κατασκευή τής Κιβωτού. Ο Νώε μέ τήν οικογένεια του, μιά πού εϊχε ειδοποιηθεί γιά τόν επικείμενο Κατακλυσμό, θά μπορούσε νά πάει σέ μιά άλλη περιοχή γιά νά τόν αποφύγει. Κατά τόν ίδιο τρόπο θά μπορούσαν καί άλλοι νά τόν αποφύγουν. Ομως, πληροφορούμεθα ότι «άπωλέσθη πάσα σαρξ».
Πέμπτον: Τά λόγια τοϋ Ιησού Χρίστου, πού αναφέρονται στον Κατακλυσμό, φανερώνουν παγκόσμια καταστροφή, διότι ό Χριστός είπε: «Ετρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν, έπάντρευαν, μέχρι τήν ήμερα, πού ό Νώε μπήκε μέσα στην Κιβωτό καί ό Κατακλυσμός ήρθε καί ΕΣΑΡΩΣΕ ΟΛΟΥΣ» (Λουκ. 17/27).
Εκτον: Οι ακόλουθες δυό διακηρύξεις τής δεύτερης Επιστολής τοϋ Πέτρου μιλάνε τόσο καθαρά, ώστε δέν αφήνουν τήν παραμικρή αμφιβολία: «Δέν λυπήθηκε τόν ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ, αλλά έσωσε όγδοο τόν Νώε, κήρυκα τής δικαιοσύνης, φέρνοντας κατακλυσμό επάνω ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ» (Β Πέτρ. 2/5). Καί προσθέτει: «Ο ΤΟΤΕ ΚΟΣΜΟΣ κατακλύσθηκε άπό νερά καί καταστράφηκε» (Β' Πέτρ. 3/6).
Έβόομον: Η διαθήκη, πού ό Θεός έκανε στον Νώε μετά τόν Κατακλυσμό, περιλάμβανε μιά υπόσχεση, ότι δηλαδή τό γεγονός αυτό δέν θά λάβαινε χώρα ξανά στό μέλλον (Γέν. 8/21 και 9/11,15). Γνωρίζουμε καλά ότι άπό τότε πολλοί τοπικοί κατακλυσμοί και πολλές πλημμύρες έλαβαν χώρα, μά, καμμιά όμως άπ αυτές δέν είχαν παγκόσμια έκταση, όπως ό Βιβλικός Κατακλυσμός.
Επειτα άπό τά παραπάνω, βλέπουμε ότι έδώ έχουμε νά κάνουμε μέ καταστροφή σέ παγκόσμια κλίμακα. Ο κόσμος καταστράφηκε και ολόκληρη ή τοπογραφική εικόνα της υδρογείου αναδιαμορφώθηκε. Τεράστια ρεύματα υδάτων διέτρεχαν μέ μανία την γη. Οι πηγές της μεγάλης αβύσσου άνοιξαν και τά θεμέλια της γης σαλεύθηκαν. Ιζήματα άπό τά βάθη των ωκεανών μεταφέρθηκαν καί εναποτέθηκαν στις διάφορες Ηπείρους. Μεγάλες διαταραχές έσπασαν τήν κρούστα της γης, ή πλούσια βλάστηση της προκατακλυσμιαίας περιόδου εκτοπίσθηκε άπό τις ρίζες της καί μεταφέρθηκε μακρυά καί εναποτέθηκε σέ στρώματα, τά όποια σάν αποτέλεσμα θερμοκρασίας καί πίεσης, δημιούργησαν τά γνωστά αποθέματα άνθρακα καί πετρελαίου, πού σήμερα βρίσκουμε στον εξωτερικό φλοιό της γης. Η εικόνα αυτή διαφέρει πάρα πολύ, άπό όσα μας είχαν διδάξει παλιά στά σχολεία, διότι υπάρχουν πάρα πολλά απολιθώματα καί θαμμένα αντικείμενα, έργασμένα άπό ανθρώπινο χέρι, πού δέν μπορούν άλλοιώς νά εξηγηθούν, παρά μόνο άπό τό φαινόμενο ενός παγκόσμιου Κατακλυσμού. Σ αυτή τήν έρευνα θά στρέψουμε τώρα τήν προσοχή μας
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΣΕ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΑΝΘΡΑΚΑ
Σέ στρώματα άπό άνθρακα βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί. Στά μέσα τοϋ 19ου αιώνα βρέθηκε ένα κρανίο ανθρώπου μέσα σέ στρώμα κόκκινου άνθρακα στην Γερμανία. Λίγο πρόσφατα, τό 1926, βρέθηκαν δυό τεράστια ανθρώπινα δόντια (τραπεζίτες) στό ανθρακωρυχείο Ιγκλ (Eagle) της Bear Creec στή Μοντάνα.
Γνωρίζουμε τήν διακήρυξη της Βίβλου στή Γένεση 6/4, πού λέει ότι «εκείνες τις μέρες υπήρχαν στή γη γίγαντες» (λίγο πρίν άπό τόν Κατακλυσμό). Τό 1958 βρέθηκε ολόκληρος ανθρώπινος σκελετός σέ ένα ορυχείο άνθρακίτου στην ' Ιταλία. Τά ευρήματα αυτά είναι ανεξήγητα γιά όσους υποστηρίζουν τήν θεωρία της εξέλιξης, γιατί, σύμφωνα μέ τήν θεωρία αυτή, οϊ άνθρακες είχαν κιόλας σχηματισθεί εκατομμύρια χρόνια πριν «εξελιχθούν» οι άνθρωποι.
Τό 1891 μιά γυναίκα στό Μοrrisonville τοϋ Iλλινόις, καθώς μετέφερε μιά ποσότητα κάρβουνα στό δωμάτιο της, χωρίς νά τό θέλει, τίς πέφτουν από τά χέρια της καί ένα μεγάλο κομμάτι μέ τό πέσιμο έσπασε γιά νά φανεί ότι έκρυβε μέσα του μιά όμορφη χρυσή αλυσίδα, που ήταν εκεί κλεισμένη στά σπλάχνα της άνθρακομάζας, «όμορφα περιτυλιγμένη καί επεξεργασμένη». Πόσα παρόμοια περιστατικά έχουν περάσει απαρατήρητα, ό καθένας μας μπορεί νά τό φαντασθεί. ' Η δυνατή μαρτυρία παραμένει όμως πεντακάθαρη, δηλαδή ότι ό πολιτισμένος άνθρωπος υπήρχε πριν ακόμα διαμορφωθεί ό άνθρακας. Τό στοιχείο αυτό είναι σύμφωνο μέ τήν Βιβλική χρονολογία. Στήν Γένεση, δηλαδή, στό τέταρτο κεφάλαιο διαβάζουμε ότι ή επεξεργασία των μετάλλων ήταν κιόλας πολύ προηγμένη. Ο Θουβάλ-Κάίν ήταν δάσκαλος εκείνων πού ασχολούνταν μέ εργασίες χαλκού καί σιδήρου. Στά κεφάλαια 7 καί 8 της Γένεσης βλέπουμε ότι ό Κατακλυσμός έθαψε κάθε προκατακλυσμιαϊο πολιτισμό, εγκλωβίζοντας έτσι απολιθώματα καί καλλιτεχνήματα, πού σήμερα ανασύρουμε άπό τά ίζηματογενή πετρώματα της γης μας.
Τελευταία, βρέθηκαν στήν περιοχή Γκράντ Κένυον (Grand Canyon), κόκκοι γύρης ανθισμένων φυτών καί μάλιστα στά κατώτερα τμήματα των πετρωμάτων. (6) Σύμφωνα μέ τήν εξελικτική θεωρία, τά στρώματα αυτά αντιπροσωπεύουν τίς πλέον αρχικές βαθμίδες τής εξέλιξης. Κι όμως, έδώ παρατηρούμε νά υπάρχει ήδη φυτική ζωή καί μάλιστα προηγμένης μορφής. Τό στοιχείο αυτό συμφωνεί απόλυτα μέ τήν εξιστόρηση τοϋ Βιβλίου τής Γένεσης, όπου διαβάζουμε ότι διάφορες μορφές φυτικής ζωής παρουσιάζονται αμέσως καί ευθύς εξαρχής σέ υψηλότατες μορφές και έτσι φαίνεται τό μεγαλείο τής Βίβλου καί τό αβάσιμο τής εξελικτικής θεωρίας.
Θά διερωτηθεί κανείς άν βρέθηκαν καί άλλα πιό βασικά τμήματα τής άνθοφορούσας φυτικής ζωής σέ τέτοια στρώματα, πού σύμφωνα με τους «εξελικτικούς» δέν έπρεπε νά «υπάρχουν» έδώ. Καί, βέβαια, βρέθηκαν.
Σέ ένα ορυχείο τοϋ Καναδά π.χ. ανακαλύφθηκαν πετρώματα ξυλείας σέ βάθος εκατοντάδων μέτρων κάτω άπό τήν επιφάνεια της γης, στοιβαγμένα σέ πετρώματα της «προκάμβριας» εποχής. Παρόλο πού ή εξελικτική θεωρία θά κατέτασσε τά πετρώματα αυτά σέ μιά εποχή ενός δισεκατομμυρίου καί πλέον ετών, δυό καλές αναλύσεις πού έγιναν μέ τήν μέθοδο τοϋ ραδιοάνθρακα έδειξαν ότι ή ξυλεία αύτη είναι μόνον 4.000 ετών περίπου. Ετσι, τόσο μέ τήν έρευνα αυτή, όσο καί μέ άλλες πού έγιναν, παίρνουμε τήν συμπληρωματική πληροφορία ότι ακόμη καί οι αύτοκαλούμενοι «γεωλογικοί αιώνες» δέν είναι παρά σύλληψη της φαντασίας καί όχι αποτέλεσμα επιστημονικών στοιχείων καί συμπερασμάτων.
Στήν κοίτη τοϋ πόταμου Πέλαξυ (PALAXY), κοντά στό Γκλέν Ρόουζ (Glen Rose) τοϋ Τέξας, βρέθηκαν επάνω σέ κρητιδικό πέτρωμα απολιθώματα άπό πατημασιές ανθρώπου και δεινοσαύρου, ή μιά δίπλα στήν άλλη. Οι εξελικτικοί υποστήριζαν ότι οι δεινόσαυροι υπήρχαν πριν ακόμα εμφανισθεί ό άνθρωπος καί μάλιστα πολλά εκατομμύρια χρόνια πρίν. Ομως, τά απολιθώματα αυτά δείχνουν περίτρανα ότι δεινόσαυρ
οι καί άνθρωποι συνυπήρχαν στήν ίδια ακριβώς εποχή. Ενας φοιτητής έγραψε στό γνωστό Ινστιτούτο Smithsonian καί ζήτησε νά τοΰ δώσουν κάποια εξήγηση γιά τά ευρήματα αυτά. Η απάντηση ήταν ότι τά αποτυπώματα αυτά θά προέρχονταν μάλλον άπό «διάβρωση» νερού, τό οποίο «κάπως» έτρεχε πάνω στό πέτρωμα καί δημιούργησε αυτά τά δυό αποτυπώματα πατημασιών. Ομως, ή απάντηση περιέχει ειρωνεία, γιατί ή διάβρωση άπό τό νερό είναι ακριβώς ή δύναμη, πού καταστρέφει τά αποτυπώματα καί δέν τά δημιουργεί.
Παρόλο πού τό Ινστιτούτο δέν αγνοεί κατά κανένα τρόπο καί τά δημοσιεύματα τοϋ γνωστού διεθνώς καθηγητή Α.Ε.Wilder Smith εντούτοις απέκρυψε τήν αλήθεια, αφήνοντας τόν παραπάνω φοιτητή καί άλλους ερευνητές χωρίς σωστή ή μάλλον μέ λανθασμένη πληροφόρηση.
Μιά άπό τις πιό πρόσφατες καί πιό εντυπωσιακές ανακαλύψεις ήταν εκείνη τοϋ αποτυπώματος άπό σανδάλι ανθρώπου σέ βράχο της «Κάμβριας Εποχής», στην Πολιτεία της Γιούτα (Utah) των Ηνωμένων Πολιτειών, και συγκεκριμένα στην τοποθεσία Αντελόουπ Σπρίγκς (ΑNTELOPE SPRINGS). Τά πιό «αναπτυγμένα» απολιθώματα επάνω σέ βράχο είναι οι τριλοβϊτες. (Σημ.Μεταφρ.:Τριλο-βϊτες είναι άρθρόποδα μαλακόστρακα). Κατά την αντίληψη τών εξελικτικών, γύρω στά πέντε έως έξι εκατομμύρια χρόνια χωρίζουν τους τριλοβϊτες άπό τόν άνθρωπο.
Εντούτοις, τά συμπεράσματα στό θέμα αυτό, άπό αναντίρρητα στοιχεία εϊναι ακριβώς τά αντίθετα, ότι δηλαδή τριλοβϊτες καί άνθρωποι ζούσαν πάνω στη γη, συγχρόνως. Από τό άλλο μέρος, υπάρχουν επίσης ανθρώπινα καλλιτεχνήματα, πού εϊναι έναποτεθειμένα σέ στερεούς βράχους, όπως: Αλυσίδες, μεταλλικές κούπες, καρφιά καί σύρματα, πού δέν μπορούν νά εξηγηθούν άλλοιώς, παρά σάν κατάλοιπα τών προκατακλυσμιαίων πολιτισμών, οι όποιοι πέρασαν άπό θεία κρίση γιά τήν ασέβεια τους, όπως μας τά δίνει ή Βιβλική εξιστόρηση. Αξιοπρόσεκτη είναι ή περιγραφή τοϋ Ιώβ: «Μήπως πρόσεξες τόν άρχαϊο δρόμο, στον όποιο περπάτησαν οι άνομοι; Οι όποιοι άφαρπάσθηκαν πρόωρα καί τό θεμέλιο τους τό καταπόντισε κατακλυσμός. Είχαν πει στον Θεό: Φύγε άπό μας» (Κεφ. 22/15-17α, μετάφραση άπό τό εβραϊκό πρωτότυπο).
ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΖΩΩΝ
Σέ πολλά μέρη της γης έχουν βρεθεϊ λάκκοι γεμάτοι μέ απολιθώματα ζώων. Σ' αυτά τά μέρη βρέθηκαν πτώματα διαφόρων ειδών ζώων απολιθωμένα, ριγμένα τό ένα πάνω στό άλλο, μέ ένα τρόπο βίαιο καί χαοτικό. Τά σώματα τών ζώων είναι σκεπασμένα μέ ιζήματα, πού μέ τόν καιρό σκληρύνθηκαν καί πήραν πετρώδη μορφή. Πολύ συχνά, παρατηρούνται απολιθώματα ζώων, πού ζούσαν στην θάλασσα, αγκαλιασμένα μ' άλλα πού ζούσαν στην ξηρά. Κοχύλια της θάλασσας βρέθηκαν σφηνωμένα στό κοϊλο μέρος τών ματιών διαφόρων κρανίων ζώων της ξηράς. (14) Επίσης, τό απολίθωμα μιας φάλαινας βρέθηκε ανάμεσα σέ απολιθώματα Μαμμούθ, στην Σιβηρία. Τά ευρήματα αυτά είναι αδύνατο νά εξηγηθούν ικανοποιητικά άπό τους οπαδούς τής θεωρίας της εξέλιξης, γι' αυτό γενικά δέν τά αναφέρουν καί σκόπιμα τά αποκρύπτουν.
Σέ μερικές περιπτώσεις τά απολιθώματα έχουν καταφανή σημάδια τής καταστροφής, πού προξένησε σ' αυτά ή βία τοϋ Κατακλυσμού. Ένας καρχαρίας π.χ. βρέθηκε συμπιεσμένος, άπό τά ιζήματα πού τόν είχαν θάψει, μέ πάχος περίπου μισού εκατοστού. Και τό σπουδαιότερο, ό καρχαρίας αυτός δέν βρέθηκε μέσα στον ωκεανό, αλλά επάνω σέ ένα λόφο τοϋ Οχάιο τής Αμερικής. Επίσης, σέ εκσκαφή στό Εθνικό Μνημείο Δεινοσαύρων στην Πολιτεία Γιούτα τής Αμερικής έχουν βρεθεί κόκκαλα, πού φανερώνουν καθαρά ότι τά γιγαντιαία αυτά σώματα των δεινοσαύρων παρασύρθηκαν προς τό μέρος αυτό άπό ισχυρά ρεύματα νερών καί πού τά σκέπασαν μάζες ιζημάτων, καί πού λίγο αργότερα πέτρωσαν.
Απολιθώματα θαλασσίων οργανισμών έχουν βρεθεί σέ ανασκαφές επάνω σέ ψηλά βουνά. Κοχύλια ποικίλων μορφών βρέθηκαν σέ οριζόντια στρώματα επάνω στίς "Αλπεις, άνακατεμμένα μέ στρώματα άμμου. Ακόμα καί οι υποστηρικτές τής εξελικτικής θεωρίας είναι αναγκασμένοι νά παραδεχτούν ότι αυτές οί περιοχές βρισκόντουσαν κάποτε κάτω άπό θαλάσσια νερά.
Τά πολυσύνθετα γήινα στρώματα προξενούν στην θεωρία τής εξέλιξης τέτοια σύγχυση, πού στά εγχειρίδια τής Βιολογίας παραλείπονται μέ συστηματικότητα. Τά στρώματα αυτά έχουν συνήθως κάθετη ή διαγώνια κατεύθυνση καί κορμοί δέντρων διέρχονται τά στρώματα των βράχων διαδοχικά. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία τής εξέλιξης καθένα άπό τά στρώματα αυτά χρειάσθηκε εκατομμύρια χρόνια γιά νά σχηματισθεί. Αν όμως τά πράγματα ήταν έτσι, τότε οί κορμοί των δέντρων έπρεπε νά είχαν σαπίσει καί έτσι νά μή είχαμε σήμερα τά απολιθώματα.
«Ο ΕΛΛΕΙΠΩΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΤΥΠΟΣ» ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ
Σ ολόκληρο τόν κόσμο φυλές καί έθνη έχουν παραδόσεις γιά τόν Κατακλυσμό καί τις παραδόσεις αυτές τις μεταδίδουν άπό τήν μιά γενιά στην άλλη. Ολες αυτές οί παραδόσεις συμφωνούν σέ τρία κύρια σημεία:
Πρώτον, ότι έλαβε χώρα καταστροφή του κόσμου άπό νερά. Δεύτερον, ότι χρησιμοποιήθηκε μιά κιβωτός. Και, τρίτον, ότι τό ανθρώπινο γένος διασώθηκε μέ λίγους αντιπροσώπους.
Είναι γνωστό ότι ό Κάρολος Δαρβίνος ποτέ δεν χρησιμοποίησε τά τόσα πολλά απολιθώματα, γιά νά στηρίξει τήν θεωρία του. Και είναι ακόμα βέβαιο, πώς έγνώριζε ότι τά απολιθώματα μιλούσαν εναντίον του. Δημοσιογράφοι και άλλοι πού ασχολήθηκαν νά γράψουν γιά τήν εξελικτική θεωρία παραπλάνησαν τους ανθρώπους μέ τήν σκέψη, πώς όταν βρεθεί «ό ελλείπων ενδιάμεσος τύπος», θά μπορούσε νά αποδειχθεί ή κοινή καταγωγή δυό διαφορετικών τύπων. Στήν πραγματικότητα όμως δέν λείπει ένας μόνο ενδιάμεσος τύπος, αλλά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ενδιάμεσων τύπων. Πολλοί στήριζαν τήν ελπίδα τους στον χρόνο πού πέρασε άπό τόν θάνατο τοϋ Δαρβίνου μέχρι σήμερα, ότι δηλαδή θά βρίσκονταν τουλάχιστον πολλοί ενδιάμεσοι τύποι. Ομως, τέτοιοι τύποι όχι μόνο δέν βρέθηκαν, μά ούτε κι ένας άπ' αυτούς μέχρι στίς μέρες μας. Αντίθετα, μάλιστα. " Αντί γιά βαθμιαία εξέλιξη μεταξύ των ειδών, βρίσκουμε μέσα στον πλούσιο κόσμο των απολιθωμάτων τεράστια χάσματα. Και τά χάσματα αυτά είναι και σήμερα ακριβώς τά ίδια, όπως και στήν εποχή τών απολιθωμάτων.
Η Βιβλική εξιστόρηση δίνει τήν βασική αρχή ότι κάθε είδος γεννάει απόγονο σύμφωνα μέ τό είδος του. Καθώς μελετούμε τόν πολυσχιδή κόσμο τών απολιθωμάτων, μένουμε έκσταστικοί άπό τήν εντυπωσιακή επιμονή τών διαφόρων μορφών ζωής μέσα άπό τους επικαλούμενους γεωλογικούς αιώνες.
Υποστηρίχθηκε ότι απολιθώματα φύλλων άπό διάφορα δέντρα έχουν ηλικία 70 εκατομμυρίων ετών. ' Εντούτοις, τά φύλλα τών δέντρων τών παλιών εποχών, πού βρέθηκαν απολιθωμένα, όπως της συκομοριάς, σημύδας, ιτιάς, λεύκας, αμπελιού, βαλανιδιάς, καρυδιάς, φοινικιάς, φτέρης, είναι ακριβώς τά ίδια μέ τά σημερινά αντίστοιχα φύλλα τών ίδιων δέντρων. Καί ρωτούμε: Πού είναι, λοιπόν, ή πολυτραγουδισμένη «εξελικτική πορεία» τών παλιών τύπων προς τά νέα, τά σημερινά φύλλα; Σέ 70 εκατομμύρια χρόνια δέν θάπρεπε νά έχουμε έστω καί ένα στοιχείο μιας μικρής παραλλαγής ή εξέλιξης; Γεγονός είναι ότι δέν έχουμε τίποτε, οϋτε ένα !
Τά απολιθώματα των αστεροειδών τής θάλασσας (Σημ. Μετάφρ.: Πρόκειται γιά τά εχινόδερμα, ιδίως τους αστερίες, γνωστούς σάν σταυρούς τής θάλασσας) έχουν χρονολογηθεί άπό τους εξελικτικούς - μέ βάση ένα πίνακα, πού ή φαντασία τους έχει εφεύρει - ότι έχουν ηλικία 750 εκατομμυρίων ετών καί ακόμα έχει υποστηριχθεί άπό τους Ίδιους ότι τά «σημερινά » αστεροειδή δέν είναι δυνατόν πλέον νά τά διακρίνει κανείς: Δέν θάπρεπε, λοιπόν, σέ ένα τόσο μακρύ διάστημα, νά έχουν καί τοϋτα εξελιχθεί σέ ένα άλλο εϊδος; Στό πανεπιστήμιο, στό μάθημα τής Συγκριτικής Ανατομίας, μας δίδαξαν ότι πρέπει νά δείξουμε υπόληψη προς τόν σεβάσμιο Κοιλάκανθα, πού υπήρξε «ένας άπό τους προγόνους τών ψαριών, πού έζησαν έδώ καί τριακόσια μέ τετρακόσια εκατομμύρια χρόνια». Οι οπαδοί τής θεωρίας τής εξέλιξης υποστήριζαν ότι άπό τά απολιθώματα αυτών των ψαριών θά ανακαλύπταμε ότι τά μπροστινά τους πτερύγια είχαν εξελιχθεί σέ πόδια. Πόσο μεγάλη όμως ήταν ή, έκπληξη τους, όταν τά τελευταία χρόνια ένας ζωντανός Κοιλάκανθας βρέθηκε λίγο έξω άπό τίς ακτές τής Μαδαγασκάρης, μέ τά μπροστινά πτερύγια του απολύτως όμοια μέ εκείνα τοϋ απολιθώματος στό πανεπιστήμιο καί χωρίς ούτε ένα μικρό σημάδι εξέλιξης!
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ
Σέ κανένα άλλο επιστημονικό πεδίο δέν υπάρχει τόση πληθώρα ανοησιών καί φαντασίας - πράγματα, βέβαια, πού δέν έχουν σχέση μέ τήν Επιστήμη - όπως συμβαίνει στό πεδίο τών ανθρώπινων επιστημονικών απολιθωμάτων. Από λίγα υπολείμματα κάποιου
όστου καί μέ προσθήκη μπόλικου γύψου στό Παρίσι, καί μαζί μέ μεγάλη δόση φαντασίας, βγήκαν ολόκληρες ανθρώπινες φυλές, στολισμένες μέ τους πιό συνταρακτικούς μύθους, σχετικά μέ τήν πρωτόγονη καί «ζωώδη» ζωή τους.
Ο Ανθρωπος CRO-MAGNON παρουσιάζει γιά τους εξελικτικούς ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Τά στοιχεία πού έχουμε σήμερα στή διάθεση μας δείχνουν, αν μή τι άλλο, ότι υπάρχει εξέλιξη όχι προς τά άνω, αλλά προς τά κάτω, όχι προς την «πλεονεκτικώτερη» ή «τελειότερη» μορφή, αλλά προς τό μειονεκτικότερο. ' Η ικανότητα τοϋ κρανίου τοϋ CRO-MAGNON, κατά μέσον όρο, είναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ άπό εκείνη τοϋ κατά μέσον όρο «σημερινού ανθρώπου». Η ζωγραφική τέχνη τοϋ CRO-MAGNON δείχνει ότι ό πολιτισμός τους ήταν κατά πολύ πιό προχωρημένος άπό τόν δικό μας. Ήταν εξασκημένος οτή χρήση διαφόρων χημικών ενώσεων γιά ζωγραφική μέ χρωστικές ουσίες. Οι χημικές αυτές ενώσεις γινόντουσαν μέ ένα φορέα χρώματος καί οι εργασίες τους μέ χρωστήρες. Η καλλιτεχνική αξία των έργων τους φαίνεται πώς είναι υψηλότερου βαθμοϋ, άπό τά περισσότερα έργα της εποχής μας.
Ο άνθρωπος τοϋ Νεάντερταλ (Νeanderthal) έγινε θϋμα μεγάλης καί εσκεμμένης διαστρέβλωσης. Κι εδώ ή ικανότητα τοΰ κατά μέσον όρο εγκεφάλου είναι μεγαλύτερη άπό εκείνη τοϋ «σημερινού ανθρώπου». Στήν περίπτωση τοϋ πρώτου δείγματος, πού βρέθηκε, τό άτομο έκεϊνο υπέφερε άπό χρόνια όστεο - αρθρίτιδα, μιά πάθηση των οστών, πού προξενεί κύρτωση τών ώμων καί γενικά κύρτωση τοϋ σώματος. Από κείνη τήν στιγμή, οί ιστορικοί της τέχνης τόν ζωγράφισαν σάν ένα άσχημο άνθρωπο τών σπηλαίων, μέ στραβά πόδια, πού τά έσερνε, τρικλίζοντας, σχεδόν σάν πίθηκος, καθώς περπατούσε. Εντούτοις, όταν αργότερα βρέθηκαν κι άλλα δείγματα, αναγνωρίσθηκε άπ' όλους, πώς ό Νεάντερταλ περπατούσε όρθια καί ίσια, όπως όλοι έμεΐς σήμερα. Τό πράγμα αυτό έγινε γνωστό ήδη άπό τό 1935. Παρόλα αυτά όμως, τά παιδιά μας στά σχολεία σήμερα εξακολουθούν νά διδάσκονται τό ψέμα, μέ τέτοιες αναληθείς φιγοϋρες, πού αποτυπώνονται μέσα σέ βιβλία, κρύβοντας άπ αυτά τήν αλήθεια, ιδιαίτερα τά νέα ευρήματα. Γιατί όμως τά αποκρύπτουν;
Η εξαπάτηση μέ τό τέχνασμα τοϋ ανθρώπου τοϋ Πίλτντάουν (Ρiltdawn) είναι ένα άπό τά πρόστυχα σημεία στήν Ιστορία τών Επιστημών. Κάποιος καταφερτζής εύφυολόγος πήρε μιά σιαγόνα Χιμπαντζή, της έβαλε γύψινα δόντια, γιά νά τήν παρουσιάσει σάν σιαγόνα ανθρώπου. Τήν άλειψε μέ διάφορες χημικές ουσίες, ώστε νά φανεί ότι πρόκειται γιά σιαγόνα παλιάς εποχής. Στή συνέχεια, τήν καταχώνιασε σε μιά τοποθσεία με αμμοχάλικο, όπου λίγο αργότερα «ανακαλύφθηκε» από μιά ομάδα ανθρωπολόγων. Πολλοί, άπό τους μεγαλύτερους ειδικούς επιστήμονες, τήν δέχθηκαν σάν γνήσιο απολίθωμα σιαγόνας ανθρώπου. Στήν πραγματικότητα όμως είχαν πέσει θύματα απάτης γιά 41 ολόκληρα χρόνια, μέχρι πού ανακαλύφθηκε τό ψέμα. Και, ασφαλώς, είναι δικαιολογημένο τό ερώτημα: Αν οι επιφανείς αρχαιολόγοι των ήμερων μας εξαπατώνται τόσο εύκολα, πώς μπορούμε νά τους πιστέψουμε και στά υπόλοιπα πού μας λένε;
Ο άνθρωπος της Νεβράσκας (Νebraska) είναι ένα ακόμα καλό παράδειγμα γιά τήν διαστροφή πού γίνεται γύρω άπό τήν αλήθεια και πώς ορισμένοι επιτήδειοι επεξεργάζονται τά πράγματα αυτά, γιά νά μας πείσουν σώνει και καλά νά πιστέψουμε στήν θεωρία της εξέλιξης. Τό εύρημα στήν Νεβράσκα χρησιμοποιήθηκε στήν γνωστή δίκη τοϋ Σκόουπς (Scopes), σέ μιά προσπάθεια νά φέρουν σύγχυση στον Γούλιαμ Τζένιγκς Μπράϊαν (William Jennings Bryan). O Μπράϊαν μέ πολλή σύνεση καί σοφία είπε ότι τά στοιχεία πού προσκομίζονται σάν απόδειξη είναι πενιχρώτατα. Καί, θά ρωτήσουμε, ποια ήταν άραγε αυτά τά σπουδαία στοιχεία;
Ένα μοναδικό δόντι !!! Μέ βάση αυτό τό ένα δόντι δημιούργησαν μέ μεγάλη φαντασία μιά ολόκληρη, καινούργια ανθρώπινη φυλή καί της έδωσαν ηλικία ενός εκατομμυρίου ετών. Τό όνομα πού δόθηκε σ αυτό τό εύρημα ήταν: ' Εσπεροπίθηκος Χάρολντ - Κούκι, προς τιμήν τοϋ εύρέτη Χάρολντ Κούκ. Η μελέτη αργότερα έδειξε κάτι άλλο, έδειξε δηλαδή ότι τό περίφημο αυτό δόντι δέν ήταν άπό άνθρωπο, αλλά άνηκε σε ένα αγριογούρουνο!!! Έν τω μεταξύ, ή γνωστή σ' όλο τόν κόσμο Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, στήν 13η έκδοση της έγραφε κι αυτή πώς τό εύρημα αυτό ήταν χωρίς αμφιβολία άπό άνθρωπο καί μάλιστα μέ τά λόγια: «Μʼ όλες τίς τιμές». Στήν επόμενη έκδοση της, τήν 14η, αναγκάσθηκε νά αναθεωρήσει δίνοντας μιά εξήγηση. Αλλά, προσέξτε, ποια εξήγηση έδωσε. Θά περιμέναμε νά πεί καθαρά τήν αλήθεια, ότι δηλαδή επρόκειτο γιά τό δόντι οχι ανθρώπου, αλλά αγριογούρουνου. Ο συγγραφέας, γιά νά μή θίξει τήν δαρβίνειο θεωρία, είπε απλώς πώς τό δόντι αυτό ανήκε σε ένα «όν διαφορετικής τάξης». Βλέπουμε έτσι, μέ πόσα τεχνάσματα επιδιώκεται σώνει καί καλά νά μείνει στους ανθρώπους ή εντύπωση ότι ή θεωρία τής εξέλιξης εξακολουθεί νά είναι αληθινή ! Καί έδώ, θά πρέπει νά θέσουμε τό ερώτημα: Είναι αλήθεια καί όλα όσα γράφονται στίς εγκυκλοπαίδειες, γύρω μάλιστα άπό σοβαρά θέματα γνώσης καί έρευνας;
Τό πασίγνωστο εϋρημα τοϋ ανθρώπου τής Ίάβας αποτελείτο άπό ένα μικρό κομμάτι τής κορυφής τοϋ κρανίου, ένα τμήμα τής αριστερής κνήμης καί δυό δόντια. Τά τμήματα αυτά βρέθηκαν στήν άμμο τής κοίτης ενός πόταμου στην Κεντρική Ιάβα, σέ διάστημα ενός έτους καί μεταξύ τους διασκορπισμένα, σέ απόσταση 16 έως 22 μέτρων. Γι αυτό τόν λόγο, δέν μπορεί κανείς νά πει σίγουρα ότι όλα αυτά τά οστά ανήκαν στό ίδιο όν. Ο Δρ Ντυπουά (Dubois), πού τά βρήκε, τά πήρε μαζί του στην Ευρώπη καί τά εξέτασαν 24 άπό τους πιό φημισμένους επιστήμονες τής εποχής του. Αυτές οι κορυφές τής Επιστήμης δέν μπόρεσαν νά καταλήξουν σέ συμφωνία, ώς προς τήν ταυτότητα αυτών των οστών. Δέκα άπ αυτούς έλεγαν ότι ανήκαν σέ πίθηκο, εφτά είχαν τήν γνώμη πώς ανήκαν σέ άνθρωπο καί οί υπόλοιποι εφτά είπαν ότι ανήκαν σέ κάποιο είδος «ελλείποντος ενδιάμεσου τύπου». Ο Δρ. Ντυπουά, πού αρχικά συμμεριζόταν τήν άποψη τής τελευταίας ομάδας, άλλαξε αργότερα γνώμη καί άρχισε νά λέει πώς ανήκαν σέ κάποιο Γίββωνα (εϊδος πιθήκου). Αλλά, καί μέχρι σήμερα ακόμα, δέν υπάρχει συμφωνία απόψεων πάνω στό θέμα αυτό. Αργότερα, έκανε τήν εμφάνιση του ένας δεύτερος άνθρωπος τής Ιάβας, παίρνοντας μεγάλη δημοσιότητα σέ βιβλία. Γιά τόν δεύτερο αυτόν άνθρωπο είχαν βασιστεί σέ ένα «τεμάχιο κρανίου». Στό τέλος τής όλης ιστορίας φάνηκε εντούτοις πώς επρόκειτο όχι γιά κόκκαλο άπό κρανίο, αλλά άπό επιγονατίδα ενός ελέφαντα. Σ αυτό δέν χωρούσε πιά καμμιά αμφιβολία.
Τό 1959 βρέθηκε στό Ολντουβάι Γκόρτζ (Olduvai Gorge)
της Τανζανίας ό περίφημος Ζινγιάνθρωπος. Κυκλοφόρησε άπό τότε σέ τρεις διαφορετικές μορφές μέσα άπό διάφορα περιοδικά και κάθε απεικόνισή του είχε διάφορο χαρακτήρα. Η μιά τόν παρουσίαζε σάν Ανθρωπο, ή άλλη σάν Γορίλλα καί ή τρίτη σάν Χιμπαντζή. Αρχικά μας έλεγαν ότι πρόκειται γιά εναν άπό τους πιό παλιούς μας προγόνους. Σύμφωνα μέ τόν ευρέτη του, τόν Δρα Λήκυ (L.S.B. Leaky), ό Ζινγιάνθρωπος θεωρείται άπό τόν ίδιο ότι μοιάζει περισσότερο μέ Γορίλλα. Λέει μάλιστα ό ίδιος ότι κατά 95% είναι «πίθηκος» καί ότι δεν έχει καμμιά σχέση μέ τόν «σύγχρονο άνθρωπο»
Στήν ίδια τοποθεσία, αλλά σέ χαμηλώτερο στρώμα γης, ή ομάδα τοϋ Δρα Λήκυ ξέθαψε ιόν Χόμο Χαμπίλις (ΗOMO HABILIS), πού θεωρείται σήμερα τό αρχαιότερο ανθρώπινο απολίθωμα. Είναι πραγματικά θαυμαστό, γιατί ουσιαστικά είναι όμοιο μέ τόν σημερινό άνθρωπο σέ κάθε λεπτομέρεια. Που είναι, λοιπόν, η ισχυριζόμενη «σταδιακή εξέλιξη», πού μας είπαν ότι έλαβε χώρα μεταξύ της εποχής του πιθήκου καί τής δίκης μας;
Καί άλλα εντυπωσιακά ονόματα, όπως ό Αύστραλοπίθηκος καί ό Παράνθρωπος έκαναν τήν εμφάνιση τους σέ δημοσιεύματα διάφορα. Κι έδω, δεν πρόκειται γιά τίποτε άλλο, παρά γιά είδη πιθήκων, που εξέλιπαν, καί τών οποίων ή χωρητικότητα τοϋ κρανίου είναι ίδια μέ εκείνη τοϋ σύγχρονου Γορίλλα.
Τελευταία, πληροφορηθήκαμε οτι ό Δρ Λήκυ ονόμασε ένα απολίθωμα ανθρώπινο προς τιμή τού δικού του ονόματος Χόμο Λήκυϊ (ΗOMO LEAKYI) Οι ανθρωπολόγοι τής εποχής μας, ό ένας ύστερα άπό ιόν άλλον, χάνουν πλέον τό ενδιαφέρον τους μέ όλες αυτές τις ταχυδακτυλουργίες. Ο Δρ. Μπρέϊς (C.L.Brace), του Πανεπιστημιακού Μουσείου τής Ανθρωπολογίας τού Μίτσιγκαν, στό επιστημονικό περιοδικό ΕΠΙΣΤΗΜΗ, έγραφε τελευταία ότι όλα αυτά δέν είναι παρά μιά ατυχής γκάφα έλεγε ακόμα έπί λέξει τά εξής: «Σ όλο αυτό τό άμφισβητούμενο θέμα ό Λήκυ προσθέτει τώρα καί ένα καινούργιο είδος, τόν ΗΟMO LEAKYI, χωρίς κάποια παραπομπή η δικαιολογία
ή διακεκριμένο λόγο. Τούτο φαίνεται νά είναι ακριβώς ένα έπί πλέον παράδειγμα μιας αδικαιολόγητης ονοματοδοσίας για προσωπικό χατήρι, άπό τους μελετητές των απολιθωμάτων των πιθηκοειδών, χωρίς νά υπάρχει μιά συγκεκριμένη μελέτη, ανάλογη πληροφόρηση ή κάποια αντικειμενικά κριτήρια».
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ
Εν όψει όλων αυτών των έργων της ανθρώπινης φαντασίας, είναι πέρα γιά πέρα κατακριτέο ότι ή εξελικτική θεωρία διδάσκεται στά σχολεία μας σάν επιστημονικό γεγονός. Οι άνθρωποι πού έχουν στά χέρια τους τήν ευθύνη της μόρφωσης των παιδιών μας, έχουν εκτραπεί άπό τήν αλήθεια και έχουν στραφεί σέ μύθους (Β' Τιμ. 4/4). Οι μεγάλες αλήθειες της Παλαιάς Διαθήκης, τις όποιες ό Θεός μας αποκάλυψε, έχουν διαγραφεί άπό τά προγράμματα διδασκαλίας και αντί αυτών έχουν διεισδύσει διδασκαλίες δαιμονίων (Α' Τιμ. 4/1).
Ποια είναι ή αληθινή Χριστιανική Θέση σ αυτά τά θέματα της Επιστήμης και της Βίβλου; Κατ αρχήν, εκείνα πού δίδαξε ό Κύριος Ιησούς Χριστός έπρεπε νά αποτελούν τήν Χριστιανική Θέση. Ο Ιησούς διεκήρυξε εμφαντικά ότι ό Κατακλυσμός ήταν πραγματικός καί παγκόσμιος (Λουκάς 17/27). Ακόμα, ότι ή Δημιουργία του άνθρωπου είναι μιά άμεση πράξη τοϋ Θεού (Μάρκος 10/6). Επί πλέον, ότι τά γραπτά τοϋ Μωυσή είναι αυθεντικά καί αξιόπιστα. Καί, μάλιστα, πρόσθεσε: «Αν πιστεύατε στον Μωυσή, θά πιστεύατε καί σέ Μένα, διότι αυτός γιά Μένα έγραψε. Αλλά, εφόσον δέν πιστεύετε στά λόγια του, πώς θά πιστέψετε στά δικά μου τά λόγια;» (Ιωάννης 5/46-47).
acapus.com
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό