Πιάστηκα από μια λέξη

[NIKOSZ]

Nωχελικά απομεσήμερο του Φλεβάρη. Ανάμεσα στα πολύωρα διαβάσματα της εξεταστικής, τις πολύχρωμες υπογραμμίσεις και την κουραστική ταξινόμηση των σημειώσεων. Βρήκα το χρόνο σ' ένα σύντομο διάλειμμα να απολαύσω μια κούπα αχνιστή σοκολάτα πλάι στο παράθυρό μου. Έτσι θα είχα την ευκαιρία παράλληλα με την ικανοποίηση της γεύσης μου να αφήσω ελεύθερο το βλέμμα μου να πλανηθεί στοχαστικά στο γαλανό ουρανό. Κι ενώ βυθιζόμουν στην ευδαιμονία της απόλαυσης του ζεστού ροφήματος, συνέλαβα τη σκέψη μου να ακροβατεί ανάμεσα σε δυο αντίθετες μεταξύ τους έννοιες, ανάμεσα στο εφήμερο και στο αθάνατο.

Από τη μια η απόλαυση της στιγμής, αλλά και η μιζέρια της αυτάρκειας, ο συμβιβασμός με την καθημερινή ρουτίνα κι απ' την άλλη η αθανασία. Είναι ωραίο και ελκυστικό πολλές φορές το εφήμερο, ωστόσο η νεανική καρδιά δεν ικανοποιείται ούτε συμβιβάζεται μόνο με αυτό. Επιχειρεί να ιχνηλατήσει μια πορεία πάνω και πέρα από το εφήμερο, μια πορεία αθανασίας. Πως μπορεί όμως κανείς να προσεγγίσει και να συλλάβει αυτήν την έννοια της αθανασίας;

Ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω τους απαιτητικούς συλλογισμούς πάνω σ' ένα τέτοιο δύσκολο θέμα που μάλλον νεφελώδες μου φάνταζε, όταν ήρθε στο μυαλό μου ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι παλιό που θυμόμουν αχνά από κάπου - δεν θυμάμαι που - όπου το είχα διαβάσει. Σύμφωνα με αυτό αν θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα μια λέξη, παίξε μαζί της. χώρισε τα γράμματά της, φτιάξε καινούργιες λέξεις κι έτσι θα προσεγγίσεις τη σημασία της. αποφάσισα λοιπόν μέχρι να τελειώσει και η σοκολάτα να παίξω τούτο το παράξενο παιχνίδι. Έτσι, πιάστηκα από μια λέξη κι αυτή ήταν η αθανασία.

Πρώτο γράμμα Α δεύτερο Θ. Α: Αιωνιότητα, Θ: Θεός. Καλή η αρχή για να προσεγγίσω την έννοια που με προβληματίζει. Δώρο του Θεού η αιωνιότητα στον άνθρωπο. Δώρο πολύτιμο και ακριβό. Είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα. Οι αποφάσεις, οι πράξεις μας, η καθημερινή μας συμπεριφορά παίρνουν μια άλλη διάσταση αν αναλογιστεί κανείς ότι διαγράφουν μια πορεία που συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Αισθάνομαι δέος μ' αυτήν τη διαπίστωση. Προχωρώ στο επόμενο γράμμα Α: Αγιότητα. Η νεφελώδης έννοια της αθανασίας αρχίζει να ξεδιαλύνεται σιγά - σιγά. Πράγματι, η Αγιότητα είναι συνυφασμένη με την αιωνιότητα. Δε νομίζω ότι υπάρχει ωραιότερο σύνθημα για την πορεία μας προς την αιωνιότητα από το στόχο να γίνουμε κι εμείς Άγιοι.

Το παιχνίδι μ' αρέσει ολοένα και περισσότερο. Επόμενο γράμμα Ν: Νιάτα. Οι νέοι ίσως είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που σκέφτονται λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο το θάνατο. Συγχρόνως, όμως, είναι εκείνοι που λαχταρώντας να υπερβούν το εφήμερο μπορούν με περισσό ενθουσιασμό να σχεδιάσουν τη δική τους πορεία στην αιωνιότητα. Βέβαια, αυτή η πορεία οπωσδήποτε χρειάζεται εφόδιο και οδοδείκτες που ελπίζω να ανακαλύψω συνεχίζοντας το παιχνίδι μου με τι λέξη της αθανασίας.

Α: Αλήθεια. Ωραία λέξη - Δύσκολη έννοια. Και τι στ' αλήθεια είναι; Εφόδιο ή σκοπός; Ίσως και τα δυο. Η αλήθεια, η αναζήτηση της αλήθειας και πιο πολύ η αναζήτηση της Μίας Αλήθειας νοηματοδοτεί την πορεία μας προς την αιωνιότητα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εφόδιο. Μπορείς άραγε να λες ότι πορεύεσαι στην αιωνιότητα όταν φοράς διαρκώς ένα προσωπείο υποκρισίας ή όταν στις σχέσεις του με τους άλλους δεν είσαι γνήσιος και ειλικρινής;

Συνεχίζω Σ: Σταυρός. Σταματώ για λίγο σ αυτήν τη λέξη. Δίνε μια άλλη διάσταση στο θέμα της αιωνιότητας που με απασχολεί. Οι δυσκολίες, οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, ο σταυρός που ο καθένας μας κρατά σ' αυτό το ατέρμονο ταξίδι προς την αιωνιότητα, σμιλεύουν χαρακτήρα δυνατό και ικανό για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αυτής της πορείας.

Επόμενο γράμμα Ι: Ιδανικό. Ε, εδώ δεν χρειάζεται να σταθώ κα πολύ. Τα ιδανικά από μόνα τους ως ιδέες και αξίες έχουν κατακτήσει την αθανασία και οπωσδήποτε αποτελούν απαραίτητα εφόδια και αλάθητους οδοδείκτες στην πορεία γι' αυτήν.

Και το τελευταίο γράμμα είναι πάλι Α. Αυτό με παίδεψε. Για τέταρτη φορά έπρεπε να βρω λέξη που ν' αρχίζει από Α. Δύσκολο. Δύσκολο; Όχι και πολύ Γρήγορα, τελικά ήρθε στο μυαλό μου μια λέξη γνωστή, χιλιοειπωμένη και πάνω απ' όλα απολύτως κατάλληλη για να κλείσει αυτήν την ακροστιχίδα. Κι η λέξη αυτή ήταν η αγάπη. Μια λέξη που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω ιδιαίτερα για να τη συνταιριάξω με τις υπόλοιπες και με την αρχική, την αθανασία. Γιατί η αγάπη είναι σύμφυτη με την έννοια της αιωνιότητας αφού «ουδέποτε εκπίπτει» και αφού προσδίδει στα πάντα θεϊκή προοπτική.

Αθανασία. Τέλειωσαν τα γράμματα. Τέλειωσε και το παιχνίδι. Μαζί τελείωσε και η σοκολάτα. «Η πορεία μας, όμως, αφού πλαστήκαμε για την αιωνιότητα δεν τελειώνει ποτέ» συλλογιζόμουν καθώς το ανοιχτό βιβλίο μου υπενθύμιζε το τέλος του σύντομου διαλείμματος.


Ελευθερία Γούση
Φοιτήτρια Ιατρικής Αθηνών