Τι σημασία μπορεί να έχει ο Σταυρός και η Ανάστασις του Χριστού για τον κόσμο μας σήμερα; Τον κόσμο που ζει το δράμα του πολέμου του Ιράκ. Τον κόσμο της αδικίας, της τρομοκρατίας των μεγάλων και ισχυρών και της τρομοκρατίας των μικρών και αδυνάτων που αντιδρούν στους ισχυρούς με πράξεις αυτοκτονίας. Τον κόσμο που θανατώνει τις ψυχές των νέων με την διαφθορά, την αθεΐα και την ανεργία, και τα σώματα με τα ναρκωτικά. Τον κόσμο που απειλείται όλο και περισσότερο από την οικολογική καταστροφή και το έιτζ.
Αυτός ο κόσμος εσταύρωσε τον Χριστό, τον Υιό του Θεού και Υιό του ανθρώπου. Αλλά και γιʼ αυτό τον κόσμο σταυρώθηκε ο Χριστός. Αυτόν τον κόσμο ήλθε να σώση ο Χριστός. Ο Χριστός σταυρώθηκε και για τους σταυρωτές του. Αυτό δείχνει και η προσευχή του, την ώρα που τον εσταύρωναν: «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι».
Η κατάστασις του κόσμου τότε και σήμερα δείχνει πόσο αναγκαίο ήταν να επέμβη ο Θεός για να δώση την ευκαιρία σε όσους θέλουν να ελευθερωθούν από την εξουσία του κακού.
Υπάρχουν πλήθη ανθρώπων μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν τον Χριστό. Δεν θέλησαν να σταυρώσουν τους συνανθρώπους των για να περιορίσουν το κακό ούτε δέχθηκαν ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά θέλησαν να σταυρώσουν το κακό που υπήρχε μέσα τους.
Αυτόν τον αγώνα έκαναν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι άγιοι Ιεράρχαι, οι Ομολογηταί, οι Ασκηταί, και οι ταπεινοί Χριστιανοί που ζώντας μέσα στον κόσμο έφεραν την αγάπη του Χριστού στους συνανθρώπους τους θυσιάζοντας τον εαυτό τους.
Η κοινωνία μας είναι άρρωστη. Θα ήταν όμως πολύ πιο άρρωστη, αν δεν υπήρχαν Χριστιανοί που συσταυρώνονται με τον Χριστό.
Κανείς δεν μπορεί να νικήσει το κοινωνικό κακό, αν δεν νικήσει το κακό μέσα του. Και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι εύκολο να αγωνίζεσαι κατά του εγωισμού των άλλων, αλλά δύσκολο να αγωνίζεσαι κατά του ιδικού σου εγωισμού.
Είναι καλό μεν αλλά εύκολο να συμμετέχουμε σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις, αλλά δύσκολο να ξεριζώσουμε από μέσα μας τον εγωκεντρισμό, την μνησικακία και την εχθρότητα προς κάποιους συνανθρώπους μας.
Χωρίς τον αγώνα της συνεχούς μετανοίας ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει το κακό, την αμαρτία που εμφωλεύει μέσα του.
Αλλά και χωρίς την Χάρι του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού δεν καταξιώνεται ο αγώνας για κάθαρση από τα πάθη και ανιδιοτελή αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους.
Εάν το κακό δεν μπορούσε να νικηθεί, τότε όλοι θα είχαμε απελπισθεί.
Την ώρα της Σταυρώσεως του Κυρίου βαθύ «σκότος εκάλυψε πάσαν την γήν». Αυτό το σκοτάδι του αδιεξόδου, του μη νοήματος, της προσωρινής κατισχύσεως του κακού και της νίκης του διαβόλου καλύπτει μέχρι σήμερα όσους δεν είδαν τον Σταυρωθέντα Χριστό να ανίσταται εκ των νεκρών νικητής.
Η Σταύρωσης του Χριστού είναι ιστορικό γεγονός και γιʼ αυτό από όλους πιστευτό. Η Ανάστασή του όμως, ενώ επίσης είναι ιστορικό γεγονός, έγινε εν μυστηρίω και γιʼ αυτό απαιτεί την πίστη μας. Οι Απόστολοι είδαν, εψηλάφησαν, επίστευσαν στον Αναστάντα Χριστό και τελικά εμαρτύρησαν και απέθαναν γιʼ Αυτόν.
Ο Ιούδας, όπως ψάλλει η Εκκλησία, επρόδωσε τον Κύριο, δεν μετενόησε και έτσι δεν είδε την Ανάστασή Του.
Ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρις, αλλά μετενόησε, έκλαυσε πικρώς και αξιώθηκε εκ των πρώτων να τον ίδη αναστάντα και να τον κηρύξη στον κόσμο.
Καλούμεθα να πιστεύσουμε στον Χριστό σταυρωθέντα αλλά και αναστάντα.
Μένουμε στην Εκκλησία, όπου αιώνια συνεχίζεται ο Μυστικός Δείπνος του Χριστού. Πέφτουμε, αλλά και μετανοούμε και σηκωνόμαστε. Έτσι μπορούμε να βλέπουμε τον Χριστό αναστημένο. ΄Οπως τον είδαν και τον ανεγνώρισαν εν τη κλάσει του άρτου οι πορευόμενοι προς Εμμαούς δύο φοβισμένοι μαθηταί. Μάλιστα του είπαν: «Μείνον μεθʼ ημών, ότι προς εσπέραν εστί και κέκλιμεν η ημέρα» (Λουκά κδ΄, 29).
Και εμείς μένοντας στην Αγία Ορθόδοξο Εκκλησία μας, την αληθινή Εκκλησία που μοναδική κεφαλή της έχει τον Χριστό, τον παρακαλούμε να μένει μαζί μας, γιατί όλα γύρω μας φαίνονται σκοτεινά και γιατί μόνο το φως της Αναστάσεώς Του διαλύει τα σκοτάδια, νικάει το θάνατο, την αμαρτία, το διάβολο.
Αρχιμ.Γεώργιος Γρηγοριάτης
Σταυρός και Ανάσταση
Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές
Σταυρός και Ανάσταση
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Domna έγραψε:Ήταν εποχή επαναστατική. Ο κόσμος είχε αλλάξει ριζικά. Με μια ασύλληπτα μεγάλη κίνηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας είχε μεταφερθεί στη νέα πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Η Εκκλησία μόλις τότε έβγαινε από τις κατακόμβες, εκεί που επί αιώνες ήταν κρυμμένη μέσα στα σπλάγχνα της γης. Και ακριβώς αυτή την εποχή έγινε το μεγάλο θαύμα: Ήταν 6 Μαρτίου του έτους 326 μ.Χ., όταν η αυτοκρατορία ολόκληρη συγκλονίστηκε από τη θαυμαστή είδηση· μέσα από τα σπλάγχνα της γης, σαν από κάποια κατακόμβη και αυτός, φανερώθηκε ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, χάρη στις επίμονες προσπάθειες της αγίας Ελένης.
Το γεγονός συνδυάστηκε αυθόρμητα με το θρίαμβο της πίστεως έπειτα από τους αιώνες των φρικτών διωγμών. Από τότε άρχισε να γιορτάζεται η ανάμνηση της εύρεσης· επειδή όμως συνέπιπτε σε περίοδο κατανύξεως και πένθους, παρέμεινε μεν η τιμή προς το Σταυρό στην πλησιέστερη Κυριακή, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μεταφέρθηκε όμως η ανάμνηση της ευρέσεως στην εορτή της Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου, η οποία καθιερώθηκε από τα εγκαίνια του ναού της Αναστάσεως, που έγιναν την 14η Σεπτεμβρίου του έτους 335. Ο μεγαλοπρεπής ναός της Αναστάσεως κτίστηκε και αυτός με την ανύστακτη φροντίδα της αγίας Ελένης, προκειμένου να τοποθετηθεί εκεί ο Τίμιος Σταυρός. Αργότερα, το έτος 626, η νίκη του αυτοκράτορος Ηρακλείου κατά των Περσών και η επαναφορά του Τιμίου Σταυρού στην Ιερουσαλήμ μετά από 14 έτη αιχμαλωσίας, συνετέλεσε ώστε η εορτή της Υψώσεως να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα.
Δεκαεπτά αιώνες πέρασαν από την εύρεση του Τιμίου Σταυρού. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία, που είχε συνδέσει την αρχή της με την εμφάνιση του σημείου του Σταυρού στο Μέγα Κωνσταντίνο και στη συνέχεια με την εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την αγία Ελένη, δεν υπάρχει πλέον. Ταυτόχρονα ο κόσμος μας δείχνει να απομακρύνεται κάθε χρόνο και περισσότερο από τη σκιά του Σταυρού του Κυρίου και να παραδίδεται με τη θέλησή του στις καυστικές ακτίνες της δαιμονικής πλάνης.
Μέσα σʼ αυτόν τον κόσμο για μια ακόμη φορά θα γιορτάσουμε φέτος τη μεγάλη εορτή της παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ο εορτασμός αυτός θα πρέπει τώρα να μας κινήσει στο να συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της, που είναι ο θρίαμβος του Κύριου διά του Σταυρού επί του θανάτου και των δαιμονικών δυνάμεων.
Θρίαμβος όντως! Πρωτίστως επί του θανάτου. Γιʼ αυτό και επάνω στους τάφους τοποθετούμε το Σταυρό, για να φανερώσουμε ότι ο τάφος δεν είναι το τέλος, ο θάνατος είναι νικημένος, η κυριαρχία του προσωρινή και η δύναμή του περιορισμένη. Ο Σταυρός στους τάφους διακηρύσσει ότι ζούμε με τη μεγάλη ελπίδα της αιωνιότητας, ότι βλέπουμε πέρα από τον κόσμο τούτο, προσδοκούμε ανάστασιν νεκρών. Είναι σύμβολο της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής, διότι, όπως λέει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, «τούτω τω αγίω όπλω διέρρηξε Χριστός την παμφάγον του άδου γαστέρα» και μας χάρισε την αιώνια ζωή.
Ταυτόχρονα ο Σταυρός του Χριστού είναι, όπως σημειώσαμε, σημείο του θριάμβου του Κυρίου επί των δαιμονικών δυνάμεων. Πολλοί και πριν και μετά τη σταύρωση του Κυρίου σταυρώθηκαν, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, και όμως κανέναν απʼ αυτούς δε φοβούνται οι δαίμονες. Ενώπιον όμως του Σταυρού του Κυρίου φρίττουν και τρέμουν και «αποπηδώσι», φεύγουν μακριά «καθάπερ από πυρός», σαν να κινδυνεύουν από φωτιά.
Μπορεί να υπάρχει πολύ κακό στον κόσμο. Μπορεί να φαίνεται ότι η ασέβεια, ο υλισμός και η αθεΐα κυριαρχούν παντού. Όμως οι πιστοί δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι ο τελικός θρίαμβος ανήκει στο Σταυρό του Χριστού μας. Στο τέλος το μανιώδους υπερκοσμίου πολέμου που διεξάγεται τώρα η μόνη σημαία που θα κυματίσει θριαμβευτικά σε όλο το σύμπαν θα είναι η σημαία του Σταυρού.
Οι αναγνώστες αυτών των σκέψεων ίσως περιμένουν τώρα να καταλήξουμε με μια θερμή παρακίνηση να αγαπήσουμε οι πιστοί περισσότερο το Σταυρό του Χριστού μας. Εμείς όμως αυτή τη φορά θα τους παρακαλέσουμε να κάνουν κάτι πιο απλό και εύκολο, Να εξετάσουν αν φέρουν επάνω τους το Σταυρό τους. Το Σταυρό, όχι κοκκαλάκια νυχτερίδων ή διάφορα δήθεν φυλαχτά και χαϊμαλια. Και μάλιστα το Σταυρό ως όπλο κατά των δαιμόνων, όχι κάτι παράξενα κατασκευάσματα σε αλλόκοτα σχήματα σταυρού ως κόσμημα. Να μην αφηνόμαστε να βγαίνουμε άοπλοι στη ζωή και να γινόμαστε έτσι εύκολη λεία της μανίας και του μίσους των δαιμονικών δυνάμεων.
Μέσα σʼ αυτόν τον όλο και περισσότερο δαιμονοκρατούμενο κόσμο είναι ανάγκη οι πιστοί να στρέφουμε τα βλέμματά μας με θέρμη στο Σταυρό του Κυρίου. Με θέρμη και με την ακράδαντη πεποίθηση ότι στο τέλος ο Σταυρός του Κυρίου θα θριαμβεύσει σε όλο τον κόσμο.
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
H Ύψωση του Tιμίου Σταυρού
ΤΟY π. ΘEOΔΩPOY ΠAΠAΣAKEΛΛAPIOY, KAΘHΓHTH-ΘEOΛOΓOY
Oλόκληρη η ζωή του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων είναι ένας Σταυρός κι αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι όλων των τάξεων σ' όλο τον κόσμο παίρνουν μια γεύση αυτου του πράγματος που ονομάζεται Σταυρός, ο καθένας με τον τρόπο του.
Ολόκληρη η οικουμένη ακολουθεί το δρόμο του Σταυρού έστω και ασυνείδητα. του Σταυρού που αν γινόταν συνειδητά αποδεκτός απ' όλο τον κόσμο, θα έσωζε αυτόν τον κόσμο. Αυτό δείχνει η γιορτή της Yψώσεως του Τιμίου Σταυρού που γιορτάσαμε. Είναι η ύψωση του συμβόλου όλης της ανθρωπότητας, του συμβόλου της πραγματικης αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας, ισότητας, του συμβόλου που γενιές αιρετικών και αντίχριστων πολέμησαν και θα πολεμούν, αλλ' αυτός θα παραμένει ακλόνητος δείχνοντας στον άνθρωπο την ανατολή και την ελπίδα.
Η ελπίδα που απορρέει από το Σταυρό δεν είναι αφηρημένη έννοια γιατί δέν αναφέρεται στο πιθανό και το ενδεχόμενο, αλλά στο βέβαιο και το αιώνιο, στο Θεό. Ο διάβολος πιστεύει και φρίττει, δε μπορεί όμως να ελπίζει. Γιατί η ελπίδα είναι αποτέλεσμα του Σταυρού και οι δαίμονες συντρίβονται μπροστά σ' Aυτόν. Από τον Τίμιο Σταυρό προέρχεται η μεγάλη δωρεά του Χριστού, η ειρήνη. Αυτή δεν αποτελεί ένα ηθικό μήνυμα, αλλά μία οντολογική δωρεά. Δεν έδωσε ο Θεός μία συμβατική ειρήνη, μία ειρήνη "εντεύθεν των ορίων" της φθοράς και του θανάτου, αλλά μια ειρήνη που την πρόσφερε με το Σταυρό και την Ανάσταση. Επειδή, όμως, η απουσία της ειρήνης οφείλεται στην παρουσία της αμαρτίας, η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει το διώξιμο της αμαρτίας δια μέσου του Σταυρού. Αλλά από το Σταυρό προέρχεται και η ελευθερία του ανθρώπου. Η ελευθερία δεν προέρχεται από τη χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά είναι δώρο του Θεού, δώρο που προέρχεται από το Σταυρό και το αίμα του Θεανθρώπου. Αν ο σημερινός άνθρωπος δεν προσπαθήσει για την ελευθερία του Σταυρού, όλες οι άλλες "ελευθερίες" είναι μάταιες και εφήμερες για τον κόσμο.
Kαι η αγάπη που τόσο λείπει από το σημερινό άνθρωπο, και αυτή προέρχεται από το Σταυρό. Είναι το αίτιο για το οποίο ο Χριστος ήρθε στον κόσμο και η αγάπη αυτή πηρε σάρκα και οστά, όταν ο Χριστος "ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα". Αυτό το νόημα του Σταυρού πρέπει να το καταλάβει και να το βιώσει ο σημερινός άνθρωπος: Το νόημα της οριζόντιας και κάθετης διαστάσεως που απορρέει από το Σταυρό, τη σχέση δηλαδή του ανθρώπου με το συνάνθρωπο και του ανθρώπου με το Θεό. Πρέπει ο σημερινός άνθρωπος, σαν ένας άλλος Μωυσής, να χαράζει στο δρόμο του Σταυρό και τότε να είναι βέβαιος ότι το θαύμα θα γίνει. Διαφορετικά θα παραπαίει, όπως πάντα, από την αλήθεια στην αίρεση, από την αγάπη στο μίσος, από τη ζωή στο θάνατο.
Ο άνθρωπος στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα έχει γνωρίσει πολλές ιδεολογίες και θρησκευτικές και πολιτικές, έχει πιστέψει σέ νέα ξόανα και είδωλα και έχει μείνει κενός. Το μόνο πράγμα, το μοναδικό κήρυγμα, ή αν θέλουμε, η μοναδική "ιδεολογία" που απέμεινε να πιστέψει, είναι ο Σταυρός. Μία "ιδεολογία" πέρα από συμφέροντα, δολοπλοκίες, υποκρισίες και σκοπιμότητες. Μία "ιδεολογία" αναστάσιμη.
http://imd.gr/html/gr/section01/media/p ... 3/0910.htm
ΤΟY π. ΘEOΔΩPOY ΠAΠAΣAKEΛΛAPIOY, KAΘHΓHTH-ΘEOΛOΓOY
Oλόκληρη η ζωή του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων είναι ένας Σταυρός κι αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι όλων των τάξεων σ' όλο τον κόσμο παίρνουν μια γεύση αυτου του πράγματος που ονομάζεται Σταυρός, ο καθένας με τον τρόπο του.
Ολόκληρη η οικουμένη ακολουθεί το δρόμο του Σταυρού έστω και ασυνείδητα. του Σταυρού που αν γινόταν συνειδητά αποδεκτός απ' όλο τον κόσμο, θα έσωζε αυτόν τον κόσμο. Αυτό δείχνει η γιορτή της Yψώσεως του Τιμίου Σταυρού που γιορτάσαμε. Είναι η ύψωση του συμβόλου όλης της ανθρωπότητας, του συμβόλου της πραγματικης αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας, ισότητας, του συμβόλου που γενιές αιρετικών και αντίχριστων πολέμησαν και θα πολεμούν, αλλ' αυτός θα παραμένει ακλόνητος δείχνοντας στον άνθρωπο την ανατολή και την ελπίδα.
Η ελπίδα που απορρέει από το Σταυρό δεν είναι αφηρημένη έννοια γιατί δέν αναφέρεται στο πιθανό και το ενδεχόμενο, αλλά στο βέβαιο και το αιώνιο, στο Θεό. Ο διάβολος πιστεύει και φρίττει, δε μπορεί όμως να ελπίζει. Γιατί η ελπίδα είναι αποτέλεσμα του Σταυρού και οι δαίμονες συντρίβονται μπροστά σ' Aυτόν. Από τον Τίμιο Σταυρό προέρχεται η μεγάλη δωρεά του Χριστού, η ειρήνη. Αυτή δεν αποτελεί ένα ηθικό μήνυμα, αλλά μία οντολογική δωρεά. Δεν έδωσε ο Θεός μία συμβατική ειρήνη, μία ειρήνη "εντεύθεν των ορίων" της φθοράς και του θανάτου, αλλά μια ειρήνη που την πρόσφερε με το Σταυρό και την Ανάσταση. Επειδή, όμως, η απουσία της ειρήνης οφείλεται στην παρουσία της αμαρτίας, η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει το διώξιμο της αμαρτίας δια μέσου του Σταυρού. Αλλά από το Σταυρό προέρχεται και η ελευθερία του ανθρώπου. Η ελευθερία δεν προέρχεται από τη χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά είναι δώρο του Θεού, δώρο που προέρχεται από το Σταυρό και το αίμα του Θεανθρώπου. Αν ο σημερινός άνθρωπος δεν προσπαθήσει για την ελευθερία του Σταυρού, όλες οι άλλες "ελευθερίες" είναι μάταιες και εφήμερες για τον κόσμο.
Kαι η αγάπη που τόσο λείπει από το σημερινό άνθρωπο, και αυτή προέρχεται από το Σταυρό. Είναι το αίτιο για το οποίο ο Χριστος ήρθε στον κόσμο και η αγάπη αυτή πηρε σάρκα και οστά, όταν ο Χριστος "ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα". Αυτό το νόημα του Σταυρού πρέπει να το καταλάβει και να το βιώσει ο σημερινός άνθρωπος: Το νόημα της οριζόντιας και κάθετης διαστάσεως που απορρέει από το Σταυρό, τη σχέση δηλαδή του ανθρώπου με το συνάνθρωπο και του ανθρώπου με το Θεό. Πρέπει ο σημερινός άνθρωπος, σαν ένας άλλος Μωυσής, να χαράζει στο δρόμο του Σταυρό και τότε να είναι βέβαιος ότι το θαύμα θα γίνει. Διαφορετικά θα παραπαίει, όπως πάντα, από την αλήθεια στην αίρεση, από την αγάπη στο μίσος, από τη ζωή στο θάνατο.
Ο άνθρωπος στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα έχει γνωρίσει πολλές ιδεολογίες και θρησκευτικές και πολιτικές, έχει πιστέψει σέ νέα ξόανα και είδωλα και έχει μείνει κενός. Το μόνο πράγμα, το μοναδικό κήρυγμα, ή αν θέλουμε, η μοναδική "ιδεολογία" που απέμεινε να πιστέψει, είναι ο Σταυρός. Μία "ιδεολογία" πέρα από συμφέροντα, δολοπλοκίες, υποκρισίες και σκοπιμότητες. Μία "ιδεολογία" αναστάσιμη.
http://imd.gr/html/gr/section01/media/p ... 3/0910.htm
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Σας θυμίζω και την επιστολή αυτ΄του Αρχιεπισκόπου Αμερικής που είχε δημοσιευθεί στο site μας πριν ένα χρόνο:
http://athos.edo.gr/modules.php?name=Ne ... le&sid=479
http://athos.edo.gr/modules.php?name=Ne ... le&sid=479
-
filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4119
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ
(ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ)
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας.
Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν.
Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.
Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή.
Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως.
Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.
Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ’ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν.
Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος.
Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον ονομάζουν πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με ξύλο!
Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου
Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά.
Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν.
Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.
http://www.i-m-patron.gr/keimena/ypsosi ... aurou.html
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ
(ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ)
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας.
Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν.
Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι « ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17»,επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.
Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή.
Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως.
Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.
Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ’ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν.
Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος.
Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον ονομάζουν πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με ξύλο!
Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου
Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά.
Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν.
Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.
http://www.i-m-patron.gr/keimena/ypsosi ... aurou.html
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Ο Ναός της Ύψωσης του Τιμίου σταυρού στη Δονούσα
Ο Τίμιος Σταυρός είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Δονούσας καθώς και προστάτης του νησιού. Η ιστορία του ναού περίεργη και επεισοδιακή: Η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού πρωτοχτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα κοντά στον "ρυάκα", ένα μικρό ποτάμι που περνά μέσα από τον οικισμό και καταλήγει στη θάλασσα. (Ακόμα και σήμερα τους χειμερινούς μήνες, όταν βρέχει ο Θεός, ο ρυάκας κατεβάζει τόσο νερό που κόβει το χωριό στα δύο.) Μια δυνατή καταιγίδα λοιπόν γκρέμισε τότε την εκκλησία και παρέσυρε όλα τα απομεινάρια της στη θάλασσα. Η χάρη όμως του Σταυρού δεν θέλησε να τελειώσει έτσι η ιστορία του. Η εικόνα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού βρέθηκε μετά από μέρες στη αμμουδιά της Αγ. Παρασκευής στην Κάτω Μεριά της Αμοργού από τον Δημήτριο Σκοπελίτη ο οποίος οργάνωσε έρανο με σκοπό της ανέγερση νέου ναού, αυτή την φορά όμως ψηλότερα και σε ασφαλέστερη θέση. Το 1902 εγκαινιάσθηκε ο νέος ναός, τετράγωνος με τρούλο, που στολίζει σήμερα τον μεγαλύτερο οικισμό του νησιού, ο οποίος πήρε και το όνομά του από την εκκλησία - παλαιότερα λεγόταν Κάμπος. Θαυματουργός ο Σταυρός, συχνά τον επικαλούνται οι ναυτικοί που κινδυνεύουν στα φουρτουνιασμένα μπουγάζια της Δονούσας. Στη γιορτή του Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου, έρχονται προσκυνητές από τα γύρω νησιά με τάματα και λαμπάδες για να τον ευχαριστήσουν.
Πηγή: http://www.agrotravel.gr/
Ο Τίμιος Σταυρός είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Δονούσας καθώς και προστάτης του νησιού. Η ιστορία του ναού περίεργη και επεισοδιακή: Η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού πρωτοχτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα κοντά στον "ρυάκα", ένα μικρό ποτάμι που περνά μέσα από τον οικισμό και καταλήγει στη θάλασσα. (Ακόμα και σήμερα τους χειμερινούς μήνες, όταν βρέχει ο Θεός, ο ρυάκας κατεβάζει τόσο νερό που κόβει το χωριό στα δύο.) Μια δυνατή καταιγίδα λοιπόν γκρέμισε τότε την εκκλησία και παρέσυρε όλα τα απομεινάρια της στη θάλασσα. Η χάρη όμως του Σταυρού δεν θέλησε να τελειώσει έτσι η ιστορία του. Η εικόνα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού βρέθηκε μετά από μέρες στη αμμουδιά της Αγ. Παρασκευής στην Κάτω Μεριά της Αμοργού από τον Δημήτριο Σκοπελίτη ο οποίος οργάνωσε έρανο με σκοπό της ανέγερση νέου ναού, αυτή την φορά όμως ψηλότερα και σε ασφαλέστερη θέση. Το 1902 εγκαινιάσθηκε ο νέος ναός, τετράγωνος με τρούλο, που στολίζει σήμερα τον μεγαλύτερο οικισμό του νησιού, ο οποίος πήρε και το όνομά του από την εκκλησία - παλαιότερα λεγόταν Κάμπος. Θαυματουργός ο Σταυρός, συχνά τον επικαλούνται οι ναυτικοί που κινδυνεύουν στα φουρτουνιασμένα μπουγάζια της Δονούσας. Στη γιορτή του Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου, έρχονται προσκυνητές από τα γύρω νησιά με τάματα και λαμπάδες για να τον ευχαριστήσουν.
Πηγή: http://www.agrotravel.gr/
-
nkope
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 1347
- Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Domna έγραψε:Όταν ο Πατήρ Δαμιανός, ο διάσημος απόστολος των λεπρών έφθασε σε ένα χωριό της ιεραποστολής του, είδε να τον περικυκλώνουν ιθαγενείς, με τους οποίους δεν ήξερε να μιλήσει.
Έμεινε τρομαγμένος, γιατί δεν ήξερε τις διαθέσεις τους. Αλλά να, ένας από τους ιθαγενείς έρχεται κοντά του και χαράσσει με τη λόγχη του στη γη ένα σταυρό.
Με αυτό το σημείο εξεδήλωσε τη θρησκεία του και τα αισθήματά του για το νέο ιεραπόστολο.
Με το σημείο του Σταυρού διακρίνεται ο χριστιανός από τους άλλους.
"Κανών Παρακλητικός εις τον Τίμιον Σταυρόν"
Νικηφόρου ιερομονάχου του Κρητός
Μετά τόν, Εὐλογητόν, τό, Κύριε εἰσάκουσον, εἶτα τό, Θεός Κύριος καὶ τὸ Τροπάριον Ἦχος Δ΄ Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ ζωηφόρῳ νῦν Σταυρῷ προσπελάσωμεν, οἱ μακρυνθέντες τοῖς κακοῖς καὶ προσψαύσωμεν, ἐν ἐπιστρόφῳ λέγοντες καρδίᾳ πιστῶς· πρόφθασον, βοήθησον, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, φάνηθι λυτρούμενος ἐκ παντοίων κίνδυνων· μὴ ἐποφθῶμεν ἄπρακτα ζητεῖν· τὴν σὴν γὰρ σκέπην βεβαίαν ἐλπίζομεν.
Δόξα καὶ νῦν.
Οὐ δυνησόμεθα Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, τὰ σὰ θαυμάσια ὑμνεῖν οἱ κατάκριτοι. Εἰ μὴ γὰρ σοὶ παρεῖχες τὰ δωρήματα, τῖς ἡμῖν τὴν ἴασιν τῶν τοῦ σώματος νόσων; τὶς δὲ καὶ τὴν κάθαρσιν τῶν ψυχῶν ἄν ἐδίδου; Οὔκ ἀπόμακρυνθῶμεν πώποτε ἐκ σοῦ· σὺ γὰρ σκέπεις πάντας θνητοὺς ἐκ παντοίων κακῶν.
Εἶτα ὁ Ν καὶ ὁ Κανών.
Ὠδὴ Α'. Ἦχος Πλ. Δ'. Ὑγρὰν διοδεύσας
Στίχος. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου.
Σταυρὲ σκῆπτρον ἅγιον καὶ σεπτόν, τοὺς ἐν εὐλαβείᾳ προσκυνοῦντας τὴν ἱεράν, σκέπην σου ἀτρώτους ἀπὸ βλάβης, καὶ πειρασμῶν καὶ κινδύνων διάσωσον.
Σταυρὲ σκῆπτρον ἅγιον τοῦ Χριστοῦ, τοὺς σὲ προσκυνοῦντας καταξίωσον ἐσαεί, τῷ Κτίστεί Θεῷ καθυπακούειν, καὶ ὑπʼ αὐτοῦ βασιλεύεσθαι ποίησον.
Σταυρὲ ἡ βοήθεια τῶν πιστῶν, δίδου βοηθείας τοῖς ὑμνοῦσι τὸ ἱερόν, κράτος σου καὶ αἴρειν τὰ βραβεῖα, κατὰ παθῶν ψυχοφθόρων ἐνίσχυσον.
Θεοτοκίον.
Σταυρόν καθορῶσα Ἁγνή ἀμνάς, τοῦ ἁγνῶς τεχθέντος ἐξ αὐτῆς, οὗτος νῦν ἐστί, πιστῶν σωτηρία ἀνεβόα, καὶ κραταιὰ προστασία καὶ στήριγμα.
Ὠδὴ Γ΄. Οὐρανίας ἀψῖδος.
Ὁ Σταυρός τοῦ Δεσπότου, χαῖρε νεκρῶν ἔγερσις, χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ρῶσις, χαῖρε ἀντίληψις• τοὺς προσκυνοῦντάς σε, φύλαττε φρούρει καὶ σκέπε, ἐκ τῶν δρωμένων τε, καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, χαῖρε Πιστῶν καύχημα, χαῖρε κραταιὰ προστασία, χαῖρε παράκλησις· τοὺς προσκυνοῦντας σε, ἐκ περιστάσεως ρῦσαι, καὶ δεινῆς κακώσεως καὶ πάσης θλίψεως.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, χαῖρε στερρὸν ἔρρεισμα, χαῖρε τῶν ὑμνούντων σε φύλαξ, χαῖρε προπύργιον• τοὺς προσκυνοῦντάς σε ἐκ τῶν τοῦ βίου σκανδάλων, ρῦσαι καὶ διάσωσον θείᾳ δυνάμει σου.
Θεοτοκίον
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Υἰοῦ σου, παρθενικὸν καύχημα, πᾶσί σου τὸν Τόκον ὑμνοῦσι, δύναμις πέφυκεν, οὗ ἡ προσκύνησις καὶ τὸ πρὸς σὲ καταφεύγειν, πάθη θεραπεύουσι ψυχῆς καὶ σώματος.
Ὠδή Δ'. Εἰσακήκοα Κύριε....
Ὁ Σταυρὸς ὁ Πανάγιος, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσιν αὐτὸν τὴν ἴασιν, καὶ πταισμάτων ἀπολύτρωσιν, ἐμφανῶς ὁρᾶται χαριζόμενος.
Τῶν ἀμέτρων πταισμάτων μου, ροῦν τὸν θολερώτατον ἀποξήρανον, ὁ βαστάσας τὸν ξηράναντα, ἀθεΐας ὕλην, Σταυρέ Τίμιε.
Ἁμαρτίαις συμπέφυρμαι, καὶ ἐκ τούτων ἦλθον εἰς ἀλλεπάλληλον, ἀρρωστίαν• ὅθεν κράζω σοι, ἄμφω τὰς Ἰάσεις, Σταυρέ δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Οἱ Σταυρόν καὶ τὴν Ἄχραντον, ἔχοντες ἐλπίδα οὐκ αἰσχυνθήσονται• ἡ πρεσβεία γὰρ καὶ δύναμις, τῆς Μητρός καὶ σκήπτρου σφόδρα δύνανται.
Ὠδή Ε'. Φώτισον ἡμᾶς.
Γλύκανον ἡμῶν, τὴν πικρίαν τῶν θλίψεων, Σταυρέ Κυρίου, ὁ πάλαι τῆς μερρᾶς, πικρῶν ὑδάτων τὴν πικρίαν Ἰασάμενος.
Σκέπασον ἡμᾶς, τῇ δυνάμει σου πανάγιε, Σταυρέ Κυρίου, ἐν σοὶ γὰρ τοῦ Πατρός, Ἰσχὺς ἐπῆρθη, τὸ σὸν κράτος ἐνισχύουσα.
Κούφισον ἡμῶν, ἅπαν ἄλγος τε καὶ κάκωσιν, καὶ σκυθρωπότητα ἐκ τῶν καρδιῶν, Σ ταύρε Κυρίου• δέδοταί σοι γὰρ τὸ δύνασθαι.
Θεοτοκίον
Ἔχομεν Πιστοί, προστασίαν πρὸς τὸν Κύριον, τὴν Παναγίαν Παρθένο ν καὶ τὸν Σταυρόν, ὧν καταπλήττει καὶ τοὺς δαίμονας ἡ δύναμις.
Ὠδή ΣΤ'. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Τὸ ὅπλον τῶν βασιλέων ὑμνῶ σε, τὴν στολὴν τῶν Ἱερέων ὑψῶ σε, Χριστιανῶν τὴν ἐλπίδα ἁπάντων, ὑμνολογῶ σε Σταυρέ Παμμακάριστε, τὸ καύχημα κἀμοῦ ὅν σε, ὅπλον ὡς μέγα ἀμπέχομαι.
Σὲ σκέπην Χριστιανοί γινώσκομεν, καὶ καυχώμεθα ἐν σοὶ Ξύλον θεῖον• εἰς πάντα γὰρ σὲ εὑρίσκομεν κράτος, καὶ παντελῆ σωτηρίαν καὶ σύμμαχον, τὴν χάριν ὅθεν καὶ ἡμῖν, τοῖς ὑμνοῦσί σε πόθῳ κατάπεμψον.
Ὁ Κύριος ἱσχυρὸν ἡμῖν τεῖχος, καὶ προστάτην καὶ φρουρόν σε παρέσχε, καὶ γὰρ ἐν σοὶ ἐναντίαι δυνάμεις, ἐξηφανίσθησαν σθένει τοῦ κράτους σου. Ὡς ἔχεις οὖν πᾶσαν ἰσχύν, ἀσθενοῦντας ἡμᾶς ἰσχύν ἔνδυσον.
Θεοτοκίον
Σωτῆράς μου ἐπιγράφομαι πόθῳ, τοὺς τὸν Κτίστην μου σαρκί δεξαμένους, τὴν μὲν Ἁγνήν, ὡς ζωὴν ἀφθαρτοῦσαν• τὸ δὲ Σταυρόν, ὡς νεκρῶν ζωοπάροχον. Νεκρώσει οὖν ζωοποιῷ, ὁ Σταυρός καὶ ἡ Κόρη ζωώσατε.
Διάσωσον Σταυρέ Κυρίου τὴν ποίμνην σου ἀπὸ βλάβης, ὅτι πάντες ἐν σοὶ καυχώμεθα, καὶ γινώσκομεν τὴν σκέπην σου, σωτηρίαν καὶ κράτος.
Ἐπίσκεψαι τῇ σῇ δυνάμει τοὺς πίστει σε προσκυνοῦντας, Τίμιε Σταυρέ, ἐξ ἐχθρῶν παντοίας κακώσεως, καὶ δίωξον τάς αὐτῶν περιστάσεις.
Ὁ ἱερεὐς ὡς ἔθος μνημονεύει. Εἶτα τὸ Κοντάκιον Ἤχος Β'.
Τό ξύλον τῆς ζωῆς καὶ δύναμις ὑπέροπλος, ἐλπὶς τῶν Πιστῶν καὶ σκέπη καὶ κραταίωμα, ἐκ ψυχῆς βοῶμέν σοι, Σταυρέ Κυρίου φύλαξ φάνηθι, καὶ ἐκ σκανδάλων τῶν τοῦ πονηροῦ, προφθάσας ρῦσαι ἡμᾶς τοὺς ὑμνοῦντάς σε.
Καὶ εὐθύς τὸ προκείμενον.Ἦχος Δ'.
Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν καὶ προσκυνεῖτε τ&#
8183; ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι Ἅγιος ἐστί.
Στίχος. Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο. Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
Εἶπεν ὁ Κύριος. Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ καθὼς Μωσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὔτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλʼ ἵίνα σωθῇ ὁ κόσμος διʼ αὐτοῦ.
Δόξα.
Τὸ τοῦ θείου Σταυροῦ σου δυνάμει ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τα
τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου ....
Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός . .. Καὶ τὸ παρόν Προσόμοιον.
Ἦχος Πλ. Β'. Ὅλην ἀποθεμένοι.
Σταυρὲ πανσεβάσμιε, ὅν περιέπουσι τάξεις, Ἀγγέλων γηθόμεναι• σήμερον ὁρώμενος θείῳ πνεύματι, δικαιοῖς ἅπαντας, τοὺς κλοπῇ βρώσεως, ἀπωσθέντας καὶ εἰς θάνατον, καθυποκύψαντας· ὅθεν σε καρδίᾳ καὶ χείλεσι πιστῶς περιπτυσσόμενοι, τὸν ἁγιασμὸν ἀρυόμεθα• ὑμνεῖτε, βοῶντες, Χριστόν τὸν ὑπεράγαθον Θεόν, καὶ τὸ αὐτοῦ προσκυνήσωμεν θείον ὑποπόδιον.
Τό, Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν Λαόν σου κ. τ. λ.
Ὠδὴ Ζ'.Οἱ ἐκ τῆς ἰουδαίας. ..
Τὸ κράτος τοῦ θανάτου, τεθανάτωται πάλαι τῆς κρεμασθείσης ζωῆς, θανάτῳ ζωηφόρῳ, Σταυρέ ἐν σοι διὸ σε, ἰκετεύω κραυγάζων σοι, τῶν θανατούντων παθῶν, ρῦσαι με νῦν καὶ σῶσον.
Τὴν βροτῶν σωτηρίαν, ὁ Σωτὴρ ἠβουλήθη ἐναπεργάσασθαι, ἐν ξύλῳ ζωηφόρῳ, διδοὺς τοῖς σωζομένοις, μελωδεῖν τὰ σωτήρια· χαῖρε Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, Πιστῶν ἁπάντων σώστα.
Τοῦ ξύλου τῆς κατάρας, οἱ τρυφήσαντες εὖρον τάς ἀφεσίμους ἐν σοί, ἐκτάσει εὐλογίας χειρῶν τῶν τοῦ Δεσπότου, διό πάντες σοὶ κράζομεν· τὴν εὐλογίαν Σταυρέ δίδου τοῖς σὲ τιμῶσι.
Θεοτοκίον.
Καυχῶμαι τὴν δυάδα, προβαλλόμενος πρέσβεις πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, Μητέρα καὶ τὸ σκὴπτρον· ἰσχύει γὰρ ἡ Μήτηρ, καὶ τὸ σκῆπτρον κρατύνει με, χαῖρε τὸ σκῆπτρον Χριστοῦ, χαῖρε ἡ Μήτηρ τούτου.
Ὠδὴ Η'. Τὸν Βασιλέα.
Τοὺς προσκυνοῦντάς σε, ὦ Σταυρὲ διατηρεῖ, πειρασμῶν καὶ κινδύνων ἀτρωτους· ἔχεις γὰρ σὴν σκέπην φρουροῦσαν πιστούς πάντας.
Τὰς ἀρρωστίας τὰς τῆς σαρκός ἱατρεύεις, καὶ σπιλάδας ψυχῶν ἐκκαθαίρεις. Ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν, Σταυρόν τὸν τοῦ Κυρίου.
Τοὺς τῷ σημείῳ σου ἑεαυτούς σημειοῦντας, τῶν παγίδων λυτροῦσαι τοῦ σκότους, Σταυρέ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ σοῦ σημείου.
Θεοτόκιο.
Τοῦ Βασιλέως τῶν Οὐρανῶν τὴν Μητέρα, καὶ Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἐν πίστει, πάντες προσκυνοῦμεν, ὥσπερ κοινούς προστάτας.
Ὠδή Θ'. Κυρίως Θεοτόκον ....
Ἥν φέρω σοι ἐκ πόθου, δέησιν Κυρίου, δέξαι
Σταυρέ, καὶ τὴν χάριν παράσχου πιστῶς, σὲ προσκυνούντι ἐν πίστει καὶ μεγαλύνοντι.
Σημεῖον νικηφόρον, πάντες οἴδασί σε, οἱ διὰ σοῦ βραβεῖα καὶ νικάς αὐτῶν, σὺν εὐλαβείᾳ λαβόντες, καὶ μεγαλύνουσι.
Τὸ χαῖρε τοῦτο τέλος, τοῦ μικροῦ μου ὕμνου, τοῦ διὰ σοῦ νικηφόρου ὀφθέντος Σταυροῦ, δέξαι Χριστέ μου τὸ χαῖρε, καὶ δίδου μοι τὰ χαρμόσυνα.
Θεοτοκίον.
Οὐ θέλω σιωπῆσαι τὰ τῆς Θεοτόκου, καὶ τὸν Σταυρόν μὴ κηρύττειν, ὅς σκέπει πιστούς• οὐ σιωπῶ, ἀλλὰ λέγω, εἰ καὶ ἐσίγησα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς. . . Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.
Τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον τοῦ Χριστοῦ, σήμερον ἐκ πόθου προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς, καί ἐν κατανύξει βοήσωμεν συμφώνως, Σταυρέ ζωῆς τὸ ξύλον πιστούς στερέωσον.
Πάντες προσκυνοῦμεν πανευλαβῶς, καί φόβῳ καὶ πόθῳ, σὺν ἀγάπῃ τε καὶ χαρᾷ, τιμῶντες ὑμνοῦμεν τὸ πανάγιον ξύλον, χείλεσιν ἀναξίοις κατασπαζόμενοι.
Σκῆπτρον ἁγιότατον τοῦ Χριστοῦ, ζωηφόρον ξΰλον, ἱερέων ἡ καλλονή, Βασιλέων νῖκος, στήριγμα ὀρθοδόξων, πάντας τοὺς σέ τιμῶντας, Σταυρέ διάσωσον.
Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὸν Σταυρόν τὸν ζωοποιόν, τὸν ἁγιασθέντα Αἵματι τῷ πανσέπτῳ, Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου ὅν μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Ὥσπερ τὴν ψάμμον τῶν θαλασσῶν, ὑπὲρ ἀριθμόν τε τῶν ἀστέρων τοῦ Οὐρανοῦ, μόνος ἁμαρτήσας καὶ μόνος κατεκρίθην, ὦ Δέσποινα τοῦ Κόσμου, σύ με διάσωσον.
Τρισάγιον. Καὶ τὸ Τροπάριον Ἦχος Α'.
Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατά βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.
Ὁ ἱερεύς μνημονεύει
Ἐν δὲ τῷ τέλει ψάλλεται τὸ παρόν,Ἦχος Β'. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Λάμψον φῶς ἀπρόσιτον ἡμῖν• ἔργον γὰρ ἐσμὲν τῶν χειρῶν σου, πάντες Χριστέ Βασιλεῦ· νίκη δὲ στεφάνωσον, τοὺς σὲ ὑμνοῦντας πιστῶς, κατʼ ἐχθρῶν ἀοράτων τε, καὶ ὁρατῶν ἅμα, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα, ἰσχὺν καὶ ἄσυλον, ὄλβον τὸν Σταυρὸν σου πλουτοῦντας, Σῶτερ, ὁ τὴν ἄφθορον μήτραν, ὑποδὺς ἀρρήτως τῆς Θεόπαιδος.
Νικηφόρου ιερομονάχου του Κρητός
Μετά τόν, Εὐλογητόν, τό, Κύριε εἰσάκουσον, εἶτα τό, Θεός Κύριος καὶ τὸ Τροπάριον Ἦχος Δ΄ Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ ζωηφόρῳ νῦν Σταυρῷ προσπελάσωμεν, οἱ μακρυνθέντες τοῖς κακοῖς καὶ προσψαύσωμεν, ἐν ἐπιστρόφῳ λέγοντες καρδίᾳ πιστῶς· πρόφθασον, βοήθησον, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, φάνηθι λυτρούμενος ἐκ παντοίων κίνδυνων· μὴ ἐποφθῶμεν ἄπρακτα ζητεῖν· τὴν σὴν γὰρ σκέπην βεβαίαν ἐλπίζομεν.
Δόξα καὶ νῦν.
Οὐ δυνησόμεθα Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, τὰ σὰ θαυμάσια ὑμνεῖν οἱ κατάκριτοι. Εἰ μὴ γὰρ σοὶ παρεῖχες τὰ δωρήματα, τῖς ἡμῖν τὴν ἴασιν τῶν τοῦ σώματος νόσων; τὶς δὲ καὶ τὴν κάθαρσιν τῶν ψυχῶν ἄν ἐδίδου; Οὔκ ἀπόμακρυνθῶμεν πώποτε ἐκ σοῦ· σὺ γὰρ σκέπεις πάντας θνητοὺς ἐκ παντοίων κακῶν.
Εἶτα ὁ Ν καὶ ὁ Κανών.
Ὠδὴ Α'. Ἦχος Πλ. Δ'. Ὑγρὰν διοδεύσας
Στίχος. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου.
Σταυρὲ σκῆπτρον ἅγιον καὶ σεπτόν, τοὺς ἐν εὐλαβείᾳ προσκυνοῦντας τὴν ἱεράν, σκέπην σου ἀτρώτους ἀπὸ βλάβης, καὶ πειρασμῶν καὶ κινδύνων διάσωσον.
Σταυρὲ σκῆπτρον ἅγιον τοῦ Χριστοῦ, τοὺς σὲ προσκυνοῦντας καταξίωσον ἐσαεί, τῷ Κτίστεί Θεῷ καθυπακούειν, καὶ ὑπʼ αὐτοῦ βασιλεύεσθαι ποίησον.
Σταυρὲ ἡ βοήθεια τῶν πιστῶν, δίδου βοηθείας τοῖς ὑμνοῦσι τὸ ἱερόν, κράτος σου καὶ αἴρειν τὰ βραβεῖα, κατὰ παθῶν ψυχοφθόρων ἐνίσχυσον.
Θεοτοκίον.
Σταυρόν καθορῶσα Ἁγνή ἀμνάς, τοῦ ἁγνῶς τεχθέντος ἐξ αὐτῆς, οὗτος νῦν ἐστί, πιστῶν σωτηρία ἀνεβόα, καὶ κραταιὰ προστασία καὶ στήριγμα.
Ὠδὴ Γ΄. Οὐρανίας ἀψῖδος.
Ὁ Σταυρός τοῦ Δεσπότου, χαῖρε νεκρῶν ἔγερσις, χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ρῶσις, χαῖρε ἀντίληψις• τοὺς προσκυνοῦντάς σε, φύλαττε φρούρει καὶ σκέπε, ἐκ τῶν δρωμένων τε, καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, χαῖρε Πιστῶν καύχημα, χαῖρε κραταιὰ προστασία, χαῖρε παράκλησις· τοὺς προσκυνοῦντας σε, ἐκ περιστάσεως ρῦσαι, καὶ δεινῆς κακώσεως καὶ πάσης θλίψεως.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, χαῖρε στερρὸν ἔρρεισμα, χαῖρε τῶν ὑμνούντων σε φύλαξ, χαῖρε προπύργιον• τοὺς προσκυνοῦντάς σε ἐκ τῶν τοῦ βίου σκανδάλων, ρῦσαι καὶ διάσωσον θείᾳ δυνάμει σου.
Θεοτοκίον
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Υἰοῦ σου, παρθενικὸν καύχημα, πᾶσί σου τὸν Τόκον ὑμνοῦσι, δύναμις πέφυκεν, οὗ ἡ προσκύνησις καὶ τὸ πρὸς σὲ καταφεύγειν, πάθη θεραπεύουσι ψυχῆς καὶ σώματος.
Ὠδή Δ'. Εἰσακήκοα Κύριε....
Ὁ Σταυρὸς ὁ Πανάγιος, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσιν αὐτὸν τὴν ἴασιν, καὶ πταισμάτων ἀπολύτρωσιν, ἐμφανῶς ὁρᾶται χαριζόμενος.
Τῶν ἀμέτρων πταισμάτων μου, ροῦν τὸν θολερώτατον ἀποξήρανον, ὁ βαστάσας τὸν ξηράναντα, ἀθεΐας ὕλην, Σταυρέ Τίμιε.
Ἁμαρτίαις συμπέφυρμαι, καὶ ἐκ τούτων ἦλθον εἰς ἀλλεπάλληλον, ἀρρωστίαν• ὅθεν κράζω σοι, ἄμφω τὰς Ἰάσεις, Σταυρέ δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Οἱ Σταυρόν καὶ τὴν Ἄχραντον, ἔχοντες ἐλπίδα οὐκ αἰσχυνθήσονται• ἡ πρεσβεία γὰρ καὶ δύναμις, τῆς Μητρός καὶ σκήπτρου σφόδρα δύνανται.
Ὠδή Ε'. Φώτισον ἡμᾶς.
Γλύκανον ἡμῶν, τὴν πικρίαν τῶν θλίψεων, Σταυρέ Κυρίου, ὁ πάλαι τῆς μερρᾶς, πικρῶν ὑδάτων τὴν πικρίαν Ἰασάμενος.
Σκέπασον ἡμᾶς, τῇ δυνάμει σου πανάγιε, Σταυρέ Κυρίου, ἐν σοὶ γὰρ τοῦ Πατρός, Ἰσχὺς ἐπῆρθη, τὸ σὸν κράτος ἐνισχύουσα.
Κούφισον ἡμῶν, ἅπαν ἄλγος τε καὶ κάκωσιν, καὶ σκυθρωπότητα ἐκ τῶν καρδιῶν, Σ ταύρε Κυρίου• δέδοταί σοι γὰρ τὸ δύνασθαι.
Θεοτοκίον
Ἔχομεν Πιστοί, προστασίαν πρὸς τὸν Κύριον, τὴν Παναγίαν Παρθένο ν καὶ τὸν Σταυρόν, ὧν καταπλήττει καὶ τοὺς δαίμονας ἡ δύναμις.
Ὠδή ΣΤ'. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ.
Τὸ ὅπλον τῶν βασιλέων ὑμνῶ σε, τὴν στολὴν τῶν Ἱερέων ὑψῶ σε, Χριστιανῶν τὴν ἐλπίδα ἁπάντων, ὑμνολογῶ σε Σταυρέ Παμμακάριστε, τὸ καύχημα κἀμοῦ ὅν σε, ὅπλον ὡς μέγα ἀμπέχομαι.
Σὲ σκέπην Χριστιανοί γινώσκομεν, καὶ καυχώμεθα ἐν σοὶ Ξύλον θεῖον• εἰς πάντα γὰρ σὲ εὑρίσκομεν κράτος, καὶ παντελῆ σωτηρίαν καὶ σύμμαχον, τὴν χάριν ὅθεν καὶ ἡμῖν, τοῖς ὑμνοῦσί σε πόθῳ κατάπεμψον.
Ὁ Κύριος ἱσχυρὸν ἡμῖν τεῖχος, καὶ προστάτην καὶ φρουρόν σε παρέσχε, καὶ γὰρ ἐν σοὶ ἐναντίαι δυνάμεις, ἐξηφανίσθησαν σθένει τοῦ κράτους σου. Ὡς ἔχεις οὖν πᾶσαν ἰσχύν, ἀσθενοῦντας ἡμᾶς ἰσχύν ἔνδυσον.
Θεοτοκίον
Σωτῆράς μου ἐπιγράφομαι πόθῳ, τοὺς τὸν Κτίστην μου σαρκί δεξαμένους, τὴν μὲν Ἁγνήν, ὡς ζωὴν ἀφθαρτοῦσαν• τὸ δὲ Σταυρόν, ὡς νεκρῶν ζωοπάροχον. Νεκρώσει οὖν ζωοποιῷ, ὁ Σταυρός καὶ ἡ Κόρη ζωώσατε.
Διάσωσον Σταυρέ Κυρίου τὴν ποίμνην σου ἀπὸ βλάβης, ὅτι πάντες ἐν σοὶ καυχώμεθα, καὶ γινώσκομεν τὴν σκέπην σου, σωτηρίαν καὶ κράτος.
Ἐπίσκεψαι τῇ σῇ δυνάμει τοὺς πίστει σε προσκυνοῦντας, Τίμιε Σταυρέ, ἐξ ἐχθρῶν παντοίας κακώσεως, καὶ δίωξον τάς αὐτῶν περιστάσεις.
Ὁ ἱερεὐς ὡς ἔθος μνημονεύει. Εἶτα τὸ Κοντάκιον Ἤχος Β'.
Τό ξύλον τῆς ζωῆς καὶ δύναμις ὑπέροπλος, ἐλπὶς τῶν Πιστῶν καὶ σκέπη καὶ κραταίωμα, ἐκ ψυχῆς βοῶμέν σοι, Σταυρέ Κυρίου φύλαξ φάνηθι, καὶ ἐκ σκανδάλων τῶν τοῦ πονηροῦ, προφθάσας ρῦσαι ἡμᾶς τοὺς ὑμνοῦντάς σε.
Καὶ εὐθύς τὸ προκείμενον.Ἦχος Δ'.
Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν καὶ προσκυνεῖτε τ&#
8183; ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι Ἅγιος ἐστί.
Στίχος. Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο. Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην.
Εἶπεν ὁ Κύριος. Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανόν, εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ καθὼς Μωσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὔτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλʼ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλʼ ἵίνα σωθῇ ὁ κόσμος διʼ αὐτοῦ.
Δόξα.
Τὸ τοῦ θείου Σταυροῦ σου δυνάμει ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τα
τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου ....
Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός . .. Καὶ τὸ παρόν Προσόμοιον.
Ἦχος Πλ. Β'. Ὅλην ἀποθεμένοι.
Σταυρὲ πανσεβάσμιε, ὅν περιέπουσι τάξεις, Ἀγγέλων γηθόμεναι• σήμερον ὁρώμενος θείῳ πνεύματι, δικαιοῖς ἅπαντας, τοὺς κλοπῇ βρώσεως, ἀπωσθέντας καὶ εἰς θάνατον, καθυποκύψαντας· ὅθεν σε καρδίᾳ καὶ χείλεσι πιστῶς περιπτυσσόμενοι, τὸν ἁγιασμὸν ἀρυόμεθα• ὑμνεῖτε, βοῶντες, Χριστόν τὸν ὑπεράγαθον Θεόν, καὶ τὸ αὐτοῦ προσκυνήσωμεν θείον ὑποπόδιον.
Τό, Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν Λαόν σου κ. τ. λ.
Ὠδὴ Ζ'.Οἱ ἐκ τῆς ἰουδαίας. ..
Τὸ κράτος τοῦ θανάτου, τεθανάτωται πάλαι τῆς κρεμασθείσης ζωῆς, θανάτῳ ζωηφόρῳ, Σταυρέ ἐν σοι διὸ σε, ἰκετεύω κραυγάζων σοι, τῶν θανατούντων παθῶν, ρῦσαι με νῦν καὶ σῶσον.
Τὴν βροτῶν σωτηρίαν, ὁ Σωτὴρ ἠβουλήθη ἐναπεργάσασθαι, ἐν ξύλῳ ζωηφόρῳ, διδοὺς τοῖς σωζομένοις, μελωδεῖν τὰ σωτήρια· χαῖρε Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, Πιστῶν ἁπάντων σώστα.
Τοῦ ξύλου τῆς κατάρας, οἱ τρυφήσαντες εὖρον τάς ἀφεσίμους ἐν σοί, ἐκτάσει εὐλογίας χειρῶν τῶν τοῦ Δεσπότου, διό πάντες σοὶ κράζομεν· τὴν εὐλογίαν Σταυρέ δίδου τοῖς σὲ τιμῶσι.
Θεοτοκίον.
Καυχῶμαι τὴν δυάδα, προβαλλόμενος πρέσβεις πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, Μητέρα καὶ τὸ σκὴπτρον· ἰσχύει γὰρ ἡ Μήτηρ, καὶ τὸ σκῆπτρον κρατύνει με, χαῖρε τὸ σκῆπτρον Χριστοῦ, χαῖρε ἡ Μήτηρ τούτου.
Ὠδὴ Η'. Τὸν Βασιλέα.
Τοὺς προσκυνοῦντάς σε, ὦ Σταυρὲ διατηρεῖ, πειρασμῶν καὶ κινδύνων ἀτρωτους· ἔχεις γὰρ σὴν σκέπην φρουροῦσαν πιστούς πάντας.
Τὰς ἀρρωστίας τὰς τῆς σαρκός ἱατρεύεις, καὶ σπιλάδας ψυχῶν ἐκκαθαίρεις. Ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν, Σταυρόν τὸν τοῦ Κυρίου.
Τοὺς τῷ σημείῳ σου ἑεαυτούς σημειοῦντας, τῶν παγίδων λυτροῦσαι τοῦ σκότους, Σταυρέ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ σοῦ σημείου.
Θεοτόκιο.
Τοῦ Βασιλέως τῶν Οὐρανῶν τὴν Μητέρα, καὶ Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἐν πίστει, πάντες προσκυνοῦμεν, ὥσπερ κοινούς προστάτας.
Ὠδή Θ'. Κυρίως Θεοτόκον ....
Ἥν φέρω σοι ἐκ πόθου, δέησιν Κυρίου, δέξαι
Σταυρέ, καὶ τὴν χάριν παράσχου πιστῶς, σὲ προσκυνούντι ἐν πίστει καὶ μεγαλύνοντι.
Σημεῖον νικηφόρον, πάντες οἴδασί σε, οἱ διὰ σοῦ βραβεῖα καὶ νικάς αὐτῶν, σὺν εὐλαβείᾳ λαβόντες, καὶ μεγαλύνουσι.
Τὸ χαῖρε τοῦτο τέλος, τοῦ μικροῦ μου ὕμνου, τοῦ διὰ σοῦ νικηφόρου ὀφθέντος Σταυροῦ, δέξαι Χριστέ μου τὸ χαῖρε, καὶ δίδου μοι τὰ χαρμόσυνα.
Θεοτοκίον.
Οὐ θέλω σιωπῆσαι τὰ τῆς Θεοτόκου, καὶ τὸν Σταυρόν μὴ κηρύττειν, ὅς σκέπει πιστούς• οὐ σιωπῶ, ἀλλὰ λέγω, εἰ καὶ ἐσίγησα.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς. . . Καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.
Τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον τοῦ Χριστοῦ, σήμερον ἐκ πόθου προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς, καί ἐν κατανύξει βοήσωμεν συμφώνως, Σταυρέ ζωῆς τὸ ξύλον πιστούς στερέωσον.
Πάντες προσκυνοῦμεν πανευλαβῶς, καί φόβῳ καὶ πόθῳ, σὺν ἀγάπῃ τε καὶ χαρᾷ, τιμῶντες ὑμνοῦμεν τὸ πανάγιον ξύλον, χείλεσιν ἀναξίοις κατασπαζόμενοι.
Σκῆπτρον ἁγιότατον τοῦ Χριστοῦ, ζωηφόρον ξΰλον, ἱερέων ἡ καλλονή, Βασιλέων νῖκος, στήριγμα ὀρθοδόξων, πάντας τοὺς σέ τιμῶντας, Σταυρέ διάσωσον.
Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὸν Σταυρόν τὸν ζωοποιόν, τὸν ἁγιασθέντα Αἵματι τῷ πανσέπτῳ, Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου ὅν μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Ὥσπερ τὴν ψάμμον τῶν θαλασσῶν, ὑπὲρ ἀριθμόν τε τῶν ἀστέρων τοῦ Οὐρανοῦ, μόνος ἁμαρτήσας καὶ μόνος κατεκρίθην, ὦ Δέσποινα τοῦ Κόσμου, σύ με διάσωσον.
Τρισάγιον. Καὶ τὸ Τροπάριον Ἦχος Α'.
Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατά βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.
Ὁ ἱερεύς μνημονεύει
Ἐν δὲ τῷ τέλει ψάλλεται τὸ παρόν,Ἦχος Β'. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.
Λάμψον φῶς ἀπρόσιτον ἡμῖν• ἔργον γὰρ ἐσμὲν τῶν χειρῶν σου, πάντες Χριστέ Βασιλεῦ· νίκη δὲ στεφάνωσον, τοὺς σὲ ὑμνοῦντας πιστῶς, κατʼ ἐχθρῶν ἀοράτων τε, καὶ ὁρατῶν ἅμα, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα, ἰσχὺν καὶ ἄσυλον, ὄλβον τὸν Σταυρὸν σου πλουτοῦντας, Σῶτερ, ὁ τὴν ἄφθορον μήτραν, ὑποδὺς ἀρρήτως τῆς Θεόπαιδος.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
"Η τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού"
Στο τέλος της Δοξολογίας οι μεν χοροί, αφού μεταβούν στην βόρεια πύλη του ιερού Βήματος αρχίζουν το ασματικό «Άγιος ο Θεός» ο δε ιερέας στέκεται προ της αγίας Τράπεζας. Αφού θυμιάσει τον Τίμιο Σταυρό που βρίσκεται πάνω σε ευτρεπισμένο δίσκο με κλαδιά βασιλικού και τρία αναμμένα κεριά, σηκώνει τον δίσκο και τον θέτει επί της κεφαλής. Στρέφεται γύρω από την Αγία Τράπεζα από δεξιά προς τα αριστερά, και εξέρχεται από την βόρεια πύλη του Αγ. Βήματος. Κατέρχεται στις βασιλικές θύρες, ενώ προπορεύονται κατά τάξη οι λαμπαδούχοι, αυτοί που φέρουν τα εξαπτέρυγα, οι χοροί οι οποίοι ψάλλουν το ασματικό «Άγιος ο Θεός» και οι θυμιώντες τον τίμιο Σταυρό. Εκεί εισοδεύει στο μέσο του ναού-συνήθως στον σολέα-, γυρίζει τρεις φορές γύρω από ευτρεπισμένο τραπέζι, στέκεται μπροστά του κοιτώντας προς την ανατολή και, αφού οι χοροί ψάλλουν το ασματικό, υψώνει τον δίσκο και λέγει «Σοφία ορθή». Θυμιατίζει γύρω του σταυροειδώς ψάλλοντας «Σώσον, Κύριε τον λαό σου», το οποίο επαναλαμβάνει κάθε χορός από μία φορά.
Ακολούθως ο ιερέας κάνει τρεις μετάνοιες, παίρνει στα χέρια του με κλάδους βασιλικού τον τίμιο Σταυρό και βλέποντας προς την ανατολή λέγει «Ελέησον ημάς, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, δεόμεθά σου, επάκουσον και ελέησον». Οι χοροί λένε το «Κύριε ελέησον», ενώ ο ιερέας, αφού σφραγίσει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό κλίνει την κεφαλή, σκύβει ώστε να απέχει μια σπιθαμή από τη γη, και αφού τελειώσει η αʼ εκατοντάδα σηκώνεται.
Έπειτα αφού στραφεί δεξιά, βλέπει προς τον βορρά, υψώνει τον τίμιο Σταυρό και λέγει «Έτι δεόμεθα υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους, πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ και εν τω κράτει ημών, του κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα φιλοχρίστου ημών στρατού και υπέρ του Κύριον τον Θεόν ημών επί πλέον συνεργήσαι και κατευοδώσαι αυτό εν πάσιν». Οι χοροί ψάλλουν το «Κύριε ελέησον», ενώ ο ιερέας αφού σφραγίσει και πάλι τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό, κλίνει την κεφαλή κλπ., σηκώνεται μέχρι να συμπληρωθεί η β΄εκατοντάδα.
Ακολούθως στρέφεται δεξιά, βλέπει προς την δύση και υψώνοντας τον τίμιο Σταυρό λέγει: «Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου…και πάσης της εν Χριστώ αδελφότητος». Οι χοροί ψάλλουν το «Κύριε, ελέησον» και ο ιερέας αφού σφραγίσει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό, κλίνει την κεφαλή κλπ. και σηκώνεται μόλις συμπληρωθεί η γ΄ εκατοντάδα.
Μετά αφού ο ιερέας στραφεί στα δεξιά, βλέπει προς νότο και υψώνει τον τίμιο Σταυρό λέγοντας: «Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, επιτρόπων, ενοριτών και συνδρομητών της αγίας εκκλησίας ταύτης συν γυναιξί και τοις τέκνοις αυτών». Οι χοροί λένε το «Κύριε ελέησον», και ο ιερέας σφραγίζει και πάλι τρεις φορές κλπ. μέχρι να συμπληρωθεί η δ΄ εκατοντάδα.
Τέλος ο ιερέας στρέφεται προς τα δεξιά, βλέπει προς την Ανατολή και υψώνει τον τίμιο Σταυρό λέγοντας: «Έτι δεόμεθα υπέρ πάσης ψυχής χριστιανών ορθοδόξων, υγείας τε και σωτηρίας και αφέσεως των αμαρτιών αυτών ». Οι χοροί λένε το «Κύριε, ελέησον», ο ιερέας σφραγίζει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό κλπ, μέχρι να συμπληρωθεί η ε΄ εκατοντάδα.
Ακολουθεί η κυρίως ύψωση. Ο ιερέας στέκεται μπροστά από το τραπέζι, βλέπει προς την ανατολή και υψώνει τον τίμιο Σταυρό ψάλλοντας το κοντάκιο «Ο υψωθείς εν τω σταυρώ εκουσίως», ευλογεί με τον τίμιο Σταυρό τον λαό, εναποθέτει αυτόν στο δίσκο και τον προσκυνεί ψάλλοντας: «Τον σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Κάθε χορός το επαναλαμβάνει από μία φορά. Κατόπιν οι χοροί ψάλλουν τα ιδιόμελα «Δεύτε, πιστοί» κλπ. Ακολούθως προσέρχεται ο λαός στην προσκύνηση του τιμίου Σταυρού και λαμβάνει κλάδο βασιλικού από τον ιερέα. Όταν ολοκληρωθεί η προσκύνηση ο β΄ χορός ψάλλει το απολιτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου».
Στο τέλος της Δοξολογίας οι μεν χοροί, αφού μεταβούν στην βόρεια πύλη του ιερού Βήματος αρχίζουν το ασματικό «Άγιος ο Θεός» ο δε ιερέας στέκεται προ της αγίας Τράπεζας. Αφού θυμιάσει τον Τίμιο Σταυρό που βρίσκεται πάνω σε ευτρεπισμένο δίσκο με κλαδιά βασιλικού και τρία αναμμένα κεριά, σηκώνει τον δίσκο και τον θέτει επί της κεφαλής. Στρέφεται γύρω από την Αγία Τράπεζα από δεξιά προς τα αριστερά, και εξέρχεται από την βόρεια πύλη του Αγ. Βήματος. Κατέρχεται στις βασιλικές θύρες, ενώ προπορεύονται κατά τάξη οι λαμπαδούχοι, αυτοί που φέρουν τα εξαπτέρυγα, οι χοροί οι οποίοι ψάλλουν το ασματικό «Άγιος ο Θεός» και οι θυμιώντες τον τίμιο Σταυρό. Εκεί εισοδεύει στο μέσο του ναού-συνήθως στον σολέα-, γυρίζει τρεις φορές γύρω από ευτρεπισμένο τραπέζι, στέκεται μπροστά του κοιτώντας προς την ανατολή και, αφού οι χοροί ψάλλουν το ασματικό, υψώνει τον δίσκο και λέγει «Σοφία ορθή». Θυμιατίζει γύρω του σταυροειδώς ψάλλοντας «Σώσον, Κύριε τον λαό σου», το οποίο επαναλαμβάνει κάθε χορός από μία φορά.
Ακολούθως ο ιερέας κάνει τρεις μετάνοιες, παίρνει στα χέρια του με κλάδους βασιλικού τον τίμιο Σταυρό και βλέποντας προς την ανατολή λέγει «Ελέησον ημάς, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, δεόμεθά σου, επάκουσον και ελέησον». Οι χοροί λένε το «Κύριε ελέησον», ενώ ο ιερέας, αφού σφραγίσει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό κλίνει την κεφαλή, σκύβει ώστε να απέχει μια σπιθαμή από τη γη, και αφού τελειώσει η αʼ εκατοντάδα σηκώνεται.
Έπειτα αφού στραφεί δεξιά, βλέπει προς τον βορρά, υψώνει τον τίμιο Σταυρό και λέγει «Έτι δεόμεθα υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους, πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ και εν τω κράτει ημών, του κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα φιλοχρίστου ημών στρατού και υπέρ του Κύριον τον Θεόν ημών επί πλέον συνεργήσαι και κατευοδώσαι αυτό εν πάσιν». Οι χοροί ψάλλουν το «Κύριε ελέησον», ενώ ο ιερέας αφού σφραγίσει και πάλι τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό, κλίνει την κεφαλή κλπ., σηκώνεται μέχρι να συμπληρωθεί η β΄εκατοντάδα.
Ακολούθως στρέφεται δεξιά, βλέπει προς την δύση και υψώνοντας τον τίμιο Σταυρό λέγει: «Έτι δεόμεθα υπέρ του Αρχιεπισκόπου…και πάσης της εν Χριστώ αδελφότητος». Οι χοροί ψάλλουν το «Κύριε, ελέησον» και ο ιερέας αφού σφραγίσει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό, κλίνει την κεφαλή κλπ. και σηκώνεται μόλις συμπληρωθεί η γ΄ εκατοντάδα.
Μετά αφού ο ιερέας στραφεί στα δεξιά, βλέπει προς νότο και υψώνει τον τίμιο Σταυρό λέγοντας: «Έτι δεόμεθα υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας, συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών των δούλων του Θεού, επιτρόπων, ενοριτών και συνδρομητών της αγίας εκκλησίας ταύτης συν γυναιξί και τοις τέκνοις αυτών». Οι χοροί λένε το «Κύριε ελέησον», και ο ιερέας σφραγίζει και πάλι τρεις φορές κλπ. μέχρι να συμπληρωθεί η δ΄ εκατοντάδα.
Τέλος ο ιερέας στρέφεται προς τα δεξιά, βλέπει προς την Ανατολή και υψώνει τον τίμιο Σταυρό λέγοντας: «Έτι δεόμεθα υπέρ πάσης ψυχής χριστιανών ορθοδόξων, υγείας τε και σωτηρίας και αφέσεως των αμαρτιών αυτών ». Οι χοροί λένε το «Κύριε, ελέησον», ο ιερέας σφραγίζει τρεις φορές με τον τίμιο Σταυρό κλπ, μέχρι να συμπληρωθεί η ε΄ εκατοντάδα.
Ακολουθεί η κυρίως ύψωση. Ο ιερέας στέκεται μπροστά από το τραπέζι, βλέπει προς την ανατολή και υψώνει τον τίμιο Σταυρό ψάλλοντας το κοντάκιο «Ο υψωθείς εν τω σταυρώ εκουσίως», ευλογεί με τον τίμιο Σταυρό τον λαό, εναποθέτει αυτόν στο δίσκο και τον προσκυνεί ψάλλοντας: «Τον σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Κάθε χορός το επαναλαμβάνει από μία φορά. Κατόπιν οι χοροί ψάλλουν τα ιδιόμελα «Δεύτε, πιστοί» κλπ. Ακολούθως προσέρχεται ο λαός στην προσκύνηση του τιμίου Σταυρού και λαμβάνει κλάδο βασιλικού από τον ιερέα. Όταν ολοκληρωθεί η προσκύνηση ο β΄ χορός ψάλλει το απολιτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου».
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
"Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον Τίμιο Σταυρό"
Ο Σταυρός είναι το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς, η αγαλλίαση του Πνεύματος, ο κόσμος των αγγέλων, η ασφάλεια της Εκκλησίας, το καύχημα του Παύλου(Op. Omn. 2, 472).
Σήμερα σταυρώνεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και εμείς εορτάζουμε για να μάθεις ότι ο Σταυρός είναι εορτή και πανήγυρη πνευματική. Πριν ο Σταυρός ήταν συνώνυμος της καταδίκης αλλά τώρα έγινε αντικείμενο πολύτιμο (Op. Omn. 2, 476).
Και τι δεν μας έδωσε ο Σταυρός! Τον λόγο για την αθανασία της ψυχής, για την ανάσταση των σωμάτων, για τον απεγκλωβισμό από το παρόν και την ελπίδα για το μέλλον…Αγγέλους έκανε τους ανθρώπους! (Op. Omn. 10, 32)
Ας αναζητήσουμε οι πιστοί καταφύγιο κάτω από τις πτέρυγες του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Γιατί ο σταυρός εκτείνεται και στα τέσσερα άκρα, που σημαίνει ότι ο σταυρωθείς Θεός υπάρχει για όλες τις χώρες και αγκαλιάζει τα πέρατα του κόσμου (Op. Omn. 2, 472).
Ο Αδάμ με την βρώση του ξύλου κατέπεσε, μα ο νέος Αδάμ με το ξύλο του σταυρού μας εξύψωσε (Op. Omn. 11, 904)
Ο Σταυρός είναι το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς, η αγαλλίαση του Πνεύματος, ο κόσμος των αγγέλων, η ασφάλεια της Εκκλησίας, το καύχημα του Παύλου(Op. Omn. 2, 472).
Σήμερα σταυρώνεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και εμείς εορτάζουμε για να μάθεις ότι ο Σταυρός είναι εορτή και πανήγυρη πνευματική. Πριν ο Σταυρός ήταν συνώνυμος της καταδίκης αλλά τώρα έγινε αντικείμενο πολύτιμο (Op. Omn. 2, 476).
Και τι δεν μας έδωσε ο Σταυρός! Τον λόγο για την αθανασία της ψυχής, για την ανάσταση των σωμάτων, για τον απεγκλωβισμό από το παρόν και την ελπίδα για το μέλλον…Αγγέλους έκανε τους ανθρώπους! (Op. Omn. 10, 32)
Ας αναζητήσουμε οι πιστοί καταφύγιο κάτω από τις πτέρυγες του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Γιατί ο σταυρός εκτείνεται και στα τέσσερα άκρα, που σημαίνει ότι ο σταυρωθείς Θεός υπάρχει για όλες τις χώρες και αγκαλιάζει τα πέρατα του κόσμου (Op. Omn. 2, 472).
Ο Αδάμ με την βρώση του ξύλου κατέπεσε, μα ο νέος Αδάμ με το ξύλο του σταυρού μας εξύψωσε (Op. Omn. 11, 904)
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό