Αληθινές ιστορίες που δεν τις μάθαμε ποτέ

[konstantinoupolitis]

Ο Μέγας Κωνσταντίνος αποτελεί ένα απο τα πρόσωπα που πολύ θα ήθελαν οι διάφοροι αντικείμενοι του Χριστιανισμού να εξαλείψουν την μνήμη του.

Αύγουστος στη Δύση ων και χωρίς καμιά λογική αιτιολογία, έκανε σύμβολο του Μιθραϊκού κατα κανόνα στρατού του και γενικά παγανιστικού, τον Σταυρό και με αυτό οδήγησε τα στρατεύματά του στη Ρώμη.

Παραχώρησε δικαιώματα ανεξιθρησκείας.

Έδω τέλος στην λατρεία των αυτοκρατόρων και κατα συνέπεια τους διωγμούς.

Επέστρεψε περιουσίες που είχαν δημευθεί απο τους διωγμούς και παραχώρησε σημαντική περιουσία και οικόπεδα εντός των τειχών προς τους Χριστιανούς.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, ήταν αρκετό για αναδειχθεί σε κόκκινο πανί για τους πάσης φύσεως αρνητές της Εκκλησίας.

Το Σχολείο είναι ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας και των συγγραφέων που ορίζει για να συγγράψουν βιβλία, με γνώμονα τί βολεύει στο κάθε κόμμα.

Η Βάπτιση του Μ. Κωνσταντίνου:

Το ότι βαπτίστηκε ο Κωνσταντίνος λίγο πριν πεθάνει, μπορεί να ερμηνευθεί είτε σαν ακολουθία της πρακτικής για Βάπτιση σε μεγάλη ηλικία, αργότερα με τους Καππαδόκες καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός ολοκληρωτικά, είτε σαν τακτική ισονομίας απέναντι σε όλες της θρησκείες του imperium. Μέχρι τότε, ο αυτοκράτωρ ήταν επικεφαλής θρησκευτικός λειτουργός του Παγανισμού και τυπικά λατρεύονταν ως Θεός. Ο Κωνσταντίνος κατήργησε αυτή την Αυτοκρατορική Ρωμαϊκή λατρεία, που η πρακτική της είχε εισαχθή ήδη Αυγούστου μοναρχήσαντος(νομίζω 27 π.Χ-4 μ.Χ).

Για το ότι πιθανότατα ο Κωνσταντίνος βαπτίστηκε απο Αρειανό, έχω να σου πω τα εξής: Ο Κωνσταντίνος το 337, δεν είχε ούτε ένα Ορθόδοξο επίσκοπο σε μια απο τις μεγάλες έδρες της Ανατολής. Ποιος θα βάπτιζε τον αυτοκράτορα. Δεν ξέρω αν τον βάπτισε ο Νικομηδείας. Σίγουρα όπως φαίνεται δεν τον βάπτισε ο Σύλβεστρος Ρώμης. Ο Νικομηδείας πάντως μαζί με τον Χαλκηδόνος συγκροτούσαν τις πιο δυνατές πολεις της περιοχής και την προσωρινή έδρα του αυτοκράτορα, αφού η Κωνσταντινούπολη μόλις είχε χτιστεί το 330 και έως τότε ήταν υποκείμενη σε αυτούς. Επιπλέον ο Ευσέβειος Νικομηδείας, ήταν συγγενής του Κωνσταντίνου και προφανώς ήταν σε χηρεία η Κωνσταντινούπολη, αφού ο Αλέξανδρος εκοιμήθη λίγο πριν τον Κωνσταντίνο. Κατόπιν τούτου ο κυρίαρχος επίσκοπος της περιοχής και όχι βέβαια μόνο ήταν ο Ευσέβειος.

Ως προς την εξορία του Μ.Αθανασίου:

Όπως θα δεις πιο πάνω, απο το 330 έως και το 336, είχαν δια Συνόδων ανορθοδόξων βέβαια, καθαιρεθή όλοι οι Ορθόδοξοι ηγέτες της Ανατολής. Ο Κωνσταντίνος ίσα-ισα που άργησε να επικυρώσει τις σχετικές εξορίες και ειδικά αυτήν του Αθανασίου στην Δυτική Αυγούστα των Τρεβήρων. Άρα δεν ενήργησε αυτόβουλα και φυσικά δεν μπορούμε να του ρίξουμε ευθύνες για τις θεολογικές του ελλείψεις, όντας μέχρι πριν λίγο οπαδός ηλιακής θεότητος και εκπρόσωπος της αυτοκρατορικής λατρείας.

Ο Κωνσταντίνος ήταν μακράν ο πολιτικός ο οποίος χώθηκε λιγότερο και σεβάστηκε περισσότερο τα της Εκκλησίας
_____________________________________________________________

Ο όρος Βυζάντιο είναι σαφέστατα και μεταγενέστερος και αναληθής και υποτιμητικός, τονίζοντας την άσημη τελωνειακή ομώνυμη κωμόπολη που προϋπήρχε του 330 μ.Χ.
_____________________________________________________________

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πολέμησε ηρωικά ως υπερασπιστής της Πόλης, μόνο που εκείνο που δεν μας δίδαξαν είναι τί παραχωρήσεις έκανε ώστε να του προσφερθούν έστω τα λιγοστά παπικών συμφερόντων στρατεύματα που υπεράσπισαν την Πόλη έως τέλους.
_____________________________________________________________
Η τελευταία περίοδος
του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου(1449–53)

Ο Ιωάννης πέθανε ως αιρετικός για τον λαό του στις 31 Οκτωβρίου του 1448. Ο ίδιος διάλεξε τον διάδοχο, που δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του και Δεσπότη της Ηπείρου Κωνσταντίνο, τον και ΙΑ΄ κατά σειρά. Αυτόν που έμελλε να κυβερνήσει ως ο τελευταίος και μαρμαρωμένος βασιλιάς. Ο Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε «Αυτοκράτωρ» στο Μυστρά στις 6 Ιανουαρίου του 1449 και εισήλθε στην Βασιλεύουσα στις 12 Μαρτίου.
Ο Κωνσταντίνος σε αντίθεση με τον τώρα Δημήτριο, ήταν υπέρμαχος της Ενώσεως, κάτι που θεωρητικά δεν έβλεπε με καλό μάτι ο Σουλτάνος. Τα τελευταία χρόνια οι Δυτικοί του είχαν γίνει «βραχνάς». Το ίδιο και το στενό του περιβάλλον, όπως και οι κρατικοί υπάλληλοι. Από την άλλη πολέμιοι της Ενώσεως υπήρξαν οι Λουκάς Νοταράς(Μέγας Δούξ) και ο μεταστραφείς Γεώργιος Σχολάριος, ο οποίος το 1450 εκάρη μοναχός και μετονομάστηκε σε Γεννάδιο. Το περίεργο είναι πως ο λαός είχε μεν αντιδράσει σθεναρά στη Ένωση αλλά όχι στον Ιωάννη, δεν έδειξε την ίδια διάθεση και για τον Κωνσταντίνο. Η πρώτη μορφή αυτής της εκδηλώσεως, ήταν η άρνηση της μνημονεύσεως της πλειοψηφίας των κληρικών για μνημόνευση του Αυτοκράτορος.
Ο Πατριάρχης Γρηγόριος, γνωστός Ενωτικός, ήταν το πρώτο θύμα αυτής της αντιδράσεως. δεν θα μπορούσε Και αυτός έλαβε την άγουσα το 1450, μάλλον υπό της οργής του λαού καθώς η περίπτωση συγκροτήσεως σχετικής Συνόδου και καθαιρέσεως, αν και έχει υποστηριχθεί φαντάζει μάλλον απίθανη. Επιβεβαιωμένο πάντως είναι το ότι τον Αύγουστο του 1451, κατέφυγε στη Ρώμη. Η διαδοχή του καλύπτεται από πέπλου μυστηρίου. Συνήθως αναφέρεται στα βιβλία της Ιστορίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου τις Αθανάσιος Β΄ και με διάρκεια θητείας το διάστημα μεταξύ των ετών 1450–53. Πάντα με συνοδεία ερωτηματικού. Από την άλλη διάφοροι ξένοι συγγραφείς μαρτυρούν πως δεν έγινε διαδοχή, δεδομένου πως ο Κωνσταντίνος από τη μια δεν επιθυμούσε ανθενωτικό διάδοχο και από την άλλη δεν διόριζε ενωτικό καθώς θα είχε την ίδια τύχη με τον Γρηγόριο. Οψόμεθα !
Λίγο πριν, τον Φεβρουάριο του 1451, ο περίφημος Μωάμεθ ο Πορθητής(Fatih) ανέλαβε την εξουσία και έθεσε ως πρώτο στόχο την Άλωση της Πόλεως. Ήδη τον Απρίλιο του 1452, άρχισε να κατασκευάζει Φρούριο στην Ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, το γνωστό σήμερα ως Roumeli(;) Hishar(;), το οποίο και ολοκλήρωσε τον Αύγουστο.
Κάπου εδώ αρχίζει η τελευταία πράξη του δράματος. Η επερχόμενη πολιορκία της Πόλεως, κάνει τον Κωνσταντίνο να απευθυνθεί υπό το πρίσμα της Ενώσεως του 39΄ στην Δύση. Βέβαια και πάλι το «ζόρι» της Ρώμης ήταν το κατά πόσο θα επανέλθει η «Κανονικότητα» και στον λαό της. Ως εκ τούτου όρισε το Μάιο του 52΄ τον πρώην Κιέβου Ισίδωρο ως λεγάτο, ο οποίος και έφθασε στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβριο, μαζί με τον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο Μυτιλήνης Λεονάρδο. Η άφιξη του Ισιδώρου είχε σκοπό να ελέγξει το κατά πόσο οι Έλληνες είχαν αποδεχθεί την Ένωση ή μάλλον πως θα την αποδεχθούν. Η άφιξη του Ισιδώρου, σήμανε συναγερμό στις τάξεις των Ορθοδόξων, των οποίων επικεφαλής είχε πια μπει ο Γεννάδιος.
Ο επίλογος της όλης ιστορίας, υπήρξαν δύο αποφάσεις ή κατ΄ άλλους Σύνοδοι. Η πρώτη έγινε ως σύναξη στα Ανάκτορα στις 15 Νοεμβρίου, και στην οποία κατετέθη υπογεγραμμένη αποκήρυξη της Φερράρας–Φλωρεντίας. Η δευτέρα συνετελέσθη(;) τον Δεκέμβριο του 1452 και δι΄αυτής επικυρώθηκε για πρώτη φορά η ίδια και περιώνυμος ληστρική Σύνοδος. Η επισφράγισή της, υπήρξε η κοινή Θεία Λειτουργία κατά την 12ης Δεκεμβρίου, χοροστατούντος του Ισιδώρου.

Οι Τελευταίες Ημέρες της Πόλεως:


Οι πρώτες κανονιές, εβλήθησαν(εναντίον της Πύλης του Αγίου Ρωμανού) στις 6 Απριλίου. Την στιγμή εκείνη η Πόλη είχε κοντά 50.000 ή και λιγότερο, ενώ από αυτούς οι στρατιώτες κυμαίνονταν σύμφωνα με τις πηγές από περίπου 4.800 σύμφωνα με τον Φραντζή και έφταναν τις 7.000 στην καλυτέρα των περιπτώσεων. Αντίθετα ο στρατός του Σουλτάνου καίτοι δεν μπορεί επακριβών να υπολογιστεί, καθώς μέρα με την ημέρα κατατάσσονταν και νέοι ενόψει πλιάτσικου, έφτανε σύμφωνα με τους μετριότερους των υπολογισμών τις 80.000 χιλιάδες. Στις 20 Απριλίου, στολίσκος 3 Γενοβέζικων πλοίων και ενός Ελληνικού, διέσπασαν ύστερα από μάχη τον κλοιό και ενίσχυσαν την άμυνα, κάτι που στοίχισε την καθαίρεση και διαπόμπευση του βουλγαρικής καταγωγής ναυάρχου του Σουλτάνου. Στις 22 Απριλίου, τη βοηθεία Ιταλού μηχ
ανικού, παρακάμφθηκε η Άλυσος του Κερατίου δια χερσαίας μεταφοράς. Σημειωτέον πως ο Στόλος του Σουλτάνου ανέρχονταν συνολικά στα 400 πλοία και πλοιάρια.
Τα σημεία άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο. Την νύχτα της 24ης Μαΐου ο Τρούλος της Αγίας Σοφίας, πλημμύρισε με ένα κόκκινο φως. Η εικόνα της Οδηγήτριας(;) γλίστρησε κατά την λιτάνευση από το πλαίσιό της και σχεδόν αμέσως ξέσπασε καταιγίδα με χαλάζι. 6 περίπου μήνες μετά το περίφημο Συλλείτουργο, τα αποτελέσματα έμειναν στην Παγκόσμια Ιστορία: «η Πόλις εάλω !».
Ο Κωνσταντίνος δέχτηκε ξαφνικά πρόταση παραδόσεως, σύμφωνα με την οποία εάν παραδίδονταν η Πόλη, θα επιτρέπονταν η αποχώρηση όσων το επιθυμούσαν με τα υπάρχοντά τους. Τα αδέλφια Παλαιολόγοι θα δέχονταν περιοχές προς διακυβέρνηση, ενώ ο ίδιος ο Κωνσταντίνος θα αναγνωρίζονταν ως υποτελής Δεσπότης της Πελοποννήσου. Παράλληλα, ο πληθυσμός που θα διέμενε, δεν θα εξανδραποδίζονταν. Η απάντηση που του έδωσε, ήταν πως δέχονταν να δίνει ένα υψηλό φόρο υποτέλειας και να αποδεχτεί την κατοχή όλων των εδαφών που στο ενδιάμεσο ο Σουλτάνος είχε κατορθώσει. Ως προς την Πόλη, όμως, είπε:

«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ούτε εμόν εστίν ούτε άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών !»

Αυτό στην πράξη σήμαινε, πως εφόσον η Πόλη έπεφτε θα λεηλατούνταν και ο λαός θα εξευτελίζονταν. Ήταν, όμως, μια απάντηση περήφανη, που διέσωσε στην Ιστορία τον Ενωτικό Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Η 28η Μαΐου, ήταν ημέρα επιθετικής αργίας ή καλύτερα πολιορκητικής προετοιμασίας. Προμήνυμα ότι η επομένη θα ήταν η ημέρα μεγάλης επιθέσεως. Όλοι αυθόρμητα σχεδόν, οδηγήθηκαν στην Αγία Σοφία για Λειτουργία ή Αγρυπνία.
Να σημειωθεί, πως οι Ορθόδοξοι δεν πατούσαν σε αυτήν από την 12η Δεκεμβρίου, εφόσον μετά τον μολυσμό της Ενωτικής Λειτουργίας έπρεπε να πραγματοποιηθεί επανεγγαίνιο και καθαγιασμός. Εκείνη την ημέρα, όμως, τέτοια πράγματα δεν ίσχυσαν και όλοι σχεδόν, αδιάκριτα, προσήλθαν. Η Λειτουργία τελέστηκε, και ήταν η πρώτη(;) από τις δύο που έγιναν εκείνη την ημέρα(;).
Την επομένη η επίθεση ξεκίνησε από τις πρώτες πρωινές ώρες. Τελικά ένα απόσπασμα περί τα 50 άτομα, παραβίασε την όχι επαρκώς προστατευμένη μικρά Πύλη της Κερκόπορτας. Σε λίγη ώρα, τα Ισλαμικά στρατεύματα πολεμούσαν εντός των Τειχών. Μεγάλη μάχη διεξήχθη στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που εντοπίστηκε για τελευταία φορά ο Κωνσταντίνος. Πολέμησε σαν απλός στρατιώτης, έχοντας αφαιρέσει τα διάσημά του. Την ώρα της αλώσεως, τελούνταν Θεία Λειτουργία(; σε άλλη Αγία Τράπεζα; ) όπου διακόπηκε στο σημείο του Χερουβικού Ύμνου, αν και άλλοι υποστηρίζουν πως η Λειτουργία αυτή γίνονταν στην Αγία Θεοδώρα που πανηγύριζε εκείνη την ημέρα. Και το ότι λειτουργούσε αυτή η εκκλησία είναι επιβεβαιωμένο, καθώς οι Τούρκοι όταν την μετονόμασαν, της έδωσαν το προσωνύμιο Gule Camii. Δηλαδή «Τέμενος του Ρόδου». Όταν εισήλθαν οι Τούρκοι σε αυτήν, την βρήκαν λόγω της πανηγύρεως στολισμένη με ρόδα και άλλα άνθη.
Ο επίλογος της υποθέσεως, είναι μια εικόνα που σχηματίζεται σε κάθε αναγνώστη που διαβάζει το παρόν. Ο μουσουλμάνος ιερέας επί του Ιερού Άμβωνος της Αγίας Σοφίας να κράζει Ένας είναι ο Αλλάχ και ένας ο Προφήτης του ο Μωάμεθ και ο Σουλτάνος Πορθητής να προσεύχεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. Η Αγία Σοφία μετετράπη άμεσα σε Τέμενος και η Πόλις εάλω !!! Μισό χρόνο αργότερα, τον Γενάρη του 1454, ο Γεννάδιος(Β΄) χειροτονήθηκε ως ο πρώτος εν αιχμαλωσία Πατριάρχης και πάντως για βραχύ χρονικό διάστημα(1454–6).

Κωνσταντίνος Κόττης