Στην κορυφή του Άθωνα

[gkdgr]

Η ιστορία που θα σας αναφέρω είναι πραγματική.
Ο λόγος που τη γράφω είναι για να σας προτρέψω να κάνετε την προσπάθεια να ανεβείτε στη κορυφή του Αθωνα με την ελπίδα να νοιώσετε όσα νοιώθω εγώ κάθε φορά που το επιχειρώ (Εφτασα τις τρείς)

***********************************************************
Οταν ξεκίνησα να πηγαίνω στο Αγιο Ορος , πολλές φορές έστρεφα το βλέμα μου και αντίκρυζα τον Αθωνα.Με εντυπωσίαζε το σχήμα του , το απότομο ανέβασμα που κάνει δίπλα στον Αντίθωνα, το ότι τις περισσότερες φορές ήταν καλυμμένος με σύνεφα.
Το ίδιο έκανα όταν γύριζα και στη Καβάλα , όταν το επέτρεπε ο καιρός.
Γεμάτος περιέργια τις πρώτες πληροφορίες τις πήρα από ένα γέροντα στην Αγία Αννα. "Να πάς να προσκυνήσεις" με παρότρυνε.
Ετσι μάζεψα τις πρώτες φωτογραφίες από φίλους του Ορειβατικού . έμαθα πληροφορίες για τη Διαδρομή και για τα προσκυνήματα.
Το εγχείρημα φάνταζε δύσκολο. Ειχα ξεκόψει απο τον Ορειβατικό, κάπνιζα, δεν ανέβαινα πλέον ούτε σε λοφάκια χωρίς αυτοκίνητο.
Ετσι κάποια στιγμή αποφάσισα και έκανα ένα τάμα. Θά πάω και ας μείνω και στη διαδρομή.
Πριν το επιχειρήσω τυχαία κάποιος φίλος ορειβάτης μου έδειξε κάποιες φωτογραφίες απο χειμονιάτικη ανάβαση. "Να πάς Γιώργο μου είπε. Εγώ ένοισα σαν να ήμουνα μέσα στην εκκλησία..φανταστηκα όλους αυτούς τους Αγιους Γέροντες να γυρνάνε γύρω, γύρω στα Αγια αυτά χώματα, και αισθάνθηκα πιο κοντά στο Θεό...."
Ετσι το επιχείρησα την πρώτη φορά.
Δεν ξέρω πως νοιώθουν όσοι πάνε στους Αγίους Τόπους.
Εγώ σε κάθε βήμα που έκανα , ένοιωθα ότι πήγαινα κοντά στη Παναγία..
Ενοιωθα απαίσια, μου ερχόταν να τα παρατήσω, αλλά ταυτόχρονα σε κάθε βήμα , σε κάθε κομμένη αναπνοή, ήλπιζα να φτάσω πιο κοντά.
Την πρώτη αυτή φορά στη θέση Σταυρός συνάντησα ένα Γέροντα.
Πολύ μεγάλης ηλικίας. Είχε μόλις κατέβει απο την κορυφή.
Ντράπηκα. Αναρωτήθηκα και πείσμωσα, Ειναι δυνατό ο Γέροντας απο την Κερασιά να ανεβοκατεβαίνει σαν κατσίκι και εγώ να είμαι έτοιμος να τα παρατήσω και να ξεχάσω και τάματα και πιστεύω;
Ετσι συνέχισα...
Οταν κοντά στο εκκλησάκι της Παναγίας άλλαξε το τοπίο απελπίστηκα πάλι..
Εφτασα μεν στη Παναγία αλλά ήμουν ακόμα στα 1500. Το βουνό έμοιζε πιο άγριο.Τά δέντρα κατεστραμμένα απο τους κεραυνούς, το μονοπάτι σε άθλια κατάσταση.
Τελικά γεμάτος πείσμα και με το τάμα μπρός στα μάτια μου τα κατάφερα.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε όσοι δεν έχετε πάει τι μπορείς να νοιώσεις όταν φτάσεις..
Η θέα είναι εκπληκτική, οι εικόνες αλλάζουν με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορείς παρά να ευχαριστήσεις το Θεό, αφού τον νοιώθεις παντού..
Ο Σταυρός φαντάζει σαν συμβολο νίκης, το εκκλησάκι σαν ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ..
Βλέπεις τις μονές , τισ σκήτες, τα καλύβια, και αντιλαμβανεσαι ότι αυτές οι εικόνες δεν αποτυπώνονται από μηχανές.. Είνει σύνθετες. ΜΙλάνε στη ψυχή σου.

Η δεύτερη και η τρίτη φορά δεν ήταν τάματα πλέον. Ηταν προσπάθειες να ανεβάσω όσο κόσμο μπορούσα για να νοιώσει και αυτός το ίδιο.
Και τα κατάφερα. Φαίνεται στα πρόσωπα τους..Και μη φανταστέίτε ότι μιλάω για άτομα που έχουν φοβερές σχέσεις με την εκκλησία.

Ολα τα παραπάνω τα ανέφερα για να σας πείσω να κάνετε το εγχείρημα.
Γιατί θλίβομαι ότσν στις 3 αναβάσεις δεν είδα παρά μόνο:
Αφθονους Ρώσους (μοναχούς και Λαικούς)
Ρουμάνους
και ορειβάτες κάθε εθνότητας
και φυσικά Αλβανούς εργάτες (στη Παναγία)

[ANTREAS]

καποια στιγμη ελπιζω να το κανω και εγω....σε μια συζητηση που ειχα μια φορα με εναν ρωσο προσκυνητη(μιλουσαμε λιγα αγγλικα) μου ειπε οτι ανεβηκε στον αθω και τον ρωτησα ειναι δυσκολο?και μου απαντησε με μια φυσικοτητα και μου λεει,αν προσευχεσαι στον δρομο ανεβαινεις..χωρις προσευχη δεν κανεις τιποτα...

παντος ξερω οτι ανεβαινει κοσμος στον αθω..